Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Nog afgezien van het plotselinge afhaken van vader heeft dochter ook te maken gehad met de emotionele verwarring van moeder. Er waren dus even twee ouders die niet beschikbaar waren voor haar, in haar verwarring. Het lijkt erop alsof dat bij dochter veel impact heeft.
Tsjor
Ik vind het ook niet mijn taak om het op te lossen, maar toch kijken ze steeds naar mij en raak ik er in verstrikt. Ik ben 19 jaar de oplosser van alles geweest, gevraagd of ongevraagd. Het is heel lastig om dat niet te doen, niet zijn emoties erover ‘aan te nemen’ en te handelen naar: jouw probleem door je eigen acties. Maar ook omdat ik mijn dochter zo zie worstelen ermee.
Dit alles aan hem vertellen, over haar boosheid en waar die vandaan komt en haar onveilige gevoel, dat kan ik wel. Maar niet subtiel, het zal klinken als enorme verwijten naar hem. Hij zal in de verdediging gaan, verwijten naar mij uiten, vooral zeggen dat ik het best had kunnen zien dat het niet goed ging (ja, achteraf terugkijkend vraag ik me af waarom ik zo blind was, maar hij gelooft dat niet. Vaak terugkerend onderwerp van gesprek geweest) en het op een bepaalde manier terug bij mij leggen waar ik met mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel weer richting oplossen wordt geduwd. Ik kom er maar niet van los, van hem ‘redden’ of zo. Daarom wilde ik ook geen contact. Ik moet los komen. Hij wilde niet met mij zijn, dan moet hij ook met zijn eigen shit dealen. Dat zeg ik steeds tegen mezelf, maar hierdoor heb ik wel een terugval.
Het zit ook in mijn karakter dat als ik denk dat ik het beter weet inclusief de oplossing, dat ik dan probeer die op te leggen aan een ander. Kwam ik laatst ook achter door gesprekken met collega’s te reflecteren in mezelf. Blijkt ook weer uit actie weglopen van kind. Ik lijk niet het geduld te hebben om iemands eigen inbreng op waarde mee te wegen als ik in mijn hoofd bedacht heb hoe het beter zou kunnen. Ik denk dan: ik heb toch net uitgelegd wat het probleem is en je de oplossing erbij gegeven. Hoezo zie je dat nu niet in en handel je er niet naar? Ik doe daar nu mijn best voor om er beter mee om te gaan, maar als je dat je hele leven hebt gedaan zonder je er van bewust te zijn is dat lastig in een paar dagen te veranderen. Ik begrijp nu denk ik dat mensen zèlf de oplossing moeten zien voor ze kunnen handelen.
Maar voor dit probleem weet ik ook de oplossing voor hem niet. Hoef ìk ook niet te weten natuurlijk. Op dit moment kan ze niet met hem praten over haar boosheid en ik denk dat hij niet goed kan reageren. Ik denk alleen ook dat ze zo steeds verder van elkaar verwijderd raken en dat is ook niet goed. Het is rot dat het nu winter is en ze hun sport niet samen kunnen doen, dat had nog enigszins het contact oppervlakkig aan kunnen houden.
Ik ga thuis mijn best doen voor stabiel. Meer communiceren over de dagelijkse dingen, wat ik doe en afspreek en dat ik er soms ook tegenop zie en achteraf hoe zoiets gegaan is. Veel complimenten en positieve bevestiging geven aan haar. En beter luisteren naar wat ze aangeeft en proberen in gesprek te blijven zonder mijn ‘oplossingen’ toe te schuiven.
tsjor schreef op 05-12-2023 om 07:54:
Nog afgezien van het plotselinge afhaken van vader heeft dochter ook te maken gehad met de emotionele verwarring van moeder. Er waren dus even twee ouders die niet beschikbaar waren voor haar, in haar verwarring. Het lijkt erop alsof dat bij dochter veel impact heeft.
Tsjor
Dit is absoluut waar. Ik voel me daar ontzettend schuldig over en wilde dat ik dat beter had kunnen doen. Maar ik kon het niet.
Ik was volledig overweldigd. Mijn hersens leken niet meer te werken, gesprekken kon ik niet bijhouden of onthouden, mist waar ik niet doorheen kwam. Ik kon alles wat ik te horen had gekregen niet bevatten en ik was hele dagdelen volledig uitgeschakeld. Ik stond op, keek hoe de kinderen naar school gingen en staarde voor me uit tot ze thuis waren zonder echt besef van tijd en kookte avondeten. Ik sloeg terug op een soort automaat die alleen het minimum gedaan kreeg. Afspraken die in mijn agenda stonden ging ik naartoe, maar niks kwam echt binnen. Heel langzaam kwam daar verbetering in, maar heeft echt maanden geduurd. Ik snap hoe onveilig het was voor haar. Maar veel meer dan ik hou van jullie en wil altijd voor jullie zorgen kwam er niet uit. Ik wilde dat ik mezelf eerder een beetje bij elkaar had kunnen rapen.
Bir_F, ik heb ook zo'n periode gehad, niet menselijks is ons vreemd. Ik dacht dat met name dochter daaronder geleden had, maar nu, jaren later, herkende ze dat helemaal niet. Toch kan ik me goed het moment herinneren waarop ze tegen mij zei: wat fijn om je weer te zien lachen mama (ik had de televisie opgeëist om schaatsen te kijken). Ik heb me daarna voorgenomen beter te zorgen voor mezelf, met het besef dat het voor de kinderen prettig is als ik mijn eigen leven kan dragen en zo aangenaam mogelijk kan maken.
Je beschrijft goed hoe iet wat heel erg lief lijkt -voor anderen zorgen- kan omslaan in dominantie, terreur bijna. 'Ik denk alleen ook dat ze zo steeds verder van elkaar verwijderd raken en dat is ook niet goed. ' Hier doe je het ook weer. Je weet niet hoe ver ze van elkaar verwijderd raken, hoe de toekomst zal gaan, en het is nu even niet aan jou om daarover na te gaan denken. Het enige wat je moet doen -en dat is moeilijk genoeg- is zorgen dat jij geen onoverkomelijke blokkades opwerpt, zorgen dat je kinderen onproblematisch kunnen vertellen als ze meer contact met vader zouden hebben.
Bij een echtscheiding is er vaak één die als eerste de mededeling doet. Het prettige voor de ander is dan dat die ene altijd de schuld kan krijgen en de ander zich als slachtoffer kan opstellen. In je laatste bericht geef je -via de opmerkingen van je ex-man- nu inzage in wat jouw aandeel was, namelijk dat je eigenlijk niet inzag hoe het met de relatie was. Of misschien wilde je het gewoon niet zien, omdat het te beladen was. Liever de droom dat je alles onder controle had en alles goed ging. Als je met je ex-man minder subtiel communiceert dat je dochter heel erg boos is hoef je er niet aan toe te voegen dat je dochter volgens jou ook gelijk heeft. Het hoeft geen discussie tussen jullie beiden te worden. Het is meer de stand van zaken doorgeven: nu is je dochter heel erg boos en daarom wil ze nu niet komen. Het is verder aan hen beiden om dat uit te zoeken.
Tsjor
Bedankt voor je antwoord. Stand van zaken dochter, geen eigen mening aan toevoegen. Kun je me ook helpen met het volgende probleem wat ontstaat als ik dat doe, namelijk dat hij toch aan mij gaat vragen wat hij dan moet doen. Omdat ze geen appjes beantwoord, geen telefoon opneemt en geen afspraak wil maken. Hij zal vinden dat ik daarin hem tegemoet kan komen. Wel blijven proberen? Juist ruimte geven? Moet ik daar zeggen: jouw probleem, succes?
Ik voorspel bij wel proberen geen reactie van haar omdat ze geen idee heeft hoe ze er mee om moet gaan en soort als straf voor hem. En bij ruimte geven dat ze zich nog extra in de steek gelaten voelt.
Doe ik het nu weer zeker? Zijn probleem naar me toe halen?
Ja dat doe je. Sorry, dat weet ik niet. Ik kan dit probleem niet voor je oplossen. En dat in de repeat.
'Hij zal vinden dat ik daarin hem tegemoet kan komen.' Beste X, die tijd is voorbij. Ik zorg niet meer voor jou. De relatie vader-dochter, dat is jouw verantwoordelijkheid. En dat ook in de repeat.
Tsjor
"Beste ex, je dochter is boos en dat heb je zelf veroorzaakt. Ik kan je hierbij niet helpen. Zoek het zelf maar met je dochter uit." En dat blijven herhalen.
En ja, ik heb heel veel ervaring hiermee, helaas.
Tsjor, je zegt ook dit: Het is wel belangrijk dat dochter niet de deur voor altijd dicht gooit. Ooit krijgt ze weer met hem te maken, op wat voor manier dan ook. Hij blijft in haar leven haar vader, dus daar zal altijd een bepaalde ruimte voor zijn. Hoe die ruimte zich vult zal in de loop van de tijd bepaald worden.
Ik schiet daarvan in een bepaalde modus, namelijk dat ik daar iets voor moet doen. Dat er een actie van mij verwacht wordt, zodat ze de deur niet dicht gooit.
Ik ben haar moeder, ze is bij mij, ik probeer haar op mijn beste manier te begeleiden, vraag overal en nergens waar ik goed aan doe, omdat ik het gewoon niet meer weet. Moet ik daar dan niks mee doen?
Waarom stuur je het niet aan op een gezamenlijk gebeuren waarin haar oudere zus haar bondje is, zoals zussen voor elkaar klaar staan? Je kan je jongste dochter niet helpen, maar zij kunnen wel elkaar helpen. Bespreek met je dochters hoe ze elkaar hierin kunnen steunen.
Misschien willen de meiden met hun vader gaan bowlen, iets wat de gespannen avond doet ontspannen. Wel op voorwaarde dat voorlopig zijn vriendin weg blijft. Maar dergelijke ontmoetingen kunnen de zussen prima zelf aan hun vader voorleggen.
Als haar vader aan jou vraagt: wat kan ik dan ‘doen’ Je zou kunnen zeggen: ‘doen’ is misschien niet het juiste woord hier. Je dochter is boos op jou en op wat er is gebeurt en dat moet ze verwerken.
Misschien kan hij een berichtje naar haar sturen in de trent van:
papa weet dat je je rot voelt over wat er is gebeurt.
Weet dat je me altijd mag berichten, appen, bellen of langskomen als je dat wil.
Zo wordt de deur misschien toch een klein beetje opengehouden tussen vader en dochter. Ook als ze langere tijd even geen kontakt hebben.
Dymo schreef op 05-12-2023 om 10:13:
"Beste ex, je dochter is boos en dat heb je zelf veroorzaakt. Ik kan je hierbij niet helpen. Zoek het zelf maar met je dochter uit." En dat blijven herhalen.
En ja, ik heb heel veel ervaring hiermee, helaas.
Ik zou dat verwijtende laten vallen. Niet omdat het niet klopt maar omdat het hem zal triggeren om weerwoord te geven en voor je het weet heb je weer een discussie. Waarom zou je hem daartoe uitnodigen? Leg het probleem op zijn bord en stap eruit. Je eigen emoties (frustratie, boosheid) ventileren naar zo’n man, komt meestal als een boemerang in je gezicht terug. En je bereikt er evengoed niks mee voor je kind. Ik zou mijn eigen emoties bij eigen vertrouwelingen uiten, niet bij die man.
Bir_F schreef op 05-12-2023 om 10:17:
Tsjor, je zegt ook dit: Het is wel belangrijk dat dochter niet de deur voor altijd dicht gooit. Ooit krijgt ze weer met hem te maken, op wat voor manier dan ook. Hij blijft in haar leven haar vader, dus daar zal altijd een bepaalde ruimte voor zijn. Hoe die ruimte zich vult zal in de loop van de tijd bepaald worden.
Ik schiet daarvan in een bepaalde modus, namelijk dat ik daar iets voor moet doen. Dat er een actie van mij verwacht wordt, zodat ze de deur niet dicht gooit.
Ik ben haar moeder, ze is bij mij, ik probeer haar op mijn beste manier te begeleiden, vraag overal en nergens waar ik goed aan doe, omdat ik het gewoon niet meer weet. Moet ik daar dan niks mee doen?
Ik herken dat. Ik noem dat ‘dwingende energie’. Ik signaleer dat en probeer me daar dan van bewust te worden. Vaak helpt het om het van me af te praten tegen iemand die ik vertrouw en die me goed kent.
Tsjor zei al eerder: je hoeft het contact alleen maar niet in de weg te staan. Hier is ook een vader die het geregeld behoorlijk verkloot bij zijn kinderen en ook een kind wat lange tijd niet naar vader heeft willen gaan. Ik heb naar kind toe steeds verschillende boodschappen uitgedragen. Volgens mij zijn dat meer ‘algemene’ boodschappen over hoe je kunt omgaan met negativiteit.
- Ik begrijp dat het je dwars zit
- Vader doet het niet altijd even handig.
- Niemand doet het altijd even handig. Mensen hebben goede en slechte eigenschappen, jij en ik ook. Vader heeft ook goede eigenschappen.
- Wij rekenen mensen niet af op hun slechtste eigenschappen
- Ik heb er vertrouwen in dat je je weg met je vader in de loop van de tijd wel vindt. Dat is misschien niet het ideaalplaatje wat je nu voor ogen staat en het kost waarschijnlijk tijd maar op de een of andere manier vind je vast wel een vorm.
Heel veel meer kun je volgens mij niet doen. Hier is bepaald geen ideaalplaatje bereikt maar er is contact en ook echt vader-kind contact. Meer dan ik had durven verwachten zelfs. Het zal zijn weg wel vinden. Hoe ouder ze worden, hoe logischer het wordt dat je je er als moeder niet meer mee intensief mee bemoeit. Ik hoor ze (18 & 21) af en toe nog aan maar dat is het wel.
Hier drie keer per jaar contact tussen dochter en vader: op haar verjaardag, zijn verjaardag en met kerst voor koffie. De algemene boodschappen van Mija heb ik ook jaren gebruikt, maar vader maakte keer op keer op keer op keer keuzes die lieten zien dat hij niet in het belang van zijn dochter handelde. En daar kan ik echt pijnlijke voorbeelden van noemen. Pas toen ik het helemaal losliet en écht naar dochter luisterde, zonder te proberen dingen op te lossen of toch een soort contact af te dwingen, ging het beter. Ik herinner me nog een gesprek met dochter in die fase (ze was een jaar of 14), waarin ik haar ook heb gezegd dat ik het ECHT en OPRECHT helemaal prima vond, welk contact zij met haar vader wilde en dat haar relatie met haar vader niets te maken had met wat er tussen hem en mij had gespeeld. Dat ze dus geen kant hoefde te kiezen, dat ik niet gekwetst was als ze naar hem toe wilde. Dat ik naar haar wilde luisteren als het niet goed ging, maar dat ik er niks aan kon doen. Voor dochter was dat het moment dat ze soms ging afspreken met haar vader, onder haar voorwaarden. Hij had toen een vrouw die geen zin had in dochter, dus stelde dochter voor om samen een ijsje te gaan eten in de stad. Dochter bepaalde de voorwaarden en dat gaf haar een gevoel van controle. Dat ik ook prima reageerde op die afspraken, gaf haar ook het gevoel dat het oké was.
Inmiddels is ex aan zijn derde vrouw toe en die is nog erger dan nummer twee. Vandaar het minimale contact. Maar dochter is inmiddels 25, daar hoef ik ook niks meer van te vinden. Ik spreek ex zelf eigenlijk alleen nog maar op begrafenissen en bruiloften en dan zijn we reuze geciviliseerd. Met mijn dochter heb ik het nooit meer over hem. Zijn naam wordt alleen genoemd in zinnen van dochter als: ik drink met kerst koffie bij papa en dan kom ik naar jou toe. Geheel neutraal dus.
Daar ben ik met een update.
Het ging aardig, geloof ik. Ik heb niet op mijn strepen hoeven staan dat hij van zijn probleem mijn probleem maakte. Het was redelijk neutraal en begripvol beide kanten op, terwijl we onze zorgen bespraken, zonder verwijten die er niks mee te maken hadden. Ik heb rustig kunnen zeggen dat ik geen bemiddelingsrol in wil nemen tussen hen. Ik heb gezegd dat ik begrijp dat het voor hem ontzettend rot is dat ze hem steeds afwijst, maar dat ik daar niks aan kan veranderen. Hij gaat proberen wel contact met haar te houden, voorstellen te blijven doen en ik blijf daar volledig buiten. Hij snapt wel dat hij het op dit moment nooit goed kan doen bij haar, maar gaat blijven proberen. Stiekem vraagt hij tussendoor toch naar ideeën, waar ik dan blabla ik weet het niet misschien dit of dat op antwoord voor ik er erg in heb.
Aan mijn kant stel ik geen vragen erover aan haar, probeer niks te pushen of oplossingen of mijn mening te geven, maar ga (ook uit de tips hierboven) meer uitdragen dat ik hun contact oké vindt hoe dat ook is en dat dat helemaal aan haar is. Ik ga proberen op een neutrale manier meer te communiceren wat en waar en hoe ik ben door de week heen, zodat er een veiliger gevoel voor haar kan ontstaan. En veel positieve bevestiging geven dat zij goed genoeg is. Hopelijk helpt dat op alle vlakken. Daar heb ik een lange adem voor nodig, ben ik bang.
Haar boosheid is wel aan de orde geweest, maar ik heb dat niet uitgebreid aan hem uitgespeld, alleen dat het heel groot is en dat ze daar echt nog niet aan toe is om het erover te hebben.
Mija schreef op 05-12-2023 om 11:34:
[..]
Ik herken dat. Ik noem dat ‘dwingende energie’. Ik signaleer dat en probeer me daar dan van bewust te worden. Vaak helpt het om het van me af te praten tegen iemand die ik vertrouw en die me goed kent.
Tsjor zei al eerder: je hoeft het contact alleen maar niet in de weg te staan. Hier is ook een vader die het geregeld behoorlijk verkloot bij zijn kinderen en ook een kind wat lange tijd niet naar vader heeft willen gaan. Ik heb naar kind toe steeds verschillende boodschappen uitgedragen. Volgens mij zijn dat meer ‘algemene’ boodschappen over hoe je kunt omgaan met negativiteit.
- Ik begrijp dat het je dwars zit
- Vader doet het niet altijd even handig.
- Niemand doet het altijd even handig. Mensen hebben goede en slechte eigenschappen, jij en ik ook. Vader heeft ook goede eigenschappen.
- Wij rekenen mensen niet af op hun slechtste eigenschappen
- Ik heb er vertrouwen in dat je je weg met je vader in de loop van de tijd wel vindt. Dat is misschien niet het ideaalplaatje wat je nu voor ogen staat en het kost waarschijnlijk tijd maar op de een of andere manier vind je vast wel een vorm.
Heel veel meer kun je volgens mij niet doen. Hier is bepaald geen ideaalplaatje bereikt maar er is contact en ook echt vader-kind contact. Meer dan ik had durven verwachten zelfs. Het zal zijn weg wel vinden. Hoe ouder ze worden, hoe logischer het wordt dat je je er als moeder niet meer mee intensief mee bemoeit. Ik hoor ze (18 & 21) af en toe nog aan maar dat is het wel.
Bedankt dat je aangeeft dat je het herkent. Ik voel me vaak echt een rare, als al die tips die gegeven worden mij niet direct lukken. Ik wil ‘het’, alles, voor iedereen, zo graag goed doen, dat ik er helemaal in vastloop. Want het is nooit voor iedereen goed. Het lijkt wel of ik mezelf moet herprogrammeren hiervoor.