Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 14:03:
[..]
Dank je wel.
Ik heb het boek meteen maar besteld. Morgen binnen en dan kan ik er meteen aan beginnen.
Had al wat gelezen over gaslighting en denk wel dat dit is wat er gebeurt.
Overleggen wil ze op zich wel, maar alleen als ze haar zin krijgt. Een compromis is voor haar ook niet het einde van de discussie, maar het startpunt van de volgende discussie.
Jij moet leren bij je standpunt te blijven en discussies te stoppen. ‘Oké, onze standpunten zijn duidelijk. We blijven het oneens. Het is me duidelijk dat ik een andere route moet bewandelen’ Je houdt dit zelf mee in stand door eindeloos door te gaan met iets uit te willen praten met iemand die dat overduidelijk helemaal niet van plan is. Dat is overduidelijk voor jou! Je beschrijft het glashelder! Ze zal je blijven ‘uitdagen’ want ze wil gewoon dat jij toegeeft. Deze vrouw heeft helemaal niks met jou belangen en wensen.
Ik heb mijn advocaat gesproken. Die zegt dat het inderdaad belangrijk is dat er een concreet ouderschapsplan komt wat zo min mogelijk voer voor discussie oplevert. Ook is het advies om te gaan voor inschrijving bij mij en eventueel een weekendregeling bij haar indien zij niet in staat is om een normaal ouderschapsplan op een normale manier uit te voeren.
Je kunt de juridische route neutraal benoemen als: het lukt ons niet om er samen uit te komen. Daarom moet een rechter voor ons beslissen. Die gaat niet voor wat jij wil of voor wat ik wil maar voor wat volgens de wet het beste is om te doen. Bij wat die beslist, zullen we ons allebei neer moeten leggen.
Een ouderschapsplan als stok achter de deur is en blijft onzinnig. Maar als je dat dan toch doet, dan in elk geval een ouderschapsplan dat in het belang van het kind is.
De podcast zet ik vanavond voor het slapen gaan op. Ben benieuwd.
Wees sterk! Je weet best dat je niet moet toegeven. Ze heeft niet het beste met jou voor. Kom maximaal op voor het belang van je kind. Je advocaat ziet het probleem met haar kennelijk goed in dus laat die helpen om een goede strategie te bedenken.
Labyrinth schreef op 11-12-2023 om 16:45:
Het heeft geen zin om jezelf de grond in te boren. Ook al hebben mensen je gewaarschuwd en ook al was iedereen om je heen al klaar met haar. Dat 'zie je wel', laat dat als dat in je klinkt, er zijn, maar graaf daar geen gat mee. Niets zo complex en lastig als relaties, wie weet (misschien weet je het zelf niet) wat jij in je vroegste jaren hebt meegemaakt wat een stempel heeft gedrukt.
Vergeef jezelf en gun jezelf dat je je weer gelukkig mag gaan voelen.
De hoop sterft het laatst. Wat voor vreselijks gaat er gebeuren als die sterft?
Ik was er natuurlijk zelf bij. Ik baal daar wel van en schaam me er eigenlijk ook wel voor.
Als ik het soms allemaal analyseer, dan struikel ik in gedachten over de rode vlaggen.
Maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Verleden kan ik niet meer veranderen, alleen maar van leren.
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 20:31:
[..]
Ik was er natuurlijk zelf bij. Ik baal daar wel van en schaam me er eigenlijk ook wel voor.
Als ik het soms allemaal analyseer, dan struikel ik in gedachten over de rode vlaggen.
Maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Verleden kan ik niet meer veranderen, alleen maar van leren.
Achteraf weet iedereen hoe stom ‘ie was. Maar het is echt zinvoller om te zien hoe groot je behoefte aan verbinding is, dat je bereid was dit voor liefde aan te zien en er je best voor te doen. Het is vooral verdrietig. Zorg goed voor jezelf.
En inderdaad, je kunt alleen vooruit, niet terug.
Mija schreef op 11-12-2023 om 19:47:
[..]
Wees sterk! Je weet best dat je niet moet toegeven. Ze heeft niet het beste met jou voor. Kom maximaal op voor het belang van je kind. Je advocaat ziet het probleem met haar kennelijk goed in dus laat die helpen om een goede strategie te bedenken.
Ja, dat is de harde conclusie. Merk dat het moeilijk is om dat te accepteren. Maar alles wijst er wel op dat ze alleen aan zichzelf en haar kinderen denkt. Mijn kinderen lopen haar alleen maar in de weg.
Mijn advocaat vindt dat er voor mij weinig te verliezen is. Er is geen reden om aan te nemen dat ik het moet gaan doen met een heel beperkte omgangsregeling. Een omgangsregeling op papier is al snel beter dan de huidige situatie, waarin het afhangt van hoe de knipperlichtrelatie gaat, haar humeur en hoe het haar uitkomt.
Een rechter denkt ook in het belang van het kind. Zij denkt vooral aan haar eigen belangen.
Zolang jij jezelf gevangen houdt en jezelf te zwak acht om de knipperlichtrelatie resoluut te stoppen, houd je jezelf gevangen. Ik ga die vrienden van je wel begrijpen, lastig voor je om dat kwartje te laten vallen. Waarom mag dat niet vallen? Ga daar bij stilstaan, waarom mag de hoop op een relatie met haar niet sterven? Waarom blijf je in je hoofd alles maar afspelen. Ga daar eens mee naar een professionele hulpverlener.
Tja. Van achteren kijk je een koe in de kont. Het is begrijpelijk dat je je schaamt en rot voelt, je hebt daar alleen niets aan. Het is nou een keer zo gegaan. Je kunt denk ik beter kijken wat de situatie nu is en wat je daarmee wilt.
Ik ben zelf opgegroeid met het idee dat je problemen oplost door met elkaar te praten. Het kwartje dat dat niet altijd en met iedereen opgaat, viel bij mij langzaam. Ik heb niet in jouw situatie gezeten, maar ik heb zeker in een aantal situaties te lang geprobeerd om te blijven overleggen, blijven proberen samen te werken, blijven proberen om dingen te verbeteren. Omdat ik niet beter wist en uit hoop. Terwijl er eigenlijk geen aanwijzingen waren dat die hoop terecht was.
Bij jou zie ik die aanwijzingen eigenlijk ook niet. Je wilt wel dat het goed komt voor je zoontje, je wilt wel zelf een gezin, maar ik lees geen liefde voor haar en ook geen vertrouwen van jou dat jullie er wel uit zullen kunnen komen. Zij en jouw kinderen matchen niet. Zij vertrouwt jou ook niet want ze wil voor de zekerheid dat ouderschapsplan. Een gelukkig gezin lijkt me in deze situatie vooral wishful thinking. Daar kunnen veel jaren van je leven mee verloren gaan.
Opgeven is moeilijk. Inzien dat de relatie niet werkt en ook niet gaat werken, dat je aanpak niet werkt en ook niet gaat werken, is pijnlijk. Wat je kunt doen is rationeel een lijstje maken wanneer je vindt dat je alles eraan gedaan hebt. Als je alles hebt gedaan en het is niet gelukt en je kunt niets meer verzinnen, dan zul je je daaraan moeten overgeven. Maar dan kun je in elk geval jezelf recht in de spiegel aankijken dat je alles hebt geprobeerd.
Ik denk dat je eerst helderheid moet krijgen of jullie samen verder gaan of niet, wat je zelf wilt. Zij lijkt nogal op 2 benen te hinken en jij ook. De constructie ‘we gaan net doen alsof het goed komt terwijl we daar niet echt in geloven en daarom gaan we voor de zekerheid een ouderschapsplan maken dat we niet gaan gebruiken en daar eigenlijk niets wezenlijks in zetten’ lijkt me onzinnig. Daar verdienen alleen de advocaten aan. Als je niet uit elkaar bent en ervoor kiest om met elkaar te zijn, dan heb je dat plan niet nodig.
Ik denk dat je voor jezelf en je kind moet gaan en stoppen met aanrommelen. Jullie zijn al uit elkaar en wonen apart. Dat moet je dan gewoon goed regelen, de alimentatie en het ouderschapsplan. En dan niet bij alles ‘in onderling overleg’ opschrijven, want daar heb je niets aan. Nu is elke rekening of elk bezoekje gedoe. Jullie zijn de speelbal van toevallige emoties en omstandigheden. Als je de financiën en het ouderschapsplan goed hebt afgesproken, dan valt in elk geval een deel van het gerommel hopelijk weg. Als het niet lukt om permanente afspraken te maken, dan kun je proberen om in elk geval tijdelijke afspraken te maken. Hopelijk geeft dat wat kaders en rust, en kun je dan zelf ook weer een beetje opkrabbelen.
S.ndra schreef op 12-12-2023 om 12:10:
Tja. Van achteren kijk je een koe in de kont. Het is begrijpelijk dat je je schaamt en rot voelt, je hebt daar alleen niets aan. Het is nou een keer zo gegaan. Je kunt denk ik beter kijken wat de situatie nu is en wat je daarmee wilt.
Daar heb je gelijk in. Wat er is gebeurd, daar verander ik toch niks meer aan. De situatie nu is dat er niks is geregeld voor wat betreft ons zoontje. Zij wil alleen iets regelen als er precies op papier staat wat zij wil en dat vooral alles in onderling overleg is.
Voor mij en ook voor mijn zoontje is het het beste als er duidelijkheid is. Dan hoef je niet overal "onderling overleg" (wat in de praktijk neer zal komen op wanneer het haar uitkomt / wanneer zij het wil) over hoeft te hebben.
Ik ben zelf opgegroeid met het idee dat je problemen oplost door met elkaar te praten. Het kwartje dat dat niet altijd en met iedereen opgaat, viel bij mij langzaam. Ik heb niet in jouw situatie gezeten, maar ik heb zeker in een aantal situaties te lang geprobeerd om te blijven overleggen, blijven proberen samen te werken, blijven proberen om dingen te verbeteren. Omdat ik niet beter wist en uit hoop. Terwijl er eigenlijk geen aanwijzingen waren dat die hoop terecht was.Ik ben ook van overleg. En heb ook geleerd dat niemand perfect is, je je altijd wel ergens aan irriteert bij anderen en dat je dat tot op zekere hoogte moet accepteren. Wat lang heeft geduurd is de conclusie trekken dat het haar helemaal niet om het gedrag van mijn kinderen gaat of dat ze meegaan naar een feest. Ze wil gewoon de relatie tussen mij en mijn kinderen verzieken, zodat zij er geen last meer van heeft.
Ik vind ook wel wat van het gedrag van haar kinderen, maar wist natuurlijk dat ze er waren voor ik er aan begon.
Bij jou zie ik die aanwijzingen eigenlijk ook niet. Je wilt wel dat het goed komt voor je zoontje, je wilt wel zelf een gezin, maar ik lees geen liefde voor haar en ook geen vertrouwen van jou dat jullie er wel uit zullen kunnen komen. Zij en jouw kinderen matchen niet. Zij vertrouwt jou ook niet want ze wil voor de zekerheid dat ouderschapsplan. Een gelukkig gezin lijkt me in deze situatie vooral wishful thinking. Daar kunnen veel jaren van je leven mee verloren gaan.Zij is vooral bang voor het verliezen van de touwtjes in haar handen. Zolang het kind daar is en er "onderling overleg" staat of niks is afgesproken, bepaalt zij in principe. Formeel misschien niet, maar in de praktijk wel. Als er een concreet ouderschapsplan op papier is gezet, dan is ze die macht kwijt. Dan is mijn zoontje bij mij op moment x en y, ongeacht hoe haar humeur dan is of dat ze iets nodig heeft.
Opgeven is moeilijk. Inzien dat de relatie niet werkt en ook niet gaat werken, dat je aanpak niet werkt en ook niet gaat werken, is pijnlijk. Wat je kunt doen is rationeel een lijstje maken wanneer je vindt dat je alles eraan gedaan hebt. Als je alles hebt gedaan en het is niet gelukt en je kunt niets meer verzinnen, dan zul je je daaraan moeten overgeven. Maar dan kun je in elk geval jezelf recht in de spiegel aankijken dat je alles hebt geprobeerd.Ik heb er heel veel aan gedaan. Maar niets heeft gewerkt. Kinderen gedragen zich voorbeeldig op een feest, maar dan nog is het niet goed. Tijdens schoolvakanties soms zelfs in een vakantiehuisje of hotel gaan zitten met de kinderen, maar dan was het ook niet goed.
Van haar kinderen praat ze ook alles goed. Van joyriding vindt ze bijvoorbeeld dat dat kattenkwaad is die elke puber weleens uithaalt, etc.
Ik denk dat je eerst helderheid moet krijgen of jullie samen verder gaan of niet, wat je zelf wilt. Zij lijkt nogal op 2 benen te hinken en jij ook. De constructie ‘we gaan net doen alsof het goed komt terwijl we daar niet echt in geloven en daarom gaan we voor de zekerheid een ouderschapsplan maken dat we niet gaan gebruiken en daar eigenlijk niets wezenlijks in zetten’ lijkt me onzinnig. Daar verdienen alleen de advocaten aan. Als je niet uit elkaar bent en ervoor kiest om met elkaar te zijn, dan heb je dat plan niet nodig.Ik denk dat ze de situatie redelijk leest. Ze zal wel snappen dat ik niet wil waar zij op uit is. En dus wil ze op de een of andere manier de touwtjes in handen blijven houden. Met dat document dat ze voor ogen heeft, kan dat. Want je hebt overleg en je hebt overleg. De uitkomst van overleg is niet altijd dat ik en mijn zoontje elkaar mogen zien. En hem 5 minuten aan de voordeur zien, zal ze ook zien als "je hebt hem toch gezien".
Ik denk dat je voor jezelf en je kind moet gaan en stoppen met aanrommelen. Jullie zijn al uit elkaar en wonen apart. Dat moet je dan gewoon goed regelen, de alimentatie en het ouderschapsplan. En dan niet bij alles ‘in onderling overleg’ opschrijven, want daar heb je niets aan. Nu is elke rekening of elk bezoekje gedoe. Jullie zijn de speelbal van toevallige emoties en omstandigheden. Als je de financiën en het ouderschapsplan goed hebt afgesproken, dan valt in elk geval een deel van het gerommel hopelijk weg. Als het niet lukt om permanente afspraken te maken, dan kun je proberen om in elk geval tijdelijke afspraken te maken. Hopelijk geeft dat wat kaders en rust, en kun je dan zelf ook weer een beetje opkrabbelen.
Klopt. Alles kan een reden voor haar zijn dat ik mijn zoon niet kan zien op de momenten dat er staat "onderling overleg". Of dat nu een rekening is of dat ze met het verkeerde been uit bed is gestapt.
Ik heb zelf het idee dat ik met een ouderschapsplan dat concreet is en ongeveer 50-50 ik wel uit de voeten kan. Dan heb ik soms 3 kinderen in huis, soms 2, soms eentje en soms geen, waardoor ik ook wat tijd voor mezelf heb. Na de eerste scheiding ging het ook vrij snel weer heel goed tot er eenmaal iets op papier stond.
Waar ik tegenaan hik is weer een periode dat ik mijn zoontje niet zie. Dat heb ik al meegemaakt recent. Bij de eerste scheiding was het de eerste maanden ook erg vervelend gedoe.
Samenwonen zit er realistisch bekeken ook niet meer in. Ik zou dan de helft van de tijd met mijn kinderen in mijn eigen huis zitten, de andere helft bij haar. Waarbij dat dan haar woning is en zij dus de touwtjes in handen heeft.
Bij mij wil ik niet, want niet goed voor mijn kinderen en in alle eerlijkheid heb ik ook geen zin meer in de puinhoop die er altijd was toen zij hier nog woonde.
Labyrinth schreef op 12-12-2023 om 11:14:
Zolang jij jezelf gevangen houdt en jezelf te zwak acht om de knipperlichtrelatie resoluut te stoppen, houd je jezelf gevangen. Ik ga die vrienden van je wel begrijpen, lastig voor je om dat kwartje te laten vallen. Waarom mag dat niet vallen? Ga daar bij stilstaan, waarom mag de hoop op een relatie met haar niet sterven? Waarom blijf je in je hoofd alles maar afspelen. Ga daar eens mee naar een professionele hulpverlener.
Ik snap die mensen ook wel en ik neem het ze ook niet kwalijk. Dat zou ik doen als ze bij de eerste de beste tegenslag afhaken, maar het is nu al een tijd aan het knipperen en daarvoor al een tijd aan het knetteren.
Zouden je vrienden/kennissen je niet willen helpen met alles op een rijtje zetten als het om een scheiding gaat? Dat ze geen zin meer hebben om verhalen aan te horen over haar en aan te moeten zien hoe jij jezelf vast hebt gedraaid, dat snap ik wel. Maar dat is wat anders dan juist aan jouw zijde staan als het gaat om de scheiding. Ik zou ze zeker nog niet uitvlakken, maar gewoon heel concreet met dit verzoek bij iemand in je omgeving aankloppen die jouw vertrouwen heeft en wellicht ervaring op dit vlak.
Verder: denk vooral ook goed na over hoe je alles zo concreet mogelijk kunt maken in jullie ouderschapsplan en echtscheidingsconvenant, en welke consequenties er gehangen worden aan niet nakomen van het convenant. Daar hoort ook bij dat je (ver) in de toekomst kijkt. Bijvoorbeeld: heb je straks een week-om-week regeling voor je zoontje, zet daar dan niet in 'de even weken' en de 'oneven weken'. Dat gaat lang goed, maar eens in de zoveel tijd heeft een jaar 53 weken, en heb je dus 2 oneven weken na elkaar. Dus neem de kalender echt in detail door, of formuleer heel helder.
En: wijk de eerste jaren niet af van de regeling. Ook niet omdat er toevallig iets beter uitkomt, aan jouw of aan haar kant. Mensen die gedrag zoals jouw (ex)vrouw vertonen, zijn over het algemeen geneigd je hele arm te pakken als je ze een vinger geeft. Dus zeker de eerste jaren ook die vinger niet geven. Gewoon niet. Maar er ook geen vragen, want je weet nooit wat die vinger je uiteindelijk gaat kosten. Volg de afspraken naar de letter.
Hier op het forum zit heel veel expertise (uit ervaring en professioneel) daaromtrent, vraag hier vooral feedback op wat jij in het convenant zou willen opnemen.
Wees ook voorbereid op rare sprongen die ze zal gaan maken als ze merkt dat jij haar geen voeding meer geeft. Ook hier: er is hier veel ervaring aanwezig op het forum. Heb jij bijvoorbeeld al geregeld dat zij geen schulden kan maken waar jij mede voor aansprakelijk bent? Bedenk ook goed wie het paspoort of de identiteitskaart van je zoontje beheert. Ik zou haar er niet mee vertrouwen. Wil je hem straks meenemen op vakantie, krijg je het paspoort niet... Zo ook haar toestemming voor medische zaken. Ik weet niet hoe je dat af zou moeten tikken, maar ik zou niet willen dat er in noodgevallen nog moet worden gewacht op haar toestemming. En leg ook vast dat ze jou verplicht op de hoogte houdt van zijn medische situatie. Een vriendin van mij kreeg pas na een jaar te horen dat haar kind van 16, wonende bij de vader, een hartafwijking heeft. De arts ging ervan uit dat de vader de moeder wel zou informeren, maar die vond dat niet zo nodig, vanwege de privacy van het kind (!). Kijk ook goed naar hoe de school van je kind omgaat met (het informeren van) jullie als gescheiden ouders.
De lijst is natuurlijk nog veel langer, maar dit is wat mij zo te binnen schiet als ik je verhaal lees. Goed dat je aan jezelf werkt. Dat boek van Mija is een goede. En neem het jezelf vooral niet al teveel kwalijk. Haar gedrag staat zo ver van jou af, dat kun je niet voorzien, en het is heel moeilijk om daarop te anticiperen. Je wil eigenlijk gewoon niet geloven dat iemand 'zo is'. Maar zo is ze wél, en ze kan nog veel erger worden. Wees je daarvan bewust, treed haar altijd behoedzaam en wantrouwig tegemoet, ook al is dat niet je eerste natuur. Ga ervan uit dat ze niet het beste met jullie kind of met jou voorheeft. Zelfs niet met zichzelf misschien, ze wil gewoon macht uitoefenen en jou naar haar pijpen laten dansen.
Jonagold schreef op 12-12-2023 om 15:42:
Zouden je vrienden/kennissen je niet willen helpen met alles op een rijtje zetten als het om een scheiding gaat? Dat ze geen zin meer hebben om verhalen aan te horen over haar en aan te moeten zien hoe jij jezelf vast hebt gedraaid, dat snap ik wel. Maar dat is wat anders dan juist aan jouw zijde staan als het gaat om de scheiding. Ik zou ze zeker nog niet uitvlakken, maar gewoon heel concreet met dit verzoek bij iemand in je omgeving aankloppen die jouw vertrouwen heeft en wellicht ervaring op dit vlak.
Verder: denk vooral ook goed na over hoe je alles zo concreet mogelijk kunt maken in jullie ouderschapsplan en echtscheidingsconvenant, en welke consequenties er gehangen worden aan niet nakomen van het convenant. Daar hoort ook bij dat je (ver) in de toekomst kijkt. Bijvoorbeeld: heb je straks een week-om-week regeling voor je zoontje, zet daar dan niet in 'de even weken' en de 'oneven weken'. Dat gaat lang goed, maar eens in de zoveel tijd heeft een jaar 53 weken, en heb je dus 2 oneven weken na elkaar. Dus neem de kalender echt in detail door, of formuleer heel helder.
En: wijk de eerste jaren niet af van de regeling. Ook niet omdat er toevallig iets beter uitkomt, aan jouw of aan haar kant. Mensen die gedrag zoals jouw (ex)vrouw vertonen, zijn over het algemeen geneigd je hele arm te pakken als je ze een vinger geeft. Dus zeker de eerste jaren ook die vinger niet geven. Gewoon niet. Maar er ook geen vragen, want je weet nooit wat die vinger je uiteindelijk gaat kosten. Volg de afspraken naar de letter.
Hier op het forum zit heel veel expertise (uit ervaring en professioneel) daaromtrent, vraag hier vooral feedback op wat jij in het convenant zou willen opnemen.
Wees ook voorbereid op rare sprongen die ze zal gaan maken als ze merkt dat jij haar geen voeding meer geeft. Ook hier: er is hier veel ervaring aanwezig op het forum. Heb jij bijvoorbeeld al geregeld dat zij geen schulden kan maken waar jij mede voor aansprakelijk bent? Bedenk ook goed wie het paspoort of de identiteitskaart van je zoontje beheert. Ik zou haar er niet mee vertrouwen. Wil je hem straks meenemen op vakantie, krijg je het paspoort niet... Zo ook haar toestemming voor medische zaken. Ik weet niet hoe je dat af zou moeten tikken, maar ik zou niet willen dat er in noodgevallen nog moet worden gewacht op haar toestemming. En leg ook vast dat ze jou verplicht op de hoogte houdt van zijn medische situatie. Een vriendin van mij kreeg pas na een jaar te horen dat haar kind van 16, wonende bij de vader, een hartafwijking heeft. De arts ging ervan uit dat de vader de moeder wel zou informeren, maar die vond dat niet zo nodig, vanwege de privacy van het kind (!). Kijk ook goed naar hoe de school van je kind omgaat met (het informeren van) jullie als gescheiden ouders.
De lijst is natuurlijk nog veel langer, maar dit is wat mij zo te binnen schiet als ik je verhaal lees. Goed dat je aan jezelf werkt. Dat boek van Mija is een goede. En neem het jezelf vooral niet al teveel kwalijk. Haar gedrag staat zo ver van jou af, dat kun je niet voorzien, en het is heel moeilijk om daarop te anticiperen. Je wil eigenlijk gewoon niet geloven dat iemand 'zo is'. Maar zo is ze wél, en ze kan nog veel erger worden. Wees je daarvan bewust, treed haar altijd behoedzaam en wantrouwig tegemoet, ook al is dat niet je eerste natuur. Ga ervan uit dat ze niet het beste met jullie kind of met jou voorheeft. Zelfs niet met zichzelf misschien, ze wil gewoon macht uitoefenen en jou naar haar pijpen laten dansen.
Jawel, voor wat betreft een scheiding (niet getrouwd, maar ik noem het zo maar even), staan ze wel aan mijn kant. Zolang dat besluit er maar echt ligt en de afwikkeling in gang is gezet. Zolang het een beetje in het midden blijft, hebben mensen er geen trek meer in.
Ik heb hier ervaring mee (eerste scheiding). Toen waren sommige dingen zo opgeschreven dat ze achteraf voor meerdere uitleg vatbaar waren. In het begin leidde dat tot veel discussie en gedoe. Hele domme dingen als bijvoorbeeld als er stond "ophalen van school en blijft bij vader tot" dan kinderen bij zich houden, want "ze zijn niet naar school geweest".
Dat gaat deze keer natuurlijk ook weer gebeuren. Wie moeilijk wil doen, doet dat ook.
We waren niet getrouwd en geen samenlevingscontract, dus ik ben niet aansprakelijk voor haar schulden. En/of-rekening had ik al opgezegd. Verder staat alles van haar, op haar naam, dus de abonnementen, GWL, etc.
Dat soort dingen zijn bij haar ook wel te verwachten. Ze heeft daar ook weleens iets over gezegd dat informeren niet nodig is. N.a.v. gesprekken tussen mij en mijn eerste ex die ze heeft gezien. Dan kwam ze met opmerkingen als "waarom moet ze vertellen dat ze naar de dokter gaat, kan ze dat zelf niet?".
Alles moet heel duidelijk vast worden gelegd. Ook dingen waarvan jij en ik denken van "Ach, elk normaal mens doet dat toch zo". Ook voor wat betreft verjaardagen en zo.
Afwijken omdat het mij beter uit komt heb ik in al die jaren met de twee oudste kinderen twee keer moeten doen, omdat een vlucht was geannuleerd en een keer omdat ik Corona had opgelopen. Verder nooit. Ik ben op zich wel gewend om alles om de tijd met de kinderen heen te plannen. Met werk lukt dat gelukkig ook.
Positief is ook dat een ouderschapsplan het enige is dat er geregeld hoeft te worden. Niet getrouwd en geen samenlevingscontract, dus geen partneralimentatie. Geen gezamenlijke bezittingen, dus er hoeft niets verdeeld te worden. Geen gezamenlijke vrienden, dus geen mensen die er tussenin komen te zitten. Ik kan goed opschieten met de meeste van haar familieleden, maar ik zal me ook moeten beseffen dat die mensen aan haar kant staan en dat alles wat ze zeggen in functie daarvan is.
Begonnen trouwens aan het boek The Gaslight Effect. Staan wat vragenlijstjes in. Dat is echt afvinken geblazen. Zelden iets dat niet van toepassing is op deze situatie.
Het is begrijpelijk dat je er tegenop ziet dat de eerste tijd waarschijnlijk moeilijk gaat zijn. En misschien blijft het wel moeilijk. Maar je kunt dit. Stel je erop in. Je weet uiteindelijk wel wat je wilt en wat er nodig is. Laat je niet meer steeds van koers af brengen door haar.
S.ndra schreef op 13-12-2023 om 07:06:
Het is begrijpelijk dat je er tegenop ziet dat de eerste tijd waarschijnlijk moeilijk gaat zijn. En misschien blijft het wel moeilijk. Maar je kunt dit. Stel je erop in. Je weet uiteindelijk wel wat je wilt en wat er nodig is. Laat je niet meer steeds van koers af brengen door haar.
Klopt, het blijft lastig, vooral ook door dat laatste. Want dat probeert ze wel.
Gisteren bij haar geweest om mijn zoontje te zien en met hem te spelen. Geprobeerd haar zoveel mogelijk te negeren zonder dat al te opzichtig te doen. Dan komt ze wel voortdurend met allerlei dingen als "Waarom heb je je huis zo uitbundig versierd voor Kerstmis, voor wie is dat.." en "wat wil je voor je verjaardag (die pas over twee maanden is)"...
Op appjes van haar reageer ik ook niet meer a la minute. Ook niet als ze bij geen reactie gaat herhalen...
Panama831 schreef op 13-12-2023 om 12:20:
[..]
Geprobeerd haar zoveel mogelijk te negeren zonder dat al te opzichtig te doen.
Op appjes van haar reageer ik ook niet meer a la minute. Ook niet als ze bij geen reactie gaat herhalen...
Dat zijn al belangrijke stappen vooruit. Een gouden regel is: nooit binnen 24 u antwoorden. Langer wachten mag ook. En antwoord zoals je een zakenrelatie of vage kennis zou antwoorden: geen details, zeker geen emoties. Negeer beschuldigingen, ga ze ook niet ontkennen. Geef alleen droge informatie die écht nodig is.
Het is een kwestie van lange adem, maar hou vol, dan zal ze haar "voeding" bij iemand anders gaan zoeken.
Panama831 schreef op 12-12-2023 om 16:28:
[..]
Begonnen trouwens aan het boek The Gaslight Effect. Staan wat vragenlijstjes in. Dat is echt afvinken geblazen. Zelden iets dat niet van toepassing is op deze situatie.
Dat is verdrietig maar het geeft wel duidelijkheid, namelijk dat (kalm) grenzen trekken je belangrijkste taak is. Op je eigen beoordelingsvermogen en redelijkheid vertrouwen en haar kalm en ter zake doend te woord staan maar zonder emoties, verwijten, onduidelijkheid.
Grenzen stellen is een belangrijk thema voor naasten van mensen met borderline of narcistisch gedrag. Het kan dus zeker zin hebben om te lezen, podcasts te luisteren of video’s te kijken over deze onderwerpen. Die zijn er veel!
Panama831 schreef op 13-12-2023 om 12:20:
[..]
Klopt, het blijft lastig, vooral ook door dat laatste. Want dat probeert ze wel.
Gisteren bij haar geweest om mijn zoontje te zien en met hem te spelen. Geprobeerd haar zoveel mogelijk te negeren zonder dat al te opzichtig te doen. Dan komt ze wel voortdurend met allerlei dingen als "Waarom heb je je huis zo uitbundig versierd voor Kerstmis, voor wie is dat.." en "wat wil je voor je verjaardag (die pas over twee maanden is)"...
Op appjes van haar reageer ik ook niet meer a la minute. Ook niet als ze bij geen reactie gaat herhalen...
Wat ik snap van je vrienden is dat ze heel moe worden van jouw dubbele houding. Jij bent niet duidelijk, jij weet niet wat je echt wilt, jij stelt geen grenzen. Leg het nu niet bij haar neer. Luister nu eindelijk naar je vrienden en je familie.
Als je duidelijk bent, ga niet met je zoon spelen in het huis van je ex. Dan neem je je zoon mee. Dat is niet 'proberen haar zoveel mogelijk te negeren'. Dat is halfslachtig. Echt afstand nemen is niet negeren. Heb je haar heel duidelijk gezegd, dat de relatie definitief over is? Of is dit weer een fase in de knipperlicht-relatie?
Mijn vraag is ook: wat je wil met het openen van dit topic? Je hebt een hele omgeving al gehad die precies hebben herhaald wat hier ook wordt geschreven. Als jij al wel duidelijk was geweest in je gedrag, had je dit hele topic niet hoeven te openen. Wat mist er nog bij jou om die echt afstand te nemen. Als jij deze vraag die ik al eerder heb gesteld, uit de weg gaat, dan ga het nog een lange weg worden.
Halfslachtig, synoniemen zijn: besluiteloos, flauw, halfbakken, onaf, ondoelmatig, slap; halfslachtig (bn) : aarzelend, besluiteloos, weifelend.
Ben misschien erg streng voor je, maar zachte heelmeester maken stinkende wonden.