Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Labyrinth schreef op 13-12-2023 om 14:16:
[..]
Wat ik snap van je vrienden is dat ze heel moe worden van jouw dubbele houding. Jij bent niet duidelijk, jij weet niet wat je echt wilt, jij stelt geen grenzen. Leg het nu niet bij haar neer. Luister nu eindelijk naar je vrienden en je familie.
Als je duidelijk bent, ga niet met je zoon spelen in het huis van je ex. Dan neem je je zoon mee. Dat is niet 'proberen haar zoveel mogelijk te negeren'. Dat is halfslachtig. Echt afstand nemen is niet negeren. Heb je haar heel duidelijk gezegd, dat de relatie definitief over is? Of is dit weer een fase in de knipperlicht-relatie?
Mijn vraag is ook: wat je wil met het openen van dit topic? Je hebt een hele omgeving al gehad die precies hebben herhaald wat hier ook wordt geschreven. Als jij al wel duidelijk was geweest in je gedrag, had je dit hele topic niet hoeven te openen. Wat mist er nog bij jou om die echt afstand te nemen. Als jij deze vraag die ik al eerder heb gesteld, uit de weg gaat, dan ga het nog een lange weg worden.
Halfslachtig, synoniemen zijn: besluiteloos, flauw, halfbakken, onaf, ondoelmatig, slap; halfslachtig (bn) : aarzelend, besluiteloos, weifelend.
Ben misschien erg streng voor je, maar zachte heelmeester maken stinkende wonden.
Dat wil ze dus niet. Of alleen als het haar uitkomt. Tijdje die situatie gehad. Dan was het van morgen kun je hem op komen halen. Maar dan kwam er soms wat tussen. Of werd het later. Of was het maar weer de vroeg tot hoe laat. Ik hield er dan rekening mee, maar soms zat ik dan voor niks te wachten.
Ik heb haar gezegd dat het niet aan haar is om te bepalen hoe vaak ik met mijn kinderen bel. Dat contact met de moeder over de kinderen er nu eenmaal bij hoort en ik daar niet mee stop, omdat zij dat wil. Spreek haar ook niet dagelijks of zo. Soms even als ik met de kinderen bel.
Ik heb hier toch al goede tips gehad, zoals bijvoorbeeld het boek over gaslighting, de podcast daar over. Verder ook wel bevestigend dat ik geen spoken zie, dat vrienden niet negatief zijn enkel omdat ze haar niet moeten.
Wat er mist is concreet uitzicht op een omgangsregeling met mijn zoontje. Tijd mijn zoontje niet gezien (dat viel zwaar), tijd gehad dat het elke dag maar weer de vraag was of, hoe laat, hoe lang (en dat was ook niet eenvoudig).
Panama831 schreef op 13-12-2023 om 22:36:
[..]
Dat wil ze dus niet. Of alleen als het haar uitkomt. Tijdje die situatie gehad. Dan was het van morgen kun je hem op komen halen. Maar dan kwam er soms wat tussen. Of werd het later. Of was het maar weer de vroeg tot hoe laat. Ik hield er dan rekening mee, maar soms zat ik dan voor niks te wachten.
Ik heb haar gezegd dat het niet aan haar is om te bepalen hoe vaak ik met mijn kinderen bel. Dat contact met de moeder over de kinderen er nu eenmaal bij hoort en ik daar niet mee stop, omdat zij dat wil. Spreek haar ook niet dagelijks of zo. Soms even als ik met de kinderen bel.
Ik heb hier toch al goede tips gehad, zoals bijvoorbeeld het boek over gaslighting, de podcast daar over. Verder ook wel bevestigend dat ik geen spoken zie, dat vrienden niet negatief zijn enkel omdat ze haar niet moeten.
Wat er mist is concreet uitzicht op een omgangsregeling met mijn zoontje. Tijd mijn zoontje niet gezien (dat viel zwaar), tijd gehad dat het elke dag maar weer de vraag was of, hoe laat, hoe lang (en dat was ook niet eenvoudig).
Ja, maar dat heb jij toch zelf creëert, doordat de relatie niet definitief hebt uitgemaakt en via een advocaat geen omgangsregeling op papier hebt gemaakt. Je kan wel weer naar 'ze' of 'haar' wijzen. Maar jij geef haar toch die ruimte. Wees duidelijk en zakelijk en stel met hulp die omgangsregeling vast.
Hier op het forum zijn mensen met meer ervaring, maar via de rechter kan je volgens mij ook om een tijdelijke omgangsregeling vragen.
Labyrinth schreef op 13-12-2023 om 23:05:
[..]
Ja, maar dat heb jij toch zelf creëert, doordat de relatie niet definitief hebt uitgemaakt en via een advocaat geen omgangsregeling op papier hebt gemaakt. Je kan wel weer naar 'ze' of 'haar' wijzen. Maar jij geef haar toch die ruimte. Wees duidelijk en zakelijk en stel met hulp die omgangsregeling vast.
Hier op het forum zijn mensen met meer ervaring, maar via de rechter kan je volgens mij ook om een tijdelijke omgangsregeling vragen.
Er is discussie geweest tussen advocaten, maar daarbij wilde ze niets anders dan "in onderling overleg". Mijn advocaat zei ook dat je daar gewoon niet uitkomt. Ze wil gewoon niks op papier zetten waarbij niet alles in overleg met haar moet.
Daarna leek het even weer goed te komen. Tot zij moeilijk begon te doen over een ouderschapsplan op papier zetten als zekerheid voor haar, maar ook weer vooral "in onderling overleg" en meer alimentatie dan wat er uit de berekening zou komen. En daarna kwam ze nog met andere dingen als het bellen met mijn oudste kinderen, de moeder van mijn oudste kinderen en dat ik haar niet vertrouw.
Een van de rechtszaken is aangehouden, maar niet afgeblazen. Dus dat komt nog.
In principe kan ik mijn zoontje natuurlijk gewoon meenemen. Hij heeft evenveel recht op tijd met mij als tijd met haar. Maar wat moet je dan? Hem gewoon maar meenemen als ik daar ben? Hem aan de deur uit haar handen trekken? Dat is niet mijn stijl en vind dat ook niks dat soort gedoe in het bijzijn van een (klein) kind.
Advocaat vindt het ook geen goed idee om het nu te laten escaleren.
Wat ik ook aan mezelf merk, is dat ik het gewoon lastig vind om er een punt achter te zetten.
Op momenten (steeds vaker) ben ik ervan overtuigd dat dat het beste is, maar eenmaal overtuigd in mezelf, merk ik dan dat ik me daar toch weer klote over voel.
Vorige relaties was dat ook al een issue. Vond het altijd lastig ergens een punt achter te zetten als het niet meer liep. Soms baalde ik echter zelf dat na een ruzie het weer goed kwam.
Ik weet hoe het voelt, ik ben (nee, was!) ook zo. Maar ik heb een gouden tip. Schrijf al haar slechte eigenschappen en rotstreken op. Neem daar rustig de tijd voor. Schrijf daaronder: ik verdien een lieve, gelijkwaardige partner die net zo in het leven staat als ik.
Als je de neiging krijgt om de relatie weer nieuw leven in te blazen, lees je die lijst 3x hardop aan jezelf voor. Echt doen, niet gewoon even naar kijken, echt 3x voorlezen. Ik beloof je: dan ben je wel weer een tijdje genezen.
Panama831 schreef op 14-12-2023 om 12:29:
Wat ik ook aan mezelf merk, is dat ik het gewoon lastig vind om er een punt achter te zetten.
Op momenten (steeds vaker) ben ik ervan overtuigd dat dat het beste is, maar eenmaal overtuigd in mezelf, merk ik dan dat ik me daar toch weer klote over voel.
Vorige relaties was dat ook al een issue. Vond het altijd lastig ergens een punt achter te zetten als het niet meer liep. Soms baalde ik echter zelf dat na een ruzie het weer goed kwam.
Ik denk dat dit de kernprobleem en kernvraag is, waar het topic over gaat. Ik kan er geen punt achter zetten. Je vindt het lastig en misschien vind je ook wel dat je dit niet kan. Wat vind jij zelf van mensen die geen punt kunnen zetten? Zou het kunnen dat je een zelfbeeld heb ontwikkeld van iemand die geen punt kan zetten? (zelfbeelden zijn uiteindelijk slechts zelfbeelden).
Of misschien heb je oordelen over mensen die een punt achter een relatie zetten? Onderzoek dat klote gevoel eens. Ga terug naar dat gevoel en schrijf op wat je dan voelt en wat je denkt, gewoon alles wat er in je op komt. Geloof mij als jij - en dat kan jij ook! - de lef hebt om een punt te zetten en niet meer door dat gevoel wordt overmand, maar dit gevoel weet te doorstaan, omdat je het niet meer gelooft, dan komt dat heel goed binnen bij 'haar'. En gaat zij meteen daaruit handelen, geloof mij. Nu heeft zij en haar familie je nog aan het lijntje.
Knip en zet die .
Labyrinth schreef op 14-12-2023 om 12:52:
[..]
Ik denk dat dit de kernprobleem en kernvraag is, waar het topic over gaat. Ik kan er geen punt achter zetten. Je vindt het lastig en misschien vind je ook wel dat je dit niet kan. Wat vind jij zelf van mensen die geen punt kunnen zetten? Zou het kunnen dat je een zelfbeeld heb ontwikkeld van iemand die geen punt kan zetten? (zelfbeelden zijn uiteindelijk slechts zelfbeelden).
Of misschien heb je oordelen over mensen die een punt achter een relatie zetten? Onderzoek dat klote gevoel eens. Ga terug naar dat gevoel en schrijf op wat je dan voelt en wat je denkt, gewoon alles wat er in je op komt. Geloof mij als jij - en dat kan jij ook! - de lef hebt om een punt te zetten en niet meer door dat gevoel wordt overmand, maar dit gevoel weet te doorstaan, omdat je het niet meer gelooft, dan komt dat heel goed binnen bij 'haar'. En gaat zij meteen daaruit handelen, geloof mij. Nu heeft zij en haar familie je nog aan het lijntje.
Knip en zet die .
Ik heb dan vaak wel iets van dat mensen er beter een punt achter zetten, maar weet zelf hoe lastig dat kan zijn. Als buitenstaander is het natuurlijk makkelijker praten. De buitenstaander zal ook vooral kijken naar de negatieve zaken en minder naar de positieve zaken. Lees hier op het forum ook wel wat verhalen waarvan ik denk "dat komt niet meer goed, beter een punt er achter zetten".
Dat ik er lastig een punt achter zet weet ik van mezelf en dat wordt nu ook wel bevestigd. Mensen die er makkelijker een punt achter zetten, zouden de relatie die ik nu heb al lang en breed hebben beëindigd.
Ik ga voor mezelf eens alles opschrijven wat me wel en niet bevalt aan deze relatie. Voor een groot deel zit dat klotegevoel erin "straks zijn de kinderen groot, vliegen ze uit en dan zit ik vooral alleen".
Wat zij doet is weer ons kindje inzetten, het wordt dan weer gedoe om hem te zien. Nadat de rechter wat op papier heeft gezet, vind ik het lastig om in te schatten wat ze gaat doen. Best kans dat ze dan nog vervelender gaat doen.
Panama831 schreef op 14-12-2023 om 13:41:
[..]
Ik heb dan vaak wel iets van dat mensen er beter een punt achter zetten, maar weet zelf hoe lastig dat kan zijn. Als buitenstaander is het natuurlijk makkelijker praten. De buitenstaander zal ook vooral kijken naar de negatieve zaken en minder naar de positieve zaken. Lees hier op het forum ook wel wat verhalen waarvan ik denk "dat komt niet meer goed, beter een punt er achter zetten".
Dat ik er lastig een punt achter zet weet ik van mezelf en dat wordt nu ook wel bevestigd. Mensen die er makkelijker een punt achter zetten, zouden de relatie die ik nu heb al lang en breed hebben beëindigd.
Ik ga voor mezelf eens alles opschrijven wat me wel en niet bevalt aan deze relatie. Voor een groot deel zit dat klotegevoel erin "straks zijn de kinderen groot, vliegen ze uit en dan zit ik vooral alleen".
Wat zij doet is weer ons kindje inzetten, het wordt dan weer gedoe om hem te zien. Nadat de rechter wat op papier heeft gezet, vind ik het lastig om in te schatten wat ze gaat doen. Best kans dat ze dan nog vervelender gaat doen.
Daarom ook het advies voor een weekendregeling waarbij jullie kind 12 dagen bij jou is en dan om en om het weekend bij moeder.
De moeder gedraagt zich alsof het haar kind is en zij alleen bepaalt over de omgang. Dus als zij er zin in heeft, als het haar uitkomt en dat ze jou en kind kan straffen met geen omgang. Jij accepteert de situatie nu. Daarom moet er een ouderschapsplan komen. De situatie is er allerminst naar dat alles 'in overleg' kan. Juist niet. Dat betekent namelijk nog steeds dat zij kan bepalen wanneer, waar en hoe lang jij en kind omgang hebben.
Die omgang is iets waar jij en kind beide recht op hebben, los van het humeur of de nukken van moeder. Een regeling waarbij kind bepaalde dagen bij jou is en bepaalde dagen bij haar en waarbij jullie je niet bemoeien met wat er verder thuis gebeurt, tenzij de veiligheid van kind in het geding is. Dus als jouw oudste kinderen er dan ook zijn, heeft ze niks mee te maken. Als jij belt/appt met hun moeder, niet haar zaak. Houd haar heel kort en ga geen discussie aan. Idem bij haar.
Zet de joyridende puber de peuter ook in de auto, misschien zelfs zonder stoeltje of gordel, dan is het een andere situatie.
Iemand moet moeder vertellen dat de omgang geen gunst is, maar een recht en dat zij daar niet over kan bepalen.
Tuurlijk is het voor een buitenstaander makkelijk. En tuurlijk zullen er ook fijne momenten geweest zijn. Het is nooit zwart-wit. Maar...ik heb ook weleens in een soort knipperlicht-relatie gezeten, waarbij ik de meeste simpele vraag mij pas op het eind stelde: 'voel ik mij gelukkig in het samenzijn en kan ik volstrekt mijzelf zijn'. Dit is de ondergrens. Dit is wat je jezelf mag gunnen.
Je schrikbeeld is dat je zonder kinderen en zonder deze relatie 'alleen zult zijn'. Is die gedachte waar? Kan je daar zo zeker van zijn? Zonder deze relatie word ik in de toekomst ongelukkig. Is dat zo? Hoe weet je dat? Wat dacht je van:
'Zonder deze relatie wordt mijn eenzaamheid opgelost; zonder deze relatie komt er weer verbinding met de mensen om mij heen; zonder deze relatie vind ik eenvoudige simpele liefde."
En 'als ik blijf (pappen en nathouden) dan kan ik mijn zoon vaker zonder problemen en de confrontatie aan te moeten gaan zien en gelukkig met hem zijn. Is dat waar?
Of zou ook waar kunnen zijn, dat als jij de zaken via de rechter regelt en stopt met die 'empathie', je eindelijk van je zoon in je eigen omgeving met je anderen kinderen gaat genieten.
Als deze ex-geliefde echt narcistische trekken heeft zou ik me gaan verdiepen in welke valkuilen je moet ontwijken, welk gedrag nodig is (en dat is dan een ander gedrag wat je in 'normale' situaties zou laten zien). Tuurlijk wordt het kind ingezet, het kind was al het bindmiddel, dus hoe je daar het beste mee kan omgaan, ga je daar in verdiepen. Misschien kan dit forum je daarmee verder helpen of vraag daar hulp bij.
Ysenda schreef op 14-12-2023 om 15:47:
[..]
Daarom ook het advies voor een weekendregeling waarbij jullie kind 12 dagen bij jou is en dan om en om het weekend bij moeder.
Dat is wat de advocaat als optie voorstelde. Als om de week geen optie is, gezien de leeftijd van ons kind (en zijn ontwikkeling tot nu toe), dan zou ik moeten gaan voor een regeling waarbij hij 1 weekend per 2 weken bij haar is.
En wat ook is, is dat ik mijn eigen administratie kan regelen, maar zij niet. Die doe ik er ook nog bij. En dat is ook bijvoorbeeld via haar internetbankieren haar rekeningen betalen. Of ergens naar toe bellen als er bijvoorbeeld een vraag is voor de zorgverzekering.
MamaE schreef op 14-12-2023 om 15:54:
De moeder gedraagt zich alsof het haar kind is en zij alleen bepaalt over de omgang. Dus als zij er zin in heeft, als het haar uitkomt en dat ze jou en kind kan straffen met geen omgang. Jij accepteert de situatie nu. Daarom moet er een ouderschapsplan komen. De situatie is er allerminst naar dat alles 'in overleg' kan. Juist niet. Dat betekent namelijk nog steeds dat zij kan bepalen wanneer, waar en hoe lang jij en kind omgang hebben.
Die omgang is iets waar jij en kind beide recht op hebben, los van het humeur of de nukken van moeder. Een regeling waarbij kind bepaalde dagen bij jou is en bepaalde dagen bij haar en waarbij jullie je niet bemoeien met wat er verder thuis gebeurt, tenzij de veiligheid van kind in het geding is. Dus als jouw oudste kinderen er dan ook zijn, heeft ze niks mee te maken. Als jij belt/appt met hun moeder, niet haar zaak. Houd haar heel kort en ga geen discussie aan. Idem bij haar.
Zet de joyridende puber de peuter ook in de auto, misschien zelfs zonder stoeltje of gordel, dan is het een andere situatie.
Iemand moet moeder vertellen dat de omgang geen gunst is, maar een recht en dat zij daar niet over kan bepalen.
Klopt. Zij denkt dat een kind eigendom is van de moeder. Na een scheiding dient de vader zoveel mogelijk uit beeld te verdwijnen. Net zoals bij haar eerste twee kinderen en net zoals waar ze eigenlijk op hoopt met mijn andere twee kinderen.
Mijn advocaat gaf aan van haar advocaat begrepen te hebben dat communicatie met haar niet heel eenvoudig is. Haar argument is ook vooral dat ik veel aandacht geef aan mijn eerste twee kinderen. Begreep ook dat haar advocaat niet alles wat ze wil op papier heeft willen zetten.
Gesprek met de advocaten erbij heeft ze ook geweigerd destijds.
De mensen in haar omgeving zijn ook vrijwel stuk voor stuk mensen die ja knikken en haar naar de mond praten. Haar kinderen hebben inmiddels geleerd om haar uit te laten razen, waarna alles het ene oor erin gaat en het andere oor eruit.
Labyrinth schreef op 14-12-2023 om 16:03:
Tuurlijk is het voor een buitenstaander makkelijk. En tuurlijk zullen er ook fijne momenten geweest zijn. Het is nooit zwart-wit. Maar...ik heb ook weleens in een soort knipperlicht-relatie gezeten, waarbij ik de meeste simpele vraag mij pas op het eind stelde: 'voel ik mij gelukkig in het samenzijn en kan ik volstrekt mijzelf zijn'. Dit is de ondergrens. Dit is wat je jezelf mag gunnen.
Je schrikbeeld is dat je zonder kinderen en zonder deze relatie 'alleen zult zijn'. Is die gedachte waar? Kan je daar zo zeker van zijn? Zonder deze relatie word ik in de toekomst ongelukkig. Is dat zo? Hoe weet je dat? Wat dacht je van:
'Zonder deze relatie wordt mijn eenzaamheid opgelost; zonder deze relatie komt er weer verbinding met de mensen om mij heen; zonder deze relatie vind ik eenvoudige simpele liefde."
En 'als ik blijf (pappen en nathouden) dan kan ik mijn zoon vaker zonder problemen en de confrontatie aan te moeten gaan zien en gelukkig met hem zijn. Is dat waar?
Of zou ook waar kunnen zijn, dat als jij de zaken via de rechter regelt en stopt met die 'empathie', je eindelijk van je zoon in je eigen omgeving met je anderen kinderen gaat genieten.
Als deze ex-geliefde echt narcistische trekken heeft zou ik me gaan verdiepen in welke valkuilen je moet ontwijken, welk gedrag nodig is (en dat is dan een ander gedrag wat je in 'normale' situaties zou laten zien). Tuurlijk wordt het kind ingezet, het kind was al het bindmiddel, dus hoe je daar het beste mee kan omgaan, ga je daar in verdiepen. Misschien kan dit forum je daarmee verder helpen of vraag daar hulp bij.
Ja, bij verhalen van anderen, dan weet ik het wel. Nee, voel me de laatste tijd niet gelukkig in haar samen zijn. Vraag me dan toch weer steeds dingen af. Discussies kapte ik af, omdat je er met haar toch niet uit komt.
Hoe de toekomst loopt, weet je natuurlijk nooit. Maar kinderen vliegen een keer uit. Kinderen zijn vanaf de puberteit ook een stuk minder thuis. Etc.
Deze relatie, zoals die nu gaat, maakt me in elk geval niet gelukkig. Het vertrouwen is weg. Het gaat eigenlijk goed zolang alles naar haar zin gaat.
Ik kan hem nu in elk geval zien. Dat is ook niet altijd zo geweest. Maar het liefst heb ik natuurlijk een omgangsregeling. Dan kan ik hem hier gewoon in mijn huis zien, waar hij ook het grootste deel van zijn leven heeft gewoond. Kan ik zelf eten voor hem maken. Met hem gaan wandelen of naar de speeltuin wanneer ik dat wil. Kan hij zonder stoorzenders normaal contact hebben met zijn zussen.
Al een tijdje lees ik veel over narcisme, psychopathie e.d. Ik, maar ik heb er niet voor gestudeerd, denk dat ze meer psychopaat is dan narcist. Er over lezen helpt me wel bij het trekken van de conclusie dat het niet allemaal mijn schuld is dat het zo is gelopen, maar dat ik tegen de verkeerde ben opgelopen en er aan haar gedrag waarschijnlijk niet veel te doen is.
Een opgeblazen ego heeft ze bijvoorbeeld helemaal niet en het interesseert haar ook weinig wat andere mensen van haar vinden. En het is niet iemand die op zoek is naar prikkels. Als het even zou kunnen, zou ze het liefst de hele dag voor de tv liggen, zeg maar.
Maar goed, ieder mens op deze aarde zal narcistische trekjes hebben. De een wat meer dan de ander.
Zij kan wel vinden dat kinderen eigendom van de moeder zijn, zo is het niet.
Kinderen hebben ook recht op omgang met de vader, ook na een scheiding. Dat zij vindt dat jij je oudste kinderen maar moet afdanken omdat je van hun moeder gescheiden bent...echt walgelijk.
En dat je bij haar moet blijven om je zoon te blijven zien...die vrouw spoort niet.
Daarbij lijkt het me goed om te stoppen met haar administratie te doen. Dat moet ze echt zelf gaan leren. Het is niet gezond om daarvoor afhankelijk te zijn van je ex.
Panama831 schreef op 14-12-2023 om 16:17:
[..]
Klopt. Zij denkt dat een kind eigendom is van de moeder. Na een scheiding dient de vader zoveel mogelijk uit beeld te verdwijnen. Net zoals bij haar eerste twee kinderen en net zoals waar ze eigenlijk op hoopt met mijn andere twee kinderen.
Mijn advocaat gaf aan van haar advocaat begrepen te hebben dat communicatie met haar niet heel eenvoudig is. Haar argument is ook vooral dat ik veel aandacht geef aan mijn eerste twee kinderen. Begreep ook dat haar advocaat niet alles wat ze wil op papier heeft willen zetten.
Gesprek met de advocaten erbij heeft ze ook geweigerd destijds.
De mensen in haar omgeving zijn ook vrijwel stuk voor stuk mensen die ja knikken en haar naar de mond praten. Haar kinderen hebben inmiddels geleerd om haar uit te laten razen, waarna alles het ene oor erin gaat en het andere oor eruit.
Het is volgens mij erg ongebruikelijk dat de advocaat van de tegenpartij zo duidelijk zegt dat zijn/haar cliënt onredelijk is. Kennelijk hebben beide advocaten al snel door wat voor vlees ze in de kuip hebben. Ik zou aan jouw advocaat vragen wat jij kan doen om een rechter te overtuigen van de noodzaak van een weekendregeling voor moeder. Het is natuurlijk een ongebruikelijke regeling dus ik ga er vanuit dat je daar wel een zaak voor moet opbouwen.
Klopt het dat je bang bent voor haar woede en wat ze gaat doen als je de grens trekt? Als dat zo is snap ik dat. Ik had ook zo’n partner en ik heb lang geschipperd in de hoop dat het conflict daardoor niet hoefde te escaleren. Maar uiteindelijk werkt dat niet want je schippert nooit genoeg. Je bereikt nooit het moment dat je genoeg hebt toegegeven en je in harmonie verder kan leven. Het gaat namelijk niet om de kwestie die op dat moment speelt maar om de voortdurende, onstilbare behoefte macht over jou uit te oefenen. Het is niet gezegd dat ze dat expres of bewust doet. Maar het is wel wat er gebeurt. Er komt nooit een eind aan. Toen ik dat doorkreeg ben ik heel duidelijk geworden. Geen gemarchandeer meer. Ik heb alles wat ook maar een beetje gevoelig lag via advocaten laten lopen. Geen inhoudelijke reacties meer, ook geen afwijzende. “Oké, ik stuur het door naar mijn advocaat en die zal het dan wel met jouw advocaat opnemen”. Dat vond hij in het begin ‘niet fijn’ maar mijn ex is dat uiteindelijk wel gaan accepteren. Ik heb me gerealiseerd dat al dat heen en weer gepraat en getwijfel en gemopper en ‘dat wil ik niet’ of ‘dat accepteer ik niet’ en het dan ook toch doen of toelaten ontzettend onduidelijk is. Of eigenlijk niet eens want action speaks louder than words. Je denkt dat je aardig en coöperatief bent maar intussen ben je zelf net zo grenzeloos als die ander en als die niet in staat is om op de rem te trappen omdat er psychische problematiek speelt, kun je dat niet maar blijven afschuiven op die ander. Er komt een moment dat je moet gaan doen wat jij wel kan doen en dat is zelf de orde handhaven, afstand bewaren, grens bewaken, duidelijkheid scheppen in de chaos. Dat zal vast met ups en downs gaan maar er zit niks anders op. Ze is de moeder van je kind. Het klinkt heel paradoxaal maar het is mijn ervaring dat het heel sterk en consequent beperken van de speelruimte om discussies en conflicten aan te gaan voor mentale rust kan zorgen bij die ander, zonder dat die persoon zelf daar positief over hoeft te zijn trouwens. Mijn ex is mij altijd een heks blijven vinden, dat weet ik van derden. Maar onze relatie als ouders is, buiten een paar crisis-periooo, een stuk rustiger verlopen dan ik rond de scheiding had verwacht. Deels doordat ik geen enkel conflict meer rechtstreeks met hem besprak, nog geen drie zinnen. Ik kapte het meteen, vriendelijk, af zonder hem de schuld te geven: “Weet je, we komen hier samen gewoon nooit goed uit. Ik wil gewoon niet meer zulke gesprekken hebben want het leidt nergens toe. Ik wil het voortaan via de advocaat doen. Dan hoeven wij geen ruzie meer te maken” En als hij dan zei: “Ik kan best praten zonder ruzie te maken hoor!” zei ik: “Dat zou kunnen. Maar ik merk dat ik het niet kan dus dit is mijn beslissing.” En dan gewoon niet meer ingaan op tegenwerpingen: “Ik begrijp dat jij er anders over denkt, het vervelend vindt, het niet nodig vindt, etc maar voor mezelf zie ik geen andere mogelijkheid dus dit is mijn beslissing.” En dan niet alsmaar open blijven staan voor nieuwe bezwaren maar het gesprek afkappen. “Ik zie dat je het er niet mee eens bent maar ik heb er goed over nagedacht en dit is de keuze die ik heb gemaakt dus ik ga nu niet meer met jou ruziën hierover. Ik wil het echt niet meer. Dus zet maar een voorstel op papier en laat jouw advocaat het maar naar mijn advocaat sturen. En dan kom ik er via mijn advocaat op terug. En dan ook stoppen met het gesprek. Weglopen als dat moet. Toen de scheiding eenmaal geregeld was (dat was pas een jaar of drie nadat we uit elkaar waren gegaan) ben ik overleg zoveel mogelijk uit de weg gegaan. Gewoon niet haalbaar. Iemand anders noemde al parallel ouderschap volgens mij. Google daar maar eens op.
Je kunt geen bootje op het water houden waar die ander steeds maar dwangmatig gaten in blijft prikken. Je overschat jezelf. Jij denkt misschien: ‘ik moet dit oplossen, dat moet me toch lukken, als ik nou eens zus of zo doe…’ maar als je goed naar het gedrag van je vriendin kijkt, zie je dat dat niet gaat gebeuren omdat zij daar niet de wederkerige rol in kan spelen die ze als partner moet spelen. En jij kunt niet haar aandeel overnemen. Dat ligt buiten jouw vermogen. Buiten ieders vermogen.