Leven tussen aanhalingstekens, een update

En nog eentje

... vanuit Brabant.
En meteen ook een voor Mayte, ik zie haar draadje niet meer, maar jullie beiden zijn vaak in m'n gedachten. Hopelijk leest Mayte hier ook mee.

Liefs, Mick

Vandaag

Ook vandaag zijn jullie, Kaatje en Mayte*, in mijn gedachten. Zat net buiten op ons bankje in de zon en zag volop hommels en vlinders en dacht aan jullie. Vreemd om tegelijkertijd te zien dat alles gaat groeien en bloeien. Dat is een onverwoestbare cycles die almaar doorgaat. Ik wens jullie alle goeds. Heel veel liefs van Witje

Ja kaatje

Dat zou inderdaad een logischer reactie zijn. Bij de begrafenissen die ik heb meegemaakt (van mensen die dicht bij me stonden) hoopt ik op donder, bliksem, regen en hagel. In tegenstelling tot de rest van de familie die op mooi weer hoopte.
Die donder en bliksem paste beter bij mijn gevoel.

Kaatje, ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen, ik denk veel aan jullie.
Roanne

Even laten

weten dat ik nog steeds aan jullie denk en met jullie meeleef.

grt, Dendy

Kaatje

heel herkenbaar wat je zegt. Toen ik net gehoord had dat een dierbare van me was overleden werd ik in de auto naar huis gebracht. Het was een zonovergoten dag en bij een verkeerslicht waar we moesten stoppen, waren er kinderen op de fiets die heel vrolijk met elkaar aan het doen waren. Ik weet nog de totale vervreemdheid die ik toen voelde: de zon die scheen, de kinderen die vrolijk over en weer aan het schetteren waren. Mijn wereld stond stil, maar de wereld bleek gewoon door te gaan. Het is al bijna 20 jaar geleden, maar ik zie het tafereel nog voor me en ik kan het gevoel van vervreemding nog oproepen alsof het gisteren was. Het verdiet is er nog steeds, maar slijt wel door de tijd: de rauwheid ging er langzamerhand van af.
Sterkte,
Dirkje

Onwerkelijk

de zon
de warmte
het licht
op mijn bleke gezicht

gedroogde tranen
op mijn wangen
het zoute,
zilt op mijn lippen

en toch die zon
geluid van kinderen
met plezier
in een tuin,
een paar huizen van hier

ik wil het niet horen
ik wil het niet zien
ik wil vooral niet voelen
en alle emoties van dien..

In mij woedt een storm
van machteloosheid
een gapend gat
rauw van verdriet

De wereld draait door
mijn leven staat stil
opgesloten in mezelf
verstild en oorverdovend

een niet weg te slikken brok
een ingehouden schreeuw
een ongeziene traan

en intussen ga ik door
op de automatische piloot
wadend door het leven
als lopen op het wad

stappen die steeds verder wegzakken
in het slik
wat ´leven´ heet..

Ze zeggen dat het ooit beter wordt
dat de pijn van gemis
verzacht
maar ik voel het niet
hier in de diepste dalen
van mijn verdriet..

Sterkte Kaatje, ik kan me alleen maar voorstellen hoe het moet zijn, zo zonder je (letterlijke -en figuurlijke) wederhelft..

Mien

Kaatje

Ik denk ook nog steeds aan je.

En ik herken zo wat er hier gezegd wordt.. als je iemand verliest hoort het te regenen, te onweren en te stormen, het hoort donker te zijn buiten. Als de zon dan schijnt.. dat klópt gewoon niet.

Kaatje,

Toen ik net had gehoord dat mijn zus zou sterven, stond ik voor een verkeerslicht. Ik was verbijsterd dat het licht gewoon op rood en groen sprong, terwijl ik net had gehoord dat de wereld voorgoed anders zou zijn.
Op het moment dat mijn zus stierf, 's ochtends vroeg, hoorden we buiten een man voorbij fietsen, fluitend. Waarschijnlijk op weg naar zijn werk. Het contrast was zo groot tussen dat alles omvergooiende moment en dat alledaagse fluiten, dat we allemaal moesten lachen.
Kaatje, ik denk aan je.

Kaatje

Een arm om je heen voor vandaag. Ook al zijn de woorden soms helemaal op, je blijft in onze gedachten.

Kaatje

Ik blijf maar wissen wat ik schrijf. Je berichtjes lezen alsof er lood in je aderen zit. En toch. Toch sta je er nog. Ik lees hier vaak dat je het 'goed' doet; ik weet niet wat 'goed' is, ik vind het al heel wat dat je het doet, hoe dan ook. Elke dag is er een.

Lieve kaatje

ook hier ben je veel in onze gedachten. Aanstaande zaterdag komen we bij jullie in de buurt, en ik weet nu al dat mijn gedachten dan weer terug zullen gaan naar die loodzware dag dat Bas begraven werd.... niet dat ik de reis daarvoor nodig heb, ik denk nog veel met kippenvel terug daaraan.
Liefs, Wieke

Verbinding

Las laatst iets moois; over de verbinding die blijft bestaan tussen de ziel van een overleden persoon en de geliefden die nog leven. Ik kan dat zelf zo voelen en hoop zo dat jij dat ook hebt. Dat je ondanks het enorme fysieke gemis van de liefde van je leven, toch die verbinding en liefde kan blijven ervaren.

Ik denk vaak aan je!

Lieve groet,

Mayte

Ik heb een vraag

kan je kort na zo'n verlies ook nog lachen ? Dat je een vrolijke bui hebt en dan moet lachen om een grap ? Of is het meer een zwarte wolk die alles grijs maakt ? Zijn er ook momenten dat je je goed voelt en dat je daarna weer heel verdrietig bent ?

ik heb nog nooit zo'n groot verlies gehad vandaar dat ik mij er bij probeer voor te stellen hoe je je dan voelt en hoe je brein dan werkt.

Dit vraag ik mij opeens af, ik besefte opeens dat mijn biologische moeder ons heeft afgestaan om ons daarna nooit meer te kunnen zien en aanraken/horen etc.

Oh en ps

het is totaal logisch als er niet op gereageerd wordt hoor, dit kwam ook zomaar opeens in mij op om te vragen maar wellicht is het lomp.

Manda

ik vind het niet lomp, ik vind het een ontroerende vraag!

(maar hij was niet aan mij gesteld en ik kan 'm -gelukkig- ook niet beantwoorden!)

Marlies

Manda en mayte

Tijdens ziekte-en sterfbed: ja, heel veel lol (hoe zwartgallig ook). Net na overlijden, met heel veel moeite, soms wel de slappe lach die overging in huilbuien.
Nu: nee, volledig verdwenen. Afgelopen weekend balletvoorstelling. Je weet zelf hoe genieten dat is. Ik ben brullend weggerend.

Mayte

rest vorig berihtje.
Ik mis die verbondenheid met iedere vezel van mijn lijf. Maar hij is echt weg, niks meer van over, ondanks dat het houden-van onverminderd groot is.

Kaatje

...dat je dat durfde, naar die balletvoorstelling gaan. Geen wonder dat je wegvluchtte, maar tjemig, dat je ging!

ach kaatje, wat akelig.

Kaatje

Ik ben er stil van. Van de diepte van je verdriet en de uitzichtloosheid waarin je nu verkeert.

Ik heb zelf een hele bijzondere ervaring gehad - drie weken na het overlijden van Vincent - waardoor ik weet dat het leven niet stopt met de dood van het lichaam. Vincent is om ons heen. De verbinding blijft. Daar put ik heel veel kracht uit.

Als je echter de grens van de dood als iets heel definitiefs en absoluuts ervaart, dan ben je zo volledig afgescheiden. Dan is dood ook echt 'weg', 'leeg', 'niets meer'. Om dan het leven weer te kunnen omarmen, dat lijkt me bijna een onmogelijke weg om te gaan.

Lieve Kaatje, in gedachten sla ik mijn arm even om je heen. Ik gun je zo wat licht in deze grauwheid, wat kleur en ruimte om weer echt te gaan leven.

Mayte

Kaatje en ook mayte

Ik reageer ook eigenlijk nooit. Lees wel regelmatig even wat mee maar denk heel veel aan je.
Wilde ik gewoon even laten weten...

Kaatje

ik log in en krijg een reclame, "laat de zon binnen". Wat zou ik graag willen dat het voor jou zou kunnen werken, maar nee jij mist Bas met elke vezel en ik kan niets voorje doen. Ik sla een arm om je heen en stuur kracht en liefde jullie kant op!

Kaatje en mayte*

Een knuffel, gewoon omdat ik aan jullie denk!

Liefs, Mick

Weg

Tijdens het sterfbed heb ik het boek van Pim van Lommel gelezen, eindeloos bewustzijn. Ik vond het echt heel troostend en mooi. Ik kan dus niet zeggen dat ik er niet open voor sta.
Maar er is niets. Weg. Helemaal niets. Zo verschrikkelijk dood. En toch loop ik hem te zoeken, mezelf troosten dat hij dinsdag weer thuis komt, het onbegrip wordt steeds groter, de verwarring steeds groter. Als hij niet komt, dan ga ik wel naar hem.
Daarom is er nu wel optimale hulpverlening gestart, ik red dit niet,
ook al waren mijn intenties ooit goed, ik wist dat ik toekomst had, ik wist dat ik er iets van moest maken. En toch lukt dat voor geen meter.
Dank jullie wel voor jullie blijvende meeleven, dat jullie het nog niet zat worden, echt waar, het helpt.

Kaatje

Zat worden, hoe bedenk je het?! Nee alleen het is zo moeilijk de juiste woorden te vinden....

O kaatje,

Wat haat ik dit forum even. Ik zit voor de pc, lees jouw berichtje. En ik kan je niet zien. Ik kan je hand niet pakken. Ik wou dat ik je kon knuffelen nu. En dan? Ik kan het niet beter maken. Het is zo als het is.

Hulp

Ik schrok heel erg van het zinnetje uit jouw posting: 'Als hij niet komt, dan ga ik wel naar hem.' Dat geeft de uitzichtloosheid die je voelt zo intens weer. Ik ben zo blij dat je aan de bel hebt getrokken. Er moet inderdaad veel hulp komen voor jou en je gezin dat opeens op 1 been door het leven moet.

Ik heb ook het boek van Pim van Lommel gelezen. In het verlengde daarvan moet je de ervaring zien die ik gehad heb. Als je wilt mail ik je het verhaal. Wellicht kan je er iets mee en anders is er ook geen man overboord.

Lieve groet,

Mayte

Weg

Ik herken dat, Kaat, het wegzijn, en dan ook echt helemaal..

Natuurlijk probeerde ik ook eerst troost te vinden bij de gedachte dat ze er toch was, maar dat praatte ik mezelf vooral aan.

Ik vond het ook zo verdrietig voor háár..

Het zijn emoties die heen en weer gaan. Is er niets, dan heeft zij ook dat 'bewustzijn' niet, en is het niet erg. Is er iets, dan is het ook goed.

Het maakt me niets uit, ik heb het idee dat er niets is, manlief denkt (en vooral HOOPT) dat er wel iets is, zodat hij haar nog weer zou kunnen zien. Ik kan me daar dus geen voorstelling van maken.

Wat ik nu wel merk (maar dat duurt ook best een poos) is wat voor moois het me heeft gebracht, haar komst (en helaas ook vertrek) nog altijd geloof ik dat als ze er nog was geweest, dat mijn leven dan mooier zou zijn, maar ik denk, ten diepste, dat ik nu zelf een beetje mooier ben geworden, ik wie ik ben.

Maar dat alles troost niet, helemaal nu het verlies van Bas zo vers in je leven is...Ik weet nog dat ik ook helemaal pissed kon worden als mensen, in hun poging ´zin te geven´ aan het overlijden van Fleur, woorden gebruikten waaruit bleek dat zij het goed had, dat deze ervaring me misschien zou verrijken. Het was me nooit het verlies waard (en nog niet!) maar ik kan, terugkijkend, wel zien wat het verlies met me heeft gedaan en doet.

Dat is voor jou natuurlijk nog TIG stations te ver weg.. Dus vergeet het eerst maar. Vandaag is er het NU waar je mee moet dealen en dat is meer dan genoeg!

Sterkte voor jou en ook voor je kinderen, goed dat je hulp durft te vragen en ook krijgt!

PS Manda: de kraamverzorgster vond het ´zelfs gezellig´, ja, ik kon heel lang ook lachen, cynische humor, slappe lach en lachen waarbij me het lachen verging en in huilen overgaat. Maar mijn humor heeft mij (en misschien ook anderen) wel geholpen om door de tijd heen te komen..

(PS 2: ik vind het fijn en bijzonder dat je het vraagt, ook al was het niet aan mij )

Mien

Ps mayte

ik bewonder jullie levenshouding en de manier waarop jullie Vincent zo om jullie heen voelen!

Met mijn woorden over ´troost van anderen´ bedoel ik niet jou !

Sterkte, Mien