(gezellig) co-ouderschap na overspel
Goede avond,
Al een tijdje speel ik met de gedachte om hier een paar vragen te stellen mensen aan die mij voorgingen in het co-ouderschap.
Sinds een jaar zijn wij stappen aan het zetten om uit elkaar te gaan. Hoewel we in relatietherapie zaten, bedonderde zij me met een vader van de basisschool van onze 3 kinderen en omdat dit de tweede keer was dat ze zoiets uithaalde in 7 jaar tijd trok ik hier de grens. Inmiddels is er een tweede huis op loopafstand, zijn de hypotheken bijna rond en gaat het 'nieuwe leven' bijna beginnen.
We zitten echter nog niet zo op een lijn in het aanpakken van het co-ouderschap. Zij wil graag dat er naast het apart wonen zo min mogelijk verandert aan de gezinssituatie; samen blijven eten 2x per week, 1x per maand een gezinsactiviteit, op zaterdag met de oudste naar voetbal door de een ook als het zijn/haar weekend niet is.
Hoewel het samen leven in een huis nog best aardig gaat. Nu merk ik ook dat dit werkt omdat ik mijn boosheid over het gebeurde wegstop. Als ik dit -hoe rustig ook- bespreek breekt de pleuris uit. Zie ook hier een reden van het niet slagen van onze relatie; het lukte mij niet om grenzen te stellen. Ik ben dat nu met behulp van een psycholoog aan het proberen beter te doen; het lijkt echter met iedereen te lukken behalve met haar. Ik zou graag van deze nood een deugd maken en beter voor mezelf zorgen, afvallen, sterk worden, cursus orkestdirectie dat soort werk. Daarnaast ben ik gewoon ook nog best heel boos en heb ik niet zo'n behoefte meer aan vader en moedertje spelen; die kans heeft ze -vind ik- wel een beetje verspeeld. Uiteraard wil ik er zeker voor de kinderen zijn maar niet meer zoals dat in de relatie ging.
Concreet:
Hoe doen jullie dit? Het voelt als een mijnenveld omdat bij elke grens een potentieel gigantisch conflict op de loer ligt en ik ook de relatie graag goed wil houden.
Andere vraag:
We wonen in een heel gezellige straat met allemaal andere jonge gezinnen. We borrelden vaak met anderen terwijl de kinderen speelden, ouders van school kwamen vaak langs en in stelvorm was er veel gezelligheid.
Daarnaast heb ik alleen maar getrouwde vrienden waarvan de belangrijkste vriendengroep in de zomer altijd samen op vakantie ging met de gezinnen. Het idee was dan; een paar mensen letten op de kinderen; de anderen gaan racefietsen. 's avonds gezellig met elkaar als de kinderen op bed lagen.
Ik merk het volgende:
Zowel de ouders in de straat en op school als mijn vrienden vragen niet meer om af te spreken. Niet meer als stel sowieso maar ook niet individueel. Als ik de straat in fiets op zaterdag zie ik stellen met elkaar borrelen maar ik hoor al ongeveer een jaar niks en word niet uitgenodigd. Ik snap dat dit lastig is en dat mensen zich geen houding weten te geven maar ik ben wat bang voor de toekomst. Word je als alleenstaande vader met drie kinderen nog wel uitgenodigd voor borrels? Dat mijn fietsvrienden geen zin hebben om op drie extra kinderen te passen als ik met ze op vakantie zou gaan snap ik opzich wel maar hoe gaat dit zijn? Ik mis het behoorlijk.
Uiteraard bellen ze vaak individueel en willen ze wel stukken wandelen om me aan te horen maar dat voelt ook als medelijden, niet per se als gelijkwaardig vriendcontact.
Concreet: Is dit een fase of blijft dit altijd een pijnlijk punt en moet ik weer helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van een sociale omgeving?
Dank wederom!
Ik begrijp dat de een partij kiest en de ander niet en dat het lastig is voor mensen op dit moment. Mijn vraag is meer: Ik zie veel mensen als stel afspreken met de kinderen erbij en ik zie vrijwel nooit een alleenstaande ouder met kinderen erbij afspreken met een ander stel. Moet ik me daarop gaan instellen voor de toekomst of is dat toeval en trekt het bij?
Homeguy schreef op 04-02-2025 om 13:33:
Dank wederom!
Ik begrijp dat de een partij kiest en de ander niet en dat het lastig is voor mensen op dit moment. Mijn vraag is meer: Ik zie veel mensen als stel afspreken met de kinderen erbij en ik zie vrijwel nooit een alleenstaande ouder met kinderen erbij afspreken met een ander stel. Moet ik me daarop gaan instellen voor de toekomst of is dat toeval en trekt het bij?
er zijn gewoon minder alleenstaande ouders met kinderen. Dus dat je dat niet zo vaak ziet dat klopt wel. Maar het werkt wel om die anderen wel gewoon uit te nodigen met hun kinderen.
Maar ik zit ook in een omgeving waar je eigenlijk nooit als 'stel' afspreekt, het is meestal 2 of meer individuele volwassenen met een x aantal kinderen. Ook zonder de kinderen spreken we niet als 'stel' af. Het is meer een groep vrienden die onderling ook in verschillende samenstellingen afspreken vanwege gemeenschappelijke hobbies.
Na jarenlang (nog zonder kinderen) in de grote stad gewoond te hebben waar je vaak niet eens je onderburen (echt) kent, was ik juist zo blij om in een (kleinere) stad te wonen waar alles meer een gemeenschap was. Een beetje meer zoals het vroeger was (jaar of 20 terug).
Niet iedereen op zijn individuele uppie en 3 maanden vantevoren afspreken of je elkaar gaat zien. Gewoon meer mensen tegenkomen in het dagelijks leven, babbeltje, drankje, 'zin om vanavond/dit weekend af te spreken'. Dat werk. Heb daar doelbewust aan gewerkt en omdat de scharrel van ex (die haar inmiddels alweer aan de kant heeft gezet) zo dicht in dat wereldje zit (vader van school) raakt die sociale omgeving verstoord.
Ben gewoon bang dat dat dit nu wegvalt terwijl ik hier -juist in combinatie met kleine kinderen hebben- heel veel levensvreugde uit haalde...
Daar ben je zelf ook bij. Nodig mensen uit om samen wat te gaan doen, uit of thuis, met of zonder kinderen. Je hoeft niet in een hoekje te gaan zitten afwachten.
Dat zeg ik: Als ik een gezin uitnodig; Zegt men ja; vervolgens meldt men af en komt er een die avond een biertje drinken als de kinderen op bed liggen is nu mijn ervaring (3x gedaan). Ook leuk maar ik ben gewoon benieuwd of dat buurtgevoel weer een beetje terugkomt als je een tijdje verder bent.
To, jij bent ook gewoon een gezin straks he? Alleen met 1 ouder. Voor sommige mensen in de bubbel is dat misschien lastig. Daarom het advies om 2 routes te nemen. Zorg voor uitbreiding van je netwerk met eigen vrienden. Dus nieuwe mensen leren kennen zonder je kinderen. Daarvoor zijn sportclubs, apps en vrijwilligerswerk heel geschikt.
Daarnaast versterking van je huidige netwerk. Jij kunt prima aanhaken bij de buurt met je kinderen tijdens een borrel. Wellicht kan je niet mee fietsen als de kinderen er zijn. Maar met een babyfoon kan je prima aanschuiven bij anderen. Mijn buurt heeft ook alleenstaande ouders, weduwes of singles en die doen gewoon mee met alles!
Ik merk wel dat gezinnen vaak niet begrijpen wat het is om alleenstaande ouder te zijn. Het is een compleet ander leven. En als jij al jarenlang samen bent heb je daar echt geen weet van. Dat zorgt soms voor onbegrip of onwetendheid maar bij de juiste mensen ook voor diepere gesprekken.
Homeguy schreef op 04-02-2025 om 13:33:
Dank wederom!
Ik begrijp dat de een partij kiest en de ander niet en dat het lastig is voor mensen op dit moment. Mijn vraag is meer: Ik zie veel mensen als stel afspreken met de kinderen erbij en ik zie vrijwel nooit een alleenstaande ouder met kinderen erbij afspreken met een ander stel. Moet ik me daarop gaan instellen voor de toekomst of is dat toeval en trekt het bij?
Ja ik denk dat je je daar inderdaad op in moet stellen. Dat trekt niet bij. Het is geen toeval dat je vrijwel nooit een alleenstaande ouder met kinderen zie afspreken met een stel met kinderen.
De dynamiek met andere stellen is nu eenmaal veranderd.
Er zijn ook bv niet voor niets speciale alleenstaande ouder vakanties met of zonder kinderen. Je komt in een hele andere wereld terecht als alleenstaande ouder maar dat hoeft niet iets negatiefs te zijn hoor.
Het is alleen anders. Je zult je contacten op een andere manier vorm moeten gaan geven en dat kan net zo waardevol zijn.
Voor nu is het even een schok voor je zo te lezen maar laat maar gebeuren wat gebeurt, je gaat echt wel een nieuwe weg hierin vinden.
Izza / linn19 dank voor het advies en de eerlijkheid!
De eerlijkheid gebiedt me overigens te zeggen dat ik intussen al lang weer een andere leuke dame heb opgeduikeld en dat het samenzijn als stel en alle vrijheden die daarbij komen kijken me ook goed bevallen, dus dat stuk klaag ik niet over.
Homeguy schreef op 04-02-2025 om 15:22:
Dat zeg ik: Als ik een gezin uitnodig; Zegt men ja; vervolgens meldt men af en komt er een die avond een biertje drinken als de kinderen op bed liggen is nu mijn ervaring (3x gedaan). Ook leuk maar ik ben gewoon benieuwd of dat buurtgevoel weer een beetje terugkomt als je een tijdje verder bent.
Met kinderen kun je ook beter overdag afspreken, en dan iets gaan doen. Speeltuin, museum, film, bakken, knutselen, fietsen/wandelen, er is zoveel te doen!
Ik heb die ervaring totaal niet hoor, dat stellen met kinderen geen alleenstaande ouders willen zien. Ik ben daar best verbaasd over.
Homeguy schreef op 04-02-2025 om 16:16:
Izza / linn19 dank voor het advies en de eerlijkheid!
De eerlijkheid gebiedt me overigens te zeggen dat ik intussen al lang weer een andere leuke dame heb opgeduikeld en dat het samenzijn als stel en alle vrijheden die daarbij komen kijken me ook goed bevallen, dus dat stuk klaag ik niet over.
Haha jij laat cruciale informatie eerst achterwege. Kan het zijn dat de buurt dit ook weet en zich daardoor ook nog geen houding weet te geven tegenover jou en de boot een beetje afhouden naar jou toe?
En weet jou ex dit? Zou dit een reden kunnen zijn dat jouw ex gezinsdingen wil blijven doen?
Als er nwe partners in beeld komen kan er ook gedoe ontstaan.
IMI-x2 schreef op 04-02-2025 om 17:18:
[..]
Met kinderen kun je ook beter overdag afspreken, en dan iets gaan doen. Speeltuin, museum, film, bakken, knutselen, fietsen/wandelen, er is zoveel te doen!
Ik heb die ervaring totaal niet hoor, dat stellen met kinderen geen alleenstaande ouders willen zien. Ik ben daar best verbaasd over.
Ik wel. Heel erg zelfs
MRI schreef op 04-02-2025 om 18:13:
[..]
Ik wel. Heel erg zelfs
Ik ook, onafhankelijk van wel/geen kinderen, je wordt als (opnieuw) single vrouw zijnde soms zelfs als een soort van concurrentie gezien en dus niet meer uitgenodigd. Denk dat mannen onderling hier overigens heel anders in staan.
RoodVruchtje schreef op 04-02-2025 om 18:35:
[..]
Ik ook, onafhankelijk van wel/geen kinderen, je wordt als (opnieuw) single vrouw zijnde soms zelfs als een soort van concurrentie gezien en dus niet meer uitgenodigd. Denk dat mannen onderling hier overigens heel anders in staan.
En dat waren voorheen vrienden? Lekkere vrienden dan. ☹️
RoodVruchtje schreef op 04-02-2025 om 18:35:
[..]
Ik ook, onafhankelijk van wel/geen kinderen, je wordt als (opnieuw) single vrouw zijnde soms zelfs als een soort van concurrentie gezien en dus niet meer uitgenodigd. Denk dat mannen onderling hier overigens heel anders in staan.
Ik herken het ook helaas.
RoodVruchtje schreef op 04-02-2025 om 18:35:
[..]
Ik ook, onafhankelijk van wel/geen kinderen, je wordt als (opnieuw) single vrouw zijnde soms zelfs als een soort van concurrentie gezien en dus niet meer uitgenodigd. Denk dat mannen onderling hier overigens heel anders in staan.
De enige ervaring die ik daarmee heb was op de camping waar we met een groep op het allenstaande ouder veld stonden. Diverse mannen mochten niet van hun partner over dit veld lopen of een praatje met ons aan knopen. Maar wel boos zijn dat we hun kinderen niet uitnodigden voor ons pannenkoekenfeestje. (Als in wel mee eten maar niet bijdragen, financieel of actief)