Ex weigert hulp voor de kinderen
Hi!
Ik lig momenteel in scheiding en het is op z'n zachtst gezegd een enorme vechtscheiding. Hij ligt op ramkoers. Korte achtergrond:
Ex verliet me dit voorjaar plotseling. Er was ineens een ander. Hij beweerde dat het al maanden, nee al jaren, niet lekker ging. Toegegeven, er was stress en er was even wat gedoe rond de feestdagen vorig jaar en in januari stevende ik regelrecht op een burn-out af, maar dit had ik niet verwacht. Januari hadden we wat ruzies, maar maakten we het weer goed. We schreven ons in voor een nieuwbouwwoning en we boekten de vakantie, mooie dingen in het vooruitzicht.
In februari gedroeg hij zich afstandelijk en snapte ik er niks meer van en in maart, net toen ik me ziek had gemeld op werk, bleek er ineens een ander. Meneer liet mij achter. Met de kinderen en een vette burn-out. Hij moest nadenken, kwam nog eens dronken terug aan de deur, maar meldde mij in april dat hij nooit meer terugkwam. Hij had goed nagedacht, zei hij. Ik vond dat onzin, want ik kreeg geen ruimte meer om aan het huwelijk te werken, maar ok. Hij ging. Ik kreeg een week om na te denken hoe ik alles zou gaan regelen en anders zou hij de advocaat sturen. En die stuurde hij.
Want, zo bleek later, meneer had een huis gekocht. Met haar. Die vrouw die hij pas in januari had leren kennen. En niet zomaar een huis, maar het huis dat ik had uitgezocht voor ons gezin. Hij had de overwaarde nodig, dus of ik even kon oprotten met de kinderen. Waarheen maakte hem niet uit, al zou ik met mijn kinderen en katten bij mijn ouders gaan wonen. Het ging nu om hem; ik mocht zijn geluk niet in de weg staan.
En sindsdien is het een gevecht van jewelste. Want liet ik me eerst totaal wegblazen, daarna heb ik me goed laten informeren en laten bijstaan door een fijne advocaat. Ik klom langzaam uit mijn burn-out, werd sterker, richtte mijn leven opnieuw in met mijn kinderen en liet hem zo nu en dan schreeuwen en tieren (en regelmatig nachtelijke telefoontjes van zijn kant dat hij mij zo miste en of ik wilde afspreken. Tja...). Waar meneer eerst nog haast had, rekt hij alles nu zo lang mogelijk en heeft inmiddels 2 kort gedingen tegen mij aangespannen, omdat ik volgens hem niks doe. Dat doe ik wel; ik zoek druk naar een huis (maar het is lastig), ik richt mijn leven langzaam opnieuw in en ik ben er 24 uur per dag voor mijn kinderen, ook als hij het laat afweten. Hij ziet echter alles als aanval en weet als een ware meester al mijn verhalen om te draaien; hij is het slachtoffer, ik misgun hem zijn geluk en ik ben altijd een slechte vrouw en slechte moeder geweest, want was ik niet chagrijnig toen en toen en toen???
Anyway, situatie nu: met de kinderen gaat het niet zo lekker. Ik praat met een psycholoog en krijg alles wel weer op orde, maar de kinderen zouden ook wel wat hulp kunnen gebruiken. Meneer weigert echter toestemming te geven. Waar ik ook probeer, ik krijg het niet voor elkaar..... Hij blijft maar roepen dat het door mij komt, ik ben immers die slechte moeder die hem ook dwarszit.
Waar kan ik nog terecht met mijn kinderen? Het CJG, de huisarts en de schoolmaatschappelijk werker kunnen niks. Zolang hij geen ja zegt, mogen zij niet met de kinderen praten.
Ik hoor graag jullie tips!
Ach Ms_Z, wat een nare situatie.
Petje af voor hoe je het opgepakt hebt!
Wat hulp voor je kinderen betreft: al vrijgevestigde psychologen geprobeerd na uitleg van de situatie? En hen anders ook vragen hoe de kinderen dan WEL hulp kunnen krijgen.
Verder: als professionele hulp echt niet lukt omdat ze allemaal zeggen dat het niet mag, misschien naar de rechter? Vraag je advocaat. Je wilt niet dat je kinderen de vernieling indraaien door gebrek aan hulp.
Tot slot: als professionele hulp (nog) niet lukt, ken je niet iemand die niet een professional is maar verstandig is en inlevingsvermogen heeft, liefst wat levenservaring, die een beetje als buitenstaander/vertrouweling af en toe met de kinderen zou kunnen praten? Dat ze in elk geval hun hart wat kunnen uitstorten bij iemand die niet hun vader of moeder is?
Heb je misschien vrienden die geschikt zijn om met je kinderen te praten? Of een leerkracht of docent (ik weet niet hoe oud je kinderen zijn)
Heb je zelf ruimte voor je kinderen? Alles wat jij nu met ze kunt doen of gewoon met ze kunt zijn in een goede sfeer is doorslaggevend voor hoe ze hier door komen. Ik snap dat je proffesionele hulp voor ze wilt, maar vergeet niet hoe belangrijk je zelf kunt zijn voor ze door te laten zien dat het je niet kapot maakt en dat je er ook nu voor ze kunt zijn en betrouwbaar bent.
Beetje dubbel maar ik zag het bericht hierboven nog niet.
Wat adviseert het CJG? Ik neem aan dat ze je wel verteld hebben dat er zoiets als vervangende toestemming bestaat:
https://sociaalweb.nl/nieuws/opties-inzet-jeugdhulp-zonder-toestemming-ouder-s-met-gezag/
Maar, dat is een zwaar middel. Je kinderen lopen het risico (nog meer) tussen jullie in te komen staan. Er moet worden afgewogen of de problemen dusdanig ernstig zijn dat het nodig is om de rechter om toestemming te vragen. Hoe kijken de professionals daar tegenaan? Zijn er mogelijkheden waarbij jij nog wat meer begeleiding en steun krijgt, en bijvoorbeeld ook familie betrokken wordt, waardoor professionele begeleiding misschien niet nodig is?
Het kan natuurlijk zijn dat de problemen daarvoor te groot zijn maar dat wordt me uit jouw verhaal niet zo duidelijk. ‘Niet zo lekker gaan’ kan immers van alles betekenen.
PS hoe oud zijn ze?
De huisarts ook niet? Ik heb eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt dat ik voor de huisarts, of zelfs voor het ziekenhuis, toestemming van ex-partner nodig ha. Officieel wel, maar in de praktijk niet. Verder eens met voorgaande berichten. Wat kun je zelf?
Een curiositeit, maar dat is mijn nieuwsgierigheid, ben je getrouwd in gemeenschap van goederen? Dan valt zijn nieuwe huis toch ook daaronder?
Tsjor
Mijn ex wilde ook geen toestemming geven voor psychologische hulp, maar de kinderen hebben die desondanks wel gekregen. Ik geb gewoon de situatie uitgelegd aan de psycholoog, dat was in ons geval genoeg. Dus misschien kun je een andere psycholoog zoeken?
Ms_Z: is er een mogelijkheid om voorlopige voorzieningen aan te vragen. Daarmee kun je een paar dingen 'voorlopig' regelen, dat wil zeggen tot de echtscheiding is uitgesproken.
Tsjor
Ik las deze link over toestemming van de andere ouder met gezag
https://sociaalweb.nl/nieuws/opties-inzet-jeugdhulp-zonder-toestemming-ouder-s-met-gezag/
Het blijkt dat het kind zelf toestemming kan geven vanaf 12 jaar. Hoe oud zijn jouw kinderen?
En er kan jeugdhulp worden ingezet zonder toestemming van de ouder(s) met gezag als in bepaalde situaties!
Ook wordt de vervangende toestemming via de rechter beschreven. Liever natuurlijk niet, maar als het echt nodig is en het echt niet anders kan, dan misschien toch wel.
En de praktijkondersteuner bij de huisarts?
Ook misschien te overwegen als tijdelijke hulp tot je andere, betere hulp gevonden hebt.
Even over de term 'vechtscheiding' Wat ik lees is dat er een stevig juridisch conflict gaande wis, omdat de zaken rond echtscheiding nog niet geregeld zijn. Dat maakt een echtscheiding nog niet tot een vechtscheiding. een vechtscheiding vind ik het pas worden als er op emotioneel, psychisch of sociaal vlak een voortdurend conflict blijft bestaan, dat zich uit in onderhuids voortdurend de ander de schuld overal van geven, op elk mogelijk moment iets aangrijpen om het tot een conflict te maken, ook jaren later nog, verschil van mening verankeren in het rotsblok 'het belang van de kinderen', niet in staat zijn het gegeven van het einde van een relatie zelf te accepteren, en ook de (meestal negatieve) gevolgen daarvan accepteren.
Je kunt een stevig juridisch conflict hebben rond een echtscheiding zonder dat het op het persoonlijke vlak wordt afgewend. Ik geef toe, dat vraagt enige inspanning en vooral ook het opzij zetten van je eigen lust- en wraakgevoelens. Maar het helpt enorm om het zakelijke het zakelijke te blijven zien, om zelf niet emotioneel helemaal erin te duiken en om op die manier jezelf te beschermen en vooruit te kijken naar de toekomst.
Tsjor
tsjor schreef op 06-10-2023 om 01:20:
Een curiositeit, maar dat is mijn nieuwsgierigheid, ben je getrouwd in gemeenschap van goederen? Dan valt zijn nieuwe huis toch ook daaronder?
Hier ben ik ook wel benieuwd naar inderdaad?
Bedankt voor alle reacties! Ik zal nog eens met mijn huisarts overleggen. Het maakt me gewoon een beetje wanhopig allemaal. Het is zo zwaar allemaal. Ik heb in relatief korte tijd zoveel over mij heen gekregen en zo ontzettend veel moeten accepteren en moeten regelen, dat het bijna een script van een hele slechte film lijkt.
Vwb de kinderen: zij zijn 9 en 7 jaar. Ze mogen dus nog niet zelf toestemming geven. Professionals proberen inderdaad altijd de vader eerst zover te krijgen dat hij toestemming geeft, om de situatie niet verder te laten escaleren. Hem op de één of andere manier proberen te omzeilen, zal hem in dit geval alleen maar kwader maken. Ik ben echter bang dat hij voorlopig niet akkoord zal gaan. Immers, volgens hem ben ik een slechte moeder en zijn de kinderen daarom niet in goeden doen. Echter, wat je vraagt van twee kinderen: tot begin dit jaar fijn gezinnetje spelen, daarna zonder noemenswaardige aankondiging vertrekken, geen gesprek samen voeren om te vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan, maar zonder aankondiging de nieuwe partner introduceren en verwachten dat de kinderen het ook ok vinden dat zij er voortaan altijd is (want ze wonen uiteraard al officieel samen). Ze krijgen dus nogal wat over zich heen, hebben niet altijd zin om naar papa te gaan (ze willen papa wel zien, maar haar niet...) en hij weigert momenteel in te zien dat hij het pedagogisch niet helemaal verstandig aanpakt. Als ik dat voorzichtig probeer te vertellen, draait hij het uiteraard om en geeft mij de schuld.
Over het nieuwe huis: het ging om een nieuwbouwproject waar je je in maart voor kon inschrijven. Dat hebben zij dus ook samen gedaan, nog voordat ik wist dat hij definitief bij mij weg wilde. Ze werden ingeloot, dat wisten ze in april. Dat was het moment dat er ineens haast werd gemaakt. Alleen werd er nooit eerlijk tegen mij verteld dat het ging om een huis, maar zogenaamd was het om alles voor de kinderen goed te regelen. Ik heb destijds geroepen dat ik graag in het huis wilde blijven en dat ik voor de kosten zou opdraaien tot ik iets anders had gevonden, maar dat was natuurlijk niet goed, al snapte ik de haast erachter niet. Ergens eind mei heeft hij uiteindelijk gezegd dat hij een huis had gekocht. Toen moest zijn koopcontract getekend worden en om te voorkomen dat het huis in de gemeenschap van goederen viel, heeft hij daarom eenzijdig de scheiding aangevraagd. Bij die mail met dat bericht, zaten ook de blanco formulieren om akkoord te geven voor de overbruggingshypotheek en om akkoord te geven om hem het gunstige rentecontract mee te laten nemen. Ook zat er een document van de makelaar bij: het huis waar ik woonde had meneer laten taxeren toen ik even een midweekje aan het bijkomen was van alle gedoe met de kinderen. Dat had hij gedaan zonder het mij te vertellen natuurlijk....
tsjor schreef op 06-10-2023 om 08:40:
Even over de term 'vechtscheiding' Wat ik lees is dat er een stevig juridisch conflict gaande wis, omdat de zaken rond echtscheiding nog niet geregeld zijn. Dat maakt een echtscheiding nog niet tot een vechtscheiding. een vechtscheiding vind ik het pas worden als er op emotioneel, psychisch of sociaal vlak een voortdurend conflict blijft bestaan, dat zich uit in onderhuids voortdurend de ander de schuld overal van geven, op elk mogelijk moment iets aangrijpen om het tot een conflict te maken, ook jaren later nog, verschil van mening verankeren in het rotsblok 'het belang van de kinderen', niet in staat zijn het gegeven van het einde van een relatie zelf te accepteren, en ook de (meestal negatieve) gevolgen daarvan accepteren.
Je kunt een stevig juridisch conflict hebben rond een echtscheiding zonder dat het op het persoonlijke vlak wordt afgewend. Ik geef toe, dat vraagt enige inspanning en vooral ook het opzij zetten van je eigen lust- en wraakgevoelens. Maar het helpt enorm om het zakelijke het zakelijke te blijven zien, om zelf niet emotioneel helemaal erin te duiken en om op die manier jezelf te beschermen en vooruit te kijken naar de toekomst.
Tsjor
Ik snap je. Maar ik denk dat dit echt wel een vechtscheiding genoemd kan worden hoor, echt waar. Natuurlijk vond ik het in het begin moeilijk om te accepteren, omdat het einde voor mij ineens zo onverwacht kwam. Natuurlijk was het een paar weken minder leuk, echt waar, maar ik dacht dat het gewoon druk was, ik was dood- en doodop en ik zag heel erg uit naar de lente, dan zouden we weer tijd voor elkaar hebben en er zou weer ruimte in mijn hoofd zijn. Hij heeft die paar drukke weken echter niet kunnen volhouden, al denk ik nu dat er al meer speelde in zijn hoofd en dat hij ons huwelijk naar beneden haalt om voor zichzelf te rechtvaardigen wat hij heeft gedaan.
Ik heb, toen die vernietigende mededeling kwam, gevraagd om wat rust en wat tijd. Ik zat immers mentaal aan de grond en ik had even wat rust nodig om alles te verwerken, hij had mij net een gruwelijke mededeling gedaan. Echter, meneer was al een stuk verder en had besloten om met zijn nieuwe vlam, die hij op dat moment 6 weken (!) kende, een huis te kopen, maar vergat dat voor het gemakt even te melden. Hij heeft me sindsdien nooit de tijd en de rust gegeven, zogenaamd in het belang van de kinderen, maar eigenlijk voor zijn eigen gewin. Hij liet het huis taxeren toen ik op vakantie was, verkocht de auto achter mijn rug om en heeft het geld zelf gehouden. En toen uiteindelijk wel bleek dat hij een huis had gekocht, werd ik geacht om onze koopwoning zo snel mogelijk te verlaten. Hij had immers de overwaarde nodig. Dat is inderdaad nog een juridisch conflict, maar wel ontzettend gemeen...
Tegelijkertijd doet hij er alles aan om mij zwart te maken. Ik ben een slechte moeder, ik ben alcoholiste (nope, verre van zelfs). Ik zorg slecht voor de kinderen, want ze zien er ontzettend slecht uit. Ik hou hem weg bij de kinderen (nee, ik doe mijn uiterste best om hem van alles op de hoogte te houden, maar hij laat het afweten), hij heeft tot nu toe geen cent betaald en roept dat de kindjes dan maar van de sportclubjes af moeten. Ieder telefoongesprek loopt uit op ruzie. Mijn gesprekken beginnen met: 'ik wil iets vragen over de kinderen', maar hij weet het gesprek op een nare manier binnen een paar seconden om te draaien en begint dan met allerlei verwijten. Als ik vraag of de kinderen voortaan iets aan hun huiswerk zouden kunnen doen als ze bij hem zijn, is het antwoord dat ik dan maar niet op die en die dag iets leuks had moeten gaan doen, want dan had ik het beter kunnen plannen. Hij schildert mij onterecht af als stalker en is zelfs bij de politie gaan klagen dat hij bang is dat ik voor de deur kom staan (zou ik nooit doen, echt niet), hij weigert de polisgegevens te geven van verzekeringen, hij heeft de betalingen aan de zorgverzekering stopgezet (dus die heb ik nu met veel moeite overgezet naar mijn eigen naam) en hij heeft sinds kort de post laten doorsturen, dus ik ontvang mijn eigen post niet meer. Hij heeft tegen zijn advocaat gezegd dat ik zijn moeder heb aangevallen (nooit gebeurd) en ik laat hem regelmatig bellen met de kinderen, maar hij ontkent dat die gesprekken hebben plaatsgevonden.
Intussen heeft juist híj regelmatig hier dronken aan de deur gestaan en belde hij ook regelmatig om met onzedelijke voorstellen. Maar, als ik hem daarmee confronteer, dan is dat natuurlijk niet waar. Dat verzin ik, om hém zwart te maken.
Ik snap de man niet meer, maar feit is dat hij op weg is om mij te breken. Ik heb met de politie gesproken, omdat hij dus over mij geklaagd had. En zij waren duidelijk: stop met communicatie met deze man, want hij gebruikt álles tegen jou. Deze man is duidelijk in de war.
Tja.... Het is door de zure appel heen bijten, denk ik, en intussen mijzelf zo goed mogelijk wapenen tegen zijn ondoordachte en gemene acties.
Ja en heel goed voor jezelf zorgen.
Hou je wel een logboek ofzo bij?
Ms_Z schreef op 06-10-2023 om 12:32:
Bedankt voor alle reacties! Ik zal nog eens met mijn huisarts overleggen. Het maakt me gewoon een beetje wanhopig allemaal. Het is zo zwaar allemaal. Ik heb in relatief korte tijd zoveel over mij heen gekregen en zo ontzettend veel moeten accepteren en moeten regelen, dat het bijna een script van een hele slechte film lijkt.
Vwb de kinderen: zij zijn 9 en 7 jaar. Ze mogen dus nog niet zelf toestemming geven. Professionals proberen inderdaad altijd de vader eerst zover te krijgen dat hij toestemming geeft, om de situatie niet verder te laten escaleren. Hem op de één of andere manier proberen te omzeilen, zal hem in dit geval alleen maar kwader maken. Ik ben echter bang dat hij voorlopig niet akkoord zal gaan. Immers, volgens hem ben ik een slechte moeder en zijn de kinderen daarom niet in goeden doen. Echter, wat je vraagt van twee kinderen: tot begin dit jaar fijn gezinnetje spelen, daarna zonder noemenswaardige aankondiging vertrekken, geen gesprek samen voeren om te vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan, maar zonder aankondiging de nieuwe partner introduceren en verwachten dat de kinderen het ook ok vinden dat zij er voortaan altijd is (want ze wonen uiteraard al officieel samen). Ze krijgen dus nogal wat over zich heen, hebben niet altijd zin om naar papa te gaan (ze willen papa wel zien, maar haar niet...) en hij weigert momenteel in te zien dat hij het pedagogisch niet helemaal verstandig aanpakt. Als ik dat voorzichtig probeer te vertellen, draait hij het uiteraard om en geeft mij de schuld.
Over het nieuwe huis: het ging om een nieuwbouwproject waar je je in maart voor kon inschrijven. Dat hebben zij dus ook samen gedaan, nog voordat ik wist dat hij definitief bij mij weg wilde. Ze werden ingeloot, dat wisten ze in april. Dat was het moment dat er ineens haast werd gemaakt. Alleen werd er nooit eerlijk tegen mij verteld dat het ging om een huis, maar zogenaamd was het om alles voor de kinderen goed te regelen. Ik heb destijds geroepen dat ik graag in het huis wilde blijven en dat ik voor de kosten zou opdraaien tot ik iets anders had gevonden, maar dat was natuurlijk niet goed, al snapte ik de haast erachter niet. Ergens eind mei heeft hij uiteindelijk gezegd dat hij een huis had gekocht. Toen moest zijn koopcontract getekend worden en om te voorkomen dat het huis in de gemeenschap van goederen viel, heeft hij daarom eenzijdig de scheiding aangevraagd. Bij die mail met dat bericht, zaten ook de blanco formulieren om akkoord te geven voor de overbruggingshypotheek en om akkoord te geven om hem het gunstige rentecontract mee te laten nemen. Ook zat er een document van de makelaar bij: het huis waar ik woonde had meneer laten taxeren toen ik even een midweekje aan het bijkomen was van alle gedoe met de kinderen. Dat had hij gedaan zonder het mij te vertellen natuurlijk....
Als die echtscheiding nog niet is uitgesproken, hoe kan hij dan eenzijdig een hypotheek afsluiten?