update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
A.nne schreef op 22-05-2023 om 21:50:
[..]
Bedankt voor je reactie en je adviezen. Ik kan hem vragen het huis te verlaten, standaard een aantal dagen per week of langer. Maar dan blijf ik achter met 3 kinderen. Weet niet of ik dat wil, dan heb ik alle lasten.
Ik ga eens beginnen met niet meer samen op de bank, lijkt me een mooie stap om mee te beginnen. En meteen ook een lastige voor mezelf.. daar ben ik eerlijk in.
En niet meer praten met hem over gevoel, of emotie etc alleen over de kinderen. Die komt binnen. Hij is altijd mijn steun en toeverlaat geweest, en ineens valt dat weg. Die doet heel veel pijn. Maar ik ga het proberen.
En die lasten heeft hij ook in zijn eentje op de dagen dat hij de zorg voor de kinderen heeft. Als de scheiding over een tijdje rond is heb je dat ook beiden. De zorg deel je.
A.nne schreef op 22-05-2023 om 21:52:
[..]
Bedankt! Ik ga proberen los te laten, maar wat een ingewikkeld proces en wat ga ik daarbij meerdere keren op m'n bek.
De persoon die altijd alles voor mij heeft betekent.. ineens valt die weg. Kan ik daar niet meer terecht met mijn gevoel en verdriet. Geen knuffel meer, geen arm meer om mij heen. Juist nu ik het zo moeilijk heb.
Ik zal goed opletten bij de mediator, bedankt voor je tip!!
Het is heel heel heel erg moeilijk, maar de enige weg die je kan gaan is van hem weg. Dat kan niet anders, want hij is al weg bij jou. Mentaal. Dus het is bungelen en jezelf kapot maken, of stappen maken. En die stappen doen enorm veel pijn, maar zijn de enige weg naar de toekomst. Naar herstel. Je moet het verlies doormaken. Er is geen andere weg.
Hem vragen (of zeggen!) een paar dagen weg te gaan per week is heel goed. Laat hem dan ook een of twee dagen zelf alleen voor de kinderen zorgen. Bijvoorbeeld als jij werkt. Zorg voor jezelf. Jij wilt dat hij weg gaat en je wilt dat je niet alleen fulltime de zorg voor de kinderen hebt. Regel dat. Wees stellig. Hij wil scheiden. Dat is het gevolg. Onvermijdelijk.
Wat mij helpt: praten met vriendinnen, positieve dingen doen voor mezelf en met mijn kinderen (wat lekkers koken, lekker geurtje voor mezelf, bloemetje op tafel), sporten en een mindfullness app. Elke avond even bedenken wat je goed hebt gedaan en waar je dankbaar voor bent. Wees trots op jezelf. En geef jezelf de ruimte om verdriet te hebben. Want je verliest je maatje. Dat is rouw. Dat is nou eenmaal zo, accepteer dat je verdriet hebt. Je hebt veel liefde in je, dat is nu pijnlijk, maar is juist ook iets moois.
Probeer te denken in kleinere stapjes. Zoals je nu doet bv is beter om te behappen.
Ik nam dagelijks een momentje om in het besef te komen: dit is er gebeurd, maar de zon kwam op, de mensen razen voorbij naar werk of huis, de wereld is ondanks alles niet vergaan, dus ik kan dit blijkbaar.
En dat wil niet zeggen dat de paniek niet kan toeslaan, dat het geen pijn doet, dat het je verlamd, maar je kunt dit.
1 Stap tegelijk, morgen de volgende.
Foetsie schreef op 22-05-2023 om 22:11:
[..]
Het is heel heel heel erg moeilijk, maar de enige weg die je kan gaan is van hem weg. Dat kan niet anders, want hij is al weg bij jou. Mentaal. Dus het is bungelen en jezelf kapot maken, of stappen maken. En die stappen doen enorm veel pijn, maar zijn de enige weg naar de toekomst. Naar herstel. Je moet het verlies doormaken. Er is geen andere weg.
Hem vragen (of zeggen!) een paar dagen weg te gaan per week is heel goed. Laat hem dan ook een of twee dagen zelf alleen voor de kinderen zorgen. Bijvoorbeeld als jij werkt. Zorg voor jezelf. Jij wilt dat hij weg gaat en je wilt dat je niet alleen fulltime de zorg voor de kinderen hebt. Regel dat. Wees stellig. Hij wil scheiden. Dat is het gevolg. Onvermijdelijk.
Wat mij helpt: praten met vriendinnen, positieve dingen doen voor mezelf en met mijn kinderen (wat lekkers koken, lekker geurtje voor mezelf, bloemetje op tafel), sporten en een mindfullness app. Elke avond even bedenken wat je goed hebt gedaan en waar je dankbaar voor bent. Wees trots op jezelf. En geef jezelf de ruimte om verdriet te hebben. Want je verliest je maatje. Dat is rouw. Dat is nou eenmaal zo, accepteer dat je verdriet hebt. Je hebt veel liefde in je, dat is nu pijnlijk, maar is juist ook iets moois.
Zomaar even weer wat er in mij op komt, wat me bezig houdt.. heel kwetsbaar.
Ik vind het zo gek.. ik heb hem niet zo emotioneel gezien, of zien strugglen met zijn emoties en gevoelens. Terwijl hij 10 stappen verder is dan mij. Dus hij heeft dit ook doorgemaakt? Ik heb er niks van gemerkt. Kan me afvragen of ik uberhaupt iets voor hem betekend heb, voel me echt zo opzij gezet.
Het ineens accepteren dat je je maatje kwijt bent, je rots in de branding, je steun en toeverlaat. En dan ook ineens geen knuffels meer krijgt, geen schouder om tegen aan te leunen. Wat fucking moeilijk is dit!!!!
We hebben een soort van afgesproken nog zolang mogelijk samen te blijven wonen, en pas te gaan birdnesten als het thuis niet meer wil. Omdat zicht op een eigen woning nog ver weg is. Nu ben ik toch geneigd om te vragen of hij bijvoorbeeld 3 dagen per week weggaat, en ik even alleen thuis ben met de kinderen. Dan zou ik daarop volgend kunnen zeggen dat ik 2 dagen weg ben (maar dat voelt dan meer als een moetje, want ik wil eigenlijk mijn veilige thuis nu nog niet verlaten).
Is het dan een optie om de weekenden wel 'samen' te doen.. dat we dan beiden thuis zijn, eventueel wat doen met de kinderen. Hoe denken jullie daarover? Of is dat een heel stom of gek idee?
Max88 schreef op 22-05-2023 om 22:36:
Probeer te denken in kleinere stapjes. Zoals je nu doet bv is beter om te behappen.
Ik nam dagelijks een momentje om in het besef te komen: dit is er gebeurd, maar de zon kwam op, de mensen razen voorbij naar werk of huis, de wereld is ondanks alles niet vergaan, dus ik kan dit blijkbaar.
En dat wil niet zeggen dat de paniek niet kan toeslaan, dat het geen pijn doet, dat het je verlamd, maar je kunt dit.
1 Stap tegelijk, morgen de volgende.
Bedankt, ik ga het proberen om er elke dag even bij stil te staan.
Pennestreek schreef op 22-05-2023 om 21:59:
Heel erg eens met Foetsie! Hoe moeilijk het ook is voor jezelf, schep fysiek afstand. Pas dan kun jij ook emotioneel afstand gaan nemen. Hij loopt jaren (waarschijnlijk, maar in ieder geval maanden) op je voor. Voor hem is het waarschijnlijk inderdaad een opluchting dat de knoop is doorgehakt. Stel jezelf eens voor dat je al tijden niet happy bent, maar mooi weer blijft spelen. Dat kost bakken met energie. Dus nu dat niet meer hoeft, kan hij prima 'gewoon' blijven doen. Voor de kinderen, zoals hij zegt, maar waarschijnlijk ziet hij ook het voordeel van 'vriendjes' blijven in financiële zin. En ook in de zin van minder gedoe met de scheiding.
Maar, om te kunnen gaan verwerken heb jij afstand nodig. In een situatie als deze, waarin eenzijdig besloten wordt tot een scheiding, is 'vrienden blijven' volgens mij een utopie. Dat kan pas weer als je écht los bent van elkaar, ook emotioneel. Tenminste, zo voelde ik dat destijds. Het leek me de grootste nachtmerrie dat we nog veel samen zouden blijven doen. En dan zeker vervolgens gezellig met de nieuwe vriendin op verjaardagsvisite komen bij de kinderen. Ik moest er echt niet aan denken! Man snapte dat toen niet. Noemde me nog steeds zijn beste vriendin en maatje. En wilde eigenlijk ook nog wel regelmatig het bed met me delen. Dat was echt een enorme mindfuck, waardoor ik ook heel lang niet wilde geloven dat hij het echt meende.
Dus echt, neem afstand. Goed plan om apart te gaan slapen als jullie het de kinderen hebben verteld. En probeer zo veel mogelijk elders te verblijven. Jullie allebei. Bij vrienden, familie, een weekendje in een hotel, maakt niet uit, als jullie maar meer apart van elkaar gaan zijn. En ook apart met de kinderen dingen gaan doen. Niet meer als gezin. Die tijd is voorbij en het is voor jou het beste als jullie dat nu ook echt in de praktijk gaan brengen.
Ga dingen doen die voor jou goed zijn. Een dagje spa met een vriendin, een weekend retraite, ga paardrijlessen nemen, of ga boksen. In ieder geval dingen waarvan je ontspant en je hoofd leeg wordt. Sporten is heel goed en ik heb heel veel baat gehad bij de bokslessen (bij een waanzinnig knappe instructeur, die lekker met me flirtte al kon ik zijn moeder zijn, was heel goed voor mijn ego en ik kon al mijn agressie en frustratie kwijt). En overleg vooral niet teveel. Spreek met elkaar af wie wanneer verantwoordelijk is voor de kinderen en bemoei je dan verder niet meer met elkaar. Ga op zijn dagen niet voor hem nadenken wat er gegeten moet worden en biedt niet aan de kinderen naar hun clubjes te brengen of wat dan ook. Lijkt allemaal erg kinderachtig en is heel erg tegennatuurlijk, maar straks moet hij het ook allemaal zelf regelen. Je kunt zelfs besluiten zijn was niet meer te doen. Maar dat moet bij je passen. Ik vond dat te nadrukkelijk niet meer voor hem willen zorgen en bovendien onhandig, dus dat heb ik nooit gedaan.
Hoe dan ook, je doet het goed. Want niemand heeft een handleiding voor dit soort situaties en het is heel erg persoonlijk wat goed voelt (niks voelt goed) en wat jou helpt. En veel goede raad landt pas als je zelf op een bepaald punt komt. Er is geen uit-knopje voor je gevoel, voor je houden van. Hij is al lang geleden gestopt met op die manier van jou te houden, jij hebt daar gewoon nog een hele tijd voor nodig. Herstellen van een scheiding kost minimaal 2 jaar. Vanaf dat je uit elkaar bent. Dus je hebt nog wat te gaan... Maar uiteindelijk wordt het allemaal beter, leer je te accepteren, vind je jezelf weer terug en kun je zelfs weer lachen en gelukkig worden. Echt. Heb vooral heel veel geduld en mededogen met jezelf.
Dikke knuffel.
Bedankt voor je lieve opbeurende berichtje!
Om me zo te gaan opstellen, voelt inderdaad zo tegennatuurlijk. Ik was altijd degene die bij wijze van voor het eten zorgde, zelfs als ik die avond niet thuis zou zijn. Ik was altijd degene die oppas regelde, of zorgde dat we ergens heen konden met één van de kinderen etc.
Dat allemaal niet meer doen op 'zijn dagen' voelt gek.. beetje lullig zelfs, alsof ik hem niet meer wil helpen.
Zoals jullie merken ben ik ontzettend zoekende in wat ik wil, wat goed voelt voor mezelf, of wat ik gewoon 'moet' doen voor mezelf om afstand te creëren en mezelf te beschermen.
Als je zolang samen bent ben je helemaal op elkaar ingesteld, zijn de meeste dingen de normaalste zaak van de wereld geworden. In zoverre zelfs dat ik het lastig vind om even terug te schakelen, wat hoef ik niet meer te doen? Waar kan ik mee stoppen?
En dan maakt het nog ingewikkelder dat ik nog van die klootzak hou. Pffff.
Maar ik ga proberen elke dag iets positiefs te zien, en kleine stapjes vooruit te zetten. De onzekere en onbekende wereld in.
- Ik ga vandaag op zoek naar een mindfulness app om zo elke dag de dag af te sluiten.
- Zal me meer gaan inlezen zodat ik weet waar de mediator het straks over heeft, en evt mee kan praten bij de mediator.
- We gaan het de kinderen vertellen, en daarmee het kenbaar maken in de buitenwereld dat we uit elkaar gaan (deze doet zo onzettend veel pijn, roept zoveel schaamte, schuldgevoel en falen op).
- Omdat ik niet weet wanneer ik een eigen huisje krijg, wat daar de maandlasten van zullen zijn, hoeveel overwaarde van de eigen woning ik op mijn spaarrekening krijg, wat de hoogte van alimentatie is, is de financiële kant heel ingewikkeld voor mij. Om deze reden heb ik me dan ook nog niet echt verdiept in de eventuele toeslagen. Ik hoop en verwacht dat de mediator hier meer duidelijkheid in kan scheppen.
- Ik praat er al met m'n ouders over, en vriendinnen. Soms voelt dat fijn, maar ook heb ik vaak een gevoel van eenzaamheid ofzo, dat ik alles alleen moet doen. En ik moet het uiteindelijk ook 'zelf' doen.
- Ga even nadenken over het evt. weggaan omstebeurten op de doordeweekse dagen, of dat een mogelijkheid is.. of anders sowieso de avonden verdelen wie er wel of niet beneden is.
En nog iets wat me te binnen schiet. Hij komt bijna elke dag nog thuis met verhalen over zijn werk, over wat hij heeft gedaan, wat er is gebeurd etc. Maar ook met dingen over zijn hobby, daar praat hij vol enthousiasme over tegen mij.
Kan ik dit zo laten? Of werkt dit me tegen in mijn eigen proces? Sorry, maar ik zie het soms gewoon niet. Het is zo'n chaos in mijn hoofd.
Misschien al voorbij gekomen maar heb je al eens met zijn ouders alleen gesproken als ze van de situatie natuurlijk afweten. Of zijn beste vriend. Ben benieuwd wat zij van je man te horen hebben gekregen wat de reden is.
A.nne schreef op 23-05-2023 om 07:49:
Zoals jullie merken ben ik ontzettend zoekende in wat ik wil, wat goed voelt voor mezelf, of wat ik gewoon 'moet' doen voor mezelf om afstand te creëren en mezelf te beschermen.
Als je zolang samen bent ben je helemaal op elkaar ingesteld, zijn de meeste dingen de normaalste zaak van de wereld geworden. In zoverre zelfs dat ik het lastig vind om even terug te schakelen, wat hoef ik niet meer te doen? Waar kan ik mee stoppen?
En dan maakt het nog ingewikkelder dat ik nog van die klootzak hou. Pffff.
Maar ik ga proberen elke dag iets positiefs te zien, en kleine stapjes vooruit te zetten. De onzekere en onbekende wereld in.
- Ik ga vandaag op zoek naar een mindfulness app om zo elke dag de dag af te sluiten.
- Zal me meer gaan inlezen zodat ik weet waar de mediator het straks over heeft, en evt mee kan praten bij de mediator.
- We gaan het de kinderen vertellen, en daarmee het kenbaar maken in de buitenwereld dat we uit elkaar gaan (deze doet zo onzettend veel pijn, roept zoveel schaamte, schuldgevoel en falen op).
- Omdat ik niet weet wanneer ik een eigen huisje krijg, wat daar de maandlasten van zullen zijn, hoeveel overwaarde van de eigen woning ik op mijn spaarrekening krijg, wat de hoogte van alimentatie is, is de financiële kant heel ingewikkeld voor mij. Om deze reden heb ik me dan ook nog niet echt verdiept in de eventuele toeslagen. Ik hoop en verwacht dat de mediator hier meer duidelijkheid in kan scheppen.
- Ik praat er al met m'n ouders over, en vriendinnen. Soms voelt dat fijn, maar ook heb ik vaak een gevoel van eenzaamheid ofzo, dat ik alles alleen moet doen. En ik moet het uiteindelijk ook 'zelf' doen.
- Ga even nadenken over het evt. weggaan omstebeurten op de doordeweekse dagen, of dat een mogelijkheid is.. of anders sowieso de avonden verdelen wie er wel of niet beneden is.
En nog iets wat me te binnen schiet. Hij komt bijna elke dag nog thuis met verhalen over zijn werk, over wat hij heeft gedaan, wat er is gebeurd etc. Maar ook met dingen over zijn hobby, daar praat hij vol enthousiasme over tegen mij.
Kan ik dit zo laten? Of werkt dit me tegen in mijn eigen proces? Sorry, maar ik zie het soms gewoon niet. Het is zo'n chaos in mijn hoofd.
Doe het stapje voor stapje. Als je minder samen bent, zul je je vanzelf meer losmaken en ook vanzelf meer voor jezelf kunnen kiezen. Dat gaat vanzelf (bij mij heel langzaam hoor, ik heb zelf nadat hij al lang uit huis was en een nieuwe vriendin had nog zijn was gedaan 
), maar wel vanzelf. Probeer echt te voelen waar goed voor jou is en handel daarnaar. Dus als je voelt dat zijn verhalen jouw koslaatproces belemmeren dan stop je daarmee.
Ik heb bij al dat soort mededelingen van mijn kant gewoon gezegd: 'ik moet jou meer loslaten en daarom .... Anders kan ik jou niet loslaten en dat moet ik wel. ' Dat is de waarheid en zo blijf je dicht bij jezelf.
Tips: app Meditation Moments (betaalde versie voor paar tientjes, maar is het echt waard) en boek Je wordt weer gelukkig.
Mooi adviezen hierboven, stap voor stap. Maar maak je wel los.
Apart slapen is een belangrijke stap. Neem uiteraard de grootste slaapkamer, het kan wel even duren namelijk dat samenwonen. Eigen terugtrek ruimte is belangrijk.
Jouw man heeft de knop omgezet. Je bent een maatje. Ik vrees dat jij ten koste van jezelf de sfeer wil goedhouden. Jouw post laat zien dat je niet begrijpt hoe hij gezellig en vol enthousiasme over andere dingen kan praten, terwijl jouw leven is stukken ligt. Door zijn keuze. En deze emotie is heel logisch. Maar jouw man gaat daar aan voorbij. Gesprekken erover worden ruzie schreef je.
Een vriendin van mij zat vergelijkbaar en die heeft afstand gecreëerd. Letterlijk. Zij is eerst een week gaan uitwaaien op de Wadden. Idee voor jou ook? Even los van gezin. Hem. Nadenken.
Jouw idee om te starten met om en om weg zijn, is misschien wel slim. Voor jou. En dat je dan alles niet gaat verzorgen zal wennen zijn. Maar lijkt mij goed voor jouzelf. Maak je los. Fysiek en emotioneel.
Xxx
Ik wilde ook vooral thuis zijn, kreeg stress als ik niet thuis was. Een weekje alleen weg lijkt me heel helend, maar als je dat niet kunt, dat te stress vol voelt, zorg dan dat je regelmatig alleen kunt zijn. Thuis of stap op de fiets met een zonnebril op, dan kun je huilen.
'De onzekere en onbekende wereld in.' ik vind dit een mooi en betekenisvol zinnetje, omdat het aangeeft dat het wellicht niet alleen liefde is die je doet verlangen naar de beschermende arm om je heen van je aanstaande ex-man, maar dat het ook een soort bescherming was tegen de onzekere en onbekende wereld buiten je. De veiligheid van het gezin, waarin jouw taken en jouw waarde vanzelfsprekend was, wordt nu doorbroken, omdat je je ook moet gaan verhouden tot de wereld daarbuiten: inkomen, regels, formulieren etc. En dan vooral ook: wie ben jij in die buitenwereld?
Ik zou dat voorlopig als belangrijkste kwestie voor jezelf nemen. Dus niet zozeer: hoe kom ik los van hem (want dat is hij nog centraal) maar vooral: hoe raak ik goed voorbereid op mezelf als zelfstandig staand wezen in die grote buitenwereld.
Verder zou ik denken dat, wanneer je ook fysieke afstand wil scheppen, dat het dan eerder in het weekend zou zijn. Door de week ben je ontzettend druk met drie kleine kinderen in spitstijd verzorgen. In het weekend kun je het wellicht beter aan om dat in je eentje te doen, omdat er dan minder druk is. En van 'gezellige' dingen samen doen zul je toch helaas afscheid moeten nemen. Dus stel dat ieder om en om een weekend weg kan gaan, dan heb je al wat meer afstand, terwijl je toch nog die gedeelde zorg hebt voor de kinderen, waardoor je zelf wat ontlast wordt.
Als je dan toch wil lezen, dan adviseer ik je: Hoefnagels, gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden. https://www.bol.com/nl/nl/p/gelukkig-getrouwd-gelukkig-gescheiden/1001004002850639/
Tsjor
Als jouw man nog samen dingen wil ondernemen, hoef jij daar niet per se in mee te gaan. Jij mag daarin ook grenzen stellen. Net als apart slapen, niet meer samen chillen op de bank. Als jij die afstand fysiek nodig hebt om mentaal tot acceptatie te kunnen komen, dan is dat zo.
Ik denk ook dat het goed is als jullie beide af en toe ervaren hoe het is om in je eentje iets te ondernemen met drie kleine kinderen. Je kunt niet tot in lengte van dagen alles samen blijven doen.
Ik zou 'zo lang mogelijk samen blijven wonen' ook niet als doel op zich stellen bij een scheiding. Het is fijn dat het goed gaat en dat jullie de zorg delen. Toch moeten jullie ook leren om dat zonder de ander te gaan doen.
Ach Anne, nu ik steeds zo alle, overigens goeie, tips lees van diverse forummers, kan ik me ook zo goed jouw ‘wanhoop’ voorstellen. Het spat ook steeds van het scherm, je verdriet, onmacht, angst etc.
De onverwachte boodschap ‘ik wil scheiden’ is alleen al een groot iets om te verwerken, laat staan als daar ook nog 3 zeer kleine kinderen bij betrokken zijn! Wat denkt zo’n man, denk ik dan? En vooral, hoe ziet hij dat dan na een scheiding?
Gaat hij er gemakshalve maar vanuit dat de moeder het meeste wel gaat oplossen en regelen vwb de kinderen? Ziet of voelt hij, nu het hoge woord eruit is, alleen maar ‘vrijheid en verlossing’?
Ik begrijp al jouw vragen en angsten heel goed Anne en juist hierover zouden jullie toch een goed gesprek over moeten kunnen voeren, dat lijkt mij wel het minste!?
Toch vind ik, ondanks de warboel in jouw hoofd, dat je het echt heel goed doet! Ik hoop zo ontzettend dat er een hele lieve vriendin naast jou staat, een schouder om op uit te huilen, voor een dikke knuffel, maar ook om samen met jou bepaalde zaken gaat uitzoeken. Dit is zo ontzettend belangrijk en heeft mij ooit ook door de meest moeilijke periodes geholpen, zo fijn en nodig!
En blijf ook vooral hier schrijven, je gedachtengang delen, jezelf uiten, als je die behoefte voelt. Een forum kan als een warm bad voelen weet ik uit ervaring.
Dikke 
voor jou in ieder geval!
Je vraagt wat mensen er hier van vinden als jij 2 dagen per week weg zou zijn en hij 3 dagen, waarbij jullie de weekenden er beide zijn.
Persoonlijk denk ik dat het een goede stap is, maar het moet voor jou goed voelen.
Wat betreft je financiën. Heb je misschien iemand in je omgeving die jou daarbij kan helpen. Het geeft je misschien rust als je weet waar je aan toe bent.
Ik hoop dat je snel wat meer rust krijgt in deze turbulente tijd.