hulp komt maar niet op gang
Ik heb slechte ervaringen met hulpverlening. Sinds een maand weet ik dat ik een Complex Post Traumatisch Stress Syndroom heb, nadat ik jaren terug al de diagnose PTSS heb gekregen. Fijn zou je zeggen dat er nu duidelijkheid is. Maar het lost niets op. Ik heb keer op keer intake gesprekken, al vanaf maart ben ik bezig hulp te zoeken. Maar doordat het allemaal weer opgerakelt wordt tijdens die intake gesprekken en ik daarna weer op straat gestuurd wordt, ervaren ik bij tijd en wijlen de klachten als heel heftig. Maar er gebeurt niks, ik sta op een wachtlijst, en ze hebben geen idee wanneer ik aan de beurt ben. Tot die tijd zou ik een sociaal psychiatrisch verpleegkundige krijgen die me zolang op de been houdt. Daar wacht je ook weer weken op tot je een afspraak krijgt, en dan gaat dat gesprek ook nog eens de verkeerde kant uit. In plaats van hulp en tips om me te helpen bij moeilijke momenten, krijg ik met de SPV-er een discussie of C-PTSS nu echt wel de enige diagnose is, want het kan niet dat ik daar zit. De SPV-er heeft een heel ander takenpakket dan trauma behandeling waar ik voor op de wachtlijst sta. Ik zeg nog; dat ik bij u wordt ingedeeld kan ik niks aan doen. Ze vraagt me wel mijn verhaal te doen (gaan die wonden weer open), en het resulteert voor de zoveelste keer erin dat mijn verhaal ongeloofelijk is, dat dit niet kan, niet mag. Tja, dat weet ik zelf ook, maar dit is toch echt wat er gebeurt is. Ik begin te twijfelen of ik niet stiekum toch nog een diagnose heb gekregen, wordt wantrouwend daarover. Wat hebben ze me niet verteld? Dan krijg ik de vraag of ik mijn boosheid wel eens de ruimte geef. Weet ik eigenlijk niet zeg ik dan. Later vraagt ze wat ik allemaal al gedaan heb aan hulp zoeken, en als ik mijn ervaringen vertel wordt de SPV-er geirriteerd dat ik blijkbaar geen vertrouwen heb in hulpverlening (vind je t gek, na 5 1/2 jaar is er nog geen hulp of oplossing voor mij). Toen zei ik tegen de SPV-er, als je je afvraagt of ik wel eens uiting geen aan mijn boosheid, dan is dit het denk ik. Dit is mijn boosheid. Maar ja, dat vond zij natuurlijk weer niet leuk.
Einde van het liedje was dat ik naar buiten werd gedirigeerd en dat ik ook geen vervolgafspraak hoefde in te plannen omdat ze eerst met de hoofd behandelaar wilde bespreken wat nu de bedoeling was. Stond ik weer buiten zonder dat ze iets voor me deden of iets voor me kunnen doen? Hopeloos word ik ervan. Ze weten wat ik heb, en dat het ernstig is, ze zeggen dat ze van alles gaan doen en dat ik op de juiste plek ben, en uiteindelijk weer niks. Heb de hoofdbehandelaar gebeld en die zegt dat hij t gaat bespreken met de SPV-er. Wat ik in de tussentijd moet? Geen idee. De zoveelste domper, tja uh......stilte. De huisarts gebeld en die is furieus dat ik voor de zoveelste keer met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Met een gebroken been laten ze je ook niet zo lang rondlopen. Heeft iemand tips?
Ach jee Doenja
Wat akelig. Ik ben totaal niet thuis in deze wereld, dus tips heb ik niet. Ja, misschien dat je pas weer naar een behandelaar gaat als de bedoeling helder is. Dit ge-aanmodder is alleen maar frustrerend en woede-verhogend.
Is het niet mogelijk dat er een sessie komt met de hoofdbehandelaar en een andere therapeut? Niet jij alleen dus, maar met z'n drieën.
Nou..
Ik denk dat je nogal wat onprofessionele mensen bent tegen gekomen die zich tegenover jouw verhaal subiet overvraagd voelen. Dat is aan het begin van zo‘n gesprek misschien al wel duidelijk. Alleen jij bent iets te vriendelijk en gaat mee met haar gesprek.
Of zij wel of niet achter jouw diagnose staan, is niet van belang, staat niet ter discussie. Dus gesprekken daarover, kan je meteen afkappen en kortsluiten. Het zelfde wat betreft vorige hulpverlening. Zulke gesprekken zijn valkuilen. Je wilt pratische hulp neem ik aan. Je kan het beste voorbeelden noemen waar je hulp bij kan gebruiken.
Als ze een tekort aan mensen hebben, staat deze persoon misschien weer op je stoep. Ga er niet weer mee in zee want deze persoon heeft net laten weten dat die je niet helpen kan en wil. En als het een ander is die zo doet, stel een directe vraag: wat kan je in deze situatie? Niets? Verdoe je tojd er niet aan en steek er geen energie in.
weer gebeld
Ik heb net nog maar weer een keer gebeld met de huisarts, maar die is er niet. Wel een vervangende huisarts, maar ja die weet natuurlijk niet waar het over gaat. Dus moet ik dadelijk weer mijn verhaal doen, weer frustratie weer pijn en boosheid en dan weer te horen krijgen, tja het is nu vrijdag he.....
Gisteren toen ik mijn huisarts belde vertelde die dat er op dat moment een mail binnenkwam van de GGZ met daarin bevestigd alles wat ik al verteld had. Dus mijn huisarts zei; ze hebben echt goed in de gaten hoor dat je hulp nodig hebt en ze hebben t ook over dezelfde diagnose als jij zegt dus je verhaalt klopt. Maar wat ik ook zie, zei de huisarts, is een grote kans op 'uitval'. Ze hebben dus al aangegeven dat mijn frustratie over het uitblijven van hulp zo groot is dat ik er dan maar mee kap. En dat moet je niet doen hoor! Zei de huisarts. Maar ja.....als er niks gebeurt....wat willen ze dan dat ik doe?
Een sessie samen; goed idee hoor. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor hun werkprocessen, dat deed ik vroeger bij organisaties. Is mijn taak niet. Het is toch triest dat IK moet gaan zeggen hoe ZIJ te werk moeten gaan? Ik zie het misgaan, maar als ik dat aankaart zijn ze beledigd.....
Huisarts
Samenwerken met de huisarts. En niet weer je verhaal vertellen bij de vervanger. Ik snap dat wachten moeilijk is maar het werkt de frustratie in de hand. Je mag best eisen dat je wilt praten met jouw vertrouwde huisarts. Kan je hem niet voorstellen dat je een paar keer in de week op vaste momenten contact hebt tot het loopt? Dat kan ook voor jou een fijne houvast zijn.
Als je je verhaal over teveel mensen verspreidt, kan dat ook weer een eigen leven gaan leiden. En aan de SVP instantie de mededeling dat ze nu maar een professionele moeten sturen. Maar misschien moet je huisarts dat soort dingen zeggen (ook dat over die werkprocessen). En zoals bij de dame die je boven beschreef: je hoeft niet te zeggen dat jij vindt dat zij niet deugt, ze heeft zelf te kennen gegeven dat zij dat niet kan. Het komt op herzelfde neer maar dan kom jij niet zo veeleisend over.
Leg de lat niet lager maar eerder hoger.
Lezenswaardig
Maar niet echt als advies, dit artikel in Trouw: https://www.trouw.nl/samenleving/een-trauma-gaat-in-je-brein-zitten-zegt-de-expert-uit-eigen-ervaring~a5cf7a73/
Lezenswaardig, omdat het het effect van een trauma duidelijk maakt. Maar het gaat ook over MDMA als ' hulpmiddel' In elk geval wordt dat onderzocht, vanwege dit inzicht, dat ik opmerkelijk vond:
' “MDMA is niet voor niets een partydrug, je wordt er extreem empathisch van. Precies waar mensen met een trauma te weinig van hebben, naar zichzelf toe althans. Ze kampen met pure zelfhaat. Vanwege hoe ze tijdens de traumatische gebeurtenis reageerden, bijvoorbeeld. ‘Ik vocht niet genoeg terug’, ‘Zal de situatie wel uitgelokt hebben’, of: ‘Ik heb mijn aanvaller in blinde paniek te hard teruggeslagen.’
“Door die zelfhaat kunnen ze niet meer terug in hun geheugen om bij zichzelf na te gaan dat het niet hun schuld was. Wij denken, vandaar ons onderzoek, dat MDMA door een dosis zelfcompassie helpt om wél terug te gaan in het verleden. Om dat vervolgens te verwerken, natuurlijk.”
Dat de diepte van een trauma te maken heeft met zelfhaat, dat vind ik wel een nieuw (voor mij althans) inzicht, waar ik even over wil nadenken.
Tsjor
Uitval
Als de kans op uitval groot is, dan is het ook zaak voor de hulpverleners om extra aandacht te besteden aan uitvalpreventie.
Tsjor
Zelfhaat kan
Zelfhaat als complicerende factor om een trauma te verwerken kan. Maar ik vind het zelf veel te stellig gebracht.
Natuurlijk kan een kind denken er zelf schuld aan te hebben of niet genoeg gedaan te hebben om het trauma af te wenden, of zelfs het trauma uitgelokt te hebben, maar een beetje evenwichtige volwassene zit daar echt niet mee.
Verder een heel interessant artikel om nog even helemaal door te nemen.
Tsjor!
Tsjor wij hebben daar al heel wat grappen om gemaakt. Ik die nog nooit drugs gebruikt heb, aan de drugs hahahaha. Soms kan zo'n berichtje me wel opfleuren. En dan om jezelf lachen ja, dat helpt ook. Medicinale XTC om te gillen gewoon.
Ondertussend de hoofdbehandelaar gesproken, die had de SPV-er ook ingeschakeld voor mij tot de behandeling begint. Hij wil toch graag dat ik t nog een keer probeer, een gesprek, om te kijken of we elkaar toch begrijpen. Ook al heeft de SPV-er aangegeven dat het haar expertise niet is.
En om even terug te komen op dat MDMA verhaal en dat je minder empatisch wordt door trauma. Ik vind mezelf juist heel empatisch. Ik vond het namelijk heel zielig voor de dader, want hierdoor zou hij wel eens zijn baan kwijt kunnen raken en zijn kinderen. Ik was daardoor minder empatisch voor mezelf ja, en uiteindelijk was ik het die alles kwijt raakte. Sprak vandaag ook nog mijn oude huisarts die nog steeds de huisarts is van mijn kinderen. Met die huisarts heb ik eigenlijk nooit besproken wat er gebeurt is, wist niet dat dat toen kon en niemand die me erop wees. Hoe vijandig haar toon was toen ik vroeg of ze nog wist wie ik was....en toen ik vroeg hoe we konden regelen dat ik met mijn kinderen begeleiding konden krijgen voor het verwerken van de heftige gebeurtenissen in ons gezin....wat kun je dan veel horen aan een stem! Mijn oude huisarts wist duidelijk niet wat er gebeurt was, en door dit korte gesprekje zit ik er aan te denken of een uitgebreider gesprek niet verstandig zou zijn. Ben geen patient meer daar door de verhuizing, maar dat moet toch kunnen? De oude huisarts heeft me heel goed geholpen hoe mijn kinderen ergens kunnen gaan praten zonder dat hun vader zich in de hoek gedrukt voelt. En ik kan daar ook bij aansluiten (dat wilden de kinderen graag).
Men roept altijd; ga naar je huisarts! Maar mijn huidige huisarts weet eigenlijk niet wat er gebeurt is, alleen hoe het NU met mij gaat.
Oh en heel erg bedankt allemaal voor jullie lieve en construcieve reacties. Doet me heel goed. Durf niet vaak meer, maar dit heeft me al erg geholpen. Ik ben te lief. Ja. Klopt.
Wat erg.
Ik lees en leef met je mee. Ik kan me voorstellen dat het fijn is dat er een diagnose is vastgesteld maar dan, welke hulp, en gaat deze hulp werken. Maar vervolgens gebeurt er voorlopig niets, heel frustrerend.
Is het niet mogelijk dat je zelf op zoek gaat naar een psycholoog, psychiater of wie je dan ook nodig hebt? Ik weet dat dat bij een psycholoog zo kan. En heb je al eens gedacht aan paranormale hulp? En dan denk ik aan iets als handoplegging. Meningen zijn hier over verdeeld en je weet nooit of het beter gaat door deze hulp of om andere reden maar soms is het van baat het niet dan schaadt het ook niet, alleen in je portemonnee. Ooit met onze dochter deze hulp ingeschakeld was in zuidoosten van het land op advies van familie die erbij gebaat waren.
Cool
"En heb je al eens gedacht aan paranormale hulp?"
Is dat zoiets als in de exorcist?
# Ad
Nee, wel beetje creepy...
Maar zonder dollen 
, deze man schijnt echt wat te kunnen. Beetje rust zou welkom zijn.
Meningen verschillen
maar ik zou nu ver van paranormaal 'gedoe' blijven als ik Doenja was.
niks van dat al
Na 5 1/2 jaar ploeteren, vallen en weer opstaan heb ik eindelijk een diagnose gekregen van de psychiater; een complex ptss. Niet iets waar je door handoplegging of iemand die iets paranormaals doet mee laat rommelen. Dat is mijn mening. Zelf bijdragen aan herstel door middel van yoga, ontspanning, sport, natuur, dat is wel iets waar ik voor open sta. Maar het is een te serieuze diagnose om een beetje mee te stoeien. Watervrouw; een psycholoog? Heb ik al velen versleten, maar met te weinig gedegen kennis van het werken met zulk trauma. Vrijgevestigd of niet, een psycholoog moet gespecialiseerd zijn in dit soort trauma's. Daarom ging het in t verleden ook mis. Omdat niet duidelijk was of bekend was dat er dit aan de hand was. Niet aanslaande behandelingen dus. Dus je advies is een voor mij al gepasseerd station.
Het grootste probleem zit hem er ook in dat ik nog in mijn trauma zit. Elke dag wordt het weer gevoed met nieuwe feiten. Ik kan er niet aan ontsnappen en daarom was ik zo blij met mijn psychiater, dat hij dat snapte en zag.
Alleen die psychiater gaat mij niet behandelen, in zijn team zit een psycholoog die gespecialiseerd is in het werken met mijn soort trauma. Daar wacht ik op. En ik heb begrepen dat dat erg lang kan duren. Maandag weer terug bij de SPV-er, die mij zo lang op de been probeert te houden tot de behandeling start. Die SPV-er is ook door de psychiater ingeschakeld. Kijken of die mij nu wel begrijpt.
Ik zit dus wat dat betreft ook al op de 'hoogste' plek zoals Ava ook al aangaf. Ik heb te lang aangemodderd op ' instap niveau' (1e lijns of basis zorg).
Oke
Begrijp ik volkomen. Ik bedoelde ook niet dat iemand moet gaan rommelen. Mensen die "de pijn wegnemen" zijn mensen met een gave, die geen website hebben, het verhaal niet willen horen en geen gesprekken aangaan. Het kan werken en omdat je zoveel last en verdriet hebt zou ik je nu al hulp gunnen op welke manier dan ook. Maar ik hou erover op. Wat jammer dat psychiater die de diagnose gesteld heeft je niet kan helpen want hij snapt het, valt daar ook niet op te wachten? Heb je enig idee hoe lang het gaat duren voor je bij de gespecialiseerde psycholoog terecht kan?
Wat is het probleem?
Je hebt een diagnose en staat op wachtlijst voor therapie.
In de tussentijd krijg je iemand toegewezen die niet gespecialiseerd is in jouw problematiek maar dat is de kwestie ook helemaal niet want het gaat puur om overbrugging tot aan therapie.
Dus ofwel de spv'er maakt er veel te veel van ofwel jij.
Waarom je de huisarts hier weer opnieuw bij inschakelt is me ook niet duidelijk
In ieder geval zorgt dit allemaal voor heel veel ruis, onrust en chaos.
Ook voor jezelf.
Probeer het overzicht te behouden en de grote lijn vast te houden.
Stuur even een mailtje
naar "The Health Consumer Powerhouse"...
Eens met Juul
De SPV-er is er om jou op de been te houden, dat is haar taak. Niet meer of minder. Ik denk dus dat je je in deze gesprekken het best kunt richten op praktische tips om te overleven totdat je een afspraak hebt met iemand die in jouw probleem gespecialiseerd is.
Jij verwacht teveel van de SPV-er. En zij laat zich blijkbaar verleiden tot het doen van uitspraken over diagnoses die buiten haar competentie vallen. Dat is lastig, want dan is het aan jou om het gesprek weer in de juiste banen te leiden.
inmiddels
Inmiddels heb ik gisteren weer twee 'klappen' gekregen (zoals gezegd ik zit nog midden in mijn trauma, er komt steeds wat bij). Maar toen ik daarvoor hulp zocht kwam ik telefonisch uit bij mijn SPV-er, maar waar ze eerst helpende vragen stelde en me gerust probeerde te stellen, werd ze later boos. Ik gaf aan dat ik er echt doorheen zat en al vrij snel werd ze geirriteerd en wilde ze het gesprek beeindigen. Hoe ik ook aangaf dat ik het heel moeilijk had, ze wilde gewoon van me af.
Afgelopen week had ik met deze SPV-er wel een goed gesprek (op advies weer het gesprek aangegaan), en ze heeft met mij alle moeilijke situaties in kaart gebracht en de daar bijbehorende emoties genoteerd, en vooral wat ik deed om weer rustig te worden. Haar conclusie; ik deed het hartstikke goed, alle tips die ze voor me had om beter om te gaan met mijn situatie deed ik al.
Klinkt goed zou je denken, maar als ik aangeef even echt hulp nodig te hebben, dan wijst ze me af. We kunnen niks voor je doen zegt ze dan. En ik heb juist aangegeven dat ik het zo erg vind als ze zeggen dat ze niks voor me kunnen doen. Mijn psych zegt dan ook dat ze me gaan helpen. Maar als ik vertel hoe het gaat, dan klappen ze dicht.
Maar wat wil je dan??
Wat bedoel je met echte hulp?
De spv'er heeft al met jou bekeken wat je zelf doet en de conclusie is dat je het prima doet. Dat betekent ook dat zij jou op dit moment niet meer te bieden heeft dan dat je zelf al doet.
En toch kom je met een vraag om hulp, hulp waarvan ze in feite al heeft aangegeven die niet te kunnen bieden. Niet echt verbazend dat dat wrevel oproept.
Misschien verwacht je ook gewoon teveel. Van alles, iedereen, het leven. Het leven is vaak gewoon %#&_) %/ en dat is dan gewoon ook zo. Niets aan te doen
Misschien kun je de spv'er helpen door een duidelijke hulpvraag te formuleren. Wat wil je van haar (hem). Wil je dat ze even de tijd neemt om naar je te luisteren, bijv? Geef dat duidelijk aan.
Moeilijk
Moeilijk hoor waar je mee te maken hebt.
Kan je aangeven (hier als je wilt, maar in elk geval bij SPV'er wat je dan "aan echte hulp" nodig hebt?
Als je dingen vraagt die zij niet kan bieden maar dat wel "eist" dan raakt ze/hij gefrustreerd. Dan overvraag je hem/haar.
Hoe begrijpelijk het ook is dat je die hulp NU wil hebben, je krijgt die hulp dan niet van SPV'er, gaat haar/zijn pet te boven.
Ik zie maar een weg: de huisarts begrijpt jou. Vraag die om voor jou naar acute hulp te zoeken als je niet kunt wachten tot je aan de beurt bent (met in de tussentijd de SPV'er).
Het is beter dat iemand anders (de huisarts) erachteraan gaat en zegt dat jij NU hulp moet hebben (die wordt serieuzer genomen als professional) dan als je dat zelf zegt.
Doenja
Ik krijg steeds meer de gedachte, dat het voor jou eigenlijk een oplossing zou zijn als je een tijdje opgenomen zou kunnen worden. Dat is in jouw situatie wel heel erg lastig, maar ik heb het gevoel dat je dan meer tot rust zou kunnen komen. Je dendert nu maar door met wat je allemaal doet en daarnaast komt je verleden. Zo kom je nooit écht tot rust en tot jezelf. Als dit zo doorgaat glij je steeds weer in een neerwaartse spiraal. Dat is ten eerste ontzettend vermoeiend, maar ik vind het ook zorgelijk. Oppervlakkig gezien heb je nu een geweldig leven. Maar daardoor worden mensen ook op het verkeerde been gezet.
Ik weet dus niet of het mogelijk ís, maar misschien zou je kunnen overwegen om aan te sturen op een tijdelijke opname waar meer aandacht voor je is, dan je nu kunt krijgen.
Zo simpel is dat niet Kaaskopje
Ten eerste is dat zo laagdrempelig niet meer. Er zijn veel minder plekken en daardoor worden alleen mensen opgenomen met zwaardere problematieken.
Bovenstaande is een politieke keuze en een bedrijfseconomische.
Maar er zit ook een filosofie achter en zo slecht is die niet in alle gevallen.
Gebleken is toch echt dat opname niet alleen weinig toevoegt voor veel mensen maar ook echt vaak negatieve gevolgen heeft.
In geval van ts zou ik het zeker niet doen.
Het is een misvatting dat meer aandacht per definitie beter is.
Bovendien vind je in de meeste instellingen die aandacht allang niet meer. Er is een enorm personeelstekort.
Ook weer terug naar ha, echt niet doen.
Houd je aan het uitgestippelde beleid. Ha heeft verwezen naar psychiater, psychiater heeft traject opgesteld. Nu niet meer terug naar ha weer. Nogmaals, dat geeft onrust.(en terechte ergernis bij hulpverlening)
Houdt je bij de afspraken. Bij de spv'er moet je zijn.
Probeer met die persoon eruit te komen. Dat het niet lukt heeft vast ook met je problematiek te maken, in die zin kun je alvast oefenen.
dat wil ik wel...
Kaaskopje, dat wil ik wel, dat geef ik ook aan. Dat ik rust nodig heb en even hele intensieve hulp. Maar ze doen dat niet. Ik heb zelf meerdere keren aanvragen en intakes gedaan voor intensieve klinische behandelingen, maar daar werd ik afgewezen omdat het te complex en te meerdvoudig was. Ook al vragen ze aan mij wat ik nu nodig heb, en wat ik ook zeg ze doen het niet. Weer een teleurstelling. En de reacties van Juul en Chiara; weet je het is mijn vak niet wat bepaalde functies in hulpverlening inhouden. En dat ik ze overvraag, tja is dat dan mijn fout? Ik vraag niet veel vind ik. Ze geven niet aan wat ze kunnen doen en als ik zeg wat ik nodig heb (rust, veiligheid, verlost worden van de trauma's) dan zeggen ze dat ze dat niet doen of kunnen. Wat gaat de hulpverlening dan wel zijn vraag ik me af. En ook als ik die vraag stel krijg ik geen antwoord.
Gisteren weer met de huisarts gebeld en die vind het vreselijk dat de diagnose er wel is maar dat het nog heel lang gaat duren. Zij opperde medicijnen, maar daar heb ik zo'n slechte ervaring mee. Kon niet eens zelfstandig lopen, laat staan autorijden en werken. En dat is denk ik ook niet de oplossing. Ik heb gewoon teveel op mijn bordje gekregen, en het houdt niet op.
Nee dat is niet jouw fout
Dat je ze overvraagt. De reactie van de SPV’er vind ik daarom ook niet handig (op z’n zachts gezegd).
Zij kan je geen rust en veiligheid bieden en verlost worden van je trauma is ook niet zomaar gedaan en blijkbaar ook niet waar zij voor is. Zij zou een luisterend oor voor je moeten zijn voor de tussenliggende periode, maar blijkbaar is er tussen jullie geen klik. Dat kan en dat is heel jammer, maar dat gaat je dan niet helpen. Je kunt of dit met haar bespreken (misschien leert ze hier nog van) of weer teruggaan naar de huisarts.
Overigens geloof ik niet dat het uiteindelijk zo gaat zijn dat je verlost bent van je trauma. Als het goed is ga je straks handvaten krijgen om ermee te leren leven. Maar misschien is dat ook wat je bedoelt (en wat de SPV’er niet begrijpt).
Je hebt medicatie en medicatie
Ik was zelf altijd nogal anti medicatie, het is tenslotte troep. Tot ik zelf op eigen kracht niet meer uit de negatieve spiraal kwam. Toen heb ik echt steun gehad aan een heel lichte dosis AD en een slaapmiddel. Ik heb dat met hersens gebruikt, en het hielp me neer genoeg. En toen was het toch een tijdje niet voldoende en heb ik een ander middel gekregen. Daar ben ik een weekend lang vreselijk ziek van geweest. Hartkloppingen, wanen, last van ingewanden, enorme pupillen en slecht zicht, en vanwege de hartkloppingen twee nachten niet geslapen. Ik vond het naar en doodeng. Dus dat was een eenmalig experiment.
Dus, de medicatie die jee hebt geprobeerd was voor jou niet de juiste. Maar er zijn veel meer middelen. Ik zou het nog een kans geven, al je andere mogelijkheden zijn nu even op.
Verder inderdaad wat hierboven al gezegd is, de SPV is om tegenaan te praten en stoom bij af te blazen zolang je nog niet terecht kunt bij de psych. Niet meer en niet minder.
Ik geef je even een virtuele knuffel, die heb je volgens mij even nodig.
Als opname het niet kan gaan worden
denk ik ook dat je het dan toch in nieuwe medicatie moet zoeken.
Ik heb over andere onderwerpen de laatste tijd gemerkt dat er zo'n verschil zit tussen de ene mens en de andere. Het scheelt enorm in of je je begrepen voelt of totaal niet. Ik vrees dat je de spv'er waar je nu mee te maken hebt, niet langer de verantwoordelijkheid moet geven voor jouw welbevinden. Dat gaat niet lukken. Het komt dus neer op 'overleven' tot je hulp krijgt en zoals gezegd zou ik toch kijken of een medicijn kan bijdragen. Tijdelijk dus.Het is triest dat het zo moet, maar het moet....
ooit he...
Wat mij t meeste tegen staat aan medicatie is dat ik zo'n 11-12 jaar geleden ook een hele moeilijke periode had. De manier hoe ik behandeld werd in mijn relatie, hoe alles wat ik zei omgedraaid werd en tegen me gebruikt werd, hoe ik niks te zeggen had in mijn eigen huis en gezin, dat zorgde ervoor dat ik instorte. Wat ik ook besprak met mijn toenmalige echtgenoot, het lag zeker niet aan hem en hij ging er niks aan doen. Ik was degene waar een steekje aan los was. Ik moest maar opgenomen worden. Daarom ben ik bij mijn toenmalige huisarts te rade gegaan en die gaf me de medicatie waar ik zo beroerd van werd. En het loste niks op, want ik zat nog steeds in die giftige situatie en wat ik ook zei of deed, ik moest veranderen. Dat maakt ook dat ik nu niet aan de medicatie wil. Dan heeft mijn ex voor mijn gevoel toch nog zijn zin. Want ik ben gestoord in zijn ogen. Ook al weet ik dat de huisarts en de psych de diagnose hebben uitgesproken dat ik door alles wat al die jaren heeft plaatsgevonden een C-PTSS heb opgelopen. Dat het niet aan mij ligt. Maar dan nog he....
Doenja
"Dat maakt ook dat ik nu niet aan de medicatie wil. Dan heeft mijn ex voor mijn gevoel toch nog zijn zin."
Waarom geef je je ex nog steeds zoveel macht over jouw leven?
omdat Bicyclette
Omdat Bicyclette, ik elke dag geconfronteerd wordt met wat hij gedaan heeft. Mijn C-PTSS, dat ik mijn kinderen bijna niet mag zien, de financien, en mijn continue zoektocht naar copyright schendingen van zijn moeder op mijn werk, en de roddels die vanuit mijn ex en zijn moeder me wekelijks bereiken via mijn klanten.
Het is koren op zijn molen als bekend wordt dat het niet goed met me gaat : ' zie je wel, ze is niet goed bij haar hoofd'.
Joh, en eigenlijk is het nog maar het topje van de ijsberg.
Dat snap ik Doenja
Maar zorgen dat het goed met je gaat, dát is toch de ultieme overwinning op hem en je ex-schoonloeder? Eens met byciclette, je geeft ze nog steeds macht door ze te laten bepalen wat je wel en niet doet. Zelfs op het gebied van je gezondheid! Kom op meissie, jij staat daar boven. Er is echt geen mens die denkt dat je niet spoort omdat je medicatie slikt. Echt niet. Je bent zo bezig met wat andere (en dan vooral de verkeerde) mensen van je denken, heb daar toch schijt aan!
Het is net als bij Nina. Wij weten dat je niet gek bent, dat het niet aan jou ligt, en dat je een mooi warm en sterk mens bent. Laat dat je de kracht geven om nu eindelijk eens voor jezelf op te komen en voor jezelf te gaan zorgen. Zet jezelf op 1. Echt op 1. Vraag de ha om medicatie en zoek tot je gevonden hebt wat jou echt helpt. Doorbreek die negatieve spiraal, en klim weer omhoog. Ik gun je dat zo!
