wordt dit ooit beter

Gingergirl schreef op 07-03-2025 om 07:03:

[..]

Ik snap wat je bedoeld. Aan de andere kant; we horen hier natuurlijk maar 1 kant van het verhaal. Zoals to al schrijft in de opening; hij heeft het als een gelukkige relatie ervaren, zij misschien wel helemaal niet. Dat is het viert met een etentje is haar keuze maar wel harteloos en onnodig het zo te vertellen aan je ex.

Ik heb dit gedurende het proces altijd best intrigerend gevonden. Hoe kon ik met best wel fijne gevoelens terug denken aan mijn relatie en als ik mijn ex destijds moest geloven, zij totaal niet? 

Ik denk dat je dat in het geval van ontrouw los van elkaar moet zien. oke, niet altijd natuurlijk. Soms is ontrouw ook gewoon het resultaat van een slechte relatie. Maar ik vond dat echt een dingetje en heb daar best mijn hoofd wel over gebroken: Hoe kan het toch dat ik het allemaal wel goed genoeg vondt, terwijl zij het dramatisch vond? Bedoel dat je het allebei anders ervaart, dat kan ik me wel voorstellen. Dat zij zich stoort aan zaken waar ik me niet aan stoor, ook wel. 

Maar hoe kon het toch dat er een verschil van dag en nacht qua interpretatie zat? Uiteindelijk is dat gewoon terug te voeren op 1 enkel ding: Mevrouw moet natuurlijk wel haar acties goed praten. Het is uit gekomen, heel de omgeving is er van op de hoogte en dan moet natuurlijk iedereen weten waarom ze gekomen is tot haar daden, want wat vinden we het belangrijk dat het imago richting de buitenwereld intact blijft. Het beeld van die leuke vlotte vrouw. Overigens had ik dat beeld al lang niet meer: Achter die leuke vlotte vrouw zat eigenlijk een heel klein meisje schuil die onzeker was over alles en iedereen en als dat enigzins te dichtbij kwam, dan gingen de muren omhoog en dan was het bikkelhard.

Ik heb achteraf, en ook wel op dat moment, die situaties ook wel zo ervaren. Die afstand op het moment dat iets te dichtbij kwam. Ze wil gewoon niet voelen dat iets haar schuld is, of dat ze iets verkeerd gedaan heeft. En dan komt de aanval. En dat is elke keer weer iets nieuws, de ene keer heb ik haar niet goed behandeld, dan weer wel maar was ik afwezig (dat klopt wel sinds de ontrouw) de andere keer krijg ik weer een verwijt dat ik haar wereldje heel klein gemaakt heb. Noem het allemaal maar op. Eigenlijk een soort weerspiegeling van hoe ze zelf was: Ik moet maar zoveel mogelijk thuis zijn, zoveel mogelijk bij haar zijn en zoveel mogelijk alles met haar doen. Ik weet dondersgoed dat het verhaal anders in elkaar steekt hoor. Ik heb ook wel eens gezegd: Stop toch eens met een wedstrijd er van te maken, het gaat er niet om wie wat gedaan heeft, het gaat er om dat we er uit komen, dat we kunnen zeggen: Dit is er gebeurd, dit gaan we niet meer doen en dit gaan we wel doen. 

Maar het is gewoon een verwerkingsmechanisme. Niks meer, niks minder. Of in elk geval bij ons. En dat achterhaalt men altijd. Hier gaat dat in fases. De ene fase heeft ze overal ontzettend veel spijt van en wil ze niks liever dan zorgen dat het gezin weer 1 word, het andere moment krijg ik het verwijt dat ik weer eens iets niet goed gedaan heb. Of zoals ik laatst hoorde: Er was een moment dat ik heel vervelend gedaan had, ze kon niet meer herinneren wat ik gezegd had, ook niet hoe het gezegd was, maar zekon zich wel nog voorstellen hoe gekrenkt ze zich voelde. Dat is dan een beetje het niveau van de discussies zeg maar: Je krijgt op je kop, of wat voor je voeten gegooid, waarvan je bij god niet weet wat er gebeurd is en zelf weet ze het ook niet, maar ze is er wel boos over. 

Elpisto schreef op 07-03-2025 om 10:35:

[..]

Ik heb dit gedurende het proces altijd best intrigerend gevonden. Hoe kon ik met best wel fijne gevoelens terug denken aan mijn relatie en als ik mijn ex destijds moest geloven, zij totaal niet?

Ik denk dat je dat in het geval van ontrouw los van elkaar moet zien. oke, niet altijd natuurlijk. Soms is ontrouw ook gewoon het resultaat van een slechte relatie. Maar ik vond dat echt een dingetje en heb daar best mijn hoofd wel over gebroken: Hoe kan het toch dat ik het allemaal wel goed genoeg vondt, terwijl zij het dramatisch vond? Bedoel dat je het allebei anders ervaart, dat kan ik me wel voorstellen. Dat zij zich stoort aan zaken waar ik me niet aan stoor, ook wel.

Maar hoe kon het toch dat er een verschil van dag en nacht qua interpretatie zat? Uiteindelijk is dat gewoon terug te voeren op 1 enkel ding: Mevrouw moet natuurlijk wel haar acties goed praten. Het is uit gekomen, heel de omgeving is er van op de hoogte en dan moet natuurlijk iedereen weten waarom ze gekomen is tot haar daden, want wat vinden we het belangrijk dat het imago richting de buitenwereld intact blijft. Het beeld van die leuke vlotte vrouw. Overigens had ik dat beeld al lang niet meer: Achter die leuke vlotte vrouw zat eigenlijk een heel klein meisje schuil die onzeker was over alles en iedereen en als dat enigzins te dichtbij kwam, dan gingen de muren omhoog en dan was het bikkelhard.

Ik heb achteraf, en ook wel op dat moment, die situaties ook wel zo ervaren. Die afstand op het moment dat iets te dichtbij kwam. Ze wil gewoon niet voelen dat iets haar schuld is, of dat ze iets verkeerd gedaan heeft. En dan komt de aanval. En dat is elke keer weer iets nieuws, de ene keer heb ik haar niet goed behandeld, dan weer wel maar was ik afwezig (dat klopt wel sinds de ontrouw) de andere keer krijg ik weer een verwijt dat ik haar wereldje heel klein gemaakt heb. Noem het allemaal maar op. Eigenlijk een soort weerspiegeling van hoe ze zelf was: Ik moet maar zoveel mogelijk thuis zijn, zoveel mogelijk bij haar zijn en zoveel mogelijk alles met haar doen. Ik weet dondersgoed dat het verhaal anders in elkaar steekt hoor. Ik heb ook wel eens gezegd: Stop toch eens met een wedstrijd er van te maken, het gaat er niet om wie wat gedaan heeft, het gaat er om dat we er uit komen, dat we kunnen zeggen: Dit is er gebeurd, dit gaan we niet meer doen en dit gaan we wel doen.

Maar het is gewoon een verwerkingsmechanisme. Niks meer, niks minder. Of in elk geval bij ons. En dat achterhaalt men altijd. Hier gaat dat in fases. De ene fase heeft ze overal ontzettend veel spijt van en wil ze niks liever dan zorgen dat het gezin weer 1 word, het andere moment krijg ik het verwijt dat ik weer eens iets niet goed gedaan heb. Of zoals ik laatst hoorde: Er was een moment dat ik heel vervelend gedaan had, ze kon niet meer herinneren wat ik gezegd had, ook niet hoe het gezegd was, maar zekon zich wel nog voorstellen hoe gekrenkt ze zich voelde. Dat is dan een beetje het niveau van de discussies zeg maar: Je krijgt op je kop, of wat voor je voeten gegooid, waarvan je bij god niet weet wat er gebeurd is en zelf weet ze het ook niet, maar ze is er wel boos over.

Ok dat, heel herkenbaar. En ja relaties zijn totaal niet gebaseerd op logica. Daarom zou je eigenlijk helemaal geen commitment meer moeten bouwen op relaties. Gewoon iets dat je leven verrijkt maar niet iets om op te bouwen en om financiële constructies of andere afspraken op te baseren. Zo houd je het vrij en levend.

Zou een mooie stap zijn in onze ontwikkeling en aansluiten bij de emancipatie.

Nu alleen nog de Disney films aanpassen... 

(vanavond lees ik mijn dochter weer gewoon voor uit Frozen, dus doe zelf net zo hard mee...)

anoniemn schreef op 07-03-2025 om 11:35:

[..]

Herken dit zo enorm t lijkt exact mijn verhaal behalve dat ze in mijn geval er geen spijt van heeft dan . En die weerspiegeling ook, zeker die aanval. En dat is iets wat ik eerder ook aangaf hier dat vaak na ontrouw degene die verlaten wordt op een of andere manier de underdog is.

Oh dat ervaar ik helemaal niet zo, eerlijk gezegd. Ik hou het gewoon dicht bij mezelf, eerlijk gezegd. Het was haar keuze om dit op deze manier te doen en dat komt haar vanzelf nog een keer aan de botten, zoals we dat hier zeggen. 

Uiteindelijk kun je nog zoveel tegen jezelf proberen te liegen, uiteindelijk weet je zelf dondersgoed wat de waarheid is. Ik trek me dat dan ook absoluut niet aan, ik weet wat ik waard ben en ik weet wat voor man ik voor haar geweest ben. Daar mocht ze zich de handjes mee dicht knijpen, eerlijk gezegd. En dat is wat het is. Want hoe gelukkig ze het ook allemaal deed voorkomen richting de buitenwereld die 3 maand durende relatie met haar inmiddels andere ex vriend, uiteindelijk bleek dat een en al ellende te zijn. Dus ja, hoe gelukkig is iemand dan he?

anoniemn schreef op 07-03-2025 om 11:54:

[..]

Ja ik hoop ook zo te denken ik merk aan mezelf dat ik bijvoorbeeld bij bepaalde verwijten het gewoon negeer en er niet op in. Vreemd genoeg zou ik boos willen zijn maar voel ik vooral verdriet waar zij eerder de aanval kiest en boos is. dat bedoel ik een beetje met de underdog.

Omdat je weet dat het geen zin heeft, toch? Ik ging er eigenlijk ook nooit op in. Heeft 0,0 zin. Ze hebben voor zichzelf een soort alternatieve realiteit gemaakt, waarin ze zichzelf een soort godsgeschenk vinden. Ik vond het allemaal wel prima: Dat bedoel ik met dicht bij mezelf blijven. Ik weet heel goed wat ik wel en wat ik niet gedaan heb. En ik ben in elk geval een liefhebbende, ondersteunende man geweest. Als zij daar wat anders van wil maken, vind ik dat prima: Ik weet immers zelf wel beter.

Elpisto schreef op 07-03-2025 om 10:35:

[..]

Ik heb dit gedurende het proces altijd best intrigerend gevonden. Hoe kon ik met best wel fijne gevoelens terug denken aan mijn relatie en als ik mijn ex destijds moest geloven, zij totaal niet?

Ik denk dat je dat in het geval van ontrouw los van elkaar moet zien. oke, niet altijd natuurlijk. Soms is ontrouw ook gewoon het resultaat van een slechte relatie. Maar ik vond dat echt een dingetje en heb daar best mijn hoofd wel over gebroken: Hoe kan het toch dat ik het allemaal wel goed genoeg vondt, terwijl zij het dramatisch vond? Bedoel dat je het allebei anders ervaart, dat kan ik me wel voorstellen. Dat zij zich stoort aan zaken waar ik me niet aan stoor, ook wel.

Maar hoe kon het toch dat er een verschil van dag en nacht qua interpretatie zat? Uiteindelijk is dat gewoon terug te voeren op 1 enkel ding: Mevrouw moet natuurlijk wel haar acties goed praten. Het is uit gekomen, heel de omgeving is er van op de hoogte en dan moet natuurlijk iedereen weten waarom ze gekomen is tot haar daden, want wat vinden we het belangrijk dat het imago richting de buitenwereld intact blijft. Het beeld van die leuke vlotte vrouw. Overigens had ik dat beeld al lang niet meer: Achter die leuke vlotte vrouw zat eigenlijk een heel klein meisje schuil die onzeker was over alles en iedereen en als dat enigzins te dichtbij kwam, dan gingen de muren omhoog en dan was het bikkelhard.

Ik heb achteraf, en ook wel op dat moment, die situaties ook wel zo ervaren. Die afstand op het moment dat iets te dichtbij kwam. Ze wil gewoon niet voelen dat iets haar schuld is, of dat ze iets verkeerd gedaan heeft. En dan komt de aanval. En dat is elke keer weer iets nieuws, de ene keer heb ik haar niet goed behandeld, dan weer wel maar was ik afwezig (dat klopt wel sinds de ontrouw) de andere keer krijg ik weer een verwijt dat ik haar wereldje heel klein gemaakt heb. Noem het allemaal maar op. Eigenlijk een soort weerspiegeling van hoe ze zelf was: Ik moet maar zoveel mogelijk thuis zijn, zoveel mogelijk bij haar zijn en zoveel mogelijk alles met haar doen. Ik weet dondersgoed dat het verhaal anders in elkaar steekt hoor. Ik heb ook wel eens gezegd: Stop toch eens met een wedstrijd er van te maken, het gaat er niet om wie wat gedaan heeft, het gaat er om dat we er uit komen, dat we kunnen zeggen: Dit is er gebeurd, dit gaan we niet meer doen en dit gaan we wel doen.

Maar het is gewoon een verwerkingsmechanisme. Niks meer, niks minder. Of in elk geval bij ons. En dat achterhaalt men altijd. Hier gaat dat in fases. De ene fase heeft ze overal ontzettend veel spijt van en wil ze niks liever dan zorgen dat het gezin weer 1 word, het andere moment krijg ik het verwijt dat ik weer eens iets niet goed gedaan heb. Of zoals ik laatst hoorde: Er was een moment dat ik heel vervelend gedaan had, ze kon niet meer herinneren wat ik gezegd had, ook niet hoe het gezegd was, maar zekon zich wel nog voorstellen hoe gekrenkt ze zich voelde. Dat is dan een beetje het niveau van de discussies zeg maar: Je krijgt op je kop, of wat voor je voeten gegooid, waarvan je bij god niet weet wat er gebeurd is en zelf weet ze het ook niet, maar ze is er wel boos over.

Elke relatie is anders, net zoals dat je niet elke scheiding met elkaar kunt vergelijken. Ik wil ontrouw ook niet goedpraten of baggetaliseren maar verliefd worden op een ander gebeurd wel sneller als je je niet gelukkig voelt in je relatie. Wij hebben dat vaak bij stellen gezien in de loop der jaren. Het ongelukkig zijn in een relatie gaat vaak ook heel geleidelijk en mensen raken eraan gewend, weten nog nauwelijks dat het beter kan. Na een scheiding zegt het gros" ik had er jaren eerder mee moeten stoppen", spijt is er zelden. Maar ik ben het met je eens dat iemand het ongelukkig zijn ook wel kan noemen om zichzelf in te dekken, om daden goed te praten. Echter gebeurd dat andersom ook; vooral de nadruk leggen op het vreemdgaan van de ander ipv te erkennen dat de relatie al langer niet goed zat, dat niet in willen zien gebeurd net zo goed. Dit staat uiteraard los van jouw situatie, ik ken jullie tenslotte niet.

Gingergirl schreef op 07-03-2025 om 13:44:

[..]

Elke relatie is anders, net zoals dat je niet elke scheiding met elkaar kunt vergelijken. Ik wil ontrouw ook niet goedpraten of baggetaliseren maar verliefd worden op een ander gebeurd wel sneller als je je niet gelukkig voelt in je relatie. Wij hebben dat vaak bij stellen gezien in de loop der jaren. Het ongelukkig zijn in een relatie gaat vaak ook heel geleidelijk en mensen raken eraan gewend, weten nog nauwelijks dat het beter kan. Na een scheiding zegt het gros" ik had er jaren eerder mee moeten stoppen", spijt is er zelden. Maar ik ben het met je eens dat iemand het ongelukkig zijn ook wel kan noemen om zichzelf in te dekken, om daden goed te praten. Echter gebeurd dat andersom ook; vooral de nadruk leggen op het vreemdgaan van de ander ipv te erkennen dat de relatie al langer niet goed zat, dat niet in willen zien gebeurd net zo goed. Dit staat uiteraard los van jouw situatie, ik ken jullie tenslotte niet.

Eens, zoveel situaties met verschillende verhalen. Een elk is daar uniek in. Bij ons is het gewoon een kwestie van niet gelukkig met zichzelf zijn, denk ik. De constante hunkering naar bevestiging. Ik heb haar in die zin het vreemdgaan nooit aan de schenen gelegd, maar ik heb wel altijd goed voor ogen gehouden dat de verantwoording van haar, niet overeen kwam met de werkelijkheid. De dingen die mij voor de voeten gegooid werden, zijn vooral een weerspiegeling van haar eigen karaktertrekken die ze zo verfoeilijkt. 

Maar goed, het is uiteindelijk wat het is. Ik vind het altijd belangrijk om mezelf in de spiegel te kunnen aan kijken omtrent mijn gedrag en mijn acties. Zolang ik dat kan, mag een ieder roepen en tieren wat die wil wat mij betreft. 

anoniemn schreef op 07-03-2025 om 14:51:

[..]

Nou dat heb ik ook, sommige zeggen ook je bent te lief en te aardig je moet er harder ingaan maar ik heb gedaan zoals voor mezelf goed voelt en normaal ook deed ja miss een beetje de pleaser maar goed ik kan mezelf in de spiegel kijken.

Ja hee maar dat is makkelijk praten vanaf de buitenkant he? Uiteindelijk doe je wat je doet en hoe je je voelt daarbij. Er zijn ook zat mensen, vrienden, die bij de 1e keer zeiden: Ik zou niet kunnen wat jij kunt. Maar ik voelde me daar goed bij, op dat moment. 

Ik weet dat ik het 110% gegeven heb en of dat nou wel genoeg was voor haar, of dat het tijdelijk niet genoeg was, of dat ze toch wat anders zoekt, of dat we uit elkaar gegroeid zijn: Het doet er allemaal niet zo heel erg veel toe. Ik weet dat ik er alles aan gedaan heb wat ik kon doen en meer dan dat kan ik niet doen. Soms lopen zaken zo. Het feit dat ik niet degene ben die met modder gooit, terwijl ik alle recht heb om met modder te gooien, sterkt mij daar in. 

Een klein puntje nog (het verwerken van zoiets is echt wel het belangrijkste), dit klopt niet: 'Pensioen ben ik helft kwijt maarja als je meer verdient is dit nu eenmaal zo, ertegen ingaan heeft toch geen zin.' Beide partners moeten bij het pensioenfonds aangeven dat de andere partij recht heeft op 'de helft'(al naar gelang de relatie duurde), dus zij ook. Jij niet omdat je het meeste verdient, maar omdat je een van die partners bent. Het zal wel zo zijnj dat haar pensioen veel kleiner is, dat is omdat zij minder verdiende.

Tsjor

tsjor schreef op 08-03-2025 om 08:20:

Een klein puntje nog (het verwerken van zoiets is echt wel het belangrijkste), dit klopt niet: 'Pensioen ben ik helft kwijt maarja als je meer verdient is dit nu eenmaal zo, ertegen ingaan heeft toch geen zin.' Beide partners moeten bij het pensioenfonds aangeven dat de andere partij recht heeft op 'de helft'(al naar gelang de relatie duurde), dus zij ook. Jij niet omdat je het meeste verdient, maar omdat je een van die partners bent. Het zal wel zo zijnj dat haar pensioen veel kleiner is, dat is omdat zij minder verdiende.

Tsjor

Dat delen van het pensioen geldt dus  alleen maar voor de tijd dat jullie samen waren. Het is niet zo dat zij straks de helft krijgt van je complete pensioen, alleen van het stuk dat je hebt opgebouwd tijdens jullie relatie. Ik denk dat dat dus uiteindelijk wel meevalt.

Hetzelfde voor haar pensioen, alleen moet zij dat wel zelf doorgeven aan haar pensioenfonds, dat moet jij ook. Tsjor

- nieuw draadje geopend -