Verdeling noodzakelijke dingen
Ik open dit topic om hopelijk wat te leren van andere gescheiden ouders. Mijn ex en ik zijn inmiddels al zeven jaar uit elkaar. We hebben een dochter van tien jaar. We zijn mede uit elkaar gegaan omdat mijn ex sinds de geboorte van onze dochter altijd zijn eigen plan trok. Hij was er wel, maar eigenlijk dus ook niet echt. Ik kon nooit echt van hem op aan.
We hebben een omgangsregeling van twee weekenden in de maand en de woensdagmiddag. Mijn ex-partner is nog steeds niet echt veranderd. Hij leeft de regeling in principe goed na, maar soms kan hij opeens niet. Soms is hij opeens veel later (en moet ik dat dan oplossen). Extra dingen doet hij niet; hij gaat niet mee naar ouderavonden en andere belangrijke dingen en dat interesseert hem ook weinig. Medische en andere belangrijke afspraken plan ik altijd buiten zijn dagen om omdat hij steevast weigert om dat te doen. Als het niet anders kan dan laat hij haar thuis. Voorbeeld; momenteel krijgt mijn dochter fysio en ivm grote drukte kan de fysiotherapeut de komende twee weken alleen op de woensdagmiddag. Ik had het precies mooi na school geregeld zodat hij meteen met haar door zou kunnen, maar hij wil dat niet. De keuze wordt dan 2 weken overslaan of zelf vrij nemen zodat ik mee kan.
Het is mij inmiddels duidelijk dat dit de komende jaren zo blijft. Ik heb me er dus ook wel bij neergelegd dat ik de ouder ben en blijf voor de ‘vervelende klusjes’ en altijd mag komen opdraven als er iets is. Ik probeer me er niet aan te irriteren, maar Ik ben allang blij dat hij zich meestal wel aan de normale regeling houdt en we normaal door een deur kunnen.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders dit geregeld hebben. Doen jullie dit soort dingen samen of blijft dit vaak bij een ouder steken? Ging het meteen goed of moesten jullie er wel erg aan trekken samen? Ik ben ook benieuwd of jullie in mijn geval nog tips hebben.
tsjor schreef op 30-06-2021 om 21:42:
MRI, mijn vader was dood en mijn moeder bleef achter met 5 kinderen, waarvan de jongste 1 was en de oudste 6. Na 3 jaar is ze halve dagen gaan werken, twee jaar later fulltime met een MBO en HBO-studie erbij.
In die tijd was er nog geen kinderopvang, maar ze kreeg wel een weduwe-uitkering, waarvan ze een hulp in huis betaalde voor halve dagen (als wij thuis kwamen). Ik vind dit nog steeds het beste voorbeeld hoe sociale voorzieningen kostenbesparend kunnen zijn.
Nu is er kinderopvang.
Ik geef het even aan, om je duidelijk te maken dat de verwachtingen dat je ex dingen zou doen, die hij niet doet, en je ergernis daarover in feite jou blokkeert om andere oplossingen te vinden. Als hij nou maar....dan had ik.... . Die redenering legt je lam.
De toekomst van jou ligt in jouw handen, niet in zijn handen.
Tsjor
tsjor, het is twintig jaar geleden. Verleden tijd dus. Ik heb er heel veel van weten te maken ondanks de omstandigheden. Mijn geliefde werk heb ik echter niet meer kunnen doen en dat doet nog steeds pijn.
Ja je kan er zelf wat van maken. Laat onverlet dat best eens gezegd mag worden dat je er dus niets aan kan doen als vader het op cruciale punten af laat weten. Natuurlijk pakken moeders het op, en zijn flexibel en gooien het over een andere boeg, dat blijkt wel uit deze draad. Maar dat is ook de achilleshiel van het gelijkheidsprincipe natuurlijk: iemand moet het doen dus doet moeders het wel. En veel vaders na hun zestigste (de betrokken, plichtgetrouwe te na gesproken) maar klagen dat ze geen band met de kids hebben opgebouwd.
Trouwens je spreekt ten onrechte over mijn verwachtingen van mijn ex. Het waren zíjn afspraken en zíjn toezeggingen die verbroken werden.
Sommigen zijn gepokt en gemazeld in het altijd zo draaien dat de man onschuldig is en de vrouw maar even flink moet zijn.
Ik ben ook flink geweest (zeggen mensen nu nog steeds tegen me: ik was daarvoor al weduwe geworden én heb een kind met een geboortedefect waar ex zijn handen van af trok en zelf een chronische progressieve ziekte) en ik heb mijn leven weer een andere invulling kunnen geven. Maar dat is dankzij mijn eigen doorzettingsvermogen en ondanks het aflatende gedrag van ex. En ik gun andere vrouwen een makkelijker pad in plaats van ze te kapitelen dat 'ik het ook gedaan heb dus dat ze 'need to step up their game'.
Dat vond ik dus weer zo treffend in de serie 'Borgen'. De politica Birgitte Nyborg heeft goede afspraken met haar man die een soort ingenieur is en hij doet een klein stapje terug in zijn carrière om die van haar, minister-president mogelijk te maken.
Maar helaas, het wordt mijnheer toch teveel en hij legt het aan met de kinderarts van hun psychisch zieke dochter. Los maar op mevrouw de minister-president.
Het gebeurt.
Bieb:
"Daar was je uiteindelijk zelf bij. Toen had je op je strepen kunnen gaan staan."
Wás het maar zo simpel!
Jammer dat je van dat eindeloze draadje ooit, waar MRI ook aan refereert, niets hebt bijgeleerd.
'tsjor, het is twintig jaar geleden. Verleden tijd dus.' Nee, nog veel langer geleden. Maar het heeft mij altijd verbaasd, dat vrouwen met een partner veel minder voor elkaar kregen dan zij zonder partner.
'Maar dat is ook de achilleshiel van het gelijkheidsprincipe natuurlijk: iemand moet het doen dus doet moeders het wel.' En even hard is de klacht, dat vrouwen de kinderen altijd naar zich toe trekken.
Deze man houdt zich niet aan zijn eigen afspraken en beloftes. Dat is ook de reden dat je van hem gescheiden bent. Maar de scheiding lost dat niet op. Sommige mensen (veel mensen) denken dat je met een scheiding afspraken op papier kunt zetten en dat het daarna afdwingbaar is. Alsof je de politie kunt inroepen om je man met kind naar de fysio te laten gaan. Alle middelen die je in je huwelijk had heb je nu ook nog: boos worden, ruzie maken etc. Maar je hebt niet meer middelen. Het enige dat de scheiding je zou kunnen brengen is dat je juist afstand kunt nemen van je ergernissen en je kunt richten op je eigen leven.
Het kan zijn, maar dat zit in de details, dat je je voor kunt gaan nemen om dingen niet meer zelf op te lossen. Dus als kind naar de fysio moet, hij gaat niet, dan komt er een rekening van de fysio. Die gaat naar hem. Als hij echt je kind lang alleen laat in huis, dan schakel je de politie in: kind zit alleen in huis. Maar het zit hem in de details, bijvoorbeeld: hoe komen de afspraken tot stand, hoe weet ieder dat bepaalde afspraken gemaakt moeten worden, zijn beiden het daarover eens, ook over het belang daarvan etc. etc. Als jij altijd al alles doet en regelt en hem alleen de briefjes geeft waarop staat wat hij wanneer moet doen, dan kan er een soort luiheid en wrevel ontstaan. Als hij zegt: dat doe ik niet (fysio), dan kun je antwoorden met: maar ik kan niet, want dan werk ik. Hier is het telefoonnummer van de fysio, bel maar.
Maar verder wil ik wel met je delen, dat het oneerlijk is, dat hij een (&(*^&%&*89 is. Gelukkig leeft hij de omgangsregeling in principe goed na.
Tsjor
tsjor schreef op 30-06-2021 om 22:51:
'tsjor, het is twintig jaar geleden. Verleden tijd dus.' Nee, nog veel langer geleden.
'Maar dat is ook de achilleshiel van het gelijkheidsprincipe natuurlijk: iemand moet het doen dus doet moeders het wel.' En even hard is de klacht, dat vrouwen de kinderen altijd naar zich toe trekken.Deze man houdt zich niet aan zijn eigen afspraken en beloftes. Dat is ook de reden dat je van hem gescheiden bent. Maar de scheiding lost dat niet op. Sommige mensen (veel mensen) denken dat je met een scheiding afspraken op papier kunt zetten en dat het daarna afdwingbaar is. Alsof je de politie kunt inroepen om je man met kind naar de fysio te laten gaan. Alle middelen die je in je huwelijk had heb je nu ook nog: boos worden, ruzie maken etc. Maar je hebt niet meer middelen. Het enige dat de scheiding je zou kunnen brengen is dat je juist afstand kunt nemen van je ergernissen en je kunt richten op je eigen leven.
Het kan zijn, maar dat zit in de details, dat je je voor kunt gaan nemen om dingen niet meer zelf op te lossen. Dus als kind naar de fysio moet, hij gaat niet, dan komt er een rekening van de fysio. Die gaat naar hem. Als hij echt je kind lang alleen laat in huis, dan schakel je de politie in: kind zit alleen in huis. Maar het zit hem in de details, bijvoorbeeld: hoe komen de afspraken tot stand, hoe weet ieder dat bepaalde afspraken gemaakt moeten worden, zijn beiden het daarover eens, ook over het belang daarvan etc. etc. Als jij altijd al alles doet en regelt en hem alleen de briefjes geeft waarop staat wat hij wanneer moet doen, dan kan er een soort luiheid en wrevel ontstaan. Als hij zegt: dat doe ik niet (fysio), dan kun je antwoorden met: maar ik kan niet, want dan werk ik. Hier is het telefoonnummer van de fysio, bel maar.
Maar verder wil ik wel met je delen, dat het oneerlijk is, dat hij een (&(*^&%&*89 is. Gelukkig leeft hij de omgangsregeling in principe goed na.
Tsjor
'tsjor, het is twintig jaar geleden. Verleden tijd dus.' Nee, nog veel langer geleden. Ik had het over mijzelf.
En even hard is de klacht, dat vrouwen de kinderen altijd naar zich toe trekken. nee dat denk ik niet, doorgaans is het een schijnargument van vaders die ergens onder uit willen duiken en de vrouwen die hen verdedigen. Waarbij er natuurlijk wel een patroon kan ontstaan als de vrouw borstvoeding geeft en de vader niet op een andere manier actief participeert. Mannen staan volkomen vrij opvoedingstaken naar zich toe te trekken. Doorgaans zijn ze assertief genoeg in het naar zich toe trekken van zaken.
Wat enorm badinerend is de behoefte van sommige vrouwen om op basis van hun eigen anekdotische ervaringen andere vrouwen de les te lezen over regie, zelfredzaamheid en (on)afhankelijkheid. Mijn hemel zeg … Als de betreffende vrouwen in dit draadje aangeven dat het voor hen niet zo makkelijk ís (geweest), waarom zou je dat niet serieus nemen?
'waarom zou je dat niet serieus nemen' Omdat de andere conclusie: nee, dit ga je niet redden; onbarmhartig is.
Tsjor
MRI, als je een verdeling hebt afgesproken, waarin vader om de twee weken een weekend heeft en daarnaast woensdagmiddag, dan is dat toch al een ongelijke verdeling? Wellicht ben je dan al in het argument 'maar ik moet werken' getrapt.
'Mannen staan volkomen vrij opvoedingstaken naar zich toe te trekken.' Zeker, maar het wordt lastiger als zij moeder meer het huis uit sturen (ga meer werken, want ik wil meer zorgen en ik wil minder werken).
Tsjor
tsjor schreef op 01-07-2021 om 07:23:
'waarom zou je dat niet serieus nemen' Omdat de andere conclusie: nee, dit ga je niet redden; onbarmhartig is.
Tsjor
je zou eens kunnen proberen vragen te stellen. In plaats van op basis van geleende thematiek een mening te geven. Medeleven is verre van onbarmhartig.
tsjor schreef op 01-07-2021 om 07:23:
'waarom zou je dat niet serieus nemen' Omdat de andere conclusie: nee, dit ga je niet redden; onbarmhartig is.
Tsjor
Maar waarom zou de andere conclusie 'dit ga je niet redden' onbarmhartig zijn?
Waarom is de conclusie niet: "meid dit is shit en dit maken veel moeders mee. Je dacht in gezamenlijkheid kinderen op te voeden en nu wordt je dubbel belast. Op korte termijn is daar niet veel aan te doen want maatschappelijk en cultureel zit het nu eenmaal zo in elkaar dat vaders hiermee wegkomen. En dat is lastig voor de moeders maar op de lange duur ook voor de kinderen die nu een persoon minder hebben om zich diep aan te hechten. Zoals veel moeders voor je hebben gedaan heb je geen andere keus dan je flexibiliteit, je netwerk en je vermogen tot creatieve oplossingen aan te boren. Op de lange termijn zullen we als maatschappij moeten gaan kijken hoe we deze lacune in opvoedland in moeten gaan vullen want waar het niet goed is voor moeders is het ook niet goed voor de vaders zelf en vooral niet voor kinderen. Voor nu, veel sterkte. "
Is dat een onbarmhartig (om dat anachronistische en enigszins misplaatste woord maar te gebruiken) antwoord? Mij komt empathisch over.
tsjor schreef op 01-07-2021 om 07:28:
MRI, als je een verdeling hebt afgesproken, waarin vader om de twee weken een weekend heeft en daarnaast woensdagmiddag, dan is dat toch al een ongelijke verdeling? Wellicht ben je dan al in het argument 'maar ik moet werken' getrapt.
'Mannen staan volkomen vrij opvoedingstaken naar zich toe te trekken.' Zeker, maar het wordt lastiger als zij moeder meer het huis uit sturen (ga meer werken, want ik wil meer zorgen en ik wil minder werken).
Tsjor
Maar ik ben ook helemaal niet voor een verdeling van vader een keer een weekend in de twee weken. Waar heb ik dat gezegd? Ik heb gezegd dat onze afspraak 50/50% was en daar ben ik ook voor.
Ik denk dat heel veel vrouwen ervoor zouden tekenen als er een gelijke (echt gelijke) verdeling van opvoedings- huishoudelijke en zorgtaken (ja ook de mantelzorg voor ouder en schoonouders die vaak op dames neerkomen) en werk buitenshuis zou zijn.
Hier lijk je weer met je argument te komen 'maar vrouwen kiezen dit zelf en willen niet werken maar de opvoeding naar zich toe trekken'. Ik denk dat dat een zeer discutabel uitgangspunt is en eigenlijk gewoon niet waar. Ik denk dat de meest vrouwen het heerlijk zouden vinden als zij en manlief ieder drie dagen zouden werken en manlief de helft van alle opvoeding etc op zich neemt en op die manier een diepere hechting met hun kinderen aangaat. Ik denk ook dat het fijner voor mannen zelf is en dat het zeker fijner voor kinderen is.
En ik begrijp dat mensen nu zouden komen met argumenten van 'ja maar drie dagen werken voor beide partners is niet realistisch"' Nee gezien het huidige sociale klimaat is het niet done. Maar de maatschappij dat zijn wij hè?
Opvoedtaken, huishoudelijke taken, mantelzorg: het wordt allemaal als inferieur gezien tot nu toe. Dus minder interessant voor mannen. Want je zou eens die opvoed- en huishoudelijke taken aan een flinke status en veel geld moeten koppelen. Net als bij het onderwijs en de zorg te voorspellen valt, zou je eens moeten zien hoe snel de populatie van in dat vlak geïnteresseerde mannen zou groeien.
Ik schreef om 12.28 Maar waarom zou de andere conclusie 'dit ga je niet redden' onbarmhartig zijn?'
Ik bedoelde "waarom zou "dit ga je niet redden' de conclusie zijn?"
MRI: "ik vind het altijd al heel brrr als mensen over 'wij vrouwen' gaan praten" En dat is nou nét wat je eigenlijk zelf doet c.q. in stand houdt. Zie je volgende opmerking:
"En het is meer regel dan uitzondering dat de vader zich er niet aan houdt imho."
Jij creëert zélf een beeld door aan te geven dat veel mannen zich niet aan zorgafspraken houden en/of daar minder in doen/willen. Los van het feit of dat wel of niet zo is, het gaat erom dat jijzelf die scheiding tussen mannen en vrouwen maakt en 'de man' bestempelt als degene die bepaalt of en hoeveel hij aan de zorg doet en jij als vrouw je oren daar naar moet laten hangen.
Weeromstuit schreef op 30-06-2021 om 22:12:
Bieb:
"Daar was je uiteindelijk zelf bij. Toen had je op je strepen kunnen gaan staan."
Wás het maar zo simpel!
Jammer dat je van dat eindeloze draadje ooit, waar MRI ook aan refereert, niets hebt bijgeleerd.
Maar wat dán? Kan je eeuwig doorgaan dat vrouwen en mannen allebei hetzelfde zouden moeten kunnen doen w.b.t. carrière en w.b.t. huis/kinderen, maar als in de praktijk blijkt (en zo wordt dat hier keer op keer aangegeven) dat de 'gemiddelde' man het anders doet en de 'gemiddelde' vrouw het anders wil. Tja wat dan? Misschien een keertje erkennen dat de aard tussen die van de 'gemiddelde' man en die van de 'gemiddelde' vrouw wezenlijk anders is? En dáár dan op anticiperen? i.p.v. aan dode paarden blijven trekken.
tsjor schreef op 01-07-2021 om 07:28:
MRI, als je een verdeling hebt afgesproken, waarin vader om de twee weken een weekend heeft en daarnaast woensdagmiddag, dan is dat toch al een ongelijke verdeling? Wellicht ben je dan al in het argument 'maar ik moet werken' getrapt.
'Mannen staan volkomen vrij opvoedingstaken naar zich toe te trekken.' Zeker, maar het wordt lastiger als zij moeder meer het huis uit sturen (ga meer werken, want ik wil meer zorgen en ik wil minder werken).
Tsjor
Helemaal eens Tsjor. Dat bedoel ik