Verdeling noodzakelijke dingen
Ik open dit topic om hopelijk wat te leren van andere gescheiden ouders. Mijn ex en ik zijn inmiddels al zeven jaar uit elkaar. We hebben een dochter van tien jaar. We zijn mede uit elkaar gegaan omdat mijn ex sinds de geboorte van onze dochter altijd zijn eigen plan trok. Hij was er wel, maar eigenlijk dus ook niet echt. Ik kon nooit echt van hem op aan.
We hebben een omgangsregeling van twee weekenden in de maand en de woensdagmiddag. Mijn ex-partner is nog steeds niet echt veranderd. Hij leeft de regeling in principe goed na, maar soms kan hij opeens niet. Soms is hij opeens veel later (en moet ik dat dan oplossen). Extra dingen doet hij niet; hij gaat niet mee naar ouderavonden en andere belangrijke dingen en dat interesseert hem ook weinig. Medische en andere belangrijke afspraken plan ik altijd buiten zijn dagen om omdat hij steevast weigert om dat te doen. Als het niet anders kan dan laat hij haar thuis. Voorbeeld; momenteel krijgt mijn dochter fysio en ivm grote drukte kan de fysiotherapeut de komende twee weken alleen op de woensdagmiddag. Ik had het precies mooi na school geregeld zodat hij meteen met haar door zou kunnen, maar hij wil dat niet. De keuze wordt dan 2 weken overslaan of zelf vrij nemen zodat ik mee kan.
Het is mij inmiddels duidelijk dat dit de komende jaren zo blijft. Ik heb me er dus ook wel bij neergelegd dat ik de ouder ben en blijf voor de ‘vervelende klusjes’ en altijd mag komen opdraven als er iets is. Ik probeer me er niet aan te irriteren, maar Ik ben allang blij dat hij zich meestal wel aan de normale regeling houdt en we normaal door een deur kunnen.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders dit geregeld hebben. Doen jullie dit soort dingen samen of blijft dit vaak bij een ouder steken? Ging het meteen goed of moesten jullie er wel erg aan trekken samen? Ik ben ook benieuwd of jullie in mijn geval nog tips hebben.
MRI schreef op 01-07-2021 om 13:56:
[..]
Ja jij beweert bij hoog en bij laag dat je als vrouw zelf bepaalt hoe je het regelt maar je mantra gaat niet verder dan dat want ik heb nog steeds geen antwoord op wat ik dan had kunnen doen. Je gaat niet in op mijn posts waarin ik deze bewering weerleg maar herhaalt gewoon de bewering opnieuw. Tenzij je er wel inhoudelijk op in gaat, ben ik er klaar mee. Er is al een ellenlang draadje over geweest.
Dat is niet waar, want ik zeg: als jij weg gaat, dan laat je man z'n peuters/kleuters echt niet alleen. Maar je (en met 'je' bedoel ik niet letterlijk jou persoonlijk) doet dat niet. Want.... Ja, want wat?
MRI schreef op 01-07-2021 om 13:59:
[..]
nee het verschil is er, ik benoem het alleen maar, jij ontkent het
Nee, juist niet. Ik WEET dat mannen (meestal) anders in elkaar zitten. Juist IK ontken het niet.
AnneJ schreef op 01-07-2021 om 14:42:
Wat je kunt doen is de kinderen speelbal maken en het risico laten lopen en daar ben je chantabel mee. Want dat gaat ook hier niet gebeuren.
Nadat ex 1 keer de kinderen van 2 en 4 alleen had gelaten om te gaan werken, zonder mij in te seinen, ik zat 100 meter verderop op een feestje van het werk, daarna heb ik ze, toen ik nog niet gescheiden was, nooit meer met hem alleen gelaten.
Beide kinderen waren totaal in paniek toen ik thuis kwam.
Ex heeft ook heus wel eens excuus gemaakt aan de kinderen maar dan was het alweer gebeurt. Dan heb je gewoon je prioriteiten anders ingedeeld.
Dat is natuurlijk een bizar verhaal. Maar in de meeste gevallen, zal vader dan echt niet weggaan. Dat hij het er niet mee eens is, loopt te morren of what ever, is een ander verhaal. En dát is wat ik bedoel. Pa blijft (normaal gesproken.....) dan gewoon bij de kleintjes. Alleen, de discussie, het gedoe enz, dáár hebben we geen zin in. Dus... (vul maar in)
Door socialisering staan veel mannen er echt anders in. Wie komt er op het idee om een jonge jongen te vragen om op kinderen te passen? Men vraagt eerder een bekend meisje.
Eigen zaken gaan altijd voor. Ik weet nog dat ik een vaste oppasafspraak had met een werkende buurvrouw, ze werkte maar 1 dag in de week en die dag was ik altijd vrij.
Omdat men op mijn werk vroeg of ik kon komen werken heb ik, tijdig, mijn toenmalige partner gevraagd om dan op te passen, hij was vrij.
Hij kende het kind ook omdat het dan bij ons thuis was als ik oppaste.
Echter, achter mijn rug om, zonder mij in te seinen, meldde hij de avond tevoren bij de buurvrouw dat de oppas niet door kon gaan want: hij moest zijn auto naar de garage brengen.
Zulke dingen. Echt. En ik kan je nog een lange lijst sturen met dit soort merkwaardige voorvallen die mijn vertrouwen in de betrouwbaarheid van mannen en kinderen niet hebben doen toenemen.
Nu ben ik inmiddels van een oudere generatie en ja, ik hoop dat het nu al wat beter gaat?
AnneJ schreef op 01-07-2021 om 14:42:
Wat je kunt doen is de kinderen speelbal maken en het risico laten lopen en daar ben je chantabel mee. Want dat gaat ook hier niet gebeuren.
Nadat ex 1 keer de kinderen van 2 en 4 alleen had gelaten om te gaan werken, zonder mij in te seinen, ik zat 100 meter verderop op een feestje van het werk, daarna heb ik ze, toen ik nog niet gescheiden was, nooit meer met hem alleen gelaten.
Beide kinderen waren totaal in paniek toen ik thuis kwam.
Ex heeft ook heus wel eens excuus gemaakt aan de kinderen maar dan was het alweer gebeurt. Dan heb je gewoon je prioriteiten anders ingedeeld.
Dat is natuurlijk een bizar verhaal. Maar in de meeste gevallen, zal vader dan echt niet weggaan. Dat hij het er niet mee eens is, loopt te morren of what ever, is een ander verhaal. En dát is wat ik bedoel. Pa blijft (normaal gesproken.....) dan gewoon bij de kleintjes. Alleen, de discussie, het gedoe enz, dáár hebben we geen zin in. Dus... (vul maar in)
Temet: "Maar vooral: waarom zou het feit dat iets gemiddeld genomen zo is, betekenen dat dit zit in de aard van de gemiddelde man en de gemiddelde vrouw, die dan ook nog wezenlijk anders is? Als in: onveranderlijk?"
Ik weet niet wat het betekent. Bizarre situaties daargelaten (bijv. kleine kinderen alleen thuislaten), maar als je geconfronteerd wordt met iemand (man of vrouw) die vindt dat hij/zij iets niet hoeft, iets niet belangrijk vindt of wat dan ook, dan kan je daar weinig aan veranderen.
M.i. is de vraag niet zozeer het hoe en waarom, kun je hele theorieën over bedenken, maar het feit van belang. Hoe ga je daarmee om, hoe los je het op? Nou, ik heb het antwoord niet.
O, en ik denk dat hij het mij niet meldde omdat je van mij echt wel weerwerk kunt krijgen. En ja die partner was gewoon regulier betrouwbaar geestelijk gezond, voor zover je dat kunt beoordelen, en dat was mijn latere partner weer niet.
Die het helaas echt regelmatig af liet weten want verder was hij hands on met van alles wat er nodig was.
Ik dacht soms echt: heb je een partner die van alles uit eigen initiatief bij de kop neemt krijg je dit: kortsluiting en dwaze drama's.
Mensen met autisme zijn vaak wat minder gevoelig voor sexestereotypering omdat ze dat minder logisch voorkomt.
Hallo Sasja
ik denk niet dat er direct een oplossing is voor je situatie.. wat is de reden die ex op geeft dat hij niet naar zulke dingen heen wilt (medische afspraken).. ?? Wilt hij zijn tijd misschien anders besteden omdat hij haar heel weinig ziet? Of is dat een bewuste keuze van ex.
In mijn situatie is het precies andersom. Ik wil WEL maar ex laat mij overal buiten. Ik mag kind zelfs niet extra zien (we hebben een weekendregeling) terwijl we vlak bij elkaar wonen. Ik hoor nooit wanneer mijn kind ziek is of afspraken heeft.
Ik denk dat een oplossing voor dit soort situaties vanuit de regering moet komen. Automatisch co ouderschap toewijzen en alle afspraken verdelen. Zelf begrijp ik totaal niet waarom expartners hier beide niet aan mee werken maar het is helaas zo....
bieb1963 schreef op 01-07-2021 om 19:24:
[..]
Dat is niet waar, want ik zeg: als jij weg gaat, dan laat je man z'n peuters/kleuters echt niet alleen. Maar je (en met 'je' bedoel ik niet letterlijk jou persoonlijk) doet dat niet. Want.... Ja, want wat?
Ja er zijn wel dat soort situaties geweest, dat heb ik toch gezegd? pff
MRI schreef op 01-07-2021 om 20:28:
[..]
Ja er zijn wel dat soort situaties geweest, dat heb ik toch gezegd? pff
Dat is niet de situatie waar het in de TS over ging. De situatie die nu wordt geschetst is ronduit gevaarlijk en onverantwoordelijk. Dat zullen de meeste vaders echt niet doen. Het gaat over vaders die vinden dat 10-minuten gesprekken, doktersbezoekjes enz een taak voor moeder is. Of er ronduit geen zin in hebben, en van alles verzinnen om er onderuit te komen. Dát is waar ik op reageer.
bieb1963 schreef op 01-07-2021 om 21:46:
[..]
Dat is niet de situatie waar het in de TS over ging. De situatie die nu wordt geschetst is ronduit gevaarlijk en onverantwoordelijk. Dat zullen de meeste vaders echt niet doen. Het gaat over vaders die vinden dat 10-minuten gesprekken, doktersbezoekjes enz een taak voor moeder is.
Maar dat weet je dus niet, dat is een aanname. Mijn ex komt ook heel redelijk over hoor. Maar afgezien daarvan: het gaat erover dat je niets kunt, ja behalve je kinderen gevaar laten lopen als je de machtsstrijd het tot het uiterste doorvoert zoals jij en Tsjor voorstellen. Wat kun je doen als een man die 10 minuten gesprekken doktersbezoek e.d. niet wil doen? Je kan hopen dat hij iets wil ruilen maar dan nog ben je aan zijn genade overgeleverd.
Het is vooral je eigen denken, dat kan veranderen. Ik ben het met Bieb1963 eens: als de moeder er niet zou zijn zou vader de kinderen niet alleen op de stoep laten staan.
En als VT erbij betrokken wordt omdat het vader iemand is die zo onverantwoord handelt kun je er ook gebruik van maken om ouderlijk gezag te beperken.
Je legt jezelf lam door alsmaar door te denken tot dingen die dan echt onacceptabel zijn en niet kunnen, waarna je alsnog uitkomt op de moederlijke verantwoordelijkheid, die je als een last met je meedraagt.
Het minder complexe voorbeeld was de fysiotherapie. Als de fysio alleen op woensdagmiddag kan, jij moet dan werken en je ex doet het niet, dan kan het niet. Dat is ook een verantwoordelijkheid van de fysio: je kunt niet altijd opspringen wanneer zij dat willen, daar zitten beperkingen aan en die moeten daar ook gerespecteerd worden.
Dus: ' nee, dan kan ik niet' / ' nee, dan ben ik er niet' is echt een redelijke optie om te zorgen dat je jezelf niet overbelast. En dan kan ex het oplossen, of de fysio.
Tsjor
Als je niet kunt maak je een andere afspraak en je laat je niet intimideren, ook niet door de zorg, maar je laat het ook niet in de lucht hangen voor ex of zorg.
Als je kind fysio nodig heeft en je hebt ervaring met een onbetrouwbaar sujet kun je die niet bijsturen met dit soort manipulaties.
Ik denk dat er wel een enorm verschil zit in een vader die als het even kan onder dergelijke zaken (10-minuten gesprekken, doktersbezoekjes enz) wil uitkomen en een vader die een 'onbetrouwbaar sujet' is. Met die laatste kun je niets en zit er niets anders op dat jij als moeder de hele kar trekt. Met de eerste zul je meer op je strepen moeten gaan staan, je niet laten manipuleren. Ja, ik weet het: makkelijker gezegd, maar ik ben er van overtuigd dat dat ook aan de vrouw zelf ligt.
tsjor schreef op 02-07-2021 om 08:37:
Als de fysio alleen op woensdagmiddag kan, jij moet dan werken en je ex doet het niet, dan kan het niet.
Dus dan krijgt het kind geen fysio. Dat is wat je adviseert. Echt? Denk eens aan het kind zelf.