Verdeling noodzakelijke dingen
Ik open dit topic om hopelijk wat te leren van andere gescheiden ouders. Mijn ex en ik zijn inmiddels al zeven jaar uit elkaar. We hebben een dochter van tien jaar. We zijn mede uit elkaar gegaan omdat mijn ex sinds de geboorte van onze dochter altijd zijn eigen plan trok. Hij was er wel, maar eigenlijk dus ook niet echt. Ik kon nooit echt van hem op aan.
We hebben een omgangsregeling van twee weekenden in de maand en de woensdagmiddag. Mijn ex-partner is nog steeds niet echt veranderd. Hij leeft de regeling in principe goed na, maar soms kan hij opeens niet. Soms is hij opeens veel later (en moet ik dat dan oplossen). Extra dingen doet hij niet; hij gaat niet mee naar ouderavonden en andere belangrijke dingen en dat interesseert hem ook weinig. Medische en andere belangrijke afspraken plan ik altijd buiten zijn dagen om omdat hij steevast weigert om dat te doen. Als het niet anders kan dan laat hij haar thuis. Voorbeeld; momenteel krijgt mijn dochter fysio en ivm grote drukte kan de fysiotherapeut de komende twee weken alleen op de woensdagmiddag. Ik had het precies mooi na school geregeld zodat hij meteen met haar door zou kunnen, maar hij wil dat niet. De keuze wordt dan 2 weken overslaan of zelf vrij nemen zodat ik mee kan.
Het is mij inmiddels duidelijk dat dit de komende jaren zo blijft. Ik heb me er dus ook wel bij neergelegd dat ik de ouder ben en blijf voor de ‘vervelende klusjes’ en altijd mag komen opdraven als er iets is. Ik probeer me er niet aan te irriteren, maar Ik ben allang blij dat hij zich meestal wel aan de normale regeling houdt en we normaal door een deur kunnen.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders dit geregeld hebben. Doen jullie dit soort dingen samen of blijft dit vaak bij een ouder steken? Ging het meteen goed of moesten jullie er wel erg aan trekken samen? Ik ben ook benieuwd of jullie in mijn geval nog tips hebben.
Wat ook kan meespelen is dat ex-man het niet leuk vindt dat ex zijn agenda bepaalt. Als de relatie tussen beide exen goed zou zijn en dit soort zaken gewoon overlegd kan worden, dan zal er heus begrip zijn dat de woensdag middag de beste optie is voor de fysio.
Maar beide exen hebben geen goed na-huwelijk en dan wordt het bepalen van andermans agenda vaak als controlerend en manipulatief gezien, ook al had TS alleen maar praktische redenen voor deze afspraak.
Ik denk dat het grote probleem is de onevenwichtigheid van de bezoekregeling, waardoor ex-man ook niet echt betrokken kan zijn in het leven van dochter. Daar kiest hij met zo'n bezoekregeling zelf voor, maar het betekent ook dat hij geen regie heeft over de afspraken die door TS worden gemaakt. Als zij dan afspraken maakt uit zijn naam kan dat tot wrevel wekken van beide kanten. Zij vindt dat hij te weinig betrokken is en hij vindt dat zij alles bepaalt. En mogelijk was dat in hun huwelijk ook al zo?
Ik weet niet zo snel een oplossing, maar ik zou mijn eigen plan trekken. Scheelt je gewoon de ergernis en irritatie. Maak de afspraken op de dagen die jezelf uitkomen en informeer hem over de data en het soort afspraak. Hij kan mee of kan de afspraak overnemen als ie dat wenst. Maar zet geen afspraken in zijn tijd. Als hij betrokken is gaat hij mee en zo niet dan niet. Aan een dood paard valt niet te trekken.
Bedenk dat geen betrokkenheid ook zijn voordelen heeft. Genoeg gescheiden ouders die ruzie maken omdat de één een ander idee heeft wat goed is voor het kind dan de ander en daar continu ruzie over maken. Dan kun je beter een ex hebben die het niet zoveel kan schelen, waardoor je ook niet zoveel hoeft te kibbelen over allerlei gezamenlijke besluiten. Elk nadeel heb zijn voordeel (of zei Johan Cruijff het precies andersom...).
Eens duizendpoot.
En als aanvulling: de behoefte om elkáár tegemoet te komen is er ook niet meer. Stel, ten tijde van het huwelijk beiden eigenlijk geen tijd hebben voor het 10-minuten gesprek, dan zou vader zich kunnen 'opofferen' om moeder een plezier te doen. Die behoefte e.d. is er niet meer. Hij maakt zich er niet meer druk over dat moeder zich in bochten zou moeten wringen. Daarbij, als vader weet dat moeder toch wel gaat, als hij voet bij stuk houdt, tja, waarom zou hij zich dan in bochten wringen? En verder zou het ook nog zo kunnen zijn dat pa de noodzaak van die 10-minuten gesprekken minder vindt, en dat moeder vindt dat dat persé moet. Pa kan denken, dat als de leerkracht echt iets belangrijks te bespreken heeft, hij/zij zelf wel contact opneemt. En als de ouders echt iets willen bespreken, dat ook op een ander moment een afspraak met de leerkracht kunnen maken. Terwijl ma koste wat kost vindt dat 1 van beide ouders naar het 10-minuten gesprek moet. Kortom, beide ouders kunnen anders over dingen denken en er is geen behoefte meer om compromissen te maken, water bij de wijn te doen of elkaar tegemoet te komen.
' Denk eens aan het kind zelf. ' Een gestreste, geirriteerde, onderhuids boze moeder is ook niet in het belang van het kind. Je doet wat je kunt, maar dat wil niet zeggen dat je alles moet doen wat anderen nalaten. In dit geval de fysio, die maar zeer beperkte mogelijkheden heeft; en de vader die niet op ' zijn' woensdagmiddag dit soort klusjes wil doen.
Dan kan het niet.
Als dat een ramp is voor het kind zul je dat aan de andere partijen duidelijk moeten maken en moeten zij met een oplossing komen. Als die oplossing niet komt, dan niet, of dan is de ramp wellicht toch niet zo groot als jij denkt.
Je kunt je eraan irriteren dat je voor alles verantwoordelijk wordt gehouden, maar als je dat wil veranderen begint het toch met je eigen grenzen aangeven. ' Het kind' is een gemakkelijk voortuig om al die verantwoordelijkheden maar naar jou toe te schuiven, dus daar moet je jezelf tegen wapenen en tegen beschermen.
Je kunt zelf kiezen waar je je grens gaat trekken en hoe je dat aanpakt. Tegen de fysio zeggen: woensdagmiddag kan niet, want dan is het de vrije middag van vader en dochter (als je het aardig wil formuleren) en ik werk. Als de fysio dan geen andere mogelijkheid heeft, dan is ' de ramp' voor het kind ook haar verantwoordelijkheid.
Neem niet alles op je schouders wat anderen erop laden!
Tsjor
Hier ook zo'n ex. Vanaf het moment dat we gingen scheiden, trok hij zich niets meer van zijn dochter aan. Liet haar alleen, kwam niet opdagen om haar te halen of was niet thuis als ik haar kwam brengen. Haalde haar niet op van school op 'zijn' dag, en vervolgens kreeg IK een preek van juf, alsof ik er iets aan kon doen.
Mijn oplossing: doe alsof hij de buurman is, waar je kind af en toe gaat spelen. Daar verwacht je ook geen fysio/zwemles/enz van, maar het is best fijn om af en toe je handen vrij te hebben. Zwemles doe je om en om met een ouder van een ander kind, mededelingen doe je zakelijk per email. Het kind krijgt zo snel mogelijk een mobiele telefoon, waarmee ze je kan bellen als er iets mis gaat. Mijn dochter had op haar 8e een telefoon en ik heb haar heel wat keren opgehaald als ze weer alleen gelaten werd of als pa stomdronken was en niet wakker werd. Dan belde dochter me, pakte zelfstandig haar spullen bij elkaar en wachtte tot ik voor de deur stond.
Ik heb gewoon fulltime gewerkt en heb nog steeds een uitstekende band met mijn inmiddels volwassen dochter. Tuurlijk, het is hartstikke oneerlijk en ik heb mijn ex vaak genoeg vervloekt, maar het is verspilde energie. Inmiddels ziet dochter haar vader hooguit 3x per jaar. En ik zie hem nog steeds als de buurman en heb geen enkel gevoel meer bij hem. Dochter is superzelfstandig en uiterst stressbestendig en doet het uitstekend op haar opleiding.
Nog een tip: maak een goed schema op een familiekalender en leef vervolgens dag voor dag. Als je één dag goed door bent gekomen, geeft dat een goed gevoel. Als je voortdurend kijkt wat er nog gaat komen, word je overspannen. Gewoon alleen de avond ervoor kijken wat je de volgende dag moet doen. Is dat afgestreept, dan heb je het top gedaan. En dan komt morgen wel weer een nieuwe dag met uitdagingen, maar daar maak je je dan pas druk over.
tsjor schreef op 02-07-2021 om 12:33:
' Denk eens aan het kind zelf. ' Een gestreste, geirriteerde, onderhuids boze moeder is ook niet in het belang van het kind.
Neem niet alles op je schouders wat anderen erop laden!
Tsjor
Ik ben het in theorie met je eens hoor. Ik kan het mezelf ook wel aantrekken, ik zou best hier en daar wat minder op mijn schouders kunnen nemen. Klopt helemaal. Maar als er een kind in het spel is, dan vind ik wel dat het belang van het kind in veel gevallen voor mag of moet gaan.
Van theorie naar praktijk: ik zou niet die moeder willen zijn die op zo'n moment prioriteit geeft aan het aan zichzelf denken. Weten dat mijn kind niet naar fysio kan omdat haar vader het niet belangrijk genoeg vindt, lijkt mij vele malen stressvoller dan haar zelf naar fysio brengen.
Weeromstuit schreef op 02-07-2021 om 13:27:
[..]
Van theorie naar praktijk: ik zou niet die moeder willen zijn die op zo'n moment prioriteit geeft aan het aan zichzelf denken. Weten dat mijn kind niet naar fysio kan omdat haar vader het niet belangrijk genoeg vindt, lijkt mij vele malen stressvoller dan haar zelf naar fysio brengen.
Zit zeker ook wat in. Maar dan moet je de keuze maken gewoon zelf het heft in handen te nemen en dat accepteren. Want anders blijf je stress en frustratie houden .
De frustratie blijft. Namelijk frustratie over het feit dat jij de kar moet trekken. Maar de stress is minder, omdat je alles dan in eigen hand hebt.
Groeten,
Temet
bieb1963 schreef op 02-07-2021 om 13:48:
[..]
Zit zeker ook wat in. Maar dan moet je de keuze maken gewoon zelf het heft in handen te nemen en dat accepteren. Want anders blijf je stress en frustratie houden .
Precies. Dat zou ik dan doen. Zie ook het verhaal van Dymo. Het is heel triest, maar kennelijk is het realistisch. Zo gaat het blijkbaar vaak.
En dan wil je toch niet dat mensen vervolgens zeggen: had je maar wat meer op je strepen moeten gaan staan? Want je maakt die keuze wel, dat klopt, maar niet echt van harte. Je maakt die keuze omdat je kind er anders onder lijdt. Dat is een goede reden en dus nogal pijnlijk om te zien dat sommige mensen daar een verwijt van maken (wat jij nu gelukkig ook niet meer doet).
'ik zou niet die moeder willen zijn die op zo'n moment prioriteit geeft aan het aan zichzelf denken. Weten dat mijn kind niet naar fysio kan omdat haar vader het niet belangrijk genoeg vindt, lijkt mij vele malen stressvoller dan haar zelf naar fysio brengen.'
Ik heb een paar pogingen gedaan om aan te geven dat er tussen
'je kind niet naar de fysio laten gaan omdat vader het niet belangrijk vindt' en 'zelf dan maar (met boosheid) je kind naar de fysio brengen (en daarvoor een dag vrij opnemen van je werk) nog heel wat keuzes en mogelijkheden liggen die je had kunnen benutten. Dat heeft niets te maken met 'kiezen voor jezelf', maar met een ander beeld van de situatie dan alleen maar de schuld doorschuiven naar de falende vader, die niet doet wat jij hem voorschrijft. Op andere terreinen (bijvoorbeeld met de fysiotherapeut) ga je het gevecht niet aan: jammer, maar woensdagmiddag kan niet. Dat 'niet aangaan' verdwijnt in de boosheid over de vader.
'Want je maakt die keuze wel, dat klopt, maar niet echt van harte.' Dat 'niet van harte' komt omdat je een ander ideaalplaatje in je hoofd hebt dan wat de realiteit biedt. Je kunt ook de realiteit als uitgangspunt nemen, zoals Dymo aangaf. Vader heeft blijkbaar een alcoholprobleem, dat zou zomaar ook voor de scheiding kunnen zijn, wellicht zelfs de reden van de scheiding. Dat verandert dus niet na de scheiding, maar na de scheiding sta je er wel alleen voor. Dat is namelijk het eigene van een scheiding: je bent los van elkaar, je hebt elkaar niet meer in de hand, je kunt de ander niet meer sturen.
En nee, je bent niet de beste moeder als je dan toch maar een dag vrij neemt van je werk om alsnog naar de fysio te gaan. Je kunt ook op een andere manier 'beste moeder' zijn.
Tsjor
En de wereld zou er enorm op vooruitgaan als het ideaal van "beste moeder" zou worden vervangen door dat van "goed-genoeg-moeder"
Groeten,
Temet
Wat een interessante discussie is dit geworden!
Over mijn voorbeeld; ik ben uiteindelijk zelf met haar naar de fysio gegaan. Ik begrijp ook dat ik daarmee ‘het gedrag in stand hou’. Ik begrijp ook dat ik dat op meerdere vlakken doe, maar ik moet er niet aan denken dat ze ooit ergens alleen komt te staan of dat er niemand aanwezig is bij iets wat voor haar belangrijk is.
Het hoofdadvies blijft dus; je erbij neerleggen. Ik moet er wel bij zeggen dat ook mijn ex het ouderschap altijd behoorlijk heeft onderschat. Tijdens mijn zwangerschap hadden we het prachtig mooi bedacht en afgesproken (hij thuis bij de kinderen terwijl ik ging werken), maar het viel hem dus enorm tegen. Dat had ik dus niet helemaal kunnen voorzien. Na drie jaar trekken aan een dood paard heb ik het toen dus opgegeven. Mijn irritatie komt dus ook wel eens daarvan; hij wilde mega graag een kindje maar uiteindelijk wil hij nu amper vader zijn.
tsjor schreef op 03-07-2021 om 07:46:
'ik zou niet die moeder willen zijn die op zo'n moment prioriteit geeft aan het aan zichzelf denken. Weten dat mijn kind niet naar fysio kan omdat haar vader het niet belangrijk genoeg vindt, lijkt mij vele malen stressvoller dan haar zelf naar fysio brengen.'
Ik heb een paar pogingen gedaan om aan te geven dat er tussen 'je kind niet naar de fysio laten gaan omdat vader het niet belangrijk vindt' en 'zelf dan maar (met boosheid) je kind naar de fysio brengen (en daarvoor een dag vrij opnemen van je werk) nog heel wat keuzes en mogelijkheden liggen die je had kunnen benutten. Dat heeft niets te maken met 'kiezen voor jezelf', maar met een ander beeld van de situatie dan alleen maar de schuld doorschuiven naar de falende vader, die niet doet wat jij hem voorschrijft. Op andere terreinen (bijvoorbeeld met de fysiotherapeut) ga je het gevecht niet aan: jammer, maar woensdagmiddag kan niet. Dat 'niet aangaan' verdwijnt in de boosheid over de vader.
'Want je maakt die keuze wel, dat klopt, maar niet echt van harte.' Dat 'niet van harte' komt omdat je een ander ideaalplaatje in je hoofd hebt dan wat de realiteit biedt. Je kunt ook de realiteit als uitgangspunt nemen, zoals Dymo aangaf. Vader heeft blijkbaar een alcoholprobleem, dat zou zomaar ook voor de scheiding kunnen zijn, wellicht zelfs de reden van de scheiding. Dat verandert dus niet na de scheiding, maar na de scheiding sta je er wel alleen voor. Dat is namelijk het eigene van een scheiding: je bent los van elkaar, je hebt elkaar niet meer in de hand, je kunt de ander niet meer sturen.
En nee, je bent niet de beste moeder als je dan toch maar een dag vrij neemt van je werk om alsnog naar de fysio te gaan. Je kunt ook op een andere manier 'beste moeder' zijn.
Tsjor
maar uiteindelijk gaat toch de moeder met kind naar de fysio, al dan niet op woensdag, of het kind gaat niet.
Sasja86 schreef op 03-07-2021 om 09:47:
Wat een interessante discussie is dit geworden!
Over mijn voorbeeld; ik ben uiteindelijk zelf met haar naar de fysio gegaan. Ik begrijp ook dat ik daarmee ‘het gedrag in stand hou’. Ik begrijp ook dat ik dat op meerdere vlakken doe, maar ik moet er niet aan denken dat ze ooit ergens alleen komt te staan of dat er niemand aanwezig is bij iets wat voor haar belangrijk is.
Het hoofdadvies blijft dus; je erbij neerleggen. Ik moet er wel bij zeggen dat ook mijn ex het ouderschap altijd behoorlijk heeft onderschat. Tijdens mijn zwangerschap hadden we het prachtig mooi bedacht en afgesproken (hij thuis bij de kinderen terwijl ik ging werken), maar het viel hem dus enorm tegen. Dat had ik dus niet helemaal kunnen voorzien. Na drie jaar trekken aan een dood paard heb ik het toen dus opgegeven. Mijn irritatie komt dus ook wel eens daarvan; hij wilde mega graag een kindje maar uiteindelijk wil hij nu amper vader zijn.
Okay, je bent dus (ook) een voorbeeld van zaken voor de geboorte van het kind af spreken en goed overleggen. En de ander houdt dat niet vol of heeft andere prioriteiten.
Ja je kunt het beste je er maar bij neer leggen en als moeder die zaken zelf doen, nergens op rekenen qua ex en gewoon blijmoedig de kar trekken en het fijn vinden als hij iets doet. Dit klinkt cynisch maar zo bedoel ik het niet, ik ervaar het moederschap nog steeds als een van de mooiste dingen die een mens kan overkomen.
Wat ik lastig vind in deze discussie, is dat, hoewel het waar is dat je in een individuele situatie er maar het beste van kan maken, het vrijwel altijd persoonlijk opgelost wordt en er daardoor nooit iets verandert: kinderen worden voornamelijk door de moeder opgevoed, (gescheiden vaders) houden zich het recht voor afwezig te zijn (ja ook doordat moeders het oplossen, maar ja, dat doe je als moeder en ik denk dat 9 van de 10 moeders dat hier zou doen) .
Ik ben begaan met moeders die te veel op hun bordje krijgen, vaders die geen band met kinderen opbouwen maar vooral met kinderen die nu de moeder als voornaamste en vaak enige hechtingsmogelijkheid hebben. Hebben jullie dat dan niet?
Meestal komen er dan antwoorden van 'ja maar ja,, je kunt toch niks, je kan ze ook niet dwingen'. Ja dat is zo maar je kunt toch op zijn minst het erover hebben wat voor impact het heeft en het breder trekken als in 'hoe kunnen vaders meer betrokken blijven bij de opvoeding?" In plaats van het alleen maar praktisch weer op te lossen en het daardoor eigenlijk in stand te houden, heb ik ook gedaan trouwens hoor.
Enfin, dat is misschien meer het onderwerp voor een ander draadje. Ik heb niet jouw draadje willen kapen Sasja met mijn overwegingen want jij zit met de praktische zaken die moeten gebeuren. sterkte ermee
Het blijft actueel. Vanmorgen weer in een onderwerp met Nadia Bouras, historica. Ook in haar gezin. Als zij thuis is met de kinderen worden alle klusjes en zorgtaken meegenomen. Als haar man thuis is met de kinderen belt die om de haverklap op, waar ligt dit, hoe moet dat. Mieke van der Weij, de journalist noemt dat dan een gebrek aan emancipatie van de man.
Ik weet het niet. Je blijft het zien maar de oplossing is niet eenvoudig. Anders was het al opgelost.
AnneJ schreef op 03-07-2021 om 12:09:
Het blijft actueel. Vanmorgen weer in een onderwerp met Nadia Bouras, historica. Ook in haar gezin. Als zij thuis is met de kinderen worden alle klusjes en zorgtaken meegenomen. Als haar man thuis is met de kinderen belt die om de haverklap op, waar ligt dit, hoe moet dat. Mieke van der Weij, de journalist noemt dat dan een gebrek aan emancipatie van de man.
Ik weet het niet. Je blijft het zien maar de oplossing is niet eenvoudig. Anders was het al opgelost.
(sorry hoofdletter functie valt soms weg)
ja ik hoor het aaf brandt corstius laatst ook zeggen: het komt toch op haar neer: de meeste opvoed en huishoudelijke taken. Een geëmancipeerde vrouw met een man die door een feministische moeder is opgevoed nota bene.