(gezellig) co-ouderschap na overspel

Goede avond,

Al een tijdje speel ik met de gedachte om hier een paar vragen te stellen mensen aan die mij voorgingen in het co-ouderschap.

Sinds een jaar zijn wij stappen aan het zetten om uit elkaar te gaan. Hoewel we in relatietherapie zaten, bedonderde zij me met een vader van de basisschool van onze 3 kinderen en omdat dit de tweede keer was dat ze zoiets uithaalde in 7 jaar tijd trok ik hier de grens. Inmiddels is er een tweede huis op loopafstand, zijn de hypotheken bijna rond en gaat het 'nieuwe leven' bijna beginnen.

We zitten echter nog niet zo op een lijn in het aanpakken van het co-ouderschap. Zij wil graag dat er naast het apart wonen zo min mogelijk verandert aan de gezinssituatie; samen blijven eten 2x per week, 1x per maand een gezinsactiviteit, op zaterdag met de oudste naar voetbal door de een ook als het zijn/haar weekend niet is.
Hoewel het samen leven in een huis nog best aardig gaat. Nu merk ik ook dat dit werkt omdat ik mijn boosheid over het gebeurde wegstop. Als ik dit -hoe rustig ook- bespreek breekt de pleuris uit. Zie ook hier een reden van het niet slagen van onze relatie; het lukte mij niet om grenzen te stellen. Ik ben dat nu met behulp van een psycholoog aan het proberen beter te doen; het lijkt echter met iedereen te lukken behalve met haar. Ik zou graag van deze nood een deugd maken en beter voor mezelf zorgen, afvallen, sterk worden, cursus orkestdirectie dat soort werk. Daarnaast ben ik gewoon ook nog best heel boos en heb ik niet zo'n behoefte meer aan vader en moedertje spelen; die kans heeft ze -vind ik- wel een beetje verspeeld. Uiteraard wil ik er zeker voor de kinderen zijn maar niet meer zoals dat in de relatie ging. 
Concreet:
Hoe doen jullie dit? Het voelt als een mijnenveld omdat bij elke grens een potentieel gigantisch conflict op de loer ligt en ik ook de relatie graag goed wil houden.

Andere vraag:
We wonen in een heel gezellige straat met allemaal andere jonge gezinnen. We borrelden vaak met anderen terwijl de kinderen speelden, ouders van school kwamen vaak langs en in stelvorm was er veel gezelligheid. 
Daarnaast heb ik alleen maar getrouwde vrienden waarvan de belangrijkste vriendengroep in de zomer altijd samen op vakantie ging met de gezinnen. Het idee was dan; een paar mensen letten op de kinderen; de anderen gaan racefietsen. 's avonds gezellig met elkaar als de kinderen op bed lagen.

Ik merk het volgende:
Zowel de ouders in de straat en op school als mijn vrienden vragen niet meer om af te spreken. Niet meer als stel sowieso maar ook niet individueel. Als ik de straat in fiets op zaterdag zie ik stellen met elkaar borrelen maar ik hoor al ongeveer een jaar niks en word niet uitgenodigd. Ik snap dat dit lastig is en dat mensen zich geen houding weten te geven maar ik ben wat bang voor de toekomst. Word je als alleenstaande vader met drie kinderen nog wel uitgenodigd voor borrels? Dat mijn fietsvrienden geen zin hebben om op drie extra kinderen te passen als ik met ze op vakantie zou gaan snap ik opzich wel maar hoe gaat dit zijn? Ik mis het behoorlijk.
Uiteraard bellen ze vaak individueel en willen ze wel stukken wandelen om me aan te horen maar dat voelt ook als medelijden, niet per se als gelijkwaardig vriendcontact.

Concreet: Is dit een fase of blijft dit altijd een pijnlijk punt en moet ik weer helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van een sociale omgeving?