Scheiden met 3 jonge kindjes

RoodVruchtje schreef op 09-05-2023 om 13:02:

[..]

Ik had nooit een code op mijn telefoon, totdat ik mijn (nu ex) vriend dus betrapte terwijl hij ongevraagd in mijn telefoon zat. En nee, ik had helemaal niets te verbergen, maar er vanaf dat moment wél een code op gezet.

[..]

Over vetgedrukte denk ik toch anders. Zijn jaloezie en/of achterdocht was zijn probleem, niet het mijne. Ik vind, ook al had ik niets te verbergen, hem laten zien dat ik niets te verbergen had zeker wel het voeden van zijn probleem. Als je daar eenmaal aan begint zul je jezelf steeds opnieuw moeten ‘bewijzen’ namelijk.

Daarnaast ging hem mijn conversatie(s) met vriendinnen helemaal niets aan, dat waren soms hele vertrouwelijke zaken en ja, daar ben ik heel strikt in. Dat is wat ik bedoel met mijn privacy en dat van mijn vrienden, niets hypocriets aan!

Ik begrijp heus wel dat als je in een situatie zit als TO, je gaat zoeken naar het waarom en verklaringen, echt wel! Het resultaat zal waarschijnlijk hetzelfde blijven en er is al een giga vertrouwensbreuk inmiddels. Wat ik al eerder schreef, ik zou mezelf een tijdslimiet opleggen en daarna de scheiding zelf in gang zetten, hoe moeilijk ook. Met een man getrouwd blijven die je wekelijks zegt te willen scheiden zou ik namelijk nóg moeilijker vinden.

Op het vetgedrukte: Uiteraard. Maar dat is gesproken vanuit je eigen situatie waarin je niets te verbergen had. Dat ligt hier vermoedelijk anders. Mijn vrouw had ook nooit wat te verbergen, totdat ze wel wat te verbergen had en dus inderdaad ineens die codes veranderd werden, als ook wachtwoorden.

Ik denk ook dat je het om moet draaien, ofwel: Zo ging dat hier. Ik keek nooit in haar telefoon. Nooit. Totdat gedrag veranderde, totdat bepaalde zaken niet meer logisch waren. Dat gaat heel geleidelijk. En daarmee groeide het vermoeden. Het vermoeden dat er iets niet in de haak was. Toen ik vervolgens WEL voor het eerst probeerde om wat te checken op haar telefoon, kon ik er niet meer in. Dat was voor mij een bevestiging van waar ik argwaan over had. Zeker toen er een halfslap excuus kwam, met daarachter direct een beschuldiging. 

A.nne schreef op 08-05-2023 om 21:02:

[..]

Dat laatste ligt erg ingewikkeld als er kinderen in het spel zijn. Kan hem wel vragen om te vertrekken maar dan zet ik fulltime met de kinderen. En dan?

Hij alle vrijheid, en ik elke avond thuis omdat ik 3 slapende kinderen in bed heb. Nee, dat voelt niet goed. Dit is zo ingewikkeld....

Hebben het gehad over week op week af in het huis, en de ander dan weg. Maar er is totaal nog geen zicht op andere woonruimte.

En z'n telefoon, social media, laptop.. ik kon altijd overal in. Wist al z'n wachtwoorden.

Sinds halfjaartje heeft hij alles aangepast. En kom ik er niet in. Ook niet als ik aangeef te twijfelen, me afvraag of er een ander is, dat hij me wat kan geruststellen als ik eens een blik in zn telefoon mag werpen. Dan nog mag het niet.

Ik begrijp goed dat je er tegen op ziet om alles alleen te doen, maar is dit nou wel een fijne situatie dan? Je kunt overigens ook zelf weg gaan, dan zit hij met drie kleine kinderen en dan wil hij vast wel in beweging komen om een en ander te gaan regelen. Je bent tenslotte niet hun enige ouder, dat is hij net zo goed.

Je kunt ook klagen en blijven zitten, het is inderdaad een rot situatie en er zijn niet veel aantrekkelijke opties; maar er gaat alleen iets veranderen als jij in beweging komt. Dus de keuze ligt bij jou.

Dat afschermen van persoonlijke data dragers kan ook een andere reden hebben, en daar kom je dan wel achter als er echt een scheiding tot stand komt. Zorg toch maar dat je goed overzicht krijgt van de financiële situatie, wat van hem en wat van jou is, of hij niet ondertussen geld wegsluist of schulden maakt waar jij straks voor opdraait (zijn stiekeme gedrag kan immers net zo goed door een gokverslaving komen, ik noem maar wat, of om dat hij niet wil dat jij te weten komt dat hij al een advocaat heeft en jou financieel gaat uitkleden). Waar geen huwelijk meer is, zou ik hem zeker niet meer vertrouwen dan de eerste de beste  voorbijganger en misschien nog wel minder. Juist ook op financieel gebied. Al dat in goed overleg scheiden is, zoals je hier genoeg kunt lezen, meestal vrij eenzijdig.

Wat een nare situatie to. Ik kan me goed voorstellen dat je het allemaal even niet meer ziet zitten af en toe. Het valt me wel op dat je vooral heel erg bezig bent met dat jij niet teveel alleen met de kinderen zit ten opzichte van je ex. Ik begrijp dat niet zo goed. Hoe zuur ook, jullie kinderen zijn de grootste slachtoffers in dit hele verhaal, dus als dat betekent dat jij een periode minder kan dan ex doordat je de kinderen meer hebt, dan is dat maar zo. Helaas heb je in dit soort situaties niet altijd iets te kiezen en moet je in het belang van je kinderen denken. Deze situatie lijkt me ook voor niemand gezond en haalbaar op de lange termijn. 

A.nne schreef op 10-05-2023 om 07:31:

[..]

Ik merk dat het heel lastig is om goed over te brengen wat ik voel, denk en/of vindt. Het is sowieso chaos in mijn hoofd, en m'n gevoel en verstand liggen niet altijd meer op één lijn.

Maar ja, ik kan er erg tegen op zien dat ik de helft van de tijd alleen ben met de kinderen. En begrijp me niet verkeerd, ik heb hele lieve kinderen en ben dol op ze! Maar de zorg voor 3 kleine kinderen (2 in luiers en heel afhankelijk) vind ik zwaar. Ik heb voor kinderen gekozen, samen met mijn man. Om dit samen te doen. En nu door zijn keuze ligt mijn toekomst in 1000 stukjes. En kom ik er straks alleen voor te staan. Alleen de nachten, de ochtendzorg, de avondzorg en 's avonds aan je huis gekluisterd zitten omdat er kindjes liggen te slapen. En ik heb heel veel voor ze over, en ze verdienen het om alle liefde en zorg te krijgen en die ga ik ze ook geven. Maar bij de gedachte dat de kinderen meer dan de helft van de tijd bij mij zouden zijn, en waardoor mijn man dus als een soort 'god in Frankrijk' kan leven, veel tijd heeft voor sociale contacten, bijv. kan uitslapen, of alle tijd heeft voor een nieuwe liefde... dat voelt heel KUT! Hij flikt me dit, hij kapt er mee, en ik ben bang dat ik de lasten krijg. Dus het is niet zozeer gericht op m'n kinderen. Maar het verschil in zijn toekomst, en de mijne.

Ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen verduidelijken.. vind het erg lastig om dit onder woorden te brengen.

Ik vind dit alles al zo kut, zo oneerlijk, we hadden alles voor elkaar en in één klap ben je alles kwijt. Kan ik straks helemaal opnieuw beginnen. En dan zou het extra zuur zijn voor mij als hij veel vrije tijd krijgt straks, veel op pad kan met vrienden, snel een nieuwe liefde zou hebben. Ergens... gun ik hem dat niet. Vind het een grote klootzak!

Is dat een heel raar gevoel?

Als ik voor mezelf spreken kan: Nee, dat is niet een raar gevoel. Ik had dat ook. Het gevoel alsof al het harde werk voor niks geweest was. Dat je nu je woning, die je met bloed zweet en tranen opgebouwd hebt, van de hand moet doen. Ik vond de gedachte dat ik mijn kids een week lang niet zou zien juist een hele vervelende: Ik wil die aapjes elke dag om mij heen hebben. In jou geval: Je man is dan ook een week alleen met de kinderen, waardoor je zelf ook die week rust hebt.

A.nne schreef op 10-05-2023 om 07:31:

[..]

Ik merk dat het heel lastig is om goed over te brengen wat ik voel, denk en/of vindt. Het is sowieso chaos in mijn hoofd, en m'n gevoel en verstand liggen niet altijd meer op één lijn.

Maar ja, ik kan er erg tegen op zien dat ik de helft van de tijd alleen ben met de kinderen. En begrijp me niet verkeerd, ik heb hele lieve kinderen en ben dol op ze! Maar de zorg voor 3 kleine kinderen (2 in luiers en heel afhankelijk) vind ik zwaar. Ik heb voor kinderen gekozen, samen met mijn man. Om dit samen te doen. En nu door zijn keuze ligt mijn toekomst in 1000 stukjes. En kom ik er straks alleen voor te staan. Alleen de nachten, de ochtendzorg, de avondzorg en 's avonds aan je huis gekluisterd zitten omdat er kindjes liggen te slapen. En ik heb heel veel voor ze over, en ze verdienen het om alle liefde en zorg te krijgen en die ga ik ze ook geven. Maar bij de gedachte dat de kinderen meer dan de helft van de tijd bij mij zouden zijn, en waardoor mijn man dus als een soort 'god in Frankrijk' kan leven, veel tijd heeft voor sociale contacten, bijv. kan uitslapen, of alle tijd heeft voor een nieuwe liefde... dat voelt heel KUT! Hij flikt me dit, hij kapt er mee, en ik ben bang dat ik de lasten krijg. Dus het is niet zozeer gericht op m'n kinderen. Maar het verschil in zijn toekomst, en de mijne.

Ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen verduidelijken.. vind het erg lastig om dit onder woorden te brengen.

Ik vind dit alles al zo kut, zo oneerlijk, we hadden alles voor elkaar en in één klap ben je alles kwijt. Kan ik straks helemaal opnieuw beginnen. En dan zou het extra zuur zijn voor mij als hij veel vrije tijd krijgt straks, veel op pad kan met vrienden, snel een nieuwe liefde zou hebben. Ergens... gun ik hem dat niet. Vind het een grote klootzak!

Is dat een heel raar gevoel?

Ik snap je gevoel. Alleen waarom geen co-ouderschap 50/50 regeling? Dan heeft hij de kinderen de ene week en jij de andere week en verdeel je de zorgtaak en heb je beiden een week zonder de kinderen. Hij wil scheiden, maar je bent beiden net zo verantwoordelijk voor de kinderen. Ik zou als ik jou was er op inzetten de zorgtaak eerlijk te verdelen.

A.nne schreef op 10-05-2023 om 13:12:

[..]

Dat was ook mijn voorstel, maar hij zegt dat dat niet gaat lukken met zijn werk. Hij werkt fulltime en komt dan niet weg met de uren.

Dat is dan zijn probleem. Jullie hebben nu een regeling waarbij hij fulltime werkt en jij parttime. Als jullie uit elkaar gaan, zullen jullie op eigen benen moeten gaan staan. Dat kan betekenen dat jij meer gaat werken, maar ook dat hij minder gaat werken. Want jullie zijn beide ouders en hebben daarin beide een verantwoordelijkheid. 
Als het écht niet zou kunnen, dan moet hij jou daar financieel voor compenseren.

Ik vind het wel echt te gemakkelijk dat hij zomaar zegt 'kan niet' als het gaat om de zorg en verantwoordelijkheid voor zijn kinderen. Daar hoef je niet zonder meer mee akkoord te gaan, alsof het een vanzelfsprekendheid is dat jij dat op je gaat nemen.
Het hoeft ook niet eens per se precies 50/50, maar er zit nog heel veel tussen om het weekend en de helft van de tijd.

Fijn dat het financieel goed zit en jullie beide inzicht hebben in de rekening. Ik zou wel zorgen voor een eigen rekening. Dat moet t.z.t. toch, want samen een rekening hebben terwijl je gescheiden bent is hét recept voor conflicten.

A.nne schreef op 10-05-2023 om 13:12:

[..]

Dat was ook mijn voorstel, maar hij zegt dat dat niet gaat lukken met zijn werk. Hij werkt fulltime en komt dan niet weg met de uren.

Dat zal hij dan toch zelf op moeten lossen. Andere baan, opvang etc. Kinderen heb je samen en zorg je samen voor ook na een scheiding. Zijn werk is niet belangrijker dan jouw baan, jij zult immers ook (meer) moeten werken om je single huishouden te kunnen betalen. Afspraken gemaakt tijdens de relatie ( hij fulltime jij parttime) gaan niet perse door omdat hij dat wil. Hoe emotioneel het ook is, probeer hier zakelijk in te zijn, anders komt straks bijna alles op jouw schouders terecht.

Dat is een makkelijke uitweg voor hem. Door die opstelling beperkt hij jouw mogelijkheden. Gewoon vasthouden aan 50/50 dus. Op die manier kun jij meer gaan werken, zodat jij jouw toekomst veilig kunt stellen. Anders ben jij gedwongen om minder uren te blijven werken en dus minder te verdienen.
Natuurlijk hoeft het niet op een gouden schaaltje, maar ik zou in geen geval akkoord gaan met de kinderen 1 weekend in de 2 weken bij vader. Daarom zou ik ook blijven vasthouden aan 50/50 naar hem toe. Op die manier heb je de mogelijkheid om een stapje naar hem toe te bewegen (binnen onderhandelingen) zodat niet 85% van de zorg op jou terecht komt, maar dat het meer 60/40 wordt.
Wat anderen ook aangaven. Opvang als hij moet werken is zijn probleem (het nadeel van gescheiden zijn). We is het voor de kinderen beter als jullie beide dezelfde opvang gebruiken  als jullie werken. Dat zal de eerste jaren lastiger zijn, maar zodra ze alle 3 naar school gaan zit je vast aan opvang in de buurt van de school.

Heb je verder al nagedacht hoe jij het wilt hebben? Een vriend van mij (geeft les in onderhandelingen) gaf aan: kijk naar wat jij er minimaal uit wil halen en naar wat voor jou het optimale zou zijn. Zet in op het optimale voor jou, dus bijvoorbeeld 50/50, maar zorg dat je wel krijgt wat voor jou het minimale is. Bijvoorbeeld om de week een weekend en elke week woensdag op donderdag de kinderen bij hem. Doe dat op alle vlakken.

Je geeft aan dat woonruimte lastig is om te vinden, maar is er geen mogelijkheid dat je af en toe en week bij iemand logeert en dat hij dat de andere weken doet? Heb je ook gekeken naar kamerhuur?

Alles wat ik lees krijg ik het gevoel (maar dat is echt giswerk) dat de tropenjaren met 3 kleine kinderen hem heel zwaar vallen. Dat hij iemand heeft ontmoet die alle tijd voor hem heeft (nog geen kinderen) en dat hij daarom wil scheiden, zonder daar meteen fysiek voor vreemd te hoeven gaan. Gewoon leuke verhalen over uitgaan en andere leuke dingen doen. Zeker het excuus dat het niet gaat vanwege zijn werk geeft mij het verhaal dat hij geen behoefte heeft om veel voor de kinderen te zorgen. Nogmaals, dat zijn mijn gissingen en ik kan er helemaal naast zitten.

Ik hoop dat jullie op een goede manier alles kunnen regelen, alleen dan kunnen jullie de schade aan jullie kinderen tot een minimum beperken. Veel hun vader zien (het liefste net zoveel als ze hun moeder zien) is daar een belangrijk onderdeel van.

A.nne schreef op 10-05-2023 om 13:12:

[..]

Dat was ook mijn voorstel, maar hij zegt dat dat niet gaat lukken met zijn werk. Hij werkt fulltime en komt dan niet weg met de uren.

Dat is zijn probleem, niet meer het jouwe, laat het hem maar regelen. Soms als je je terugtrekt van een probleem, wordt de ander gedwongen om creatief te zijn.

Er zijn al veel mensen voorgegaan in het bedenken van die creatieve oplossingen hoor, bijvoorbeeld de moeder als ze 3 dagen werkt. Ze hebben er iets voor uitgevonden, kinderopvang. Het is een kulargument.
Ik kan me best voorstellen dat je je overbelast voelt alleen al bij het perspectief om straks alleen te zitten met 3 kleine kinderen, zelfs al is het maar om de andere week. Wellicht kun je overwegen om de scheiding even uit te stellen tot de jongste 4 jaar is, ondertussen kunnen jullie dan financieel een wat ruimere buffer opbouwen en goed nadenken over onderdak.

Tsjor

Max88 schreef op 10-05-2023 om 17:32:

[..]

Dat is zijn probleem, niet meer het jouwe, laat het hem maar regelen. Soms als je je terugtrekt van een probleem, wordt de ander gedwongen om creatief te zijn.

Het is ook echt zijn probleem hè, het zijn immers zijn kinderen. Hoe denkt hij dat andere alleenstaande ouders zich redden? Wachten die ook of toevallig iemand het op komt lossen? Gewoon inzetten op 50/50 en dan zoekt hij het maar uit. Je bent nu al boos over het idee dat hij zijn snor drukt, zet die boosheid ook om in actie. Laat je niet wijsmaken dat hij niet voor de kinderen “kan” zorgen, want als jij  morgen je koffers pakt en verdwijnt kan hij ze toch ook niet op marktplaats zetten…