Ex weigert hulp voor de kinderen
Hi!
Ik lig momenteel in scheiding en het is op z'n zachtst gezegd een enorme vechtscheiding. Hij ligt op ramkoers. Korte achtergrond:
Ex verliet me dit voorjaar plotseling. Er was ineens een ander. Hij beweerde dat het al maanden, nee al jaren, niet lekker ging. Toegegeven, er was stress en er was even wat gedoe rond de feestdagen vorig jaar en in januari stevende ik regelrecht op een burn-out af, maar dit had ik niet verwacht. Januari hadden we wat ruzies, maar maakten we het weer goed. We schreven ons in voor een nieuwbouwwoning en we boekten de vakantie, mooie dingen in het vooruitzicht.
In februari gedroeg hij zich afstandelijk en snapte ik er niks meer van en in maart, net toen ik me ziek had gemeld op werk, bleek er ineens een ander. Meneer liet mij achter. Met de kinderen en een vette burn-out. Hij moest nadenken, kwam nog eens dronken terug aan de deur, maar meldde mij in april dat hij nooit meer terugkwam. Hij had goed nagedacht, zei hij. Ik vond dat onzin, want ik kreeg geen ruimte meer om aan het huwelijk te werken, maar ok. Hij ging. Ik kreeg een week om na te denken hoe ik alles zou gaan regelen en anders zou hij de advocaat sturen. En die stuurde hij.
Want, zo bleek later, meneer had een huis gekocht. Met haar. Die vrouw die hij pas in januari had leren kennen. En niet zomaar een huis, maar het huis dat ik had uitgezocht voor ons gezin. Hij had de overwaarde nodig, dus of ik even kon oprotten met de kinderen. Waarheen maakte hem niet uit, al zou ik met mijn kinderen en katten bij mijn ouders gaan wonen. Het ging nu om hem; ik mocht zijn geluk niet in de weg staan.
En sindsdien is het een gevecht van jewelste. Want liet ik me eerst totaal wegblazen, daarna heb ik me goed laten informeren en laten bijstaan door een fijne advocaat. Ik klom langzaam uit mijn burn-out, werd sterker, richtte mijn leven opnieuw in met mijn kinderen en liet hem zo nu en dan schreeuwen en tieren (en regelmatig nachtelijke telefoontjes van zijn kant dat hij mij zo miste en of ik wilde afspreken. Tja...). Waar meneer eerst nog haast had, rekt hij alles nu zo lang mogelijk en heeft inmiddels 2 kort gedingen tegen mij aangespannen, omdat ik volgens hem niks doe. Dat doe ik wel; ik zoek druk naar een huis (maar het is lastig), ik richt mijn leven langzaam opnieuw in en ik ben er 24 uur per dag voor mijn kinderen, ook als hij het laat afweten. Hij ziet echter alles als aanval en weet als een ware meester al mijn verhalen om te draaien; hij is het slachtoffer, ik misgun hem zijn geluk en ik ben altijd een slechte vrouw en slechte moeder geweest, want was ik niet chagrijnig toen en toen en toen???
Anyway, situatie nu: met de kinderen gaat het niet zo lekker. Ik praat met een psycholoog en krijg alles wel weer op orde, maar de kinderen zouden ook wel wat hulp kunnen gebruiken. Meneer weigert echter toestemming te geven. Waar ik ook probeer, ik krijg het niet voor elkaar..... Hij blijft maar roepen dat het door mij komt, ik ben immers die slechte moeder die hem ook dwarszit.
Waar kan ik nog terecht met mijn kinderen? Het CJG, de huisarts en de schoolmaatschappelijk werker kunnen niks. Zolang hij geen ja zegt, mogen zij niet met de kinderen praten.
Ik hoor graag jullie tips!
Heb je de sloten van de woning al veranderd? Zo niet, dan zsm doen
Mijn ex heeft dergelijk gedrag 12 jaar volgehouden voordat het eindelijk rustig werd, maar nog steeds praat hij slecht over mij tegen onze inmiddels jong volwassen kinderen.
Temet schreef op 13-02-2024 om 22:39:
Heb je de sloten van de woning al veranderd? Zo niet, dan zsm doen
Misschien te naïef, maar op het moment dat door de voorzieningenrechter eindelijk werd bepaald dat de man niks meer te zoeken had in huis zolang ik daar officieel woonde, had ik al zicht op een nieuwe woning. Ik had dus geen zin meer om alle sloten te vervangen en ik dacht werkelijk dat hij nooit tot zoiets in staat zou zijn.
verkeerd gedacht. Gelukkig ga ik heel snel verhuizen en ben ik dus van dat probleem af. En ja, bij mijn nieuwe huis komt een prachtige ring doorbell 
Ms_Z schreef op 13-02-2024 om 22:17:
Het lijkt wel alsof hij bang was voor het gesprek en mij nog even extra zwart wilde maken of hij is echt knettergestoord en denkt me echt onterecht de kinderen te kunnen afpakken.
En misschien is het en/of. Ik zou met beide rekening houden. Je kunt niet zeggen dat je niet verbijsterd moet zijn over zijn gedrag, want dat zou betekenen dat je iemand bent geworden die te vreemde dingen maar normaal is gaan vinden. Aan de andere kant moet je zorgen dat je verbijstering niet teveel van je brein vraagt.
Deze week was het kindgesprek van Veilig Thuis. En ja, ineens werd duidelijk waarom ex mij probeert de mond te snoeren en waarom ik maar zo’n ’niet-pluis-gevoel’ bleef houden.
waar de oudste zijn mond heeft gehouden, maar overal heel vlak op reageerde, heeft de jongste wel zijn mond opengetrokken en verteld dat hij wel eens werd geslagen en uitgescholden. Na dat verhaal klapte hij dicht, werd zenuwachtig…
Die dag gingen ze naar ex, ik heb ze pas de volgende dag opgehaald uit school. Jongste kwam huilend zijn klas uit lopen en is de hele dag ontzettend aanhankelijk en knuffelig geweest. Hij kon niet slapen en bleef aan mij plakken.
VT vindt dat er niet een noodzaak ik om de kinderen bij vader weg te houden en daar ben ik het mee eens. Anderzijds: wat een vreselijke boodschap en hoe moet ik hier in godsnaam mee dealen zonder dat ik mijzelf gek maak.
het is nogal makkelijk gezegd: wees er voor de kinderen en laat hem in z’n sop gaarkoken. Maar jeetje, inmiddels is wel duidelijk dat meneer de hele boel bij elkaar liegt.
Heeft VT dan wel een idee over hoe de kinderen beschermd kunnen worden tegen slaan en schelden? Of hoe zij daarbij kunnen helpen? Ik neem aan dat ze wel onderschrijven dat dit niet de bedoeling is.
Tsjor
He Tsjor,
Ik nam het telefoongesprek over de terugkoppeling aan tijdens mijn werk. Ik was wel even apart gaan zitten, maar tch. Ik hoorde het aan (gelukkig ook de leuke dingen uit het gesprek met de kinderen, want die waren er ook!) en ik probeerde zo rustig mogelijk aan te horen wat de jongste had verteld. Ik reageerde heel nuchter, maar de kwaadheid kwam pas 's avonds. Tijdens het telefoongesprek werd vooral doorgegaan op dat dit in het dossier zou komen te staan, dat de dossiers overgedragen zouden worden aan de lokale hulpverleners en dat die met ons verder zouden moeten gaan praten.
Het voelt gewoon machteloos. Ik weet niet zo goed wat ik moet.
Weet je wel wie 'de lokale hulpverleners' zijn? Ik had gehoopt dat Veilig Thuis iets meer zou kunnen bieden, bijvoorbeeld begeleiding van je ex-man, opvoedcursus, training in beheersen agressie etc.
Anders zou je nog aangifte kunnen gaan doen bij de politie wegens mishandeling. Als er verder niemand iets doet, behalve papier poepen, dan zou ik dat ter sprake brengen: ik denk erover om dan aangifte te doen bij de politie.
Maar dan zou je wel eerst even het papier moeten krijgen waarin het zwart op wit staat.
Heeft je andere kind soortgelijke verhalen? Hebben je kinderen een mobiele telefoon zodat ze je eventueel kunnen bellen? Ik hoop dat de kinderen sterk genoeg zijn om dit aan te kunnen.
Tsjor
Mijn andere zoon heeft zeker ook zulke verhalen. Ik heb de verhalen die zij vertelden in de loop der maanden ook opgeschreven. En natuurlijk heb ik mijn ex wel eens geconfronteerd met deze verhalen, maar constant werden die verhalen ontkend. Niet alleen ik, maar ook de kinderen werden uitgemaakt voor leugenaars. Ik was er, doordat ík de kinderen zou indoctrineren, alleen maar op uit om zijn nieuwe leven kapot te maken.
Het erge is; hij heeft er op den duur voor gezorgd dat ik hem ging geloven. Tuurlijk, ik was vanaf het begin af aan overdonderd door alles wat me overkwam; man bleek een ander, man wilde niet verder, man bleek al een ander huis gekocht te hebben, man speelde binnen een maand na zijn vertrek ‘gelukkig gezinnetje’ met zijn nieuwe vriendin en onze kinderen en man bleef bij hoog en laag beweren dat ik hem tegenwerkte, dat ik niks deed.
Hoe ik ook mijn best deed om mijn leven op te pakken, om een nieuw huis te zoeken, om verder te gaan, man bleef het tegendeel beweren. Het maakte me wel eens boos en wanhopig, de leugens die hij vertelde over mij. Toen die verhalen van mijn kinderen begonnen (zo rond juli vorig jaar), heb ik hem ermee geconfronteerd. Voor mij logisch, maar voor hem een ultieme reden om ook dit te scharen onder mijn ‘labiele toestand’. Dit in combinatie met al die andere leugens maakte me kwaad, wanhopig soms. Ik wíst dat er iets niet klopte, zakte emotioneel steeds verder in een gat, maar hoe dieper ik zonk, hoe meer hij mijn emoties tegen mij gebruikte. Hij deed zelfs aangifte omdat ik hem zou bedreigen en stalken, Maar daar was absoluut niet waar. Ik probeerde hem soms te spreken te krijgen, gewoon om hem de waarheid te laten spreken, om mijzelf ervan te overtuigen dat ik niet gek was. Maar alles werd omgedraaid, de leugens werden groter en ik voelde mijzelf steeds kleiner. De politie snapte mij dondersgoed, maar zonder bewijs van mijn kant kunnen ze niks en zal ik bij elke reactie die ik op hem geef meer en meer overkomen als wanhopige en gefrustreerde moeder.
Zijn leugens en acties werden gemener. Meerdere mails per dag met onwaarheden en beweringen dat ik een slechte moeder zou zijn, gingen richting politie en advocaten en elke stap die ik zette werd door hem op camera vastgelegd. Elke boze blik van mij naar hem werd uitgelegd als ‘ze is er nog steeds niet overheen’ en elke uitspraak van de kinderen werd opgenomen.
Ik zat klem, helemaal klem. Ik ging aan mijzelf twijfelen, ik ging twijfelen aan de verhalen van de kinderen en ik begon langzaam te geloven dat ik inderdaad die gekke gefrustreerde vrouw was die een scheiding maar niet kon verwerken. Financieel ging het ook niet goed; ik kreeg en krijg kort geding na kort geding aan m’n kont.
Begrijp me niet verkeerd, ik was echt niet altijd netjes tegen hem en ik heb me ook wel eens volledig laten gaan tegen hem (zeker in het begin, neem het me niet kwalijk). Maar ik wíst van mijzelf dat ik geen stalker was, dat ik niet aan het liegen was en dat ik inmiddels allang over hém heen was, maar dat mijn kwaadheid over iets anders ging, namelijk over de leugens tegen mijn kinderen. Toch hebben zowel de politie, huisartsen en Veilig Thuis constant gezegd: verwerk zijn leugens, reageer niet meer en laat het zijn strijd zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan aps het over je kinderen gaan. Iedereen dacht namelijk dat ik maar bleef doorgaan over de leugens ten tijde van het vreemdgaan, maar die had ik allang verwerkt. Het ging om iets anders, een ‘niet-pluis-gevoel’, maar ook dat gevoel werd door iedereen weggewuifd.
is dat nou gaslighting?
In ieder geval, er ligt nu een ‘bekentenis’ van mijn jongste, mijn dappere 7-jarige zoontje. En ik heb dus meer verhalen. Aan de ene kant een opluchting, want ik ben dus niet gek, maar aan de andere kant een vreselijk verhaal.
Mijn zoontje kwam woensdag misselijk en huilend uit school en bleef maar aan mij vastplakken en ik hoop maar zo dat dat was omdat hij het gewoon even moeilijk had en niet omdat ex boos op hem is geweest dinsdagavond.
Ik wil er zeker iets mee doen en ik hoop ook zeker dat ex en vriendin de hulp krijgen die ze nodig hebben. Een aangifte vind ik ver gaan (heeft iemand er ervaring mee?), maar ik zal het zeker benoemen als ik vind dat niet de juiste wegen worden bewandeld.
Voor nu ben ik er voor mijn kinderen. Ze hebben geen telefoon. Wel een tablet, maar die mogen ze niet gebruiken bij vader. Zogenaamd omdat ik de kinderen zou controleren, maar waarschijnlijk omdat ze me anders zouden kunnen contacteren.
gedoe. Sorry voor het hele verhaal, moest het even kwijt.
Ik weet niet of ik deze tip al gegeven had, ik dacht het niet. Google eens op 'kindbehartiger'. Misschien hebben je kinderen daar wat aan, en daarmee jij ook.
Als dit je wat lijkt en je ex staat het niet toe, dan zou ik daar een rechtszaak tegenaan gooien en dan precies zeggen wat je nu ook zegt in oa je laatste posting.
Wat verdrietig allemaal. Ik zou in ieder geval aan je kinderen laten weten dat ze jou alles kunnen vertellen en dat je er voor ze wil zijn.
Was je ex tijdens het huwelijk ook al agressief?
Ms_Z, ho begrijpelijk ook, jouw zoektocht naar dat hij als waarheid zou zeggen wat jij wil dat hij zou zeggen is niet goed geweest, het heeft jou heel veel energie gekost en eigenlijk alleen maar benadeeld. Bovendien, stel dat hij zou zeggen: ja, je hebt gelijk, ik sla de kinderen en schreeuw tegen ze. Wat dan?
Ik vind veilig thuis nu eigenlijk heel weinig bieden, ja, papier, maar verder niet zoveel. Ik denk dat je moet weten naar welke hulpverleners ze dat doorsturen en je dan vooral concentreren op de opvang voor je kinderen.
Maakt niet uit wat hij zegt. Laat dat los. Hij hoeft jou hij niet te bevestigen.
Tsjor
professionele hulp zou voor jou en je kinderen het beste zijn, heel veel sterkte!