Getuigenissen gevraagd: hoe weggaan?

Lexus schreef op 09-04-2025 om 10:49:

Goh wat bijzonder Temet om voor te stellen relatietherapie voor te stellen terwijl TS zegt " Ik weet in mijn binnenste dat ik eigenlijk zo snel mogelijk weg moet." Zij heeft dan haar besluit toch al genomen en haar vraag gaat toch over hoe ze het moet gaan aanpakken en doorzetten? Als ze zou laten blijken dat ze twijfelt is het een ander verhaal en begrijp ik je visie van dat het makkelijker is als de kinderen wat groter zijn. Maar ik lees geen twijfel over haar besluit eigenlijk.

Ik had het er met name over omdat ik vermoedde (maar niet gelezen had) dat TO al eens therapie had voorgesteld en dat hij dat had afgewezen. Dat bleek te kloppen. Het komt vziw vrij regelmatig voor dat de man in zo'n geval, als de scheidingsmelding wordt gedaan, alsnog in relatietherapie wil, of althans zegt te willen. 

Een vriendin van mij heeft ooit in zo'n situatie gezeten. De therapie is toen daadwerkelijk gestart, maar de man verviel uiteindelijk toch weer in zijn oude streken (vreemdgaan, in zijn geval), en toen was het wel klaar. 

TO kan maar beter voorbereid zijn op het scenario dat hij alsnog bereid is tot relatietherapie. Ik zou dat dan ook een eerlijke kans geven, als hij daarmee komt. Heeft het succes, prima, beter voor iedereen. Heeft het geen succes - die kans lijkt me groter - dan kan hij in elk geval niet gaan lopen janken dat zij "zomaar" de relatie heeft beëindigd en niet eens therapie wilde proberen. Daarbij: er gaat sowieso enige tijd overheen voordat bij hem het besef indaalt dat zijn leven ingrijpend gaat veranderen (hoe dan ook, want ofwel de relatie strandt definitief, of hij moet zijn gedrag aanpassen) in die tijd kom je met het regelen van de scheiding zelf toch ook niet heel veel verder, dus die therapie kan er in dat geval ook nog wel bij. 

Een punt dat nog niet aan de orde is geweest volgens mij: TO, weten jouw vrienden en familieleden hoe de situatie is? Als de de vuile was altijd hebt binnengehouden dan zou ik nu beginnen met je naaste omgeving ervan op de hoogte te brengen hoe je relatie er echt voor staat. Al neem ik aan dat in elk geval je moeder op de hoogte is, als je zegt dat je bij haar terecht kan. 

Overigens, TO, hoe is jouw situatie? Hoe oud zijn de kinderen? Zijn jullie getrouwd? Zo nee, heeft hij de kinderen erkend? En heeft hij dan ook ouderlijk gezag? En hebben jullie een huur- of een koophuis, en op wiens naam staat dat? Dat maakt allemaal enorm veel uit voor de opties die je hebt, en dat is ook wel weer nuttig om te weten voordat je besluit om hem mee te delen dat je er een punt achter zet. 

Lexus schreef op 09-04-2025 om 12:33:

[..]

Maar misschien als je enige tijd uit de situatie bent, dat je dan meer energie krijgt en kan overzien hoe en wanneer je dingen echt wilt doorzetten. Je schreef dat je naar je moeder kon. Kan je dat niet gewoon een tijde doen? Dat je tegen je man zegt dat dit nodig is omdat jullie te veel ruzie maken en je even rust wil. Gewoon een tijdje?

Hele goede tip. Voor jou om inzichten te krijgen en voor hem dat die wakker wordt en inziet dat het 1 voor 12 is. Er zit veel (onbewust) opgekropte boosheid in je en ziet maar 1 uitvlucht.  

Kan natuurlijk ook een vakantiehuisje zijn voor 1 a 2 weken zodat je echt tot rust komt.

Renate46 schreef op 09-04-2025 om 13:45:

dubbel

Temet schreef op 09-04-2025 om 13:37:

[..]

TO kan maar beter voorbereid zijn op het scenario dat hij alsnog bereid is tot relatietherapie. Ik zou dat dan ook een eerlijke kans geven, als hij daarmee komt. Heeft het succes, prima, beter voor iedereen. Heeft het geen succes - die kans lijkt me groter - dan kan hij in elk geval niet gaan lopen janken dat zij "zomaar" de relatie heeft beëindigd en niet eens therapie wilde proberen. Daarbij: er gaat sowieso enige tijd overheen voordat bij hem het besef indaalt dat zijn leven ingrijpend gaat veranderen (hoe dan ook, want ofwel de relatie strandt definitief, of hij moet zijn gedrag aanpassen) in die tijd kom je met het regelen van de scheiding zelf toch ook niet heel veel verder, dus die therapie kan er in dat geval ook nog wel bij.

Een punt dat nog niet aan de orde is geweest volgens mij: TO, weten jouw vrienden en familieleden hoe de situatie is? Als de de vuile was altijd hebt binnengehouden dan zou ik nu beginnen met je naaste omgeving ervan op de hoogte te brengen hoe je relatie er echt voor staat. Al neem ik aan dat in elk geval je moeder op de hoogte is, als je zegt dat je bij haar terecht kan.

Nu ben ik voorstander van proberen of er tóch niet nog een kans op herstel is dmv therapie, maar in dit geval is het voor mij wel meer dan duidelijk dat dat een ruim gepasseerd station is.

Ik zou mezelf, als ik TO was, ook er echt niet meer toe kunnen zetten dit proces op te starten, maar goed, dat is persoonlijk. Ik zou de restjes energie die ik nog over had puur in mezelf steken, dus een leven zonder hem en hoe dat het best aan te pakken.

Verder heb ik ook dezelfde vragen als anderen: hoe oud zijn de kinderen, ben je financieel onafhankelijk, heb je op korte termijn zicht op onderdak etc.

Ik zou het een doen en het ander niet laten. Dus relatietherapie voorstellen als laatste eis, zo niet wil je scheiden.
Ondertussen ga je de scheiding voor jezelf actief voorbereiden, zonder het hem te zeggen: een paar mensen in je omgeving op de hoogte stellen dat je relatie op barsten staat, woonruimte zoeken, belangrijke en dierbare spullen in veiligheid brengen (paspoorten, fotoalbums, enz), uitzoeken wat je moet regelen bij een scheiding en waar je wel en niet recht op hebt, zo nodig nagaaen of je een beter betaalde baan kunt vinden of meer uren kunt werken.
Je kunt ook regelmatig op zijn vrije dagen zonder kinderen bij een vriendin of je moeder gaan logeren om een paar nachten goed te slapen (meedelen, niet vragen). Dat maakt al veel verschil voor jouw veerkracht en dan kan hij alvast eraan wennen hoe je voor kinderen zorgt zonder de moeder die toch wel alle losse eindjes aan elkaar knoopt.

Temet schreef op 09-04-2025 om 13:40:

Overigens, TO, hoe is jouw situatie? Hoe oud zijn de kinderen? Zijn jullie getrouwd? Zo nee, heeft hij de kinderen erkend? En heeft hij dan ook ouderlijk gezag? En hebben jullie een huur- of een koophuis, en op wiens naam staat dat? Dat maakt allemaal enorm veel uit voor de opties die je hebt, en dat is ook wel weer nuttig om te weten voordat je besluit om hem mee te delen dat je er een punt achter zet.

Dit is wel relevant natuurlijk 

Voor de duidelijkheid: ik betoog niet dat TO relatietherapie moet voorstellen. Dat heeft ze al gedaan, hij wilde niet. Alleen is de kans aanwezig dat hij ineens alsnog wel wil op het moment dat zij de scheidingsmededeling doet. Ze moet dus bedenken of ze daar in dat geval op in wil/kan gaan of niet
Als hij er zelf niet over begint, zou ik er als ik TO was ook niet over beginnen, want nogmaals, ze heeft het als eens voorgesteld. 

Temet schreef op 09-04-2025 om 17:23:

Voor de duidelijkheid: ik betoog niet dat TO relatietherapie moet voorstellen. Dat heeft ze al gedaan, hij wilde niet. Alleen is de kans aanwezig dat hij ineens alsnog wel wil op het moment dat zij de scheidingsmededeling doet. Ze moet dus bedenken of ze daar in dat geval op in wil/kan gaan of niet
Als hij er zelf niet over begint, zou ik er als ik TO was ook niet over beginnen, want nogmaals, ze heeft het als eens voorgesteld.

Ja het is natuurlijk goed er op bedacht te zijn dat hij dit ineens wel wil als het menens wordt. En zoals jij ook al aangaf Temet, zou ik als ik TS was ook inschatten of hij dan ook serieus naar zichzelf wil kijken en veranderingen op de lange duur beoogt. Want het is niet ongewoon dat mensen die ter elfder uren ineens wel willen in de kussens terug zakken zodra de ander weer in de pocket hebben. 

Anoniemvoornu schreef op 08-04-2025 om 18:45:

[..]

Ziek , hoezo ? Het is hard maar het is wel zo , moeder karel zegt zelf eerder ik wilde kinderen hij wilde ze wel maken met me, relatie kwam pas later enz. Haar kinderwens is altijd leidend geweest in haar beslissingen ook toen vader na de eerste al aangaf en liet zien geen vaderrol te willen, wilde zij 2 verwante kinderen hebben en maakte de rest niet uit

Ja en? Hoe is dat jouw zaak? Alsof kinderen wel supergelukkig worden wanneer pa en ma vol romantiek het bed induiken en elkaar tien jaar later de tent uitvechten. Sterker nog, zelfs als ouders liefdevol bij elkaar blijven is dat geen enkele garantie dat kinderen gelukkig worden.

Haar man heeft altijd de kans gehad om wel liefdevol en betrokken met de kinderen om te gaan, en als hij dat niet deed dan vond hij dat blijkbaar niet belangrijk. Zijn keuze.

AnnaPollewop schreef op 10-04-2025 om 16:34:

[..]

Ja en? Hoe is dat jouw zaak? Alsof kinderen wel supergelukkig worden wanneer pa en ma vol romantiek het bed induiken en elkaar tien jaar later de tent uitvechten. Sterker nog, zelfs als ouders liefdevol bij elkaar blijven is dat geen enkele garantie dat kinderen gelukkig worden.

Haar man heeft altijd de kans gehad om wel liefdevol en betrokken met de kinderen om te gaan, en als hij dat niet deed dan vond hij dat blijkbaar niet belangrijk. Zijn keuze.

Nou, ik vind jouw zgn ander geluid totaal niet overeenkomen met wat in 1e instantie een goed uitgangspunt zou moeten zijn, in de basis, voor kiezen voor kinderen!

Niemand heeft een glazen bol vwb de toekomst icm je partner/relatie, maar überhaupt al kiezen voor een kind (laat staan 2!) binnen een waardeloze relatie is wel het andere uiterste en heb je het geluk voor je kinderen écht niet voorop staan! Kan me niet voorstellen dat je dit, op welke manier dan ook, kunt ontkrachten?

Kersje schreef op 10-04-2025 om 16:47:

[..]

Nou, ik vind jouw zgn ander geluid totaal niet overeenkomen met wat in 1e instantie een goed uitgangspunt zou moeten zijn, in de basis, voor kiezen voor kinderen!

Niemand heeft een glazen bol vwb de toekomst icm je partner/relatie, maar überhaupt al kiezen voor kinderen binnen een waardeloze relatie is wel het andere uiterste en heb je het geluk voor je kinderen écht niet voorop staan! Kan me niet voorstellen dat je dit kunt ontkrachten?

Nou, ik denk niet dat ik jouw zienswijze kan wijzigen nee en ik ga dat ook niet proberen. 

Maar ik zie genoeg zogenaamde liefdevolle relaties waarin mensen hun kinderen samen mishandelen onder het "hij moet luisteren!!!!" motto (ga maar eens een dagje naar een pretpark) en dan lijkt opgroeien bij een liefdevolle ouder me een veel betere optie voor de kinderen. Er is overal wel wat voor of tegen. 

Kiezen om te stoppen met een waardeloze relatie lijkt me een prima plan. Als daarna blijkt dat er een kindje op komst is, moet dat dan weg? En hoe is dat veel anders dan in dit geval? VaderKareltje heeft alle kans gehad om een lieve zorgzame vader en echtgenoot te worden en dat niet gedaan. Zijn verlies.

AnnaPollewop schreef op 10-04-2025 om 16:52:

[..]

Nou, ik denk niet dat ik jouw zienswijze kan wijzigen nee en ik ga dat ook niet proberen.

Maar ik zie genoeg zogenaamde liefdevolle relaties waarin mensen hun kinderen samen mishandelen onder het "hij moet luisteren!!!!" motto (ga maar eens een dagje naar een pretpark) en dan lijkt opgroeien bij een liefdevolle ouder me een veel betere optie voor de kinderen. Er is overal wel wat voor of tegen.

Kiezen om te stoppen met een waardeloze relatie lijkt me een prima plan. Als daarna blijkt dat er een kindje op komst is, moet dat dan weg? En hoe is dat veel anders dan in dit geval? VaderKareltje heeft alle kans gehad om een lieve zorgzame vader en echtgenoot te worden en dat niet gedaan. Zijn verlies.

Je hoeft mijn zienswijze ook niet te wijzigen, is namelijk niets mis mee. Ga vooral door met vergelijken en wegkijken, maar laat mensen die wél het welzijn van kinderen vooropstellen (zij vragen er immers niet om om geboren te worden) ook gewoon hun mening plaatsen!

AnnaPollewop schreef op 10-04-2025 om 16:34:

[..]

Ja en? Hoe is dat jouw zaak? Alsof kinderen wel supergelukkig worden wanneer pa en ma vol romantiek het bed induiken en elkaar tien jaar later de tent uitvechten. Sterker nog, zelfs als ouders liefdevol bij elkaar blijven is dat geen enkele garantie dat kinderen gelukkig worden.

Haar man heeft altijd de kans gehad om wel liefdevol en betrokken met de kinderen om te gaan, en als hij dat niet deed dan vond hij dat blijkbaar niet belangrijk. Zijn keuze.

Na het eerste kind was alles al ruk bij M.K,  HAAR keuze om een 2de te maken zoals ze dat zelf continu noemt en dan kun je zeggen zat kinderen worden mishandeld? Ja ok maar wat dat met elkaar te maken heeft snap ik echt niet. Vader wilde niet zorgen voor zijn kind en ze plaatste dat op een forum als normaal en als er gezegd werd nee dat is het niet dan waren die ( vrouwen) egoistisch en als iemand er nu wat over zegt zijn ze ziek..

Even terugkomend: 'Tsjor, ik ga er niet van uit dat ik de kinderen meeneem hoor, ik heb al vaak reacties van jou op dit forum zien passeren en ik denk dat jij een zeer slechte ervaring moet gehad hebben, klopt dat? Alsof alle vrouwen kinderafpakkende monsters zijn... Neen, de kinderen zien hun vader graag, en ik zou ze nooit afpakken. In dit geval bedoelde ik gewoon, als hij bijvoorbeeld emotioneel overmand is, neem ik ze misschien best even mee om hem tijd te geven. Of zou dat net olie op het vuur zijn?'

Je tweede manier van vertellen is anders dan je eerste wijze. Ik val altijd over een vanzelfsprekendheid als vrouwen denken dat de kinderen bij hen horen.
En nee, ik heb zelf geen slechte ervaring met scheiding. We hadden ruim 20 jaar een relatie, ik laat de problemen even onvermeld, altijd wel al spanning, therapie een paar keer etc., maar uiteindelijk namen we de beslissing in een oogwenk, zonder woorden, met een knikje. Hij vertrok toen. Ik heb hele goede ervaringen met een advocaat/mediator, waardoor we allebei daarna een nieuw leven konden opbouwen. In die tijd was het wel het traditionele vader-weekend-omgang. Hoewel ik het ermee eens ben dat het nu in principe 50/50 is vraag ik me af hoe ik daarmee om zou zijn gegaan, maar dat had te maken met alles wat er gebeurd was en wat er nog wel gebeurde. Ik had wel een grens: als ik het niet meer goed vindt moet het bekeken worden door een 'objectieve' instantie, zoals de raad voor de kinderbescherming.
Een scheidingsaankondiging in een oogwenk, woordeloos, die door beiden begrepen wordt, dat is eigenlijk wat ik iedereen zou toewensen. Dat kost soms tijd, soms vraagt het gewoon duidelijkheid, bij herhaling, ervoor vechten en teleurstellingen accepteren, en toch nog meer tijd. Het levert in elk geval op dat je daarna allebei weet wat je aan het doen bent. alhoewel ik daarna ook nog genoeg hobbels heb moeten nemen. Het is ook belangrijk je te realiseren dat de periode waarin de relatie zo slecht is dat hij op het moment van beëindiging staat, met alle stress etc. die daarbij komt kijken, dat dat voor beiden een slechte periode is. De een zal vooral verdrietig zijn, de ander boos, maar het is vooral eigen aan de fase waarin de relatie zit.
Ik ben wel heel blij dat ik in die tijd het boek 'samen getrouwd samen gescheiden' kreeg aangereikt, dat heeft me ook erg geholpen.

Tsjor