Plusdochter heeft veel macht
Sinds een tweetal jaar ben ik samen met een lieve man. We hebben elk twee kinderen, alle vier tieners.
Iedereen kan het goed met elkaar vinden. Ook zijn dochter is een lieve meid, maar af en toe heb ik toch een vervelend gevoel bij haar.
Ze weet haar papa volledig om haar vinger te winden, en slaagt erin om als 16 jarige beslissingen te nemen voor een hele groep mensen.
Zo deed zich het volgende voor.
Ik stelde voor om morgen een etentje te doen met z'n zessen om het einde van de examens te vieren. Mijn partner trok dat in twijfel, omdat zijn kinderen een dag langer bij hun mama zouden blijven omdat de dochter daar om half acht oudercontact zou meevolgen met de mama.
Ik stelde aan mijn vriend voor dat ze kunnen proberen om de afspraak te vervroegen. Hij zou het bespreken met zijn dochter.
Enkele uren later, laat hij weten dat het niet zal gaan. Uit ons gesprek blijkt dat er geen poging werd gedaan om de afspraak te vervroegen, en dat de dochter besliste om de afspraak te laten zoals ze is.
Haar papa, mijn vriend, volgt dat klakkeloos. We hebben er nu ruzie door. In mijn ogen moet hij meer ruggegraat tonen en een 16jarige niet laten beslissen voor een heel gezin. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Hij vindt dat ik geen respect heb voor iemands beslissing.
Ik wilde dit eens kwijt. Wat is jullie mening?
Ik zou er niet klakkeloos van uitgaan dat iemand een bestaande afspraak moet verzetten voor een uitje wat spontaan bedacht wordt. Het is voor mij logischer dat een spontaan uitje om bestaande afspraken wordt heen geplooid. Je mag het vragen maar niet eisen. Daarbij ken je ook niet de overwegingen om het zo te laten en lijken die er voor jou ook niet toe te doen. Je vriend heeft het met zijn dochter besproken en zij zijn hier samen op uit gekomen. Daar heb je het mee te doen. Spontaan uitje moet op een ander moment. Ik vind dat je vriend gelijk heeft.
Je kunt het ook andersom zien. Niet zijn dochter bepaald voor een heel gezin, maar jij wil bepalen voor een heel gezin. Kind en moeder hebben een afspraak staan en jij gaat er klakkeloos vanuit dat het verzet wordt, omdat jij op het laatste moment bedenkt een etentje te willen. Waarom hier over vechten en niet gewoon het etentje op een andere dag plannen?
Jij bedenkt een "spontaan" etentje in je eentje voor zes mensen. Je vriend zegt bij voorbaat al dat één van de kinderen dan niet kan, dus zo spontaan is het in ieder geval voor haar niet. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. En nou is hij degene zonder ruggengraat en zijn dochter degene die in haar eentje beslist voor een heel gezin. Wauw!
Eens met de bovenstaande reacties.
Dank voor jullie reacties.
ik ben te voortvarend geweest.
Misschien is het omdat er nog wel dingen gebeuren dat het me zo dwars ligt, en mijn gevoel zo negatief is.
Toen we pas samen waren, spraken we wel eens hele weekenden af met z'n zessen, bv van vrijdagavond tot zondagavond. Mijn kinderen en ik genoten daar erg van. Tot we hoorfen dat de plus-zus dat te druk vond. Ze wilde het niet meer. We zijn toen zwaar op de rem gaan staan, en in die weekends komen we nog hooguit 1 avond met z'n zessen samen.
Soms blijven we dan ginds slapen. E pluszus en plusbroer hebben beiden een tweepersoonsbed. Mijn kinderen blijven daar heel graag slapen en vinden het zalig om bij hun pluszus- en -broer te liggen, voor hen is dat zoals een logeerpartij met vrienden. Maar opeens wilde de pluszus dat niet meer en nu moet mijn dochter op een bed in de rommelkamer gaan liggen. De jongens slapen wel nog samen.
Zo kan ik tal van voorbeelden aanhalen. En elke keer, zonder uitzondering, krijgt ze gelijk van haar papa. Ik heb er moeite mee.
En de reden waarom ik op dit etentje samen had aangedrongen, is omdat er na vandaag nog zeer weinig mogelijkheden zijn om alle zes samen te komen.
De dochter van je vriend heeft haar grenzen aan. Dat lijkt me een uitstekende eigenschap.
Waar zit jouw boosheid en verdriet werkelijk? Wat maakt je nou zo boos waardoor je je pijlen richt op dit meisje?
Luister naar je eigen tekst, je schrijft alleen over jou en jouw gevoelens. Geen enkele zelfreflectie, geen enkele twijfel of jij het wel goed ziet en of er misschien wel gelijkwaardige meningen bestaan. Wil je als je later oud bent dat ze je herinneren als een dwingende vrouw die bepaalde wat gezellig was? Of wil je een vrouw zijn waar pubers af en toe graag komen terwijl ze hun eigen leven ontdekken?
face it: het gaat om hen. Niet om jou.
gr Angela
APw schreef op 29-06-2021 om 07:19:
Dank voor jullie reacties.
ik ben te voortvarend geweest.
Misschien is het omdat er nog wel dingen gebeuren dat het me zo dwars ligt, en mijn gevoel zo negatief is.
Toen we pas samen waren, spraken we wel eens hele weekenden af met z'n zessen, bv van vrijdagavond tot zondagavond. Mijn kinderen en ik genoten daar erg van. Tot we hoorfen dat de plus-zus dat te druk vond. Ze wilde het niet meer. We zijn toen zwaar op de rem gaan staan, en in die weekends komen we nog hooguit 1 avond met z'n zessen samen.
Soms blijven we dan ginds slapen. E pluszus en plusbroer hebben beiden een tweepersoonsbed. Mijn kinderen blijven daar heel graag slapen en vinden het zalig om bij hun pluszus- en -broer te liggen, voor hen is dat zoals een logeerpartij met vrienden. Maar opeens wilde de pluszus dat niet meer en nu moet mijn dochter op een bed in de rommelkamer gaan liggen. De jongens slapen wel nog samen.
Zo kan ik tal van voorbeelden aanhalen. En elke keer, zonder uitzondering, krijgt ze gelijk van haar papa. Ik heb er moeite mee.
Ook deze voorbeelden, een meisje van 16 dat het met een moeder met twee tienerkinderen in huis wel erg druk vindt en niet meer met een kind van de nieuwe partner in bed wil slapen, zijn voor mij normaal. Volkomen terecht dat vader haar grenzen respecteert en aanpassingen doet. Dat jij en jouw kinderen en vader en het andere kind het wel leuk vinden, is geen reden om over haar grenzen heen te gaan. Ik denk dat je een verkeerd beeld hebt van wat normaal is of zou moeten zijn als twee gezinnen samen gaan optrekken.
Niet iedereen is gediend van samen in een bed liggen. In het begin misschien nog wel om je vader een plezier te doen maar op een gegeven moment wil je gewoon je plek terug. Jij wil gezellig gezinnetje spelen, pubers zitten daar niet op te wachten.
Jij verwacht dat jouw kind bevriend raakt met de kinderen van je vriend. Dat is veel te veel, wees blij dat ze jullie relatie accepteren, zo af en toe zelfs in hun omgeving. Hoe zou jij het vinden als er van je verwacht wordt dat de zus van je partner steeds bij jou in bed moet slapen omdat iemand anders dat wil? Want dat is wat je van de kinderen verwacht.
Een oudergesprek had de bonus dochter, dat zal vast met school te maken hebben, je kunt je beter afvragen waarom je partner daar niet bij hoefde te zijn.
APw schreef op 29-06-2021 om 07:19:
Dank voor jullie reacties.
ik ben te voortvarend geweest.
Misschien is het omdat er nog wel dingen gebeuren dat het me zo dwars ligt, en mijn gevoel zo negatief is.
Toen we pas samen waren, spraken we wel eens hele weekenden af met z'n zessen, bv van vrijdagavond tot zondagavond. Mijn kinderen en ik genoten daar erg van. Tot we hoorfen dat de plus-zus dat te druk vond. Ze wilde het niet meer. We zijn toen zwaar op de rem gaan staan, en in die weekends komen we nog hooguit 1 avond met z'n zessen samen.
Soms blijven we dan ginds slapen. E pluszus en plusbroer hebben beiden een tweepersoonsbed. Mijn kinderen blijven daar heel graag slapen en vinden het zalig om bij hun pluszus- en -broer te liggen, voor hen is dat zoals een logeerpartij met vrienden. Maar opeens wilde de pluszus dat niet meer en nu moet mijn dochter op een bed in de rommelkamer gaan liggen. De jongens slapen wel nog samen.
Zo kan ik tal van voorbeelden aanhalen. En elke keer, zonder uitzondering, krijgt ze gelijk van haar papa. Ik heb er moeite mee.
jeetje wat ben jij erg zeg. De voorbeelden zijn gewoon normaal. Jij bent zelf hier degene die raar doet. Arm kind.
Als jij hier moeite mee hebt, waarom wijs je dan plusdochter aan als degene die moeilijk doet? Ik lees echt helemaal niets dat niet past bij een zestienjarige en de vriendin van haar vader.
Jullie zijn niets van elkaar he. Misschien ooit, als je goed je best doet, dat ze je als stiefmoeder ziet. Maar nu ben je gewoon een vrouw die op je vader valt. Niet zomaar een vrouw, maar een die het graag op haar manier wil, en waarvoor alles moet wijken. Eentje die bedenkt dat ze haar bed moet delen met een niet door haar uitgekozen meisje, voor wie ze ouderavonden af moet zeggen en wie weet wat nog meer om maar ‘gezellig een zespersoonsgezin te zijn’.
Misschien kun je van haar leren, dat jouw samengesteld gezin niet voor iedereen het belangrijkste is. En dat jij al helemaal niet het belangrijkste bent.
Kom je nu weer met een voorbeeld dat wij het verkeerd zien en zij echt niet leuk is? Dan blijkt ook hier hoe overtuigd je bent van je eigen gelijk. Tip; ook als je eigen kinderen 16 zijn gaan ze dat niet tof vinden.
Het is echt geen arm kind hoor. We kunnen het best goed vinden met elkaar, en ze kan altijd op mij rekenen. Maar het is toch ook een beetje geven en nemen, dacht ik. Uiteraard respecteren wij haar grenzen, dat heb ik ook uitgelegd. Zo hebben we ons op meerdere vlakken aangepast ten behoeve van haar. Zo'n onmens of egoïstisch persoon ben ik niet hoor.
Maar ikvoel me ook vaak onzeker. Het is voor het eerst dat ik in een relatie ben met pluskinderen, na een heel moeilijk huwelijk waarin mijn zelfbeeld totaal gekelderd is. Soms is het echt zoeken en heb ik geen idee meer van hoe het moet...
Ik kom zelf uit een niet-samengesteld evenwichtig gezin met vier kinderen, en zelfs daar (in die goeie ouwe tijd) was het al onhoudbaar om 1x per week "gezellig" met z'n allen bij elkaar te zijn. Vergeet het maar, dat gaat niet met pubers.
Mijn eigen ervaring nu met mijn samengestelde gezin van nu: pubers zijn in het begin misschien nog meegaand met de nieuwe partner en kinderen, maar er komt een moment dat ze het niet meer zo willen. Jij kunt wel denken dat het goed zit, maar onder de oppervlakte speelt er meer: loyaliteit naar de ouder versus autonomie en acceptatie. Dat komt er niet altijd even charmant uit kan ik je vertellen. Maar je moet het echt loslaten en niet persoonlijk opvatten. Je hebt een relatie met de vader en niet met zijn kinderen. Noem ze daarom ook niet "pluskinderen". Het zijn de kinderen van je vriend, niet meer maar ook zeker niet minder.
Het gaat echt nog wel een paar jaar duren voordat de verhoudingen in evenwicht zijn (als bet al gebeurt) en iedereen is "geland" in de nieuwe situatie. Tot die tijd beperk jij je tot het opvoeden van je eigen kinderen. Wat ga je zeggen tegen je dochter die teleurgesteld is dat ze niet meer in dat bed mag? Geen kwaad woord over de andere dochter, die heeft ook nergens om gevraagd!
En natuurlijk ge je een oudergesprek op school niet afzeggen omdat de vriendin van vader een spontaan etentje heeft bedacht. Moet vader niet mee naar het gesprek?
Volgens mij doe jij precies wat je plusdochter verwijt. Jij krijgt ineens een plan in je hoofd en zij moet zich ineens aanpassen. M.a.w.: jij wilt ineens een beslissing nemen voor 6 personen.