hulp komt maar niet op gang

Ik heb slechte ervaringen met hulpverlening. Sinds een maand weet ik dat ik een Complex Post Traumatisch Stress Syndroom heb, nadat ik jaren terug al de diagnose PTSS heb gekregen. Fijn zou je zeggen dat er nu duidelijkheid is. Maar het lost niets op. Ik heb keer op keer intake gesprekken, al vanaf maart ben ik bezig hulp te zoeken. Maar doordat het allemaal weer opgerakelt wordt tijdens die intake gesprekken en ik daarna weer op straat gestuurd wordt, ervaren ik bij tijd en wijlen de klachten als heel heftig. Maar er gebeurt niks, ik sta op een wachtlijst, en ze hebben geen idee wanneer ik aan de beurt ben. Tot die tijd zou ik een sociaal psychiatrisch verpleegkundige krijgen die me zolang op de been houdt. Daar wacht je ook weer weken op tot je een afspraak krijgt, en dan gaat dat gesprek ook nog eens de verkeerde kant uit. In plaats van hulp en tips om me te helpen bij moeilijke momenten, krijg ik met de SPV-er een discussie of C-PTSS nu echt wel de enige diagnose is, want het kan niet dat ik daar zit. De SPV-er heeft een heel ander takenpakket dan trauma behandeling waar ik voor op de wachtlijst sta. Ik zeg nog; dat ik bij u wordt ingedeeld kan ik niks aan doen. Ze vraagt me wel mijn verhaal te doen (gaan die wonden weer open), en het resulteert voor de zoveelste keer erin dat mijn verhaal ongeloofelijk is, dat dit niet kan, niet mag. Tja, dat weet ik zelf ook, maar dit is toch echt wat er gebeurt is. Ik begin te twijfelen of ik niet stiekum toch nog een diagnose heb gekregen, wordt wantrouwend daarover. Wat hebben ze me niet verteld? Dan krijg ik de vraag of ik mijn boosheid wel eens de ruimte geef. Weet ik eigenlijk niet zeg ik dan. Later vraagt ze wat ik allemaal al gedaan heb aan hulp zoeken, en als ik mijn ervaringen vertel wordt de SPV-er geirriteerd dat ik blijkbaar geen vertrouwen heb in hulpverlening (vind je t gek, na 5 1/2 jaar is er nog geen hulp of oplossing voor mij). Toen zei ik tegen de SPV-er, als je je afvraagt of ik wel eens uiting geen aan mijn boosheid, dan is dit het denk ik. Dit is mijn boosheid. Maar ja, dat vond zij natuurlijk weer niet leuk.
Einde van het liedje was dat ik naar buiten werd gedirigeerd en dat ik ook geen vervolgafspraak hoefde in te plannen omdat ze eerst met de hoofd behandelaar wilde bespreken wat nu de bedoeling was. Stond ik weer buiten zonder dat ze iets voor me deden of iets voor me kunnen doen? Hopeloos word ik ervan. Ze weten wat ik heb, en dat het ernstig is, ze zeggen dat ze van alles gaan doen en dat ik op de juiste plek ben, en uiteindelijk weer niks. Heb de hoofdbehandelaar gebeld en die zegt dat hij t gaat bespreken met de SPV-er. Wat ik in de tussentijd moet? Geen idee. De zoveelste domper, tja uh......stilte. De huisarts gebeld en die is furieus dat ik voor de zoveelste keer met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Met een gebroken been laten ze je ook niet zo lang rondlopen. Heeft iemand tips?