Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Flanagan schreef op 10-08-2023 om 10:13:
Als jij al op ziet tegen de controle op vrijdag, zou het dan niet beter werken als je man alleen met haar voor controle gaat? Misschien is ze dan minder gespannen.
Ik twijfel daarover. Mijn man ziet er ook wel tegenop hoor, alleen hij kan dat beter verbloemen. En ze heeft me al eens verweten dat ik er niet was toen ze me nodig had.
Wat we ook nog een lastige vinden is autonomie geven. Het is eerder al meermaals de sleutel gebleken, maar ik ben bang dat ze bepaalde pijnlijke dingen dus niet uit zichzelf gaat doen. En ik vind het hele circus van pijnstillers en antibiotica en tandenpoetsen/spoelen meermaals per dag wel een grote verantwoordelijkheid voor zo'n klein meisje.
" Ik twijfel daarover. Mijn man ziet er ook wel tegenop hoor, alleen hij kan dat beter verbloemen. En ze heeft me al eens verweten dat ik er niet was toen ze me nodig had."
Dan zou ik me instellen op meegaan maar vlak voor de controle (in de wachtkamer) nog even bij dochter vragen of ze wil dat jij meegaat of dat ze liever alleen met haar vader is, die wat minder zenuwachtig is dan jij. Laat je het aan haar over. Dat lijkt me dan tenminste iets waar je haar wel zonder zorgen de controle over kan geven.
MamaE schreef op 10-08-2023 om 10:44:
[..]
Ik twijfel daarover. Mijn man ziet er ook wel tegenop hoor, alleen hij kan dat beter verbloemen. En ze heeft me al eens verweten dat ik er niet was toen ze me nodig had.
Wat we ook nog een lastige vinden is autonomie geven. Het is eerder al meermaals de sleutel gebleken, maar ik ben bang dat ze bepaalde pijnlijke dingen dus niet uit zichzelf gaat doen. En ik vind het hele circus van pijnstillers en antibiotica en tandenpoetsen/spoelen meermaals per dag wel een grote verantwoordelijkheid voor zo'n klein meisje.
Dat stuk rondom autonomie zou best wel groot kunnen zijn of nog groter dan we denken.
Het zou ook niet alleen een (deel van) oplossing kunnen zijn maar ook deel van probleem/ situatie.
Vandaar misschien ook het zichzelf pijn doen. Dat is controle, regie, en kan niemand je afnemen.
Overigens zeer herkenbaar bij één kind van mij. Autonomie geven was (en is) zo ontzettend belangrijk en onvermijdbaar. Maar zorgde zeker soms ook voor minder verstandige keuzes.(dan ik wilde.) Maar het alternatief was erger.
Dat stuk autonomie/ controle/ macht/ vertrouwen zit ook verweven in jullie relatie. (Ter relativering: in íedere ouder-kind relatie natuurlijk) Jij geeft vast ook niet graag controle uit handen en met dit soort grote issues is dat ook waanzinnig eng.
Jullie dochter heeft wél al vaak laten zien goede en verstandige keuzes te maken.
Ik zou zeker kijken naar manieren die autonomie zoveel mogelijk bij haar te leggen/ te delen.
En anders op z’n minst haar sterk bevestigen in haar wens/ noden hierin.
Dat eea nu sterk speelt is natuurlijk niet vreemd. Iets aan je tanden hebben en ingrepen in je mond zijn een soort van ultieme uitdagingen op dit vlak.
Niet voor niets ook dat zoveel mensen enorme angsten voor tandarts ontwikkelen.
Sterkte maar weer, het valt niet mee!
Ik weet niet precies wat je bedoelt. Volledig autonomie geven hierover lijkt me niet passend bij de leeftijd? Als dat fout gaat zijn jullie nog verder van huis (abcessen etc). Maar je kunt misschien wel autonomie geven in het hoe. Dus bijv niet OF er gespoeld wordt, maar wel HOE, dus wanneer, waar, op welke manier, wie haar helpt, eerst links of rechts etc. Misschien kun je navragen of tandenpoetsen nu echt nodig is, dat lijkt me erg pijnlijk voor haar. Veel sterkte, hopelijk voelt ze zich gauw wat beter.
Eens had dochter ( toen 14) een kaak operatie te ondergaan met best wat snijwerk om ketting aan kies te plakken die dwars in bovenkaak lag. Ze wist dat ik moeite heb met boor geluiden tijdens tandartsbezoeken en vond het prima dat ze alleen met haar vader ging. Ik wilde ook niet dat ze stress had voor twee. Operatie verliep vlot. Thuis lag de vriezer gevuld met waterijsjes etc. Zo heb ik haar kunnen steunen. Ik legde de autonomie bij haar; als ze iets nodig had, kon ze dat aangeven. Ze had vooral rust nodig, dus geen bezorgde moeder.
Autonomie zal sowieso het hoe betreffen want dingen als verzorging en medicatie zijn geen keuzes en niet facultatief.
Vaak doet haar dat goed en laat ze zien dat ze die verantwoordelijkheid aan kan en dat ze in dat opzicht heel wijs en volwassen voor haar leeftijd is.
Maar gezien haar huidige mentale staat heb ik nu wel mijn twijfels of het gaat lukken. We gaan het echter wel proberen. Omdat we het anders ook niet meer weten en omdat er al genoeg strijd en tranen zijn. Vandaag is de weerstand minder, maar er is wel heel veel verdriet. Om haar kiezen, om de vakantie, om alle zorgen die wij hebben om haar, om alle pech die ze al heeft gehad. Gelukkig laat ze zich wel enigszins troosten. Ze ligt al zo'n beetje de hele dag tegen mijn man aan.
Man heeft me inmiddels op het hard gedrukt dat we nooit meer nee gaan zeggen tegen iets omdat het leven niet altijd feest kan zijn. Haar leven mag wat hem betreft op elk moment dat het even kan wél feest zijn.
Als ze tandenpoetsen pijnlijk vindt; er bestaan ook diverse smaken lysterine mond water. Laat haar een paar proeven, welke ze het lekkerste vindt. Of als naspoel na het spoelen met voorgeschreven ontsmettingsmiddel. Zo heeft ze dan weer een prettige pepermunt smaak in haar mond.
MamaE schreef op 10-08-2023 om 14:56:
Autonomie zal sowieso het hoe betreffen want dingen als verzorging en medicatie zijn geen keuzes en niet facultatief.
Vaak doet haar dat goed en laat ze zien dat ze die verantwoordelijkheid aan kan en dat ze in dat opzicht heel wijs en volwassen voor haar leeftijd is.
Maar gezien haar huidige mentale staat heb ik nu wel mijn twijfels of het gaat lukken. We gaan het echter wel proberen. Omdat we het anders ook niet meer weten en omdat er al genoeg strijd en tranen zijn. Vandaag is de weerstand minder, maar er is wel heel veel verdriet. Om haar kiezen, om de vakantie, om alle zorgen die wij hebben om haar, om alle pech die ze al heeft gehad. Gelukkig laat ze zich wel enigszins troosten. Ze ligt al zo'n beetje de hele dag tegen mijn man aan.
Man heeft me inmiddels op het hard gedrukt dat we nooit meer nee gaan zeggen tegen iets omdat het leven niet altijd feest kan zijn. Haar leven mag wat hem betreft op elk moment dat het even kan wél feest zijn.
Dat is wel een rake uitspraak van je man. Ik verwonder mij elke keer over het zelfbewustzijn wat je achtjarige dochter heeft. Dat is wel heel bijzonder. Om bij dat feest te blijven, daar horen leuke cadeautjes bij. Nieuw spel? Of een hamster, poes (weet dat dit een andere categorie is), logeerhond. Dat wat bij haar bovenaan haar verlanglijstje staat.
Is de specialist er bekend mee dat bij je dochter zeer recent autisme is gediagnostiseerd en dat ze daarom wellicht een andere benadering nodig heeft?
En van een aantal dagen je tanden niet poetsen gaat het niet ineens veel slechter met haar tanden ondanks de kwetsbaarheid die ze hier wel heeft. Idd wel met mondwater spoelen, er zijn vele verschillenden tot de ergste wonden geheeld zijn in haar mond en dan weer beginnen met poetsen, bv met een poetsvinger ipv gelijk een tandenborstel.
Brush Aways, de wegwerppoetsvingers | SpringerLink
Ysenda schreef op 10-08-2023 om 15:45:
Is de specialist er bekend mee dat bij je dochter zeer recent autisme is gediagnostiseerd en dat ze daarom wellicht een andere benadering nodig heeft?
En van een aantal dagen je tanden niet poetsen gaat het niet ineens veel slechter met haar tanden ondanks de kwetsbaarheid die ze hier wel heeft. Idd wel met mondwater spoelen, er zijn vele verschillenden tot de ergste wonden geheeld zijn in haar mond en dan weer beginnen met poetsen, bv met een poetsvinger ipv gelijk een tandenborstel.
Brush Aways, de wegwerppoetsvingers | SpringerLink
Dit is inderdaad wel echt belangrijk om te melden. Verkeerde benadering bij mensen met autisme kan flinke negatieve gevolgen hebben, weet ik uit ervaring met oudste zoon.
Ysenda schreef op 10-08-2023 om 15:45:
Is de specialist er bekend mee dat bij je dochter zeer recent autisme is gediagnostiseerd en dat ze daarom wellicht een andere benadering nodig heeft?
En van een aantal dagen je tanden niet poetsen gaat het niet ineens veel slechter met haar tanden ondanks de kwetsbaarheid die ze hier wel heeft. Idd wel met mondwater spoelen, er zijn vele verschillenden tot de ergste wonden geheeld zijn in haar mond en dan weer beginnen met poetsen, bv met een poetsvinger ipv gelijk een tandenborstel.
Brush Aways, de wegwerppoetsvingers | SpringerLink
Ik had vorig jaar mondwater van Oxyfresh, voelde niet zo scherp aan in mijn mond. Dat was wel na de periode dat ik het voorgeschreven mondwater moest gebruiken na diverse behandelingen in mijn mond
We hebben instructie gekregen dat tandenpoetsen wel gewoon moet. Eigenlijk alleen vooraan, want kiezen heeft ze bijna niet. Maar twee weken niet poetsen is geen goed idee. Ze heeft nu alleen het voorgeschreven spul om te spoelen.
Heel stom, maar wij hebben niet gemeld dat dochter autisme heeft. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar ik wist niet dat dat zoveel invloed kan hebben. En als ik heel eerlijk ben zit daar ook nog een stuk gebrek aan acceptatie van beide kanten. Dochter wil (nog) niet dat mensen dit weten. Maar dit was misschien een situatie waarin dat geen keuze was.
Een kaakchirurg heeft daar uiteraard ook niet voor gestudeerd. En het was allemaal nogal spoed. Als we dit hadden kunnen voorbereiden hadden we bij de therapeute van dochter of de pedagogisch/maatschappelijk werkers in het ziekenhuis hulp kunnen vragen.
Het maakt me wel verdrietig en voelt alsof we het erger hebben gemaakt dan nodig en haar misschien onnodig met nog meer trauma's hebben opgezadeld.
We gaan dit morgen melden. Beter laat dan nooit.
We weten dat dochter geen doorsnee meisje is, inmiddels. Haar levenspad evenmin. Maar we hebben geen referentiekader van wat normaal is qua zelfbewustzijn bij kinderen van deze leeftijd. Ik denk dat dat niet alleen met autisme maar vooral ook met haar medische geschiedenis samenhangt. Daarom vraag ik ook jullie hulp, want hier zijn best veel ouders van niet-doorsnee kinderen.
MamaE schreef op 10-08-2023 om 18:28:
We hebben instructie gekregen dat tandenpoetsen wel gewoon moet. Eigenlijk alleen vooraan, want kiezen heeft ze bijna niet. Maar twee weken niet poetsen is geen goed idee. Ze heeft nu alleen het voorgeschreven spul om te spoelen.
Heel stom, maar wij hebben niet gemeld dat dochter autisme heeft. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar ik wist niet dat dat zoveel invloed kan hebben. En als ik heel eerlijk ben zit daar ook nog een stuk gebrek aan acceptatie van beide kanten. Dochter wil (nog) niet dat mensen dit weten. Maar dit was misschien een situatie waarin dat geen keuze was.
Een kaakchirurg heeft daar uiteraard ook niet voor gestudeerd. En het was allemaal nogal spoed. Als we dit hadden kunnen voorbereiden hadden we bij de therapeute van dochter of de pedagogisch/maatschappelijk werkers in het ziekenhuis hulp kunnen vragen.
Het maakt me wel verdrietig en voelt alsof we het erger hebben gemaakt dan nodig en haar misschien onnodig met nog meer trauma's hebben opgezadeld.
We gaan dit morgen melden. Beter laat dan nooit.
We weten dat dochter geen doorsnee meisje is, inmiddels. Haar levenspad evenmin. Maar we hebben geen referentiekader van wat normaal is qua zelfbewustzijn bij kinderen van deze leeftijd. Ik denk dat dat niet alleen met autisme maar vooral ook met haar medische geschiedenis samenhangt. Daarom vraag ik ook jullie hulp, want hier zijn best veel ouders van niet-doorsnee kinderen.
Verwacht alleen niet dat de boodschap “dochter heeft autisme” gelijk maakt dat iedere hulpverlener de juiste aanpak kiest. Want a) er zijn maar weinig mensen die echt geschoold zijn in de omgang met autisten en b) elke autist is weer anders. De een wil autonomie en absoluut niet gedwongen worden maar zelf de stappen zetten (jouw dochter zo te lezen), de ander kan zichzelf niet tot het juiste zetten en dan moet er toch soms wat steviger aangedrongen worden (ik doe dat overigens altijd zelf bij mijn zoon, voorop gaan werkt beter dan duwen).
Ik snap dat ze zeggen dat poetsen belangrijk is, maar weet wel dat meer dan 80% van patiënten adviezen niet opvolgt zonder dat de hulpverleners dat eigenlijk merken en dat men ook geen zicht heeft op hoeveel drama het geeft als je dat wel probeert. Misschien is doordrukken van het poetsen tegen haar wil wel schadelijker dan er wat soepeler mee omgaan. Je zou ook een paar dagen rustig aan kunnen doen en dan pas gaan poetsen.
Een volwassene zouden ze ook niet dwingen, een kind vindt dat ook heel naar maar die kan zich niet verweren.
Het poetsen is ook ter bevordering van de doorbloeding en dus herstel van het tandvlees. Er bestaan hele zachte tandenborstels van bv paradontax of sensodyne, maar ook hele zachte opzet borsteltjes voor elektrisch poetsen.
Ze hoeft niet op de plekken te poetsen waar ze gesneden hebben, alleen waar het nog wel te doen is, rest veel spoelen.
Ik snap dat ze met alleen een label niks kunnen en dat er ook een gebruiksaanwijzing voor dochter bij moet.
Ik ben zelf wel van mening dat soepeler omgaan met medische adviezen niet vanzelfsprekend is. Dat veel mensen het doen kan best, maar er zijn ook veel mensen waar het resultaat minder goed is dan mogelijk zou zijn als ze zich wel volledig aan de voorschriften zouden houden. Wij zijn daar altijd heel secuur en standvastig in geweest.
Het is vooral iets dat in haar mond komt en moet en dat roept dan weerstand op die ze uit met frustratie.
We hebben haar sinds vandaag wat meer autonomie gegeven en dat vond ze fijn maar uiteindelijk eindigde het alsnog met een hysterische boze bui van dochter waarbij ze de bril van mijn man van zijn hoofd trok en tegen de douchecabine smeet. Ondanks dat man daar natuurlijk even heel boos om werd, heeft hij dochter en zichzelf daarna wel nog weten te kalmeren.
