Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Kan die kinderbehartiger niet eerst eens met vader praten, uitleggen dat dochter boos is (en dat ze dat mag zijn) en misschien later eerst eens die kinderbehartiger met vader en dochter samen?
MRI schreef op 04-12-2023 om 18:12:
Kan die kinderbehartiger niet eerst eens met vader praten, uitleggen dat dochter boos is (en dat ze dat mag zijn) en misschien later eerst eens die kinderbehartiger met vader en dochter samen?
Dat denk ik niet. Ze heeft 3 x met de kinderen gesproken, ieder apart, en toen daar verslagen van gemaakt. Dat is afgesloten. Het was ook niet dat ze haar erg aardig vonden. 🫣
Ze is inmiddels wel aangemeld bij een psycholoog en heeft een intake gehad. Die moest verlengd worden met een tweede intake, omdat ze zo ontzettend terughoudend is. Eerst enorme moeite met de hulpvraag op tafel krijgen, waarbij ze wel een paar stevige opmerkingen over haar vader maakte. En toen moest ze zelf zeggen dat ze de gesprekken daar wel wilde, want anders beginnen ze er niet aan. 😵💫 Dat ging dus ook niet echt vanzelf. Ze gaan wel praten over die boosheid, maar helaas door december enz is het volgende gesprek pas in januari.
Ik weet ook niet of jouw voorstel daar misschien kans heeft. Ze heeft nu aangegeven daar dat ze niet wil dat hij betrokken wordt. Mama moet de afspraken maken, mama moet mee, mama moet in de buurt wachten. Ik mocht de 2e keer de laatste 5 minuten even binnenkomen om wat te horen. Ik heb het idee dat de psycholoog me er liever helemaal niet bij in de buurt heeft, maar dat kan ik mis hebben. Ik hoef echt niet erbij te zitten tijdens de gesprekken hè, want ik snap dat dat niet werkt, maar ik wil haar niet zo in het diepe gooien als ze er zo tegenop ziet en mij graag mee heeft. Ik wacht wel in de wachtkamer als dat helpt. Ze vindt echt het hele leven buitenshuis op dit moment spannend en onveilig.
Ze hebben mij ook ouderbegeleiding aangeboden en dat heb ik meteen aangenomen.
'Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen.' Misschien minder subtiel vertellen dan: ik denk dat ze heel boos is en wel hierom.... .
Gelukkig is ze dus niet meer vermist. Het hoeft ook niet echt een drama te zijn. Op dat moment is dat eigenlijk het enige wat je kunt doen om je punt duidelijk te maken. Als ze er maar geen gewoonte van maakt.
Tsjor
De zussen samen bij vader eten? Zit het probleem in het feit dat ze niet meer alleen bij haar vader en zijn vriendin wilt zijn? Voelt ze zich nog wel veilig, als ze zonder zus bij hem moet eten? Liever 1x per week samen bij hem langs dan helemaal niet.
Hier ongeveer dezelfde situatie, maar wel oudere kinderen. Ik heb geprobeerd zo neutraal mogelijk te reageren bij negatieve verhalen of opmerkingen over hun vader zonder ze het idee te geven dat ze niet gehoord werden. Ik heb altijd gezegd; zorg in ieder geval dat je in contact blijft met papa, dan houd je in ieder geval de lijnen open. Dat heeft wel goed uitgepakt, in de zin dat ze regelmatig samen eten, maar het is bij lange na niet hoe het was tussen hun. Maar dat is niet aan mij.
Het lastige vind ik dat zowel vader als kinderen niet met elkaar willen bespreken hoe vaak ze daar verblijven en hoe het financiële plaatje eruit ziet. Ze willen dat ik dat regel, dat geeft mij ook het gevoel er tussenin te zitten. Dat heb ik ook maar zo benoemd. Ik vind het erg ingewikkeld.
Ik herken het onveilige gevoel van de kinderen heel erg. Als je vader ineens voor een heel ander leven kiest valt je veilige basis deels weg. Ik merkte dat mijn kinderen ineens heel erg aan mij gingen hangen terwijl ze al jong volwassen zijn. Ze hielden ontzettend in de gaten of ik wel stabiel was. Dat gaf hen een veilige basis. Nu na een dik jaar merk ik dat ze minder gaan leunen. Ik probeer ze zoveel mogelijk te laten zien dat het goed met me gaat, dat ik wel verdriet heb, maar dat dat een gezond gevoel is in deze situatie. Het zou raar zijn als dat niet zou was. En dat ik het fijn vind dat ze hun eigen gang gaan, hun eigen leven leiden en hun eigen keuzes maken. Ook waar ze wonen.
Ik denk zelf dat het bij je dochter gewoon meer tijd nodig heeft. Laat zien dat jij je wel redt, en dat ze bij jou veilig is. Vanuit die basis kan ze weer stappen gaan zetten. Je hebt geen invloed op hoe haar vader het doet, maar je kan haar wel de stevige basis geven die ze nodig heeft zodat ze weer haar stappen in het leven kan zetten.
Flanagan schreef op 04-12-2023 om 21:31:
De zussen samen bij vader eten? Zit het probleem in het feit dat ze niet meer alleen bij haar vader en zijn vriendin wilt zijn? Voelt ze zich nog wel veilig, als ze zonder zus bij hem moet eten? Liever 1x per week samen bij hem langs dan helemaal niet.
Mijn dochter wil die vriendin absoluut niet zien, daarom is er een andere locatie bedacht. Die is vlak bij waar wij wonen, zijn plan was om dan daar een huiselijke setting te creëren om te zijn. Je kunt moeilijk elke week bij de McDonald’s gaan zitten. Dat doet de vriendin ook met haar kinderen ook ergens.
Verder zag ze haar vader sinds zijn vertrek alleen tijdens de sport die ze samen doen in de zomer, dus niet in een huiselijke setting.
Ze wilde juist wel dat haar oudere zus mee ging en die zou in eerste instantie ook meegaan. Alleen vergat hij daar met haar over te communiceren en gooide die ook haar kont tegen de krib. Die heeft daar alleen verder niet echt moeite mee; zijn probleem, ik heb al een leven.
Haar zus is voor haar een soort buffer om mogelijke moeilijke gesprekken te vermijden.
Ze voelt zich helemaal niet veilig, nee. Ze is van een lief behulpzaam meisje naar een angstige puber gegaan. Vermijd ook heel erg op andere plekken sociaal contact. Verjaardagen wil ze niet meer mee naar toe. Met vriendinnen loopt het niet lekker. Ze heeft een bijbaantje op zaterdag waar ze sinds afgelopen week ook niet meer heen durft, omdat ze te veel druk ervaart en niet durft te reageren op wat er van haar gevraagd wordt en bang is dat ze het niet goed doet.
tsjor schreef op 04-12-2023 om 20:24:
'Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen.' Misschien minder subtiel vertellen dan: ik denk dat ze heel boos is en wel hierom....
Gelukkig is ze dus niet meer vermist. Het hoeft ook niet echt een drama te zijn. Op dat moment is dat eigenlijk het enige wat je kunt doen om je punt duidelijk te maken. Als ze er maar geen gewoonte van maakt.
Tsjor
Dit is wel wat ik ongeveer van plan ben, ja. Morgen gaat dat dan toch gebeuren, hoewel ik hem voor mijn eigen welzijn niet wil zien en hier sowieso liever tussenuit zou blijven. Ik geef het nog een poging. Voor mijn dochter niet voor hem. Ik kan wel de reactie al voorspellen, maar goed. Misschien verbaasd hij me. Hij is aardig wanhopig.
Foetsie schreef op 04-12-2023 om 22:45:
Hier ongeveer dezelfde situatie, maar wel oudere kinderen. Ik heb geprobeerd zo neutraal mogelijk te reageren bij negatieve verhalen of opmerkingen over hun vader zonder ze het idee te geven dat ze niet gehoord werden. Ik heb altijd gezegd; zorg in ieder geval dat je in contact blijft met papa, dan houd je in ieder geval de lijnen open. Dat heeft wel goed uitgepakt, in de zin dat ze regelmatig samen eten, maar het is bij lange na niet hoe het was tussen hun. Maar dat is niet aan mij.
Het lastige vind ik dat zowel vader als kinderen niet met elkaar willen bespreken hoe vaak ze daar verblijven en hoe het financiële plaatje eruit ziet. Ze willen dat ik dat regel, dat geeft mij ook het gevoel er tussenin te zitten. Dat heb ik ook maar zo benoemd. Ik vind het erg ingewikkeld.
Ik herken het onveilige gevoel van de kinderen heel erg. Als je vader ineens voor een heel ander leven kiest valt je veilige basis deels weg. Ik merkte dat mijn kinderen ineens heel erg aan mij gingen hangen terwijl ze al jong volwassen zijn. Ze hielden ontzettend in de gaten of ik wel stabiel was. Dat gaf hen een veilige basis. Nu na een dik jaar merk ik dat ze minder gaan leunen. Ik probeer ze zoveel mogelijk te laten zien dat het goed met me gaat, dat ik wel verdriet heb, maar dat dat een gezond gevoel is in deze situatie. Het zou raar zijn als dat niet zou was. En dat ik het fijn vind dat ze hun eigen gang gaan, hun eigen leven leiden en hun eigen keuzes maken. Ook waar ze wonen.
Ik denk zelf dat het bij je dochter gewoon meer tijd nodig heeft. Laat zien dat jij je wel redt, en dat ze bij jou veilig is. Vanuit die basis kan ze weer stappen gaan zetten. Je hebt geen invloed op hoe haar vader het doet, maar je kan haar wel de stevige basis geven die ze nodig heeft zodat ze weer haar stappen in het leven kan zetten.
Bedankt voor je verhaal. Wat jij vertelt is wat ik wil doen, maar wat is het moeilijk. Moeilijk om steeds maar de goede woorden te vinden. Ik schiet veel te veel in een soort bemiddelingsrol elke keer. Maar weten dat ik dat doe, betekent niet dat ik het kan laten.
Toen hij net weg was, zag ik de paniek in haar ogen als ik bijv even een rondje ging rijden of zo. We hebben toen beide onze locatie voor elkaar aangezet zodat ze altijd kon zien waar ik was. En ik heb haar vele keren verzekerd dat ik altijd terug wil komen naar huis, naar haar en zus, en voor ze wil zorgen. Tot dat langzaam minder nodig werd, dat duurde een hele tijd.
Dit duurt nog wel voort in andere situaties dus, dat ze op mij leunt. Tegelijk wil ze dat niet echt, want puber, en schaamt ze zich er ook een beetje voor. Dus het moet niet benoemt worden dat ze me nodig heeft voor steun of hulp met iets. Ik moet het eigenlijk ruiken, vanzelf doen en dan wel zo dat niemand het merkt zodat ze niet raar gevonden wordt.
Ik ben wel aan het opkrabbelen nu, dus ik probeer inderdaad te laten zien dat er toch wel leuke dingen op je pad kunnen komen. Dat ik het heel moeilijk had en toch ook weer wat contacten enz maak. Ik zie nu nog niet dat dat een effect op haar heeft. Ik gun haar zo dat ze weer beter in haar vel komt te zitten.
Je vertelde in je openingspost dat je kinderen er wel wat van hebben meegekregen hoewel je het niet met hunzelf besproken hebt.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je met je dochter gaat delen hoe de situatie precies is gegaan (jij geen idee hebbend dat er iets fout was in de relatie tussen jou en je man een jaar geleden en dat totaal onverwacht je man vertelde dat hij al langdurig een affaire had met iemand anders etc. Dat jij compleet overdonderd was door de situatie en even helemaal niet meer wist wat te doen of te voelen).
Dat vader niet wilde praten over de relatie en geen relatie therapie wilde. Hij vertrok toen.
En dochter vertellen wat dit met jou heeft gedaan.
Het uit elkaar gaan van je man en jou is zonder enige vorm van voortekens of communiceren gebeurt dus voor de kinderen zeer ingrijpend en onveilig. Ook daarna, geen grip kunnen krijgen op hoe het verder ging. Vader liet niets horen. Weer zeer onveilig als je basis onder je wordt weggehaald.
Dochter praat niet naar vader toe. En vader kan niet praten of begrijpt de situatie niet.
Vader heeft het waarschijnlijk van huis uit niet meegekregen om te leren praten over ‘moeilijke’ dingen.
Je dochter kan denk ik van jou weer wat veiligheid leren. Door midden van communiceren in detail van jou naar haar toe. Over het uit elkaar gaan van je man en jou. Hoe het is gegaan, hoe je je voelde, wat je in eerste instantie hebt gedaan. Wees heel eerlijk en open over je gevoelens naar je dochter. Ik denk dat ze het nodig heeft, nodig om weer wat basis veiligheid te creeren.
En deel heel veel over wat er nu in je omgaat, over van alles en nog wat. Over de dag, het eten, hoe je je voelt, plannen of afspraken voor de komende week, noem maar op.
Zo krijgt ze weer een beetje hoogte van dingen en kan ze weer leren zich een beetje veilig te voelen. Doe geen onverwachte dingen, tenzij het niet anders kan natuurlijk.
Misschien ook, geef dochter ( na wat intieme gesprekken van jou met haar) een schrift/ communicatie boek waarin ze kan schrijven als ze wil. Haar gevoelens toevertrouwen op papier maar ook als ze iets zou willen delen met jou kan ze dat via papier doen.
En..dochter niet naar vader laten gaan als ze niet wil. Veel te onveilig voor haar op dit moment
tsjor schreef op 04-12-2023 om 20:24:
'Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen.' Misschien minder subtiel vertellen dan: ik denk dat ze heel boos is en wel hierom.... .
Tsjor
En dit inderdaad!
Je zei in je OP: “Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven”
Je dochter kan het echt niet in deze situatie. Niet in deze onveiligheid.
Eerst moet ze weer wat basisgevoel leren aanleggen voor ze kan gaan communiceren naar hetgeen haar de basis van onder haar vandaan trok, haar vader.
Ze kan dit niet leren bij haar vader. Ze zal nooit ‘zomaar’ communiceren met degene die haar zoveel onveiligheid gaf. Waarom niet: omdat dat alleen maar meer onveiligheid geeft. Er is geen enkel teken van haar vader van begrijpend vermogen in de situatie en naar haar.
Dat veroorzaakt alleen maar meer pijn.
Het zal best wel een lange tijd kunnen duren voor jouw dochter haar vader weer kan binnenlaten.
ouders en het gezin zijn de basis voor kinderen. Hoe ze het leven gaan zien, invullen en leren handelen erin
Bir_F schreef op 05-12-2023 om 01:05:
[..]
Bedankt voor je verhaal. Wat jij vertelt is wat ik wil doen, maar wat is het moeilijk. Moeilijk om steeds maar de goede woorden te vinden. Ik schiet veel te veel in een soort bemiddelingsrol elke keer. Maar weten dat ik dat doe, betekent niet dat ik het kan laten.
Toen hij net weg was, zag ik de paniek in haar ogen als ik bijv even een rondje ging rijden of zo. We hebben toen beide onze locatie voor elkaar aangezet zodat ze altijd kon zien waar ik was. En ik heb haar vele keren verzekerd dat ik altijd terug wil komen naar huis, naar haar en zus, en voor ze wil zorgen. Tot dat langzaam minder nodig werd, dat duurde een hele tijd.Dit duurt nog wel voort in andere situaties dus, dat ze op mij leunt. Tegelijk wil ze dat niet echt, want puber, en schaamt ze zich er ook een beetje voor. Dus het moet niet benoemt worden dat ze me nodig heeft voor steun of hulp met iets. Ik moet het eigenlijk ruiken, vanzelf doen en dan wel zo dat niemand het merkt zodat ze niet raar gevonden wordt.
Ik ben wel aan het opkrabbelen nu, dus ik probeer inderdaad te laten zien dat er toch wel leuke dingen op je pad kunnen komen. Dat ik het heel moeilijk had en toch ook weer wat contacten enz maak. Ik zie nu nog niet dat dat een effect op haar heeft. Ik gun haar zo dat ze weer beter in haar vel komt te zitten.
Het is heel herkenbaar en inderdaad heel lastig om het goed te doen. Dat lukt dus gewoon niet altijd, want jij bent ook maar een mens. En ik ook. Maar inderdaad, wat ook gezegd wordt: wees stabiel en voorspellend en ook heel open, maar wel op de stabiele manier. Dus je kan best vertellen dat je dit lastig vindt omdat je denkt dat contact met haar vader belangrijk voor haar is, maar dat ze niks tegen haar zin hoeft te doen. En als je vindt dat je iets fout hebt gedaan, zeg dat gewoon.
En maak je niet druk om wat haar vader wel of niet wil. Ik vind het eigenlijk ook niet jouw rol om aan zijn belangen te denken. Jouw belang zijn je kinderen en jezelf. En hij is dat niet meer.
Ik zou op deze leeftijd de kinderen niet dwingen om naar hun vader te gaan met een plan. Laat hem zelf maar moeite doen en naar hen toe komen om contact te leggen. Ik denk dat iets anders niet werkt. Hij heeft het zelf verkloot. Lukt het niet, jammer dan voor hem. Het is logisch dat ze boos zijn. Ze voelen zich boos, afgewezen en in de steek gelaten door hem. Hij moet zelf de relatie met zijn kinderen repareren, die hij door zijn daden kapot heeft gemaakt. De kinderen zijn te groot om ze te verplichten als ze niet willen. En je man is groot genoeg om de consequenties van zijn eigen gedrag te dragen.
Ik was zelf een puber in een dergelijke situatie, alleen is mijn vader niet weggegaan. Desondanks was er in ons huis ook als het ware een bom af gegaan en was het erg chaotisch. Het voelde heel onveilig. De angst als m’n moeder langer weg bleef dan verwacht, herinner ik me ook goed. Je kunt als man wel van je vrouw af, maar niet van je kind. Wat zegt het over jezelf als je vader jarenlang eigenlijk met iemand anders was? Anders dan bij een volwassene raakt dat aan je persoon, je gaat twijfelen aan de liefde van vader naar kind en waarom die er niet meer is. Heb je iets gedaan, zit er iets in jou wat niet genoeg de moeite waard is? Dat is heel moeilijk om op die leeftijd chocola van te maken.
Ik was heel erg boos op m’n vader. Die boosheid was bijna te groot om te bevatten. Het verbaast me daarom niet dat je dochter er niet over kan of wil praten. Als de boosheid zo groot is, is dat heel beangstigend, zeker op die leeftijd. Ik weet niet zeker of toch proberen om te laten praten goed is. Ik zou dat denk ik meer laten afhangen van of het kind zelf daar behoefte aan heeft. Ik ben zelf op een gegeven moment gaan praten met een decaan op school toen ik daar aan toe was. Dat was wel fijn, het was ook iemand waar ik zelf vertrouwen in had.
Moree schreef op 05-12-2023 om 05:57:
Je zei in je OP: “Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven”
Je dochter kan het echt niet in deze situatie. Niet in deze onveiligheid.
Eerst moet ze weer wat basisgevoel leren aanleggen voor ze kan gaan communiceren naar hetgeen haar de basis van onder haar vandaan trok, haar vader.Ze kan dit niet leren bij haar vader. Ze zal nooit ‘zomaar’ communiceren met degene die haar zoveel onveiligheid gaf. Waarom niet: omdat dat alleen maar meer onveiligheid geeft. Er is geen enkel teken van haar vader van begrijpend vermogen in de situatie en naar haar.
Dat veroorzaakt alleen maar meer pijn.
Het zal best wel een lange tijd kunnen duren voor jouw dochter haar vader weer kan binnenlaten.
ouders en het gezin zijn de basis voor kinderen. Hoe ze het leven gaan zien, invullen en leren handelen erin
Moree, ben je nou internetpsycholoog aan het spelen? Je kent de dochter niet, je kent de situatie niet en je brengt dingen alsof het feiten zijn: je dochter kan het echt niet, ze zal dit niet leren bij haar vader, et cetera.
er lopen al genoeg mensen rond die zich coach noemen na een online cursusje, ga nou alsjeblieft niet dit soort dingen hier als vaststaande feiten brengen naar aanleiding van een paar dingen die de moeder vertelt.
Ik ben het wel met S.andra eens, dit is een leeftijd waarop je kinderen niet meer met vooropgezette planningen naar ouders laat gaan, als het al niet een gewoonte was. Op deze leeftijd gaan ze juist vooral hun eigen gang, zoeken ze een weg los van de ouders.
Ik zou het niet brengen als strafexeditie naar vader toe (laat hem het maar...hij is de oorzaak etc.). Dat heeft geen zin, je bent geen rechter, kent de verhoudingen niet en het gaat er nu niet om dat iemand wraak gaan nemen. Beiden, vader en dochter, moeten hun relatie opnieuw uitvinden.
Het is wel belangrijk dat dochter niet de deur voor altijd dicht gooit. Ooit krijgt ze weer met hem te maken, op wat voor manier dan ook. Hij blijft in haar leven haar vader, dus daar zal altijd een bepaalde ruimte voor zijn. Hoe die ruimte zich vult zal in de loop van de tijd bepaald worden. Door hem en door haar.
Een belangrijk aanknopingspunt is blijkbaar de sport die ze samen doen in de zomer. Helaas is het nu geen zomer, maar zulke positieve momenten komen er hopelijk weer. Ondertussen geforceerd een huiselijke sfeer ergens creëren zal misschien niet de beste optie zijn, maar dat moet dochter zelf beoordelen.
Tsjor