Donderdag zitting - mixed feelings

Temet schreef op 03-03-2022 om 08:59:

"Zelfs als een rechter en raad op een gegeven moment de grens aangeven, doorgaan met kleineren."

Dit is er eentje in de categorie "ellek nadeel hep ze foordeel". Als hij zichzelf onmogelijk maakt bij de rechtbank en de Raad heb jij de zaak al grotendeels gewonnen zonder je mond open te doen.

Dat is ook zo. Wat ik deel is dat wat mij vorig jaar zo raakte is dat hij zelfs niet wilde bellen met zoon toen een hulpverlener vader benaderde. Pas als hij krijgt wat hij wil. De omgang is helemaal gestopt en hij is zelf uit beeld gegaan. Hij wordt wel benaderd maar reageert niet of absurd. Reageert uit woede en altijd gericht op mij. Dat je mij haat prima maar dat kind dan moet wachten tot hij krijgt wat hij wil. Dat doet me als moeder wel wat.

En dat is precies wat ik bij MK herken. Je doet wel water bij de wijn, probeert rekening te houden met maar ook je eigen grens te bewaken. Het lijkt of je het nooit goed kan doen.

En weet je dat hoeft ook niet meer, laat hem maar debiel doen. Maar je zo aanstellen en eigenlijk nog een kans een krijgen. Want als hij nu meewerkt zal de raad hem weer serieus nemen en als het raadsonderzoek voor eenhoofdig gezag is afgesloten met nou toch maar beide. Een half jaar erna begint het overnieuw, dat weet je nu al. 
Ik heb 7 jaar terug al om eenhoofdig gezag gevraagd en dat is toen afgewezen. Dus ik heb niet zo’n zin in een herhaling. Inderdaad enige les is zelf zo weinig mogelijk zeggen en hier dan maar stoom afblazen. Omdat dat nou eenmaal beter is voor mij 😝

Temet schreef op 03-03-2022 om 08:59:

"Zelfs als een rechter en raad op een gegeven moment de grens aangeven, doorgaan met kleineren."

Dit is er eentje in de categorie "ellek nadeel hep ze foordeel". Als hij zichzelf onmogelijk maakt bij de rechtbank en de Raad heb jij de zaak al grotendeels gewonnen zonder je mond open te doen.

Ja, dat dacht ik ook. Het is natuurlijk heel beroerd om bij aanwezig te moeten zijn maar uiteindelijk houdt hij hiermee geen medestanders meer over. Ik heb in andersoortige situaties hierop zelfs wel eens gestuurd. Het is belangrijk dat die agressieve uitingen zichtbaar worden voor de buitenwereld. Vaak weet je wel wat die persoon triggert om dat te laten zien. Daar hoef je over het algemeen niks geks voor te doen, simpelweg een bepaald onderwerp aansnijden (of laten aansnijden door je advocaat) is genoeg. Als dan dat gedrag zichtbaar, wordt voor de anderen die bij je gezin betrokken zijn geraakt (juristen, hulpverleners etc) pas echt duidelijk met wat voor situatie ze te maken hebben. Als ze het niet zelf zien, gaan ze uit van 'waar twee vechten, hebben twee schuld'. Als iemand zo ongecontroleerd van leer trekt, wordt overduidelijk dat er een andere dynamiek speelt en dat er dus ook andere interventies nodig zijn. Ik zou dan ook zeggen: probeer niets meer met de mantel der liefde te bedekken, integendeel. Laat de gebruikelijke dynamiek juist ontstaan in situaties met mensen buiten je gezin die besluiten over interventies. Dat is heel beroerd en voelt onveilig. Maar het brengt ook duidelijkheid. En dat is nodig om de juiste respons te krijgen van buitenstaanders die zich met de situatie bezighouden en daarin beslissingen moeten nemen. 

MevrouwKrul schreef op 03-03-2022 om 12:50:

[..]

Wat een ontzettend heftige zitting heb jij achter de rug. Heb je iets wat je helpt om je tegen zijn woorden te beschermen? Ik weet dat ik soms best geraakt wordt door de woorden van mijn ex en dan emotioneel kan worden. Maar ik heb ook geleerd dat ik mezelf daartegen kan beschermen met pen en papier. Ik noteer dan alles wat ik 'interessant' vind (wat mij raakt of als hij bijvoorbeeld liegt of zo). Daardoor houd ik meer afstand van wat hij zegt en luister ik heel anders. Wellicht helpt het dat ik journalist ben en daardoor geleerd heb om een journalistenpet op te zetten.

Ik hoop voor jou dat zijn houding bijdraagt aan een beslissing in jouw voordeel.

Wel heel heftig dat hij jou probeert te raken dmv jullie kind.

Hoe was hij tijdens jullie huwelijk? Ook zo erg? (Als je daarover wil praten natuurlijk)

Wat het best helpt is ene oor in en andere uit. Maar helaas, het raakt enigzins wel tussen de oren. Dat lukt mij ook niet geheel. Ik had inderdaad pen en papier (al is het maar om te friemelen) klaar liggen. Maar die heb ik niet aangeraakt. Na zoveel jaar weet ik dat ik rekening moet houden met iemand die een zondebok nodig heeft. 
De twee dingen die echt helpen zijn, ik begrijp zijn woede vanuit mijn moederrol en om hem als vader te zien. Dus deze vader is boos en als moeder zou ik ook boos zijn als ik geen omgang had, mijn kind zou moeten missen. Nog los van de schuld die hij zelf heeft, is het triest welke gevolgen er zijn voor vader en kind zijn. Als moeder denk ik niet aan hem als ex en wie hij is. Gewoon enkel het woord vader los van de persoon. Als Eppos denk ik heel anders, wat mij schaadt zijn de dingen die ik heb meegemaakt en waarom ik bij hem ben weggegaan. Dat ben ik persoonlijk en mijn persoon zegt nooit meer iets te vertrouwen met die man, niet alleen mee zijn en het is zelfs zo erg dat ik mannen en relatie beginnen helemaal heb afgezworen omdat ik me verantwoordelijk voel dat ik Eppos ooit met de verkeerde man kind heb gekregen. Op de verkeerde types val etc. Dus niet meer doen, zeg ik tegen mezelf. 
Dus tijdens die zitting zit ik er alleen als mama van ons kind en niet als Eppos. 
Het andere wat helpt is dat zijn enige manier om zich hier uit te redden is door expres of juist onbewust (hij kan niet van zichzelf zien dat hij zo is) zich zo te profileren. Ene keer denk ik hij weet drommels goed dat hij liegt. Andere moment denk ik hij is de war en heeft zich niet verdiept, struisvogel en heeft zich afgesloten waardoor het nu voor hem voelt alsof het hem overkomt en daar boos van wordt. Dat laatste is ook erg en dat maakt me soms oprecht angstig omdat hij daardoor zo onberekenbaar is, gevaarlijk zelfs. Maar het helpt mij om hem hoe gruwelijk hij ook doet enigzins te begrijpen en om te constateren dat het niet aan mij ligt. Ik ben namelijk heel gevoelig voor of ik het wel goed doe en of ik het heb uitgelokt. Ook al is dat echt niet zo, ik ga wel aam mezelf twijfelen want ik ben een onzeker persoon.

Soms denk ik ook dit is mijn levensles, ik ben hem tegen gekomen om te leren voor mezelf op te komen en grenzen aan te geven. Om maar het voordeel van het nadeel te zien. Zou dit misschien de reden zijn van deze toestand, dat ik er sterker door wordt of zoiets. Klinkt misschien beetje zweverig.

Ik was er niet mee getrouwd (gelukkig). Is wel de enige man die me ooit heeft gevraagd maar ik wilde eigenlijk niet trouwen. We hebben maar heel kort relatie gehad en waarvan overgrote deel ik al zwanger was, heel gauw dus. Mijn oudste is van een andere vader, dus ja je hoopt dat het nu wel goed gaat.

Ik denk dat hij al vreemd ging tijdens mijn zwangerschap, hij had overal accounts op sex gerelateerde sites waar hij pikante advertenties plaatste. Ik kwam daar achter en hij beweerde dat het allemaal niet echt was. Vlak na de geboorte heeft hij waarschijnlijk met een buurvrouw/vriendin zelfs een wip gemaakt. En hij was echt een totaal ander iemand dan zoals hij zich tegenover mij zich voordeed. Behalve in ruzies dan gaf hij gewoon niet toe en was hij moeilijk in bijdraaien in de zin van zichzelf ook eigenaarschap geven in zijn aandeel in schuld. Ik bleef diegene die zijn gedrag had veroorzaakt. 
We zouden gaan samenwonen, ik ben 200km voor hem verhuisd, uiteindelijk ben ik niet bij hem ingetrokken. Ik vertrouwde het financieel niet. Er was zoveel wat niet klopte. Heb een huis in de buurt gevonden. Daar heb ik uiteindelijk maar 4,5 maand gewoond want toen kreeg ik zo ruzie met hem. Ik had daar niemand in de buurt en kreeg problemen met allerlei instanties. Had indirect alles met hem te maken. Heb de woning moeten opzeggen en ben met de kinderen weer terug naar waar ik vandaan kwam verhuisd, maar dan wel bij mijn ouders in. 
Later heb ik nog in verschillende opvanghuizen gezeten voor mijn veiligheid en van daaruit weer een huisje van de woningbouw gekregen. Moest weer helemaal opnieuw beginnen. 

Dat is een deel van het verhaal. En daarom begrijp ik je ook goed. Soms is het beter om alles maar te laten. Gewoon opnieuw beginnen. Je wilt niet weten hoe k*t ik me heb gevoeld en hoe schuldig tegenover de kinderen. Vooral de oudste omdat het niet haar vader was maar die van haar broertje die ons het leven in de ogen niet gunde. Ik voelde me zo’ndomme vrouw. Waarom heb ik dat allemaal nog gedaan? Omdat ik van hem hield. 
Mijn oudste heeft heel erg geleden onder al dat verhuizen, en trouwens de jongste ook. Maar met de oudste is alles goed gekomen (alleen gezag over maar ook minder moeilijke vader). Die gaat nu lekker. Maar de jongste lijdt echt wel omdat hij de hulp niet krijgt die hij nodig krijgt door het gedoe van geen toestemming geven. (Zoals jij met school zolang moest wachten, duurt het hier overal en komt het tot rechtszaken of het duurt zo lang dat er alweer meer nodig is).

Het is allemaal wat. Jij zit er nu middenin. En echt, ga kijken welke hulp jou aan een ander onderkomen zou kunnen helpen. Op het moment dat jij zegt,ah joh blijf lekker zitten ik heb al wat anders, dan kun je het over de omgang en veel belangrijkere zaken hebben. Misschien moet je nog over zoveel anders uitkomen. Dus als een ding is opgelost, schept dat ruimte voor de andere zaken waar je samen ook uit moet komen. 
En neem niet voor beide verantwoordelijkheid, die van jezelf is al zwaar genoeg! 

Ik zou je pen en papier lekker meenemen en probeer je relatie emoties los te koppelen van die als mama van jullie kinderen. Maar blijf op je grens letten van wat jij kunt en wil. Je hebt niet voor niets een advocaat, laat die vooral voor je werken en praten bij de rechtbank.🤗 dat heb ik nu ook gedaan en dat bevalt prima. Nu heb ik haar ook al 7 jaar dus die kent de rand van de hoed. Maar bij de eerste zitting kon ik me ook niet zo in houden hoor. 

“Ja, dat dacht ik ook. Het is natuurlijk heel beroerd om bij aanwezig te moeten zijn maar uiteindelijk houdt hij hiermee geen medestanders meer over. Ik heb in andersoortige situaties hierop zelfs wel eens gestuurd. Het is belangrijk dat die agressieve uitingen zichtbaar worden voor de buitenwereld. Vaak weet je wel wat die persoon triggert om dat te laten zien. Daar hoef je over het algemeen niks geks voor te doen, simpelweg een bepaald onderwerp aansnijden (of laten aansnijden door je advocaat) is genoeg. Als dan dat gedrag zichtbaar, wordt voor de anderen die bij je gezin betrokken zijn geraakt (juristen, hulpverleners etc) pas echt duidelijk met wat voor situatie ze te maken hebben. Als ze het niet zelf zien, gaan ze uit van 'waar twee vechten, hebben twee schuld'. Als iemand zo ongecontroleerd van leer trekt, wordt overduidelijk dat er een andere dynamiek speelt en dat er dus ook andere interventies nodig zijn. Ik zou dan ook zeggen: probeer niets meer met de mantel der liefde te bedekken, integendeel. Laat de gebruikelijke dynamiek juist ontstaan in situaties met mensen buiten je gezin die besluiten over interventies. Dat is heel beroerd en voelt onveilig. Maar het brengt ook duidelijkheid. En dat is nodig om de juiste respons te krijgen van buitenstaanders die zich met de situatie bezighouden en daarin beslissingen moeten nemen”

Dit vind ik wel een goeie tip, al blijft het rete spannend. Het gebeurde nu al bijna vanzelf omdat ik gewoon geen kick gaf op de beschuldigingen aan mijn adres. Ik had zelfs het idee dat deze raadsonderzoeker de collega wellicht heeft gesproken die eerder een raadsonderzoek heeft gedaan. Die heeft paar jaar geleden mij achteraf nog steun ingepraat. Dat was omdat vader mij in een mail zo afranselde dat zij ervan schrok en het heel erg vond. Ik denk indien hij erg goed ingelezen leek dat deze man constateerde dat vader het nog steeds doet en erger.

Wij hebben er niet eens op aangestuurd maar een goede voorbereiding is het halve werk, zeg maar. Ik heb voorgesproken met de advocaat oh stel dat hij hierover begint, of niet hijzelf maar de rechtbank of de raad dan heb ik dit al achter de hand. En dat gebeurde ook. Dit was betreft omgang, als hij of wie dan ook daarover iets zou vinden of vragen. Dat antwoord had ik dus al klaar liggen. Ja hoor, ik vind ook dat er weer omgang moet komen. En hoe dan gezien de situatie er nu bij ligt, ik daar nu in sta. 
Maar zelfs daarop gaf hij antwoord alsof het voor hem geregeld moet en vooral, ik moest hem dan mailen als blijk van goede wil. 

Het was niet de rechtbank of raad die trouwens iets gevraagd heeft over de omgang. Ik had mijn advocaat zo geïnstrueerd. Omgang prima, en vooral niet via een procedure maar onderling met vrijwillige hulpverlening. Dat heeft ze prima verwoord in de slotsom. De rechtbank wilde vooral het bij het onderwerp van de procedure houden. 
Het is me een dynamiek dus ik ga eens goed nadenken hoe ik deze tip ga gebruiken in de volgende zitting😉

Wat een goed plan. Het zal moeilijk voor je zijn, maar de situatie bij je moeder is ook moeilijk. 
En misschien is het voor de kinderen wel een stuk gemakkelijker dat zij in ieder geval een stabiel huis hebben, al zullen ze de spanning tussen jullie ook voelen. En misschien kun je af en toe wel alleen bij je moeder blijven slapen als je man voor de kinderen zorgt. Als dat twee keer per maand is zal ze dat beter volhouden dan dagelijks. Of je slaapt bij vriendinnen. 
Eerlijk gezegd zou ik niet graag een vrouw met twee kleintjes in huis nemen zonder duidelijke einddatum, maar als ze af en toe met de baby komt slapen, zou ik makkelijker ja zeggen. Je hebt vast lieve vriendinnen die daartoe bereid zijn. 
Succes met deze stap. 

Goed dat je alle opties bij langs gaat. Maar terug gaan? Is dat niet veel vragend van jou? Die therapeut kan wel iets opgooien, het moet wel haalbaar zijn. Dat het veel handiger is, gezien hoe je alles geregeld hebt is duidelijk. Ik denk dat het moeilijke is dat je dan net zo goed niet weet hoe lang alles gaat duren. Tenzij je nog hoop hebt dat het in goed overleg wel houdbaar blijft. Dan moet je wel heel duidelijke afspraken maken waar hij zich aan houdt. En je vlucht steeds uit huis omdat je duidelijk lucht nodig hebt voor jezelf. 
Kan het dat je tegen een burn-out aanzit? Want anders komt het binnenkort wel. Kun je misschien minder werken? 
Dus is financieel niet te trekken en ook niet voor je moeder te doen. De opvang klinkt heel slecht maar die zijn er omdat er genoeg mensen zijn die dus niet meer tijdelijk ergens kunnen blijven of rondhangen in de situatie waar geen perspectief in zit. De opvang biedt daarnaast hulp in de vorm die je goed kunt gebruiken. Ik zou dat zeker niet uitsluiten als dat het geen optie is. Het is niet ideaal maar ze helpen bijvoorbeeld met een andere woning vinden of urgentie. Die krijg je dan dus wel! 
Die triggers die je mogelijk krijgt als je terug gaat kunnen jou ook zo uit je doen maken dat je nog verder bergafwaarts gaat. 
Ik zou een goede afweging maken of dit echt een goed plan is. En wat vind je ex er zelf van? Staat hij er om je met open armen te ontvangen of is het meer dat hij je niet tegen houdt omdat het ook jouw woning is?

er is daar dus een slaapkamer over dat is fijn want dan is er geen strijd over het bed. En voor jullie beiden is het goed te laten zien dat Julie beiden in diezelfde situatie zitten een soort van gelijke omgang met de kinderen en beiden geen alternatieve oplossing gevonden. 

Ai, ik weet niet hoor... heeft de therapeut ook aanwijzingen meegegeven hoe je je kun weren tegen zijn passief agressieve gedrag als je in zijn omgeving bent. Het lijkt een goed plan en er moet iets gebeuren door hoe het bij je moeder is, maar weet je nog hoe het was vlak voordat je wegging. 
Dus ik hoop dat de therapeut of jijzelf  trics en trucs bedenken over hoe je je kunt afsluiten voor zijn manipulaties want ik vrees dat jullie anders het patroon zo weer oppakken. 

Ik vind het ook behoorlijk tricky, maar snap dat je er helemaal klaar mee bent. Ik zou het wel zo organiseren dat je nooit samen in een ruimte hoeft te zijn, want de kans dat jullie het slechtste in elkaar gaan bovenhalen is wel aanwezig. Hopelijk heb je een slaapkamer over die je voor jezelf kunt inrichten, dan hoef je ook niet elke keer het huis te ontvluchten als hij de kinderen heeft. Want daar word je natuurlijk ook doodmoe van.