Leven tussen aanhalingstekens, een update

Lieve kaatje

Voor jou vandaag heel veel liefde om je heen!

Kaatje

even een berichtje om je te laten weten dat je in mijn gedachten bent en er niet uitgaat. Ook al waren we ver weg in Italië jullie waren een beetje mee. In de kerk in Bologna hebben we een mooi kaarsje voor jullie aangestoken.

Knuffel van Purk

((((Heksevetjes))))

Kaatje

Ook ik moest gister veel aan je denken. Ben je de dag een beetje doorgekomen? Heel veel sterkte!

Piedjee.

Kaatje

Hoe is het met jullie?

Overleven

Zucht, ja, hoe is het. Het is niet zo gemakkelijk daarop te antwoorden. In elk geval voelt het allemaal een stuk slechter weer.
Zoonlief mist zijn basisveiligheid en ik heb hem veel te weinig structuur geboden (want weet ik veel steeds wat we gaan doen of niet). Hij heeft het echt moeilijk en de kleinste dingetjes worden drama's. Nu ik weer realiseer dat ík degene ben die voor zijn veilige basis moet zorgen, gaat het eigenlijk direct een stuk beter. Vanochtend liep het al honderd keer soepeler dan gisteren. Daarom heb ik er wel vertrouwen in dat ik hem dat stuk wel weer kan geven, al kost het me nog teveel energie.
De meisjes gaan vrij goed, zij lijken een deel van hun jeugd te hebben ingeleverd. Onbekommerd genieten en vertrouwen in toekomst, het leven, is ook bij hun gedeeltelijk weggeslagen. Toch zijn er genoeg uren van de dag dat ik zie dat het echt goed met ze gaat. Ouder en vooral heel veel wijzer geworden.
En ik raak het af en toe kwijt, dan voel ik me een idioot en verwacht ik bijv. toch echt dat Bas straks gewoon thuiskomt. Of ik loop hem te zoeken in een winkel. Het nooit-meer is veel te definitief. Radeloos en ontredderd, zo voel ik me. Maar ondertussen 'verzamel' ik wel mensen om me heen die me echt kunnen helpen op de momenten dat het me teveel wordt. Juist ook mensen die vlakbij wonen, die ook even langs kunnen komen. En ik duik in het verleden, de heimwee naar onze prille verliefdheid is zo groot, dat ik de mensen van toen ook weer opzoek. Het is fijn om met hen nu ook weer contact te hebben, op de een of andere manier steunt dat wat.
En zo zoek ik, naar iets wat mijn leven moet worden.

Go girl

Volgens mij ga je de confrontatie met het leven frontaal aan en dat vergt ontzettend veel moed. De bakens moeten worden verzet, de rails opnieuw gelegd en dan jullie treintje er weer op zien te krijgen. Ik denk vaak aan je. Liefs, w

Lieve kaatje

Oei. Dat definitieve van dat nooit-meer. Dat hakt er toch steeds zo in hier.
Warme knuffel, ook al is het dan op afstand. liefs Geerke

Nog een knuffel

Je doet het fantastisch Kaatje... knuffel voor jou en je dappere kids.
Liefs, Mick

Nooit meer....

Ja,dat nooit meer is gekmakend.Maar je ontwijkt je verdriet niet,je leeft je verdriet,en dat is dapper,en ook goed.Je moet je verdriet doormaken,om verder te kunnen.Maar het is wel verdomd schrijnend.
Liefs,Bastet

Ook

Ik vind ook dat je het geweldig doet Kaatje. Wat kun je anders dan doen wat je doet: je proberen aan te passen aan de situatie, te kijken wat je je kinderen moet/kunt bieden, en hem vreselijk te missen.

Ik denk ook erg vaak aan je. Gisteren had ik een vergadering van mijn koor en had onze dirigent het erover dat hij de Chichester Psalms wel eens wilde doen, "maar dan wil ik er wel een harp bij". (En een orgel en pauken). Meteen zit ik dan bij jou. (Hoe ver "dat" leven inmiddels ook van je af staat).

Maar ook bij zo veel kleine dagelijkse dingen. Het idee dat jij nu alles altijd alleen moet doen (mijn alleen doen is altijd maar tijdelijk). Dat je niet meer de gewone dingen kunt delen met de meest vanzelfsprekende persoon. Dat alles realiseer ik me nu des te meer.

(Als je nog meer gesprekspartners wilt (ook als die niet bij je in de buurt wonen) kun je altijd mailen naar [email protected]).

Sterkte maar weer.

Margje

Margje

"Gisteren had ik een vergadering van mijn koor en had onze dirigent het erover dat hij de Chichester Psalms wel eens wilde doen, "maar dan wil ik er wel een harp bij"."
Twee, Margje, twéé harpen. Mijn lievelingsstuk, zelf voor het eerst uitgevoerd met Krashna (studentenorkest TU Delft), en hiermee zit ik qua herinnering precies in de tijd die ik wil. Een heerlijke, zorgeloze tijd met oneindig veel plezier.
Maar vooralsnog kan ik geen muziek meer horen, doet teveel pijn.

Goh

Twee harpen zelfs, dan weet ik niet of we het kunnen betalen hoor (grapje).

Speelde je bij het TU-Delft studentenorkest! Dan zal het nou wel weer extra surrealistisch voor je zijn dat daar de hele bouwkundefaculteit is afgebrand.

Margje

Dan...

... zetten we alle instrumenten stil; ze spelen wel, maar jij hoeft dat niet te horen. En hopelijk, hopelijk gaan diezelfde instrumenten, gaat muziek je weer troost en plezier geven, in plaats van pijn op te roepen. Maar dat is later. Nu: geen muziek, stilte voor jou, Kaatje, en voor je meiden en kleine man. Helemaal prima. Geregeld. Grote stilte. Stilte die jij kunt vullen met wat ook: wanhoop, verdriet, woede, pijn, angst. Neem al die ruimte in, leef en lijd, houd de mensen die je verdriet iets kunnen verlichten heel dicht bij je. Wij denken aan je, heel vaak. Liefs, Maatje.

Kaatje

Rouwen is zo ontzettend hard werken. Als je een dag bent blijven ademhalen door al die pijn heen is het al knap, heb je al heel veel gedaan, laat staan dat je je kids en je huis nog verzorgt etc. Ik hoop maar dat je verder niet al te veel hoeft van jezelf behalve die dingen die het voor jou wat dragelijker maken (ook al zullen die er nauwelijks zijn).

MariaRosa

Oooh kaatje

het verdriet raakt me diep..en ik weet niet wat te zeggen, wat te doen....
Je hebt er helemaal niets aan, maar elke dag zijn jullie in mijn gedachten!

Kaatje...

Toen ik zestien was stierf de jongen waar ik al drie jaar in stilte verliefd op was en bij wie ik in de klas zat plotseling bij een ongeluk. Ik was een kind, had nooit iets van die verliefdheid uitgesproken (durfde niet, natuurlijk) en had behalve die zalige schooltijd en die heerlijke verliefdheid niets opgebouwd met hem. Het heeft me jaren gekost vooraleer ik daar een béétje overheen was, ik was gewoon verbijsterd en ook nog steeds verliefd op hem. Weer vele jaren later vernoemde ik mijn eerste kind, een dochter, naar hem.
Jij hebt zoveel meer met je lief gedeeld, zoveel meer opgebouwd, een gedeeld leven van jaren... En liefde en verliefdheid houden niet op als iemand sterft. Dat maakt het missen nog zoveel ondraaglijker, lijkt het. Ik mis mijn ouders, maar ik kan daar tenminste over praten met mijn lief, bij hem verdrietig en kwaad zijn als dat nodig is. En jij... jij mist je Bas, en dan houdt alles gewoon op.
Ik denk veel aan je, was de afgelopen weken offline vanwege werhuizing, maar nu kan ik schrijven.
Ik las een berichtje van MariaRosa dat me heel erg raakte: na het ergste verdriet komt toch die verbondenheid langzaam maar zeker weer terug en nog wel intenser dan voorheen (alleen schrijft ze het veel mooier en ontroerender). Zo voel ik het ook, bij mijn ouders althans. Ik hoop dat je dat ooit ook gaat ervaren, ooit, dat hij weer bij je terug komt.
Lieve Kaatje, ik denk aan je, aan jou en jullie kinderen.
Dikke knuffel, Mirjam

Oh kaatje,

zat je op Krashna Musica, toen het oefende op de NieuweLaan in Delft, dat je eerst door de VSSD (vereniging voor studentenbelangen) heenmoest?
Dat was de tijd dat ik mijn man verloor (17 jaar geleden). Ik werkte toen op de VSSD aan de balie en zal je (jullie) dan ongetwijfeld wel eens ontmoet/gehoord hebben. Als het zo is, wel weer bizar allemaal.

MariaRosa

Jep mariarosa

De wereld is erg klein!

Geen dag gaat voorbij

zonder dat ik aan jullie denk. Dan stuur ik je in gedachten kracht toe en ook moed om het leven weer op te pakken in zijn nieuwe vorm.

Op de een of andere manier zijn jouw gebaren van medeleven ook steeds om ons heen. De boekjes die je Vincent gaf heb ik keer op keer in handen, de kralen die je voor Nouska meenam waren deze week opeens weer favoriet.

Veel liefs, Mayte

Kaatje en mayte*

Ook bij mij zijn jullie allebei dagelijks in mijn gedachten. Dan vraag ik me af hoe het jullie gaat. Dan bedenk ik me dat rouwen zo moeilijk is evenals het vinden van nieuwe routines en ritme. Dat gemis zo'n rauw gevoel is. Dagelijks wens ik jullie de kracht en zachtheid toe om dit te kunnen dragen/ondergaan. Het doet me goed hier af en toe een berichtje van jullie te zien. Mayte, ik hoop dat je mijn emailadres hebt gekregen via forumbeheer. Mocht je het fijn vinden, vind ik wel een keer een berichtje van je. Mayte en Kaatje: heel veel liefs.

Witje

Bewondering

hoe jij Kaatje zo mooi en aards je verdriet beschrijft. Ik word er stil van. Zoals Mariorosa beschrijft moet je elke dag hard werken. Ik vind het prachtig om te lezen hoe je beschrijf hoe bewust je dit alles ondergaat (je schrijft zo to the point, maar dat doe je al jaren) en hoeveel je ondanks je verdriet nog uit een dag en uit het leven haalt. Misschien dat het niet zo voelt en dat je je constant te kort voelt schieten maar je doet (als ik zo je postings lees) het ondanks al het verdriet zo super als moeder!
Het rouwproces duwt zo zwaar op je schouders maar jij wil niet buigen maar naar boven. Ik lees heel veel kracht.
(oeh wat is het lastig om in tekst iets te beschrijven wat je eigenlijk zo graag persoonlijk zou willen zeggen face to face).

Mayte*

ook al heb je geen eigen draadje meer ook jouw vind ik zo'n dappere vrouw, ik heb veel meegelezen weinig gereageerd, maar als ik hier weer een posting van je lees moet ik nu even reageren. Ook jij heel veel kracht gewenst en sterkte.

Zwart - wit

Als we op dit forum iets doen is het wel nuanceren, iedere zwart/wit-stelling wordt onderuit gehaald door veel genuanceerder naar de situatie te kijken.
Maar dood is dood, en dat is dan ook verschrikkelijk dood. Daar helpt geen nuanceren aan. Daar wordt hij niet minder dood van. En dat terwijl iedere vezel in mijn lijf schreeuwt om zijn aanwezigheid, alsof ik ook iedere dag minder geloof dat dood voor eeuwig en altijd dood is. Alsof ik steeds meer ontken.
Zo kan ik mezelf huilend troosten: 'dinsdag komt hij gewoon weer thuis'. Maar tegelijkertijd weet ik: dood is dood, geen redden meer aan, geen grijstint mogelijk. Dat maakt het leven afschuwelijk pijnlijk.
En dat is dus het risico van zo zielsveel houden van. Toch had ik het niet anders gedaan, ook niet als we achttien jaar geleden dit al geweten hadden. En het houden van gaat gewoon door, ook nu hij dood is.
Ik weet niet of ik het 'goed doe', zoals sommigen van jullie aangeven, ik weet alleen dat ik geen keuze heb, voor de kinderen moet ik door, dus doe ik dat. We wentelen ons in herinneringen, we gaan het leven aan, we richten ons samen op zo fijn mogelijk. En dat staat naast het stuk wat ik alleen moet doen, naast de meest snijdende misselijkmakende pijn, naast de pure ontreddering en naast het zwarte, rauwe verdriet.

Sleepless in seatle

Wie de film kent snapt wat ik bedoel.
Het gevoel van die man, zo is het toch wel echt.

Lieve kaatje toch...

"Well, I'm gonna get out of bed every morning... breathe in and out all day long. Then, after a while I won't have to remind myself to get out of bed every morning and breathe in and out... and, then after a while, I won't have to think about how I had it great and perfect for a while."
Dát was wat ik zo ongeveer probeerde te zeggen in mijn laatste berichtje. Sleepless in Seattle, inderdaad.
Ik houd je even heel stevig vast.
Liefs, Wieke

Lieve kaatje

ja de complete ontreddering. Het gevoel dat je overvalt als je wakker wordt...het rauwe verdriet, de pijn, de tranen...
Maar je bent een kanjer, je gaat het verdriet niet uit de weg! Bas gaat met je mee, in je hart overal en altijd!

Lieve Kaat, voor jullie heel veel liefde en kracht!

'nu is het lang genoeg...'

Goede vrienden die hun kind verloren, zeiden me op gegeven moment: 'Je gaat denken: nu is het lang genoeg geweest, kom nu maar weer terug.'

Ze zijn/waren wel gelovig in die zin dat ze geloven hun kind ooit in de eeuwigheid terug te zien, maar toch was dat geen troost; 'wat heb ik nu daaraan als ik 80 word, dan zal ik haar nog 50 jaar missen'.

Zwart - Wit. Er is geen grijs. Het is pijn die steeds je leven kleurt, nu heel heftig, maar op een dag wat milder -zoals die zelfde vrienden me ook vertelden.

Lieve Kaatje, kon ik maar iets zeggen dat helpt. Maar niets helpt...

tonny

Lieve kaatje

ik moest nog even heel erg aan je denken toen we zaterdag langs je woonplaats reden. Het is moeilijk voor je, ik zie bij meerdere mensen hoe zwaar en lichamelijk verdriet kan zijn.

Heel veel sterkte.

Kaatje

Even weer een knuffel vanuit de randstad voor jou...