Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 11:26:
Tips zijn nog steeds welkom. Oordelen sla ik verder over.
Niet bedoeld om te oordelen maar ik snap ook niet zo goed waar die duizend euro op gebaseerd is en of het dan logisch is dat ex daar aan mee moet betalen; Vanaf 18 jaar gaat de kinderalimentatie zo wie zo niet meer naar jou maar naar het kind zelf. Vervolgens kun je dan met je kind om de tafel zitten en bespreken voor welk bedrag hij meebetaald in de kosten bv d.m.v. kostgeld. Zak en kleedgeld stopt meestal ook met 18 jaar, het is heel gebruikelijk dat jongvolwassenen meebetalen/ zaken zelf bekostigen. Mijn tip zou dan ook zijn; zorg dat er spoedig afspraken komen over de kinderalimentatie tussen vader en kind; jullie zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan dus dat zou toch een keer afgerond moeten worden lijkt mij. Vader zal moeten bijdragen in de kosten tot hun 21e ( soms nog iets langer bij studie) maar dat loopt niet via jou.
Als je veel kosten maakt qua eten en energie; waarom niet bv de helft van de tijd bij vader wonen? Misschien wil je dat niet maar zo verdeel je wel de kosten wat meer. Ik weet niet hoe je woon situatie is maar is evt. een kleinere, energiezuinge woning kopen een optie?
De 1000 euro zijn de totale kosten van levensonderhoud per kind. Gebaseerd op Nibud en dan nog heel iets erboven omdat we veel verdienen. De kinderen willen zelf bij mij wonen, zeker ook omdat hun vader gewoon heel raar doet. Ook tegen hen. Ze voelen zich daar ongemakkelijk. Ik heb aangegeven dat ze het moeten doen zoals zij fijn vinden en dat ik 50/50 ook prima vind. Of helemaal daar. Maar tot nu toe hebben ze nog maar een enkele keer daar geslapen omdat ze vlakbij waren stappen of als hun vader er niet was. Lekker ff alleen zijn met vriendinnetje. Dus ze doen dat niet. Misschien komt dat nog in de toekomst. Ik wil helemaal niks van de kinderalimentatie, dat gaat allemaal naar hen. Officieel moeten ze daarvan dan weer een stukje aan mij betalen, ik moet nog kijken hoe we dat gaan doen. Maar zij krijgen dus ook niks en tegelijkertijd is hij gestopt met meebetalen aan gezamenlijke kosten. Daarvan betaalde ik veel voor de kinderen. Eten, vervoer, extra ziektekosten, rijles, dingen voor de opleidingen. Energie betaal ik al lang alleen. Ik hoef niks van hem, ik red mij prima.
Probleem is dat het me wel raakt dat hij niks betaalt en dat ik de kinderen niet in de strijd wil gooien. Voor hen is het ook heel moelijk dat hij van betrokken vader ineens een soort van vreemde geworden is.
Van die 1000 euro per kind is de helft dus voor mijn rekening. Blijft er voor hem dus nog 500 per kind over.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 12:30:
De 1000 euro zijn de totale kosten van levensonderhoud per kind. Gebaseerd op Nibud en dan nog heel iets erboven omdat we veel verdienen. De kinderen willen zelf bij mij wonen, zeker ook omdat hun vader gewoon heel raar doet. Ook tegen hen. Ze voelen zich daar ongemakkelijk. Ik heb aangegeven dat ze het moeten doen zoals zij fijn vinden en dat ik 50/50 ook prima vind. Of helemaal daar. Maar tot nu toe hebben ze nog maar een enkele keer daar geslapen omdat ze vlakbij waren stappen of als hun vader er niet was. Lekker ff alleen zijn met vriendinnetje. Dus ze doen dat niet. Misschien komt dat nog in de toekomst. Ik wil helemaal niks van de kinderalimentatie, dat gaat allemaal naar hen. Officieel moeten ze daarvan dan weer een stukje aan mij betalen, ik moet nog kijken hoe we dat gaan doen. Maar zij krijgen dus ook niks en tegelijkertijd is hij gestopt met meebetalen aan gezamenlijke kosten. Daarvan betaalde ik veel voor de kinderen. Eten, vervoer, extra ziektekosten, rijles, dingen voor de opleidingen. Energie betaal ik al lang alleen. Ik hoef niks van hem, ik red mij prima.
Probleem is dat het me wel raakt dat hij niks betaalt en dat ik de kinderen niet in de strijd wil gooien. Voor hen is het ook heel moelijk dat hij van betrokken vader ineens een soort van vreemde geworden is.
Maar waarom zijn er nog steeds geen officiele afspraken m.b.t. de kinderalimentatie die hij aan ze moet betalen? Dat heeft niks te maken " kinderen in de strijd gooien" maar de scheiding officieel financieel afronden. Duidelijk alles vastleggen zodat iedereen weet waar hij/ zij aan toe is. Het komt nu over alsof allesmaar op zijn beloop blijft gaan, dat is niet wenselijk.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 11:25:
Lekker bezig Anna. Dat zal voor jou vast bevrediging geven, om zo te oordelen over mensen en een situatie die je niet kent. Heb jij weer een fijne dag gefeliciteerd meid!
Je mag gerust boos blazen, maar denk er toch een keer iets langer over na. Het is geen oordeel overigens.
Je hebt het steeds over kinderen, maar het zijn jongvolwassenen.
Die 1.000 euro per maand is toch op basis van op kamers wonen?
Hier ook gescheiden ouders. Voordat kind ging studeren, betaalden we samen 250 euro per maand voor kleding, zakgeld, etc. op de gezamanelijke rekening, daar hielden we ruim van over. Vanaf studeren vonden we dat kind zelf ook wat kon verdienen, voor de extra's. Hij woonde thuis (helft bij vader en helft bij mij). Hij kreeg van ons vanaf dat hij ging studeren het collegegeld betaald. En hij kreeg een toelage van 50 euro per maand per ouder. Hij woont uiteraard gratis bij ons.
In coronatijd is dat verhoogd naar 100 euro per maand omdat hij zijn baantjes niet meer kon doen.
Uitwonend zou uiteraard duurder zijn, dan zou hij moeten gaan lenen. Nu leent hij niets.
We moeten nog overleggen wat we gaan doen als hij de basisbeurs krijgt.
Gingergirl schreef op 03-08-2023 om 12:58:
[..]
Maar waarom zijn er nog steeds geen officiele afspraken m.b.t. de kinderalimentatie die hij aan ze moet betalen? Dat heeft niks te maken " kinderen in de strijd gooien" maar de scheiding officieel financieel afronden. Duidelijk alles vastleggen zodat iedereen weet waar hij/ zij aan toe is. Het komt nu over alsof allesmaar op zijn beloop blijft gaan, dat is niet wenselijk.
Omdat hij nergens mee instemt. Zijn voorstellen komen er telkens op neer dat hij heel veel geld wil van mij (waar hij deels recht op heeft, maar een groot deel ook niet) en niet of nauwelijks wil betalen voor de kinderen. Dus we zijn nog ver van een convenant. En ik kan geen voorlopige voorzieningen aanvragen voor kosten van meerderjarige kinderen. Dan zullen ze zelf naar de rechtbank moeten.
Sas, mijn eerste voorstel was ook inderdaad een gezamenlijke rekening voor de kosten van de kinderen, die niet horen bij verblijf. Maar omdat hij telkens geld daarvandaan haalt of niet stort werkt dat niet.
En omdat ze alleen bij mij wonen tot dusver, heb ik alle verblijfskosten en zal hij dus de overige kosten op zich moeten nemen. Maar dat wil hij dus niet.
Foetsie, zoals je het nu beschrijft is de situatie onoplosbaar.
Jij hebt zelf geen recht op alimentatie van je ex. Je kinderen hebben wel recht op een bijdrage van ex, maar de kinderen willen de confrontatie met hun vader niet aan en jij wilt de kinderen ook niet aansporen om de confrontatie met hun vader aan te gaan.
Jij kan zelf geen alimentatie vragen voor de kinderen, want de kinderen zijn volwassen.
En hij heeft kennelijk geen enkele stimulans om wel te betalen zonder dat er iets officieel is vastgelegd. Die stimulans kan er zijn in de vorm van stevige kritiek door de kinderen, maar dat willen die kinderen niet, want zie hierboven. En jij kan kritiek op hem hebben, maar daar is hij niet van onder de indruk.
Dus tenzij jij iemand anders weet naar wie vader wel luistert en die jij kan vragen om de situatie eens aan te kaarten (opa en oma vz? Andere familie? Vriend van vader?) zijn je opties om iets aan deze situatie te veranderen, uitgeput.
Ik vind het onverstandig om als zzp-er te veel op reserves in te teren, maar dat is kennelijk wat je besloten hebt te doen omdat je dat minder erg vindt dan om je kinderen te stimuleren dit bij vader aan te kaarten. Tenzij er nog kantjes aan dit verhaal zitten die onderbelicht zijn gebleven, zie ik geen oplossing eerlijk gezegd.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 13:10:
[..]
Omdat hij nergens mee instemt. Zijn voorstellen komen er telkens op neer dat hij heel veel geld wil van mij (waar hij deels recht op heeft, maar een groot deel ook niet) en niet of nauwelijks wil betalen voor de kinderen. Dus we zijn nog ver van een convenant. En ik kan geen voorlopige voorzieningen aanvragen voor kosten van meerderjarige kinderen. Dan zullen ze zelf naar de rechtbank moeten.
Lastig inderdaad. Maar hij kan dat ( lijkt mij) toch niet eeuwig rekken; wellicht toch wenselijk om hier via de rechter meer vaart achter te zetten. Jullie zijn al een jaar uit elkaar en er is nog weinig officieel afgerond, misschien zakelijker zijn en toch naar de rechter stappen dat je er samen niet uitkomt zo.
Je jongvolwassen kinderen idem dito; ga het regelen! Als jullie er zelf niet achteraan gaan vindt ex het waarschijnlijk wel prima zo. En zoals jezelf al schrijft; hij heeft ook recht op e.e.a. nu dat ook niet wordt afgerond verklaard dat waarschijnlijk ook zijn gedrag; " als ik niet krijg waar ik recht op heb dan krijg jij ook niet waar jij recht op hebt", jullie komen er zo niet uit.
Temet, ik heb met de kinderen berekend wat hun kosten zijn en welke daarvan ik sowieso al betaal omdat ze hier wonen. En inderdaad besproken dat ze dat verder zelf met hun vader moeten afspreken. Dat willen ze wel, maar ze doen het niet. Als ik er iets druk op zet, dan zie ik heel veel stress. Ik snap wel waarom, ik ken de dynamiek, heb er natuurlijk jaren zelf in gezeten. Hij is manipulatief heel sterk.
Maar die stress kan de 1 wel handelen maar de andere niet. Dan gaan andere belangrijke zaken er onder lijden, terwijl hij juist heel sterk op de weg terug is na heel diep te hebben gezeten.
Dus inderdaad is het kiezen of delen. Ofwel ik zet druk op de kinderen dat zij dit moeten gaan regelen, met de risico's van dien, of ik slik de onrechtvaardigheid weg en doe het zelf.
Ik ben er nog niet uit hoor.
Ik had dit even over het hoofd gezien: " Zijn voorstellen komen er telkens op neer dat hij heel veel geld wil van mij (waar hij deels recht op heeft, maar een groot deel ook niet)".
Ik zie hier een mogelijkheid. Ex heeft recht op geld van jou. Kinderen hebben recht op geld van ex. Als de kinderen hun vordering op hun vader aan jou overdragen dan kan jij beide vorderingen tegen elkaar wegstrepen. Wel even overleggen met een advocaat om het goed te regelen. En ik zou van tevoren aan ex aankondigen dat je het zo gaat doen, maar dat hij zich nog kan bedenken en gewoon de kinderen rechtstreeks een bedrag kan betalen.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 13:27:
Temet, ik heb met de kinderen berekend wat hun kosten zijn en welke daarvan ik sowieso al betaal omdat ze hier wonen. En inderdaad besproken dat ze dat verder zelf met hun vader moeten afspreken. Dat willen ze wel, maar ze doen het niet. Als ik er iets druk op zet, dan zie ik heel veel stress. Ik snap wel waarom, ik ken de dynamiek, heb er natuurlijk jaren zelf in gezeten. Hij is manipulatief heel sterk.
Maar die stress kan de 1 wel handelen maar de andere niet. Dan gaan andere belangrijke zaken er onder lijden, terwijl hij juist heel sterk op de weg terug is na heel diep te hebben gezeten.
Dus inderdaad is het kiezen of delen. Ofwel ik zet druk op de kinderen dat zij dit moeten gaan regelen, met de risico's van dien, of ik slik de onrechtvaardigheid weg en doe het zelf.
Ik ben er nog niet uit hoor.
Dan kun je toch om kostgeld vragen aan je kinderen? En kun je die 1000 euro per kind ook onderbouwen?
Juist nu vader de kinderen blijkbaar zo onder druk zet zou ik kinderen helpen om het via een rechtszaak te regelen met hun vader dat ze kinderalimentatie krijgen. Is dat voor de oudste nog zinvol? Of is die al bijna 21? Voor de kinderen geldt dat ze een toegevoegd advocaat krijgen, aangezien ze zelf nog vrijwel niet verdienen.
Verder schrijf je dat je oudste niet bij kan verdienen vanwege medische beperkingen. Hebben jullie al naar deze regeling gekeken: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/werken-met-arbeidsbeperking/vraag-en-antwoord/hoe-hoog-is-de-studietoeslag-voor-studenten-met-een-medische-beperking
Misschien een beetje of topic, maar het moet me toch van het hart. Ik lees hier veel opmerkingen als dat de kinderen verwend zouden zijn, ze ‘al’ volwassen zijn en ze zelfs zouden moeten procederen tegen hun vader, want: ze moeten leren zelf hun eigen boontjes te doppen.
Sorry, maar wat vraag je nou eigenlijk? Kinderen worden nu verscheurd door beide ouders. Moeder kan het niet betalen en legt kinderen de complete rekensom voor, inclusief het verzoek dit bij vader aan te kaarten. Vader heeft echter laten zien hier zich niks van aan te trekken.
Wat moeten die kinderen nu? Vindt iemand echt dat je van kinderen kunt verwachten dat zij naar de rechter gaan om geld van hun vader te vragen? Eens dat vader dit zou moeten betalen hoor, maar als hij dat niet doet, kun je dit dan echt van kinderen vragen?
Ik heb zelf als kind in zo’n situatie gezeten en wat voelde ik me bezwaard bij elke boterham die ik at. Echt waar. Al heel jong dacht ik: ik moet zo snel mogelijk op eigen benen staan, zodat ik niemand meer financieel tot last ben. Die gedachte werkt ook nu nog door. En dan kan iedereen zeggen dat je naar de rechter kunt stappen, als kind voel je je vooral bezwaard dat je bestaat.
Lieve TO: als je het kúnt betalen, doe het dan. Probeer deze vraag om geld bij hen weg te houden. Kinderen houden van hun ouders, met al hun tekortkomingen. Doe ze dit niet aan, echt niet.