update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
ik loop gewoon ontzettend vast... ben me soms bewust van het cirkeltje waar ik in zit. Maar uitstappen is makkelijker gezegd dan gedaan.
En de meeste dagen wordt je zo geleefd door de kinderen en het gezin wat we nog zijn.
Ik vind het moeilijk om me ineens zo 'hard' of afstandelijk op te stellen naar mijn partner. Ik wil geen ruzie.
Maar hoe doe ik het dan wel?
Ik waardeer jullie adviesen en tips, maar het lukt me in de meeste gevallen niet om ze toe te passen in de praktijk.
Ik wil geen ruzie thuis! Geen scheve gezichten, geen spanningen.
Dus ja.. alles gaat door. We doen de ochtendzorg samen, ik zorg dat het eten klaar staat aan het eind van de dag. De avondzorg doen we samen. De ene smeert brood voor de volgende dag, de ander stofzuigd en ruimt op. Rond half 9 ploffen we op de bank, of gaat een van ons nog sporten. Volgende dag weer op repeat.
Het is zo makkelijk praten.... maar zo moeilijk in de praktijk.
Soms denk ik dat ik er ben, dat ik me erbij neer gelegd heb. En dan ineens komt de man met de hamer weer, en lijkt het wel of ik weer van vooraf aan moet beginnen.
waarom wil je geen ruzie?
Dat betekent niet een vechtscheiding!
Gr Angela
A.nne schreef op 22-05-2023 om 19:33:
ik loop gewoon ontzettend vast... ben me soms bewust van het cirkeltje waar ik in zit. Maar uitstappen is makkelijker gezegd dan gedaan.
En de meeste dagen wordt je zo geleefd door de kinderen en het gezin wat we nog zijn.
Ik vind het moeilijk om me ineens zo 'hard' of afstandelijk op te stellen naar mijn partner. Ik wil geen ruzie.
Maar hoe doe ik het dan wel?
Ik waardeer jullie adviesen en tips, maar het lukt me in de meeste gevallen niet om ze toe te passen in de praktijk.
Ik wil geen ruzie thuis! Geen scheve gezichten, geen spanningen.
Dus ja.. alles gaat door. We doen de ochtendzorg samen, ik zorg dat het eten klaar staat aan het eind van de dag. De avondzorg doen we samen. De ene smeert brood voor de volgende dag, de ander stofzuigd en ruimt op. Rond half 9 ploffen we op de bank, of gaat een van ons nog sporten. Volgende dag weer op repeat.
Het is zo makkelijk praten.... maar zo moeilijk in de praktijk.
Soms denk ik dat ik er ben, dat ik me erbij neer gelegd heb. En dan ineens komt de man met de hamer weer, en lijkt het wel of ik weer van vooraf aan moet beginnen.
Niemand zegt toch dat je ruzie moet gaan maken of spanningen moet creeeren. Hard of afstandelijk is iets anders dan zakelijk zijn.
Andere woonruimte is niet heel snel opgelost maar over veel zaken kun je afspraken maken. En dat kan zonder ruzie. En is niks vreemds aan om te doen. Je blijft teveel hoop houden, daar ga je aan onderdoor. Ga goed nadenken hoe jij dingen wil en ga daarover in gesprek. Kom tot een systeem dat voor jullie beiden werkt als gescheiden ouders.
A.nne schreef op 22-05-2023 om 19:33:
ik loop gewoon ontzettend vast... ben me soms bewust van het cirkeltje waar ik in zit. Maar uitstappen is makkelijker gezegd dan gedaan.
En de meeste dagen wordt je zo geleefd door de kinderen en het gezin wat we nog zijn.
Ik vind het moeilijk om me ineens zo 'hard' of afstandelijk op te stellen naar mijn partner. Ik wil geen ruzie.
Maar hoe doe ik het dan wel?
Ik waardeer jullie adviesen en tips, maar het lukt me in de meeste gevallen niet om ze toe te passen in de praktijk.
Ik wil geen ruzie thuis! Geen scheve gezichten, geen spanningen.
Dus ja.. alles gaat door. We doen de ochtendzorg samen, ik zorg dat het eten klaar staat aan het eind van de dag. De avondzorg doen we samen. De ene smeert brood voor de volgende dag, de ander stofzuigd en ruimt op. Rond half 9 ploffen we op de bank, of gaat een van ons nog sporten. Volgende dag weer op repeat.
Het is zo makkelijk praten.... maar zo moeilijk in de praktijk.
Soms denk ik dat ik er ben, dat ik me erbij neer gelegd heb. En dan ineens komt de man met de hamer weer, en lijkt het wel of ik weer van vooraf aan moet beginnen.
Nee, het is niet makkelijk praten, ikzelf spreek uit ervaring namelijk. Ik begrijp heel goed hoe ontzettend moeilijk dit is voor jou, echt!!
Maar blijven trekken aan een dood paard gaat jou alleen maar meer verdriet en energie kosten en ieder mens heeft zijn/haar breekpunt!
Kun je antwoord geven op mijn eerdere post?
RoodVruchtje schreef op 22-05-2023 om 17:30:
Wat ik belangrijker vind om te weten is, wat voor stappen heeft hij inmiddels al ondernomen om de scheiding in gang te zetten? Is jullie naaste familie inmiddels al op de hoogte of jullie vrienden? Ik vind dat stukken belangrijker (voor jou) dan het plannen van een komende zomervakantie en jij zo lang maar de schijn moet ophouden en geen steun kunt zoeken. Of is het nog steeds bij enkel roepen voor een scheiding gebleven en dus leven in een ‘schijnhuwelijk’?
Gingergirl schreef op 22-05-2023 om 19:43:
[..]
Niemand zegt toch dat je ruzie moet gaan maken of spanningen moet creeeren. Hard of afstandelijk is iets anders dan zakelijk zijn.
Andere woonruimte is niet heel snel opgelost maar over veel zaken kun je afspraken maken. En dat kan zonder ruzie. En is niks vreemds aan om te doen.
En al volgt er wél even een goeie discussie (niet hetzelfde als ruzie!), dan is dat maar zo.
RoodVruchtje schreef op 22-05-2023 om 19:45:
[..]
En al volgt er wél even een goeie discussie (niet hetzelfde als ruzie!), dan is dat maar zo.
Ja precies. Hoort erbij.
Maar zijn vriendschappelijke houding gaan vertalen naar " het komt misschien toch wel goed" zou ik als ik TO was niet als uitgangspunt nemen.
RoodVruchtje schreef op 22-05-2023 om 17:30:
Unanieme reacties hier, dus weinig aan te vullen. Jammer dat je niet in je vorige topic deze update hebt gegeven, dat leest wat makkelijker voor mensen die de voorgeschiedenis niet kennen. Ook daarin zijn bovenstaande reacties al gegeven, een nieuw topic zal geen nieuwe (andere!) reacties geven helaas.
Wat ik belangrijker vind om te weten is, wat voor stappen heeft hij inmiddels al ondernomen om de scheiding in gang te zetten? Is jullie naaste familie inmiddels al op de hoogte of jullie vrienden? Ik vind dat stukken belangrijker (voor jou) dan het plannen van een komende zomervakantie en jij zo lang maar de schijn moet ophouden en geen steun kunt zoeken. Of is het nog steeds bij enkel roepen voor een scheiding gebleven en dus leven in een ‘schijnhuwelijk’?
Hij heeft een afspraak gemaakt bij een mediator, daar hebben we eind van de week een eerste vrijblijvend gesprek mee. Naaste familie en vrienden op de hoogte.
ik heb aangegeven dat ik het de kinderen wil vertellen, en daarmee ook school, opvang, werk, buren etc. Dit grote geheim drukt erg op me.. dus hopelijk gaat dat me iets rust geven. Dan hoef ik niet overal meer de schijn op te houden en kan ik wellicht wat meer van me af praten.
Dus dat gaan we ook deze week doen.
Als we het de kinderen vertellen gaan we ook direct apart slapen. Dan geven we hun ook een stukje duidelijkheid in dat opzicht, ondanks dat er verder in eerste instantie voor hun nog niet veel veranderd.
Angela1967 schreef op 22-05-2023 om 19:41:
waarom wil je geen ruzie?
Dat betekent niet een vechtscheiding!
Gr Angela
Ik merk als ik er tegen in ga, of ik vertel hem hoe ik denk of wat ik ervan vind dan krijgen we ruzie. Dan raakt hij gefrustreerd en wordt boos.. en dat is de laatste keren geëindigd in ruzie.
Gingergirl schreef op 22-05-2023 om 19:43:
[..]
Niemand zegt toch dat je ruzie moet gaan maken of spanningen moet creeeren. Hard of afstandelijk is iets anders dan zakelijk zijn.
Andere woonruimte is niet heel snel opgelost maar over veel zaken kun je afspraken maken. En dat kan zonder ruzie. En is niks vreemds aan om te doen. Je blijft teveel hoop houden, daar ga je aan onderdoor. Ga goed nadenken hoe jij dingen wil en ga daarover in gesprek. Kom tot een systeem dat voor jullie beiden werkt als gescheiden ouders.
Misschien heel stom, maar kun je voorbeelden geven? Kunnen jullie met me meedenken. Hoe ga ik me zo opstellen? Wat kan ik bijvoorbeeld als een van de eerste stappen doen?
Ik merk dat we heel snel gefrustreerd zijn als we praten over de situatie. Omdat hij tien stappen verder is als mij. En er niet voor me is. Voel me zo alleen.
A.nne schreef op 22-05-2023 om 19:50:
[..]
Hij heeft een afspraak gemaakt bij een mediator, daar hebben we eind van de week een eerste vrijblijvend gesprek mee. Naaste familie en vrienden op de hoogte.
ik heb aangegeven dat ik het de kinderen wil vertellen, en daarmee ook school, opvang, werk, buren etc. Dit grote geheim drukt erg op me.. dus hopelijk gaat dat me iets rust geven. Dan hoef ik niet overal meer de schijn op te houden en kan ik wellicht wat meer van me af praten.
Dus dat gaan we ook deze week doen.Als we het de kinderen vertellen gaan we ook direct apart slapen. Dan geven we hun ook een stukje duidelijkheid in dat opzicht, ondanks dat er verder in eerste instantie voor hun nog niet veel veranderd.
Ik zie hier al vier hele goede stappen. Mediator, vertellen aan familie en vrienden, vertellen aan kinderen en apart slapen.
Zorg dat je met je vriendinnen of een familielid dit alles kunt bespreken. Dat doe je niet meer met je man. Dat is klaar. Daarmee bespreek je alleen nog dingen over de kinderen. Als je iets met hem bespreekt over de scheiding doe je dat bij de mediator.
Neem afstand. Ga niet meer samen op de bank zitten. Dat lijkt heel onvriendelijk, dat weet ik, want ik heb deze tips van mijn vrienden ook lang naast me neergelegd. Maar toen ik het wel deed kon ik afstand nemen. En heel erg helder zien dat mijn man zo aardig deed omdat hij graag de scheiding financieel goed wilde regelen voor zichzelf welteverstaan. Niet voor mij. En dan is het best handig als de ander er nog alles voor doet om vrienden te blijven 'voor de kinderen'.
Neem afstand, liefst door hem te vragen het huis te verlaten. Kan dat echt niet, verdeel dan wie welke avond de huiskamer heeft.
Echt, dat is niet onaardig. Dat is aardig zijn voor jezelf. En dat heb je heel erg nodig in deze tijd. Niet alleen voor jezelf, maar ook om een sterke factor te zijn voor de kinderen in de tijd die nog gaat komen.
Weet je, ik zit in dezelfde situatie als jij, alleen ben ik een paar maanden verder en mijn kinderen zijn groot. Ik wilde zooo graag vrienden blijven voor mijn kinderen. Daarmee ging ik over mijn eigen grenzen en daar werd enorm misbruik van gemaakt. Pas daarmee op. Jij bent geen factor van betekenis meer in zijn leven. Maar het is nog wel heel makkelijk als je goed meewerkt. Let heel goed op bij de mediator. Houd jezelf maar eens op de vlakte, doe een beetje onnozel en dan heb je snel genoeg door hoe de vlag erbij hangt.
A.nne schreef op 22-05-2023 om 19:51:
[..]
Ik merk als ik er tegen in ga, of ik vertel hem hoe ik denk of wat ik ervan vind dan krijgen we ruzie. Dan raakt hij gefrustreerd en wordt boos.. en dat is de laatste keren geëindigd in ruzie.
Is dat omdat jij dan antwoorden wil, waarom hij wil scheiden? Of gaat dit erover hoe jullie de scheiding regelen? Is het het eerste, laat dat los. Het tweede, wees dan heel alert bij de mediator. Hij weet hoe graag jij de sfeer goed wilt houden. Jij houdt nog van hem en kan niet tegen ruzie met hem. Wil zijn goedkeuring. Dat is een ongelijkwaardige situatie en eigenlijk moet je dan een eigen advocaat nemen. Wees in ieder geval heel alert bij de mediator.
Foetsie schreef op 22-05-2023 om 21:37:
[..]
Ik zie hier al vier hele goede stappen. Mediator, vertellen aan familie en vrienden, vertellen aan kinderen en apart slapen.
Zorg dat je met je vriendinnen of een familielid dit alles kunt bespreken. Dat doe je niet meer met je man. Dat is klaar. Daarmee bespreek je alleen nog dingen over de kinderen. Als je iets met hem bespreekt over de scheiding doe je dat bij de mediator.
Neem afstand. Ga niet meer samen op de bank zitten. Dat lijkt heel onvriendelijk, dat weet ik, want ik heb deze tips van mijn vrienden ook lang naast me neergelegd. Maar toen ik het wel deed kon ik afstand nemen. En heel erg helder zien dat mijn man zo aardig deed omdat hij graag de scheiding financieel goed wilde regelen voor zichzelf welteverstaan. Niet voor mij. En dan is het best handig als de ander er nog alles voor doet om vrienden te blijven 'voor de kinderen'.
Neem afstand, liefst door hem te vragen het huis te verlaten. Kan dat echt niet, verdeel dan wie welke avond de huiskamer heeft.
Echt, dat is niet onaardig. Dat is aardig zijn voor jezelf. En dat heb je heel erg nodig in deze tijd. Niet alleen voor jezelf, maar ook om een sterke factor te zijn voor de kinderen in de tijd die nog gaat komen.
Weet je, ik zit in dezelfde situatie als jij, alleen ben ik een paar maanden verder en mijn kinderen zijn groot. Ik wilde zooo graag vrienden blijven voor mijn kinderen. Daarmee ging ik over mijn eigen grenzen en daar werd enorm misbruik van gemaakt. Pas daarmee op. Jij bent geen factor van betekenis meer in zijn leven. Maar het is nog wel heel makkelijk als je goed meewerkt. Let heel goed op bij de mediator. Houd jezelf maar eens op de vlakte, doe een beetje onnozel en dan heb je snel genoeg door hoe de vlag erbij hangt.
Bedankt voor je reactie en je adviezen. Ik kan hem vragen het huis te verlaten, standaard een aantal dagen per week of langer. Maar dan blijf ik achter met 3 kinderen. Weet niet of ik dat wil, dan heb ik alle lasten.
Ik ga eens beginnen met niet meer samen op de bank, lijkt me een mooie stap om mee te beginnen. En meteen ook een lastige voor mezelf.. daar ben ik eerlijk in.
En niet meer praten met hem over gevoel, of emotie etc alleen over de kinderen. Die komt binnen. Hij is altijd mijn steun en toeverlaat geweest, en ineens valt dat weg. Die doet heel veel pijn. Maar ik ga het proberen.
Foetsie schreef op 22-05-2023 om 21:41:
[..]
Is dat omdat jij dan antwoorden wil, waarom hij wil scheiden? Of gaat dit erover hoe jullie de scheiding regelen? Is het het eerste, laat dat los. Het tweede, wees dan heel alert bij de mediator. Hij weet hoe graag jij de sfeer goed wilt houden. Jij houdt nog van hem en kan niet tegen ruzie met hem. Wil zijn goedkeuring. Dat is een ongelijkwaardige situatie en eigenlijk moet je dan een eigen advocaat nemen. Wees in ieder geval heel alert bij de mediator.
Bedankt! Ik ga proberen los te laten, maar wat een ingewikkeld proces en wat ga ik daarbij meerdere keren op m'n bek.
De persoon die altijd alles voor mij heeft betekent.. ineens valt die weg. Kan ik daar niet meer terecht met mijn gevoel en verdriet. Geen knuffel meer, geen arm meer om mij heen. Juist nu ik het zo moeilijk heb.
Ik zal goed opletten bij de mediator, bedankt voor je tip!!
A.nne schreef op 22-05-2023 om 19:53:
[..]
Misschien heel stom, maar kun je voorbeelden geven? Kunnen jullie met me meedenken. Hoe ga ik me zo opstellen? Wat kan ik bijvoorbeeld als een van de eerste stappen doen?
Ik merk dat we heel snel gefrustreerd zijn als we praten over de situatie. Omdat hij tien stappen verder is als mij. En er niet voor me is. Voel me zo alleen.
Dit is in je vorige topic ook gemeld; ga orde op zaken stellen voor jezelf. Hoe wil jij de omgangsregeling 50/50 indelen, wat kun je regelen met je werk ( ben je al mee bezig geweest, heel goed), moet er opvang geregeld worden voor jouw zorgweek, zoek uit waar je recht op hebt maar vooral: wat is het meest wenselijk voor de toekomst etc. Ga je bezig houden met de zakelijke kant. Zorg dat je mee kunt praten bij de mediator. Niet wanhopig aan hem blijven trekken en allerlei uitleg willen waarom hij wil scheiden dat levert alleen maar gefrustreerde gesprekken op. Die uitleg heeft hij gegeven; en hoe zuur ook, een relatie mag eenzijdig worden opgezegd.
Heel erg eens met Foetsie! Hoe moeilijk het ook is voor jezelf, schep fysiek afstand. Pas dan kun jij ook emotioneel afstand gaan nemen. Hij loopt jaren (waarschijnlijk, maar in ieder geval maanden) op je voor. Voor hem is het waarschijnlijk inderdaad een opluchting dat de knoop is doorgehakt. Stel jezelf eens voor dat je al tijden niet happy bent, maar mooi weer blijft spelen. Dat kost bakken met energie. Dus nu dat niet meer hoeft, kan hij prima 'gewoon' blijven doen. Voor de kinderen, zoals hij zegt, maar waarschijnlijk ziet hij ook het voordeel van 'vriendjes' blijven in financiële zin. En ook in de zin van minder gedoe met de scheiding.
Maar, om te kunnen gaan verwerken heb jij afstand nodig. In een situatie als deze, waarin eenzijdig besloten wordt tot een scheiding, is 'vrienden blijven' volgens mij een utopie. Dat kan pas weer als je écht los bent van elkaar, ook emotioneel. Tenminste, zo voelde ik dat destijds. Het leek me de grootste nachtmerrie dat we nog veel samen zouden blijven doen. En dan zeker vervolgens gezellig met de nieuwe vriendin op verjaardagsvisite komen bij de kinderen. Ik moest er echt niet aan denken! Man snapte dat toen niet. Noemde me nog steeds zijn beste vriendin en maatje. En wilde eigenlijk ook nog wel regelmatig het bed met me delen. Dat was echt een enorme mindfuck, waardoor ik ook heel lang niet wilde geloven dat hij het echt meende.
Dus echt, neem afstand. Goed plan om apart te gaan slapen als jullie het de kinderen hebben verteld. En probeer zo veel mogelijk elders te verblijven. Jullie allebei. Bij vrienden, familie, een weekendje in een hotel, maakt niet uit, als jullie maar meer apart van elkaar gaan zijn. En ook apart met de kinderen dingen gaan doen. Niet meer als gezin. Die tijd is voorbij en het is voor jou het beste als jullie dat nu ook echt in de praktijk gaan brengen.
Ga dingen doen die voor jou goed zijn. Een dagje spa met een vriendin, een weekend retraite, ga paardrijlessen nemen, of ga boksen. In ieder geval dingen waarvan je ontspant en je hoofd leeg wordt. Sporten is heel goed en ik heb heel veel baat gehad bij de bokslessen (bij een waanzinnig knappe instructeur, die lekker met me flirtte al kon ik zijn moeder zijn, was heel goed voor mijn ego en ik kon al mijn agressie en frustratie kwijt). En overleg vooral niet teveel. Spreek met elkaar af wie wanneer verantwoordelijk is voor de kinderen en bemoei je dan verder niet meer met elkaar. Ga op zijn dagen niet voor hem nadenken wat er gegeten moet worden en biedt niet aan de kinderen naar hun clubjes te brengen of wat dan ook. Lijkt allemaal erg kinderachtig en is heel erg tegennatuurlijk, maar straks moet hij het ook allemaal zelf regelen. Je kunt zelfs besluiten zijn was niet meer te doen. Maar dat moet bij je passen. Ik vond dat te nadrukkelijk niet meer voor hem willen zorgen en bovendien onhandig, dus dat heb ik nooit gedaan.
Hoe dan ook, je doet het goed. Want niemand heeft een handleiding voor dit soort situaties en het is heel erg persoonlijk wat goed voelt (niks voelt goed) en wat jou helpt. En veel goede raad landt pas als je zelf op een bepaald punt komt. Er is geen uit-knopje voor je gevoel, voor je houden van. Hij is al lang geleden gestopt met op die manier van jou te houden, jij hebt daar gewoon nog een hele tijd voor nodig. Herstellen van een scheiding kost minimaal 2 jaar. Vanaf dat je uit elkaar bent. Dus je hebt nog wat te gaan... Maar uiteindelijk wordt het allemaal beter, leer je te accepteren, vind je jezelf weer terug en kun je zelfs weer lachen en gelukkig worden. Echt. Heb vooral heel veel geduld en mededogen met jezelf.
Dikke knuffel.