Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Foetsie schreef op 03-04-2023 om 13:02:
Hier botsen dus ontzettend mijn gevoel en verstand. Ik wil uit de strijd blijven, maar wordt er vanzelf ingezogen.
Optie 1: ik stop de gezamenlijke rekening. Consequentie is dat ik dan alles voor mij, woning, huisdieren, kinderen zelf betaal en hij helemaal niks. Maar ook geen strijd meer. Tenminste niet daarover, maar hij vindt wel weer wat anders.
Optie 2: brief van advocaat en als dat niet lukt voorlopige voorzieningen.
Denk dat ik voor Optie 2 ga. Inmiddels heb ik het gevoel dat ik dagelijks meer onder druk kom te staan. Ik wil gewoon van die man af, maar ik heb er kinderen mee...
Juist door zo te blijven hangen aan uit de strijd te blijven moddert dit door.
Strijd los je op door 'm aan te gaan in dit geval want dan komt er duidelijkheid voor hem: dat je niet meer met je laat sollen en voor jou wat je kan verwachten met stokken achter de deur om hem aan die afspraken te houden.
bij je beide opties heb ik nog een opmerking
Optie 1: In de praktijk betaal je nu ook alles al. Dus als hij wat stort, haal jij het er af en betaald, aantoonbaar de rekening waarvoor het geld bedoeld was. Dus als je het er afhaalt zet je erbij waaraan je het gaat spenderen. Hypotheek maand x, huisdieren maand x, etc. En je laat zien dat je dat ook doet vanaf je eigen rekening.
Optie 2: Brief advocaat en GELIJK ook die voorlopige voorzieningen. Want die heb je gewoon nodig. Anders blijf je die gedeelde verantwoordelijkheid houden en jij bent het bokje.
Dus je moet niet voor optie 2 gaan, je moet beide dingen gaan doen. Strijd heb je al, en zo voorkom je dat jezelf verder in de problemen raakt.
Ik denk een combinatie van 1 en 2. Je stopt de gezamenlijke rekening, en hij betaalt een bijdrage aan jou - die je bij voorlopige voorzieningen kan regelen.
Maar het is misschien al genoeg als jouw advocaat aangeeft dat als hij doorgaat met dit gedrag, jij geen andere keuze hebt dan in een procedure voorlopige voorzieningen alimentatie te vragen omdat hij nu steeds de afspraken niet nakomt, hetzij door niet te storten, hetzij door wel te storten maar het vervolgens weer eraf te halen als jij stout bent geweest.
Zijn advocaat weet dat jouw advocaat bij de rechtbank de afschriften zal inbrengen waaruit blijkt wat je ex doet, en dat jouw ex dan tegenover de rechter mag uitleggen waarom hij zich niet aan de afspraken houdt. Het kan zijn dat ex daar zijn eigen, rationeel klinkende verhaal tegenover stelt. Het kan ook zijn dat hij dat niet kan, schrikt van het feit dat hij ter verantwoording wordt geroepen door zijn advocaat ("goh meneer, uw ex zegt dit, hoe zit het eigenlijk?') en zijn gedrag aanpast. Dat laatste zou het mooiste zijn.
Soms heb je ook gewoon een advocaat om op het juiste moment even hard te blaffen, zodat het van bijten niet hoeft te komen.
'Hier botsen dus ontzettend mijn gevoel en verstand. Ik wil uit de strijd blijven, maar wordt er vanzelf ingezogen.'
Ik dnek dat het iets subtieler ligt. Er is sprake van een echtscheiding. Dat is op zich een conflict (niet hetzelfde als ruzie of strijd): er zijn nu twee mensen die iets moeten gaan verdelen wat eerder gezamenlijk was. De manier waarop die verdeling gebeurt is voor beiden nieuw, maar er zijn een paar zakelijke afspraken die gemaakt moeten worden. Als je het geluk hebt dat je een goede advocaat/mediator hebt, dan loodst die je door dat proces heen.
Door eigenlijk geen gebruik te willen (of kunnen?) maken van bestaande procedures lijkt het alsof je aardig bent, geen strijd wil leveren etc., maar in feite vraag je van de andere partner dat die alles netjes voor jou gaat regelen zoals jij dat wil, zonder dat je daar enige inspanning voor hoeft te leveren. Dan lijkt het alsof je geen strijd voert, maar in feite is het iets subtieler.
Dat je tegenover elkaar komt te staan is niet 'strijd' maar is het loskomen van elkaar.
Met de scheiding moet je ook de beslissingen voor je eigen leven op je nemen. Ook de zakelijke. Dat kan echt wel op een fatsoenlijke manier, waarbij je de ander niet het vel over de oren haalt. Je kunt heel goed rekening houden met de ander, maar je moet ook de balans opmaken voor jezelf en zelf zorg dragen voor wat voor jou belangrijk is.
Als je dat doet, zelfbewust, met oog voor alle pijn en verdriet die er overal is, en alle onmogelijkheden die zich openbaren, in het besef dat het een fase is die je zo goed mogelijk door moet komen, waarin jij voor wat betreft je eigen leven de leiding hebt, dan zullen de kinderen daar niet zo heel veel onder lijden. Wat ze te zien krijgen is een moeder die haar eigen leven op zich kan nemen en dat ook aankan. Dat is ook een belangrijke levensles voor hen.
De suggestie van Temet is daarom goed: ga voorlopige voorzieningen regelen. Dat kun je meedelen aan je ex, het maakt even niet uit hoe hij daarop gaat reageren: dit is wat jij nu nodig hebt. En eigenlijk heeft hij dat ook nodig, meer duidelijkheid, ook al is die pijnlijk wellicht voor allebei.
Tsjor
Helaas lijkt het een langdurige kwestie te worden. Het lastigste vind ik dat de vader van mijn kinderen nergens meer aan meebetaalt. Hij heeft dat eenzijdig besloten. Hij betaalt ook geen kosten voor de kinderen, behalve de spullen die hij voor hen aanschaft in zijn woning en bv hun gezamenlijke vakantie. Maar omdat ze bij mij wonen draag ik alle kosten van eten, energie, vervoer, etc. Ik probeer voor hen een bijdrage mee te nemen in het convenant, maar dat wordt dus een langdurige kwestie en in de tussentijd draai ik overal voor op. Gaat om meer dan 1000 euro per maand dat ik meer betaal dan hij, puur voor de kinderen. Ik vraag ze soms om papa een tikkie te sturen als ze extra kosten maken, maar ik merk dat ze dat erg lastig vinden. Ze voelen ook wel aan dat hun vader moeilijk doet over alles. En ik wil ze daarmee eigenlijk niet opzadelen, zeker niet omdat ik ze zo weinig mogelijk negatieve dingen over hun vader wil meegeven. De band is fragiel en begint net weer wat te herstellen.
Afdwingen van een bijdrage kan ik niet omdat ze jongvolwassen zijn. Dat zullen ze zelf moeten doen, maar ik weet dat ze dat echt niet willen. Dus nu sta ik voor de keuze: ga ik het ze moeilijk maken en voor alle extra dingen naar vader verwijzen of ga ik zelf alles betalen, zodat zij er niet zoveel van merken.
Ik neig naar zelf betalen, ik teer dan wel maandelijks in op mijn spaargeld, maar ik kan daar nog wel even mee vooruit (al is dat als zelfstandige een risico want dat is ook mijn buffer voor mindere tijden). En het is nog maar een paar jaar voordat ze op eigen benen staan.
Tips welkom!
Ze zijn jong volwassen, dit hoort ook bij financiële opvoeding. Ga dus met ze om tafel zitten en neem alle 3 de kostenplaatjes door. Ook met die 17 jarige. Op zich is dit ook heel normaal met jong volwassen kinderen, zeker bij grote financiële wijzigingen in een gezin waardoor er keuzes gemaakt moeten worden denk aan werkloosheid van 1 of beide ouders, langdurige ziekte etc.
Jij kunt niet alles blijven betalen, want dat is onverstandig zoals je zelf al zegt want die financieel mindere tijd komt een keer als zelfstandige, je hebt geen glazen bol om in de toekomst te kijken. Aan hun de keuze om aan hun vader te vragen om een bijdrage of het gat op een andere manier te dichten. En met dat vragen kun jij ze helpen. Zij kunnen bv ook de hulp inschakelen van jouw advocaat om een nette maar duidelijke brief op te stellen. Wat Temet al schreef een blaffende advocaat wil wel eens helpen om onwillige betalers tot betalen te brengen. Tot hun 21e is hij wettelijk verplicht te zorgen en omdat ze niet bij hem wonen zal dat vooral financieel zijn.
Natuurlijk moet je jouw deel bijdragen maar je hoeft en kunt niet hun vaders onvolkomenheden compenseren.
Als je 17-jarige nog altijd 17 is dan zou ik als de wiedeweerga alimentatie voor hem/haar proberen te regelen. Als dat vastligt, dan blijft dat vastliggen tot kind 21 is. En als vader voor zijn jongvolwassen kinderen niet betaalt, kan hij meer betalen voor de minderjarige. Om wille van de snelheid zou ik dit bij voorlopige voorziening vragen, dan heb je alvast wat.
Grote kans dat als het zover komt, vader liever voor alle kinderen betaalt dan alleen voor de jongste. Maar zolang hij voor de meerderjarigen niet betaalt, kan al zijn draagkracht worden benut voor de minderjarige. Aan hem de keus, maar hij moet wel gedwongen worden. Dus doe dat nu ook, nu jij zelf nog wat kan.
Dat kan dus helaas niet meer, hij is al 18 inmiddels. Ze zullen zelf actie moeten ondernemen. Ik probeer het daarom op te nemen in het convenant, dan kan ik het voor ze regelen. Maar dat duurt dus nog even
Wat het lastig maakt is dat hij van alles doet om de kinderen meer bij hem te krijgen. Niet door een betrokken vader te zijn maar door manipulatie. Hij geeft bv geen geld, maar wel hele dure spullen die ze dan alleen daar mogen gebruiken. En dat is precies de reden dat de kinderen hem niet willen vragen om geld. Omdat ze weten dat hij er iets voor terug verwacht, namelijk vaker bij hem zijn. Maar als ze daar dan eens een keer zijn is het lang niet altijd fijn. Hij is niet meer de vader die ze kenden en die ze missen. Maar ze hebben wel telkens die hoop. Het is voor hen eigenlijk ook een soort van scheiding van hun vader zoals die was. Zonder dat ze dat willen en zonder dat ze daar ook maar iets aan kunnen doen. Maar ze blijven het wel hopen en daarom willen ze hem niet teveel vragen merk ik. En al helemaal niet onder druk zetten.
En mij durven ze het wel te vragen. En als ik nee zeg komen ze knel te zitten tussen de loyaliteit voor mij (want ze snappen de situatie heel goed, ik heb de berekeningen met hun gemaakt en ze weten precies wat ze nodig hebben en wat ik dus allemaal in mijn eentje betaal) en de hoop op een goede band met hun vader.
Ik denk zelf dat elk tikkie dat ze hem sturen wel betaald wordt, maar ze doen het niet omdat ze zich niet verplicht willen voelen daar vaker te zijn.
En dan denk ik; misschien moet ik er dan maar voor zorgen dat ze zich wel vrij voelen en dat hij ze niet onder druk kan zetten. Zodat ze in het contact met hem wat ontspannen kunnen staan. Dat zal hun band goed doen en dus is het goed voor mijn kinderen. En wat goed is voor hen is voor mij het belangrijkst.
En wat ook telt: ik kan dan mijn frustratie loslaten dat hij als vader weigert voor zijn kinderen te betalen. Want hij verdient geld als water. Dus hij kan het makkelijk betalen. Het is echt onwil. Voor mij geldt dat ik het geld wel heb, maar dat ik dan wel elke maand inteer op mijn reserves. En ik vind het gewoon ook wel een enorme rotstreek.
Het is ook goed om je te beseffen dat meerderjarigheid ook eigen verantwoordelijkheid is voor de eigen financiën. Ik zie niet in waarom jij honderden of zelfs 1000 euro zou moeten betalen! Het zijn geen kinderen meer maar jongvolwassenen die hun eigen leven moeten bekostigingen. Dat moeten er zoveel. En in jullie situatie zijn er nu eenmaal zaken veranderd. Daar hoort een volwassen gesprek bij over geld en verantwoordelijkheid. Ze kunnen lenen bij DUO en een wekelijkse bijbaan en zomervakantie werk om zich te redden. Zaken als zakgeld en kleedgeld vervallen bij velen na het 18e jaar. Ik zou dus ophouden tal van zaken te betalen. Hoe vervelend ook dit hoort bij volwassen worden. En jouw situatie is veranderd. Ga niet lopen compenseren wat hun vader ontbreekt. Ga niet in discussie over geld of spullen met je ex. En zeg tegen de kinderen dat ze zaken zelf moeten regelen met hun vader.
Ik weet dat in het verleden DUO een berekening maakte per ouder mbt de ouderbijdrage. Gebaseerd op het inkomen van de Belastingdienst. Is dat nog steeds zo?
Hou op met dit contact met je ex. Je kinderen zijn jongvolwassenen.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 09:19:
Dat kan dus helaas niet meer, hij is al 18 inmiddels. Ze zullen zelf actie moeten ondernemen. Ik probeer het daarom op te nemen in het convenant, dan kan ik het voor ze regelen. Maar dat duurt dus nog even
Wat het lastig maakt is dat hij van alles doet om de kinderen meer bij hem te krijgen. Niet door een betrokken vader te zijn maar door manipulatie. Hij geeft bv geen geld, maar wel hele dure spullen die ze dan alleen daar mogen gebruiken. En dat is precies de reden dat de kinderen hem niet willen vragen om geld. Omdat ze weten dat hij er iets voor terug verwacht, namelijk vaker bij hem zijn. Maar als ze daar dan eens een keer zijn is het lang niet altijd fijn. Hij is niet meer de vader die ze kenden en die ze missen. Maar ze hebben wel telkens die hoop. Het is voor hen eigenlijk ook een soort van scheiding van hun vader zoals die was. Zonder dat ze dat willen en zonder dat ze daar ook maar iets aan kunnen doen. Maar ze blijven het wel hopen en daarom willen ze hem niet teveel vragen merk ik. En al helemaal niet onder druk zetten.
En mij durven ze het wel te vragen. En als ik nee zeg komen ze knel te zitten tussen de loyaliteit voor mij (want ze snappen de situatie heel goed, ik heb de berekeningen met hun gemaakt en ze weten precies wat ze nodig hebben en wat ik dus allemaal in mijn eentje betaal) en de hoop op een goede band met hun vader.
Ik denk zelf dat elk tikkie dat ze hem sturen wel betaald wordt, maar ze doen het niet omdat ze zich niet verplicht willen voelen daar vaker te zijn.
En dan denk ik; misschien moet ik er dan maar voor zorgen dat ze zich wel vrij voelen en dat hij ze niet onder druk kan zetten. Zodat ze in het contact met hem wat ontspannen kunnen staan. Dat zal hun band goed doen en dus is het goed voor mijn kinderen. En wat goed is voor hen is voor mij het belangrijkst.En wat ook telt: ik kan dan mijn frustratie loslaten dat hij als vader weigert voor zijn kinderen te betalen. Want hij verdient geld als water. Dus hij kan het makkelijk betalen. Het is echt onwil. Voor mij geldt dat ik het geld wel heb, maar dat ik dan wel elke maand inteer op mijn reserves. En ik vind het gewoon ook wel een enorme rotstreek.
Zijn die kinderen niet gewoon heel erg verwend?
Lenen bij DUO doet de student al, een bijbaan is voor hem geen optie naast zijn studie. Hij is minder belastbaar en is zijn studie- uren nog aan het opbouwen, zit nog niet op volledig. Ik denk wel dat hij dat in de toekomst kan als hij helemaal hersteld is, maar dat duurt nog wel even. Alle extra druk is alleen maar een belemmering bij zijn herstel, dus dat speelt ook mee in mijn overweging.
De jongste werkt al jaren in een bijbaan en blijft dat doen, maar dat weegt natuurlijk niet op tegen alle kosten die een jongvolwassene maakt.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 11:02:
Lenen bij DUO doet de student al, een bijbaan is voor hem geen optie naast zijn studie. Hij is minder belastbaar en is zijn studie- uren nog aan het opbouwen, zit nog niet op volledig. Ik denk wel dat hij dat in de toekomst kan als hij helemaal hersteld is, maar dat duurt nog wel even. Alle extra druk is alleen maar een belemmering bij zijn herstel, dus dat speelt ook mee in mijn overweging.
De jongste werkt al jaren in een bijbaan en blijft dat doen, maar dat weegt natuurlijk niet op tegen alle kosten die een jongvolwassene maakt.
Maar waar zitten die kosten dan in?
Nick90 schreef op 03-08-2023 om 10:25:
[..]
Zijn die kinderen niet gewoon heel erg verwend?
Jawel, dat zijn ze wel, en dat komt ook omdat het verleidelijk is als moeder om steeds alles voor je kinderen te doen en te regelen want dat voelt goed. Terug stappen en ze aan laten modderen is voor de kinderen beter, want dan leren ze zelfstandigheid, keuzes maken en trots zijn op wat ze zelf bereikt hebben. Maar dan mis je als moeder de directe bevrediging dat je het voor je kinderen regelt, dat je een goede moeder bent, en je hoeft nog niet je eigen leven op te pakken als individu. Dat is een echt een valkuil.
Je ziet het veel, dat mensen zich pas een goede moeder of vader voelen als ze alles voor de kinderen doen maar daarmee zitten de kinderen met het gevoel nutteloos te zijn, zelf niks te kunnen realiseren en ze zien ook nog eens hun ouders zwoegen zonder te mogen helpen.
Kortom, je bent een goede ouder door je kinderen ruimte te geven en bij te laten dragen, niet door alles voor ze te doen en op te lossen.
Nick90 schreef op 03-08-2023 om 11:08:
[..]
Maar waar zitten die kosten dan in?
Ik zou zeggen verdiep je er eens in, dit is gewoon de standaard kostenberekening voor een student.
Lekker bezig Anna. Dat zal voor jou vast bevrediging geven, om zo te oordelen over mensen en een situatie die je niet kent. Heb jij weer een fijne dag gefeliciteerd meid!
Tips zijn nog steeds welkom. Oordelen sla ik verder over.