Uit elkaar of toch niet?

Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 10:42:

[..]

Het gevoel hij vaak wel dingen goed probeert of bedoeld ofzo??

Ik zit net te denken wat als ik hem zeg dat er 2 keuzes zijn... of we gaan samen in therapie er is ook nog veel oud (en nieuw) zeer bij mij in de relatie met hem. Of we gaan goed uitkaar en beslissen nu samen dat ook therapie niet meer werkt.

Ergens heb ik nog hoop ofzo en als ik denk aan de goede dingen wat ik al zei, of misschien wil ik wel dat het een andere kant op gaat en dat het dan wel lukt en we het goede gevoel kunnen blijven hebben.

Of misschien durf ik de keuze niet te maken ookal weet ik dat wat ik nu voel en weet beter weg kan gaan maar bang beng de verkeerde keuze te maken of ik teveel met negatieve dingen in mijn hoofd zit.

Kiest hij voor geen therapie dan is denk ik alles wat ik denk nagatief ook echt de waarheid en ben ik niet vreemd bezig.

Kijk een uiting van codepentie is dat je een relatie leeft op grond van de hoop op beter. Dat hoor ik je zeggen en dat betekent dat die relatie niet gebaseerd is op wat er feitelijk en gevoelsmatig aan de hand is. 

Daarom vraag ik ook: stel dat hij niet verandert (want als ik het zo lees zit dat er niet echt in, ook al zou hij naar een therapeut gaan) en je zit over tien jaar nog in deze relatie, wat is je gevoel dan als je daar aan denkt? (neem daar in mee dat de oudsten pubers worden en dat niet altijd lekker zal gaan met een niet-empathische stiefvader)

To uiteindelijk heb jij maar 1 belang en dat is een goede moeder zijn voor jouw kinderen. Op dit moment ben jij dat niet want jou 2 oudste kinderen worden al jaren niet goed behandeld door hun stiefvader. In hun eigen huis en jij laat dat toe! Want je doet er niets aan om ze te beschermen. Die kinderen hebben alleen jou. En hebben al een scheiding meegemaakt met hun eigen vader. Vecht voor jouw kinderen. Hii is een volwassen man en is niet in staat zich aan te passen, tot empathie of enig inzicht in zichzelf of jouw kinderen. Dat mag je van een volwassene wel verwachten. Hij wil verder niets schrijf je. Dan is her klaar.  Jouw kinderen kunnen dat nog lang niet en moeten beschermd worden. Door jou! Tijd om je prioriteiten eens duidelijk te krijgen. 

Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 11:21:

[..]

Ja... dan ben ik enorm dom en niet de vrouw die ik dacht dat ik was de sterke vrouw van 36 jaar die haar mannetje wel staat en opkomt voor die ze liefheeft om der heen... dan ben ik de vrouw die met zichzelf enorm in de knoop is blijven zitten, dan heb ik mijn droom dat de kinderen altijd een welkom huis zouden hebben en mogen ervaren totaal voorbij gegaan.

Maar wat als het wel lukt.

Als ik nu denk he nu ik dit topic gestart ben en jullie merken denk ik wel die enorme strijd die ik met mezelf heb en vast wel herkenbaar is en staat beschreven op elke site...

Wat als ik er niet genoeg aan gedaan heb, wat als het wel beter had kunnen worden. Wat als ik nu ga wat ga ik missen ga ik mij schuldig voelen? Sowieso tegenover de jongste. De oudste 2 weten dat ik het kan zonder man. Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt en of je de juiste keuzen maak dat weet je pas later, maar alles bij elkaar wil ik weg wil ik rust wil ik zeggen het is gewoon klaar....

Maar samen eraan werken met hulp hebben we niet gedaan, ja dat werd door hem afgewezen maar wat als hij nu zegt oke we doen het en het gaat goed?

En dan uiteindelijk gaat het niet goed. Ik weet ook niet hoelang zo een therapie sessie duurt of hoe het in zn werk gaat en welk effect daar heb je 2 mensen voor nodig.

Nee ik wordt niet super blij van de relatie als je alles bij elkaar pak, alles behalve wat ik hoopte, droomde.

En nee ik geef hem ook absoluut niet wat hij misschien ook nodig heeft en wilt n misschien wel verdiend?? Ik weet het niet. Ook ik ben nu niet de ideale liefhebbende lievdevolle partner voor hem, maar ik zit ook op het punt dat mijn hoofd zo vol is met nagatieviteit dat het moeilijk is om me eroverheen te zetten en alles te geven... want ik ben stiekem op, ookal laat ik dat aan de buitenwereld niet zien want ik ben de sterke vrouw waar alles goed mee gaat ookal is dat niet zo

Kijk je praat je zelf helemaal vast op deze manier natuurlijk. Eronder ligt een houding van: ik moet sterk zijn, ik moet alles goedmaken voor iedereen, ik moet de relatie redden, ik moet er alles aan doen. Hoe kan ík veranderen zodat hij liever wordt... en ga zo maar door. 

Maar het is de codepentie die spreekt. Heel begrijpelijk maar je kan ook denken: ik mag ook fouten maken en toch liefde verdienen en aandacht en zorgzaamheid. Ik hoef niet alles te dragen. En als ik me wel in zo'n positie heb gemanouvreerd verdien ik mildheid en begrip naar mijzelf. Dat betekent niet dat ik maar op hoop alleen een relatie moet onderhouden en de sterkste moet zijn, dat betekent dat ik mag kiezen wat voor mij het beste is. Want diep in je hart: denk je dat hij ooit gaat veranderen, of zit zijn niet-empathisch te zeer verweven met zijn persoonlijkheid?

Je doet het goed hoor, je bent heel gewetensvol maar wees alsjeblieft ook gewetensvol naar jezelf en je oudste kinderen. 

"Ik zit net te denken wat als ik hem zeg dat er 2 keuzes zijn... of we gaan samen in therapie er is ook nog veel oud (en nieuw) zeer bij mij in de relatie met hem. Of we gaan goed uitkaar en beslissen nu samen dat ook therapie niet meer werkt.

Ergens heb ik nog hoop ofzo en als ik denk aan de goede dingen wat ik al zei, of misschien wil ik wel dat het een andere kant op gaat en dat het dan wel lukt en we het goede gevoel kunnen blijven hebben."

Ik kom uit een zeer vergelijkbare situatie. Ik heb uiteindelijk kunnen inzien dat hij niet zou veranderen. Toen dat kwartje eindelijk viel, was het ook meteen klaar voor mij. Toen zijn we gescheiden. Ondertussen had ik wel ruim 5 jaar van mijn leven vergooid met ongelukkig zijn en hopen op beter. Zo zonde. Bespaar dat jezelf en vooral je kinderen!
Ik ben met hem nooit zo gelukkig geweest als ik nu ben. Terwijl het de eerste jaren toch echt wel leuk was. Dat was de pest: ik bleef daarnaar terugverlangen. Hij was slim genoeg om af en toe die leuke man weer even te laten bovenkomen, en ik tuinde daarin. Hopelijk valt jouw kwartje eerder, veel eerder. Sterkte ermee.

Hoe is de zorg voor je oudste twee kinderen verdeeld? Ik heb vooral met hun te doen, zij hebben hier niet voor gekozen, en het klinkt niet als een fijne situatie voor hun.

Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 10:52:

[..]

Het is geen alcohollist maar een alcohol misbruiker, als we opstap gaan of een feestej verjaardag od dan kan hij niet stoppen waneer het moet... ik heb hem daar weleens naar gevraagd hij ziet het probleem ook maar niet genoeg om daar werk vN te maken, hij zegt op dat moment dan is mijn hoofd eens een keer leeg.

Het gebeurd niet elk weekend maar mochten we wel elk weekend iets hebben dan gaat hij ver over die grens heen, en dat is erg jammer en vervelend.

De relatie doorgezet... ja ik voel me enorm dom, en had mezelf en voor de kinderen beloofd om nooit meer de keuze te maken voor een relatie als deze, in het begin stak ik het vaak komt wel goed, valt wel te redden... ja ik heb ook een probleem en dat is het codependentie het aanpassen en mezelf kwijtraken. Hiervoor ga ik ook aan de slag maar dit is er pas uitgekomen in deze relatie.

En het moment dat ik mijn kinderen aan hem bloodstelde was 3 misschien 4 maanden later toen alles wel goed leek en ik overspoeld werdt met liefde die ik niet kende.

(Vroeger heb ik een super opvoeding gehad en onwijs lieve ouders vader wel dominant maar niet vervelend naar mij maar denk dat ik toch een hoop heb opgepikt van de relatie met vader en moeder ookal zijn ze nog bj elkaar is mijn moeder erg afhankelijk en heeft ermee leren leven... maar wat ik zeg pikte ik meer op)

Het kan overal aan gelegen hebben de keuzes die ik gemaakt heb en nogsteeds maak... ik dacht goed te doen en geleerd te hebben maar blijkt schijn.

Wat mij het meeste raakt aan jouw verhaal is dat je schrijft dat jouw oudste kinderen zich gedeisd houden om confrontatie te vermijden. 

Je schrijft veel over jezelf en je gevoel van gefaald te hebben en je lijkt compleet lamgeslagen daardoor. 

Je vergeet daardoor wel je oudste 2 kinderen. 

Zij missen nu wat voor hen het belangrijkste is en dat is een veilige thuishaven waar ze zichzelf mogen zijn en zich vrijuit kunnen uiten en ontwikkelen. 

Stop met zelfmedelijden want een mens is nooit uitgeleerd. 

Laat dit voor jouw een nieuw leermoment zijn zet je kinderen nu voorop en kies voor hen. En dat voor hen kiezen betekend relatie stoppen en zorgen dat jij al jouw kinderen zonder deze man die veilige thuishaven kan bieden waarin ze kunnen opgroeien en opbloeien. 

Daglichtlamp schreef op 10-09-2024 om 12:51:

Hoe is de zorg voor je oudste twee kinderen verdeeld? Ik heb vooral met hun te doen, zij hebben hier niet voor gekozen, en het klinkt niet als een fijne situatie voor hun.

Dat raakte mij idd ook het meeste. 

Soms met tegenzin van partner? Wat erg..... Dat zou voldoende moeten zeggen.

Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 13:24:

[..]

Hun vader nieuwe vrouw daar heb ik erg goed contact mee. Ze zijn doordeweeks bij ons van zondag avond tot donderdag avond en in het weekend bij hun. Al voelen ze zich erg thuis bij mij als hij weg is.

Komt weleens voor dat ze extra weekend bij ons zijn (soms met tegenzin van partner)

Wat wil je hiermee zeggen?  

Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 14:43:

[..]

Dat hij wilt dat het overlegd wordt en niet te vaak gebeurd red, meer weekenden per maand.

Hier ben ik nu alwel vaak tegenin gegaan wat ik in het begin niet deed.

Is wat hij wil belangrijker dan wat jouw kinderen nodig hebben?