Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Bir_F schreef op 05-12-2023 om 13:03:
[..]
Bedankt dat je aangeeft dat je het herkent. Ik voel me vaak echt een rare, als al die tips die gegeven worden mij niet direct lukken. Ik wil ‘het’, alles, voor iedereen, zo graag goed doen, dat ik er helemaal in vastloop. Want het is nooit voor iedereen goed. Het lijkt wel of ik mezelf moet herprogrammeren hiervoor.
Jij en ik hebben natuurlijk ook niet alleen maar goede eigenschappen. Dat is normaal. Het is wel belangrijk dat je er een beetje mee leert omgaan zodat het niet iedere keer een zooitje wordt omdat je er met veel te veel doenerige energie in vliegt. Het is een manier om grip te proberen te krijgen op de wereld. Het is een kunst om per situatie te gaan voelen op welk niveau dat wel ongeveer haalbaar is. Ik herken me dan ook in het gebed om kalmte:
God, schenk me
kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen
en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Vooral dat laatste valt voor mij niet altijd mee 😂. Aard van het beestje maar evengoed natuurlijk geen excuus om iedere keer weer als een goedbedoelende olifant door de porseleinkast te gaan. Beetje evenwicht zoeken, impulsen eerst laten zakken en met wijze vriendin van gedachten wisselen voor het handelen, bij twijfel niet inhalen en mediteren (en/of sporten, net wat je ligt 😂) zelf de rust te laten indalen. Bij mij werkt sporten wel om de energie op een andere manier te uiten. Het is ook een mooie eigenschap om het voor iedereen goed te willen zien maar je kan niet eigenhandig fixen voor anderen. Dit kan alleen vorm krijgen in compassie. Dat ‘moet’ je oefenen als je zo bent zoals wij.
Bir_F schreef op 05-12-2023 om 13:03:
[..]
Bedankt dat je aangeeft dat je het herkent. Ik voel me vaak echt een rare, als al die tips die gegeven worden mij niet direct lukken. Ik wil ‘het’, alles, voor iedereen, zo graag goed doen, dat ik er helemaal in vastloop. Want het is nooit voor iedereen goed. Het lijkt wel of ik mezelf moet herprogrammeren hiervoor.
Het is een harde, maar goede leerschool. Je komt er beter uit. Dat is mijn ervaring. En mijn relatie met mijn kinderen is verdiept, net als hun relatie onderling. Ik ben enorm trots op ze en ook op mezelf.
Jij kan ook trots zijn, als ik zie hoe jij leert en hoe je dat moeilijke gesprek hebt kunnen voeren. Een hele grote stap!
Vannacht schrok ik ineens wakker en dacht ik iets te beseffen; dat dochter hetzelfde gedrag laat zien in bepaalde situaties als haar vader.
We schreven eerder over mijn ‘dwingende energie’. Komt negatief over op mij, want zo bedoel ik het natuurlijk helemaal niet. Ik zie het of bedoel het als pro-actief handelen op wat ik zie wat er gedaan moet. Dat gaat soort vanzelf. Een stap terug doen tot een ander het zelf bedenkt en doet, gaat mij lastig af. In mijn beleving gebeurt het dan uiteindelijk niet of maar half en daar kan ik slecht tegen.
Vanuit ex-man kreeg ik altijd de boodschap dat het aan ‘de omstandigheden’ ligt of aan ‘iemand anders’. Ik zag ineens in dat dochter soort hetzelfde doet bij bijvoorbeeld haar bijbaantje. Het lukt niet, de druk is te hoog, het komt door de leidinggevende die me niet goed heeft ingewerkt en me nooit complimentjes geeft. Nu heeft ze daarin voor een deel gelijk, maar zet zelf geen stappen om het beter te krijgen. Het verlamt haar. Ik denk ook dat dat niet gaat lukken in die situatie, want ze heeft op dit moment gewoon teveel op haar bordje. Jezelf staande houden in een werkomgeving past daar even niet bij en ze durft echt geen hulp te vragen. Ze is ook maar 14 en er wordt ook best wat van haar verwacht. Aan de ene kant logisch, ze komt daar om het werk te doen. Aan de andere kant is de begeleiding er niet om dat voor elkaar te krijgen. Ik denk dus dat ze beter kan stoppen en het later nog eens te proberen als het beter met haar gaat. Maar ik vraag me ook af of ik nu een leermoment oversla?
Maar ik vraag me dus vooral af, komt dit door iets wat ik doe? Een bepaalde dynamiek? Volgens mij is dat niet het voorbeeld wat ik geef. Iemand daar iets verhelderend over te zeggen? 🫣
Van vader vind ik het soort hulpeloos gedrag. Maar ik ga me dus wel ernstig afvragen hoe dat nou komt. Ik was verantwoordelijk voor de eerste shift, de tweede en de derde. Als er een vierde zou zijn, daar ook voor. Komt dat nou omdat ik zo’n voortvarende veeleisende persoon ben of omdat hij een pannenkoek is die geen verantwoordelijkheid neemt. Een beetje van allebei? Kreeg hij geen kans door mij?
Ik vind het voor dochter nogal lastig te bepalen of ik haar in het geval bijbaantje haar kans ontneem om te groeien erin of dat ik in moet grijpen en zeggen ik zie dat het niet lukt nu, ik help je om te stoppen.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 06:13:Maar ik vraag me dus vooral af, komt dit door iets wat ik doe? Een bepaalde dynamiek? Volgens mij is dat niet het voorbeeld wat ik geef. Iemand daar iets verhelderend over te zeggen?
je dochter zal ongetwijfeld dingen overnemen van jullie beiden, haar vader en haar moeder. Maar zo te lezen vooral van haar vader.
Het zou wel kunnen dat de dynamiek tussen jou en je dochter bijv is, als jij snel met oplossingen wil komen in een situatie en de oplossingen wil toepassen dat zij zich overspoelt voelt doordat er weinig
‘ruimte’ is op dat moment, ze het zelf nog niet goed heeft kunnen overzien, inzien of begrijpen omdat ze dat in haar eigen tijd doet, ze met een tegenreaktie komt ( onbewust, dat gebeurt niet bewust) en het dan daarbij laat.
Het zou zomaar kunnen dat zodra jij anders gaat reageren zij ook anders zal gaan reageren.
Qua baantje lijkt het op het moment gewoon even teveel voor je dochter. Met alle veranderingen en emoties is het misschien handiger om haar baantje even te stoppen tot ze zich wat beter gaat voelen.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 06:41:
Van vader vind ik het soort hulpeloos gedrag. Maar ik ga me dus wel ernstig afvragen hoe dat nou komt. Ik was verantwoordelijk voor de eerste shift, de tweede en de derde. Als er een vierde zou zijn, daar ook voor. Komt dat nou omdat ik zo’n voortvarende veeleisende persoon ben of omdat hij een pannenkoek is die geen verantwoordelijkheid neemt. Een beetje van allebei? Kreeg hij geen kans door mij?
Ik vind het voor dochter nogal lastig te bepalen of ik haar in het geval bijbaantje haar kans ontneem om te groeien erin of dat ik in moet grijpen en zeggen ik zie dat het niet lukt nu, ik help je om te stoppen.
Vaak is het wisselwerking en vergroten dit soort patronen in een lange relatie. Dit soort inzichten zijn belangrijk, het geeft aan dat je begint te zien wat je niet meer wilt en wat je eigen rol daarin is.
Het maakt voor nu niet uit. Je dochter heeft ook jou als voorbeeld, dus geef het goede voorbeeld. Ik zou in het baantje niet sturen. Je kan wel neutraal vragen stellen zodat ze zelf gaat nadenken over wat ze kan doen. Maar de beslissing doorgaan of stoppen kan ze prima zelf nemen. Dat geeft haar het gevoel van controle dat ze nu zo nodig heeft.
Als je een stapje achteruit doet, zul je zien dat je dochter een stapje vooruit zal doen. Ze heeft ruimte nodig om te groeien. En jij bent de stabiele veilige basis die ze ook nodig heeft. Breng gezelligheid, zorg voor een open sfeer waarin plaats is voor ieders mening en gevoelens zonder dat jij er iets mee moet.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 06:41:
Van vader vind ik het soort hulpeloos gedrag. Maar ik ga me dus wel ernstig afvragen hoe dat nou komt. Ik was verantwoordelijk voor de eerste shift, de tweede en de derde. Als er een vierde zou zijn, daar ook voor. Komt dat nou omdat ik zo’n voortvarende veeleisende persoon ben of omdat hij een pannenkoek is die geen verantwoordelijkheid neemt. Een beetje van allebei? Kreeg hij geen kans door mij?
Ik vind het voor dochter nogal lastig te bepalen of ik haar in het geval bijbaantje haar kans ontneem om te groeien erin of dat ik in moet grijpen en zeggen ik zie dat het niet lukt nu, ik help je om te stoppen.
Nou doe je het weer: je afvragen wat jij hebt gedaan, wat zij zou moeten doen, wat jij gedaan hebt en te vinden dat ex en dochter in jouw ogen afwachtend en passief zijn. Misschien zijn je man en dochter ook gewoon wie ze zijn met hun eigen kwaliteiten, tekortkomingen en uitdagingen en kun je overwegen of je misschien wat minder hoeft te vinden en te doen? Het is haar vraag, niet de jouwe.
Je bent te bang om fout te zijn. Natuurlijk ben je ook ‘fout’. Net als wij allemaal. Maar iedereen gaat over zijn eigen leven en gedrag. Jij gaat niet over het gedrag en het leven van je medemensen.
Moree schreef op 06-12-2023 om 06:58:
[..]
je dochter zal ongetwijfeld dingen overnemen van jullie beiden, haar vader en haar moeder. Maar zo te lezen vooral van haar vader.
Het zou wel kunnen dat de dynamiek tussen jou en je dochter bijv is, als jij snel met oplossingen wil komen in een situatie en de oplossingen wil toepassen dat zij zich overspoelt voelt doordat er weinig
‘ruimte’ is op dat moment, ze het zelf nog niet goed heeft kunnen overzien, inzien of begrijpen omdat ze dat in haar eigen tijd doet, ze met een tegenreaktie komt ( onbewust, dat gebeurt niet bewust) en het dan daarbij laat.
Het zou zomaar kunnen dat zodra jij anders gaat reageren zij ook anders zal gaan reageren.
Qua baantje lijkt het op het moment gewoon even teveel voor je dochter. Met alle veranderingen en emoties is het misschien handiger om haar baantje even te stoppen tot ze zich wat beter gaat voelen.
Ja, misschien is dat waar. Sla ik zomaar wat stappen over om ergens te komen, waar zij even wat langer over nodig heeft en het dan zelf kan bedenken.
Toen ik gisteren vroeg wat ze zelf wilde, dacht ze dat ze misschien wel wilde stoppen. Van de week moeten we natuurlijk wel even gaan praten daar, want niks zeggen en een week uitstellen en niks laten horen gaat ook niet zomaar. (Ja, ik zeg we, want in haar eentje komt ze er echt niet uit)
Foetsie schreef op 06-12-2023 om 08:29:
[..]
Vaak is het wisselwerking en vergroten dit soort patronen in een lange relatie. Dit soort inzichten zijn belangrijk, het geeft aan dat je begint te zien wat je niet meer wilt en wat je eigen rol daarin is.
Het maakt voor nu niet uit. Je dochter heeft ook jou als voorbeeld, dus geef het goede voorbeeld. Ik zou in het baantje niet sturen. Je kan wel neutraal vragen stellen zodat ze zelf gaat nadenken over wat ze kan doen. Maar de beslissing doorgaan of stoppen kan ze prima zelf nemen. Dat geeft haar het gevoel van controle dat ze nu zo nodig heeft.
Als je een stapje achteruit doet, zul je zien dat je dochter een stapje vooruit zal doen. Ze heeft ruimte nodig om te groeien. En jij bent de stabiele veilige basis die ze ook nodig heeft. Breng gezelligheid, zorg voor een open sfeer waarin plaats is voor ieders mening en gevoelens zonder dat jij er iets mee moet.
Dankjewel, ja het is vast een wisselwerking. Ik vind het erg rot dat hij mij daar alleen mee laat worstelen. Dat ik in mijn eentje die patronen moet gaan zitten uitzoeken om zelf verder te komen. Van hem krijg ik totaal geen antwoord. Hij wil helemaal niet nadenken over zulke dingen, hij wil gewoon door. Voelt voor mij weer alsof ik de enige ben die verantwoordelijkheid neemt, of zo. Stom.
Ik ga niet voor haar beslissen wat ze moet doen, hoor. Maar het is zelfs al erg lastig om met haar de opties door te spreken, want daar loopt ze al op vast. Het bespreken zelf. Te spannend om een keuze te maken, dus ze wil het eigenlijk niet eens horen.
Mija schreef op 06-12-2023 om 09:23:
[..]
Nou doe je het weer: je afvragen wat jij hebt gedaan, wat zij zou moeten doen, wat jij gedaan hebt en te vinden dat ex en dochter in jouw ogen afwachtend en passief zijn. Misschien zijn je man en dochter ook gewoon wie ze zijn met hun eigen kwaliteiten, tekortkomingen en uitdagingen en kun je overwegen of je misschien wat minder hoeft te vinden en te doen? Het is haar vraag, niet de jouwe.
Je bent te bang om fout te zijn. Natuurlijk ben je ook ‘fout’. Net als wij allemaal. Maar iedereen gaat over zijn eigen leven en gedrag. Jij gaat niet over het gedrag en het leven van je medemensen.
Ik snap wat je zegt. Ik denk dat ik dit nodig heb om te kunnen reflecteren op mezelf. Hoe anders, als ik niet mijn aandeel in zo’n dynamiek helder krijg? Dan blijf ik keer op keer hetzelfde doen, wat dus niet blijkt te werken voor de mensen om wie ik geef.
Ik vind haar niet passief en afwachtend. (Volgens mij zei ik dat ze het ‘niet lukken’ daar, aan factoren buiten zichzelf hangt.) Voor school heeft ze haar werk steeds prima in orde. Maar hiermee zie ik dat ze worstelt en dat het niet lukt en helemaal dichtslaat als het om oplossingen gaat en de weg naar oplossingen toe. Ze is nog maar een kind, ook een puber maar niet zo erg nog. Een kind wat zo in de knoop zit op allerlei vlakken, kun je toch niet alleen met een vraag laten worstelen waar ze niet uitkomt? Hoe voelt dat veilig, als je moeder je niet helpt? Voor mij klinkt dat verschrikkelijk, heel onveilig juist. Mijn moeder kreeg toen ik die leeftijd had dementie en ik heb alles alleen heb moeten regelen. Mijn vader is overleden toen ik een baby was. Alles voor school, bijbaantje, kleding, mijn leven. Ik bleef overal onder de radar, want blijkbaar ging mij dat goed genoeg af. Maar als ik denk dat zij al die dingen alleen zou moeten doen, dan breekt mijn hart.
Ze hoeft het toch niet alleen te doen? Ze heeft een moeder en een vader. Maar de ideale moeder is niet degene die alles voor jou doet. Misschien heb je vanuit je eigen achtergrond daarom een bijzonder beeld van wat een moeder zou moeten doen. Een moeder is iemand die je prettig verwaarloost, maar er altijd weer is om je op te rapen en op je eigen benen te zetten.Lopen moet je zelf doen.
Vader gaat niet mee in jouw problemen, dat klopt. Maar dat wil niet zeggen dat zijn manier van ouder zijn minder goed is.
Tsjor
Mijn buurvrouw had sterk de neiging alles voor haar dochter te regelen, daarbij was ze, zonder dat ze het in de gaten had, erg veroordelend. Haar dochter, ook een puber, durfde bijna niets meer zelf te doen, uit vrees voor kritiek. De twee kregen flinke ruzies, waarbij die dochter het liefst uit huis ging. Oma greep in door haar dochter te wijzen op de verkeerde omgang tussen dochter en kleindochter met dank aan de aannames en harde oordelen over prestaties dochter.
Bir-f, pas ook dat je niet die weg in slaat. Je dochter is ergens al haar vader kwijt, ook nog ruzie met jou zou haar hard raken.
tsjor schreef op 06-12-2023 om 19:11:
Misschien heb je vanuit je eigen achtergrond daarom een bijzonder beeld van wat een moeder zou moeten doen.
Tsjor
Misschien heb ik helemaal geen beeld? Ik heb het in ieder geval niet uit eerste hand kunnen ervaren.. Ik denk wel dat ik hier en daar een beetje doorgeslagen ben, maar nu ineens naar ‘je kunt het best, zoek het zelf maar uit’ lijkt me ook niet wenselijk.
Nu mijn kinderen pubers zijn en zeker in deze moeilijke situatie denk ik echt dat ik er niks meer van begrijp, gewoon het opvoeden in het algemeen. Daarom heb ik ook de ouderbegeleiding direct aangenomen.
Ik ben blij met de antwoorden hier, echt waar. Ook al lijkt het voor jullie vast dat ik overal wat op tegen te werpen heb. In mijn omgeving is er echt niemand die tegen me zegt: joh, misschien moet je haar wat meer loslaten juist.
Flanagan schreef op 06-12-2023 om 19:17:
Mijn buurvrouw had sterk de neiging alles voor haar dochter te regelen, daarbij was ze, zonder dat ze het in de gaten had, erg veroordelend. Haar dochter, ook een puber, durfde bijna niets meer zelf te doen, uit vrees voor kritiek. De twee kregen flinke ruzies, waarbij die dochter het liefst uit huis ging. Oma greep in door haar dochter te wijzen op de verkeerde omgang tussen dochter en kleindochter met dank aan de aannames en harde oordelen over prestaties dochter.
Bir-f, pas ook dat je niet die weg in slaat. Je dochter is ergens al haar vader kwijt, ook nog ruzie met jou zou haar hard raken.
Dat is zeker niet mijn bedoeling! Ik merk dat er iets niet goed gaat en ik zoek de antwoorden en ik wil echt naar mezelf kijken. Als mensen in mijn omgeving alleen maar zeggen: je doet het goed, je doet je best, je bent er voor haar als ze je nodig heeft, enz dan leer ik dit ook niet. Misschien is het op een forum makkelijker om de moeilijke boodschap te geven.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 20:32:
[..]
Misschien heb ik helemaal geen beeld? Ik heb het in ieder geval niet uit eerste hand kunnen ervaren.. Ik denk wel dat ik hier en daar een beetje doorgeslagen ben, maar nu ineens naar ‘je kunt het best, zoek het zelf maar uit’ lijkt me ook niet wenselijk.
Nu mijn kinderen pubers zijn en zeker in deze moeilijke situatie denk ik echt dat ik er niks meer van begrijp, gewoon het opvoeden in het algemeen. Daarom heb ik ook de ouderbegeleiding direct aangenomen.
Ik ben blij met de antwoorden hier, echt waar. Ook al lijkt het voor jullie vast dat ik overal wat op tegen te werpen heb. In mijn omgeving is er echt niemand die tegen me zegt: joh, misschien moet je haar wat meer loslaten juist.
Je zegt niet dat ze het zelf maar uit moet zoeken. Je kan wel zeggen: ik zie dat je ermee worstelt, waar twijfel je tussen? En dan haar de opties laten noemen. Dan vragen waar ze het meest voor voelt. En dan kun je vragen of jij daarin iets kan betekenen.
Zo help je haar het zelf op te lossen. En leert ze erop vertrouwen dat ze het zelf kan.