De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Wat een sh#t zooi. Ik ben niet verbaasd, maar hoopte op andere berichten. Hoe ga je hier nog overheen komen. Ik wens je alle goeds toe.
Xxx
Anna Cara schreef op 14-11-2022 om 19:00:
Wat een sh#t zooi. Ik ben niet verbaasd, maar hoopte op andere berichten. Hoe ga je hier nog overheen komen. Ik wens je alle goeds toe.
Xxx
Ik heb werkelijk waar geen idee hoe en wat. Ik pak het een beetje bij de dag. Maar gek genoeg, heb ik er geen enkele emotie bij. En daar worstel ik wel een beetje mee.
Elpisto schreef op 15-11-2022 om 11:56:
[..]
Ik heb werkelijk waar geen idee hoe en wat. Ik pak het een beetje bij de dag. Maar gek genoeg, heb ik er geen enkele emotie bij. En daar worstel ik wel een beetje mee.
Men zegt dat het een soort zelfbescherming is. Ik heb ook geen emotie meer. Komt misschien wel als ze uit huis is en/of ander vriendje krijgt. Heb er ook geen ervaring mee. Zie inmiddels een andere vrouw in mijn bed liggen. Herken haar ook niet meer voor mijn gevoel. Doet me niet meer veel en dat was de afgelopen 3 maanden ook al. Ik heb er niet voor gekozen voor een scheiding maar dit ging ook niet meer. Wel ene kant opgelucht. Teveel kapot gegaan en ach wie weet in de toekomst weer samen maar verwacht het nooit meer.
Het is in ieder geval overduidelijk dat het respect weg is.
Elpisto, hoe gaat het nou met je?
Elpisto, ik heb dat meermaals gehad. Niks meer echt voelen. Even blokkeren. Daardoor dacht ik ook nou laat ik maar uit elkaar gaan. Wat hiervoor wordt gezegd: het is bescherming. Ik heb dat gewoon genoemd naar mensen om mij heen. En ook mijn partner. En ik besloot om het gewoon te laten. Even niks. Leuke dingen doen met vriendinnen, werken maar vooral ook slapen. Rusten. Netflixen op de bank. Niets hoefde. Niets moeten. En ik had daar ook geen moeite mee. Ik stopte met pleasen eigenlijk. Vooral naar mijn partner toe. Die trok alle energie uit mij. Ik maakte pas op de plaats. Niet hebben over onze relatie. Niet of ik nog wel of niet verder met hem wilde. Ben ook weekend weggeweest. Wandelen. Leven per dag.
Neem de tijd.
Xxx
Anna Cara schreef op 16-11-2022 om 10:03:
Elpisto, ik heb dat meermaals gehad. Niks meer echt voelen. Even blokkeren. Daardoor dacht ik ook nou laat ik maar uit elkaar gaan. Wat hiervoor wordt gezegd: het is bescherming. Ik heb dat gewoon genoemd naar mensen om mij heen. En ook mijn partner. En ik besloot om het gewoon te laten. Even niks. Leuke dingen doen met vriendinnen, werken maar vooral ook slapen. Rusten. Netflixen op de bank. Niets hoefde. Niets moeten. En ik had daar ook geen moeite mee. Ik stopte met pleasen eigenlijk. Vooral naar mijn partner toe. Die trok alle energie uit mij. Ik maakte pas op de plaats. Niet hebben over onze relatie. Niet of ik nog wel of niet verder met hem wilde. Ben ook weekend weggeweest. Wandelen. Leven per dag.
Neem de tijd.
Xxx
Ik heb niet eens echt het idee dat ik blokkeer, eerlijk gezegd.
Het feit dat ze al half besloten hadden waar ze zouden gaan wonen met mijn kinderen en het feit dat ze echt een belabberde moeder voor die kinderen is geweest 3 maand lang, daar heb ik moeite mee. Dat er blijkbaar iemand is die er voor kan zorgen dat ze van de meest betrokken moeder naar een bijzonder slechte veranderd in slechts 2 week tijd. Maar misschien moet ik dat niet daar aan toeschrijven, maar aan haar mentale staat. Daar worstel ik wel een beetje mee.
Maar om nou te zeggen dat ik echt boos ben over wat ze gedaan heeft? Misschien is die acceptatie al geweest ofzo? Omdat ik het natuurlijk wel al 99% zeker wist. Misschien heb ik het ergens in het proces al geaccepteerd en zijn we door gegaan.
Geen idee. Maar het gaat dus relatief prima.
Gedoe schreef op 16-11-2022 om 08:51:
Elpisto, hoe gaat het nou met je?
Ja, prima eigenlijk. En dat is best wel een beetje gek. Zeker als je ziet hoe ik er rondom de vakantie bij zat.
Ik kan het zelf niet zo goed plaatsen en ben eigenlijk van plan om de POH weer te bellen voor een afspraak. Ik dacht eerst dat het moeten er voor mij af was. Het viel me zo vies tegen, dat ik dacht dat dat een gevoel van klaar zijn is. Maar als ik der dan weer zie na een slaapdienst en ze super blij is met te zien, merk ik ook dat ik wel blij ben haar te zien.
We bespreken dat ook wel veel. Ze vind het zelf ook gek dat ik zo rustig ben. Beangstigd haar. Ze kan er niet zoveel mee ofzo. Ze is wel blij dat ik niet compleet uit mijn plaat ga, maar ergens maakt het haar bang dat ik klaar ben.
Ik probeer vooral uit te vogelen wat dit is. Waarom ik niet pislink ben? Misschien is het het feit dat ik best blij ben over hoe ik dit allemaal aangepakt heb. Ondanks alle ellende, heb ik altijd gekozen voor de juiste aanpak met de gedachten bij mijn kinderen. Dat geeft me rust ofzo. Ergens vraag ik me vooral af, als we verder gaan, of deze man dan ooit nog een issue wordt of dat ze ooit weer zin ridicule stap zou zetten.
Ik noem het ridicuul, niet omdat ik niet begrijp dat je op een ander verliefd kunt worden. Maar ridicuul, dat je binnen 1 week al je normen en waarden op straat zet en ineens je zelf helemaal wijs maakt dat je relatie kut is. Nu we zijn waar we zijn, zegt ze zelf dat ze zich gigantisch schaamt voor wat ze allemaal gezegd heeft over onze relatie, maar dat ze niet instaat was om werkelijkheid en de gedachten die ze had uit elkaar te kunnen halen. Ze voelde niks meer. Niet voor mij, niet voor de kinderen.
Ik heb vooral daar vragen over. Hoe kan dit? Dat dit zo uit de hand gelopen is? Waarom hij? Ze is zo naïef dat ze nu dus weer, ondanks al zijn fantastische woorden, in zijn praatjes getrapt is. Ze wist hoe hij was. Drugs, vreemd gaan. Noem het maar op. En dan toch, zonder ook maar 1 seconde te twijfelen, all out gaan.
Ik.vind dat wel lastig. Eerlijk.gezegd. en dat, ondanks dat ze zegt dat ze vanaf Winterberg samen verder wil, hij daar toch nog was op de achtergrond. Af en toe contact. Dus ze was bereid dat risico te nemen. Hij wou haar wel naast zijn vrouw houden. Had die gezegd. Was voor mijn vrouw geen optie. Maar ja, wat geloof je wel en wat geloof je niet? Het contact was er nog.
Naja, we gaan het zien. We praten veel en we gaan in elk geval toch nog in relatie therapie. Zodat, voordat ik beslis om echt verder te gaan, ook zeker weet dat ik dingen achter me kan laten.
Elpisto schreef op 16-11-2022 om 16:20:
[..]
Ik heb niet eens echt het idee dat ik blokkeer, eerlijk gezegd.
Het feit dat ze al half besloten hadden waar ze zouden gaan wonen met mijn kinderen en het feit dat ze echt een belabberde moeder voor die kinderen is geweest 3 maand lang, daar heb ik moeite mee. Dat er blijkbaar iemand is die er voor kan zorgen dat ze van de meest betrokken moeder naar een bijzonder slechte veranderd in slechts 2 week tijd. Maar misschien moet ik dat niet daar aan toeschrijven, maar aan haar mentale staat. Daar worstel ik wel een beetje mee.
Maar om nou te zeggen dat ik echt boos ben over wat ze gedaan heeft? Misschien is die acceptatie al geweest ofzo? Omdat ik het natuurlijk wel al 99% zeker wist. Misschien heb ik het ergens in het proces al geaccepteerd en zijn we door gegaan.
Geen idee. Maar het gaat dus relatief prima.
Sorry, misschien heb ik het gemist in je topic, maar hoe is zij veranderd in een ‘slechte’ moeder? Waarin heeft zich dat geuit?
Kersje schreef op 16-11-2022 om 17:57:
[..]
Sorry, misschien heb ik het gemist in je topic, maar hoe is zij veranderd in een ‘slechte’ moeder? Waarin heeft zich dat geuit?
Ik heb dat hier nooit gedropt, omdat ik het nogal met leden ogen aan zag. Maar gigantisch afsnauwen van de kinderen, mijn zoon op de kop geven op vakantie dat papa en mama zo gestresst waren doordat hij de boel versierde ( was wel echt super vervelend op vakantie, maar die voelde feilloos aan dat er iets niet goed zat dus begrijpelijk). Kids thuis, direct kids achter de tv en dan zelf verzinken in die telefoon. Avondje of middagje in het weekend met de kids? Telefoon in de handen en nergens aandacht voor. Kinderen konden vragen stellen, ze kreeg het niet mee.
Zet dat af tegen het feit dat ze normaal gesproken echt zon knutselmama is die het liefst elk moment van de dag wat me de kinderen gaat doen, als het maar nietthuis zitten op de bank is.
En dan heb ik het nog niet over het risico wat ze daar op vakantie gelopen heeft. Ze vond dat we die vakantie voor de kids moesten doen, ik gaf aan te weten dat ze een ander had en dat ze die dan maar even 3 week uit moest zetten. Niet gedaan, geen seconde. Achteraf gezien zelfs na dat ik de appjes gelezen had, contact blijven houden .
Ik durf dat wel als belabberd te etiketteren ja.
ik zit eik al een dik jaar in een zelfde soort situatie... de ene leugen na de andere komt tevoorschijn, rare dingen die niet kloppen enzo... ik weet van zijn affaire, hij biechtte t zelf op vorig jaar maar het is niet meer hetzelfde en eerlijk gezegd boeit het me niet meer. Sinds hij die affaire opbiechtte popte er nog leugens en rare dingen op enzo, alsof liegen voor dit soort mensen niets is en geloof me ik ben er achter dat dat zo blijft, tuurlijk ze houden van je enzo en willen je niet kwijt want kunnen je niet loslaten maar ze zullen eeuwig blijven liegen en ja hier was dat ook van de 1 op de andere dag zo, mensen veranderen. Ik leef eik gewoon op niks voelen stand, heb zijn aandacht niet meer nodig, zelfs zijn gezelschap wil ik niet perse meer, alleen ben ik ook in orde na al het gevecht en gehuil, wil ik nu gwn rust en of dat met hem of zonder hem is, allemaal prima. Dusja, ik weet hoe dit voeld, dat je soms denkt huh wrm ben ik niet kwaad?? Verdoofd en beschadigd ben je, en zij is de schuldige en ook al blijven jullie voor altijd samen, er zal altijd iets kapot zijn maar je neemt er genoegen mee want alleen is maar alleen, en de kinderen, je familie, vrienden, het huis, terug gaan daten... laat maar denk je dan toch....en weet je dat is oke, en blijven jullie niet samen dan is dat ook oke.
Titiv schreef op 17-11-2022 om 13:58:
Verdoofd en beschadigd ben je, en zij is de schuldige en ook al blijven jullie voor altijd samen, er zal altijd iets kapot zijn maar je neemt er genoegen mee want alleen is maar alleen, en de kinderen, je familie, vrienden, het huis, terug gaan daten... laat maar denk je dan toch....en weet je dat is oke, en blijven jullie niet samen dan is dat ook oke.
Sorry, maar ik vind dit ook wel slachtoffergedrag hoor en deels ook eigen keuze om dan maar verbitterd bij je partner te blijven. Wat voor boodschap geef je dan aan je kinderen mee?
Je hebt áltijd een keuze en nee, dat is niet altijd even makkelijk, maar blijven en dan maar de rest van je leven klagen zie ik ook niet als een oplossing!
Titiv schreef op 17-11-2022 om 13:58:
ik zit eik al een dik jaar in een zelfde soort situatie... de ene leugen na de andere komt tevoorschijn, rare dingen die niet kloppen enzo... ik weet van zijn affaire, hij biechtte t zelf op vorig jaar maar het is niet meer hetzelfde en eerlijk gezegd boeit het me niet meer. Sinds hij die affaire opbiechtte popte er nog leugens en rare dingen op enzo, alsof liegen voor dit soort mensen niets is en geloof me ik ben er achter dat dat zo blijft, tuurlijk ze houden van je enzo en willen je niet kwijt want kunnen je niet loslaten maar ze zullen eeuwig blijven liegen en ja hier was dat ook van de 1 op de andere dag zo, mensen veranderen. Ik leef eik gewoon op niks voelen stand, heb zijn aandacht niet meer nodig, zelfs zijn gezelschap wil ik niet perse meer, alleen ben ik ook in orde na al het gevecht en gehuil, wil ik nu gwn rust en of dat met hem of zonder hem is, allemaal prima. Dusja, ik weet hoe dit voeld, dat je soms denkt huh wrm ben ik niet kwaad?? Verdoofd en beschadigd ben je, en zij is de schuldige en ook al blijven jullie voor altijd samen, er zal altijd iets kapot zijn maar je neemt er genoegen mee want alleen is maar alleen, en de kinderen, je familie, vrienden, het huis, terug gaan daten... laat maar denk je dan toch....en weet je dat is oke, en blijven jullie niet samen dan is dat ook oke.
Ik heb niet het idee dat ik verdoofd ben of beschadigd. Wel is het vertrouwen natuurlijk weg. Of zoals mijn vriend zie: Die blauwe ogen zijn op dit moment niet meer zo blauw.
Ik weet het niet, misschien helpt het mee dat ze echt heel erg in de put gezeten heeft. Dat ik me ergens nog vast kan houden aan het idee dat ik me niet vreselijk in mijn partner vergist heb en dat ze echt in haar eigen beleving geen enkele uitweg meer zag. Het feit dat ze bij 2 therapeuten gelopen heeft voor haar problemen zegt in dat geval wel wat. En ook het feit dat ze zich zo ingezet heeft voor ons de afgelopen 2 maand, helpt misschien mee.
Ik weet het niet. Op dit moment gaat het wel prima. Maar het is natuurlijk afwachten hoe de prikkelmomenten gaan zijn. Gaat ze een avondje op stap met die vriendin, hoe voel ik me daar dan bij? En is dat dan bespreekbaar? Begrijpt ze dat ik het niet zie zitten als ze met die vriendin op pad gaat?
In elk geval doet ze nu vanuit haar zelf een soa-test vandaag. En daar ben ik ook wel blij mee eerlijk gezegd.
Vervallen
Kersje schreef op 17-11-2022 om 14:18:
[..]
Sorry, maar ik vind dit ook wel slachtoffergedrag hoor en deels ook eigen keuze om dan maar verbitterd bij je partner te blijven. Wat voor boodschap geef je dan aan je kinderen mee?
Je hebt áltijd een keuze en nee, dat is niet altijd even makkelijk, maar blijven en dan maar de rest van je leven klagen zie ik ook niet als een oplossing!
Nou ik denk dat niet iedereen zo makkelijk een keuze heeft. Misschien werkt alleen haar partner enz enz. Vindt dit te makkelijk gedacht. Soms wordt je "gedwongen" in een relatie te blijven.