De mindere kant van een huwelijk: Het eind

Kersje schreef op 17-11-2022 om 14:18:

[..]

Sorry, maar ik vind dit ook wel slachtoffergedrag hoor en deels ook eigen keuze om dan maar verbitterd bij je partner te blijven. Wat voor boodschap geef je dan aan je kinderen mee?

Je hebt áltijd een keuze en nee, dat is niet altijd even makkelijk, maar blijven en dan maar de rest van je leven klagen zie ik ook niet als een oplossing!

Absoluut niet nee. Ik ben me er wel degelijk van bewust dat, willen we verder gaan, we dit ergens achter ons moeten laten. Ik het verraad, om het dan maar even heel gechargeerd te noemen, en zij het feit dat ze in staat was dit te doen. Heeft ze veel moeite mee. 

Zowiezo wil ik gewoon graag in relatietherapie. We kunnen heel erg goed praten hierover zonder in verwijten te vallen gek genoeg. Maar ik wil gewoon zeker weten dat we hier beide voor willen gaan en we de handvaten hebben om hier mee te dealen. Ook haar verdriet hierover mag er zijn. 

Titiv schreef op 18-11-2022 om 10:43:

[..]

Ik ben blijkbaar niet 100% overtuigd, zoals ik al zei, ik heb echt wel nog veel liefde voor hem in me. Hetzelfde hier, mijn man deelde met haar ook fotoos van onze kids en zij (kindloos) stuurde terug: ik zal je wel zoons geven (wij hebben 2 dochters)... geeft aan wat voor idioot hij was maar ook zij, alsof t een toneelstuk was waar ze beiden van wisten dat die nooit waarheid zou zijn en zo heb ik nog meer dingen waardoor ik wel weet dat t geen liefde was. En idd hier helpt t ook dat hij zijn best doet, lieve dingen doet etc en hier gaat hij idd weer weg al een tijdje en ik had t zwaar maar nu niet meer, ik vraag me gwn af, voel ik nog genoeg voor hem of is t gewoon aan t overgaan en kom ik hier overheen, maar enkel tijd zal dat zeggen... ik ben zelf net 39 en dus ietsje ouder maar voel me npg best jong, word ook altijd jonger geschat dus mijn leeftijd zit me niet dwars, ik weet zelfs dat ik echt niet te oud ben voor bv een nieuwe partner/nieuw leven maar mn hoofd staat daar niet naar en, het is meer van ik hou nog van hem en hij doet zn best, t zit mij gwn nu dwars dat ik eik niet meer zoveel voel, net als jij nu eik, ik voel me best prima maar er zijn ups en downs hoor, jij gaat dat wss ook nog ervaren, ik kan echt uit t niets breken en terug boos zijn op hem alleen nu uit ik dat niet meer. In t begin wel. Ik denk dat we nog genoeg voelen om nog niet op te geven en onze partners blijkbaar ook dus heb je hoop...

Naja niks voel. Ik voel in elk geval geen woede. En dat vond ik gek. Ik kan me namelijk niet goed voorstellen dat van te voren dat ik me er zo over zou voelen. Maar zoals gezegd, misschien is het verschil daarin voor mij wel dat we juist de afgelopen 2 maand erg in de lift zaten, waardoor deze informatie niet echt keihard binnen komt.

Zelfs toen ik vrijdagavond een paar keer tegen haar zei dat ze de spullen in elk geval kon gaan pakken en na moest gaan denken over een ander plekje, merkte ik al dat ik dat niet echt meende. Als ik mijn openingspost van dit topic door lees, lees ik ook een boel dingen die ik in de loop van de tijd ben gaan geloven, maar die helemaal niet waar waren. Ja ik heb me niet altijd netjes gedragen. Absoluut. Ik ben haar echt wel een tijdje "vergeten". Maar nu ik wat helderder er naar kan kijken durf ik nog steeds wel te stellen dat we echt een fijne relatie hadden/hebben.

Zij geeft zelf ook wel aan dat ze zich wel voor de kop kan slaan, maar op dat moment er echt van overtuigd was dat 1. onze relatie kut was en 2. dat ze een toekomst had met die eikel. Een toekomst zonder mij. En dat ze eigenlijk na de vakantie wel begreep dat ze zo ver van hem af staat in idealen en leefwijze, dat ze steeds meer onbegrip voor zichzelf kreeg over wat ze gedaan had. En dat ze daar erg mee geworsteld heeft, maar dat ze het gewoon niet meer kwijt durfde aan mij.

Kijk, het is lastig. Voor hetzeflde geld is dit allemaal mooi weer praat en ziet ze hem nog. Geen idee. Dat is een gevalletje geloven wat je geloven wil denk ik. Als ze het echt verborgen zou willen houden, zou ze dat vast wel kunnen. 

Ik moet ook oppassen dat ik al teveel ga oreren er over ofzo.

Maar ik heb gewoon, net op tijd, in de gaten gekregen hoe slecht het met haar ging. En ik kon daarin onze issues aan de kant zetten en er voor haar zijn. En dat liet ze niet vaak toe hoor, maar als ze me dan wel nodig had, dan was ik er. Om te praten, om te luisteren. Vaak ging dat niet eens over mij. En hoe meer het niet over mij of over ons ging, merkte ik dat ik er minder moeite mee kreeg. Het feit dat het zoveel over haar ouders ging en eigenlijk niet echt over ons, leek een beetje te betekenen alsof haar zwarte gat niet voornamelijk door mij kwam.

En ergens begon ze dat zelf ook beetje bij beetje te beseffen. Alleen, voor de actie ( vreemd gaan) was het toen al te laat. Wat? Dit topic is zelfs, bedenk ik me nu, 2 week begonnen nadat ze al vreemd gegaan was. 

Maar misschien dat bovenstaande mij helpt om het te begrijpen. Te begrijpen dat het voor haar, op dat moment, geen echte keuze was. Maar goed, ik wil het ook niet goed praten ofzo. Het is natuurlijk wel echt een kut actie. Helemaal als je bedenkt dat ze binnen 1,5 week vreemd ging en zelfs al bedacht hadden waar halverwege ongeveer gewoond moest worden en dat soort zaken. 

Angela1967 schreef op 18-11-2022 om 13:17:

Hij zal haar dat wellicht direct als een droombeeld voorgespiegeld hebben, dus zonder dat zij het actief mee bedacht heeft? Als het voor hem gewoon een groot spel is geweest om te kijken hoe snel hij haar weer in zijn macht kon krijgen.

Gr Angela

Oh dat geloof ik ook wel ja. Sorry voor de late reactie, was me even ontschoten deze opmerking.

Maar ik denk wel dat hij precies geweten heeft hoe haar knopjes in te drukken. Dat is hem altijd gelukt, in elk geval voor onze relatie. Altijd viel ze weer terug naar hem. Terwijl hij haar zoveel ellende bezorgd heeft. Nu in principe weer. 

Het blijft wel lastig. Niet zozeer het feit zelf. Maar meer alles er om heen. Worstelen met het feit dat ze gewoon nog steeds het risico nam om contact met hem te hebben, nadat ik op die vakantie er achter kwam. Hoe gek ben je dan he? Dat zijn nog wel zaken die me in de nacht nog wel eens wakker houden. En of het nu echt gestopt is. Ik kan natuurlijk gewoon in haar telefoon nu ( nog niet gedaan overigens) maar vraag me wel af in hoeverre dat niet gewoon schijnveiligheid is.

Sinds ik die vrouw van hem gesproken heb, is er volgens mijn vrouw geen contact meer tussen beiden geweest. Ik vind dat redelijk vreemd. Of hij moet weten dat ik die vrouw gesproken heb. Dan zal die waarschijnlijk weten dat mijn vrouw geprobeerd heeft hem voor de bus te gooien bij zijn partner. Maar ik weet niet helemaal of ik dat geloof. Je gaat, lijkt me, niet van intensief contact naar helemaal geen contact meer. Ze heeft hem dan wel geblokkeerd op de telefoon, maar ik ben niet meer naief genoeg om daar rust in te vinden.

Weet je wat het is? En dat klinkt heel logisch natuurlijk. Maar als ik nu de zekerheid had dat ze dit nooit maar dan ook nooit meer zou doen, zou dat het een stuk makkelijker maken he. Ja, lekker Captain Obvious natuurlijk. Maar ik worstel gewoon heel erg met het feit dat, zelfs toen ze besloten had dat ze heel graag haar relatie wou redden, hij toch nog aanwezig was. Dat daar toch af en toe telefonisch contact was. Ik snap het, ze was tot haar oren verliefd. Noem het maar op. Dat stopt niet zomaar. Hebben mensen hier ook gewaarschuwd. Maar ze heeft daarmee zoveel risico gelopen. Dat regelrechte liegen in mijn gezicht, terwijl ik elke keer precies gokte wat er mis was, dat breekt me wel op eerlijk gezegd.

Ik zit dan nu op de bank en dan kijkt ze de hele avond af en toe verliefd naar me en dan geeft ze aan dat ze nog nooit zo verliefd geweest is op me en dat ze zeker weet dat ik haar ware ben en ik merk bij mezelf gewoon dat het eigenlijk helemaal niet binnen komt. Dat ik het niet geloof ofzo.

Dit topic maar weer eens onder het stof weg halen. Er was weer wat activiteit in het verder na ontrouw topic en besloot dat misschien maar eens tijd zou worden voor, hopelijk, een finale post in dit topic. Ik denk dat we daar 5 maand na dato wel over kunnen praten.

Hoe gaat het? Met mij wel vrij goed eigenlijk. Inmiddels is het een maand of 5 geleden dat ik toch nog de bevestiging kreeg dat mijn vrouw het gehele pad van vreemdgaan bewandeld was. En we zijn er nog. Dat is dan misschien het belangrijkste.

Dat gaat wel met vallen en op staan. Ikzelf heb niet heel erg veel last meer van het voorval. Soms mindere dagen waar er een onverklaarbare boosheid heel dicht tegen het oppervlakte aan zit, maar dat proberen we eigenlijk te bespreken en dat vloeit dan wel vrij snel weer weg. Het is veel praten. De gesprekken over de affaire worden minder, maar nooit zegt ze " Ik wil er niet over praten". Ze staat eigenlijk altijd open om het te bespreken als ik daar de behoefte aan heb. Dat is voor mezelf fijn.

We zijn tot nu toe nog niet gestart met relatietherapie. Het gaat eigenlijk heel erg goed. Ik ben nog wel van plan om het binnenkort te starten, maar zeker met dat gedoe rondom haar ouders als ook wat gedoe op haar werk en daaropvolgend een nieuwe baan, in combinatie met het feit dat we zelf heel erg goed nu de gesprekken voeren, is dat even op de lange baan geschoven. Ik wou haar niet ook nog lastig vallen met de stress van dat soort gesprekken en het herbeleven van de situatie.

Wel heb ik af en toe wat moeite om te geloven dat hij nooit meer contact opgenomen heeft. Strikt genomen kan dat ook niet volgens haar, omdat ze hem op alle vlakken geblokkeerd heeft. Maar goed. Ergens zou het voor het gevoel wel fijn zijn als ze op een dag zegt: Joh, hij heeft weer contact opgenomen. Ik heb het contact geweigerd, maar dan ben je even op de hoogte. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat hij het niet zou proberen na alle moeite die die gedaan heeft, maar goed. Ik kan 24/7 in haar telefoon als het moet (niet gedaan) en dat geeft ( misschien onterecht) wat rust.

Verder ben ik er zelf wel wat relaxter door geworden. Het HOEFT allemaal niet zo meer van mij. Ik wil vooral genieten van mijn kinderen, mijn gezin en de tijd die ik heb met vrienden. Maar het leven is niet maakbaar. En dat is een harde les die ik heb moeten leren. Wel een les die ik niet had willen missen, maar ik had graag een andere aanleiding gehad. 

Het enige wat vervelend blijft zijn haar ouders. We zijn nog een keer een gesprek aangegaan. Maar dat gesprek was na 5 minuten al klaar. Ze kwamen vooral om partner nog eens goed te vertellen wat ze er van vonden dat ze dit geflikt had ( en dan weten ze dus niet eens de hele waarheid) en wat dat met hun gedaan had. Dat wij hun strafden door een week niet langs te komen met de kinderen. Naja, dat heeft mijn partner best wat verdriet weer opgeleverd, omdat die echt hoopte er daar ook een streep onder te zetten. Maar ik had wel al redelijk verwacht dat dat ijdele hoop was. Het zijn geen onvriendelijke mensen, maar vooral schoonmoeder denkt dat de hele wereld om haar draait. Zelfs nadat ik aangaf dat er in die periode niet 1 keer gesproken is ( we spraken uberhaupt niet met elkaar) over het niet langs gaan naar schoonouders bewust, maar dat dat gewoon een voortvloeiend iets was van het feit dat we allebei even onze eigen weg gingen om te verwerken wat er zojuist gebeurd was 3 maand lang + die 3 week vakantie zegt ze doodleuk: Daar geloof ik niks van, je straft ons.

Lastig. Ik vind het voor de kids vooral heel vervelend. Ik had het liever goed gehad. Maar helaas.

Grappig om te zien dat ik ongeveer anderhalf jaar geleden van een, hopelijk, finale post sprak. Niet wetende dat ongeveer op de kop af een jaar later mijn vrouw zich wederom in een affaire zou storten.

Dus wellicht dan nu maar wel de finale post, omdat ik echt nooit, maar dan ook nooit meer voor mijn ex-vrouw zal kiezen. 

We zijn dus gescheiden uiteindelijk. Velen hebben het wel weer gevolgd in het verder na ontrouw draadje, maar vlak voor de vakantie kreeg ik weer dezelfde signalen en in een tijdsbestek van 2/3 week gingen we van niks aan de hand, naar scheiding. En bleek er wederom een ander in het spel te zijn, waar ze inmiddels mee samen woont en waarmee er plannen zijn om op korte termijn te trouwen en om een huis te kopen. Dus ja, in een poep en een scheet, zoals we dat noemen, ben ik mijn maatje kwijt. 

Het gaat inmiddels wel weer vrij goed met me. Ik heb me er bij neergelegd dat er een heleboel vragen zullen blijven waar ik nooit een eerlijk antwoord op zal gaan krijgen. De realisatie, nu ik er wat meer op een afstandje naar kan kijken, dat er toch wel heel veel dingen misschien niet zo normaal waren vanuit haar kant, als dat ik me dat altijd voorgehouden heb. En eerlijk: Hoe meer ik er over lees, hoe meer ik er van overtuigd ben dat ze echt narcistische trekjes heeft. 

Ik heb de afgelopen periode in elk geval veel geleerd over mezelf weer. De scheiding an sich was er vrij vlot door qua afspraken, en vanaf daar is het 1 grote clusterfuck waarbij ik ( en iedereen die dicht bij haar stond) allemaal met open mond staan te kijken naar iemand die we niet meer herkennen. 

Dat zijn eigenlijk de enige zaken die me nog echt bezig houden: Me afvragen waarom ik de signalen van die narcistische trekjes zo lang genegeerd heb en de vraag: Wie was nou mijn vrouw? De vrouw van de afgelopen 13 jaar? Die ik beter ken dan dat ze zichzelf kent? Of de persoon die ze nu is? Ik durf zo langzamerhand het antwoord op die vraag niet meer te geven. 

Langzaam aan vervaagd de drang om het antwoord te krijgen op deze vragen. Er is een stukje van mezelf, wat echt kapot is. Er is een stukje van mezelf, hoe graag ik dat ook niet zou willen, die altijd van haar zal houden. En er is een stukje van mezelf, die haar echt haat om alles wat ze me aan gedaan heeft. Dat er voor mij, zeker na die 1e keer, niet het respect was om dit netjes af te handelen. En dat neem ik haar kwalijk. Ik heb niet alleen de verantwoordelijkheid voor een goede verstandhouding voor de kids, zij ook. En ik wil die verantwoordelijkheid niet langer alleen dragen.

Een dankwoord ook, naar in het bijzonder Pennestreek en Anna Cara. Eigenlijk voor iedereen die advies had, op wat voor manier dan ook. Maar ik had niet van mezelf verwacht dat ik mezelf ooit over ontrouw heen zou kunnen zetten. En juist de posts van Anne Cara en Pennestreek lieten me in zien dat dit wel degelijk mogelijk was. Nog steeds voelt het voor mij als de ultieme uiting van liefde en houden van die ik heb kunnen doen richting mijn ex. En die les leren, daar ben ik hun uitermate dankbaar voor.

Ik ga nu een tijdje rust nemen van het forum. Het gaat goed, maar ik ben er nog niet. Ik moet nu tijd steken in mijn plekje, mijn kinderen en mezelf. Hopelijk sluit ik me later weer aan met mijn ervaringen. Het ga jullie allemaal goed.