Uit elkaar of toch niet?
Ooh dit is zo moeilijk,
Ik ben nu 7 jaar in een relatie,
Mijn oudste twee waren toen 5 en 6 jaar, de relatie is altijd alwel gespannen geweest en anders maar het was oke.
En dat terwijl ik mij voornam om het beste aan mijzelf en de kinderen te gunnen.
Het is een ingewikkelde man, met weinig empathie en kan totaal niet met de 2 oudste omgaan terwijl het echt kinderen zijn die makkelijk zijn en liefde willen voelen.
Net als ik alleen lijkt het gevoel wat we krijgen niet oprecht.
Geen binding na die 7 jaar.
Inmiddels hebben we samen een dochter zij is nu 4 jaar en de relatie rommeld maar door.
Ik heb besloten dat ik eigenlijk niet meer wil maar dan komt er weer een goed moment en denk ik bij mijzelf zeur ik nou alleen maar en kan ik niet gewoon nog even door enz.
Maar eigenlijk verlang ik naar rust.
Hij is onwijs goed voor zijn/onze dochter van 4. Maar niet voor mijn oudste 2.
En ik weet het gewoon allemaal niet meer.
Heb je al enige vorm van relatie- of gezinstherapie geprobeerd? Je twee eerste kinderen gaan nuj de puberteit in, dus als er nu al spanningen zijn is de kans groot dat die spanningen groter worden, als hij verder onvoorbereid die fase ingaat.
Tsjor
wel geopperd ja meerdere malen, alleen hij ziet het probleem niet bij zichzelf. Ik moet maar in therapie. (Waar ik ook een afspraak voor heb want kom er echt niet uit) erover praten wat de spanning is en ook mezelf erbij betrekken want ik doe ook niet alles goed natuurlijk. Maar we komen altijd uit op vinger wijzen van zijn kant als ik mijn gevoel op tafel legt, hij kan daar niet mee omgaan of zich erin vinden.
En via een cursus van de oudste van 13 boden ze gezins cursus aan over puberen, mijn ex en vriendin zagen dat wel zitten met zn allen ik ook, alleen hij ziet ook daar het nut niet van in.
Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 08:11:
wel geopperd ja meerdere malen, alleen hij ziet het probleem niet bij zichzelf. Ik moet maar in therapie. (Waar ik ook een afspraak voor heb want kom er echt niet uit) erover praten wat de spanning is en ook mezelf erbij betrekken want ik doe ook niet alles goed natuurlijk. Maar we komen altijd uit op vinger wijzen van zijn kant als ik mijn gevoel op tafel legt, hij kan daar niet mee omgaan of zich erin vinden.
En via een cursus van de oudste van 13 boden ze gezins cursus aan over puberen, mijn ex en vriendin zagen dat wel zitten met zn allen ik ook, alleen hij ziet ook daar het nut niet van in.
Het lijkt erop dat hij al afgehaakt is. Goed dat je voor jezelf wel een afspraak hebt. Het gaat dan echt over jouzelf en wat jíj te doen hebt. Niet meer over hem. Zorg goed voor jezelf.
dat is het nou, hij is dus niet afgehaakt maar zo gaat hij met ons om, zo is hij.
Noem het narcistisch of emotioneel onbeschikbaar of wat dan ook. Maar hij snapt niet dat ik vind dat het zo eigenlijk niet lekker gaat
Dan is het maar net wat je onder 'een relatie' verstaat. In mijn beleving is iemand niet (meer) in de relatie als hij zo reageert.
Hoe vindt hij dan hoe het gaat?
Waar ergert hij zich wel of niet aan?
Puberteit is best pittig voor ouders.
Het probleem kan liggen in communicatie. Word jij heel concreet? Bijv met ik vind dat en dat gedrag niet passen in ons gezin. Het doet dit en dit met mij. Of met de kinderen. Hoe lossen we dit op? Zo iets. Of blijf je vaag (niet lelijk bedoeld). Met ik vind het niet lekker lopen. Hem vertellen wat hij fout doet. Wat hij niet ziet blijkbaar.
Het hoeft niet te zijn dat hij geen emoties heeft. Of weet je dat zeker? Omdat hij leuk is met jullie jongste. Veel mannen hebben niks met over gevoel praten. Of vonden het lastig. Maar bij jou zit er iets onder, namelijk een dik vraagteken over of je wel verder wil met hem. Heb je dit wel eens gezegd. Dat je twijfelt aan verder gaan met hem?
Wat zie je voor 3 dingen die echt per morgen moeten veranderen?
Therapie met elkaar kan hiervoor en communicatie verbeteren heel helpend zijn.
Met een steen op je maag leven is verschrikkelijk. Goed dat je het wil doorbreken.
'Maar hij snapt niet dat ik vind dat het zo eigenlijk niet lekker gaat.' Kun je hem dat dan niet duidelijk maken op de manier waarop hij communiceert? Dus dat is dan waarschijnlijk niet een betoog over emoties en gevoelens, maar over concrete, zichtbare, toetsbare dingen en jouw conclusies daarbij.
Tsjor
Als iemand aanwijsbaar geen empathie heeft, daar niet toe in staat is (misschien in een uitzondering als voor dieren of hele kleine kinderen) is kan je daar alle goede wil, liefde of therapie tegen aan gooien: het is als met een watje naar een betonnen muur gooien. Het is onbegonnen werk dat te willen uitleggen of forceren. Zelfs niet als trucje, als preferent gedrag.
Deze tekst viel me op: "Ik heb besloten dat ik eigenlijk niet meer wil maar dan komt er weer een goed moment en denk ik bij mijzelf zeur ik nou alleen maar en kan ik niet gewoon nog even door enz.
Maar eigenlijk verlang ik naar rust."
Dat klinkt als een gehechtheid vanuit wat in de psychologie heet intermittent reinforcement: omdat het soms even wel leuk is en wel gaat, pik je de mindere tijden en ga je in die mindere tijden terugverlangen naar die leuke momenten. Maar als je oha de balans opmaakt, dus over de hele tijd genomen, welk cijfer krijgt je leven en de relatie dan? Het moet haast wel dat jij de hele emotionele lading van het gezin draagt, maar jij moet ook gevoed worden, hoe is hij voor jou, emotioneel gezien?
' maar eigenlijk verlang ik naar rust' Als dit altijd zo zou blijven, als er echt niets zou veranderen bij hem, en je hebt daar geen hoop meer op, zou je dan nog door gaan? Of heb je liever rust in je leven?
En dan zijn er nog de twee oudsten... wat is de impact van een niet empatische stiefvader waar ze mee moeten leven op hen? Ik zeg: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Anna Cara schreef op 10-09-2024 om 09:18:
Hoe vindt hij dan hoe het gaat?
Waar ergert hij zich wel of niet aan?
Puberteit is best pittig voor ouders.
Het probleem kan liggen in communicatie. Word jij heel concreet? Bijv met ik vind dat en dat gedrag niet passen in ons gezin. Het doet dit en dit met mij. Of met de kinderen. Hoe lossen we dit op? Zo iets. Of blijf je vaag (niet lelijk bedoeld). Met ik vind het niet lekker lopen. Hem vertellen wat hij fout doet. Wat hij niet ziet blijkbaar.
Het hoeft niet te zijn dat hij geen emoties heeft. Of weet je dat zeker? Omdat hij leuk is met jullie jongste. Veel mannen hebben niks met over gevoel praten. Of vonden het lastig. Maar bij jou zit er iets onder, namelijk een dik vraagteken over of je wel verder wil met hem. Heb je dit wel eens gezegd. Dat je twijfelt aan verder gaan met hem?
Wat zie je voor 3 dingen die echt per morgen moeten veranderen?
Therapie met elkaar kan hiervoor en communicatie verbeteren heel helpend zijn.
Met een steen op je maag leven is verschrikkelijk. Goed dat je het wil doorbreken.
Hij ergerd zich aan mijn oudste 2, terwijl zij juist zich gedijst houden om een confrontatie te voorkomen, hij ergerd zich aan dat er veel spullen zijn (wat best meevalt, maar ieder zn standaard is anders) ik kan er een boek over schrijven.
Communicatie is bar slecht, dat is zo, ik heb meerdere malen aan gegeven dat het niet goed gaat met mij en ik soms denk of het niet beter is om uit elkaar te gaan... maar verder praten lukt niet omdat er gelijk een hoop gal uitkomt en niet tot een echt gesprek komt. Therapie geoppert maar dat vind hij niet nodig want get ligt niet aan hem maar aan mij.
Drie dingen die mogen veranderen... investeren in de band met de oudste twee, het inlven in de ander en proberen te begrijpen, zijn alcohol misbruik. En niet alles op mij afschuiven, soms lijkt hij een aanhangsel van de familie en ik houd alles draaiende, vraag hem om ook wat te doen of over te nemen maar dat lukt hem niet.
en dan denk ik, als ik wegga dan is dat zielig voor hem en de jongste, hij probeert het zo hard maar op de verkeerde manier, wat ben ik voor een ondankbaar mens.
tsjor schreef op 10-09-2024 om 09:33:
'Maar hij snapt niet dat ik vind dat het zo eigenlijk niet lekker gaat.' Kun je hem dat dan niet duidelijk maken op de manier waarop hij communiceert? Dus dat is dan waarschijnlijk niet een betoog over emoties en gevoelens, maar over concrete, zichtbare, toetsbare dingen en jouw conclusies daarbij.
Tsjor
Ik ben het allemaal op papier aan het zetten nu, maar het is moeilijk om niet alleen negatief te zijn, er zijn ook goede dingen. Probeer erachter te komen of die enkele goede zwaarder wegen dan de minder goede. Maar dat is moeilijk. Het gaat dan vooral om dat hij graag wilt dat zijn/onze dochter en ik het goed hebben en krijgen wat wij willen. Terwijl het bij mij meer aan de verbinding is dat ik graag wil en niet materialistisch.
Lexus schreef op 10-09-2024 om 09:46:
Als iemand aanwijsbaar geen empathie heeft, daar niet toe in staat is (misschien in een uitzondering als voor dieren of hele kleine kinderen) is kan je daar alle goede wil, liefde of therapie tegen aan gooien: het is als met een watje naar een betonnen muur gooien. Het is onbegonnen werk dat te willen uitleggen of forceren. Zelfs niet als trucje, als preferent gedrag.
Deze tekst viel me op: "Ik heb besloten dat ik eigenlijk niet meer wil maar dan komt er weer een goed moment en denk ik bij mijzelf zeur ik nou alleen maar en kan ik niet gewoon nog even door enz.
Maar eigenlijk verlang ik naar rust."
Dat klinkt als een gehechtheid vanuit wat in de psychologie heet intermittent reinforcement: omdat het soms even wel leuk is en wel gaat, pik je de mindere tijden en ga je in die mindere tijden terugverlangen naar die leuke momenten. Maar als je oha de balans opmaakt, dus over de hele tijd genomen, welk cijfer krijgt je leven en de relatie dan? Het moet haast wel dat jij de hele emotionele lading van het gezin draagt, maar jij moet ook gevoed worden, hoe is hij voor jou, emotioneel gezien?
' maar eigenlijk verlang ik naar rust' Als dit altijd zo zou blijven, als er echt niets zou veranderen bij hem, en je hebt daar geen hoop meer op, zou je dan nog door gaan? Of heb je liever rust in je leven?
En dan zijn er nog de twee oudsten... wat is de impact van een niet empatische stiefvader waar ze mee moeten leven op hen? Ik zeg: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Dankje voor extra uitleg waar ik in mijn hoofd behoefte aan heb.
Het zo zoals ik het voel wat je schrijft. Mijn leven geef ik nu als hij weg is een 8 (is soms paar weken weg voor werk. En als hij terug is een 6/7 als ik me alleen focus op kinderen en mezelf en een 5 als ik me focus op hem erbij. Zegt eigenlijk wel genoeg... maar maakt alles niet makkelijker, ik ben niet alleen.
Emotioneel gezien lijkt hij vaak onbereikbaar, tenzij er zelf bij gebaat is en sex of aandacht wilt. Ja klinkt bizar en er zal wel gedacht worden ben jij gek ofzo maar zo ervaar ik het wel.
Niesje9 schreef op 10-09-2024 om 09:55:
[..]
Dankje voor extra uitleg waar ik in mijn hoofd behoefte aan heb.
Het zo zoals ik het voel wat je schrijft. Mijn leven geef ik nu als hij weg is een 8 (is soms paar weken weg voor werk. En als hij terug is een 6/7 als ik me alleen focus op kinderen en mezelf en een 5 als ik me focus op hem erbij. Zegt eigenlijk wel genoeg... maar maakt alles niet makkelijker, ik ben niet alleen.
Emotioneel gezien lijkt hij vaak onbereikbaar, tenzij er zelf bij gebaat is en sex of aandacht wilt. Ja klinkt bizar en er zal wel gedacht worden ben jij gek ofzo maar zo ervaar ik het wel.
okay, hij is niet lief voor de oudsten, heeft een alcoholprobleem, heeft geen empathie, handelt uit eigenbelang (wat je zegt over als hij seks of aandacht wil) wil niet naar therapie én hij geeft jou er de hele schuld van dat het niet lekker gaat.
Waarom ben je nog bij hem? Als je heel eerlijk bent?
En, misschien komt dat hard over, maar het zijn meer verbaasde vragen:
waarom heb je een relatie voortgezet die van het begin af gespannen was?
Waarom jezelf en je kinderen blootgesteld aan een alcoholist?
Waarom ( ongeacht dat je van haar houdt uiteraard) een kind gekregen met een niet-empatische alcoholist zodat je nu vasthoudt in een relatie?
Waarom blijf je voor "wat goede" momenten bij een alcoholist?
(En ja, achter alcoholisten zit een mens, maar kijk hoe de oudste 2 zich al gedragen om het alcoholisme heen, daar moet je nu gaan ingrijpen.)
Lexus schreef op 10-09-2024 om 10:01:
[..]
okay, hij is niet lief voor de oudsten, heeft een alcoholprobleem, heeft geen empathie, handelt uit eigenbelang (wat je zegt over als hij seks of aandacht wil) wil niet naar therapie én hij geeft jou er de hele schuld van dat het niet lekker gaat.
Waarom ben je nog bij hem? Als je heel eerlijk bent?
Het gevoel hij vaak wel dingen goed probeert of bedoeld ofzo??
Ik zit net te denken wat als ik hem zeg dat er 2 keuzes zijn... of we gaan samen in therapie er is ook nog veel oud (en nieuw) zeer bij mij in de relatie met hem. Of we gaan goed uitkaar en beslissen nu samen dat ook therapie niet meer werkt.
Ergens heb ik nog hoop ofzo en als ik denk aan de goede dingen wat ik al zei, of misschien wil ik wel dat het een andere kant op gaat en dat het dan wel lukt en we het goede gevoel kunnen blijven hebben.
Of misschien durf ik de keuze niet te maken ookal weet ik dat wat ik nu voel en weet beter weg kan gaan maar bang beng de verkeerde keuze te maken of ik teveel met negatieve dingen in mijn hoofd zit.
Kiest hij voor geen therapie dan is denk ik alles wat ik denk nagatief ook echt de waarheid en ben ik niet vreemd bezig.
Max88 schreef op 10-09-2024 om 10:29:
En, misschien komt dat hard over, maar het zijn meer verbaasde vragen:
waarom heb je een relatie voortgezet die van het begin af gespannen was?
Waarom jezelf en je kinderen blootgesteld aan een alcoholist?
Waarom ( ongeacht dat je van haar houdt uiteraard) een kind gekregen met een niet-empatische alcoholist zodat je nu vasthoudt in een relatie?
Waarom blijf je voor "wat goede" momenten bij een alcoholist?
(En ja, achter alcoholisten zit een mens, maar kijk hoe de oudste 2 zich al gedragen om het alcoholisme heen, daar moet je nu gaan ingrijpen.)
Het is geen alcohollist maar een alcohol misbruiker, als we opstap gaan of een feestej verjaardag od dan kan hij niet stoppen waneer het moet... ik heb hem daar weleens naar gevraagd hij ziet het probleem ook maar niet genoeg om daar werk vN te maken, hij zegt op dat moment dan is mijn hoofd eens een keer leeg.
Het gebeurd niet elk weekend maar mochten we wel elk weekend iets hebben dan gaat hij ver over die grens heen, en dat is erg jammer en vervelend.
De relatie doorgezet... ja ik voel me enorm dom, en had mezelf en voor de kinderen beloofd om nooit meer de keuze te maken voor een relatie als deze, in het begin stak ik het vaak komt wel goed, valt wel te redden... ja ik heb ook een probleem en dat is het codependentie het aanpassen en mezelf kwijtraken. Hiervoor ga ik ook aan de slag maar dit is er pas uitgekomen in deze relatie.
En het moment dat ik mijn kinderen aan hem bloodstelde was 3 misschien 4 maanden later toen alles wel goed leek en ik overspoeld werdt met liefde die ik niet kende.
(Vroeger heb ik een super opvoeding gehad en onwijs lieve ouders vader wel dominant maar niet vervelend naar mij maar denk dat ik toch een hoop heb opgepikt van de relatie met vader en moeder ookal zijn ze nog bj elkaar is mijn moeder erg afhankelijk en heeft ermee leren leven... maar wat ik zeg pikte ik meer op)
Het kan overal aan gelegen hebben de keuzes die ik gemaakt heb en nogsteeds maak... ik dacht goed te doen en geleerd te hebben maar blijkt schijn.