Ik wil geen stiefmoeder zijn

Oplossen

Dit kun je nooit meer oplossen. Jij al helemaal niet, je man ook niet. Als er een ots is geweest ivm de moeder dan is de situatie erg heftig geweest. Je man hij kan wel een band opbouwen met de jongen. De bal ligt niet bij jou.

Ik vind het raar dat je een paralel trekt met de kindjes in Afrika. Dit is geen onbekend kind ver weg. Dit is de zoon van je man en de halfbroer van je zoon. Volgens mij moet je dat eerst maar eens echt accepteren.

slachtoffer

Er zijn hier maar 2 slachtoffers. De moeder is geen slachtoffer. De vader is geen slachtoffer. Jij bent geen slachtoffer. Jullie hebben alledrie keuzes gemaakt, misschien de verkeerde, maar jullie alledrie zullen met de gevolgen van die keuzes moeten leven.

Mark is het grootste slachtoffer hier. Hij heeft nooit een keuze gehad. En is blijkbaar op dit moment nergens welkom.

Tweede slachtoffer is jullie zoon. Die nu opgroeit zonder contact met zijn grote broer. Omdat zijn moeder die broer niet wil leren kennen. Omdat zijn moeder die broer verafschuwd. Daarmee wijs je ook je eigen zoon af.

Stap uit je slachtofferrol en neem de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van jouw eigen keuzes. Jij bent de volwassene. Mark is nog een kind, een puber, zo ongeveer de lastigste en heftigste leeftijd die er bestaat. En ga dan over oplossingen nadenken.

Heftig

Ik vind dit allemaal ontzettend heftig om te lezen. Je schrijft ergens dat vader ook deels heeft meegelezen, is hij dan niet geschrokken van hoe je naar zijn zoon kijkt? De kilheid vind ik behoorlijk shockerend… en ik ben er niet eens emotioneel bij betrokken.

“En voor degene die van mening is dat ik niet empatisch genoeg ben: misschien niet genoeg, maar ik kom zeker niet tussen mijn man en zijn zoon. Voor mijn part gaan ze elke dag naar het strand/bios/ uit eten om een betere band op te bouwen. En ja, het was natuurlijk fantastisch geweest als die band beter was de afgelopen jaren, maar dat is nu eenmaal niet de situatie.”

Was het fantastisch geweest als ze wel een band hadden gehad? Jij wilde dit niet, jij wilt helemaal niet geconfronteerd worden met het bestaan van deze jongen. Daar ben je vanaf het begin af aan duidelijk over geweest en nu moeten vader en zoon ook niet meer proberen om alsnog een band op te gaan bouwen, want jou was iets anders beloofd!

‘Feit blijft, heel kort door de bocht, dat mijn man dat ook niet zo voelt. Een ver neefje, misschien.’ – en je man corrigeert je werkelijk waar niet als je deze uitspraak doet???

Zou het kunnen dat Jeugdzorg om die reden geadviseerd heeft om je afzijdig te houden van Mark? Want dat kan ik me voorstellen als je als hulpverlener wordt geconfronteerd met zo’n toxic situatie. Bij moeder zijn blijkbaar problemen, maar bij vader zit een vrouw die de jongen met weerzin gedoogt.

Jullie gezamenlijk kind is dríe, die kun je best tijdelijk op je eigen slaapkamer nemen, het is maar hoe je het brengt. Doe je het op de juiste manier, dan is het leuk dat hij bij jullie mag slapen en zijn grote broer komt ‘logeren’! Maar zo’n manier van ernaar kijken kun je niet afdwingen. Het is ook nogal wat om een puber in huis te nemen, dat ben ik wel met je eens. Om die reden heeft hij een eigen slaapkamer nodig waar hij zich terug kan trekken, maar ook dat je zelf wat meer lucht hebt. Die welwillendheid is voor iedereen anders, maar persoonlijk vind ik het een soort van moederplicht (ook naar je eigen zoon) om je ervoor in te zetten dit te zien als een bijzondere periode… van september tot februari en dan ook nog de weekends bij moeder… Maar als jij het blijft zien als een streek die zijn moeder jou heeft geleverd, als iets waarmee je opgezadeld wordt, dan is dat tijdelijk inwonen niet echt een optie. Ik vind het sowieso geen ‘streek’, ze heeft verdorie 16 jaar het leeuwendeel van de opvoeding gedaan. Nee. Maar een alternatief komt er eigenlijk ook niet echt uit. Marc krijgt misschien ook stagevergoeding (zakgeld) en samen met de financiële bijdrage van vader (huur) moet er toch iets te regelen zijn. Moeder krijgt dan nog steeds de kinderbijslag, want ik neem aan dat hij voor die paar maanden gewoon bij haar ingeschreven blijft staan.

Stel nou dat jouw man iemand tegen komt en hij laat jou achter met je zoon. Stel nou dat hij het allemaal wel prima vindt dat jij alle ballen dan in de lucht houdt, zoals het blijkbaar gaat in Scandinavië. Ik wil er alleen mee zeggen dat je niet altijd wat te zeggen hebt over de omstandigheden waar je in terecht komt en de redelijkheid van de andere ouder is lang niet altijd te voorspellen.

Band opbouwen

Los van wat allemaal gezegd is lijkt het me niet zo makkelijk een band op te bouwen met een 16 jarige. (Als je niet samenwoont)
Dan zou je al de juiste activiteiten moeten zoeken/vinden.
Ik vind het met mijn pubers al erg lastig iets samen te doen.
Ze hebben daar weinig behoefte aan en trekken liever met leeftijdgenoten op.
En dat is prima natuurlijk en de band wordt onderhouden door dagdagelijkse ontmoetingen en toevallige dingen die ontstaan, gesprekje, zorg voor elkaar, dingen die je samen meemaakt etc. Door het samenwonen dus.

Alleen al om die reden zou ik het willen zien als een gouden kans, dat tijdelijk samenwonen. Lang genoeg om toch elkaar wat te leren kennen en echt wat op te kunnen bouwen, niet zo lang dat het je hele leven hoeft te ontwrichten en een half jaar is sowieso te overzien.

Hoe mijn man zou reageren? Als het om een kind van mij zou gaan?
Die zou eens flink zuchten en misschien ook wel mopperen en er zeker niet bij staan te juigen meteen maar hij zou zich zeker inzetten en er het beste van maken.
Hoop ik dan. (En verwacht ik, als ik afga op hoe hij doorgaans reageert op onverwachte tegenvallers. Nu zou ik zelf deze situatie zeker niet zien als een tegenvaller maar mijn man vast wel)
Ik zal eens polsen...

LindaD

'Dat dwing je niet af door maar blijven te herhalen,'

Maar datzelfde geldt voor jou. Je kunt blijven herhalen dat Mark maar een ver neefje is, maar daarmee wordt het nog niet waar. Het is geen ver neefje.

Maar mensen

Linda kan hier wel verketterd worden, maar daar wordt haar gevoel niet anders van. Zij wil dit niet. Dit gezin is tamelijk krap behuisd en heeft een peuter rondrennen. In die situatie zou je dan een puberjongen willen parachuteren die geen stevige band heeft met een van de aanwezige gezinsleden, die zo te lezen een forse gebruiksaanwijzing heeft en op wie niemand zit te wachten.

Dat wordt toch ernstig hommeles? Met als eindresultaat dat iedereen over de toeren raakt en dat deze jongen, die vermoedelijk al beschadigd is, nog een extra knauw krijgt.

Het halve forum kan nu wel Linda een schuldgevoel proberen aan te praten, maar daar krijgt die jongen geen adequate opvang van.

Misschien even een suggestie van eerder in deze draad herhalen: als iedereen die nu vindt dat Linda zich wel eventjes over haar weerstand heen kan zetten zelf de logeerkamer voor die jongen aanbiedt tegen een schappelijk bedrag, dan is er vast wel iemand bij Linda in de buurt en dan is het zo te regelen.

Gelet op de omstandigheden denk ik dat er weinig anders opzit dan om dit ofwel resoluut te weigeren, ofwel aan te bieden iets van opvang buiten de eigen woning te regelen op kosten van vader, als moeder in die maanden van alimentatie afziet. Misschien dat de casemanager van jeugdzorg nog een leuk alternatief weet, maar om opvang bij vader door te drukken uit een soort wensdenken over vader/zoonbanden lijkt mij vragen om een hoop narigheid.

Was deze jongen een onproblematisch typje met een stabiel thuis, dan zou je er anders over kunnen denken. Je probeert het gewoon, lukt het niet, jammer dan, dan kan hij gewoon weer terug naar moeder. Keertje pech gehad, kan gebeuren. In deze situatie kan hij, als het fout gaat, natuurlijk ook terug naar moeder, maar nogmaals: daar krijgt dat kind dan toch een knauw van, en daar heeft hij er al de nodige van gehad, zo te zien.

Groeten,

Temet

Temet

Ik kan me Linda's gevoel van een puber opgedrongen krijgen best voorstellen.

Zelf wonend in een wat ruimer huis, sinds een tijd met z'n tweeën, kregen wij aan het begin van de coronacrisis inwoning van kind en schoonkind.
En ondanks dat zij wat meer volwassen waren, en ondanks dat we aparte woongelegendheid "creëerden", was het lastig. Je deelt samen een badkamer, je kan niet de dingen doen die je "normaal" gewend was....
Ook hier zielsgelukkig dat na een tijd ze weer terug naar hun eigen huis gingen....

Bijvoorbeeld: wij lopen naakt door het huis van slaapkamer naar badkamer en terug. Best ongemakkelijk als dan schoonkind de hoek om komt zeilen....voor beiden natuurlijk.

Op het moment dat je, zoals Linda D, dan klein behuisd bent, hou je weinig plek voor jezelf over en als het dan iets is waar je niet beiden achter staat, dan geloof ik dat er eerder meer schade ontstaat dan dat er schade opgelost wordt.

Temet

ik ben het met je eens hoor, maar de inhoud van haar eerste post komt niet (helemaal) overeen met de titel. Het gaat er Linda niet zozeer om dat ze die jongen niet in huis wil tijdens zijn stage, ze wil hem helemaal niet! Ze wil gewoon geen stiefmoeder zijn!

Hem niet in huis willen, dat snap ik. Volkomen. Heb zelf een half inwonend schoonkind gehad, en hoewel schoonkind heel erg welkom was en is, is het toch voor ons een beetje veel geven en weinig nemen. Dat dat onpraktisch en niet wenselijk is in een klein huis met iemand met een gebruiksaanwijzing en geschiedenis en zonder heel warme gevoelens bij alle partijen, dat is natuurlijk logisch.
Als haar insteek in haar bericht anders was geweest, namelijk: heeft iemand praktische tips?, dan waren de reacties vast anders geweest. Maar vanaf regel 1 spat de weerstand en verbolgenheid over wat haar (en haar man) is en wordt aangedaan eraf. En daar reageren mensen op. Want dat is geen volwassen en helpende opstelling. Die stiefzoon is er. Dat is de partij die onrecht werd en wordt aangedaan. De stage is nu het punt waarop pijnlijk zichtbaar en voelbaar wordt dat hij er is en niet weggaat. Linda schiet in de drammende peuter houding: ik wil dit niet. Maar er is geen willen hier. Zij heeft bewust voor deze man gekozen, wetend dat er een al een zoon was. Daar heeft ze nu mee te dealen. Het zou heel erg mooi zijn als alle volwassen in dit verhaal nu eens Mark op de eerste plaats zetten. Op de moeder heeft Linda geen invloed, op zichzelf en haar man wel.

Maja

'wij lopen naakt door het huis van slaapkamer naar badkamer en terug. Best ongemakkelijk als dan schoonkind de hoek om komt zeilen....voor beiden natuurlijk.'

Maar je zult toch wel vaker logées hebben?

beter

Maar jij denkt dat je al je geluk overboord gooit voor iemand die je amper kent.
Je wil hem niet eens leren kennen, notabene de zoon van je man, niet zomaar iemand, maar dit terzijde.
Op deze manier ontneem je je man ook zijn zoon te leren kennen. Dit kan hij jou later ernstig verwijten en valt nooit meer terug te draaien. Maar als je man een hart heeft houdt hij zich aan zijn voornemen een band met zijn zoon te krijgen.

Hoezo word je dan onmiddellijk ongelukkig? Je maakt er dan toch het beste van?
En pubers kosten veel meer dan kleuters, wen er vast maar aan.

Als je man maar enig gevoel heeft in zijn lijf dan moet hij voor een goede oplossing zorgen.
Misschien is het maar beter dat dat kind niet met jou wordt geconfronteerd. Jij zorgt ervoor dat hij het gevoel heeft niet geboren te moeten zijn. Een zestienjarige.

Alsof je met corona het verpleegtehuis inloopt, als verzorgende, met de gedachte, ach maakt dat uit, ze zijn toch oud, ik ken ze niet, eigen schuld, hadden ze maar gezonder moeten leven, dan werden ze niet dement. Ik ga gewoon door met werken, dit is mijn leven. Je hebt met mensen te maken he, 1 mens, de halfbroer van jouw kind, de zoon van jouw man.

Naakt lopen

Hoe moeilijk kan het zijn om even rekening te houden met anderen?
Ook mijn kinderen zouden er niet blij van worden als ik naakt rond zou lopen, terwijl ik dat heel graag doe.
Er is wel meer dat ik graag doe maar moet uitstellen tot mijn kinderen het huis uit zijn.

wat een raar gedoe

Heb enkel de eerste pagina gelezen en paar stukken. Maar wat een gedoe zeg. Wie denkt hier eigenlijk vanuit de zoon Mark? Vind het vooral heel triest voor hem.
Vind het best wel raar hoe je denkt Linda D.

Temet

Ik zie het juist andersom.
Juist bij deze jongen lijkt me de boodschap 'natuurlijk ben je welkom bij ons, we vinden het fijn dat je bij ons komt wonen ' van onschatbare waarde.
En dan maakt het verder niet zo heel veel uit hoe het verder loopt en of het wel lukt, de boodschap dat je hem de moeite waard vindt en moeite wilt steken erin en dingen probeert blijft heus wel staan.

Juist bij een probleemloze ontwikkeling lijkt het me niet zo hard nodig van alles te gaan proberen. De invloed op kind zelf is dan niet meer zo groot, kind komt toch wel goed terecht.
Het wrange is dat idd zo'n laatstgenoemde kind veel sneller welkom is.

je schrijft : "Linda D
Het lijkt mij nogal vanzelfsprekend dat je zo’n grote beslissing, een kind op de wereld zetten, samen maakt. En niet iemand door z’n strot duwt. En wil je zelf het kind behouden en opvoeden, neem dan ook zelf je verantwoordelijkheid en schuif dat niet op een ander af. Dit soort beslissingen neem je gewoon als vrouw niet alleen, tis nogal wat de verantwoordelijkheid voor een kind, dat doe je niet iemand onvrijwillig ‘cadeau’. En voor de duidelijkheid, mijn man heeft dus wel de verantwoordelijkheid genomen om financieel bij te dragen (lees; ook de niet werkende moeder te onderhouden, de alimentatie van inmiddels €537 per maand wordt vanmoeders uitkering afgetrokken, zij krijgt weekgeld vanwege schulden dus dat bedrag komt bij lange na niet bij Mark terecht maar is eigenlijk moeders inkomen en haar schulden worden er deels mee afbetaald) Mag mijn man niet een beetje wrok voelen? Of vind jij dit doodnormaal. Ja die ene fout heeft wel zijn leven voor een groot deel vergald. Ik denk wel eens dat criminelen het beter treffen in vergelijking met onvrijwillige vaders.

Dat hij dan volgens velen van jullie en onlosmakelijke band met Mark zou moeten voelen gaat me echt te ver. Deels verantwoordelijk oké, maar onvoorwaardelijke liefde is er inderdaad niet en zal er ook niet komen. Daar ging de discussie ook niet over."

Serieus WIE ben JIJ? Bescheidenheid siert de mens, daar lust je weinig pap van als ik alles zo lees. Je praat als een soort alwetende God. Ik voel zoveel boosheid opkomen als ik jouw woorden lees. Herken ook als kind dit type mensen uit mijn eigen omgeving. Die proberen tussen de band van ouder en kind te komen. Walgelijk vind ik het. En de oordelen en instructies over hoe de moeder is en zou moeten leven, ben jij God?
Wordt een volwassen vrouw en geef het goede voorbeeld.

Diep triest is dit voor de zoon Mark. Volwassen mensen die zo ontzettend zielig zijn. En hij is er de dupe van. Heeft hij hierom gevraagd?
Dat je durft uit te kramen dat hij een soort neef is, dat vaders leven is vergald door komst van zoon. Mijn maag draait ervan om. Ga je schamen!!!!

Jij bent precies het type, bemoeizieke stiefmoeder uit een bepaald sprookje. Totaal gestoord in mijn ogen. Je hebt er helemaal NIETS maar dan ook NIETS over te vertellen over de zoon en de band met zijn vader. Zint het je niet, dan zoek je een nieuwe relatie.

eens met Temet en Koffiekop

Alles is nu wel gezegd over hoe Linda hier in staat. Als ze om praktische tips had gevraagd was het draadje heel anders verlopen.

Nee ik zou mijn peuter niet op mijn slaapkamer willen, daar pas echt serieus GEEN peuterbedje in. Dus die optie is er gewoon niet altijd. Dus zorg voor een kamer bij iemand die je ook gaat betalen. Regel dat die ruim 500 euro nu naar Mark gaat en de kamerhuur.

"Juist bij deze jongen lijkt me de boodschap 'natuurlijk ben je welkom bij ons, we vinden het fijn dat je bij ons komt wonen ' van onschatbare waarde."

Ja maar dat is makkelijk gezegd als je een kamer over hebt en een ruim huis.

"Serieus WIE ben JIJ? Bescheidenheid siert de mens, daar lust je weinig pap van als ik alles zo lees."

Marja, ik zou zelf ook pisnijdig worden als ik elke maand ruim 500 euro overmaak en er komt geen cent extra bij mijn zoon terecht omdat ze op weekgeld leven. Alles gaat naar de schuldeisers van zijn moeder. Als ik een ruim huis had zou ik juist die puber in huis nemen en die ruim 500 euro aan hem besteden. Dan houd ik nog geld over en Mark ook.

Maria

Als naamgenoot van de moeder van god vind ik je reactie wel wat ongenuanceerd maar ook wel weer verfrissend ergens.

Ik zit in kamp Linda, een al door de straat gevormde puber van 17 die zijn bio vader amper kent hoort niet in hun huishouden van tweekamerwoning en peuter.

Al dat geleuter over kans om band op te bouwen met vader, veel volwassenen die ik ken hebben nooit of amper een band gehad met hun vader en doen het niet veel slechter of beter dan mensen die wel die band hadden.

Stage

Heeft iemand al aan die jongen gevraagd of hij niet liever een stage dichtbij huis heeft en dan gewoon bij zijn moeder kan blijven? Daar heeft hij toch ook zijn leven etc. En hoeft hij in dat halve jaar nooit eens naar school?

Hij is 16, doet een MBO opleiding, eerstejaars ??
Dan is het toch niet de bedoeling dat hij voor een stage uit huis gaat? In die branche zoek je toch gewoon iets in je buurt?

Als het nou om een bijzondere opleiding zou gaan waarvoor hij echt uit huis zou moeten zou het wat anders zijn, maar dat is dus niet zo.

Het is dus praktisch op te lossen. Zoek samen met hem naar een stage dichterbij huis.

Ik snap heel goed dat TS niet op m zit te wachten. Ik vind het ook gek dat jullie allemaal zo over haar heen vallen.
Kind met problemen of niet, het is nogal wat, zo’n opgedrongen langdurige logee.

who knows

Triva, ik vind het ontzettend flauw om als stiefmoeder zo over de moeder van stiefkind te praten. Dan denk ik altijd, mmmm, dit neem ik met een kilo zak zout. Daar ga ik dan ook liever niet op in. Dan lees ik liever: What Suzy says of Sally says more of Suzy than of Sally
Want stiefmoeder, hoe ze ook is of zal zijn, dat weet je niet want je kent haar niet, enkel middels de woorden via Linda D. En laat Linda nu ook een beetje raar blijken te praten over een kind... voor de duidelijkheid een kind! Zij is toch volwassen, mag je hopen.

En of je pisnijdig wordt of niet over moeder of vader van stiefzoon. Feit blijft dat je stiefmoeder bent, en je hier niet mee hoort te bemoeient. Ook al heb je een relatie, dan nog zijn het jouw zaken niet en weet je überhaupt maar de helft van het verhaal..

Vrouwen mogen wel wat vriendelijker en begripvoller zijn richting elkaar.
Ik vind het meer dan normaal dat een vader meebetaald aan zijn eigen kind. En of dat geld naar de schuldeisers gaat, so what? Zijn dat jouw zaken????
Hoe zijn die schuldeisers ontstaan? Moeder zorgde 7 dagen per week 24/7 voor zoon, alleen.
Je kan van alles vertellen over je ideeen over moeder, alsnog verteld de moeder dit niet, maar de rare stiefmoeder die wel meer gekke dingen uitkraamt over een kind notabene.

precies miekemieke

En TS geeft aan dat ze niks in de weg staat voor een fantastische relatie tussen vader en zoon: nou ja dat moet lukken om tijdelijk een kamer te duren op fietsafstand. Kunnen ze elke avond samen eten en kan eindelijk die band worden opgebouwd.

Maar idd het idee dat iemand van 16 geen band kan opbouwen met iemand van 3 vind ik echt belachelijk. Mijn broer is ook 10 jaar ouder. Heel veel pubers hebben tegenwoordig halfbrusjes. Daar hoef je idd geen competitie meer aan te gaan. En natuurlijk heeft zo'n puber de eerste weken niets met dat broertje, de moeder van dat broertje heeft al jaren en jaren niks met hem. Geef dit puber de kans om in een half jaar een band op te bouwen. Niet gelukt? Dan kun je iig later niet zeggen dat je het niet geprobeerd hebt tegen je bloedeigen zoon.

tja

Miekemieke: hahah verhip, ik had dat helemaal niet door dat Maria de moeder van God is 😂 zo scherp gezien van je!
Mijn reactie op Linda ging niet zozeer over het inwonen van zoon. Meer over dat ik nogal schrik van de manier hoe ze praat over kind en moeder, vanuit de rol van de stiefmoeder.

Zelf heb ik geen band kunnen opbouwen met mijn vader nadat hij die ene nieuwe vriendin kreeg. Nee ik heb het heus niet minder gedaan in het leven.. Maar het was zeker wel zwaar en verlang nog steeds naar de band met mijn vader als ook mijn jongere broertjes en zusjes. Echter is er een enge stiefmoeder. Die zegt dat je niet zomaar langs mag komen of op de stoep mag staan. Een stiefmoeder die er veel werk van heeft gemaakt om tussen de band van mij en zijn kinderen te staan. Onze vader is erg veranderd sinds zij in zijn leven is. En natuurlijk is het haar schuld niet, want uiteindelijk is het de keuze van mijn vader. Maar ik weet wel hoe hard zij eraan gewerkt heeft om die band te verstoren. Dit soort dingen drukken op het leven van kinderen. En dat kan ik niet begrijpen. Kinderen hebben de toekomst, laat de volwassen mensen eens volwassen zijn.

bv heel even bij mijn vader, al was het maar een middag was voor mij van een hele grote betekenis. Of het gevoel dat je welkom bent, ook al kom je niet, maar enkel dat gevoel, en niet weten dat je niet aan de deur mag komen. Dat beseffen sommige volwassenen niet hoe kinderen al heel blij kunnen zijn met een beetje aandacht en erkenning.

Miekemieke

'tweekamerwoning'

Het is geen tweekamerwoning. Het is een woning met twee slaapkamers.

Triva

Als er geen plek op je slaapkamer is om je peuter te laten slapen dan houdt het op, duh.
Maar ik zou de jongen niet op de bank willen, dat lijkt me voor niemand te doen.
Voor mij zou het wel erg belangrijk zijn de jongen in huis te nemen, dus dan zou ik zelf de bank opgaan of mijn partner en de ander dan met peuter in bed.
Mijn kinderen lagen als peuter toch al bij ons in bed.
De meeste peuters vinden dat geweldig.
(En nee, natuurlijk wordt het weer een ander verhaal als je net die ene peuter treft die dat niet fijn vindt. Maar 1) dat is erg afhankelijk van hoe je dit brengt naar peuter en 2) het lijkt me niet zo handig om bij elke optie alle stel-dats uitvoerig te bespreken)

Natuurlijk zou ik zelf niet heel blij zijn met de bank voor een half jaar maar hee wat is een half jaar, ik heb wel slechter gelegen en zijn we niet erg verwend geworden?

Elke avond samen eten lijkt me juist veel minder kans geven op succes. Het blijft dan een bezoekje, puber voelt zich vast minder op z'n gemak. Samen eten is toch al niet voor iedere puber een enorm succesnummer. Juist als hij inwoont kun je insteken op de dingen die net bij deze puber passen.
Met dochter hier verlopen de etentjes samen echt niet super leuk maar juist andere momenten kan het heel fijn zijn. Die momenten zijn nooit te voorspellen of plannen, ze gebeuren tussendoor en spontaan. Volgens mij gaat het vaker bij pubers zo.

Nogmaals: Mark

Maar LIndaD, wat vindt Mark er nou zelf van? Is er ooit al eens door iemand met hem gepraat over die stage? Het lijkt alsof deze hele discussie boven zijn hoofd wordt gevoerd/geregeld.

Moeder heeft het geregeld dat hij ver weg stage zou gaan lopen, wilde hij dat ook? En lukt het ook in combinatie met school, want vaak zijn er ook terugkomdagen. Wij gaan er bijna allemaal vanuit dat Mark er naar uitkijkt om die periode bij zijn vader in te trekken. Maar misschien is hij wel voor het blok gezet door moeder en zit hij er helemaal niet op te wachten? Ik zou dat graag willen weten in jouw geval. Dat zou ook veel uitmaken in je opstelling in deze situatie!

#138

Ik acht de kans zelfs vrij groot dat het beetje band dat er nu is tussen vader en zoon compleet vernietigd wordt als zoon een half jaar in huis komt.

Een kamer in de buurt, deels verrekend met de alimentatie, lijkt mij het beste alternatief.

Idd Leanne

Wat vindt Mark ervan?????

nee Floor

Je kunt het prima oplossen door ergens een kamer te huren. Ik vind mijn rug te kostbaar om op de bank te gaan liggen (en de rug van mijn man ook) en ook op een matrasje. Echt er zijn gewoon grenzen in het leven en er zijn andere oplossingen mogelijk. Dit zou mij te ver gaan, ik vind logés leuk maar niet meer na 4 nachten, ik hecht aan mijn privacy in mijn eigen huis en dan ken ik die logés nog goed. Deze jongen ken ik niet. Dus een goede band opbouwen doe ik niet door eerst mijn privacy en mijn bed op te geven. Dat doe ik door hem te eten te vragen bijv.

oja Floor

wel natuurlijk een half jaar in huis nemen, elke avond samen eten, ik of mijn man op de bank liggen (wij hebben niet voor niks een bed van 220 lang, zo is onze bank niet), mijn privacy opgeven maar hem lekker rustig op een kamer plaatsen en hem bij ons laten eten (dat is zodat hij zelf niet hoeft te koken... duhhh) kan natuurlijk niet. Nee echt niet...

Kamer?

Een kind van 16 op een kamer? Ik snap werkelijk niet dat sommige dat serieus als optie zien. Zouden jullie dat voor je eigen kind ook een optie vinden? Met 16 alleen op een kamer?

Triva e.a.

Het gezegde luidt niet voor niets : visite en vis blijven 3 dagen fris.

Natuurlijk zijn er uitzondering, maar in dit geval zou ik inderdaad zeggen: het voelt als visite, zowel voor jullie (gebrek aan privacy) en voor hem (o.a. ook gebrek aan privacy, maar ook inwonen bij mensen die je nauwelijks kent)…. lastig.

En Floor: natuurlijk pas je je aan, al moet ik zeggen: kind is net zo makkelijk als wij.
Maar het is voor ons bij elke logee een flinke aantasting van onze privacy en dan gaat het bovenstaande gezegde toch weer op.

Voor "Mark" in dit verhaal vind ik het wel triest dat het zo loopt.