Leven tussen aanhalingstekens, een update
Het liefste zou ik schrijven dat het hier zo goed gaat, dat we de boel op de rit hebben. Zoiets hadden we onszelf immers ook beloofd, de tijd van de Mattheuspassion is aangebroken, en dan zouden we veel procentjes 'gewoon leven' herwonnen hebben.
Maar dat is niet zo. Het lijkt alleen maar beroerder te gaan. Bas heeft steeds zwaardere medicatie nodig tegen de pijn. Komende week wordt er een scan gemaakt, voor de zekerheid, om te kijken of er niet opnieuw gruwelijke dingen aan de hand zijn. Het zou z'n klachten wel verklaren, maar tegelijkertijd was er gelukkig wel een arts die het zich niet voor kon stellen dat het opnieuw foute boel zou zijn.
Het is moeilijk nu de lichtpuntjes te zien, het is moeilijk om moed te houden. Bij mij is de energie eigenlijk wel diep onder het nulpunt gezakt.
Zoiets gaat het dus, ik had echt een ander berichtje willen plaatsen.
Kaatje
Kaatje, je schrijft: "Als hij niet komt, dan ga ik wel naar hem." Ik moet er van huilen. Je wanhoop is groot, de leegte enorm, dat spreekt uit je woorden.
Misschien, heel misschien is wat je in die wanhoop schrijft en voelt, en waarvoor je hulp nodig hebt, natúúrlijk heb je hulp nodig, wel een waarheid die je kunt 'gebruiken'?
Misschien wacht Bas op jou, maar níet, nadrukkelijk níet in de dood, maar als vraag aan jou voor in jou leven? Hij wilde immers niet weg... Als jouw fysieke pijn en je immense verdriet ietsje, ietsje meer op de achtergrond komen te staan (op jouw tijd, op jouw moment) kun je 'm misschien gaan zoeken? Dan ga jíj naar hém?
Dan vind je misschien/hopelijk een ritueel, een fysieke activiteit, een geestelijke bezigheid waarin je hem mag roepen en hopelijk ook mag vinden? Waarin je tegen 'm mag zeggen: waar bén je nou? Hoe kon je me alleen laten? Misschien is dat een ingang voor jou, en een ingang voor Bas? Om te gaan voelen dat hij je niet verlaten heeft, en jij hem niet verlaat?
En hoe 'durf' ik dit allemaal zo te zeggen? Omdat jullie band in mijn ogen, en uit wat ik hoorde en las, ook van mensen om jullie heen, zó enorm is. Die kan niet weg zijn.
Maar hij kan blijkbaar nu wél onzichtbaar, onvoelbaar zijn, vanwege té veel pijn, vanwege té veel eenzaamheid. Zou het zo kunnen gaan? Ik weet het bij God niet Kaatje, maar ik wens het voor je, wil het voor je, zou het aan je willen 'geven'...
Vergeef me mijn vrijpostigheid, negeer mijn woorden als je er niets aan hebt... Ik besef heel goed namelijk, dat wat een rol speelt bij iedereen die buitenstaander is (en dat is, vrees ik, iedereen...), dat we het 'goed' voor je willen maken, óók omdat het óns pijn doet. Maar ach, is dat erg, denk ik dan aan de andere kant weer? Zo lang jij schrijft dat het 'goed doet als anderen aan je denken' hoop ik dan maar weer dat dat níet erg is. En 'durf' ik weer te schrijven wat ik hier schrijf, zonder het te wissen.
Hoe dan ook lieve Kaatje, je bent in veel harten, en jouw grote schat Bas en jullie kinderen ook. Liefs, Maatje.
Niet zat!
Nee, ik word het niet zat, juist omdat jij het zo loodzwaar hebt. Je bent immers niet geholpen met mensen die denken dat het voorbij is, genoeg is, er klaar mee zijn. Voor jou is het niet klaar, en dan kan ik alleen maar blijven steunen, soms meehuilen, soms boos worden vanwege de onmacht die ik voel, en die jij uitstraalt. Ik zou willen dat we allemaal een procentje van je konden overnemen....
Maar Kaatje, lieve Kaat, weet dat er heel veel lieve mensen zijn die je vasthouden! Al zou je al die mensen in een oogwenk inruilen als dat Bas zou terugbrengen...
Liefs en een heel stevige knuffel, Wieke
Mayte*
Ik vind het fijn om te lezen hoe je schrijft over Vincent. En ik moet onveranderlijk denken aan jullie grote gemis, aan jullie kleine man die niet bleef, althans niet fysiek, hier op aarde. En vind dat heel heftig. Liefs, Maatje.
Lieve kaatje
ik wil je een hele dikke troostknuffel geven al is het van ver weg.
Woorden zijn moeilijk te vinden en ik voel me een indringer in je enorme verdriet en in je leven.... Toch kom ik dagelijks kijken hoe het met je gaat en ik denk vaak aan je. Ook ik schrok van die zin die je schreef, maar weet je, de eerste maar ook de allermoeilijkste en zwaarste stap is om hulp te vragen (en te erkennen dat je hulp nodig hebt) en deze stap heb je al genomen....
Ik hoop dat je snel een beetje licht zal zien aan het einde van deze zwarte gat!
Wat goed van je!
Dat je echt om hulp hebt gevraagd, dat je erkent dat je het niet red en dat je niet bij de pakken neer blijft zitten maar wilt vechten voor je kinderen. Ik heb grote bewondering voor je en leef enorm met je mee. Wat moet het moeilijk zijn en wat kan ik me jou verdriet moeilijk voorstellen maar ik probeer het soms en bij mij doet de gedachte alleen al heel veel met me. Tuurlijk zijn we jou niet beu en tuurlijk vergeten we je niet want je hebt zo'n enorme indruk op ons gemaakt!
Hou vol, het liefst zou ik je hand vasthouden en je leiden maar ik weet dat je dit zelf moet doen.
Ik denk aan je.
Dikke knuffel, Rian
Kaatje
Jouw rauwe verdriet maakt me stiller dan stil, maar ik denk veel aan jullie. Goed dat je hulp gevraagd hebt, echt. Je hebt zo'n zware weg te gaan, schreeuw je verdriet uit, hier of waar dan ook.
ik kan wel begrijpen (maar niet invoelen natuurlijk, ik heb zelf gelukkig geen ervaring) hoe moeilijk het moet zijn om te accepteren dat hij weg is en blijft. Hij komt niet terug en je kan de tijd niet terug draaien.
Ik hoop voor je dat je langzaamaan komende tijd beetje voor beetje voelt dat die acceptatie groeit, dat gezoek en dat diepe verdriet is niet gezond.
Zorgelijk, wat goed dat je hulp zoekt.
Lieve kaatje
Hoe zouden we het zat kunnen worden? Wél meeleven in al die maanden dat Bas ziek was, en niet nu je met het onbegrijpelijke verder moet? Natuurlijk niet.
We denken aan je. We voelen ons enorm tekort schieten, we kunnen niets dóen aan je verdriet. Alleen ons meeleven tonen, steeds weer.
Wijs dat je hulp hebt gezocht, ik hoop dat het klikt met de mensen die met je onderweg gaan naar een stukje houvast in deze verwoestende zee van verdriet.
Tonny
Kaatje, verloren verbondenheid...
En ook ik denk zo regelmatig aan je, en aan het vreselijke zo erg te houden van iemand die dood is. Dat je hart toch telkens weer een sprongetje maakt als de deur opengaat bijvoorbeeld, en dan weer dat besef...
Lieve Kaatje, ook ik heb een ervaring gehad na de dood van mijn ouders. Of eigenlijk, tijdens het sterven van mijn moeder heb ik een ervaring gehad en na het overlijden van mijn vader ook een. Voor mij is het een rotsvaste zekerheid dat geliefden om je heen zijn, dat de band er is en blijft. Maar ik herken ook dat je voelt dat die verbondenheid weg is, zo definitief is en lijkt...
De band die ik nu voel kwam pas langzamerhand terug, na maanden, bijna een jaar, waarin ik me juist extra alleen voelde. Het leek net alsof die afstand even nodig was...?
Mijn schoonmoeder is nu zo'n zeven maanden geleden heel onverwachts haar geliefde verloren, tijdens het vrijen. De overgang tussen dat intense samenzijn en die gruwelijk plotse, rauwe eenzaamheid was zo groot, het was voor haar niet te bevatten. Haar lief was zo ontzettend dood en weg en zij was zo alleen. Het is nog zo kort geleden, wat is zeven maanden, en het verdriet is nog heel rauw, de verbijstering alomaanwezig. Maar nu heeft zij hem al meerdere malen 'ervaren', en met name een ervaring die zij heeft gehad was voor haar heel troostend.
Wat Maatje schrijft is ook wel hoe ik het zie. En ook: als je denkt, voelt, gelooft of misschien alleen maar wilt dat doden niet weg zijn, moet je bedenken dat er voor hen als het ware ook bewustzijn is. En ik denk dat dood zijn geen onverdeeld genoegen is. Net zoals jij jouw Bas mist, zo mist hij jou. Dood zijn maakt je nog niet almachtig. Dus misschien wil hij wel, maar lukt het niet je te benaderen. Nog niet...
Kaatje, ik bedoel dit niet als troost, het is hoe ik het een beetje zie, natuurlijk zeer versimpeld. Ik ben ook eigenlijk helemaal niet tevreden over hoe het er staat en het is maar een klein deeltje van mijn simpele poging het grootste mysterie van al te 'duiden'. Misschien heb je er helemaal niks aan... misschien lees je het niet eens, en dat geeft ook helemaal niet.
Ik wil je in ieder geval ook laten weten dat ik aan je denk.
knuffel, Mirjam
Hulp
Wat goed,erkennen dat je het niet trekt.Een knuffel voor jou,liefs,Bastet
Ja,je moet er wat van maken,en toekomst zien,maar hé,dat hoeft echt niet nu gelijk hoor,rouwen kost zoveel tijd.
Naar hem toe...
Ik weet niet of je hier wat mee kunt... maar ooit hoorde ik van iemand die een onmogelijk verlies moet dragen haar overlevingsmantra: elke dag is er één op weg naar haar geliefden.
Kaatje, als je de dag door bent geworsteld, ben je een stapje dichterbij... geen troost maar realiteit...
Kaatje!
Alles is nog zo vers, natuurlijk is alles weg! Dat is het nu ook. Je kunt Bas niet terugbedenken, met geen goede wil van de wereld. De pijn is verschrikkelijk, het is een hel maar dat zegt nog niets over de toekomst. Het klinkt ontzettend ouwe-tanterig maar als ervaringsdeskundige weet ik dat zelfs een jaar nog niets is in dit proces, laat staan anderhalve maand. Je bent nog een groten open wond. Het gaat echt maar langzaam maar het is echt heel goed dat je hulp vraagt en de pijn leeft.
alle liefde en troost gewenst
MR
Och
ik weet echt niet wat te zeggen, maar ook hier wordt elke dag aan jullie gedacht...
Ik zou ook graag meer voor je willen doen, je huis een keer poetsen, strijken, weet ik veel...
Elske
Geen woorden
Ik wilde je laten weten dat je ook nog steeds in mijn gedachten bent, al reageer ik zelden. Heel goed dat je hulp gevraagd hebt. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik het alleen aan zou kunnen als ik mijn man zou verliezen.
Heel veel sterkte!
Kaatje
Ik weet niet wat ik moet schrijven :o( Ik wil je zoveel schrijven, maar kan de juiste woorden niet vinden. Mijn vader is over 2 dagen alweer 28 jaar dood.... mijn moeder (dit jaar 5 jaar dood) heeft dit nooit helemaal kunnen verwerken. Goed van je dat je hulp zoekt meis!!!! Is ook goed voor je kinderen.. Ik schrok heel erg van je woorden hoor. Dat je wel naar hem toegaat als hij niet naar je toe komt. Mijn moeder zei de dag voor ze stierf dat ze eindelijk naar mijn vader wilde. De volgende dag was ze (hopelijk) bij hem.
Lieve Kaatje, ik wens jou en je kinderen ontzettend veel sterkte. En helaas kan ik uit ervaring vertellen dat het nog wel even kan duren voor jullie een beetje aan verwerken toe komen en uit dat dal komen. Maar uiteindelijk gaat het jullie lukken! Dat 'moet' gewoon.. Hele dikke knuffel voor jullie allemaal!
Christa.
Sjee
Sorry, ik geloof dat dit meer een berichtje is dat over mij gaat dan over jou :o( Wilde je eigenlijk gewoon een beetje steun geven..
Christa.
Streng
Lieve Kaatje
Wat een wanhoop.Wat een eenzaamheid spreekt er uit je mail. En niemand kan die eenzaamheid opheffen.
"je intenties waren ooit goed", Je bent te streng voor jezelf. Het is allemaal nog maar zo kort , natuurlijk lukt het nog voor geen meter. Er iets van maken komt nog wel ; later. Eerst is je hoofd boven water houden genoeg...
Gelukkig krijg je hulp hierbij.
liefs Liedewij
Kaatje
Het klinkt als waden door de modder, terwijl je eigenlijk zwemmen wilt in helder water. Sterkte en moed gewenst voor de zware tocht door de modder.
Lieve kaatje
alleen even een virtuele knuffel, want meid, ik heb het zó met je te doen....
Lieve kaat, ken je het boek 'we gaan op berenjacht'?
We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor....
O, NEE!!!!
We moeten er dwars doorheen.
En zo is het. Doorgaan, doorploeteren, er dwars doorheen. Ik zou zo graag willen dat het anders is voor je, zou het zo graag lichter voor je maken. Weet dat heel, heel veel mensen met je meeleven. Je voelt je alleen, je bent alleen. Maar wij blijven vlak bij je.
Kaatje
Bas is er wel, je kunt hem voelen in de wind die langs je waait!
Hou alsjeblieft vol, je moet hier doorheen. Ik denk dat je er slechter aan toe zou zijn als je nu vrolijk zat te doen alsof er niets aan de hand was.
En hoe is het
met de kinderen ? Ja sorry, weer zo'n vraag die misschien niet beantwoord wordt.
Heb je nog wat nodig wat we kunnen regelen of kopen voor je ?
Menhir
Kaatje, meiske, wat krijg je nou toch allemaal voor je kiezen. Veel te veel. Veel te zwaar. Als een menhir van Obelix kwam Bas' lijden en sterven je huis en je leven binnengeploft. En jij ligt er onder. Vermorzeld onder een grote zware steen.
Laat anderen je helpen de steen een beetje op te tillen, zodat je er onder uit kunt. Zodat je hem misschien ooit ergens neer kunt zetten waar je er lángs kunt kijken, ook al vult-ie je hele huis nog steeds op. Zodat je ooit weer sterk genoeg zult zijn om hem op je rug te nemen. Want meenemen: dat zul je hem. Altijd en overal.
Tirza
Kaatje
Net als Visje post ik hier niet vaak maar denk regelmatig aan jullie en of jullie het allemaal kunnen redden.
Nu lees ik dat het niet goed met je gaat en dat je hulp hebt ingeschakeld. Ik had zo anders voor je gehoopt. Ik hoop voor je dat de hulp ook echte hulp zal zijn je in de goede richting kan sturen. Sterkte meid, ik blijf aan je denken.
Voor kaatje
Als achteruit kijken je pijn doet
En vooruit kijken je bang maakt
Kijk dan naast je
Daar sta ik
Ik zal er altijd voor je zijn
Lieve kaat
Eens in de paar dagen kom ik hier even kijken hoe het met je gaat en nu lees ik dat je er finaal doorheen zit. Ik hoop dat de hulp die je gezocht hebt, jou er er een beetje door heen kan trekken. Heel veel sterkte meid, ik hoop op heel veel licht aan het einde van deze donkere tunnel
liefs!
Lieve kaatje
In het nieuwe huishouden las ik dat je ook nog overhaast een nieuwe auto moest gaan kopen. Meissie toch, je hebt al zoveel aan je hoofd. En als ik dan weet dat je maar 1000-en-een-paar euro per maand krijgt om van te leven... Dan doe ik Boeb en Tihama en Dozenschuiver maar weer wat toekomen. Alle beetjes helpen om op de rails te blijven.
Natuurlijk laten we jullie niet in de steek. Die kring, dat hebben we jou en Bas en de kinderen beloofd. Dat doen we, we zijn er.
Dikke knuf voor vandaag.
Inderdaad genista
Ik zie dat we hetzelfde gelezen hebben en hetzelfde idee hebben gekregen. Dus ik doe ook wat in de pot.
Wieke
Sluit me aan
... bij de dames hierboven. Alle beetjes helpen. En een dikke knuf helpt vast ook een klein beetje, dus hier komtie:
*BIGHUG*
Liefs, Mick
