Gedoe met moeder jongste kind
Pas op, een lang verhaal... wie het helemaal leest, ben ik sowieso al dankbaar:
Ooit getrouwd geweest, twee kinderen en daarna gescheiden. We zorgen beide 50/50 voor de kinderen.
Anderhalf jaar na de scheiding een andere vrouw leren kennen. Zij heeft ook twee kinderen en zat op dat moment nog in een relatie. Naar haar zeggen was dat allemaal kommer en kwel en een aflopende zaak. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat ze die relatie heeft beëindigd. In dat half jaar hebben we elkaar regelmatig gezien, waarbij ze steeds allerlei valse alibi's aan het thuisfront gaf. Haar halve familie en vriendenkring wist er ook van. De man in kwestie is er uiteindelijk na een paar maanden achter gekomen, nadat hij in had gelogd in haar mail, social media en telefoonprovider app.
In het begin natuurlijk alles rozengeur en maneschijn. Daarna is ze zwanger geraakt en hebben we besloten om het kindje te houden. Kindje is ook gezond geboren.
Toen begonnen eigenlijk al snel de problemen. Mijn kinderen konden, als ze er waren, niks goeds meer doen. Ze snauwde ze voortdurend af. Ook heeft ze meerdere malen gezegd dat ze wat haar betreft niet meer welkom zijn en is ze tegenover de kinderen ook erg negatief over hun moeder. Mijn kinderen waren toen 6 en 7. Ze vindt ook dat mijn ex stookt en dat zij de kinderen gebruikt om mijn relatie te verzieken.
Ze vroeg van mij meer betrokkenheid bij de opvoeding van haar kinderen, maar ik mocht nergens iets van zeggen uiteindelijk. Ook niet van dingen als een dochter die stiekem met de auto van haar moeder ging rijden, een dochter die met de bankpas van haar moeder allerlei dingen koopt (zonder toestemming), een dochter die het alarmsysteem van de woning saboteert (en daar over liegt), slaapkamers met beschimmelde etensresten, etc. We hebben het over pubers. Ander punt van discussie was dat de kinderen geen zakgeld kregen, maar dat ze elke keer als ze wat vroeger maar geld gaf. De vader van de kinderen is niet in beeld. Volgens haar omdat het hem niet interesseert, maar wat ik tussen neus en lippen door van familie begrijp is dat hij weggetreiterd is door haar. Volgens haar zijn ze gescheiden omdat hij haar sloeg, wat ik begrijp van anderen is dat ze toen al een relatie had met iemand anders.
Uiteindelijk besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Ik heb toen een woning voor haar geregeld. De relatie is toen snel bekoeld. Ik kreeg de kleine niet meer te zien als ik niet haar hele huishouden zou bekostigen, etc. Ik betaalde wel € 750 voor mijn kind, maar dat vond ze niet genoeg. En na een week of 3 kwam ik er ook achter dat de man met wie dit verhaal begon daar regelmatig over de vloer kwam. Mijn kinderen waren overigens blij dat ze vertrokken was.
Omdat ik mijn kind niet te zien kreeg en ze geen ouderschapsplan wilde maken, een advocaat ingeschakeld en een procedure opgestart. Zij schakelde ook een advocaat in.
Toen kreeg ik mijn zoontje wel weer te zien. Het contact met haar kwam ook weer op gang. Ook weer samen dingen gaan ondernemen en toen zijn we ook weer gaan kijken of we het toch niet weer konden proberen.
Dat ging aanvankelijk redelijk goed. Daarna begonnen wel de problemen weer. Met die man bleek er toch nog contact te zijn voor wat betreft de contacten met de advocaat. Dat gaf ze pas na veel dralen toe. Haar tijdslijn over het contact met die man klopt ook niet. Ze zegt dat ze contact met hem heeft opgenomen omdat ze in paniek was vanwege de brief van mijn advocaat. Maar uit allerlei uitspraken en andere dingen weet ik dat dat contact er sowieso al was een week nadat ze was vertrokken. Uiteindelijk heeft ze e.e.a. toegegeven, maar dan alleen de dingen waar ze echt niet over door kon blijven liegen en ook was dat dan zeg maar haar zoveelste versie alweer. En wat mij betreft ook niet het volledige verhaal. Als iemand na twee weken al meegaat naar familieverjaardagen e.d. is dat wat mij betreft niet iemand die pas na dik een maand in beeld is gekomen om te helpen met het "advocatengedoe".
Verder zoekt haar dochter geen bijbaantje, ondanks dat dat meerdere keren is afgesproken tussen moeder en dochter, maar wil ze wel een rijbewijs halen. En ze zit op internet al te kijken naar allerlei auto's, waarbij een goedkope auto om te beginnen duidelijk niet is wat ze in gedachten heeft. Ook heeft ze allerlei dingen nodig voor haar woning blijkbaar. En haar zoontje wil een scooter. Van alles wordt maar verwacht dat ik bijleg (wat neerkomt op het grootste deel betalen).
Een ander punt dat door blijft etteren is dat zij een ouderschapsplan wil als "zekerheid voor haar". Mijn advocaat vond dat onzinnig, omdat een ouderschapsplan er is voor het kind, dat dat in het belang van het kind moet zijn en niet alleen voor haar als zekerheid.
Mijn advocaat heeft toen haar advocaat gemaild. Met wat punten, simpel opgeschreven, dat we gaan kijken of het weer goed kan komen en dat gedurende die periode ons zoontje met beide ouders regelmatig contact heeft. Daar heeft ze akkoord op gegeven, maar daar kwam ze op terug na telefonisch contact met de man met wie het verhaal begon. Ze zou toen haar advocaat vragen om een ouderschapsplan op te stellen en naar mijn advocaat te sturen. Dat plan is dan voor haar "zekerheid" en gaan we niet gebruiken, aldus mevrouw.
Uiteindelijk het plan van haar advocaat ontvangen. Mijn advocaat adviseert me dit niet te tekenen en ze wil ook geen medewerking verlenen aan zoiets.
In het ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan in de praktijk bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt).
In haar ouderschapsplan staat dat ik mijn kind een keer per twee weken mag zien van zaterdagochtend tot en met zondagochtend en verder in onderling overleg. Ook moet daar wat haar betreft een bedrag aan alimentatie in komen te staan. Het bedrag dat zij voor ogen heeft is al hoger dan de maximale behoefte van het kind. En dat komt dan bovenop de kleding (die ik voor 95% koop), rekeningen van de kinderopvang (die ze naar mij stuurt). Dat ouderschapsplan zou voor haar zekerheid zijn en zouden we niet gebruiken.
Wat ik van haar begreep is ook dat die ene dag in de twee weken en onderlinge overleg alleen geldt als mijn kinderen niet bij mij zijn, maar dat wilde haar advocaat er niet in zetten, maar ze vindt dat wel onderdeel van het onderling overleg.
Ik vind het onzinnig om zoiets te tekenen. Als je weer bij elkaar bent, is een ouderschapsplan niet nodig. En als je dan toch zoiets gaat tekenen, dan wil ik in elk geval een plan dat feitelijk klopt en waar je het allebei mee eens bent. Wat ook nog is, is dat ze eigenlijk wilde dat mijn zoontje alleen bij mij is als mijn kinderen er niet zijn, En heb het gevoel dat er elk moment lijken uit de kast kunnen vallen en de situatie met die man toch niet zo is zoals zij doet voorkomen en dan weet ik niet of ik de relatie verder wil zetten. Of ja, dat weet ik dan eigenlijk wel, dat wil ik namelijk niet en dan wil ik niet aan een ouderschapsplan vast zitten waar ik het niet mee eens ben en dat niet in het belang is van ons kind.
Ik heb een paar aanpassingen voorgesteld. Dat waren het aanpassen van een paar feitelijke onjuistheden in het plan, wat dingen in het plan en de bijbehorende mail van haar advocaat die elkaar tegenspraken en er "onderling overleg" van maken, maar wel ongeveer 50/50, zodat ons zoontje goed contact kan blijven houden met beide ouders.
Daar was ze het niet mee eens. Uiteindelijk deze discussie wat laten rusten. Na een week of twee, kwam het punt toch weer terug.
Alles was eigenlijk koek en ei, tot ik op een avond daar kwam. Toen reageerde ze al meteen erg geïrriteerd op van alles en nog wat. Uiteindelijk wilde ze dat het document getekend zou worden zonder aanpassingen, omdat ze geen zin had in nog allerlei extra gedoe met advocaten. Ook wilde ze mijn telefoon zien.
Die uiteindelijk gegeven en ze ging meteen naar het Whatsapp gesprek met mijn ex. Die gesprekken gaan over de kinderen, waarbij wij de gewoonte hebben om elkaar te informeren als er iets is met kinderen die ziek zijn, op school en ook praktische dingen, zoals halen/brengen, kleding, etc. Daar was ze boos over. Ze zei toen iets van "Ik ben hier niet blij mee, jullie hebben contact alsof jullie normale ouders zijn" en gooide de telefoon in een stoel. Ook is ze boos dat ik niet graag in haar bijzijn met mijn kinderen bel. Ze denkt dat ik iets te verbergen heb. Dat heb ik niet, maar voel me er ongemakkelijk bij, omdat mijn kinderen weinig zin hebben om te bellen als zij erbij is. En omdat vrijwel alles wat ze zeggen of wat mijn ex zegt, als een rode lap op haar werkt.
Dat ik het document niet wil tekenen ziet ze als een gebrek van vertrouwen in haar. En daar is ze uiteraard erg boos over. Ook liet ze zich weer erg negatief uit over mijn kinderen.
Ik ben toen weggegaan en heb het twee dagen laten rusten. Zolang zij niks van mij hoort, hoor ik ook niks van haar. Daarna het er wel weer over gehad. Dat ik haar niet vertrouw klopt. Dat heeft alles te maken met dat ze een hele tijd heeft gelogen over de situatie met die man en dat ze daar wat mij betreft nu nog steeds niet eerlijk over is.
Zij draait dat steeds om en zegt dan dat ik wat te verbergen heb, omdat ik niet graag met mijn kinderen bel als zij erbij is en dat zij eerlijk over alles is geweest en het contact met die man is gestopt.
Ik heb dan zoiets van, je mag in mijn telefoon kijken, ik wis apps niet (zij heeft alles met die man wel gewist), maar jij hebt wel een aantal keren gelogen. Dus als er iemand reden heeft om de ander niet te vertrouwen... En ik probeer er rustig over te praten als er bij haar wat speelt, zij begint meteen te roepen en te tieren als ik een onderwerp aansnijd dat haar niet aan staat.
Als ik met mijn kinderen ben of met mijn zoontje, dan gaat het allemaal wel. Als ik alleen thuis ben, dan voelt het als een grote leegte. Ik hang dan maar wat op de bank en voel me alleen. En als ik dan bv. door het raam zie dat buurgenoten samen met hun kinderen wandelen, spelen of de buren met het hele gezin aan tafel zitten te eten, dan voel ik me nog beroerder.
Haar kinderen en familie zijn van leven en laten leven wat betreft haar gedrag en sores. Eigenlijk niemand die haar tegenspreekt. En iedereen doet alsof er nooit was is gebeurd, terwijl ze volgens mij allemaal meer weten dan mij.
Aan mijn kant is dat anders. Mijn kinderen kunnen haar niet meer luchten of zien. In tegenstelling tot haar kinderen doen ze niet alsof er niks is gebeurd. Mijn ouders gaan uit fatsoen naar bv. de verjaardag van ons kindje, maar dat is meer met tegenzin dan wat anders. Ze zeggen het niet rechtstreeks, maar uit terloopse opmerkingen, hints en non verbaal gedrag merk ik wel dat ze het allemaal niks vinden.
Waar ik nu mee zit:
- mijn droom was altijd om een gezin te hebben. Dat nu opgeven valt me zwaar.
- mijn kinderen vinden haar niks en omgekeerd. Ik zit daar een beetje tussenin.
- ze wil wel betrokken zijn bij telefonisch contact met mijn kinderen, maar verder wil ze er niks mee te maken hebben.
- weer allerlei ge-strijd over mijn kind te kunnen zien gaat me zwaar vallen en heb er nu niet de puf voor.
- de enorme leegte als ik alleen thuis ben. Mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd, bracht tot de ruzie ook veel tijd door met mijn zoontje (en met haar), heb ook nog een drukke eigen onderneming... sociale contacten zijn grotendeels verwaterd, omdat ik vaak af moest zeggen, bv omdat de kinderen er langer zijn dan was afgesproken met mijn ex, als ze er zijn en ik verder geen oppas of zo heb, ook niet overal naar toe kan...
Om het even welke kant het opgaat... met haar doorgaan voelt aan als een tikkende tijdbom, waar ik moment een lijk uit de kast kan vallen of weer knetterende ruzie kan ontstaan... alleen voelt in de tijd dat ik echt alleen ben ook zinloos en leeg...
Jouw verhaal doet mij sterk denken aan het verhaal van een vriend van mijn man. Die is 2 keer in zijn leven tegen een vrouw opgelopen met een bordeline-problematiek. Bij de tweede vrouw is dit ook gediagnosticeerd, zij is lang, misschien nog wel steeds opgenomen in een ggz kliniek.
In beide periodes heeft mijn man deze vriend op afstand gehad. Omdat inderdaad zijn goede raad in de wind werd geslagen en hij met lede ogen moest aan zien, in welke ellende deze vriend zich steeds stortte. Hij trok dit niet, werd er moedeloos, triest en boos over.
Inmiddels is dat laatste huwelijk gestrand en is het contact weer hersteld. Wat ik van deze vrouwen heb geleerd?
Er is altijd drama. Dus als jij je leeg en emotieloos voel (omdat je volledig uitgeput raakt) dan is maar even in de buurt komen, genoeg om weer van alles te voelen. Je gaat voelen door middel van haar, en kan je eigen gevoel (lege opgebrande gevoel) op die manier op afstand houden.
Normale afspraken gaan niet lukken, dus wil jij je eigen leven terug, dan moet je je hard opstellen (ook al betreft dit je zoon, wat heel lastig is, maar uiteindelijk denk ik de enige manier.) Wat bedoel ik? Deze vrouwen (waarvan de eerste ook in relaties meteen zwanger raakte, en daarmee een bindmiddel maakte) zijn calculerend en slim genoeg.
Jij draait de voorwaarde om. En alleen zakelijk via advocaat, nooit zelf meer iets willen onderhandelen of aan de deur staan. Zonder omgangsregeling en het nakomen van de omgangsregeling betaal je geen alimentatie. Dus wordt een omgang niet nagekomen, dan wordt er geen alimentatie uitbetaald.
Dat je je zoon misschien een tijdlang hierdoor minder zal zien, dat moet je uitzitten. Je zal sowieso zoals Egel als schrijft, zaken moeten uitzitten. Naar de huisarts gaan en ondersteunende gesprekken voeren zou ik zeker gaan doen. Ook deze verwarrende dynamiek doorzien.
Uiteindelijk kom je wel van deze vrouw af, alleen kan het jaren duren, maanden of weken. Bij mans vriend eerder jaren, voordat hij uit die kluwen kon ontsnappen, die is nu op leeftijd, heeft hierdoor ook nooit een normaal gezinsleven gekend, maar heeft weer een date, ik heb haar nog niet ontmoet. Maar het feit dat ik hoorde dat ze werkte, (babbelen en praten wel, maar werken daartoe waren die eerdere vrouwen niet in staat, hoe sneu ook) was goed nieuws.
Labyrinth schreef op 11-12-2023 om 09:32:
Jouw verhaal doet mij sterk denken aan het verhaal van een vriend van mijn man. Die is 2 keer in zijn leven tegen een vrouw opgelopen met een bordeline-problematiek. Bij de tweede vrouw is dit ook gediagnosticeerd, zij is lang, misschien nog wel steeds opgenomen in een ggz kliniek.
In beide periodes heeft mijn man deze vriend op afstand gehad. Omdat inderdaad zijn goede raad in de wind werd geslagen en hij met lede ogen moest aan zien, in welke ellende deze vriend zich steeds stortte. Hij trok dit niet, werd er moedeloos, triest en boos over.
Inmiddels is dat laatste huwelijk gestrand en is het contact weer hersteld. Wat ik van deze vrouwen heb geleerd?
Er is altijd drama. Dus als jij je leeg en emotieloos voel (omdat je volledig uitgeput raakt) dan is maar even in de buurt komen, genoeg om weer van alles te voelen. Je gaat voelen door middel van haar, en kan je eigen gevoel (lege opgebrande gevoel) op die manier op afstand houden.
Normale afspraken gaan niet lukken, dus wil jij je eigen leven terug, dan moet je je hard opstellen (ook al betreft dit je zoon, wat heel lastig is, maar uiteindelijk denk ik de enige manier.) Wat bedoel ik? Deze vrouwen (waarvan de eerste ook in relaties meteen zwanger raakte, en daarmee een bindmiddel maakte) zijn calculerend en slim genoeg.
Jij draait de voorwaarde om. En alleen zakelijk via advocaat, nooit zelf meer iets willen onderhandelen of aan de deur staan. Zonder omgangsregeling en het nakomen van de omgangsregeling betaal je geen alimentatie. Dus wordt een omgang niet nagekomen, dan wordt er geen alimentatie uitbetaald.
Dat je je zoon misschien een tijdlang hierdoor minder zal zien, dat moet je uitzitten. Je zal sowieso zoals Egel als schrijft, zaken moeten uitzitten. Naar de huisarts gaan en ondersteunende gesprekken voeren zou ik zeker gaan doen. Ook deze verwarrende dynamiek doorzien.
Uiteindelijk kom je wel van deze vrouw af, alleen kan het jaren duren, maanden of weken. Bij mans vriend eerder jaren, voordat hij uit die kluwen kon ontsnappen, die is nu op leeftijd, heeft hierdoor ook nooit een normaal gezinsleven gekend, maar heeft weer een date, ik heb haar nog niet ontmoet. Maar het feit dat ik hoorde dat ze werkte, (babbelen en praten wel, maar werken daartoe waren die eerdere vrouwen niet in staat, hoe sneu ook) was goed nieuws.
Vind het lastig om een diagnose te stellen, ben ook geen psycholoog. 
Natuurlijk wel wat over gelezen, maar bij al die dingen voldoet ze wel aan een aantal symptomen. Wel meer aan de symptomen van psychopaten en narcisten dan borderliners, maar wat het ook is, het blijft altijd problematisch om een normale relatie met haar te hebben.
Er is vaak drama en gedoe bij/met haar. Het lijkt ook alsof ze onrustig wordt als het een paar dagen rustig is. Ze kan ook vanuit het niets opeens exploderen.
Betaling koppelen aan omgang, dat gaat niet als er iets op papier staat. Recht op omgang is er altijd en recht op alimentatie ook. Al zou ik geen alimentatie betalen uiteindelijk, dan betekent dat niet dat mijn zoon geen recht op omgang met mij heeft. En omgekeerd: als ik hem niet zien, betekent het niet dat mijn alimentatieverplichting vervalt.
Daarom is het wel goed om goede afspraken op papier te hebben. Ik vraag me oprecht af of ze zich daar aan zou gaan houden als ze haar niet aanstaan, maar kan er dan in elk geval meer mee dan nu met niets op papier. Ik wil dan ook in elk geval mijn deel van de regeling nakomen.
Calculerend en slim, dat zeker. Ben er ook weleens achtergekomen dat haar zusje vanaf haar balkon met een verrekijker kijkt richting mijn oprit. En verder geven haar broers, zussen en dochter het altijd meteen door aan haar als ze me ergens hebben gezien. Ze schat natuurlijk wel in dat ik toch elke keer wel terug kom, dus dat geeft haar een comfortabele positie.
Vrienden haken inderdaad af. Vanaf een afstandje bekeken lijkt het waarschijnlijk zo dat ik niet uit deze situatie wil komen. Met twee vrienden is het contact nu weer iets hersteld, waarbij ze wel hebben laten blijken dat ze niet meer zitten te wachten op verhalen en updates over haar. Daar houd ik me aan en dan gaat het contact wel weer redelijk.
In dat geval heldere afspraken maken en haar (zakelijk) belonen als ze de omgangsregeling nakomt en dit nalaten als ze dat niet doet.
Bij mans vriend wist de hele familie voordat hij een relatie kreeg, van haar 'problematiek', en waren maar al te blij dat ze iemand had die met haar in zee wilde. Het feit dat ze familie heeft, wil zeggen, dat ze niet zo snel met het gezin omvalt, als jij nu doet geloven. Dus haal je handen van haar af, stop met eindeloos denken en herhalen van gebeurtenissen in je hoofd, en beloon jezelf als je je aandacht weet te richten op iets anders. Spreek met jezelf af, wat je ga doen in zwakke momenten en doe dat dan ook.
Labyrinth schreef op 11-12-2023 om 09:59:
In dat geval heldere afspraken maken en haar (zakelijk) belonen als ze de omgangsregeling nakomt en dit nalaten als ze dat niet doet.
Bij mans vriend wist de hele familie voordat hij een relatie kreeg, van haar 'problematiek', en waren maar al te blij dat ze iemand had die met haar in zee wilde. Het feit dat ze familie heeft, wil zeggen, dat ze niet zo snel met het gezin omvalt, als jij nu doet geloven. Dus haal je handen van haar af, stop met eindeloos denken en herhalen van gebeurtenissen in je hoofd, en beloon jezelf als je je aandacht weet te richten op iets anders. Spreek met jezelf af, wat je ga doen in zwakke momenten en doe dat dan ook.
Ik wil een duidelijke regeling om discussies te voorkomen. Mijn zoon is op tijdstip x bij mij en op tijdstip y bij haar. Ik moet x-bedrag betalen aan alimentatie. Als iemand de regeling niet nakomt, dan heeft dat consequenties in de vorm van een dwangsom. Als ik alimentatie niet zou betalen, dan kan ze LBIO inschakelen en dan komen die het halen.
Familie zal haar niet laten verhongeren, maar ze zal wel een paar tandjes terug moeten schakelen waarschijnlijk. Dat bedoel ik ermee. Bij een 50/50-regeling heeft ze natuurlijk ook tijd om te werken, dus er komt niemand om van de honger.
Kerstboom en kerstversiering maar besteld, kan ik het deze week hier een beetje gezellig maken. Verder maar begonnen met de uitpuilende mailboxen privé en zakelijk uit te mesten.
Dit klinkt als een heel giftig mens dat heel manipulatief is. Ze zet zonder schroom haar kind in als manier om van jou geld te krijgen. Alimentatie is geen kijkgeld. En het kind is ook niet alleen van haar.
Heel goed dat jouw kinderen niks met haar te maken willen hebben. Iemand die kinderen zo kan affakkelen en dat ze niks goed kunnen doen terwijl die van haarzelf joyriden en stelen, daar zou ik ook niks mee willen. Het zou me ook pijn doen als één van mijn ouders dan toch een relatie met zo iemand zou willen en het goedpraat.
Voor wat betreft geld; zij zorgt voor haar kinderen, jij voor die van jou. Die kinderen kunnen veel willen, maar je hoeft echt geen scooter voor ze te kopen.
En als de jongste bij jou is, heeft zij niet te bepalen of jouw oudste kinderen er dan wel of niet zijn. Idem als de jongste bij haar is.
Verder vind ik het absurd dat ze een peuter uitscheld voor dingen als kutkind en dat afdoet met 'zo ben ik nu eenmaal'. Ik vind dat echt zo'n kulargument. Je kunt ook niet de bus instappen en iedereen en de chauffeur op zijn gezicht timmeren en dan zeggen 'zo ben ik nu eenmaal'. Daar kom je ook niet mee weg. Maar omdat het een klein kind is en haar eigen kind, dat afhankelijk is van haar, komt ze er nu wel mee weg.
Geef haar niet het idee dat ze je kan bespelen. Regel shit via advocaten en de rechtbank. Houdt iemand zich niet aan de afspraken, dan heeft dat consequenties.
Een paar dingen vallen me op:
1. Je weet nog niet echt wat je wilt. Het wordt een dure zaak om daar samen met je advocaat of mediator uit te komen, of om van mening te veranderen als je al een advocaat hebt ingeschakeld. Heb je een vriend waarmee je alles kunt bespreken? Of kun je naar de huisarts gaan voor een verwijzing?
2. Jullie laten elkaar niet los. Wat maakt het jou uit of haar eigen dochter een bijbaantje heeft? Wat maakt het jou uit of zij de rekening voor het kdv wel of niet betaalt voor een kind dat jij alleen maar in het weekend ziet? Laat dat allemaal los: haar financiën, haar partners, de opvoeding van haar eigen kinderen. En geef haar zo min mogelijk informatie over jouw privésituatie waar zij dan weer over kan gaan doorvragen. Jij kunt ook een nieuwe liefde ontmoeten, wil je je daarover echt moeten verantwoorden naar je ex? Bepaal voor jezelf de grenzen van welke informatie je haar wilt geven, en bewaak die goed; schiet niet "in de verdediging" over zaken waar ze niets mee te maken heeft.
Verdiep je in parallel parenting.
3. Een ouderschapsplan lijkt me in jullie situatie heel belangrijk! En dan geen slap geleuter over 'onderling overleg'. Maar exacte tijdstippen van halen en brengen, met clausules wat er moet gebeuren tijdens eventuele studiedagen van het kdv/school, met exacte data wie in welk jaar welke feestdagen krijgt, en met exact vastgelegd binnen welke termijnen en via welke communicatieknaalen voorstellen voor vakanties gedaan en goed- of afgekeurd moeten zijn en zo niet, wat er dan gebeurt. Overleggen kan altijd nog, maar timmer je ouderschapsplan dicht zodat er duidelijk staat wat er gaat gebeuren als het overleg spaak loopt, zodat je niet voor de minste zucht of wind terug naar de rechter moet.
Met gierende banden afscheid nemen.
Als je nu dit verhaal zo terugleest op een rustig moment, denk je dan dat je er goed aan doet om dit nog allemaal te tolereren/te proberen?
Kies voor jezelf en je kinderen: Bedenk hoe jij de omgang wilt zien met het kindje wat je met haar hebt en laat hier een ouderschapsplan op invullen, inclusief de eventuele financiele gevolgen. Wil ze daar in mee, goed. Wil ze daar niet in mee, rest je niks anders dan dit in de rechtbank uit te vechten.
Want in alles leest het alsof deze mevrouw je vooral heeft omdat je zo lekker makkelijk met geld bent.
syboor schreef op 11-12-2023 om 11:41:
Een paar dingen vallen me op:
1. Je weet nog niet echt wat je wilt. Het wordt een dure zaak om daar samen met je advocaat of mediator uit te komen, of om van mening te veranderen als je al een advocaat hebt ingeschakeld. Heb je een vriend waarmee je alles kunt bespreken? Of kun je naar de huisarts gaan voor een verwijzing?
2. Jullie laten elkaar niet los. Wat maakt het jou uit of haar eigen dochter een bijbaantje heeft? Wat maakt het jou uit of zij de rekening voor het kdv wel of niet betaalt voor een kind dat jij alleen maar in het weekend ziet? Laat dat allemaal los: haar financiën, haar partners, de opvoeding van haar eigen kinderen. En geef haar zo min mogelijk informatie over jouw privésituatie waar zij dan weer over kan gaan doorvragen. Jij kunt ook een nieuwe liefde ontmoeten, wil je je daarover echt moeten verantwoorden naar je ex? Bepaal voor jezelf de grenzen van welke informatie je haar wilt geven, en bewaak die goed; schiet niet "in de verdediging" over zaken waar ze niets mee te maken heeft.
Verdiep je in parallel parenting.
3. Een ouderschapsplan lijkt me in jullie situatie heel belangrijk! En dan geen slap geleuter over 'onderling overleg'. Maar exacte tijdstippen van halen en brengen, met clausules wat er moet gebeuren tijdens eventuele studiedagen van het kdv/school, met exacte data wie in welk jaar welke feestdagen krijgt, en met exact vastgelegd binnen welke termijnen en via welke communicatieknaalen voorstellen voor vakanties gedaan en goed- of afgekeurd moeten zijn en zo niet, wat er dan gebeurt. Overleggen kan altijd nog, maar timmer je ouderschapsplan dicht zodat er duidelijk staat wat er gaat gebeuren als het overleg spaak loopt, zodat je niet voor de minste zucht of wind terug naar de rechter moet.
1. Dat klopt. Het liefst zou ik hebben dat het allemaal weer goed komt en goed blijft gaan. Maar zoals sommigen hier ook al zeggen is dat geen realistisch scenario om het zachtjes uit te drukken.
Mensen met wie het te bespreken... de paar contacten waarmee het nu wel weer wat gaat of die ik nog had, die heb ik omdat ik niet (meer) over de situatie met haar begin. Mensen om me heen zijn daar gewoon klaar mee.
In het verleden ook wel met een psycholoog gesproken. Dan begin ik enthousiast met de oefeningen en de filmpjes die ze aanraadt om te kijken, maar dat stort dan weer compleet in. Eigenlijk zoals met alle goede bedoelingen en plannen.
2. Dat maakt mij op zich niet veel uit. Ik gaf het als antwoord over haar inkomenssituatie. En ik weet dat zij er wel vaak op aan heeft gedrongen bij haar dochter, maar het gebeurt niet.
Ik heb altijd de neiging om mezelf te verdedigen als ik word aangevallen. Waar zij dan gretig op inspeelt met dingen als "Als je er niks over wilt zeggen, dan heb je iets te verbergen", "Als je je telefoon niet wilt laten zien, dan heb je wat te verbergen"...
De rekeningen legt ze allemaal bij mij neer. In de praktijk regel ik eigenlijk alles m.b.t. rekeningen, kinderopvang, consultatiebureau, etc.
Als het goed gaat, dan zie ik mijn kind dagelijks, meestal 24/7, maar als het slecht gaat, dan is dat meteen weer gedoe.
3. Ja, dat is essentieel. In goed overleg betekent 24/7 als het goed gaat, gedoe als het minder gaat en (bijna) niet als het ruzie is. In het begin is het kind ook ingezet als dreigmiddel om meer alimentatie te vragen. Dingen als "Als je nu niet dit en dit extra overmaakt, krijg je 'm niet meer te zien" of met het kind in de handen "Kijk maar even goed, als je niet meer betaalt, dan zie je hem niet meer".
De kans dat het ruzie wordt is levensgroot. Dan kan ik maar beter duidelijke afspraken hebben. Alles waar "onderling overleg" staat wordt dan ruzie.
Zij ziet het kind enerzijds als haar eigendom en alsof zij er meer recht op heeft, anderzijds heeft ze ook prima door dat ze hem kan inzetten om dingen af te dwingen.
Jij wil er ‘samen uitkomen’ en zij weet dat jij niet op jouw eigen beoordelingsvermogen vertrouwt en afhankelijk bent van haar instemming. Zo laat ze jou alle hoeken van de kamer zien. Je zult moeten gaan accepteren dat je niet met haar op één lijn zult komen en dat ze misbruik maakt van jouw wens om in overleg tot iets te komen.
Lees of luister het gaslight effect van Robin Stern.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/The_Gaslight_Effect
Achteraf toegevoegd: Ze is toevallig net in deze vandaag verschenen Engelstalige podcast aan het woord. Ik heb zelf nog niet geluisterd.
https://open.spotify.com/episode/5CHaEkYEa6HrXb0CT8HL37?si=xPxmfWwUQUuyBFc3EaLnMg
En luister naar je advocaat. Als die ervoor gaat liggen, maakt ze het bont.
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 00:52:
[..]
Ik ben ondertussen wel tot de conclusie gekomen dat dit altijd ruzie gaat worden, dat er nooit normale omgang zal zijn tussen haar en mijn kinderen en dat ze de broer-zussenband probeert te verstieren. En eigenlijk lijkt het erop dat ze ook de band tussen mij en mijn kinderen probeert te verzieken.
Ik wil een 50-50 regeling voorstellen die verder niet al te ingewikkeld is. Ik wil dat mijn zoontje een normale band op kan bouwen met zijn twee zussen, net zoals met haar twee kinderen.
Ik baal er zelf ook wel van. De tijd die ik goed door moet zien te komen is de tijd alleen. Dat is de moeilijkste tijd. Als ik zelf geen contact opneem, dan hoor ik niks van haar. Ook niet over mijn zoontje. De welbekende stiltebehandeling.
Blijkbaar heb je vanaf het begin van jullie relatie alle rode vlaggen en alarmbellen genegeerd vwb deze vrouw! Hoop dat deze inmiddels wel duidelijk genoeg zijn en dat haar aanwezigheid zeer schadelijk is voor je kinderen.
Ga voor vetgedrukte en laat dit in zn geheel over aan je advocaat!
Je hebt je kinderen 50% van de tijd en daarnaast een eigen onderneming, welke waarschijnlijk ook wat tijd in beslag neemt. Ga voor de overige tijd weer een eigen leven opbouwen. Haal je oude contacten weer op, zoek een hobby etc. Je hebt nu ervaren dat je om de verkeerde redenen al veel te lang en veel teveel hebt gepikt van deze vrouw, is het dat allemaal waard geweest?
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 13:01:
[..]
1. Dat klopt. Het liefst zou ik hebben dat het allemaal weer goed komt en goed blijft gaan. Maar zoals sommigen hier ook al zeggen is dat geen realistisch scenario om het zachtjes uit te drukken.
Mensen met wie het te bespreken... de paar contacten waarmee het nu wel weer wat gaat of die ik nog had, die heb ik omdat ik niet (meer) over de situatie met haar begin. Mensen om me heen zijn daar gewoon klaar mee.
In het verleden ook wel met een psycholoog gesproken. Dan begin ik enthousiast met de oefeningen en de filmpjes die ze aanraadt om te kijken, maar dat stort dan weer compleet in. Eigenlijk zoals met alle goede bedoelingen en plannen.
2. Dat maakt mij op zich niet veel uit. Ik gaf het als antwoord over haar inkomenssituatie. En ik weet dat zij er wel vaak op aan heeft gedrongen bij haar dochter, maar het gebeurt niet.
Ik heb altijd de neiging om mezelf te verdedigen als ik word aangevallen. Waar zij dan gretig op inspeelt met dingen als "Als je er niks over wilt zeggen, dan heb je iets te verbergen", "Als je je telefoon niet wilt laten zien, dan heb je wat te verbergen"...
De rekeningen legt ze allemaal bij mij neer. In de praktijk regel ik eigenlijk alles m.b.t. rekeningen, kinderopvang, consultatiebureau, etc.
Als het goed gaat, dan zie ik mijn kind dagelijks, meestal 24/7, maar als het slecht gaat, dan is dat meteen weer gedoe.
3. Ja, dat is essentieel. In goed overleg betekent 24/7 als het goed gaat, gedoe als het minder gaat en (bijna) niet als het ruzie is. In het begin is het kind ook ingezet als dreigmiddel om meer alimentatie te vragen. Dingen als "Als je nu niet dit en dit extra overmaakt, krijg je 'm niet meer te zien" of met het kind in de handen "Kijk maar even goed, als je niet meer betaalt, dan zie je hem niet meer".
De kans dat het ruzie wordt is levensgroot. Dan kan ik maar beter duidelijke afspraken hebben. Alles waar "onderling overleg" staat wordt dan ruzie.
Zij ziet het kind enerzijds als haar eigendom en alsof zij er meer recht op heeft, anderzijds heeft ze ook prima door dat ze hem kan inzetten om dingen af te dwingen.
Dit is héél, héél erg onveilig voor een kind. Want ze zegt het tegen jou, maar indirect ook tegen hem. Papa betaalt niet genoeg, daarom mag jij papa niet meer zien. Het is niet alleen haar kind.
Normaal betaalt degene die toeslagen en alimentatie voor het kind ontvangt ook de rekeningen van de opvang, kleding etc. Dat zou zij dan zijn. Overigens, als zij niet werkt, dan krijgt ze ook geen kinderopvangtoeslag, want dan zou het kind niet per se naar de opvang hoeven (wat ik in dit geval het kind wel zou gunnen, zodat het ook een ander normaal leert kennen). Dus dat jij alle rekeningen en spullen moet betalen en dan ook nog alimentatie terwijl zij alle toeslagen krijgt, dat is sowieso scheef.
Mija schreef op 11-12-2023 om 13:06:
Jij wil er ‘samen uitkomen’ en zij weet dat jij niet op jouw eigen beoordelingsvermogen vertrouwt en afhankelijk bent van haar instemming. Zo laat ze jou alle hoeken van de kamer zien. Je zult moeten gaan accepteren dat je niet met haar op één lijn zult komen en dat ze misbruik maakt van jouw wens om in overleg tot iets te komen.
Lees of luister het gaslight effect van Robin Stern.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/The_Gaslight_EffectAchteraf toegevoegd: Ze is toevallig net in deze vandaag verschenen Engelstalige podcast aan het woord. Ik heb zelf nog niet geluisterd.
https://open.spotify.com/episode/5CHaEkYEa6HrXb0CT8HL37?si=xPxmfWwUQUuyBFc3EaLnMg
En luister naar je advocaat. Als die ervoor gaat liggen, maakt ze het bont.
Dank je wel.
Ik heb het boek meteen maar besteld. Morgen binnen en dan kan ik er meteen aan beginnen.
Had al wat gelezen over gaslighting en denk wel dat dit is wat er gebeurt.
Overleggen wil ze op zich wel, maar alleen als ze haar zin krijgt. Een compromis is voor haar ook niet het einde van de discussie, maar het startpunt van de volgende discussie.
Ik heb mijn advocaat gesproken. Die zegt dat het inderdaad belangrijk is dat er een concreet ouderschapsplan komt wat zo min mogelijk voer voor discussie oplevert. Ook is het advies om te gaan voor inschrijving bij mij en eventueel een weekendregeling bij haar indien zij niet in staat is om een normaal ouderschapsplan op een normale manier uit te voeren.
Een ouderschapsplan als stok achter de deur is en blijft onzinnig. Maar als je dat dan toch doet, dan in elk geval een ouderschapsplan dat in het belang van het kind is.
De podcast zet ik vanavond voor het slapen gaan op. Ben benieuwd.
MamaE schreef op 11-12-2023 om 13:19:
[..]
Dit is héél, héél erg onveilig voor een kind. Want ze zegt het tegen jou, maar indirect ook tegen hem. Papa betaalt niet genoeg, daarom mag jij papa niet meer zien. Het is niet alleen haar kind.
Normaal betaalt degene die toeslagen en alimentatie voor het kind ontvangt ook de rekeningen van de opvang, kleding etc. Dat zou zij dan zijn. Overigens, als zij niet werkt, dan krijgt ze ook geen kinderopvangtoeslag, want dan zou het kind niet per se naar de opvang hoeven (wat ik in dit geval het kind wel zou gunnen, zodat het ook een ander normaal leert kennen). Dus dat jij alle rekeningen en spullen moet betalen en dan ook nog alimentatie terwijl zij alle toeslagen krijgt, dat is sowieso scheef.
Ik vind dat je kinderen sowieso niet vermoeien met dit soort discussies en al helemaal niet op haar manier. Het is ook eenzijdige en incorrecte informatie, want papa betaalt meer dan een rechter hem ooit op zal gaan leggen.
Haar eigen kinderen zijn ook aardig opgestookt tegen hun vader en hebben er geen contact meer mee.
Ja, zo heb ik dat ook begrepen van mijn advocaten. Zij koop bijna niets voor hem. Geld is wel elke maand op.
Ook dat zal rechtgetrokken moeten worden.
Ze krijgt inderdaad geen kinderopvangtoeslag, omdat ze niet werkt. Verder krijgt ze wel toeslagen, kinderbijslag en kindgebonden budget.
RoodVruchtje schreef op 11-12-2023 om 13:13:
[..]
Blijkbaar heb je vanaf het begin van jullie relatie alle rode vlaggen en alarmbellen genegeerd vwb deze vrouw! Hoop dat deze inmiddels wel duidelijk genoeg zijn en dat haar aanwezigheid zeer schadelijk is voor je kinderen.
Ga voor vetgedrukte en laat dit in zn geheel over aan je advocaat!
Je hebt je kinderen 50% van de tijd en daarnaast een eigen onderneming, welke waarschijnlijk ook wat tijd in beslag neemt. Ga voor de overige tijd weer een eigen leven opbouwen. Haal je oude contacten weer op, zoek een hobby etc. Je hebt nu ervaren dat je om de verkeerde redenen al veel te lang en veel teveel hebt gepikt van deze vrouw, is het dat allemaal waard geweest?
Klopt. Genoeg mensen hebben me gewaarschuwd naar aanleiding van dingen die ze zagen.
Over dat plan en een regeling ga ik met haar niet meer in discussie. Wat zij wil, dient geen enkel ander doel dan haar een stok in handen te geven om mee te slaan als het haar uitkomt.
Ja, onderneming neemt ook tijd in beslag. Kinderen natuurlijk ook. Het is het allemaal niet waard geweest. Voel me beroerder dan ooit.
Het heeft geen zin om jezelf de grond in te boren. Ook al hebben mensen je gewaarschuwd en ook al was iedereen om je heen al klaar met haar. Dat 'zie je wel', laat dat als dat in je klinkt, er zijn, maar graaf daar geen gat mee. Niets zo complex en lastig als relaties, wie weet (misschien weet je het zelf niet) wat jij in je vroegste jaren hebt meegemaakt wat een stempel heeft gedrukt.
Vergeef jezelf en gun jezelf dat je je weer gelukkig mag gaan voelen.
De hoop sterft het laatst. Wat voor vreselijks gaat er gebeuren als die sterft?