Partner alimitatie

MMcGonagall schreef op 17-12-2024 om 22:50:

[..]

Je zou het puur zakelijk moeten zien, uitvloeisel van het contract dat je in betere tijden samen hebt gesloten. Desondanks vond ik er ook wel wat van dat mijn partner 12 jaar lang een flink bedrag moest betalen aan zijn ex, terwijl daar bepaald geen bedankje voor kwam (wel een hoop gezeur).

Voor het uitvoeren van een zakelijk contract hoef je toch geen bedankjes te geven?! 

Wellicht dat dat gezeur voortkwam uit hoe er voor de scheiding met elkaar is omgegaan. Als je mijn ex naar mij vraagt zal hij waarschijnlijk een totaal ander verhaal vertellen dan ik. Voor mijn scheiding heb ik zo ontzettend veel rekening met hem, zijn wensen en behoeftes en ziektes, gehouden en daar nauwelijks wat voor teruggekregen. Dat doe ik nu niet meer, en dat wordt me nu heel erg kwalijk genomen. Dat ik het jarenlang wel heb gedaan wordt dan afgedaan als ouwe koeien, duh. 

'Wij wilden dit namelijk wel omdat we uit liefde met elkaar wilden trouwen en niet om er financieel voordeel van te hebben bij een scheiding.'
Nou zeg, ik moet het eerste stel nog tegenkomen dat gaat trouwen om er financieel voordeel van te hebben bij een scheiding. Nou ja, wellicht in bepaalde kringen waar ik niet in verkeer misschien. De 'problemen' ontstaan meestal pas als er kinderen komen en de grote vraag op tafel komt: hoe gaan we de zorg voor het kind organiseren. Dan vallen de grote beslissingen die verstrekkende gevolgen kunnen hebben, waarbij de meeste mensen niet meteen denken aan de gevolgen bij een echtscheiding. Ze denken meer aan de gevolgen voor het kind, voor het gezinsinkomen etc. De beslissingen worden genomen uit liefde meestal, liefde voor het kind in elk geval.

Tsjor

elledoris schreef op 18-12-2024 om 09:15:

[..]

Voor het uitvoeren van een zakelijk contract hoef je toch geen bedankjes te geven?!

Wellicht dat dat gezeur voortkwam uit hoe er voor de scheiding met elkaar is omgegaan. Als je mijn ex naar mij vraagt zal hij waarschijnlijk een totaal ander verhaal vertellen dan ik. Voor mijn scheiding heb ik zo ontzettend veel rekening met hem, zijn wensen en behoeftes en ziektes, gehouden en daar nauwelijks wat voor teruggekregen. Dat doe ik nu niet meer, en dat wordt me nu heel erg kwalijk genomen. Dat ik het jarenlang wel heb gedaan wordt dan afgedaan als ouwe koeien, duh.

Dat zei ik toch ook? Die bedankjes hoeven niet uiteraard, maar ik werd er wel narrig van dat hij zoveel betaalde en als dank alleen maar drama kreeg. Inmiddels heb ik ook wel een beeld van hoe hun huwelijk was, ze waren allebei even fout, maar zij ziet degene die het het eerst heeft gezegd als dader (en de ander dus het slachtoffer).

Garfield77 schreef op 18-12-2024 om 19:02:

[..]

Dat bespreken mensen juist vaak voor het trouwen en voordat er kinderen komen en dat is ook wel zo verstandig. Je trouwt niet met iemand waarvan je geen idee hebt hoe hij/ zij denkt over zaken als de zorg voor het kind / minder werken etc. Sta je raar te kijken als je er pas na de positieve zwangerschapstest achterkomt dat je partner niet van plan is om voor het kind te zorgen en verwacht dat jij wel thuisblijft en je werk opzegd ( kan zowel bij man als vrouw). Wij bespraken dat wel vooraf en toen er kinderen kwamen dat geen " grote" beslissingen maar gewoon een kwestie van je afspraken nakomen. Natuurlijk had het anders kunnen lopen door bv ernstige zaken als bv een ziekte of gehandicapt kind, je kunt niet alles van te voren weten daar waren wij ons ook bewust van.

Wij hebben wel geregeld mee gemaakt dat een stel samen voor het kind en het inkomen zou zorgen, omdat ze daarover spraken. Totdat het wondertje geboren was en dan wilde ( vaak de) moeder ineens niet meer werken of veel minder, want dan was het KDV zielug en de bso nog zielugger en kon de ander ( vaak de vader) niets anders dan wel fulltime blijven werken want de kosten moeten toch betaald worden. Ging zo'n stel dan na verloop van tijd uit elkaar dan ineens was dat thuisblijven een " gezamenlijke" afspraak en werd dat weldegelijk gebruikt om mee te schermen; ik moest alles altijd alleen doen/ kon geen carriere maken/ heb nu een gat in mijn cv en woorden van gelijke strekking en kon er een jarenlange partneralimentatie betaald worden door de ander. Wat dat de ontvangende ouder ook niet stimuleerde om zelf aan de slag te gaan.

En natuurlijk zijn er wel stellen bij wie het echt een gezamelijke beslissing was en dan kan partneralimentatie nodig zijn om een leven op de rit te krijgen. Maar dat hoeft niet jarenlang.

Er zijn maar weinig stellen die dat financiële plaatje en alle contractvoorwaarden van een huwelijk vooraf helemaal bespreken. 

Ysenda schreef op 18-12-2024 om 22:22:

[..]

Er zijn maar weinig stellen die dat financiële plaatje en alle contractvoorwaarden van een huwelijk vooraf helemaal bespreken.

Veel doen dat wel hoor, leggen ook veel vast in bv huwelijkse voorwaarden, niet tot in alle details want je kunt nooit alles van te voren weten. Maar het is wel goed om voor je een huwelijk aan gaat te weten of je met veel dingen dezelfde levensverwachting hebt. Je trouwt immers ook met elkaar omdat je dezelfde dingen wilt in het leven. 

Fout

Garfield77 schreef op 19-12-2024 om 06:26:

[..]

Veel doen dat wel hoor, leggen ook veel vast in bv huwelijkse voorwaarden, niet tot in alle details want je kunt nooit alles van te voren weten. Maar het is wel goed om voor je een huwelijk aan gaat te weten of je met veel dingen dezelfde levensverwachting hebt. Je trouwt immers ook met elkaar omdat je dezelfde dingen wilt in het leven.

Ben ik met je eens maar het gebeurd te weinig.

Net als het toepassen van de jaarlijkse verrekening wanneer getrouwd is op huwelijkse voorwaarden en dan er bij de scheiding achter komen dat de de scheiding dan afgehandeld wordt volgens gemeenschap van goederen.

Het mooiste is natuurlijk de man die een huis koopt voor zijn vrouw bij de geboorte van het eerste kind (bestaat echt). Dan is één ding zeker en kun je de rest altijd nog regelen.
Of toch de bruidsschat, dat zijn de onderhandelingen voordat er getrouwd wordt. Ook handig.
Vooralsnog zouden gelijke betaling, gelijke kansen, gelijke aanspraak op promotie etc. al een hoop schelen.
NB, er is nu al een bperking in tijd bij partneralimentatie.

Tsjor

Garfield77 schreef op 18-12-2024 om 19:02:

[..]

Dat bespreken mensen juist vaak voor het trouwen en voordat er kinderen komen en dat is ook wel zo verstandig. Je trouwt niet met iemand waarvan je geen idee hebt hoe hij/ zij denkt over zaken als de zorg voor het kind / minder werken etc. Sta je raar te kijken als je er pas na de positieve zwangerschapstest achterkomt dat je partner niet van plan is om voor het kind te zorgen en verwacht dat jij wel thuisblijft en je werk opzegd ( kan zowel bij man als vrouw). Wij bespraken dat wel vooraf en toen er kinderen kwamen dat geen " grote" beslissingen maar gewoon een kwestie van je afspraken nakomen. Natuurlijk had het anders kunnen lopen door bv ernstige zaken als bv een ziekte of gehandicapt kind, je kunt niet alles van te voren weten daar waren wij ons ook bewust van.

Wij hebben wel geregeld mee gemaakt dat een stel samen voor het kind en het inkomen zou zorgen, omdat ze daarover spraken. Totdat het wondertje geboren was en dan wilde ( vaak de) moeder ineens niet meer werken of veel minder, want dan was het KDV zielug en de bso nog zielugger en kon de ander ( vaak de vader) niets anders dan wel fulltime blijven werken want de kosten moeten toch betaald worden. Ging zo'n stel dan na verloop van tijd uit elkaar dan ineens was dat thuisblijven een " gezamenlijke" afspraak en werd dat weldegelijk gebruikt om mee te schermen; ik moest alles altijd alleen doen/ kon geen carriere maken/ heb nu een gat in mijn cv en woorden van gelijke strekking en kon er een jarenlange partneralimentatie betaald worden door de ander. Wat dat de ontvangende ouder ook niet stimuleerde om zelf aan de slag te gaan.

En natuurlijk zijn er wel stellen bij wie het echt een gezamelijke beslissing was en dan kan partneralimentatie nodig zijn om een leven op de rit te krijgen. Maar dat hoeft niet jarenlang.

Het pijnpunt bij scheidingen ligt in mijn optiek in het stukje verantwoording nemen voor keuzes.

Als je samen ervoor kiest dat de een thuis blijft voor de kinderen en de ander gaat werken, dan dien je voor deze keuze na de scheiding ook samen de verantwoording doorvoor te nemen; een van de consequenties is het betalen van partneralimentatie. Waar menig gescheiden partner het wel prettig vond om dagelijks een partner thuis te hebben zitten die alles regelde; huishouden en kinderen, maar achteraf niet de nadelen wil van het moeten betalen van partneralimentatie. Deze ex-partner wil dan niet de verantwoording nemen voor de gemaakte keuzes en de consequenties na de scheiding. En dat zorgt voor woede bij de betroffen persoon die afhankelijk is van partneralimentatie.

Het komt ook voor dat een van de partners er zelf voor kiest om thuis te blijven zitten, en dan is het naar mijn mening niet terecht om de (financiële) consequenties daarvan volledig voor de ex-partner te laten komen. En te verwachten dat die zonder strijd pensioen deelt, spaargeld deelt en ook nog partneralimentatie moet gaan betalen. De nederlandse wet voorziet daar onvoldoende in. De afspraken omtrent partneralimentatie zijn vooral bedoeld om de kosten niet te laten komen voor de belastingbetaler; maar is het dan wel eerlijk en correct om een ex-partner voor die kosten te laten opkomen? De ex-partner koos er in dit geval ook niet voor dat degene met wie hij/zij trouwde op zijn/haar kosten thuis bleef zitten; waarom zou die dan voor de kosten op moeten komen? Ik denk dat uit deze constructie een heleboel frustratie en woede komt, wat te vermijden is als ieder van de gescheiden mensen verantwoording zou nemen voor zijn/haar keuzes.

tsjor schreef op 19-12-2024 om 17:20:

Het mooiste is natuurlijk de man die een huis koopt voor zijn vrouw bij de geboorte van het eerste kind (bestaat echt). Dan is één ding zeker en kun je de rest altijd nog regelen.
Of toch de bruidsschat, dat zijn de onderhandelingen voordat er getrouwd wordt. Ook handig.
Vooralsnog zouden gelijke betaling, gelijke kansen, gelijke aanspraak op promotie etc. al een hoop schelen.
NB, er is nu al een bperking in tijd bij partneralimentatie.

Tsjor

Waarom zou perse een man dat moeten doen? Een vrouw kan voor ze aan kinderen begint ook zelf zorgen dat ze haar zaakjes op orde heeft of zorg er gewoon samen voor. Beetje ouderwets hoor om dat bij de man te leggen. Bruidsschat idem; zorg gewoon beiden voor inbreng en verdeel daarna zorg en werk evenredig gedurende de relatie. Dat er nu al een beperking is in partneralimentatie is goed en het zal in de toekomst verder teruggedraaid worden naar een korte periode als soort van overgangsalimentatie, en terecht.

Vliegerd schreef op 20-12-2024 om 01:32:

[..]

Het pijnpunt bij scheidingen ligt in mijn optiek in het stukje verantwoording nemen voor keuzes.

Als je samen ervoor kiest dat de een thuis blijft voor de kinderen en de ander gaat werken, dan dien je voor deze keuze na de scheiding ook samen de verantwoording doorvoor te nemen; een van de consequenties is het betalen van partneralimentatie. Waar menig gescheiden partner het wel prettig vond om dagelijks een partner thuis te hebben zitten die alles regelde; huishouden en kinderen, maar achteraf niet de nadelen wil van het moeten betalen van partneralimentatie. Deze ex-partner wil dan niet de verantwoording nemen voor de gemaakte keuzes en de consequenties na de scheiding. En dat zorgt voor woede bij de betroffen persoon die afhankelijk is van partneralimentatie.

Het komt ook voor dat een van de partners er zelf voor kiest om thuis te blijven zitten, en dan is het naar mijn mening niet terecht om de (financiële) consequenties daarvan volledig voor de ex-partner te laten komen. En te verwachten dat die zonder strijd pensioen deelt, spaargeld deelt en ook nog partneralimentatie moet gaan betalen. De nederlandse wet voorziet daar onvoldoende in. De afspraken omtrent partneralimentatie zijn vooral bedoeld om de kosten niet te laten komen voor de belastingbetaler; maar is het dan wel eerlijk en correct om een ex-partner voor die kosten te laten opkomen? De ex-partner koos er in dit geval ook niet voor dat degene met wie hij/zij trouwde op zijn/haar kosten thuis bleef zitten; waarom zou die dan voor de kosten op moeten komen? Ik denk dat uit deze constructie een heleboel frustratie en woede komt, wat te vermijden is als ieder van de gescheiden mensen verantwoording zou nemen voor zijn/haar keuzes.

Precies dat! 

Vliegerd schreef op 20-12-2024 om 01:32:

[..]

Het pijnpunt bij scheidingen ligt in mijn optiek in het stukje verantwoording nemen voor keuzes.

Als je samen ervoor kiest dat de een thuis blijft voor de kinderen en de ander gaat werken, dan dien je voor deze keuze na de scheiding ook samen de verantwoording doorvoor te nemen; een van de consequenties is het betalen van partneralimentatie. Waar menig gescheiden partner het wel prettig vond om dagelijks een partner thuis te hebben zitten die alles regelde; huishouden en kinderen, maar achteraf niet de nadelen wil van het moeten betalen van partneralimentatie. Deze ex-partner wil dan niet de verantwoording nemen voor de gemaakte keuzes en de consequenties na de scheiding. En dat zorgt voor woede bij de betroffen persoon die afhankelijk is van partneralimentatie.

Ik ben het deels eens met jouw tekst; als het inderdaad echt een gezamenlijke keus is geweest om de rollen te verdelen dat de 1 werkt en de ander thuis blijft dan heeft dat consequenties. Maar wel consequenties voor beiden. Je weet dan bv als thuisblijfpartner dat je geen carriere opbouwt, geen pensioen opbouwt etc. Heb je dat ervoor over? Net zoals dat de werkende ouder veel minder tijd heeft met de kinderen, minder vrije tijd etc. Heb je dat er voor over? Daar denkt lang niet iedereen goed over na.

Bij het onderstreepte gedeelte mis ik de andere kant: tuurlijk die werkende partner zal het zeker prettig hebben gevonden dat de ander thuis alles regelde. Net zo goed als dat de thuisblijf partner het wel prettig vond om meer vrije tijd te hebben, alles mee te maken van de kinderen en meer band met ze kon opbouwen door dingen samen te doen en dat de werkende partner alles betaalde. Een gezamenlijke afspraak in m.i. naar beider tevredenheid en niet alleen in het voordeel van slechts 1 persoon en verreken je met elkaar gedurende het huwelijk: de een werkt / betaald - de ander werkt thuis, dat heft elkaar op.

Als de relatie stopt, stoppen ook de gezamenlijke afspraken. Die werkende partner zal dan ook naast het werk het eigen huishouden moeten doen, koken en een deel van de zorg van de kinderen doen dat zal de ex immers niet meer doen. De thuisblijfpartner zal zelf aan de slag moeten aangezien de afspraak dat een ander alles voor je betaald beeindigd is. Een stukje overgangsfase met partneralimentatie kan een oplossing zijn om bv een bijscholing te doen of te kunnen solliciteren maar dat hoeft niet jarenlang. En als de thuisblijfpartner het thuisblijven in de lengte der jaren voort wil zetten is dat niet meer aan de ex om dat te faciliteren. Afhankelijk van partneralimentatie hoeft echt niet iedereen lang te zijn maar velen vinden het ook wel makkelijk, vaak genoeg gezien in de praktijk. Het is goed dat partneralimentatie daarom maar tijdelijk is. 

'Maar wel consequenties voor beiden. Je weet dan bv als thuisblijfpartner dat je geen carriere opbouwt, geen pensioen opbouwt etc. Heb je dat ervoor over?'
De keuze is dat één van de twee de ruimte krijgt om carriére op te bouwen, inclusief pensioen. Dat wordt gefaciliteerd door de ander. Er is dus wel degelijk sprake van 'samen', waarbij bij een echtscheiding het terecht is dat het opgebouwde kapitaal gelijk verdeeld wordt. 

Tsjor

Garfield77 schreef op 20-12-2024 om 08:19:

[..]

Waarom zou perse een man dat moeten doen? Een vrouw kan voor ze aan kinderen begint ook zelf zorgen dat ze haar zaakjes op orde heeft of zorg er gewoon samen voor. Beetje ouderwets hoor om dat bij de man te leggen. Bruidsschat idem; zorg gewoon beiden voor inbreng en verdeel daarna zorg en werk evenredig gedurende de relatie. Dat er nu al een beperking is in partneralimentatie is goed en het zal in de toekomst verder teruggedraaid worden naar een korte periode als soort van overgangsalimentatie, en terecht.

Niet moeten zijn, maar zo is/was het. Praktijk. We kunnen wel net doen alsof wijd at allemaal helemaal gelijk kunnen trekken, waarbij iedereen dan, origineel, uitkomt op: zij 3 dagen, hij 5+.
Er kunnen ook simpele dingen meespelen, bijvoorbeeld meestal is hij ouder dan zij, dus heeft hij al enkele jaren langer de kans gehad om zijn plek in de werkende samenleving in te nemen, een stabiel inkomen op te bouwen etc. Zij komt daar achteraan, maar dus ook net iets later met alles. Op een gegeven moment is het dan een keuze: hij is net wat verder met opbouw van werk en salaris, verdient meer dan zij, wellicht ook andere sector, of beter onderhandelt. Ieder heeft bewust of onbewust een ander perspectief op arbeid, ook dat kan een factor zijn.

Man/vrouw is in die zin niet zo relevant, je kunt hier ook lezen over de omgekeerde situatie: hij blijft thuis en zij werkt; en dan is de bereidheid om te delen eigenlijk veel geringer: ik heb het huis betaald etc.

Tsjor