Ex weigert hulp voor de kinderen
Hi!
Ik lig momenteel in scheiding en het is op z'n zachtst gezegd een enorme vechtscheiding. Hij ligt op ramkoers. Korte achtergrond:
Ex verliet me dit voorjaar plotseling. Er was ineens een ander. Hij beweerde dat het al maanden, nee al jaren, niet lekker ging. Toegegeven, er was stress en er was even wat gedoe rond de feestdagen vorig jaar en in januari stevende ik regelrecht op een burn-out af, maar dit had ik niet verwacht. Januari hadden we wat ruzies, maar maakten we het weer goed. We schreven ons in voor een nieuwbouwwoning en we boekten de vakantie, mooie dingen in het vooruitzicht.
In februari gedroeg hij zich afstandelijk en snapte ik er niks meer van en in maart, net toen ik me ziek had gemeld op werk, bleek er ineens een ander. Meneer liet mij achter. Met de kinderen en een vette burn-out. Hij moest nadenken, kwam nog eens dronken terug aan de deur, maar meldde mij in april dat hij nooit meer terugkwam. Hij had goed nagedacht, zei hij. Ik vond dat onzin, want ik kreeg geen ruimte meer om aan het huwelijk te werken, maar ok. Hij ging. Ik kreeg een week om na te denken hoe ik alles zou gaan regelen en anders zou hij de advocaat sturen. En die stuurde hij.
Want, zo bleek later, meneer had een huis gekocht. Met haar. Die vrouw die hij pas in januari had leren kennen. En niet zomaar een huis, maar het huis dat ik had uitgezocht voor ons gezin. Hij had de overwaarde nodig, dus of ik even kon oprotten met de kinderen. Waarheen maakte hem niet uit, al zou ik met mijn kinderen en katten bij mijn ouders gaan wonen. Het ging nu om hem; ik mocht zijn geluk niet in de weg staan.
En sindsdien is het een gevecht van jewelste. Want liet ik me eerst totaal wegblazen, daarna heb ik me goed laten informeren en laten bijstaan door een fijne advocaat. Ik klom langzaam uit mijn burn-out, werd sterker, richtte mijn leven opnieuw in met mijn kinderen en liet hem zo nu en dan schreeuwen en tieren (en regelmatig nachtelijke telefoontjes van zijn kant dat hij mij zo miste en of ik wilde afspreken. Tja...). Waar meneer eerst nog haast had, rekt hij alles nu zo lang mogelijk en heeft inmiddels 2 kort gedingen tegen mij aangespannen, omdat ik volgens hem niks doe. Dat doe ik wel; ik zoek druk naar een huis (maar het is lastig), ik richt mijn leven langzaam opnieuw in en ik ben er 24 uur per dag voor mijn kinderen, ook als hij het laat afweten. Hij ziet echter alles als aanval en weet als een ware meester al mijn verhalen om te draaien; hij is het slachtoffer, ik misgun hem zijn geluk en ik ben altijd een slechte vrouw en slechte moeder geweest, want was ik niet chagrijnig toen en toen en toen???
Anyway, situatie nu: met de kinderen gaat het niet zo lekker. Ik praat met een psycholoog en krijg alles wel weer op orde, maar de kinderen zouden ook wel wat hulp kunnen gebruiken. Meneer weigert echter toestemming te geven. Waar ik ook probeer, ik krijg het niet voor elkaar..... Hij blijft maar roepen dat het door mij komt, ik ben immers die slechte moeder die hem ook dwarszit.
Waar kan ik nog terecht met mijn kinderen? Het CJG, de huisarts en de schoolmaatschappelijk werker kunnen niks. Zolang hij geen ja zegt, mogen zij niet met de kinderen praten.
Ik hoor graag jullie tips!
'Zij woonde vanaf dat moment ook bij hem, dus ze is er altijd, tot groot
ongenoegen van de kinderen, want die zoeken naar tijd met papa.'
Had hij dan al zo snel een eigen woning?
Het is naar voor de kinderen dat het allemaal zo snel is gegaan en dat de nieuwe liefde van vader niet goed overweg kan met de kinderen, mocht dat zo zijn. Wat zijn de afspraken die jullie gemaakt hebben? Hoe is hij als vader (verkeerd moment om te vragen)? Hebben de kinderen een eigen kamer bij vader? Misschien kun je daar met de kinderen op een positieve manier over praten: wat nemen ze mee, hoe maken ze zich die kamer eigen. Bedenk geen grote dingen (de muren zouden roze moeten zijn) maar kleine dingen, bijvoorbeeld dingetjes die ze mee willen nemen en daar achter laten.
Tsjor
Humor is trouwens ook een goed middel. Ik probeerde een filmpje te vinden over de dwaasheid van verliefdheid, maar dat is nog niet goed gelukt. Misschien weet iemand anders iets. Een filmpje dat je met je kinderen kunt bekijken,waarbij je met ze kunt praten over verliefdheid en wat dat doet met mensen. Ik dacht aan iets van linea,maar dit filmpje gaat eigenlijk meer over je eigen situatie. Het is wel komisch.
Tsjor
tsjor schreef op 08-10-2023 om 09:42:
'Zij woonde vanaf dat moment ook bij hem, dus ze is er altijd, tot groot
ongenoegen van de kinderen, want die zoeken naar tijd met papa.'
Had hij dan al zo snel een eigen woning?
Het is naar voor de kinderen dat het allemaal zo snel is gegaan en dat de nieuwe liefde van vader niet goed overweg kan met de kinderen, mocht dat zo zijn. Wat zijn de afspraken die jullie gemaakt hebben? Hoe is hij als vader (verkeerd moment om te vragen)? Hebben de kinderen een eigen kamer bij vader? Misschien kun je daar met de kinderen op een positieve manier over praten: wat nemen ze mee, hoe maken ze zich die kamer eigen. Bedenk geen grote dingen (de muren zouden roze moeten zijn) maar kleine dingen, bijvoorbeeld dingetjes die ze mee willen nemen en daar achter laten.
Tsjor
Zij was door haar man het huis uitgezet toen hij achter de affaire was gekomen, dus ze had helemaal niks. Die man was nogal resoluut, heeft snel besloten dat hij helemaal klaar met haar was. Hij wist het overigens al eerder dan ik, want ik werd op de affaire gewezen door hun dochter, via een dm op insta. Hij was toen bij mij niet meer welkom (logisch), dus hij is, nadat hij wekenlang bij zijn ouders heeft gebivakkeerd, tijdelijk in het leegstaande huis van familie gaan wonen (want dat stond te koop). Nu huren ze samen een veel te duur appartement.
de kindjes moeten gewoon wennen, maar hij heeft ze niet de tijd om te wennen. Dat is jaar, want die kinderen worden ook maar in een situatie gezet waar ze niet om gevraagd hebben. Ze schijnen met z’n 2 maar niet te begrijpen dat kinderen opstandig kunnen zijn juist door deze hele situatie en dat je ze soms maar gewoon even moet laten razen. Zij dringt zich echter enorm op en had verwacht dat ze met z’n 4 wel leuk gezinnetje konden spelen, vooral omdat haar eigen kinderen momenteel nauwelijks contact met haar hebben (die zijn al volwassen, zij is een stuk ouder dan mijn ex).
je geeft wel mooie tips en ik zal zeker proberen om hier iets mee te doen. Echter, vorige keer heb ik wel hun lievelingsknuffeltjes meegegeven, maar die werden door hem teruggebracht met de mededeling: ze hoeven geen spullen van jou.
ik vrees dat zijn koppige houding nog wel even door blijft gaan. Hij schijnt maar niet te willen accepteren dat ik gewoon supergoed mijn best doe, niks negatiefs over hem tegen de kinderen zeg, maar dat ik wel gewoon kwaad ben op hem (en dat is mijn goed recht). Stopte hij maar met zijn juridische gezeur….
Ik kan me heel goed voorstellen dat heel het leven van de kinderen op losse schroeven staat en dat ze moeite hebben hiermee om te gaan en daar hulp bij nodig hebben.
Is er dan echt geen enkele arts die het belang van de kinderen voor het juridische recht van de ouders zet? Want laten we wel wezen, als een kind iets lichamelijks mankeert, wordt er dan ook om een handtekening gevraagd of wordt er dan gewoon behandeld?
Poeh, ik merk dat mijn bloed gaat koken als ik dit allemaal zo lees.
Je zou er bijna iemand een duizendje of 5 voor geven om meneer eens duidelijk te maken dat het of normaal doen is, of de consequenties zijn voor hem.
Dat is natuurlijk geen optie, maar godsamme: Ik begrijp dat je verliefd kan worden op een ander. Dat kan. En dat is geen schande, maar een verdrietige situatie voor 2 partijen. Maar dit is wel handboek "Hoe handel ik zo'n situatie niet af" en dan stap 1 t/m 100.
Ergens moet je je verdriet kunnen verwerken en in de tussentijd de ballen hoog houden voor je kinderen die ook met hun verdriet zitten en daar bij die lul van een ex van je niet terecht kunnen.
Ik denk dat je er goed aan doet om het zakelijk te houden, daar is hij immers ook op uit. Of nou ja, misschien toch niet helemaal, want eenmaal onder invloed vliegen zijn emotionele remmingen er af en blijkt dat er nog veel gevoel zit voor jou. Probeer zakelijk en rechtlijnig te blijven: Hij wil dit, dat mag. De manier waarop die dat doet, slaat kant noch wal. Maar er zijn 2 opties: Of hij dimt en we gaan op een normale manier die scheiding doen, of hij dimt niet en dan blijf jij zakelijk en wordt het een advocatenstrijd.
Ik wens je veel sterkte toe met dit vreselijke gedoe.
Elpisto schreef op 10-10-2023 om 15:22:
Poeh, ik merk dat mijn bloed gaat koken als ik dit allemaal zo lees.
Je zou er bijna iemand een duizendje of 5 voor geven om meneer eens duidelijk te maken dat het of normaal doen is, of de consequenties zijn voor hem.
Dat is natuurlijk geen optie, maar godsamme: Ik begrijp dat je verliefd kan worden op een ander. Dat kan. En dat is geen schande, maar een verdrietige situatie voor 2 partijen. Maar dit is wel handboek "Hoe handel ik zo'n situatie niet af" en dan stap 1 t/m 100.
Ergens moet je je verdriet kunnen verwerken en in de tussentijd de ballen hoog houden voor je kinderen die ook met hun verdriet zitten en daar bij die lul van een ex van je niet terecht kunnen.
Ik denk dat je er goed aan doet om het zakelijk te houden, daar is hij immers ook op uit. Of nou ja, misschien toch niet helemaal, want eenmaal onder invloed vliegen zijn emotionele remmingen er af en blijkt dat er nog veel gevoel zit voor jou. Probeer zakelijk en rechtlijnig te blijven: Hij wil dit, dat mag. De manier waarop die dat doet, slaat kant noch wal. Maar er zijn 2 opties: Of hij dimt en we gaan op een normale manier die scheiding doen, of hij dimt niet en dan blijf jij zakelijk en wordt het een advocatenstrijd.
Ik wens je veel sterkte toe met dit vreselijke gedoe.
Dankjewel voor je lieve bericht.
Ik weet het, het is ontzettend verdrietig. Sowieso dat hij zo snel verliefd is geworden (al kan je dat natuurlijk overkomen), maar het besluit om zo snel te vertrekken en niet alleen te vertrekken, maar een compleet nieuw leven starten zonder het oude netjes af te sluiten. Mensen in mijn omgeving zeggen (wellicht terecht): heeft hij geen midlife-crisis? Misschien wel, ook gezien zijn nieuwe hobby's, het verbreken van het contact met al zijn oude vrienden, zijn vreemde nieuwe kledingstijl en de trigger begin dit jaar in de vorm van een afwijzing voor zijn droombaan. Maar eerlijk is eerlijk: het ging ook een paar weken niet heel lekker, omdat ik zwaar oververmoeid was en hij niet lekker in zijn vel zat. Tja, ik zal er waarschijnlijk nooit achter gaan komen, want praten over hoe en wat, dat doet hij niet.
Wat betreft die keuze 'normaal doen of vechten' is het wat hem betreft al vechten geworden. Al probeer ik hier en daar nog wel te sturen richting mediation...
We zullen zien.
Ms_Z schreef op 12-10-2023 om 15:03:
[..]
Dankjewel voor je lieve bericht.
Ik weet het, het is ontzettend verdrietig. Sowieso dat hij zo snel verliefd is geworden (al kan je dat natuurlijk overkomen), maar het besluit om zo snel te vertrekken en niet alleen te vertrekken, maar een compleet nieuw leven starten zonder het oude netjes af te sluiten. Mensen in mijn omgeving zeggen (wellicht terecht): heeft hij geen midlife-crisis? Misschien wel, ook gezien zijn nieuwe hobby's, het verbreken van het contact met al zijn oude vrienden, zijn vreemde nieuwe kledingstijl en de trigger begin dit jaar in de vorm van een afwijzing voor zijn droombaan. Maar eerlijk is eerlijk: het ging ook een paar weken niet heel lekker, omdat ik zwaar oververmoeid was en hij niet lekker in zijn vel zat. Tja, ik zal er waarschijnlijk nooit achter gaan komen, want praten over hoe en wat, dat doet hij niet.
Wat betreft die keuze 'normaal doen of vechten' is het wat hem betreft al vechten geworden. Al probeer ik hier en daar nog wel te sturen richting mediation...
We zullen zien.
Ik zit in dezelfde situatie al zijn mijn kinderen godzijdank al ouder en kunnen zij zelf beslissen waar ze wonen. Maar dan nog hebben ze veel verdriet over dat hun vader ineens niet meer hun vader is, dat zijn ergens onderaan het prioriteitenlijstje hangen, maar dat hij ondertussen wel verwacht dat ze naar zijn pijpen dansen als het hem wel een keertje goed uitkomt. Ik vang al dat verdriet op en probeer neutraal te reageren. Niet erger maken dan het is, maar ook niet doen alsof het niet bestaat. En zelf het voorbeeld te geven door positief vooruit te kijken en niet teveel stil te staan bij wat mijn ex man allemaal doet en laat. Want hij gedraagt zich ook erg vijandig naar mij, stopte alle betalingen voor de kinderen, wil geen contact met met vrienden.
Wat mij helpt is mindfullness, focussen op positieve dingen, op de kinderen. Rust pakken. Sporten. En stop met aansturen op mediation. Dat werkt alleen als je er allebei samen uit wilt komen. Niet als het de een niks kan schelen wat de ander en de kinderen nodig hebben. Dus stop de mediation en neem een eigen advocaat. Echt, je komt anders enorm onder druk te staan.
Foetsie schreef op 12-10-2023 om 18:05:
[..]
Wat mij helpt is mindfullness, focussen op positieve dingen, op de kinderen. Rust pakken. Sporten. En stop met aansturen op mediation. Dat werkt alleen als je er allebei samen uit wilt komen. Niet als het de een niks kan schelen wat de ander en de kinderen nodig hebben. Dus stop de mediation en neem een eigen advocaat. Echt, je komt anders enorm onder druk te staan.
Hiermee, en mn vetgedrukte, ben ik het enorm eens. Het is trekken aan een dood paard en kost jou uiteindelijke veel teveel kostbare energie. Hij wil er niet samen uitkomen, enkel voor zichzelf! Besteedt die energie liever aan jezelf en de kinderen, hoe moeilijk ook.
Ben ik weer eens...
Intussen is er een heleboel gebeurd. Ik heb een prachtig nieuw huurhuis gevonden en ik ben momenteel druk aan het klussen om er zo snel mogelijk te kunnen gaan wonen. De makelaar is geweest om de echtelijke woning te koop te gaan zetten. Dat volgt in januari. So far, so good, zou je denken, want de man heeft op deze manier zijn zin en ik ben klaar voor een hele nieuwe start! Er is echter nog wel een keerzijde:
De man is bezig met een hetze tegen mij. Dat klint overdreven, maar het is echt zo. De woede over het plotseling willen scheiden, zijn plots aangekochte nieuwe huis en zijn overhaaste besluit om een nieuw leven te starten zijn inmiddels aan het wegebben; ik besef dat ik beter af ben zonder deze leugenaar. Als wij geen kinderen hadden gehad, was ik waarschijnlijk gewoon al geëmigreerd en had hij alle meubels en alle centen waarvan hij vond dat hij er meer recht op had dan ik, in zijn kont mogen steken. Maar juist het feit dat we dus twee prachtige kinderen hebben, maakt het nu zo ongelofelijk moeilijk.
Wat doet hij dan allemaal nog? De man liegt. Dat is niks nieuws, maar het liegen neemt hele hele hele nare vormen aan. Hij liegt tijdens rechtzaken, hij liegt tegen zijn advocaat, zelfs zijn advocaat vertelt niet de waarheid.. Hij verdraait zijn leven zo dat hij er als de perfecte vent uitkomt. Waarom? Omdat hij op de één of andere manier de behoefte heeft om te bewijzen dat ik een slechte vrouw ben. En dat ben ik niet, echt niet. Ja, ik was kwaad op hem en ik heb hem wel eens flink staan uitschelden, maar dat maakt me nog geen slecht mens. De man beweert aan alle kanten dat ik niet deug, dat ik mishandel, dat ik slecht ben, dat ik lieg, dat ik zijn leven verziek, dat ik hem stalk omdat ik niet kan accepteren dat de relatie voorbij is (believe me, dat kan ik wel!), dat ik slecht voor de kinderen zorg en dat ik de reden ben van alles wat mislukt is en wat er nu niet goed gaat.
De man is er op uit om me te breken. Ik heb nauwelijks nog bewegingsvrijheid in mijn leven. Elk telefoongesprek (ja, we bellen nog steeds, hij heeft me namelijk op alle andere manieren geblokkeerd en er moet wel eens iets besproken worden over de kinderen) wordt opgenomen en in elk telefoongesprek probeert hij me zo uit de tent te lokken dat ik boos word en dat hij het zielige slachtoffer lijkt. Meestal lukt dat niet, soms nog wel (stom, ik weet het, ik moet dan gewoon ophangen als ik merk dat ik kwaad word). Als hij de kinderen komt halen, staat er constant een draaiende camera op mij gericht. Zogenaamd omdat ik hem anders zou aanvallen (hallo zeg, ik zou er niet eens over nadenken), maar natuurlijk vooral om mij weer uit de tent te lokken. Elk woord dat ik in zijn ogen verkeerd zeg en elke stap die ik verkeerd doe, worden direct doorgestuurd naar zijn advocaat.
De post wordt al maanden doorgestuurd naar zijn adres. Ik beschik hierdoor dus niet over mijn eigen post, ik word niet op de hoogte gehouden van belangrijke post door hem en ik krijg de post voor de kinderen ook niet meer. Belangrijke info ontvang ik dus niet en mijn kinderen krijgen simpele dingen als ov-chipkaarten pas na heel veel aandringen. De post wordt ook door hem opengemaakt; zo was hij al eerder op de hoogte dat ik mijn zorgverzekering had laten overzetten dan ikzelf de bevestiging had.
Over de verzekeringen en nutsbedrijven gesproken: alles stond en staat veelal nog op zijn naam. Dat is vervelend, want hij had daardoor een soort macht. Douchte ik naar zijn mening te lang? Dan kreeg ik een mail met een screenshot van de Eneco-app. Inzage in verzekeringen heeft hij me nooit gegeven en ook de gegevens van de hypotheek kan ik niet inzien; accounts staan op zijn naam. Sommige verzekeringen heeft hij zonder mededeling opgezegd (zo was het huis ineens niet meer verzekerd) en op andere dingen ging ik niet zitten wachten en heb ik zelf geregeld: Eneco en zorgverzekering heb ik op mijn eigen naam laten zetten. Toen meneer daar achter kwam, was hij woest. Werkelijk ziedend. Hoe durfde ik dat zonder hem te doen?
Bel ik hem, dan hangt hij rustig midden in een zin op, waardoor ik meerdere keren moet bellen om één simpele vraag te stellen. Met deze belgegevens heeft hij een valse aangifte gedaan bij de politie en heeft hij beweerd dat ik hem stelselmatig bedreig, lastigval (ik wil alleen maar contact over de kinderen) en dat ik vaak in de buurt van zijn huis rondhang. De recherche moet mij nu uitnodigen en de politie heeft een zorgmelding gedaan bij Veilig Thuis, dus die krijg ik ook nog achter mijn broek aan. Intussen is juist hij degene die mij tot in detail weet te vertellen hoe laat ik waar loop (mt de kinderen), welke kleding ik aan heb en hoe laat de lichten uit gingen in de kinderkamers (dus hoe laat de kinderen gingen slapen).
En verder? Verder zet de man mij ook in de rechtbank neer als leugenaar. Bij de eerste zitting over de voorlopige voorzieningen werd er als eerste gemeld dat meneer het heel erg jammer vond om er te moeten zitten; hij had er immers uit willen komen via mediation. Het tegendeel is waar: juist ík was degene die nog was ingegaan op het aanbod van de rechtbank voor mediation, hij heeft het vanaf moment één hard willen spelen. Er was ook nog een kort geding aangespannen door hem om mij het huis uit te zetten, omdat meneer van mening was dat ik niet mijn best deed om een ander huis te vinden. Toen ik uiteindelijk, tegen alle verwachting in, tóch ineens een huis kreeg toegewezen, dacht ik dat het kort geding geannuleerd zou worden. Nee, gebeurde niet. Hij liet het doorgaan. De reden? Ik zou niet te vertrouwen zijn, liegen over het huis en toch weer alles tegenhouden vwb de verkoop van dit huis (waarom zou ik dat in godsnaam doen??). Het ging zelfs zo ver dat ik heb moeten tekenen van hem dat ik vrijwillig de sleutel aan de makelaar zal geven als er bezichtigingen zijn. Hij wil mij als compleet infantiel, instabiel en incapabele vrouw neerzetten. Terwijl dat helemaal niet waar is. En daar baal ik van.
Ik kan geen stap meer zetten zonder dat hij er iets van vindt. Doe ik dit? Is het niet goed. Doe ik het echter helemaal anders? Meneer heeft weer commentaar. Hij verzint dingen waar je bij staat, blijft problemen uit zijn leven ontkennen (lekker makkelijk om je kop in het zand te steken om zo niet geconfronteerd te worden met je eigen tekortkomingen...), hij liegt over werkelijk alles en hij heeft mij (ondanks dat ik vecht, mijn energie alleen wil gebruiken om mij te richten op mijn nieuwe leven) totaal in zijn macht. Hij rekt de scheiding enorm, heeft alweer een nieuw kort geding aangekondigd en weigert, ondanks de uitspraak van de rechter, nog steeds om een cent te betalen. Alles is sowieso mijn schuld. Is het kind ziek en laat ik dat weten, zoals afgesproken in het ouderschapsplan? Dan had ik met het kind naar de dokter moeten gaan, wat ben ik toch een slechte moeder. Zijn de kinderen verdrietig omdat de hond ziek is en laat ik dat weten in de overdracht, zoals afgesproken in het ouderschapsplan? Dan krijg ik te horen dat ik de hond dan wel zelf vergiftigd zal hebben.
Hij maakt me kapot. Onterecht en onnodig, mar hij maakt me kapot. De politie zag me gewoon breken. Ze snappen me, ze begrijpen me, maar ze kunnen niks. Ze waarschuwen me om niet zo erg te breken dat ik niet ineens hem een flinke klap uitdeel en dat snap ik, want het lijkt alsof hij op zoiets uit is. Ik kan haast niet meer. Zo naar beneden gehaald worden zonder reden is killing. Ik ben op. Ik werk met alles mee, ik heb alles gedaan wat hij vroeg en nog is het niet genoeg. Ik ben echt op.
Wat kan ik hier nog mee?
Och heden, wat een drama! Ik denk dat je al heel erg goed bezig bent, gezien wat je allemaal over je heen hebt gekregen het afgelopen jaar, chapeau! En gefeliciteerd met je nieuwe huis! Dat moet een heel fijn gevoel geven (al zal het vast heel dubbel zijn) dat je opnieuw kan beginnen met je kinderen in een fijn huis.
Maar ja, blijf je nog steeds zitten met die valse ex. Wat vreselijk dat iemand waar je ooit zo van gehouden hebt zich zo tegen je kan keren. Helaas kan je er heel erg weinig tegen doen. Het enige dat ik kan bedenken is hem niet te voeren. Dus niet bellen, maar alles via mail (of in geval van nood whats app). Ga vooral niet met hem in gesprek, dat heeft geen zin en is vooral voor jou nadelig.
Laat alle communicatie over de scheiding via je advocaat lopen. Hoe is de omgang nu geregeld? Loopt dat een beetje? Hoe en waar doen jullie de overdracht? Je kunt kijken of je een neutrale(re) persoon de overdracht kan laten doen, dan hoef je hem niet te zien. Info over de kinderen kan via de mail of een schriftje dat heen en weer gaat.
Betaalt hij wel alimentatie, of hoe hebben jullie dat nu geregeld? Je kunt altijd voorlopige voorzieningen aanvragen om dingen alvast te regelen tot de scheiding is uitgesproken.
Je zou ook eens mee kunnen lezen in een ander draadje dat hier loopt, Gedoe met moeder jongste kind. Ik vind jullie verhalen griezelig veel op elkaar lijken...
Heb je al eens met de huisarts, IB-er op school, maatschappelijk werk of CJG gesproken over hoe je wel geestelijke bijstand voor je kinderen kunt regelen? Ook dit kan denk ik via een voorlopige voorziening. Sterkte in ieder geval. Je doet het goed. Laat hem niet winnen door uiteindelijk maar van alles toe te geven of zo, dat helpt namelijk niet. Dan vindt hij wel weer een andere stok om mee te slaan.
'Wat kan ik hier nog mee?'
Een voor een aanpakken.
Het grootste probleem lijkt mij, dat je ergens nog hoopt en wacht totdat hij zegt: vrouw, je doet het geweldig. Dat moment komt niet. Wat je ook doet, hij zal altijd boos reageren. Dus dan maakt het ook niet zoveel uit wat je doet. Het gevoel dat hij je kapot maakt is iets wat je zelf kunt aanpakken: zijn gedrag niet, maar je zou een olifantenhuid moeten ontwikkelen en met verbazing, humor of een diepe zucht moeten kunnen reageren als er weer eens iets vreemds gebeurt. Zorg dat je erboven komt te staan. Dat kun je wel zelf doen. Zoal hier: 'Hij wil mij als compleet infantiel, instabiel en incapabele vrouw neerzetten. Terwijl dat helemaal niet waar is. En daar baal ik van.' En met dat 'daar baal ik van' heeft hij je te pakken, daarmee maak je je afhankelijk van hem, hij moet jou anders gaan zien of beschrijven en dan kun je weer gelukkiger worden. Maar dat gaat nu niet gebeuren. Dus je moet zorgen dat het jou niet uitmaakt, zijn probleem, hij denkt zo. Stop met balen, want daarmee maak je je afhankelijk van hem.
Dit begrijp ik bijvoorbeeld niet: 'Het ging zelfs zo ver dat ik heb moeten tekenen van hem dat ik vrijwillig de sleutel aan de makelaar zal geven als er bezichtigingen
zijn.' Wie eist dat dan? Is dat een uitspraak van de rechter? Wat gebeurt er als je simpelweg weigert: ik doe niet mee aan die onzin? Waar komt dat 'heb moeten' vandaan? Hoe kan het dat hij zoveel macht heeft over jou? Wie geeft hem die macht?
'Hij verzint dingen waar je bij staat... 'okay, zorg dan dat je er niet bij staat zou ik denken. Maar dit verbaast me meer: '... blijft problemen uit zijn leven ontkennen'. Ben je daar nog mee bezig? Wat maakt dat jou uit? Dat zijn dingen die je nu weet, maar je bent toch niet meer bezig om hem nog te veranderen of tot inzicht te brengen? Dat is het voordeel van scheiden: dat hoeft niet meer.
Ik zie een paar dingen die je zelf aan kunt pakken.
Post: zorg dat je adreswijzigingen verstuurt en dat post bij jou terecht komt.
Zorg dat je zelf alle verzekeringen en nutsbedrijven afsluit op je eigen naam.
Bel de bank als je iets wil weten over je hypotheek.
Bel hem niet, tenzij er een acute situatie is waarbij je kind in levensgevaar is.
Stel hem niet meer op de hoogte van iets over de kinderen of over de kat, wat een idiote afspraak in het ouderschapscontract. Eventueel overleg je eerst met je advocaat als je denkt dat het een bindende afspraak is. Beperk de overdracht to: zo laat zijn de kinderen bij jou.
Je zult dus zelf veel meer je eigen ruimte in moeten gaan nemen en je daarbij ongenaakbaar opstellen voor alles wat hij doet. Je zult je echt los moeten maken.
Tsjor
Jonagold schreef op 15-12-2023 om 16:22:
Och heden, wat een drama! Ik denk dat je al heel erg goed bezig bent, gezien wat je allemaal over je heen hebt gekregen het afgelopen jaar, chapeau! En gefeliciteerd met je nieuwe huis! Dat moet een heel fijn gevoel geven (al zal het vast heel dubbel zijn) dat je opnieuw kan beginnen met je kinderen in een fijn huis.
Bedankt voor je lieve reactie! Het is ook erg lastig, het is erg veel. Het is momenteel bijna té veel. En dat is jammer, want ik voelde me zo ontzettend sterk de laatste tijd. Hij lijkt er gewoon plezier in te hebben mij zo zwart mogelijk te maken. Het is vreselijk. Het nieuwe huis is wel heel fijn. Tuurlijk mis ik 'ons' nog wel eens en dat mag en dat is logisch. En ik ga het huis enorm missen, want dit is het huis waar we zo mooi over droomden. Het is jammer, het is naar, maar het is ook tijd om dit boek te sluiten en een nieuw hoofdstuk te starten. De lieve man die ik kende, is niet meer. Hij had de keuze om het netjes af te sluiten als hij dan zo graag wilde gaan en dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft mij niet kunnen steunen in de periode dat ik het moeilijk had (ik was overspannen en zat ziek thuis, dus mijn lontje was inderdaad korter en het ging even niet soepel...) en dat maakt hem de sukkel. Een man hoort zijn vrouw te helpen, hij hoort niet weg te rennen en zeker niet binnen 6 weken te besluiten over 12 mooie jaren.
Maar ja, blijf je nog steeds zitten met die valse ex. Wat vreselijk dat iemand waar je ooit zo van gehouden hebt zich zo tegen je kan keren. Helaas kan je er heel erg weinig tegen doen. Het enige dat ik kan bedenken is hem niet te voeren. Dus niet bellen, maar alles via mail (of in geval van nood whats app). Ga vooral niet met hem in gesprek, dat heeft geen zin en is vooral voor jou nadelig.
Laat alle communicatie over de scheiding via je advocaat lopen. Hoe is de omgang nu geregeld? Loopt dat een beetje? Hoe en waar doen jullie de overdracht? Je kunt kijken of je een neutrale(re) persoon de overdracht kan laten doen, dan hoef je hem niet te zien. Info over de kinderen kan via de mail of een schriftje dat heen en weer gaat.
Betaalt hij wel alimentatie, of hoe hebben jullie dat nu geregeld? Je kunt altijd voorlopige voorzieningen aanvragen om dingen alvast te regelen tot de scheiding is uitgesproken.
Je zou ook eens mee kunnen lezen in een ander draadje dat hier loopt, Gedoe met moeder jongste kind. Ik vind jullie verhalen griezelig veel op elkaar lijken...
Ik probeer het en de politie vertelde het me ook al: geef hem geen munitie, deze man is op zoek. En het lukt me zo vaak, maar soms wordt het gewoon te veel. En, laat duidelijk zijn, alle contact gaat over de kinderen. Ik doe het allemaal voor hen. Ik wéét dat ik niet zijn zakelijk assistent ben en dat hij zelf ook kan kijken wanneer het huiswerk af moet zijn. Ik vind het alleen zo zielig als ze alweer voor schut staan op school (want ja, dat is gebeurd, al meerdere keren). Ik moet het loslaten, maar ik doe het voor hen, niet voor mijn ex, maar voor die lieve jongens. Besluit ik overigens om niet extra te communiceren omdat ik ervan uitga dat hij de mail ook wel kan lezen over het diplomazwemmen, dan krijg ik tóch weer de schuld dat ik geen mail had gestuurd om hem erop te wijzen. Ik doe het nooit goed.
De advocaten communiceren grotendeels en wij zijn inmiddels doorverwezen naar ouderschapsbemiddeling. Ik hoop dat dat iets gaat bereiken. De overdracht gaat nog niet helemaal goed. Hij haalt de kinderen op uit school en hij komt spullen bij mij halen. Ik wil hem dan op normale manier kunnen spreken, maar helaas krijg ik constant de camera zo ongeveer in mijn neus geduwd. Hij weet ook niet hoe snel hij moet wegkomen, heel naar voor de kinderen ook. Mijn vader is er altijd bij, gewoon om als neutraal persoon op te treden. Supertriest, maar hij heeft dus al meerdere keren gezegd dat mijn vader hem heeft bedreigd op die momenten. Bedreigd! De beste man zit gewoon op de bank in de woonkamer... Ik zou de overdracht graag schriftelijk willen, maar helaas hebben we dat al geprobeerd en hij houdt zich er niet aan. Hij stuurt niks, gooit de spullen van de kinderen in de garage en verdwijnt daarna weer zijn eigen leventje in.
Voorlopige voorzieningen zijn al aangevraagd en een paar weken geleden stonden we voor de rechter. De omgangsregeling staat dus voorlopig vast, er is bepaald dat hij niet meer zonder het te vragen het huis in mag omdat ik recht heb op mijn privacy en hij moet betalen. Alleen......hij betaalt dus nog steeds niet. De uitspraken van zijn kort gedng over het huis echter wilde hij wel heel nauwkeurig volgen: ik was een paar uur te laat met het versturen van een getekend document (had het gewoon druk op werk) en er werd alweer een nieuw kort geding aangekondigd omdat ik me niet aan mijn afspraken houd.
Ik ga het andere draadje zeker even lezen. Bedankt voor de tip!
Heb je al eens met de huisarts, IB-er op school, maatschappelijk werk of CJG gesproken over hoe je wel geestelijke bijstand voor je kinderen kunt regelen? Ook dit kan denk ik via een voorlopige voorziening. Sterkte in ieder geval. Je doet het goed. Laat hem niet winnen door uiteindelijk maar van alles toe te geven of zo, dat helpt namelijk niet. Dan vindt hij wel weer een andere stok om mee te slaan.
Ik zal nog eens navraag doen, want deze situatie breekt ook de kinderen op. Aan de andere kant heeft hij nu zelf gezorgd voor Veilig Thuis. Zij gaan met de kinderen praten en dan wordt er wellicht op die manier wél passende hulp gezocht voor de kinderen.
Ik lees mee. Zit in een zelfde situatie! Heel veel sterkte!
net weer dus, net weer. Sorry, ik moet het even kwijt.
De situatie: oudste kind flink ziek in bed, jongste kind naar school. Zijn weekend, normaal haalt hij de kinderen op uit school en haalt daarna de spullen op bij mij. Oudste kind vroeg me of hij bij mij kon blijven. Heb met hem afgesproken dat ik zou bespreken met papa dat hij nog 1 nachtje bij mij zou zijn en dat ik hem zaterdagochtend (hopelijk een stuk opgeknapt) naar papa zou brengen. Nachtje kan hij een keer inhalen, geen probleem.
de man wilde uiteraard niet luisteren, reageerde nergens op en stond hier onaangekondigd voor de deur om oudste op te halen. Ik heb, heel aardig, gezegd dat ik dat juist met hem wilde bespreken en volgens hem weigerde ik weer elke medewerking en mochten de kinderen niet bij hem zijn. Ik heb geantwoord dat ik zoiets niet wilde bespreken, want het is niet zo. Ik was op dat moment zelfs bezig de tas in te pakken voor de jongste. Ik vroeg hem de jongste te gaan ophalen en daarna De tas te komen ophalen.
op dat moment, heel toevallig, parkeerde mijn vader zijn auto. De beste man kwam verhuisdozen brengen.
de man begon te gillen waarom ik mijn vader erbij had geroepen, rende naar zijn auto en vluchtte weg. Hij is niet meer komen opdagen. Niet voor de tas en niet voor de oudste.
En nu? Nu kreeg ik een mail met zijn advocaat in de cc met het bericht dat ik constant weiger de oudste aan de telefoon te geven (is niet zo), dat ik hem bedreigd heb aan de deur en dat hij het erg bedreigend vond dat mijn vader plotseling opdook. Hij voelde zich in het nauw gedreven en denkt over aangifte (?).
Wat begin ik tegen zulke acties dan? Dit is niet waar, dat moge duidelijk zijn. Hij liegt, keihard en dus ook tegen zijn advocaat. Dit is laster, en zulke mails naar officiële personen en instellingen heb ik inmiddels al heel veel. Dit is niet zomaar Meer mij dwarszitten, dit is echt mij kapotmaken…
Ik zei het in het andere draadje al: deurbelcamera. En/of maak een audio-opname met je telefoon. Die man gedraagt zich zo volkomen hysterisch dat het waarschijnlijk niet lang gaat duren of iedereen die hij probeert in te schakelen heeft door wat voor vlees ze in de kuip hebben.
Je schrijft dat je al een heleboel mails hebt van hem naar instanties met valse beschuldigingen naar jou. Wat gebeurt daarmee?
PS misschien is dit meer wat voor het andere draadje?