Ik wil geen stiefmoeder zijn

'ik wil geen stiefmoeder zijn'

En dat hoeft ook niet. Dat verwacht niemand. Wees een vriendelijk, gastvrij persoon in de familiekring. M is net zo goed de zoon van zijn vader als jouw zoon dat is.

Je schreef iets dat bepaalde betrokkenheid bij jouw voordeur ophoudt. Tja - soms loopt het leven anders. Hier in huis (alledaags rijtjeshuis) was tweemaal gedurende vier weken een logé, omdat het thuis niet ging. Dat gebeurde plotseling, zonder voorbereidingstijd. Niet eenvoudig, wél van groot belang.

Gasten/Loge's kunnen er niet zijn zonder dat de gastheer/vrouw inschikt. Dat zijn wij in ons land niet zo erg gewend; vroeger was hier op OO iemand - naam vergete n- uit een andere cultuur waar het heel gewoon was dat neven/nichten en andere verdere familieleden voor langere tijd bleven. Het is maar net hoe je je wilt opstellen.

Dat de stageplek in jullie woonplaats is en niet in zijn woonplaats hangt waarschijnlijk samen met het winkelaanbod? Jullie wonen in een stad, toch?

Ik vind dat sommigen wel erg makkelijk praten over een kamer huren (en dan M eventueel te eten vragen). 16 is jong (zou je je eigen 16-jarige op kamers sturen? Succes onzeker zonder zorgzame opstart, zeker als er geen toezicht is op drank!), kamer kost geld. Kamer is misschien niet in de buurt van TS en/of stageplek.

Vragen hoe M het voor zich ziet, lijkt me belangrijk. Al kan ik me ook voorstellen dat-ie er allemaal bij voorbaat al helemaal klaar mee is

Maja

Triest toch, dat Mark in dit geval wordt beschouwd als visite in het huis van zijn vadet?

Wilde ik net schrijven

Ken twee gezinnen waar door Corona en gesloten landsgrenzen er ineens familieleden langdurig moesten blijven logeren.
Dat is maar net goed gegaan😅

Ik vind logees

verschrikkelijk trouwens. (En leuk tegelijk)
Ik ben helemaal geen makkelijk mens en hecht erg aan mijn privacy ed en sociaal contact vind ik fijn maar erg vermoeiend dus niet te veel, niet te vaak.

Maar goed, ik vind dit echt zo'n andere situatie. Ik zou de jongen ook echt niet als logé willen maar hem voor die tijd een thuis proberen te geven.
(Lijkt me uiteindelijk ook minder vermoeiend dan hem steeds op bezoek hebben want dat is echt een andere dynamiek. Bovendien is idd verre van gezegd dat je niet alsnog toezicht ed moet gaan houden en wat als er problemen komen? Ik zou al moe worden van het idee, nee, lekker veilig bij mij in huis.

En als ik

mijn eigen kinderen bekijk, de een 16 en de ander wat ouder, poeh zeg. Dan krijg ik het spaansbenauwd bij het idee dat ze op kamers zouden zitten. (Met 16 jaar)
En dan heb ik rustige, verantwoordelijk, slimme, brave kinderen.

Er zijn..

Al vele zinvolle dingen gezegd in dit draadje.. ik moest opeens denken aan mijn grootouders, met 6 onderduikers waaronder twee pubers in een huisje van 90 m2, terwijl ze net een jong gezin aan het vormen waren (mijn vader was 3, zijn zusje een baby).. maar goed, dat was een kwestie van leven of dood. Dat is dit natuurlijk niet.
Maar om nou zo gemakkelijk te zeggen dat mensen zonder vader ook gewoon volwassen en succesvol worden.. ja, maar vaak tegen een hoge prijs. Als je die prijs kunt voorkomen of verlagen als je de kans hebt... Wat heb je dan een mooie bijdrage geleverd aan het leven.
Anyway, in het geval van Linda en haar man zit dat er niet in helaas. Ze is daar in elk geval eerlijk over tegen ons en zichzelf. Een jongen van 16 uit een problematische thuissituatie op kamers laten wonen kan goed uitpakken maar ook helemaal misgaan, dat risico zou ik niet durven nemen met mijn eigen zoon van 16 dus ook niemand durven aanraden.
Ik zou tegen Mark zeggen: “je moeder had een mooi idee om bij ons in de buurt stage te lopen zodat je bij ons zou kunnen wonen en ik je beter zou kunnen leren kennen. Maar ons huis is te klein om een half jaar prettig te kunnen logeren helaas. Toen ik daar over nadacht, merkte ik dat ik dat eigenlijk heel erg jammer vond. Ik zou je heel graag beter willen leren kennen. Is het een idee om (elke week, om de week) wat te gaan doen met zijn tweeen, en af en toe ook met je halfbroertje die ik ook heel graag kennis met jou wil laten maken? Ik zou dat heel erg leuk vinden, wat vindt jij?”

Wat Mark ervan vindt

Wat Mark nou het liefste wil, weet ik eigenlijk niet. Vorige week heeft mijn man met Mark gebeld en wat tekst en uitleg gevraagd wat betreft die stage. Zijn reactie toen was; moeders heeft het geregeld en hem maakt het niet zoveel uit, hij heeft toch geen zin in school. Wat hij nu écht denkt, weet ik niet. Man ook niet, misschien is hij wel heel blij met dit stage adres maar dat heeft hij niet laten blijken volgens mijn man. En ja, mijn man (en ik) hebben direct twijfels wat nou de drijfveer voor moeder is dat dat hier nu in buurt moet. Maar daar is verder geen gesprek over geweest dus blijft gissen voor mijn man. Die 2 kunnen echt niet door 1 deur, dus veel communicatie is er niet. Het is altijd lastig in te schatten wat Mark zelf wil; in hoeverre praat hij zijn moeder naar de mond? In hoeverre durft hij eerlijk te zijn? Man en Mark kennen elkaar nou niet door en door, dus tussen de regels door lezen is lastig.

Ik kom helemaal niet tussen mijn man en zijn zoon. Zoals eerder gezegd al gaan ze elke dag naar de bios, vissen of wat dan ook, prima. En ik sta ook echt wel open om hem vaker hier thuis over de vloer te hebben, maar niet als permanent inwonende stiefzoon. Dat wil mijn man overigens ook niet; wel een hechtere band maar niet hier (semi) permanent in huis.

En ik vind het bewonderenswaardig ElenaH dat jij je bed zou opgeven, zomaar even zou verhuizen etc. Je lijkt me zo’n typje waarbij het altijd de zoete inval is, Avondeten ook om 20.00 nog wel kan, de afwas van gisteren best kan wachten want we zijn nu een spelletje aan het doen, met iedereen wel een gesprek aan kan gaan, als je op vakantie gaat lekker gaat rondtrekken zonder plan etc. niks mis mee, ik ken dat soort types in mijn omgeving en benijd ze. Met zo’n persoonlijkheid kun je je misschien makkelijk over de praktische problemen heenzetten, dat is dan al een zorg minder. Mijn man en ik zijn niet zo, alles heeft een plek in ons leven en wij zijn dus wel types bij bij voorbaat nadenken over wat-als situaties en plannen voor n vooruitdenken veel. Onze dagelijks reilen en zeilen is gewoon strakgepland en nee, ongevraagd bezoek etc houd ik bijv niet van, net zo min diverse buurkinderen over de vloer, verjaardagen vieren we niet thuis maar een plek waar we zelf niet met de rommel zitten. Wij houden kortgezegd niet van verrassingen en een gigantische veranderingen in ons leven. Dat maakt ons beiden heel gestrest.dit vind ik dus wel iets wat emotioneel een mega impact heeft en praktisch gezien ook. Stel Mark komt hier in huis, ik zal vooral de morgens met hem samen zijn; mijn man vertrekt veel eerder naar zijn werk en mijn moeder de middag. En we kunnen elkaar nou niet echt ontlopen bij ons thuis, dus dat ik wil geen stiefmoeder zijn gaat wel degelijk ergens over want dat is gewoon onvermijdelijk in de geschetste situatie.

Verrassingen

Hoi LindaD,

ik snap dat jullie niet van verrassingen en nieuwe dingen houden, en niet van chaos en wanordelijkheid. Dus dan is dit een hele hap die op je af komt.
Maar, zonder flauw te willen doen, alles went.
Dus wat nu nog nieuw is, kan best een routine worden na een tijdje. Dat is wel vervelend om die tussenliggende "wen"periode door te komen, maar ook wel te doen denk ik. Het is voor je stiefzoon misschien helemaal niet zo gek om in een voorspelbare situatie terecht te komen, en je hoeft echt niet alles aan hem aan te passen en alles op drift te laten gaan, in tegendeel.
De kunst is om zo snel mogelijk een goede routine te vinden waar iedereen zich in thuis voelt, en Mark te leren zijn rotzooi op te ruimen en rekening met jullie te houden door zich aan te passen.
Dat zal best even aanpoten zijn maar het is wel te doen.

Daarnaast, als hij niet goed bij jullie past en zijn moeder hem ook liever kwijt is, is het dan een idee om ook eens bij begeleid wonen te kijken of zo?
Uiteindelijk gaat het niet helpen om ons hier te overtuigen dat het voor jou niet doenlijk is. Als het voor jou niet doenlijk is, dan zul je zelf een streep moeten trekken en kijken wat dat dan in de praktijk betekent. Wij kunnen het niet makkelijker maken, en we kunnen het ook niet oplossen.

LindaD

'Mijn man en ik zijn niet zo, alles heeft een plek in ons leven en wij zijn dus wel types bij bij voorbaat nadenken over wat-als situaties en plannen voor n vooruitdenken veel. '

Vandaar dat Mark 16 jaar geleden verwekt is ... Maar blijf jezelf vooral in allerlei bochten wringen, hoor.

Laatste poging

Je kunt het ook zien als een mooie oefening puur voor jezelf.
Alleen al omdat je de controle sowieso voor een deel gaat verliezen. Je lieve zoontje wordt ook een puber en dan wordt het doorgaans moeilijk alles nog strak te controleren.

Swaen

Is allang gezegd, zoek een ouder echtpaar met kamers over die wat bij willen verdienen voor max een jaar. Hij slaapt daar alleen voor vijf nachten per week. Niet "op kamers". Hij kan eten bij TS.

Half

Jaar....

Triva

Blijft de vraag staan: zou je dat ook voor je eigen kind wenselijk vinden? Bij onbekende op een kamer.

Temet

Ik vind jouw bijdrage heel zinnig want vraag is inderdaad of een verblijf bij TS en partner voor de jongen in kwestie iets goed zou doen.
Ik haak persoonlijk beetje af op TS omdat in elk bericht van haar weer een nieuw “o ja en moeder is zo slecht” bericht komt.
Ik denk echt dat zoveel kinderen gelukkiger zouden zijn als partners hun mening over de ex van hun nieuwe partner gewoon voor zich zouden houden. Ja en dat is soms best slikken of op je tong bijten. Maar het is voor de kinderen wel heel fijn

Verbazing

Ik lees al even mee met dit draadje, en met toenemende verbazing en ergernis. Wellicht doordat ik met een getroebleerd oog naar kijk. Jaren werkte ik in de jeugdzorg, in een opvang voor jongeren en zorgde daar voor jongens van 16 tot 23 jaar. Jongens als Mark. Vaak opgevoed door een alleenstaande moeder die bijna standaard chronische schuldenproblematiek had en meestal pedagogisch welwillend maar ook zo dr eigen problemen heeft. Vrijwel altijd een afwezige vader die, waar áls er een beroep op wordt gedaan, vaak niet thuis geeft bijvoorbeeld omdat zijn nieuwe vrouw dat niet ziet zitten.

Mijn ervaring is dat het voor dit soort jongens op deze leeftijd juist van enorm groot belang is present te zijn. Om een landingsplek te hebben. Als er onvoldoende “thuis”basis is is de kans op afglijden groot. En daar weer uitkomen is zo verschrikkelijk moeilijk. En het is zo verschrikkelijk schadelijk. Later, toen ik werkte in de ggz, kwam ik de jongeren uit de jeugdzorg tot mijn grote verdriet weer met regelmaat tegen.

Natuurlijk is het schrikken, natuurlijk vraagt het veel van je incasseringsvermogen, en het is verre van ideaal. Maar in godsnaam, maak het verschil en schik een beetje in. Je kunt zoveel verschil maken in het leven van deze puber door hem een half jaar onderdeel van je gezin te maken.

En bedenk dan wat jij nodig hebt om dat te kunnen dragen. Af en toe een nachtje zelf weg? Met vriendinnen een avondje uit? Een middag voor jezelf? Lunchen met je man? Maak daar afspraken over met je partner. Zwaar wordt het vast, maar maak er wat van.

gecompliceerd

Als ik lees hoe stikt jij en je man zijn, hoe je alles geregeld wil hebben en niet voor verrassingen wil komen te staan, zou ik bijna denken dat er wat autistische trekjes aanwezig zijn. Maar dat is een ander verhaal. Wel heel bijzonder dat je man dan wel een onenightstand doet en het dan blijkbaar aan een ander overlaat of daar een kind van komt of niet. Ik vind het wel heel netjes van hem dat hij een financiële bijdrage levert. En ik wens je echt dat je kan stoppen om alleen de moeder daarvoor verantwoordelijk te houden en te erkennen dat het nu eenmaal zo is. Er is een kind, daar heb je twee mensen voor nodig (normaal gesproken).
Ook wens ik je dat jezelf niet als stiefmoeder betiteld. Ik vind dat iemand pas een ouder is als die een wezenlijke bijdrage aan de opvoeding geeft. Dat doe je niet (en wil je ook niet, goed recht). Ik denk dat het heel erg kan schelen als je de lading van die naam stiefmoeder weg kan houden. (En, off topic, ik ben gescheiden en direct was er een 'stiefmoeder' voor mijn al volwassen kinderen die behoorlijk aanwezig is. Ik zou bijna willen dat zij zoveel afstand hield als jij.)
Ook hoop ik dat je los zal kunnen laten. Als ik je verhaal lees, dan is het of jij je man vooral voor jezelf en je eigen kind wil hebben. Je plant hoe je je leven wil hebben en komt in vreselijk verzet als het niet zo gaat. Ik kan je vertellen, het leven is niet te plannen. Wat dat betreft is deze hele toestand bijna een teken uit de hemel. Accepteer dat de dingen soms anders lopen, dat je niet alles in controle kan hebben, werk daar aan, nú. Je krijgt ongevraagd prachtig oefenmateriaal.
En misschien heeft Mark eigenlijk ook wel wat meer (dan gemiddeld) behoefte aan structuur? Als dat zo is, wat moet hij dan een vreselijk leven hebben bij een moeder die er een chaos van maakt.
Familliebanden vind ik verder ongrijpbaar. Ik zie mijn broers en zussen misschien 1 x in de 2 jaar, maar als er iets is kan ik ze altijd opbellen. En ik heb nichten in Amerika wonen, nog nooit gezien (en ik ben in de 60). Onlangs waren ze in Nederland en puur omdat we weten dat we familie zijn zijn we twee dagen met elkaar opgetrokken. Mark is niet een soort neefje van je man, hij is echt zijn zoon. Ik hoop dat jullie hem een plekje kunnen geven in je hart, dan komt het met die fysieke plek - waar dan ook - ook wel goed.

reactie

Mooie post, @Elledoris...

@LindaD, je schrijft dat Mark zich eigenlijk niet zo uitlaat over wat hij graag wil. En ik ken Mark niet, dus misschien sla ik de plank wel mis. Maar in alles lees ik tussen de regels door dat deze jongen zich misschien wel niet durft uit te spreken. Want stel nou dat hij duidelijk uitspreekt dat hij gráág bij jullie wil zijn... en zijn vader wijst hem af (al dan niet in opdracht van jou)? En ik weet natuurlijk ook niet wat de achterliggende gedachte van moeder is om juist bij jullie in de buurt een stage te regelen.. is dat praktisch, vanwege de stad vs dorp, of omdat ze hem even zat is? In het laatste geval zit deze jongen in een vreselijk onveilige situatie, dat zal ongetwijfeld iets met hem doen.

Ik herken heel erg wat je schrijft over onverwacht bezoek e.d. Dus ja, ik zou het ook vreselijk moeilijk vinden om een puber die niet 'eigen' voelt in huis te nemen voor een half jaar. Maar ook al voelt het niet als 'eigen', dan kun je ook zonder gevoel beredeneren dat je deze jongen niet in de kou kunt laten staan. Maar alles staat of valt met jouw mentaliteit, hoe jij erin staat. En dan wordt het hem niet. Dat is een vraag die je jezelf moet stellen... Houd ik de deur dicht omdat ik het niet wil, het mij niets brengt, of zie je het als een verrijking voor jezelf, je man, voor jullie zoontje en een kans om iets voor deze jongen te betekenen?

Swaen

Mijn ouders boden een kosthuis aan, aan 16 jarigen die op de tuinbouwschool in Aalsmeer zaten. De halve klas zat in een kosthuis. Natuurlijk gaat mijn 16 jarige niet naar de eerste de beste maar via via lukt het wellicht wel: voor een half jaartje, vijf nachten per week, alleen ontbijt, geen avondeten: voor sommige mensen is dat net een leuk bedragje. En anders maar niet: dan kan het gewoon niet en moet de stage maar bij moeder in de buurt. Ik vind deze situatie absoluut niet geschikt om deze jongen 6 mnd in huis te nemen, om meerdere redenen.

Over je eigen grenzen gaan

Ieder mens is anders en heeft een ander karakter. Ik vind het dan ook nogal makkelijk om voor andere mensen te bepalen wat ze wel of niet aan kunnen.
Waarom moet er dan opeens weer met autisme gezwaaid worden?

Ik kan me goed voorstellen dat een half jaar een inwonende puber, waar je geen ruimte voor hebt, waar je nog geen band mee op hebt gebouwd en waar je ook nog geen ervaring hebt met omgaan met pubers erg stressvol kan zijn.
Vergeet niet met het hele 'iemand op de bank' verhaal dat er mensen is huis zijn met - neem ik aan - verschillende dagritmes.

Ik zou zelf voor de stage-situatie een oplossing zoeken en ´Mark' goed uitleggen dat het praktisch gezien gewoon niet gaat. Dat zal hij ook wel snappen.
Daarnaast een plan maken, in overleg met Mark en moeder, om het contact structureel te verberen.

TS, jij hoeft geen stiefmoeder te zijn of te worden. Een lief, gastvrij persoon voor M is genoeg. Hoe je het ook wendt of keert, hij is nu in het leven van je man gekomen, dus ook in jouw leven. Laat het verleden en de moeder van M voor wat het is. Die situatie is geweest, kun je niet veranderen, je kunt alleen het beste maken van hoe het nu is. Dit is niet wat je voor ogen had, maar het leven heeft gewoon soms dingen in petto die je niet had voorzien.
Zie het als een uitdaging om Mark toch wat vastigheid en aandacht te geven. Laat hem zich welkom voelen bij zijn vader en het contact te faciliteren. En probeer zelf ook erachter te komen wat voor jongen het is. Wie weet word je aangenaam verrast!

eerlijk

iIk vind wel dat je ontzettend eerlijk bent. Maar bijna dacht ik dat je een troll was, hoe harteloos naar deze jongen toe, al snap ik best dat je even moet slikken. Maar het zal eens moeten gebeuren, dat alles anders loopt dan je had verwacht. Dat kan het sowieso lopen als je een partner kiest met een nog een kind, vroeg of laat kan die opduiken.
Jouw zoontje heeft zijn vader fulltime, gun zijn andere zoon ook een vader en laat die zijn verantwoordelijkheid nemen, voor deze jongen.
En ja, ik ken wel veel beschadigde mensen dankzij ontbrekende vaders. En de ggd's en gevangenissen zitten er vol mee.

Triva

Er woonde vast geen kinderen in dat kosthuis omdat één van de in de buurt wonende ouders geen plek voor ze had?

En dan ook nog, om het extra aantrekkelijk te maken, het interessante verdienmodel er bij presenteren (“voor sommige mensen net een leuke bedrag“). Mijn hemel zeg ...

zet je mind open

ik heb niet alles gelezen. Maar ik zag her en der opmerkingen over vreemde pubers in huis, ongemakkelijk, privacy. Ik weet niet of er iets speciaals iets qua afwijkingen of stoornis met deze jongen of dat het een probleem kind is?

Maar wij hebben het afgelopen jaar een buitenlandse vreemde puber in huis gehad en vonden het fantastisch. Denk es om. Stel je hart open. Stel je voor dat je een een warme plek is voor een kind die dat even nodig heeft. Stel je open voor andere denkbeelden, andere mensen, andere waarheden. Het is erg verrijkend en ik gun het iedereen.
Wat is nou een paar maanden op een mensenleven?

Arme Mark

Moeder met issues, vader die hem amper kent en de vrouw van zijn vader die hem niet wil. Arme jongen. Jeugdzorg die het beter vindt dat kind en stiefmoeder elkaar zo min mogelijk zien. Stiefmoeder die op alle fouten van moeder wijst, maar blind is voor die van haar man en zichzelf. Ik vraag me af in hoe verre Jeugdzorg ook al naar het eigen zoontje kijkt.

Evenzo

"Stel je hart open. Stel je voor dat je een een warme plek is voor een kind die dat even nodig heeft. Stel je open voor andere denkbeelden, andere mensen, andere waarheden. Het is erg verrijkend en ik gun het iedereen.
Wat is nou een paar maanden op een mensenleven?"

Draai het eens om en stel jij je wel open voor andere denkbeelden? Iedereen is anders, dat vinden we in alle situaties heel normaal maar opeens moet iedereen met een ruim of geen ruim huis maar zijn of haar privacy opgeven en op de bank gaan slapen omdat jij het verrijkend vindt?

En ja, wij hebben eens drie en een jongen uit een Duits kindertehuis een vakantie gegeven maar wij hadden de ruimte en ik vind drie wk iets wat weinig is op een mensenleven, een halfjaar privacy opgeven en op de bank slapen niet.

Triva

Over het algemeen ben ik tamelijk inlevend. Durf ik te stellen. Maar je hebt gelijk, op dit punt kan ik me voor geen meter inleven in het denkbeeld van ts en anderen die hier afkerend tegenover staan. Ik heb het geprobeerd, maar het het is me niet gelukt. Het staat té ver van mijn eigen manier van denken en handelen.

....

mmmm ik probeer alleen een andere kant te zien. Ik lees alleen maar onmogelijkheden en niet willen. Wat is er al besproken met Mark? Als hij nog van niks weet hoeft hij zich niet afgewezen te voelen. Als het wel al besproken is is het best een afwijzing. Waarom niet met zn allen om tafel. Wat is er mogelijk? Wat niet? Wat wil mark zelf? Hoe ziet hij het voor zich?
Het is allemaal zo nee-erig. Ik wil geen stiefmoeder zijn! Het komt erg beperkend op me over. Maar het kan zeker zo zijn dat je zo in het leven staat. Ik heb dat zelf niet. Ik kan me daarin ook wat lastiger inleven omdat ik vanuit mogelijkheden redeneer en niet vanuit onmogelijkheden. Misschien fijn ook voor je eigen zoontje later als je een beetje losser wordt? Het klinkt erg ongezellig allemaal

Swaen

" Maar je hebt gelijk, op dit punt kan ik me voor geen meter inleven in het denkbeeld van ts en anderen die hier afkerend tegenover staan. Ik heb het geprobeerd, maar het het is me niet gelukt. Het staat té ver van mijn eigen manier van denken en handelen.""

Bekijk dit nu eens met je jeugdzorgogen. Kwetsbare puber wordt geparachuteerd in gezin dat niet op hem zit te wachten. Je steekt tegenover de stiefmoeder die niet op deze jongen zit te wachten je ""stel je hart toch open en spring over je schaduw heen"-preek af. Je ziet dat het geen enkel effect heeft. Je vindt de vrouw een gevoelloos loeder en moreel verwerpelijk, maar je moet ook onderkennen dat wat jij vindt, in de feitelijke situatie geen ene biet verschil gaat maken.

Ga jij adviseren dat die jongen daar een half jaar moet gaan zitten omdat je vindt dat vader en stiefmoeder zich maar over hun weerstand heen moeten zetten? Hoe denk je dat dit voor die jongen uiteindelijk uit gaat pakken? Vind je dat je de gok moet nemen, zo ja, waarom? Of concludeer je dat je het gedrag van deze vader en zijn echtgenote afkeurt, maar dat het voor deze jongen in de omstandigheden beter is iets anders te bedenken?

Oprechte vraag. Hoe zou je met deze situatie omgaan als jij de casemanager van deze jongen was?

Groeten,

Temet

Temet

Ik weet dat iemand met een mening als topic starter never nooit zal openstaan om te denken in mogelijkheden. Ze is deze draad ook niet begonnen in de hoop een oplossing voor het probleem te vinden. Ze wil helemaal geen onderdeel van de oplossing zijn. Dus als casemanager zou ik Mark zeker niet aanraden bij haar in huis te trekken, omdat dat die keus met name voor hem zeer verdrietig gaat uitpakken.

Als mens heb ik de behoefte haar te wijzen op de mogelijkheden die ze de zoon van haar man zou kunnen bieden als ze zich over haar weerstand zou weten te zetten. Niet in de minste plaats omdat ik in dezelfde situatie heb gezeten. Met 2 puberende stiefzonen die plots 75% van de week introkken omdat hun alcoholistische moeder zichzelf even niet in de hand had. Dat was verre van ideaal. En dat leverde echt ook wel ingewikkelde momenten op. Zeker ook omdat mijn zus even later zoals afgesproken ook introk met haar man en depressieve puberzoon omdat hun huis werd verbouwd. Maar wat moest, dat moest. Tenminste, dat vond ik. Maar ik ben vanzelfsprekend niet de norm.

Dank

Dank voor je antwoord, Swaen.

"Ze is deze draad ook niet begonnen in de hoop een oplossing voor het probleem te vinden. Ze wil helemaal geen onderdeel van de oplossing zijn." Dat tweede lijkt me misschien wel juist, maar dat eerste niet. Linda wil graag een oplossing. Maar dan inderdaad wel een oplossing die niet inhoudt dat die jongen een half jaar bij hun komt bivakkeren.

En ik begrijp dat jij als casemanager dus ook naar een dergelijke oplossing zou streven. Ik hoop maar dat de feitelijke casemanager van Mark dat ook doet.

Groeten,

Temet