hulp komt maar niet op gang

Wat jammer

Dat iedereen hier meedoet aan de spv'er (of breder: hv) afbranden.
Dat Doenja dat zelf doet snap ik nog wel. Maar dat ligt mi niet aan spv'er maar aan de problematiek van Doenja.
Maar dat ze hierin gesteund wordt door een breed publiek is erg jammer, vooral voor Doenja zelf. Ze is er niet mee geholpen!

Nogmaals, terug naar de rode lijn: je wil van je trauma's af. Daar is een traject voor ingezet. Laat de spv'er hierin met rust, die heeft niets met je trauma's te maken. Die is er alleen ter overbrugging, daar kun je terecht voor gesprekjes en steun om periode te overbruggen. Niets meer niets minder. Zo te horen doet spv'er zijn werk uitstekend, met jou onderzoeken hoe je eea tackelt en conclusie was dat je dat al prima doet en de spv'er hier geen extra adviezen meer in heeft.

Jouw gevoel van onrust en onveiligheid kan de spv'er niet wegnemen.
Een opname gaat dat ook zeker niet doen.
Integendeel, dit soort problematieken worden vaak erger door opname.
(juist het overnemen van verantwoordelijkheid kan ervoor zorgen dat patiënten nog meer in patiënten rol schieten waardoor er nog meer onveiligheid en onrust ontstaat, en uiteindelijk erg gevaarlijke situaties)

Psychiatrie is een tijdelijk antwoord als mensen ontoerekeningsvatbaar zijn door een ernstig psychiatrisch ziektebeeld. (psychose, ernstige depressie)
Bij jou is iets anders aan de hand. Jij voelt je doodongelukkig, maar het is heel verklaarbaar en in feite logisch dat je je zo voelt. Want je hebt ook enorm veel verliezen geleden en nog.

Doenja

Ja, dat heb je hier wel eens geschreven, dat klinkt heel erg naar.

Maar je gééft hem nog meer macht. Hoewel medicatie voor jou misschien positief kan werken, doe je het niet. Omdat je hem daarmee zijn zin zou geven. Je laat je dus nog steeds door hem leiden, ook over zaken waar hij geen directe betrokkenheid bij heeft. Ik bedoel: hij zit er niet bij in de spreekkamer van de arts.

dat is het hem juist pennestreek

Dat is het hem juist Pennestreek, ik weet dat wel, maar doe dat (onbewust) dus niet. En dat ligt ook in de oorsprong van mijn klachten. Toen ik ECHT zelf wilde beslissen over mijn leven en niet meer nadacht over wat anderen van mij dachten, toen heb ik dat bijna met de dood moeten bekopen. Ik weet dat, ben ik me van bewust, maar ik durf gewoon niet. Op bepaalde vlakken in mijn leven doe ik niet wat ik wil of wat goed voor mij is, omdat ik weet dat er een kans in zit dat ik dit niet overleef.
En anderen, de verkeerde anderen, zijn nog steeds bezig mijn leven kapot te maken. Die veiligheid heb ik nodig, dat ik niet dood ga als ik doe wat ik wil, daar ben ik naar op zoek. En dat ik niet veilig ben, weten de hulpverleners ook. Ik vertel hier soms niet alles, maar aan de hulpverlening wel. Maar het erge is dat ze me niet kunnen beschermen.Ze kunnen geen invloed uitoefenen op anderen. Het enige wat ik kan doen is het laten gebeuren en en hopen dat politie/justitie het dan wel geloofd.
Daarom zou opname fijn zijn. Veilig opgeborgen.

Je veiligheid

is geen zaak van hulpverlening.
Dat is echt een zaak van politie en ev justitie.

Hulpverlening helpt je hopelijk wel met relativeren.
Want in zekere zin is niemand echt veilig.
En veel mensen hebben in bedreigende situaties gezeten. Het feit dat het je liefde betreft maakt het wel zwaarder dan gemiddeld, dat snap ik.
Maar hoe dan ook moet je verder met je leven.

Juul

Maar als politie en justitie niks doen?
Ik wil graag verder met mijn leven en huisarts en behandelaar is het er over eens dat dit te groot en te heftig is geworden voor mij alleen om te handelen. Dat vertel ik ze al 5 1/2 jaar en nu pas begint daar het kwartje te vallen. Alleen het lukt me niet meer alleen. Als het gewoon doorgaan was, dan was er ook niks aan de hand.

Rustig aan

Je hebt ze al overtuigd.
Meer hoef je niet te doen. Ze weten het en hulp komt.
Jammer van de wachtlijsten maarja dat is een politiek probleem en niets aan te doen, treft meer mensen.
Maak gebruik van spv'er in tussentijd, probeer er positieve dingen uit te halen.

Of je moet het over een andere boeg gooien en zelf particuliere hulp inschakelen. Zou ik je eigenlijk wel aanraden. Kost veel geld maar je maakt meer kans op succes.

Nou Juul

Je opmerking in #39 is wel heel erg kort door de bocht. Ga je niet op de verkeerde stoel zitten?
Mijn advies zou zijn: bespreek eventuele medicatie toch eens met je huisarts, al is het maar om de komende wachttijd door te komen.
Je nare ervaringen stammen van 11-12 jaar geleden, toen je nog in de giftige situatie zat. .
Bovendien heb je een vreemd, oneigenlijk argument: je ex zou dan denken dat je gek bent. Maar blijkbaar speelt dat argument niet voor je therapie, de psychiater en de SPV-er.
Naar de huisarts gaan en eventueel medicatie bespreken is heel wat laagdrempeliger dan naar een psychiater gaan en gesprekken met een SPV-er krijgen.

Tsjor

Ondertussen

Wat je steeds beschrijft Doenja, is dat de giftige situatie nu nog actueel aan de hand is en dat daarom niets KAN helpen. Maar tegelijkertijd wil je wel dat er hulp komt.
Hoe kom je uit deze molen? Kun je daarover nadenken?
Er is wel een grens aan je mogelijkheden: je kunt het gedrag van andere mensen niet veranderen.
Wat kun je dan wel doen? Er is hier nogal wat gepasseerd: politie, justitie, medicatie, psychiater, tot nu toe voldoet het allemaal niet.
Heb je zelf enig idee over hoe je de giftige situatie (die natuurlijk veel erger is danw at e hier beschrijft) kunt stoppen? Kun je het bijvoorbeeld keren door er op een andere manier mee om te gaan, door het anders te beleven?

Tsjor

Wat is het eigenlijk

Ik begrijp eigenlijk niet wat je bedoelt met dat ik een oneigenlijk argument gebruik. Maar laat ik het anders zeggen, na jaren van psychische terreur ben ik er door huisarts en de psychiater op gewezen dat anderen mij gek hebben proberen te maken. Dus wat jij noemt dat het argument niet geldt voor de artsen die ik bezocht heb, zou je anders moeten zien. Ik heb jaren gezocht naar wat het eigenlijk was, en waarom ik er zoveel last van had. En nu komt ik er dus achter, en wordt in mijn bevindingen gesteunt door artsen, dat ik niet gek ben.
Ik heb met mijn huisarts en psychiater de mogelijkheden voor medicatie al besproken. Al vaker en ik kan het altijd nog doen. Maar mijn psychiater vond het ook geen oplossing, en ook niet een steuntje in de rug tot ik zover ben dat de behandeling kan beginnen. Mijn huisarts haalde het gisteren nog een keer aan en snapt mijn beweegredenen. Dus beide zijn er van op de hoogte en bespreken het met me.
" Heb je zelf enig idee over hoe je de giftige situatie (die natuurlijk veel erger is dan wat je hier beschrijft) kunt stoppen? Kun je het bijvoorbeeld keren door er op een andere manier mee om te gaan, door het anders te beleven? " Daar ben ik al heel lang mee bezig. En de vaardigheden en technieken die ik daarbij toepas kwamen ook overeen met de tips die de SPV-er mij wilde geven. Dus ik ben al best goed op weg. Maar vergelijk het maar met een oorlogsveteraan die veel last heeft van herbeleving. Die lukt het ook niet altijd door er maar anders tegen aan te kijken om het op te lossen. Ik heb een zelfde diagnose als een oorlogsveteraan, eigenlijk zwaarder omdat het al jaren voortduurt. Ik snap heel goed dat ik t gedrag van anderen niet kan veranderen. Maar mag ik daar wel boos en gefrustreerd over zijn, dan anderen wel allerlei dingen mogen doen waar ik heel veel last van heb?
Trouwens ik zeg niet dat niets KAN helpen. Ze zeggen dat er wel hulp is, en dat ik geholpen kan worden, maar ik merk dat ik nog niet genoeg verbetering merk. En dat is ook de mening van de artsen. Anders had ik ook geen diagnose gekregen. Als ik wist hoe ik hieruit kon komen, denk je dan niet dat ik dat niet al lang had gedaan. Zou niets liever willen. En als ik zou weten hoe, dan had ik het ook al lang gezegd. Maar het is mijn vak niet.

Erkenning

"Maar mag ik daar wel boos en gefrustreerd over zijn, dan anderen wel allerlei dingen mogen doen waar ik heel veel last van heb?"

Ja dat mag. En daar ligt misschien voor nu wel een sleutel.
Ik krijg de indruk dat je je verdedigt. Dat maakt de spv er toit jouw zondebok; die doet/ kan ook al niet wat jij nodig hebt.

Ja het is verschrikkelijk waar je in beland bent. En ja je hebt hulp nodig- gelukkig is dat eindelijk in de gang zet. Ja je mag woest zijn om wat jou is aangedaan, om de strijd die je blijkbaar al jaren levert. En ja je mag gefrustreerd zijn omdat anderen blijkbaar wel dingen mogen doen waar jij last van hebt.

Ik ken je verhaal niet helewmaal denk ik maar je bent gewond. Hebt een ernstig trauma opgelopen. En ja dat is megazwaar en oneerlijk.

Erkennen wat er is, ook je woede is een eerste stap. Ik hoop dat mensen om je heen dat doen. Jou die gelegenheid geven.
Hulpverlening komt blijkbaar op gang- vraagt vast veel geduld. Maar het komt.
Het is al een proces van jaren- je herstel zal ook lang duren verwacht ik. Die spv er is het probleem niet denk ik. Je vraagt erkenning.

Marilot

Dat is het. Je beschrijft hoe t is. En ik ga daar eens mee aan de slag. Hoe kan ik verder met de erkenning die ik krijg en nog nodig heb. Dank je.

Van wie?

Van wie wil je erkenning Doenja?

Dat maakt niet zoveel uit toch?

Elk beetje erkenning is goed in de situatie van Doenja. Gewoon een berichtje van Marilot, de erkenning dat er erkenning nodig is, dat is denk ik al helpend. Het kan te zwaar zijn, zelfs voor sterke mensen, ik denk dat Doenja heel sterk is, om het zonder enige erkenning te doen in je alledaagse leven. Fijn dat artsen je problemen erkennen Doenja, maar die horen niet bij je alledaagse leven. Misschien helpt om stukjes erkenning die je wel in je alledaagse leven hebt gekregen, zoals soms op dit forum in herinnering te brengen op dagen dat je die erkenning mist.

Dat maakt wel uit denk ik

Zoekt ze lotgenotencontact, wil ze (politieke) erkening en betere begeleiding en bescherming voor vrouwen (mensen) die in haar situatie zitten, kunnen wij iets voor haar doen, wil ze erkenning vanuit de andere kant. Allemaal heel terechte wensen, maar wellicht niet allemaal even makkelijk te realiseren.

Als Doenja helder heeft wat ze van wie nodig heeft kan ze daar gerichter naartoe werken.

Verkeerde stoel?

Goh Tsjor, dat snap ik niet.
Waarom is het wel ok om hier te adviseren medicatie te nemen, en niet om dat niet te doen?

Mijn advies om het niet te doen sluit aan bij de rest van mijn advies: de lijn blijven volgen die uitgezet is. Die uitgezet is door psychiater die je vertrouwt. Vertrouw dan ook op zijn adviezen.
Ik ging er idd vanuit dat medicatie al lang besproken was. En als geïndiceerd dan had de psychiater het vast al voorgeschreven of iig geadviseerd.

Eventuele medicatie kan beter goed ingezet gaan worden, ingebed binnen de behandeling die je gaat krijgen.
Maar de vraag is idd of medicatie wel geïndiceerd is. Ik ben zeker geen psychiater maar helaas lijken je gevoelens me passend bij de situatie.
Het is normaal je ellendig te voelen, dat is een normale reactie op een ellendige situatie.
Medicatie kan eventueel een steun geven maar in principe is medicatie geïndiceerd voor een 'zieke' reactie, een niet normale toestand.
(helaas werkt het tegenwoordig niet echt meer op die manier met bijv ad maar ik vind dat geen goede zaak)

Om te sussen in de tussentijd kan iets kalmerend voorgeschreven worden maar dat lijkt me ook niet iets om na te streven. De vraag is of je wel wil sussen, of juist door je ellendige gevoelens heen moet gaan. (mits het leefbaar blijft uiteraard)
Maar omdat je suggereert je nu ook daadwerkelijk nog in gevaar te bevinden zou ik zelf juist alert willen blijven en zeker niet willen verdoven.

Pas goed op jezelf en probeer voor jezelf te zorgen. Scherm jezelf af tegen kwalijke invloeden voor zover mogelijk, zoek geen confrontaties die nu niet nodig zijn. Je bent nu niet sterk, zorg dat je eerst sterker wordt. (wacht dus eerst behandeling af)

Ginny

Lotgenotencontact heb ik al een beetje. Maar mijn verhaal is het heftigste, de andere leden van de groep hebben er 'last' zeggen ze wel eens. Ze nemen het mee naar huis. Elke maand komen we bij elkaar en het is zoveel bij mij wat er telkens weer gebeurt is dat ik de hele avond in mijn eentje kan vullen. Dat voelt niet goed. Dus zeg ik soms niet zoveel, maar dan stapelt het zich op bij mij.

En jouw vraag he, dat vond ik een hele goede. Van wie wil ik eigenlijk erkenning? En ook dat ik heel veel terechte wensen heb van wie ik allemaal erkenning wil, maar dat niet alles makkelijk te realiseren is. Of zelfs onmogelijk is. Wat mij het meeste dwars zit is dat als ik dan zeg wat mij zou helpen, zoals in dit geval van wie ik erkenning wil, is dat er daarna steevast komt dat dat niet kan. Die teleurstelling dat het dus nooit kan, daar word ik zo verdrietig van he. En ik vind het op een bepaalde manier ook heel gemeen van hulpverlening; ik ga je eerst ontfutselen wat je wil en daarna zeg ik lekker dat het niet gebeurt. Ook echt iets wat ik uit mijn huwelijk en de psychische oorlogsvoering ken; alles wat ik vroeg of wilde gebeurde steevast niet. Al was het maar alleen om te 'narren' en te 'zieken'. En om macht uit te oefenen.

Maar als je het dan toch wil weten, dan wil ik erkenning van mijn kinderen en van politie/justitie. Pennestreek gaf al aan dat het loeizwaar is om te beseffen dat de kinderen de kant van vader, de dader van het huiselijk geweld kiezen. Feitelijk zeggen ze dat ik mijn verhaal heb, vader hun verhaal heeft en dat de waarheid altijd in het midden ligt. Maar als ik de waarheid zeg en vader liegt. Ligt de waarheid dan nog steeds in het midden? Op dit forum kwam de vraag laatst ergens voorbij of kinderen achteraf blij waren met de scheiding van hun ouders. De antwoorden deden me soms ineenkrimpen; kinderen uit huiselijk geweld situaties waren vaak blij dat moeder eindelijk het geweld een halt toe riep en wegging. De kinderen steunden haar vlucht en gingen met haar mee.
Mijn kinderen vonden dat het zeker ook mijn schuld was, als het al niet helemaal mijn schuld was. Vader is heilig, en zo geweldig. Dat schrijven ze ook op sociale media met zijn verjaardag en op vaderdag. Over mij zeggen ze dat nooit op sociale media.Ik krijg geen felicitaties of een lief gebaar. En als ik ze er op aanspreek dan zijn ze heel boos, ze willen van dat gezeik van mij af. Want ze willen het 'eerlijk' doen. En eerlijk is dat ze 22 dagen van de maand bij vader zijn.
Van politie en justitie wil ik erkenning/excuses dat ze mijn aangifte zo maar geseponeerd hebben en alles daarover hebben kwijt gemaakt. Daar ben ik al eens aan begonnen, maar je krijg niks van ze. Je mag je eigen dossier niet eens inzien, en alles is in ieder geval niet hun schuld. Ondertussen kunnen ze niks meer zeggen ze. En een advocaat durft er niet aan te beginnen.
Wanhopig word ik hiervan. Dat mensen dit allemaal mogen doen, en ik mag niks doen. Toen mijn kinderen mij werden afgenomen en ik jankend en krijsend in elkaar storte, toen moest ik bij een kindertherapeut (door mijn ex en mijn kinderen opgetrommeld) komen om te verantwoorden hoe afschuwelijk dat wel niet was voor de kinderen. Snap je dat?

geweerschoten

Ik hoorde net geweerschoten....

De waarheid ligt niet altijd in het midden

Dat vind ik ook altijd zo oneerlijk dat men daarvan uit denkt te moeten gaan.

Doen ze bij rechtzaken toch ook niet. Maar op de een of andere manier gebeurt het elders veel bij het aanhoren van heftige verhalen. In plaats van vragen te stellen wordt er dan (ik denk als een soort zelfbescherming van de toehoorder) als of het een mantra is herhaalt dat het maar een kant van het verhaal is. Hoewel mijn situatie anders is, herken ik dat wel. Twee keer is gezegd dat men niet verder wilde luisteren want dat men er misselijk van werd. Eigenlijk wel eerlijk. Ik trok het me aan omdat ik dacht dat ze er misselijk van werden omdat ik er niet meer tegen kon doen. Maar het kan ook zo zijn dat ze er misselijk van werden omdat ze er niet aan willen dat iemand zo kan zijn. Dat het voelt als teveel. Wat zou het helpen als dat dan gezegd werd.

Metafoor

Je laatste opmerking sluit goed aan bij wat ik wilde verduidelijken met mijn eerdere inbreng. Maar ik hoop niet dat er nu echt op je geschoten wordt.
Je gaf eerder, terecht, al aan, dat behandeling van postraumatische stressstoornis pas mogelijk is als iemand uit de situatie is. zoals bij een oorlog: zolang de oorlog nog gaande is kun je mensen niet behandelen voor post-traumatische stressstoornis. Het is niet voor niks -post-.
Bij jou is het dan nog ingewikkelder, omdat het complexe PTSS is, maar het principe dat je uit de situatie moet zijn wil een goede behandeling mogelijk zijn lijkt mij nog hetzelfde.
Je geeft steeds aan dat je in feite niet uit de situatie bent. Je zit nog midden in de oorlog. Je kunt zelfs elke maand wel een avond vullen met nieuwe ontwikkelingen.
Wil een behandeling effectief kunnen zijn, dan zul je toch uit die situatie moeten komen. Ik denk ook dat een hulpverlener die je steeds opbelt om te vertellen hoe erg de situatie is daar wat geïrriteerd door raakt, want aan de situatie kunnen zij weinig doen. zij kunnen niet justitie bellen om alsnog je aangifte op te nemen, bijvoorbeeld. Ze kunnen niet je kinderen bellen om te vertellen dat ze aardiger moeten doen over jou op social media, bijvoorbeeld.
Het verleden kan niet overgedaan worden. Ook de foute ontwikkelingen uit het verleden kunnen niet overgedaan worden. Dat betekent dat je op een dag de balans moet opmaken: de oorlog is voorbij. Er is schade, veel schade. Maar er is geen continuiteit meer in de strijd. De strijd is afgelopen. Nu gaat het erom de schade te herstellen, zonder de strijd te hervatten.
Ik denk toch dat je zelf de enige bent die jezelf uit de oorlog kan halen, door het verleden achter je te laten. Radikaal wellicht, schepen verbranden. Geen social media van de kinderen meer. Geen gang naar de politie over vroeger. Geen analyses van wat de vroegere daden van ex voor jou nu nog betekenen. Geen lotgenotenkontakt, waarin de verhalen van vroeger elkaar versterken. Echt een keuze om een nieuwe ontwikkeling aan te gaan, een andere ik te worden, schade zoveel mogelijk te herstellen en te leren leven met restschade.
Alleen nu en de toekomst is belangrijk: als de kinderen zeggen dat je niet zo moet zeiken, dan stop je met zeiken. Niet alleen naar de kinderen toe, maar vooral ook in je hoofd. Gezien het verleden heb je recht op het zeiken, maar je wil zo niet zijn; en als je nu zo wel doet, dan wil je in elk geval in de toekomst zo niet zijn.
De beslissing om echt te willen stoppen met zeiken (als voorbeeld) moet je zelf nemen. daarna kan hulpverlening wel helpen om die knop je hoofd om te zetten. Andere denkpatronen op te bouwen. Eerst zul je de oorlog uit moeten en dat is toch iets wat je vrijwel geheel zelf moet doen.

Tsjor

Tsjor

Tsjor, de oorlog heb ik geen invloed op. Er wordt op me geschoten, figuurlijk. Al het andere wat je zegt doe ik en wil ik ook. Maar ik blijf maar ' aangevallen' worden door anderen...Ik wil vluchten, ver weg van hier, waar niemand me kent en waar ik me veilig voel.

Toch

'Tsjor, de oorlog heb ik geen invloed op.' Daarmee geef je in feite ook de reden aan, waarom elke vorm van hulp niet zal helpen en alleen maar zal bijdragen aan je frustraties en je ellende: zie je wel, ook de hulp waar ik om vraag helpt niet.
Hulp vragen versterkt dan je trauma.

Tsjor

de schoten waren echt

....

Negeren

'Vluchten' hoeft niet fysiek te zijn, het kan ook psychisch zijn: je bent er niet meer, het raakt je niet meer, je hoort de kogels niet meer. Je negeert. Je haalt jezelf uit de situatie: het raakt je niet meer, het interesseert je niet, het zal wel dat het voor andere zo is, maar voor jou gaat dat niet op etc.
Soms is zwijgen beter dan praten. Niet doodzwijgen, maar zwijgen, omdat het niet meer relevant is voor je toekomst. Zwijgen betekent dan ook dat je geen energie meer stopt in 'waarheid' naar voren halen of leugens ontmaskeren. ook niet in het wegstoppen van wat er gebeurt. Zwijgen is dan: ik zie het, ik noteer het, maar ik zeg en denk er verder niets over. Het is voor mij niet relevant voor mijn toekomst.

Tsjor

Op jou gericht?

Of weer een drugslab? Tsjor

doe ik al

" 'Vluchten' hoeft niet fysiek te zijn, het kan ook psychisch zijn: je bent er niet meer, het raakt je niet meer, je hoort de kogels niet meer. Je negeert. Je haalt jezelf uit de situatie: het raakt je niet meer, het interesseert je niet, het zal wel dat het voor andere zo is, maar voor jou gaat dat niet op etc."

Dat doe ik al Tsjor, al jaren. Dat heet dissocieren. En dat levert weer andere problemen op. Het is een volstrekt logische reactie op het lang verkeren in een trauma. Maar het is heel gevaarlijk, en je komt er moeilijk weer uit.

https://www.traumahulp.com/dissociatieproblematiek.html

Mijn psych zegt ook heel duidelijk dat het wegstoppen van alles juist mij steeds verder in de problemen brengt. Stoppen met alles is juist slecht.

Als je het dan toch wil weten....

Ja dat wil ik.

Het was een oprechte vraag.

Ginny

Ginny, ja ik weet dat je het oprecht en serieus bedoelt. Maar vind dat altijd moeilijk. Er speelt zoveel en ook nog eens door elkaar. Het lukt me soms niet zo goed omdat te ontvlechten.

Niet dissocieren

Jemig, wat ik bedoel is niet dissocieren, dan zou e halve wereld bij de psychiater moeten lopen. Ik doe nog een poging om het wat duidelijker te maken. de vraag is vooral: hoe krijg jij goede hulp. De situatie neem ik even uit een ander draadje (mag niet,w eet ik): de vakantieverdeling pakt nadelig uit voor jou.

Scene 1. Doenja in vol oorlogstenue komt bij hulpverlener.
Doenja: Dit kan toch niet, ik mis zo een heel weekend en ik heb al zo weinig. ik heb met hem gepraat, maar hij luistert niet, dit kan toch niet.
Hulpverlener: tsja, wat moet die zeggen?

Volgende gesprek.
Doenja: ik heb het opgezocht op een officiele website en ik heb gelijk.
Hulpverlener: tsja, wat moet die zeggen.

Volgende gesprek.
Doenja: en ik heb het andere vrouwen gevraagd en die zeggen ook dat ik gelijk heb.
Hulpverlener: Wat wil je nu?
Doenja: Erkenning.
Hulkpverlener: waarvan?
Doenja: Dat ik gelijk heb.
Hulpverlener: je hebt gelijk.
Doenja: Maar dat is toch geen hulp?

Scene 2. Het oorlogstenue is uit.
Doenja ontdekt dat de omgangsregeling in de vakantie ongunstig uitpakt voor haar.
Doenja praat erover met ex, ex geeft zoals gewoonlijk geen krimp.
Belangrijke vraag: wat vinden de kinderen? Kinderen vinden het geen probleem, vinden dat moeder moeilijk doet en vader redelijk is. Dat doet pijn. Maar aangezien kinderen het belangrijkste zijn besluit Doenja om het gezellig te houden in de vakantie en haar pijn mee te nemen naar de hulpverlening.

Gesprek Doenja met hulpverlener:
Doenja: Ik heb heel veel pijn.
Hulpverlening: wat doet je pijn.
Dan krijgt Doenja de kans om uit te zoeken waar de pijn precies zit, waar het vandaan komt, wat de achtergronden zijn en wat ze kan doen om er verder mee te leven.

Wat ik bedoel is: dit is geen dissociëren, maar eerst zorgen dat je uit de oorlog bent. Daarna is hulpverlening pas mogelijk. Jij kunt zelf uit die oorlog stappen.

Tsjor