Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Fijn te lezen dat ze het op school goed doet. Is ze aan het bijbaantje begonnen omdat ze wat meer zakgeld wilt, bv voor leuke schoenen, of omdat jij na de scheiding wat krapper bij kas zit en ze via bijbaan je wilt ontlasten van haar wensen en jouw veranderde mogelijkheden?
loyaliteit ten top; ‘ja, de bijbaan is eigenlijk helemaal niet leuk maar mijn moeder heeft het niet breed dus durf ik er ook niet mee te stoppen’.
Zelf weet ik niet hoe resent gescheiden ouders de veranderde financiën regelen, maar het is goed mogelijk dat je dochter vindt dat ze een steentje moet bijdragen, ongeacht het werk dat ze uitvoert omdat jij vroeger ook een bijbaan had.
Door te vragen en luisteren, kunnen eventuele aannames worden weggestreept.
Misschien kom ik nu over als iemand die constant bovenop dat kind zit. Dat is ook niet waar natuurlijk. Haar schoolwerk gaat haar zelf goed af, hoef ik niet mee te helpen of in te sturen en dat doe ik dan dus ook niet. Opstaan, ontbijten, regelmatig douchen, tandenpoetsen - gaat allemaal prima. Vorig jaar alleen een keer paniek over een boekverslag en toen hebben ik en zus wel geholpen, maar verder helemaal niet. Ze heeft daar ook helemaal niet veel werk aan en ruim voldoende vrije tijd in mijn beleving.
Ik vraag kleine klusjes in huis, zoals bed afhalen/opmaken, helpen tafel dekken/afruimen, was in de wasmand doen/schone kleding in hun kast opruimen aan ze. Ik zou graag willen (en daar ging ik mis) dat ze die dingen uit zichzelf doen. Dat idee heb ik inmiddels bijgesteld en probeer er op te letten dat ik het normaal aangeef wat wanneer en ze complimenteer.
Ik weet dat mijn gevoel daarover richting hun niet terecht is, want het is mijn langdurig opgebouwde frustratie richting ex-man die dan de kop op steekt, maar daarmee kan ik tegenwoordig pas op de plaats maken.
Verder is oudste dochter pas net gediagnosticeerd met ADHD en ASS, dus daar heb ik ook nog een zoektocht. Jongste was voorheen altijd behulpzaam als ik iets vroeg, nu soms mopperig omdat ze ziet dat zus zich probeert te onttrekken aan taakjes of het niet uitgevoerd krijgt. Die maakt er wel een potje van als het gaat om opstaan, ontbijten, regelmatig douchen, tandenpoetsen enz. Aangezien die 17 is en besloot na de diagnose dat zij er zelf geen last van heeft en dus geen begeleiding hoefde, blijf ik wel tegen dingen aanlopen met haar.
Jongste dochter en ik speelden voorheen graag saampjes gezelschapsspellen, maar tegenwoordig heeft ze daar weinig animo voor. Ik stel het af en toe voor, maar bij nee dring ik niet aan. Zelfde met samen een filmpje kijken. Als ze wil afspreken met iemand, is wat mij betreft eigenlijk altijd goed, maar ze wil het niet. Ook daar dring ik niet aan. Ze kijkt graag op YouTube en speelt games, maar maakt wel soms een opmerking als ‘ja, want ik heb geen vrienden..’ Deed voorheen kleuren op nummer of een bouwpakket, maar dat ligt ook al een tijd stil.
Als zij niet iets samen wil doen, vind ik echt goed. Ik doe dan wat voor mezelf. Ik ga 1 x in de week ‘s avonds met een vriendin wandelen, soms bij een andere even langs of die bij mij, ik werk een avond, ga op zondag naar de kerk, af en toe een verjaardag. Het is echt niet dat ik constant bovenop haar zit en alles aan het regelen en bepalen ben.
Flanagan schreef op 06-12-2023 om 21:05:
Fijn te lezen dat ze het op school goed doet. Is ze aan het bijbaantje begonnen omdat ze wat meer zakgeld wilt, bv voor leuke schoenen, of omdat jij na de scheiding wat krapper bij kas zit en ze via bijbaan je wilt ontlasten van haar wensen en jouw veranderde mogelijkheden?
loyaliteit ten top; ‘ja, de bijbaan is eigenlijk helemaal niet leuk maar mijn moeder heeft het niet breed dus durf ik er ook niet mee te stoppen’.
Zelf weet ik niet hoe resent gescheiden ouders de veranderde financiën regelen, maar het is goed mogelijk dat je dochter vindt dat ze een steentje moet bijdragen, ongeacht het werk dat ze uitvoert omdat jij vroeger ook een bijbaan had.
Door te vragen en luisteren, kunnen eventuele aannames worden weggestreept.
Nee, het is niet omdat ze denkt dat we krap bij kas zitten. Dat weet ik heel zeker. Het bijbaantje leek haar op voorhand gewoon leuk. Haar eigen geld verdienen, een nieuwe game kunnen kopen, dat idee. Net als haar zus en klasgenoten.
De rest zal ik eens in mijn achterhoofd houden.
Foetsie schreef op 06-12-2023 om 20:47:
[..]
Je zegt niet dat ze het zelf maar uit moet zoeken. Je kan wel zeggen: ik zie dat je ermee worstelt, waar twijfel je tussen? En dan haar de opties laten noemen. Dan vragen waar ze het meest voor voelt. En dan kun je vragen of jij daarin iets kan betekenen.
Zo help je haar het zelf op te lossen. En leert ze erop vertrouwen dat ze het zelf kan.
Ja, dat klinkt goed.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 21:22:
Misschien kom ik nu over als iemand die constant bovenop dat kind zit. Dat is ook niet waar natuurlijk. Haar schoolwerk gaat haar zelf goed af, hoef ik niet mee te helpen of in te sturen en dat doe ik dan dus ook niet. Opstaan, ontbijten, regelmatig douchen, tandenpoetsen - gaat allemaal prima. Vorig jaar alleen een keer paniek over een boekverslag en toen hebben ik en zus wel geholpen, maar verder helemaal niet. Ze heeft daar ook helemaal niet veel werk aan en ruim voldoende vrije tijd in mijn beleving.
Ik vraag kleine klusjes in huis, zoals bed afhalen/opmaken, helpen tafel dekken/afruimen, was in de wasmand doen/schone kleding in hun kast opruimen aan ze. Ik zou graag willen (en daar ging ik mis) dat ze die dingen uit zichzelf doen. Dat idee heb ik inmiddels bijgesteld en probeer er op te letten dat ik het normaal aangeef wat wanneer en ze complimenteer.
Ik weet dat mijn gevoel daarover richting hun niet terecht is, want het is mijn langdurig opgebouwde frustratie richting ex-man die dan de kop op steekt, maar daarmee kan ik tegenwoordig pas op de plaats maken.
Verder is oudste dochter pas net gediagnosticeerd met ADHD en ASS, dus daar heb ik ook nog een zoektocht. Jongste was voorheen altijd behulpzaam als ik iets vroeg, nu soms mopperig omdat ze ziet dat zus zich probeert te onttrekken aan taakjes of het niet uitgevoerd krijgt. Die maakt er wel een potje van als het gaat om opstaan, ontbijten, regelmatig douchen, tandenpoetsen enz. Aangezien die 17 is en besloot na de diagnose dat zij er zelf geen last van heeft en dus geen begeleiding hoefde, blijf ik wel tegen dingen aanlopen met haar.
Jongste dochter en ik speelden voorheen graag saampjes gezelschapsspellen, maar tegenwoordig heeft ze daar weinig animo voor. Ik stel het af en toe voor, maar bij nee dring ik niet aan. Zelfde met samen een filmpje kijken. Als ze wil afspreken met iemand, is wat mij betreft eigenlijk altijd goed, maar ze wil het niet. Ook daar dring ik niet aan. Ze kijkt graag op YouTube en speelt games, maar maakt wel soms een opmerking als ‘ja, want ik heb geen vrienden..’ Deed voorheen kleuren op nummer of een bouwpakket, maar dat ligt ook al een tijd stil.
Als zij niet iets samen wil doen, vind ik echt goed. Ik doe dan wat voor mezelf. Ik ga 1 x in de week ‘s avonds met een vriendin wandelen, soms bij een andere even langs of die bij mij, ik werk een avond, ga op zondag naar de kerk, af en toe een verjaardag. Het is echt niet dat ik constant bovenop haar zit en alles aan het regelen en bepalen ben.
Wat jij moet doen is trots zijn op jezelf dat je jezelf en je kinderen door deze periode loodst. Wees open, wees trots op je kinderen en op jezelf. Ze zullen wel onthouden wie er voor hen was. Daarvoor hoef je echt niet alles perfect te doen. En hun vader heeft zijn kinderen niet om zich heen, dus je hoeft op hem echt niet jaloers te zijn.
Foetsie schreef op 06-12-2023 om 21:31:
[..]
Wat jij moet doen is trots zijn op jezelf dat je jezelf en je kinderen door deze periode loodst. Wees open, wees trots op je kinderen en op jezelf. Ze zullen wel onthouden wie er voor hen was. Daarvoor hoef je echt niet alles perfect te doen. En hun vader heeft zijn kinderen niet om zich heen, dus je hoeft op hem echt niet jaloers te zijn.
Dit. Er zijn voor je kinderen als het nodig is, is zó belangrijk. De kern van ouderschap zelfs, in mijn ogen. Af en toe wat leuks met ze doen is mooi, maar niet waar je waarde toevoegt als ouder. Dat kan iedereen. Er zijn als je kind het moeilijk heeft, daar zit de meerwaarde.
Ik zal nooit vergeten dat mijn dochter, toen ze haar autismediagnose te horen kreeg en daar heel heftig op reageerde naar mij toe, de dag er na tegen me aan kroop en zei 'ik vond het fijn dat je er voor me was, ook al vond je het moeilijk en deed ik lelijk tegen je'.
In een eerdere situatie, toen ze in het ziekenhuis lag met een blindedarmontsteking, ben ik tijdens een ontploffing van haar een keer de kamer uitgelopen omdat ik het even niet meer trok en een hele poos gaan wandelen. Dat heeft ze me nog heel lang verweten. 'Je was er niet toen ik je nodig had'. Jij bent er wel voor je dochter als ze je nodig heeft. Haar vader niet. Dat wil niet zeggen dat je alles voor haar moet doen en regelen, maar haar vasthouden, steunen en liefdevol op weg helpen zal voor haar een oneindig veel warmere herinnering zijn dan haar vader die plotseling verdween voor een ander.
Bir_F schreef op 06-12-2023 om 18:04:
[..]
Dankjewel, ja het is vast een wisselwerking. Ik vind het erg rot dat hij mij daar alleen mee laat worstelen. Dat ik in mijn eentje die patronen moet gaan zitten uitzoeken om zelf verder te komen. Van hem krijg ik totaal geen antwoord. Hij wil helemaal niet nadenken over zulke dingen, hij wil gewoon door.
Kan het ook dat hij er niet over nadenkt omdat hij blind is in die hoek?
Ik begrijp dat het veel is voor jou, wat er alllemaal gebeurt en plaatsvindt.
Jouw man zal vast ook nog wel het een en ander moeten gaan oplossen, waarschijnlijk komt dat iets later in z’n leven aan bod.
Foetsie schreef op 06-12-2023 om 21:31:
[..]
Wat jij moet doen is trots zijn op jezelf dat je jezelf en je kinderen door deze periode loodst. Wees open, wees trots op je kinderen en op jezelf. Ze zullen wel onthouden wie er voor hen was. Daarvoor hoef je echt niet alles perfect te doen. En hun vader heeft zijn kinderen niet om zich heen, dus je hoeft op hem echt niet jaloers te zijn.
En absoluut dit! Je doet het hartstikke goed Bir_F
Mooi gezegd
ADHD en ASS hebben een erfelijke component, dus best mogelijk dat daarom vader niet zo goed is in gevoelens en zelfreflectie. Het zijn overigens spectra, dus het is niet zo dat het iemand volledig definieert. En ik kan vanaf hier sowieso niks beoordelen, maar misschien helpt het om het eens uit deze hoek te bekijken.
Foetsie schreef op 06-12-2023 om 21:31:
[..]
Wat jij moet doen is trots zijn op jezelf dat je jezelf en je kinderen door deze periode loodst. Wees open, wees trots op je kinderen en op jezelf. Ze zullen wel onthouden wie er voor hen was. Daarvoor hoef je echt niet alles perfect te doen. En hun vader heeft zijn kinderen niet om zich heen, dus je hoeft op hem echt niet jaloers te zijn.
Dankjewel, lief van je om te zeggen. 💕
MamaE schreef op 06-12-2023 om 22:28:
[..]
Dit. Er zijn voor je kinderen als het nodig is, is zó belangrijk. De kern van ouderschap zelfs, in mijn ogen. Af en toe wat leuks met ze doen is mooi, maar niet waar je waarde toevoegt als ouder. Dat kan iedereen. Er zijn als je kind het moeilijk heeft, daar zit de meerwaarde.
Ik zal nooit vergeten dat mijn dochter, toen ze haar autismediagnose te horen kreeg en daar heel heftig op reageerde naar mij toe, de dag er na tegen me aan kroop en zei 'ik vond het fijn dat je er voor me was, ook al vond je het moeilijk en deed ik lelijk tegen je'.
In een eerdere situatie, toen ze in het ziekenhuis lag met een blindedarmontsteking, ben ik tijdens een ontploffing van haar een keer de kamer uitgelopen omdat ik het even niet meer trok en een hele poos gaan wandelen. Dat heeft ze me nog heel lang verweten. 'Je was er niet toen ik je nodig had'. Jij bent er wel voor je dochter als ze je nodig heeft. Haar vader niet. Dat wil niet zeggen dat je alles voor haar moet doen en regelen, maar haar vasthouden, steunen en liefdevol op weg helpen zal voor haar een oneindig veel warmere herinnering zijn dan haar vader die plotseling verdween voor een ander.
Ik heb wel eens meegelezen in jouw topics en hoe moeilijk jij het ermee hebt. Voor jou ook een hart onder de riem, want volgens mij heb jij grote stappen gezet met hulp van het forum en nu help je mij weer. Wat jij schrijft over dat ze je verweet dat je er niet was, lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Ik ben bang dat dat voor mij nog wel een keer gaat komen.
We doen allemaal ons best. Voor mij bleek mijn best dus helemaal niet te werken voor de mensen om me heen en kwam ik mezelf behoorlijk tegen.
Ik probeer er te zijn voor mijn kinderen, ja. Liefdevol en hopelijk voortaan wat minder oplossingsgericht, maar als luisterend oor.
Moree schreef op 07-12-2023 om 01:57:
[..]
Kan het ook dat hij er niet over nadenkt omdat hij blind is in die hoek?
Ik begrijp dat het veel is voor jou, wat er alllemaal gebeurt en plaatsvindt.
Jouw man zal vast ook nog wel het een en ander moeten gaan oplossen, waarschijnlijk komt dat iets later in z’n leven aan bod.
Ja, dat kan zeker. Hij wil dóór met zijn vlam en kijkt geen seconde meer terug heb ik het idee. Oogkleppen op en gaan.
In eerste instantie wilde ik over al die dingen praten, om het goed te krijgen tussen ons. Hij wilde dat niet, hij wilde weg.
Nu wil ik het voor mezelf begrijpen wat er nou mis is gelopen en ik snap wel dat ik niet met mijn vragen bij hem terecht kan, maar het is wel een beetje alleen over mijn kant van het verhaal praten met anderen en een hoop speculeren.
AnnaPollewop schreef op 07-12-2023 om 11:50:
ADHD en ASS hebben een erfelijke component, dus best mogelijk dat daarom vader niet zo goed is in gevoelens en zelfreflectie. Het zijn overigens spectra, dus het is niet zo dat het iemand volledig definieert. En ik kan vanaf hier sowieso niks beoordelen, maar misschien helpt het om het eens uit deze hoek te bekijken.
In mijn kant van de familie komt ADHD en ASS voor. Ik heb hem sinds ik er veel over gelezen heb zelf gediagnosticeerd met ADHD.😇
Ja, ik weet dat dat niet zomaar kan, ik bedoel dat ik het wel vermoed. Er is ook over gesproken met hem om dat te onderzoeken bij een hulpverlener waar hij geweest is, maar hij wilde dat niet. Hij is daar ook gestopt.
Ik zie bij hem (nu terugkijkend, toen vrijwel onwetend erover dus niet) dezelfde soort, eh.. best wel weten wat er gedaan moet worden, maar het niet daadwerkelijk uitvoeren als bij mijn dochter, het niet kunnen plannen, tijdblind, stomme dingen/verplichtingen háten en niet doen, wel de dingen die hij en zij zelf leuk vinden redelijk kunnen plannen en uitvoeren, in de waan van de dag rondvliegen naar wat er maar op hun pad komt.
Maar goed, als volwassen man ben je toch echt wel zelf verantwoordelijk om dat aan te pakken en het niet mijn probleem te maken. En ik had het niet moeten aannemen.
Bij mijn dochter is dus echt pas op het voortgezet onderwijs het vermoeden ontstaan. Dit komt waarschijnlijk door mij, ik heb haar altijd heel erg gestuurd en binnen bepaalde grenzen gehouden. De dagen duidelijk ingedeeld voor haar met dit tijdsblok school, dan vrije tijd, dan huiswerk, dan weer vrije tijd. Ik had het zelf niet zo door, ik dacht gewoon dat alle ouders dit deden voor hun kind. Ze is best slim, verbaal sterk, heel talig aangelegd, dus ze heeft het tot havo 5 gehaald, maar liep steeds meer vast op plannen, dat ook uitvoeren en kunnen concentreren. Er werd steeds een beetje meer van haar gevraagd waarin ik niet meer kon sturen en ze wilde dat ook niet. Helaas alle ellende met vader erbij in het examenjaar waardoor het dus niet gelukt is. Helaas niet geslaagd, maar dat geeft natuurlijk helemaal niet. Nu dus de diagnose gekregen en ze slikt voor school de methylfenidaat. Thuis niet, want ze vind het leven maar saai als ze zich op 1 ding tegelijk kan concentreren. 🫣
Het is een lekkere bijdehante tante, hoor. ❤️ Altijd bezig met van alles en nog wat, laat alles uit haar handen vallen voor vrienden, verzorgd haar paard met enorm veel liefde (daar gaat echt het grootste gedeelte van haar hersenruimte heen) en doet heel soms een beetje huiswerk.
Bir_F schreef op 05-12-2023 om 08:30:Het zit ook in mijn karakter dat als ik denk dat ik het beter weet inclusief de oplossing, dat ik dan probeer die op te leggen aan een ander. Kwam ik laatst ook achter door gesprekken met collega’s te reflecteren in mezelf. Blijkt ook weer uit actie weglopen van kind. Ik lijk niet het geduld te hebben om iemands eigen inbreng op waarde mee te wegen als ik in mijn hoofd bedacht heb hoe het beter zou kunnen. Ik denk dan: ik heb toch net uitgelegd wat het probleem is en je de oplossing erbij gegeven. Hoezo zie je dat nu niet in en handel je er niet naar? Ik doe daar nu mijn best voor om er beter mee om te gaan, maar als je dat je hele leven hebt gedaan zonder je er van bewust te zijn is dat lastig .
Het volgende heb ik diverse malen verwijderd om je niet te willen kwetsen! Je vroeg in je TO om onze kijk op je relaas.
Wel ik ken een moeder die als gevolg van adhd ( evenals haar kinderen), een heel druk bijtje is met een sterke mening en niet veel begrip voor mensen, die niet in dezelfde pas lopen. Ze weet het van haar zelf en men geeft het ook wel eens aan. Maar ze merkt het niet uit zichzelf, pas als ze mensen tegen de schenen schopt, zo van ‘ kan je daar geen tijd voor maken’ of zo moeilijk is het niet. Ze zit in een eigen bubbel die harder rolt dan het tempo van anderen. Veranderen? Ze heeft er zelf toch geen last want gewend.
Bir-F, je geeft vandaag aan dat de oudste adhd /ass heeft en leg daarbij ook de link naar je ex ( zelfdiagnose van jou) terwijl het ook in de familie is. Kan het wezen dat je er zelf ook mee te maken hebt? Ben je objectief genoeg om jezelf onder de loep te nemen? Puur uit basis van de kijk op jou door je collega’s.
Niet dat het heel belangrijk is, maar zouden jij en je dochters dan geen baat hebben bij een gezinstherapeut of systeemtherapie ipv individuele therapie voor de oudste?
Als je deze reactie onzin vindt, mag je het als niet verstuurd beschouwen.