Leven tussen aanhalingstekens, een update
Het liefste zou ik schrijven dat het hier zo goed gaat, dat we de boel op de rit hebben. Zoiets hadden we onszelf immers ook beloofd, de tijd van de Mattheuspassion is aangebroken, en dan zouden we veel procentjes 'gewoon leven' herwonnen hebben.
Maar dat is niet zo. Het lijkt alleen maar beroerder te gaan. Bas heeft steeds zwaardere medicatie nodig tegen de pijn. Komende week wordt er een scan gemaakt, voor de zekerheid, om te kijken of er niet opnieuw gruwelijke dingen aan de hand zijn. Het zou z'n klachten wel verklaren, maar tegelijkertijd was er gelukkig wel een arts die het zich niet voor kon stellen dat het opnieuw foute boel zou zijn.
Het is moeilijk nu de lichtpuntjes te zien, het is moeilijk om moed te houden. Bij mij is de energie eigenlijk wel diep onder het nulpunt gezakt.
Zoiets gaat het dus, ik had echt een ander berichtje willen plaatsen.
Ook ik
Kaatje, ook ik denk aan je!
Ook ik...
....sta in de kring.
Je hoort
altijd van mensen in deze omstandigheden dat de kinderen ze op de been houden. Reden om toch uit bed te komen en zo. Dat zal dan die linkerkant wel zijn, neem ik aan. Wat moeilijk. Kan niet anders doen dan draad in de gaten houden en aan jullie denken, net als de rest.
groet,
Kring
Ik sta er ook nog, niet van plan om los te laten!
Ik houd....
de hand van Floor stevig vast, want ook ik blijf hier staan!
Ook ik
blijf in de kring rondom jullie staan....
En ook ik
Heb nooit een stap uit de kring gezet, maar pak bij deze toch de hand van Petra weer.
Hopelijk voel je de warmte van de kring om je heen Kaatje en heb je er een klein beetje steun aan.
Zo lang als jij het nodig hebt zullen wij een kring om jou en je kinderen vormen.
Liefs Kuzco
Lieve kaat
mischien kan het je ietsje helpen als wij de kring verplaatsen naar jou lege kant. dat je aan de ene kant je kids ziet waar je vrolijk van wordt en aan de andere kant naast die lege gapende wond van verlies ons ziet staan. Ik zou je willen helpen en je verdrietlaten verdwijnen maar dat heeft tijd nodig lieve meid !!
Ook ik ben nooit uit de kring gestapt en hou de handen vast zoalng het nodig is
Dank jullie wel
zonder jullie zou ik het niet redden...
Vandaag het graf verzorgd, kilo's verdorde witte rozen er afgehaald (twee grote groene containers vol) en op het kale zand wat bakken met witte viooltjes neergezet. Is gewoon fijn om op dat plekje wat aan te rommelen. Nu maar eens gaan denken over het grafmonument, ik heb al wat ideetjes, nu nog vorm zien te geven.
Mooi
Mooi zo, Kaatje.
Ja, het was enorm he, al die rozen.
Witte violen lijkt me ook prachtig.
Rommel lekker door,
Margje
Kleding
Hoi kaatje,
even een vraagje in jouw eigen draadje..
is de doos met kleding aangekomen? zo ja, vonden de kids het leuk en is er behoefte aan meer?
groetjes,annemieke
Lieve kaatje
ik denk veel aan je, hoe je je dagen doorbrengt en doorzwoegt.. terwijl alleen adem halen al zo veel moeite kost waarschijnlijk...
Je gaat door omdat je moet. En nee, dat is niet fijn op dit moment. Maar ooit zal je wakker worden en merken dat het adem halen ietsie makkelijker gaat. Tot die tijd aanbreekt, leef je in het moment. Er zijn mooie momenten geweest die het waard zijn om telkens opnieuw van genoten te worden. En nu zijn er deze momenten. Ook deze moet je één voor één door.
En de kring staat Kaatje, staat om jullie heen en gaat nergens naar toe totdat jij zegt dat het genoeg is. Hoe lang het ook duurt.
Liefs, Wieke
Lieve kaat
Ook al ben ik niet zo 'kringerig' ik denk wel aan je.
Sneue toestand, al die verwelkte witte rozen wegruimen. En nu nadenken over iets blijvenders wat bij Bas past. Een hele uitdaging.
Kaatje, veel sterkte, veel moed, ik hoop dat je ondanks alle pijn de troostende warmte van de zon op je huid kunt voelen.
Tonny
Lieve kaatje
Ik stap weer even in de kring na een korte afwezigheid, heb aan jullie gedacht, juist tijdens die zonnige dagen.
Viooltjes, mooi!
Liefs, Mick
Kaatje
Ik ben op vakantie geweest, maar hoe ver weg ik ook was (Thailand), toch waren jullie af en toe dichtbij.
Kaatje, mijn two cents
wat zo erg is aan je geliefde verliezen is dat je je geliefde verliest. Niemand kan hem of haar vervangen. Niemand kan je daarbij helpen. Ten minste... echt helpen. Ja je kan je steun betuigen, duizenden kunnen je steun betuigen. Maar het is toch de ultieme eenzaamheid. Niemand kan je echt helpen. Niemand kan deze eenzaamheid met je delen. Dat maakt het oneindig hels.
Tot ooit heel erg ooit. Dat hoop ik met heel mijn hart voor je. Steeds meer, maar heel langzaam kwamen de momenten dat ook deze eenzaamheid een illusie was, dat Hans, mijn man, meer dan ooit bij me was. Ik kon alleen geen kopje thee meer drinken met hem. Wat verschrikkelijk was, dat staat buiten kijf. Maar nu, na al het verdriet, alle tranen, is hij er altijd. Niet eens als persoon, niet eens in gedachten, maar gewoon, in alles. In elk boek, in elk stofje, in elk blad. Ik kan het niet uitleggen in normale taal. Maar ik weet dat de wonden, de diepe vleesdiepe amputatie kan uitgroeien tot een verbondenheid die ik niet voor mogelijk had gehouden. Niet in een aarde-hiernamaals perspectief, want zo denk ik niet, maar in een soort besef dat in mijn vlees zit maar ik niet beschrijven kan, een besef dat alles verandert maar niets verloren gaat. Ook mijn band en mijn verbondenheid met Hans niet.
Maar voor nu ben je gewond vlees, een geamputeerde geliefde die alle troost van de wereld behoeft. Volkomen terecht en je volkomen gegund. Het is er nu. Onzin om te doen of het anders is. Ik weet hoe je als een gewond dier door je huis kan kruipen en roepen, 'waar ben je nou' gvd' waar ben je'.
Ik kan alleen maar zeggen: leef de wond en hij zal je genezen. Alle kracht, sterkte en liefde van de wereld voor jou en je kinderen gewenst.
MariaRosa
Lieve kaatje, lieve mariarosa...
Verlies. Je geliefde verliezen. Wat een verschrikkelijk feit. MariaRosa, wat schrijf je ontzettend mooi over 'weer vinden'. Of: 'nooit verloren'. Ik kan het niet invoelen, gelukkig niet. Jouw werkelijkheid, Kaatjes werkelijkheid. Mooi hoe jij dit ervaart en wat je aan Kaatje vertelt. En Kaatje, de kring is groot en liefdevol. Liefs, Maatje.
Maria rosa/ hoe nu
Dank voor jouw 'two cents'. Troostend, dat zeker. Nu heb ik nog sterk het idee dat het nog iedere dag rauwer wordt, het landschap nog verdorder, de kraters nog groter en de pijn steeds helser.
Het leven op losse schroeven. Niets is meer wat het was. Maar op onze manier wás het goed, dat hoefde voor ons niet anders. Maar het moest blijkbaar wel. En dat alles gaat verder dan wat kleine praktische zaken als een nieuwe auto of verhuizen. Bas was mijn eerste en enige lief, het is eng dat dat niet blijvend zal zijn. En wie ben ik, zo zonder Bas? Samen in het -volwassen- leven geland, levens ineen gevlochten. Wat blijft er van mij, mijn leven, over zonder hem?
Kortom, hier van tijd tot tijd complete ontreddering. En dan weer gaat de tijd als in een roes voorbij. Maar er is en blijft genieten als ik kijk naar wat ik overhoud. Gelukkig heb ik dat stukje ook nog wel, al lijkt dat stukje soms maar heel erg klein.
Dank jullie allemaal voor jullie blijvende steun!
Lieve lieve kaatje
wat een rauw verdriet... ik weet niet wat ik kan doen of wat te zeggen.... Ik geef je een virtuele knuffel!
Lieve kaatje
Je berichtjes treffen me, wat een verschrikkelijk moeilijke periode! Er valt niet zoveel zinnigs en al helemaal niets troostends te zeggen, maar ik zoals velen hier leef met je mee.
Hoe gaat het met de kinderen? Ook voor hen lijkt het me erg moeilijk.
Liefs Jessica
Kaatje
Ik ben niet zo goed met woorden als sommige anderen, maar ik denk aan jullie en leef mee.
Liefs Roos
He kaatje
Alleen even laten weten dat ik je niet vergeten ben en dat ik nog steeds in je kring sta en blijf staan voor zolang je dat denkt nodig te hebben. Inderdaad, hoe is het met de kinderen?
En Mariarosa; wat prachtig verwoord, mooi!
Marith
Ik....
kan me zooo goed voorstellen dat je je zo ontredderd voelt! Want inderdaad, wie en wat ben je zonder de liefde van je leven, je maatje en steunpilaar? Het is zo moeilijk dat weer te beantwoorden en verschrikkelijk om dat terug te moeten vinden. Ik had je het zo anders gegund.
Hou vol meid, net als je kinderen. Ik blijf er voor je, nu en over 10 jaar.
Liefs en dikke knuffel...
Nog even
voordat ik ga slapen..... even zeggen dat ik aan je gedacht heb vandaag - en dat ik dat zal blijven doen....
Mooie zon
he lieve kaat ,
probeer vanochtend eens om je heen te kijken en zie hoe mooi de zon schijnt kijk naar je kindjes en voel de warme liefde van je man in je hart. De pijn wordt dan mischien iets dragelijker. Ik denk aan je
Wat een
moeilijke weg lijkt mij dat, eng ook wel denk ik inderdaad. Zo samen opgegroeid en dan opeens weer in 1 klap alleen. Dan moet je volgens mij echt gaan uitvinden of je ook compleet kan zijn zonder die ander, misschien niet maar misschien komt er dan een andere balans waarin het dragelijker wordt.
Wat fijn dat je zo'n liefdevolle en 'soulmate' relatie had met hem, dat je dat met hem zo hebt gehad, dat is heel bijzonder.
Vandaag
Zomaar even wat warme knuffels jullie kant op,
liefs Geerke
Hier
ga ik offline voorlopig denk ik. Misschien kan ik morgen nog bij een computer. Maar intussen denk ik aan heksevet en ik duim voor bijvoorbeeld alstublieft zo gauw mogelijk een wat betere nachtrust.
groet,
Moederdag
lieve kaat,
heel veel sterkte om deze dag door te komen
Lieve kaatje
ik wens je een goede moederdag!
Liefs, Wieke
