hulp komt maar niet op gang
Ik heb slechte ervaringen met hulpverlening. Sinds een maand weet ik dat ik een Complex Post Traumatisch Stress Syndroom heb, nadat ik jaren terug al de diagnose PTSS heb gekregen. Fijn zou je zeggen dat er nu duidelijkheid is. Maar het lost niets op. Ik heb keer op keer intake gesprekken, al vanaf maart ben ik bezig hulp te zoeken. Maar doordat het allemaal weer opgerakelt wordt tijdens die intake gesprekken en ik daarna weer op straat gestuurd wordt, ervaren ik bij tijd en wijlen de klachten als heel heftig. Maar er gebeurt niks, ik sta op een wachtlijst, en ze hebben geen idee wanneer ik aan de beurt ben. Tot die tijd zou ik een sociaal psychiatrisch verpleegkundige krijgen die me zolang op de been houdt. Daar wacht je ook weer weken op tot je een afspraak krijgt, en dan gaat dat gesprek ook nog eens de verkeerde kant uit. In plaats van hulp en tips om me te helpen bij moeilijke momenten, krijg ik met de SPV-er een discussie of C-PTSS nu echt wel de enige diagnose is, want het kan niet dat ik daar zit. De SPV-er heeft een heel ander takenpakket dan trauma behandeling waar ik voor op de wachtlijst sta. Ik zeg nog; dat ik bij u wordt ingedeeld kan ik niks aan doen. Ze vraagt me wel mijn verhaal te doen (gaan die wonden weer open), en het resulteert voor de zoveelste keer erin dat mijn verhaal ongeloofelijk is, dat dit niet kan, niet mag. Tja, dat weet ik zelf ook, maar dit is toch echt wat er gebeurt is. Ik begin te twijfelen of ik niet stiekum toch nog een diagnose heb gekregen, wordt wantrouwend daarover. Wat hebben ze me niet verteld? Dan krijg ik de vraag of ik mijn boosheid wel eens de ruimte geef. Weet ik eigenlijk niet zeg ik dan. Later vraagt ze wat ik allemaal al gedaan heb aan hulp zoeken, en als ik mijn ervaringen vertel wordt de SPV-er geirriteerd dat ik blijkbaar geen vertrouwen heb in hulpverlening (vind je t gek, na 5 1/2 jaar is er nog geen hulp of oplossing voor mij). Toen zei ik tegen de SPV-er, als je je afvraagt of ik wel eens uiting geen aan mijn boosheid, dan is dit het denk ik. Dit is mijn boosheid. Maar ja, dat vond zij natuurlijk weer niet leuk.
Einde van het liedje was dat ik naar buiten werd gedirigeerd en dat ik ook geen vervolgafspraak hoefde in te plannen omdat ze eerst met de hoofd behandelaar wilde bespreken wat nu de bedoeling was. Stond ik weer buiten zonder dat ze iets voor me deden of iets voor me kunnen doen? Hopeloos word ik ervan. Ze weten wat ik heb, en dat het ernstig is, ze zeggen dat ze van alles gaan doen en dat ik op de juiste plek ben, en uiteindelijk weer niks. Heb de hoofdbehandelaar gebeld en die zegt dat hij t gaat bespreken met de SPV-er. Wat ik in de tussentijd moet? Geen idee. De zoveelste domper, tja uh......stilte. De huisarts gebeld en die is furieus dat ik voor de zoveelste keer met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Met een gebroken been laten ze je ook niet zo lang rondlopen. Heeft iemand tips?
Tsjor
Jouw reactie komt me nogal heftig binnen. Ik schrik ervan. Je lijkt ongeduldig. En wat je zegt vind ik erg kort door de bocht en is niet wat ik te horen krijg bij de hulpverlening. Je bent geen psychiater bij mijn weten, probeer aub dan ook niet het tegendeel van de psych te beweren. Je begrijpt me niet. Dat kan. Maar wat je hierboven schetst klopt niet.
Oke
Ik snap dat je mij niet begrijpt en dat je denkt dat ik jou niet begrijp. Wat ik probeer aan te geven zijn twee insteken voor hulpverlening. Dat geef ik aan naar aanleiding van jouw bericht, dat hulpverlening maar niet op gang komt, je beschrijving van je latere ervaringen met de SPV-er en de irritatie die er blijkbaar over en weer ontstaat. Dit beeld haal ik uit je eigen berichten hier.
Ik probeer dan te begrijpen wat er gebeurt en te zoeken naar een weg, waardoor er wel uitzicht is op verbetering.
Maar misschien is geduldig wachten tot je aan de beurt bent wel voldoende en heeft de psychiater wel een goede behandeling.
Nee, ik ben geen psychiater. Ik heb je alleen willen laten zien wat het verschil in impact is van een bepaalde wijze waarop je hulp kunt vragen.
Tsjor
Wil je wel beter worden
Voor mij was een cruciale vraag: wil ik wel uit die vechtmodus komen. Ik was boos, woedend, gefrustreerd, onderuit gehaald, financieel gedupeerd etc. en strijdend, vechtend, want ik wist dat ik gelijk had. Zelfs met deskundigen erbij. die 'vechtmodus' heb ik lang volgehouden, zeker innerlijk. Het is een bepaalde staat van alertheid, adrenaline, alles oppakkend waarvan je denkt dat het betrekking heeft op jouw situatie etc. Het hinderde mij om nieuwe stappen te zetten. Kwam ik ergens, dan leek ik weer terug te duikelen in de oude situatie, mijlen ver terug.
Voor mij is een cruciaal moment geweest dat ik mezelf de vraag stelde: wil ik dit wel. Wil ik zo gevangen blijven in het verleden en de ellende die ik nu heb. Dat lijkt een gemakkelijke vraag, want natuurlijk wil je eruit. Maar het is veel complexer: want je moet dan afscheid nemen van wat eigenlijk je motor is, elke dag weer: de adrenaline, de alertheid, de boosheid, het gevoel van onrecht etc. Wat daarvoor terug komt is in eerste instantie bijna niets: geen ruzies, geen gevechten meer, geen gedrevenheid, geen boosheid, niets. Stilte. Stilstand. En op die basis ga je dan, heel langzaam, weer iets nieuws opbouwen. Stap voor stap. Onderweg kom je nog plekken tegen waar je niet moet zijn. die ga je vermijden of je leert om te accepteren dat dat je zwakke plekken zijn. Het betekende ook heel veel verlies nemen.
Nadat ik ook heel wat psychiaters en psychologen had versleten heb ik goede hulp gehad van een psycholoog die een goede therapie had voor PTSS (niet complex, dus voor jou zal het niet helpen). Maar voor mezelf was de belangrijkste hulp mijn eigen beslissing: ik wil hier niet in blijven hangen, ik wil uit de greep van die persoon komen, ik neem mijn verliezen, zodat ik daarna vrij ben om mijn eigen leven weer op te pakken. Met alle deuken en schade die een mens ondertussen in het leven oploopt.
Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt.
Tsjor
Doenja
Je schreef: 'Je lijkt ongeduldig.' Ja, dat ben ik ook. Jij niet dan? Ik gun je echt dat je hier doorheen komt. En liefst zo snel mogelijk.
Tsjor
Vriend
Ik vraag me opeens af hoe je vriend erin staat momenteel. Krijg je naar je gevoel veel steun van hem?
Poeh Tsjor
Dit is confronterend.
Natuurlijk wil een ieder beter worden. Ik 'snap' je bijdrages heel goed. Maar zie nog wat anders; Doenja staat in de vechtmodus. Blijkbaar is dit nog steeds nodig voor haar. Wanneer deze vechtmodus opheft kan het wel eens nog moeilijker en confronterender gaan worden. Wie weet wat er dan te voorschijn komt. Deze vechtmodus ongedaan maken zou mijns inziens onder begeleiding van een psychiater moeten. Juist ook ter bescherming van jou Doenja. Heb nog even geduld- tot je bij de psychiater bent en als je dan deze 'vechtmodus' overwinnen kunt maak je grote stappen- kun je helen.
Voor nu mag je erkennen dat het moeilijk is, dat je megaveel op je pad gekregen hebt, dat je gewond bent en enorm verdriet om iets vreselijks wat je als moeder blijkbaar dragen moet- contact met je kinderen verliezen. Voor nu is dat genoeg.
Marilot
Wat Doenja tot nu toe in al haar bijdragen vertelt of laat zien is, dat haar vechtmodus hulpverlening belemmert. Maar ik hoop met je mee, dat de psychiater haar kan helpen om die vechtmodus ongedaan te maken. Dan kan herstel beginnen.
De psychiatrie is tegenwoordig vol van de 'herstelbeweging': herstellen doe je zelf. Dat soort uitspraken, die in sommige situaties ook echt relevant zijn.
Tsjor
Voor wie doe ik dit eigenlijk?
Tsjor: " Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt" Je impliceert alsof het mijn eigen schuld is dat ik nog niet zover ben. Blaming the victim noemen ze dat. Help je niemand mee, behalve jezelf. Even op je borst kloppen, hoe goed jij het aangepakt hebt.
Tsjor: " Je schreef: 'Je lijkt ongeduldig.' Ja, dat ben ik ook. Jij niet dan? Ik gun je echt dat je hier doorheen komt. En liefst zo snel mogelijk. " Ik wilde eigenlijk iets minder aardigs zeggen dan ongeduldig. Geirriteerd, boos, dat het mij niet lukt. Weer blaming the vitim.
Tuurlijk wil ik accuut dat het afgelopen is en opgelost. Maar het schijnt zo complex te zijn.
Kaaskopje: "Ik vraag me opeens af hoe je vriend erin staat momenteel. Krijg je naar je gevoel veel steun van hem?" Hij vind het vreselijk dat ik in deze toestand ben. Ook al heb ik heb vanaf het begin gewaarschuwd dat ik kapot gemaakt ben van binnen. Hij geloofde er heilig in, dat als hij me uit die situatie zou halen, het heel snel over zou zijn. Niet dus. Hij baalt dat 90% van de tijd het hier over gaat. Ik verzwijg het vaak voor hem, maar hij treft met dan aan met de tranen over mijn wangen. Afgelopen week kreeg ik een mail van zijn ex-vrouw , dat hij gespot is op datingsites, en dat hij profielen van haar vrijgezelle vriendinnen bekeek. BAM, weer een klap. Mijn vriend zegt dat hij alleen maar een keer geklikt heeft op een link, een reclame. Hij was naief. Hij wist niet dat anderen konden zien dat hij daar was. Hij heeft zich toen direct afgemeld zegt hij. Ik kan wel uit de oorlog gaan, maar de oorlog weet me telkens te vinden.
En waar moet ik dan heen? Ik heb niks, sta dan op straat. Weer.
Marilot: " Poeh Tsjor, Dit is confronterend. Natuurlijk wil een ieder beter worden." Fijn dat je inziet, dat ik wel beter wil worden, maar dat de oorlog waar ik in zit een strijdvaardige houding vraagt. Elke seconde vraag ik me af wie me kan zien, wat voor geluid dat is, of er iemand is. Bang ben ik dan, heel bang.
Tsjor: " Wat Doenja tot nu toe in al haar bijdragen vertelt of laat zien is, dat haar vechtmodus hulpverlening belemmert." Is dat zo? Nee want anders had ik geen hulp gezocht. En je gaat weer op de stoel van de psychiater zitten. Doe dat niet, je geeft gevaarlijke adviezen.
Ondertussen, zaterdag weer een klap te verwerken gekregen. Mijn vriend teelt een bepaald gewas, hij is boer. En elk gewas heeft zo zijn ziektes en problemen die je moet zien te voorkomen zodat je een goed product hebt dat je af kunt leveren en geld voor kunt krijgen. Nu hebben we een hele droge zomer gehad. Geen regen was de grootste uitdaging. En onder alle percelen die we hebben, hebben we een perceel waar een hele vreemde ziekte in zit. Een rottingsziekte (ga het niet noemen, want dan hebben we echt de poppen aan het dansen), en dat is onmogelijk met droog weer. Het lijkt op een ziekte die ervoor kan zorgen dat het boerenbedrijf voor 5 jaar op slot gaat. Teeltverbod. Einde bedrijf, gedwongen verkoop enzo. De ziekte komt uit het buitenland, en wij zijn een gesloten teelt bedrijf. Het kan dus niet voorkomen bij ons. En dan ga ik direct bedenken wie hier achter zit, wie er opzettelijk voor gezorgd heeft dat we die ziekte hebben gekregen. De ex-vrouw van mijn vriend weet genoeg hiervan om dit te veroorzaken, en anders haar familie wel. Ik heb niet alleen last van mijn geschiedenis, maar ook de ex van mijn vriend is er op gebrand dat het ons heel slecht gaat. Ze gunt mijn vriend geen geluk. En zij wil mij voor hem beschermen (heeft ze al eerder op wonderlijke bedreigende manier gedaan).
Hoe kan ik me hier tegen beschermen? Ik heb nergens schuld aan. Ik heb niks gedaan. En het enige wat ik de hele dag doe is mezelf verdedigen en zoeken vanuit welke hoek de aanval nu weer komt. Persona non grata voel ik me. De wereld is beter af zonder mij. Teveel mensen zijn er op gebrand dat ik weggevaagd wordt.
Ga je gang
'Je impliceert alsof het mijn eigen schuld is dat ik nog niet zover ben.' Dat impliceer ik niet. Maar als je het graag zo wil zien, ga je gang.
Tsjor
Doenja
Hoewel ook niets kan uitsluiten, gaat het me voor dit moment echt te ver dat je de ex van je vriend hiervan verdenkt. Dat is nogal wat. Vanuit jouw achtergrond snap ik volledig dat je de neiging hebt om snel verdachten te benoemen, maar doe dat nu (nog) niet wat dit gewas betreft. Geen idee wat er mogelijk is via besmetting door de lucht of via dieren die over land komen, maar niet iedereen is zó slecht dat men tot dit soort zware pesterij overgaat. Zie je de ex-vrouw daar echt voor aan?
Wat de datingsite betreft, jeetje, ja ik zou daar ook van schrikken. Ik hoop dat hij je kan overtuigen dat dit niet de bedoeling is.
Waarom
Waarom doe je zo Tsjor? Snap je dat je mij zo van de regen in de drup helpt?
Stoppen Doenja
Stoppen Doenja.
Stoppen met je gek laten maken.
Zoek een manier om je gedachten te stoppen. Ook al is het maar heel even.
Je maalt maar door. je hebt al veel achter de rug. De ex van je vriend lijkt geen goede bedoelingen te hebben- cancel alle vormen van contact met haar. Of vriend nu wel of niet de waarheid spreekt is nu even niet van belang. Je kunt niet alle demonen tegelijk bevechten.
Wacht met het bedrijf nu eerst even af. Er is iets geconstateerd wat mssn grote gevolgen gaat krijgen. Maar nu - NU- is het nog onzeker. Je gedachten nemen een loopje met je.
Je legt allerlei verbanden resulterend in de conclusie dat de wereld beter is zonder jou.
Kijk of je deze gedachte keren kunt. Of je rust kunt pakken in je hoofd.
Neem anders toch weer contact op met de huisarts. Gebruik je wat rustgevends? Ik ben er normaal gesproken niet voor maar je gedachten nemen destructieve vormen aan. Dan maar ter overbrugging wat kalmerends gebruiken.
Kom op Doenja- laat je niet gek maken.
Doenja!
De wereld is niet beter af zonder jou! We willen je hier niet missen!
En nu weer een paar klappen, ik gun je zo dat je tot rust kunt komen.
Ga wat betreft dat perceel niet direct van het ergste uit maar kijk even of je het gewas zelf kunt testen. Het kan nog anders zijn dan het lijkt...
Kan niet
Ik kan niet voorkomen dat de ex van mn vriend geen contact opneemt. Dan zou ik mn website uit de lucht moeten halen. Ze schrijft berichten via de contactpagina. Anders belt ze.
Het is teveel. T blijft maar op me af komen.
Heb zo het idee dat ergens wil onderduiken. Anoniem. Ver van hier.
Doenja en Tsjor
Tsjor: " Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt"
Dat klinkt inderdaad verheven. Zo van: ik ben er al, nu jij nog, dus doe maar flink je best. Dat zeg je niet en dat impliceer je ongetwijfeld ook niet bewust, maar wat je bewust wel of niet impliceert is iets anders dan hoe een uitspraak overkomt. Met hoe het nu met Doenja gaat is het logisch dat zij dit aanvallend ervaart. Als jij daar dan weer overheen gaat met een 'ga je gang' , ben je toch echt op zijn minst onhandig bezig.
Doenja, ik sluit me aan bij Marilot. Laat je niet gek maken. Je bent niet gek, het is begrijpelijk dat je deze gedachten hebt. Maar ze helpen je niet. Laat ze los.
Wat betreft dat de wereld beter af is
Ik ken je ook min of meer 'echt'. Dus ik weet wat je doet, hoeveel plezier je aan het een en ander beleeft en hoe ánderen plezier beleven aan wat jij te bieden hebt. Dat lijk je totaal uit het oog te verliezen als je ptss het van je overneemt. Ik ben daar volledig niet in thuis, maar voor zover ik het kán begrijpen, snap ik best dat het zo werkt, maar probeer in zo'n situatie toch even pas op de plaats te maken en om je heen te kijken. Je zit niet alleen maar in die zwarte tunnel, dat heb je erbij. Helaas, erg genoeg. Ik kan me voorstellen dat je je daar eenzaam bij voelt, bij dat deel van je leven. In het andere deel van je leven zie ik ook hartelijke mensen, mensen die blij met je zijn. Ik hoop dat je daar toch ook van kunt genieten. De wereld is niet alleen maar verrot, dat is maar een deeltje.
Kwetsbaar
Ik voel me heel kwetsbaar Kaaskopje met de positie die ik inneem. Ben n soort publiek goed. Dat maakt dat iedereen me kan vinden en berichten van derden me zo maar kunnen bereiken. Berichten die me raken negatief. Wil ik niet meer geraakt worden dan moet ik alles afsluiten en vluchten. Daar heb ik al vaker over nagedacht. Hoe ik dat doe.
De huisarts die weet dit en begrijpt ook niet hoe ik t volhou. Ik ook niet. En nu is de maat vol.
Dat snap ik
Doenja 
En weer...
Net weer om hulp gevraagd maar die is er niet. Ze kunnen niks doen nu.
Als anderen je niet kunnen helpen
Dan zul je het toch echt zelf moeten doen, of in elk geval nu voor dit moment.
Je kunt de contactpagina van je website stopzetten.
Je kunt bepaalde mensen die je bellen een eigen ringtone geven, zodat je weet dat je dan niet moet opnemen.
Je hoort het verhaal van je vriend en je gedachten gaan op hol: stel dat...deze akker....bedrijf op slot....failliet. Stop die gedachten. Zeg ook tegen jezelf dat je die gedachten moet stoppen. Niet aan denken. Is iets voor je vriend. Hoor hem aan, maar maak het niet tot jouw probleem. Je wil geen problemen meer. dit is voor je vriend, dit is niet voor jou.
Je gedachten gaan nog verder op de loop en dan is de ex van je vriend bezig geweest om de grond van de akker van je vriend te vergiftigen. Stop ook dat. Dit is voor je vriend om daarover na te denken, niet voor jou. Je wil geen extra problemen meer.
Dan ga je nog verder: er is geen hulp, het is beter als ik er niet meer ben. Vraag jezelf dan af wat erger is, eruit stappen of medicatie nemen. Ook al is het maar tijdelijk.
Tsjor
Voo Lou
Mijn excuses dat ik mijn ervaringen gedeeld heb en dat ik er inderdaad nu doorheen ben. Ik had het niet moeten vertellen.
Tsjor
Nu doe je echt raar Tsjor
“Mijn excuses dat ik mijn ervaringen gedeeld heb en dat ik er inderdaad nu doorheen ben. Ik had het niet moeten vertellen.”
Nu doe echt raar Tsjor. Hou daar mee op. Het gaat er niet over dat jij je verhaal deelt. Het gaat over de supioriteit die het uitstraalt. En door deze opmerking doe je het weet. Stop ermee. Het is kwetsend voor anderen en niet helpend.
Nou Tsjor
Ik heb je excuses niet nodig hoor. ("Sorry dat ik er nu doorheen ben?" Wat voor raar excuus is dat trouwens?) Want ik geloof heus in je goede bedoelingen. Juist daarom probeerde ik het verschil uit te leggen tussen wat je zelf bewust impliceert en hoe een opmerking over kan komen.
Hulp
Het heeft weinig zin om te blijven bellen voor hulp. De wachtlijst voor intake is 5 maanden. De wachtlijst voor gespecialiseerde zorg kan oplopen tot een jaar. In de tussentijd kun je naar de praktijkondersteuner, of misschien een vrijgevestigd psycholoog met ruimte.
Ik ken verschillende mensen die al een hele rits aan psychologen hebben gehad voordat ze ergens op hun plek zaten. Of allerlei diagnoses van hechtingsproblemen, ‘het ligt aan je ex’, persoonlijkheidsstoornis tot Asperger (en dat was dan dezelfde cliënt).
Jeetje
Wat doen mensen onaardig over Tsjors bijdragen zeg. Denkt iemand dat ze het schrijft om 'raar te doen'? Ze doet moeite om te helpen - komt misschien niet juist over bij sommigen of topicstarter, mij lijken het goed doirdachte bijdragen.
Rot voor je Tsjor.
En tegelijkertijd ook heeeel veel sterkte aan jou Doenja!
Heb je niks aan, maar ik hoop zo dat de acute dreiging gauw vermindert / stopt en dat jij wel goed geholpen kunt worden!
Zakelijk
Het is overduidelijk Doenja, dat je pijn hebt, dat je gewond bent. Je reacties en gevoelens zijn heftig, het spat van het scherm af. Ik hoop van harte dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt.
Ik persoonlijk vind de bijdragen van Tsjor prettig. Ontdaan van emoties, terug naar de kern, zakelijker. Om over na te denken. Ze probeert de knoop van emoties te ontwarren, en terug te brengen naar wat er feitelijk gebeurt.
Ik denk dat je allebei nodig hebt, de zachte armen om je heen en de meer feitelijke benadering.
Heb je EMDR geprobeerd? Helpt vaak goed bij trauma en ptts, korte sessies zonder veel praten.
Sterkte.
Help
Een jaar?!?!! Dan ben ik er niet meer.
Hogere wiskunde
Het principe is dat je pas kunt herstellen als je uit de onveilige situatie bent.
Tsjor lijkt voor te stellen dat je ook mentaal uit de onveilige situatie kunt stappen waardoor de beleving anders wordt en je kunt herstellen.
Voor mij is dat hogere wiskunde.
Ik kon dat niet. Ik kon mezelf wel afleiden en energie opdoen door gefocussed met andere dingen bezig te zijn, maar de onveiligheid bleef. En daarmee mijn extreme alertheid.
Pas nu we niet meer overvallen kunnen worden heb ik met EMDR de lading er af kunnen krijgen zodat het niet steeds overal doorheen roeit wat enigszins gerelateerd is.
Emdr
Gehad. Hielp kort de eerste keer. Daarna nog n keer en geen effect.
Misschien wel
Het kan zijn dat het hogere wiskunde lijkt, ik ben me daar niet van bewust. Misschien dat sommigen daarom wel denken dat het arrogantie of zoiets is.
AnneJ: ' Het principe is dat je pas kunt herstellen als je uit de onveilige situatie bent.
Tsjor lijkt voor te stellen dat je ook mentaal uit de onveilige situatie kunt stappen waardoor de beleving anders wordt en je kunt herstellen.'
Dat je pas kunt herstellen als je uit de veilige situatie bent, dat is dus wat ik ook steeds beweer. Als het oorlog is moet je eerst uit de oorlog zijn. Maar inderdaad, soms is die oorlog vooral jouw interpretatie van alles wat er gebeurt: de plantenziekte is een aanslag van de vriendin van ex op mij. Dan is het even helemaal niet interessant wat die ex gedaan heeft. Van belang is dan alleen het besef dat zulke gedachten jou ziek maakt, jij kunt het er niet bij hebben. Ongeacht of iemand nu wel of niet met plantenziekten loopt te strooien, de hele kwestie kun je aan je voorbij laten gaan, simpelweg omdat je het niet aankunt.
Of (ander voorbeeld): je gaat niet overleggen met ex over de vakantieverdeling, want je weet toch wat er dan gebeurt en je wil het niet meemaken, want het maakt je ziek. De kinderen vinden het prima zoals de verdeling uitpakt, dat dot jou pijn, maar de kinderen niet. Dus zucht je een keer. Stop je je oren dicht tegen je eigen gedachten. En maak je er wat van op de dagen dat de kinderen er wel zijn.
Nou ja, misschien is dat wel te hoog gegrepen, maar het zou zoveel ellende schelen. Het principe is dan: ik doe niet meer mee met die oorlog. Ik zie het niet, ik hoor het niet, ik denk er niet over. Dat is niet dissocieren, zoals Doenja eerder dacht. Dat is meer wat TinusP altijd zei: 'pick your battles'. Zoek uit waar je je om gaat bekommeren en bescherm jezelf dan vooral tegen andere schadelijke dingen.
Overigens is het niet iets wat ik zelf bedenk. Ik heb het geleerd tijdens de cognitieve therapie (ook gehad): er zijn paadjes die je altijd bewandelt, maar die steeds naar een dood spoor leiden. Als je dat wil veranderen moet je oefenen met andere gedachtes (kunstmatig instuderen, zoiets), totdat er een ander paadje ontstaat waar je net zo gemakkelijk doorheen loopt. Het is een van de dingen die mij geholpen hebben (naast medicatie, goede huisarts, psychiater met onderzoeken, een kader met erkenning van de problemen, en uiteindelijk dan EMDR).
Het is dus niet het einde, de oplossing. Maar een begin om een oplossing mogelijk te maken.
Tsjor
