Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
@Oog, je kunt ze er niet toe dwingen, maar het formele deel natuurlijk wel samen doen. Naast je kind staan en er mee helpen en begeleiden terwijl aan het eind van het verhaal en met de vraag alleen hun handtekening er onder staat.
Oog schreef op 03-08-2023 om 14:03:
Misschien een beetje of topic, maar het moet me toch van het hart. Ik lees hier veel opmerkingen als dat de kinderen verwend zouden zijn, ze ‘al’ volwassen zijn en ze zelfs zouden moeten procederen tegen hun vader, want: ze moeten leren zelf hun eigen boontjes te doppen.
Sorry, maar wat vraag je nou eigenlijk? Kinderen worden nu verscheurd door beide ouders. Moeder kan het niet betalen en legt kinderen de complete rekensom voor, inclusief het verzoek dit bij vader aan te kaarten. Vader heeft echter laten zien hier zich niks van aan te trekken.
Wat moeten die kinderen nu? Vindt iemand echt dat je van kinderen kunt verwachten dat zij naar de rechter gaan om geld van hun vader te vragen? Eens dat vader dit zou moeten betalen hoor, maar als hij dat niet doet, kun je dit dan echt van kinderen vragen?
Ik heb zelf als kind in zo’n situatie gezeten en wat voelde ik me bezwaard bij elke boterham die ik at. Echt waar. Al heel jong dacht ik: ik moet zo snel mogelijk op eigen benen staan, zodat ik niemand meer financieel tot last ben. Die gedachte werkt ook nu nog door. En dan kan iedereen zeggen dat je naar de rechter kunt stappen, als kind voel je je vooral bezwaard dat je bestaat.
Lieve TO: als je het kúnt betalen, doe het dan. Probeer deze vraag om geld bij hen weg te houden. Kinderen houden van hun ouders, met al hun tekortkomingen. Doe ze dit niet aan, echt niet.
Moeder kan het wel betalen schreef ze in een eerdere post maar vindt het niet eerlijk hoe het nu gaat. En daar heeft ze een punt. Zij en ex man moeten er nu vaart achter zetten de scheiding af te ronden. Als ze er na een jaar nog niet samen uit kunnen komen dan kom je er niet uit.
Ja, je kunt van kinderen vragen dit te regelen via de rechtbank, zij zijn jongvolwassen en de kinderalimentatie is een zakelijk iets tussen hen en vader. Natuurlijk was het prettiger geweest als het anders zou lopen maar helaas komen ze er zo niet uit. Dan is het verstandig om de rechter hier uitspraak in te laten doen, het op zijn beloop laten heeft ook weinig zin. Zoals het nu gaat komt het de onderlinge verhoudingen ook niet ten goede. Hoe moeilijk emotioneel ook; ze moeten hier zakelijk in staan anders doen ze zichzelf te kort. Voor de " lieve vrede" het niet doen kom je ook niet verder mee denk ik. Je mag als kind/ jongvolwassene voor je rechten opkomen.
Daarna is het tussen hen en moeder hoe ze de leefkosten verdelen financieel.
"Moeder kan het wel betalen schreef ze in een eerdere post maar vindt het niet eerlijk hoe het nu gaat."
Moeder kan het alleen maar betalen door in te teren op haar reserves. Dat gaat iets verder dan 'niet eerlijk', dat is riskant. Iedereen zou een beetje fatsoenlijke stroppenpot moeten hebben, en dat geldt dubbel zo sterk voor iemand die als zelfstandige werkt, want het kan altijd een tijdje zakelijk tegenzitten en dan moet je niet meteen financieel kopje onder gaan. Daar is zo'n reserve voor nodig en in die zin is de keuze om daarop in te teren om gaten in het budget te dichten zakelijk gezien onverstandig.
Temet schreef op 03-08-2023 om 15:02:
"Moeder kan het wel betalen schreef ze in een eerdere post maar vindt het niet eerlijk hoe het nu gaat."
Moeder kan het alleen maar betalen door in te teren op haar reserves. Dat gaat iets verder dan 'niet eerlijk', dat is riskant. Iedereen zou een beetje fatsoenlijke stroppenpot moeten hebben, en dat geldt dubbel zo sterk voor iemand die als zelfstandige werkt, want het kan altijd een tijdje zakelijk tegenzitten en dan moet je niet meteen financieel kopje onder gaan. Daar is zo'n reserve voor nodig en in die zin is de keuze om daarop in te teren om gaten in het budget te dichten zakelijk gezien onverstandig.
Mee eens hoor. Tevens schreef ze ook dat ex nog geld van haar krijgt, dat is ook nog niet opgelost en speelt wellicht mee in het feit dat hij zich nu ook niet welwillend opstelt.. Hoe alles exact zit weten wij niet en gaat ons ook niks aan. Ik lees echter dat ze beiden zaken " niet eerlijk" vinden en er samen niet uitkomen. Zou voor alle partijen wenselijk zijn als er duidelijke en heldere afspraken komen zodat iedereen verder kan.
Gingergirl schreef op 03-08-2023 om 13:20:
[..]
Lastig inderdaad. Maar hij kan dat ( lijkt mij) toch niet eeuwig rekken; wellicht toch wenselijk om hier via de rechter meer vaart achter te zetten. Jullie zijn al een jaar uit elkaar en er is nog weinig officieel afgerond, misschien zakelijker zijn en toch naar de rechter stappen dat je er samen niet uitkomt zo.
Je jongvolwassen kinderen idem dito; ga het regelen! Als jullie er zelf niet achteraan gaan vindt ex het waarschijnlijk wel prima zo. En zoals jezelf al schrijft; hij heeft ook recht op e.e.a. nu dat ook niet wordt afgerond verklaard dat waarschijnlijk ook zijn gedrag; " als ik niet krijg waar ik recht op heb dan krijg jij ook niet waar jij recht op hebt", jullie komen er zo niet uit.
Ik denk inderdaad ook wel dat ik naar de rechter zal moeten stappen. Hij vraagt te veel waar hij geen recht op heeft en daarnaast nog een paar dingen waar je over kan twisten. Over dat laatste wil ik wel wat onderhandelen, maar over de dingen die duidelijk zijn afgesproken en vastgelegd niet. Ik zie geen reden om hem meer te geven dan waar hij recht op heeft en inderdaad betekent dat ook dat ik meer spaargeld over houdt en dus makkelijker de kinderen kan helpen.
Helaas duurt zo'n procedure zeker een jaar en mijn vraag was daarom gericht op de tussentijd. Maar ik denk dat Temet het ei van columbus heeft gevonden.
Temet schreef op 03-08-2023 om 13:34:
Ik had dit even over het hoofd gezien: " Zijn voorstellen komen er telkens op neer dat hij heel veel geld wil van mij (waar hij deels recht op heeft, maar een groot deel ook niet)".
Ik zie hier een mogelijkheid. Ex heeft recht op geld van jou. Kinderen hebben recht op geld van ex. Als de kinderen hun vordering op hun vader aan jou overdragen dan kan jij beide vorderingen tegen elkaar wegstrepen. Wel even overleggen met een advocaat om het goed te regelen. En ik zou van tevoren aan ex aankondigen dat je het zo gaat doen, maar dat hij zich nog kan bedenken en gewoon de kinderen rechtstreeks een bedrag kan betalen.
Dit is denk ik een hele goede! Ik zal dit met mijn advocaat bespreken. Zo kan ik zelf uit de strijd en de ergenis stappen en ook de kinderen daar buiten houden. En dan het bedrag dat ze niet hebben ontvangen terugvorderen als de procedure voor de rechtbank speelt.
In de tussentijd kan hij zich altijd nog bedenken en aan de kinderen gaan betalen en ik sluit zeker niet uit dat hij dat dan ook wel gaat doen. In ieder geval deels.
Ik hoop nog steeds dat een rechtszaak te vermijden is, maar dit is wel een extra reden om toch de procedure te starten.
Gingergirl schreef op 03-08-2023 om 15:24:
[..]
Mee eens hoor. Tevens schreef ze ook dat ex nog geld van haar krijgt, dat is ook nog niet opgelost en speelt wellicht mee in het feit dat hij zich nu ook niet welwillend opstelt.. Hoe alles exact zit weten wij niet en gaat ons ook niks aan. Ik lees echter dat ze beiden zaken " niet eerlijk" vinden en er samen niet uitkomen. Zou voor alle partijen wenselijk zijn als er duidelijke en heldere afspraken komen zodat iedereen verder kan.
Hij krijgt geld bij de uitkoop van ons huis en een deel van mijn spaargeld (en dat van hem) valt in de gemeenschap. Maar de taxatiewaarde valt hem tegen, hij wil meer. Een rechter zal daar niet in meegaan. Sterker nog, de waarde van dit soort huizen is alleen maar gedaald sinds de taxaties. Verder stelt hij bij vrijwel alles aanvullende eisen, wat geen rechter zou toekennen. Het zou zeker beter zijn als we het eens kunnen worden, maar ik ga niet meer mee in onlogische eisen. Dat heb ik al veel te lang gedaan.
Oog schreef op 03-08-2023 om 14:03:
Misschien een beetje of topic, maar het moet me toch van het hart. Ik lees hier veel opmerkingen als dat de kinderen verwend zouden zijn, ze ‘al’ volwassen zijn en ze zelfs zouden moeten procederen tegen hun vader, want: ze moeten leren zelf hun eigen boontjes te doppen.
Sorry, maar wat vraag je nou eigenlijk? Kinderen worden nu verscheurd door beide ouders. Moeder kan het niet betalen en legt kinderen de complete rekensom voor, inclusief het verzoek dit bij vader aan te kaarten. Vader heeft echter laten zien hier zich niks van aan te trekken.
Wat moeten die kinderen nu? Vindt iemand echt dat je van kinderen kunt verwachten dat zij naar de rechter gaan om geld van hun vader te vragen? Eens dat vader dit zou moeten betalen hoor, maar als hij dat niet doet, kun je dit dan echt van kinderen vragen?
Ik heb zelf als kind in zo’n situatie gezeten en wat voelde ik me bezwaard bijO elke boterham die ik at. Echt waar. Al heel jong dacht ik: ik moet zo snel mogelijk op eigen benen staan, zodat ik niemand meer financieel tot last ben. Die gedachte werkt ook nu nog door. En dan kan iedereen zeggen dat je naar de rechter kunt stappen, als kind voel je je vooral bezwaard dat je bestaat.
Lieve TO: als je het kúnt betalen, doe het dan. Probeer deze vraag om geld bij hen weg te houden. Kinderen houden van hun ouders, met al hun tekortkomingen. Doe ze dit niet aan, echt niet.
Wat jij hier schrijft is precies de reden dat ik zo twijfel. Natuurlijk heb ik gelijk en natuurlijk zouden we op onze strepen moeten gaan staan. Maar dat gaat ten koste van de kinderen of van de band tussen kinderen en vader. Ik wil dat niet. Ik vraag me ook af of dat het waard is. Want dan krijgen ze geld en neemt hij ze een keer mee uit eten en dan krijgen ze die maand niks meer omdat het eten al zo duur was. Zo gaat het worden, ook als we wel stappen ondernemen. Ik ken hem na dertig jaar goed genoeg om dat te weten.
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 16:57:
[..]
Hij krijgt geld bij de uitkoop van ons huis en een deel van mijn spaargeld (en dat van hem) valt in de gemeenschap. Maar de taxatiewaarde valt hem tegen, hij wil meer. Een rechter zal daar niet in meegaan. Sterker nog, de waarde van dit soort huizen is alleen maar gedaald sinds de taxaties. Verder stelt hij bij vrijwel alles aanvullende eisen, wat geen rechter zou toekennen. Het zou zeker beter zijn als we het eens kunnen worden, maar ik ga niet meer mee in onlogische eisen. Dat heb ik al veel te lang gedaan.
Maar naar de rechter stappen wil je ook niet; hoe komt jullie scheiding ooit tot een daadwerkelijke scheiding?
Gingergirl schreef op 03-08-2023 om 17:40:
[..]
Maar naar de rechter stappen wil je ook niet; hoe komt jullie scheiding ooit tot een daadwerkelijke scheiding?
Ik wil het niet, maar als ik niet snel een kentering zie ga ik wel naar de rechtbank. Het is gewoon moeilijk. Ik wilde niet scheiden maar toen dat nu eenmaal duidelijk was wilde ik vooral 1 ding en dat is goed contact houden voor onze kinderen. Zie OP. Dat is faliekant mislukt en ik moet tekens verder van dat idee afstappen. Dat is een lastig proces van loslaten en dat kost tijd.
Een thuiswonende jongvolwassene kost toch geen 1000 euro p.p.? Genoeg mensen die met een heel gezin van veel minder moeten leven.
Dat je bepaalde dingen voor je kinderen blijft betalen als het kan snap ik wel. Toch zijn je kinderen ook op een leeftijd dat ze snappen dat niet altijd alles kan.
Tikkies naar vader zou ik persoonlijk niet fijn vinden omdat dat voelt als verantwoording afleggen voor wat je koopt en het lokt discussies uit over te duur en wat iets mag kosten van je ex.
De scheiding moet gewoon formeel geregeld worden naar de wet en regelgeving en niet naar wat hij of jij eerlijk vinden.
Ik snap wel dat het nogal een stap is als kind om je vader voor de rechter te dagen. Ik zou dat ook niet snel doen en dan eerder denken 'ik zorg wel voor mezelf' en accepteren dat soms iets niet kan.
Waarom vind je het zo belangrijk dat ze nu een goede band met hun vader houden? Het geeft maar stress over een paar jaar is dat misschien anders. Misschien geeft het hun ook wel stress dat jij wil dat de verstandhouding goed blijft.
Wat de financiën betreft, mijn kinderen hebben heel veel geleend en hebben heel veel studieschuld, wij hadden gewoon geen geld! Nu hebben ze een goede baan en ze lossen niks af want het wordt vanzelf minder. Dus waarom zou je je jongvolwassen studerende kinderen niet laten lenen?
Foetsie schreef op 03-08-2023 om 17:49:
[..]
Ik wil het niet, maar als ik niet snel een kentering zie ga ik wel naar de rechtbank. Het is gewoon moeilijk. Ik wilde niet scheiden maar toen dat nu eenmaal duidelijk was wilde ik vooral 1 ding en dat is goed contact houden voor onze kinderen. Zie OP. Dat is faliekant mislukt en ik moet tekens verder van dat idee afstappen. Dat is een lastig proces van loslaten en dat kost tijd.
Ik begrijp je. Je kinderen zijn jongvolwassen, het is aan hun zelf om te bepalen watvoor band ze wel of niet willen met hun vader. Neem er afstand van en laat dat bij hun. Focus je op de afhandeling van de scheiding dat geeft bevrijding en kun je verder, dit geeft te veel stress en ergernis.
En ook voir je kinderen zal er financieel zaken veranderen, ze hebben de leeftijd om meer bij te dragen, niks mis mee.
MamaE schreef op 03-08-2023 om 18:02:
Een thuiswonende jongvolwassene kost toch geen 1000 euro p.p.? Genoeg mensen die met een heel gezin van veel minder moeten leven.
Dat je bepaalde dingen voor je kinderen blijft betalen als het kan snap ik wel. Toch zijn je kinderen ook op een leeftijd dat ze snappen dat niet altijd alles kan.
Tikkies naar vader zou ik persoonlijk niet fijn vinden omdat dat voelt als verantwoording afleggen voor wat je koopt en het lokt discussies uit over te duur en wat iets mag kosten van je ex.
De scheiding moet gewoon formeel geregeld worden naar de wet en regelgeving en niet naar wat hij of jij eerlijk vinden.
Ik snap wel dat het nogal een stap is als kind om je vader voor de rechter te dagen. Ik zou dat ook niet snel doen en dan eerder denken 'ik zorg wel voor mezelf' en accepteren dat soms iets niet kan.
Ik vind 250 euro per week ook best veel, zoveel kost ik zelf nog niet eens per week. Laat staan onze zoon, die kost dit per maand en die is 9 en groeit als kool.
Nick90 schreef op 03-08-2023 om 18:26:
[..]
Ik vind 250 euro per week ook best veel, zoveel kost ik zelf nog niet eens per week. Laat staan onze zoon, die kost dit per maand en die is 9 en groeit als kool.
Ik denk dat je je er op verkijkt:
Collegegeld 2500 per jaar, studieboeken 400 per jaar, vervoer 70 per maand want ja die ov kaart is niet 24/7 geldig, sport 50 per maand (goedkope schatting, mijn zoon zit alleen al aan training aan 100 per maand, heb je nog geen toernooi of competitie gespeeld)
Ziektekosten verzekering 125 per maand
Voeding, kleding, uitgaan, telefoon,
het tikt behoorlijk snel aan.
Die 1000 euro is waar de overheid van uitgaat dat een gemiddelde student nodig heeft. Dat us wat anders dan dat de ouders dat allemaal moeten betalen. Er is studiefinanciering in de vorm van een basisbeurs, aanvullende beurs en lenen. De ouders worden geacht een bijdrage te doen financieel of in natura, en ook zorgtoeslag natuurlijk. En als het kan een bijbaan.
Een 9 jarige is echt een koopje tov een studerende jong volwassene.