De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
laatige situatie, maar wel fijn dat je inziet waar je zelf de fout in gaat. Dat is al een plus.
Ga bij jezelf te rade wat jij echt wilt. Is dat je vrouw, maak er dan werk van. Werk aan jezelf bedoel ik dan en neem haar mee in het proces.
Wie weet wat de vakantie nog brengt.
Sterkte iig.
Ik lees niet jouw echte hulpvraag hier, maar gebruik jullie vakantie om wat meer duidelijkheid te krijgen over waar jullie nu staan! Dat je in het heetst vd strijd onnozele dingen doet is volgens mij menseigen, maar zo te lezen heb je genoeg zelfreflectie om deze ‘fouten’ te erkennen. Uiteraard ook afhankelijk van wat deze ‘fouten’ waren en de impact daarvan, maar mss kunnen jullie daar samen over communiceren tijdens de vakantie?
Gaat de vakantie nog wel door?
Je klinkt als een wat arrogante man met een vlotte babbel die al die tijd niet naar de klachten van zijn vrouw heeft willen luisteren en zijn negatieve kanten bagatalisseert.
Wat maakt het dat je in slechte tijden olie op het vuur gooit en je niet kunt beheersen?
Wat beschrijf je deze diepe ellende luchtigjes en humoristisch. Je lijkt het allemaal niet zo erg te vinden. Of is het een enorme muur waarachter je je ware gevoelens verbergt ? Wat mij ook onaangenaam treft is dat je wel achteraf kunt zien dat je je meerdere keren misdragen hebt, maar dat je toch niet in staat of genegen bent geweest om tijdig je gedrag te veranderen. Nu je vrouw serieus lijkt te willen vertrekken lijkt het je een goed idee om je gedrag eventjes aan te passen (dan kan het dus wel ?) in een poging haar terug te winnen. Ik kan je wel voorkauwen wat ik daarvan vind, maar het is vooral interessant te horen hoe je erbij komt dat deze strategie een goed idee is.
Dank voor de reacties allen. Om daar dan maar stapsgewijs op in te gaan:
@Kersje: Ja, de kinderen weten natuurlijk van niks en we zijn er allebei wel over uit dat we dit moeten doen voor de kinderen. Die kijken hier natuurlijk enorm naar uit en 2 dagen voor de vakantie de boel annuleren gaat hun echt een klap opleveren, zijn we bang. We hebben ook afgesproken dat we op die vakantie de shit thuis laten. Dat zal natuurlijk niet makkelijk zijn, maar we zullen dat moeten voor de kinderen.
@Pippeltje: Dat is dan het verkeerde signaal wat je krijgt. Ik heb nooit goed begrepen dat onze ruzies in het verleden ( Die echt niet zo heftig waren of over hele serieuze dingen gingen) zo dwars gezeten hebben. Ik ben meer een open boek, mijn vrouw wat meer een gesloten boek. Zoals ik nu van der begrepen heb, had ze de afgelopen tijd een gigantische chaos in haar hoofd. Verslingerd tussen de verliefdheid die ze nog voor me heeft, de kinderen, de drukte van het gezinsleven en de issues die bij ons de kop op zijn gaan steken de afgelopen 2 maand. Ik heb dat direct willen aanpakken, omdat we allebei aan het begin uitgesproken hadden dat we heel erg veel van elkaar hielden en er uit moesten zouden komen, maar op de een of andere manier hebben we beiden niet onder woorden kunnen brengen hoe we dat graag zien. Wel zouden we naar een relatietherapeut gaan, maar dat werd door haar weer vooruitgeschoven.
@Max88: Zonder mezelf goed te willen praten, het ontstaan van die situatie is natuurlijk veelal aan mij te danken. Maar in die periode waarin we nu zitten heb ik wel echt geprobeerd haar haar ding te laten doen. Maar ook vooral om er met zijn 2en over in gesprek te blijven. Wat zit je dwars, waar denk je aan. Wat wil je. Weet je wel wat je wil? En daarin sloeg ze dan eigenlijk direct dicht, om vervolgens de hele week wel bevestiging te zoeken of ik van haar hield en het tegenantwoord was dan vaak ik ook de wereld van jou. Om dan vervolgens weer avonden lang mij te negeren. Dat handelde ik tot op zekere hoogte, totdat ik dan emotioneel echt niet meer kon en dan legde ik dat op tafel. Dat was dan niet goed en zo kwam er weer ruzie.
@Zonne2017: Dat is niet de bedoeling. Het raakt me tot in het diepst van mijn ziel. Ik heb een heleboel van deze problemen nooit begrepen of gezien. Of dat dan komt doordat ik onwetend ben of dat mijn partner hier geen signalen over gegeven heeft, laat ik dan even in het midden. Overigens neem ik nu de schuld op mij over deze situatie, maar in deze relatie zijn er 2 man geweest die de boel een beetje de boel hebben laten worden. Dat zijn de onderliggende problemen. We hebben de boel een beetje laten verslonzen. Overigens ben ik niet van plan om "kort" mijn gedrag even aan te passen. Om dit nog te laten werken, en die kans is minimaal, zullen we beide moeten veranderen. Als toevoeging op mijn verhaal: Het is ook niet alleen maar ons. Dat maakt dat ik me misschien meer op heb willen werpen als diegene die er voor haar is. Tuurlijk, deze situatie is erg moeilijk. Maar ze heeft ook gewoon een heel zwaar jaar op het werk gehad en het opvoeden van 3 kids daarbij is ook zwaar. Ik zeg niet dat onze ruzie niet de hoofdmoot is, maar allemaal helpt het niet mee. Er is, zoals ik begrepen heb, in haar hoofd nooit een seconde rust geweest om de boel even rustig op een rijtje te zetten. In de ene plaats omdat ik er steeds was om te vragen hoe het ging, wat ze nodig was, etc. etc. In de andere plaats omdat er met 3 kinderen altijd iemand is die iets van je moet. Iemand had haar voorgesteld om een week rust te nemen. Even een week van elkaar weg, even elkaar uitzetten. Om erachter te komen wat we nu echt willen. En daar hebben we het over gehad en daar kwamen we uit dat we dachten dat dat niet nodig was. Afijn, we weten wel beter nu.
Vooropgesteld dat ik niets bagatelliseer. Er zijn echt zaken geweest die we beide beter hadden kunnen aanpakken. Eerder hadden moeten aanpakken. Ik doe ook echt onze relatie en mezelf te kort als ik nu zeg dat we 10 jaar ellende hebben gehad, want we zijn echt maatjes van elkaar. We hebben echt de grootst mogelijke lol gehad 10 jaar lang, ontelbare leuke herinneringen gemaakt. Wij en de kids zijn echt een kliekje, we zitten liever samen op de bank een filmpje te kijken dan dat we apart van elkaar wat gaan doen. Maar sinds 2 maand is er iets geklikt, en dat klikt niet terug. Het lijkt net als ik dit opschrijf dat we een gigantische ongezonde ongelukkige relatie hebben gehad. Maar dat is echt niet waar. Tot 2/3 maand geleden waren we echt oprecht een gelukkig gezin. Eindelijk konden we genieten van de verbouwing van de woning, eindelijk konden we genieten vna die grote blokhut in de tuin. Eindelijk was het tijd om te genieten van elkaar en van de tijd die we nu gingen nemen. En net voor die finishlijn, is het mis gegaan.
Ik moet bekennen dat ik erg veel moeite heb om die vakantie nog plaats te laten vinden, maar omwille van mijn kinderen zal ik moeten. En laten we wel zijn, ergens hoop ik natuurlijk dat die vakantie iets aanwakkert. Dat dat gebeurd, lijkt onwaarschijnlijk. Maar ik ben het mezelf en mijn kids verplicht om dit door te laten gaan.
Op momenten dat het chaos in je hoofd is en je mentaal niet zo lekker gaat is het maken van grote en ingrijpende beslissingen niet aan te bevelen.
Dit heeft grote gevolgen voor jullie allemaal. Als er niet iemand al jaren ongelukkig is en er geen sprake is van geweld of onderdrukking, zou ik toch eerst kijken naar relatietherapie. Als ze heeft gezegd dat te willen proberen, vind ik dat je haar daar best aan mag herinneren.
Hier een beetje een vergelijkbare situatie gehad. Man zag het, voor mij plotsklaps, niet meer zitten. Maar ondernam geen actie, ook veel mixed signals. Afijn, het heeft bijna 2 jaar geduurd, toen kreeg hij een ander en zette hij alsnog de scheiding door. Tot het moment dat er getekend moest worden, toen kon hij dat toch niet. We hebben een doorstart gemaakt, en zijn nu 6 jaar verder en behoorlijk gelukkig samen. Beter dan voorheen, maar bij mij wel met flink wat littekens. Zo lang heen en weer geslingerd, en dan als toetje nog een relatie, dat was voor mij echt heel heftig. Maar mijn moraal is: het is zeker nog geen gelopen race, er kan nog van alles veranderen.
Om te beginnen zou ik niet, zoals jij schrijft, er een streep onder zetten en je emoties parkeren. Juist niet. Laat haar merken dat je er kapot van bent en dat je er alles voor wil doen om het weer goed te maken. Voor jullie kinderen zijn jullie (vind ik) het verplicht om middels therapie de boel te repareren. Mocht dat toch niet lukken, dan helpt therapie in veel gevallen wel de scheiding in goede harmonie door te komen. Dus dat kun je ook als argument gebruiken. Het is dan wel zaak om een echt goede therapeut te zoeken, waar jullie je allebei goed bij voelen. Wij hadden een EFT-therapeut (Emotionally Focussed Therapy). Maar er zijn meer opties. Er hoort bij die therapie ook een boek, Houd me vast (Sue Johnson). Dat boek zou je mee kunnen nemen op vakantie, om samen alvast een begin te maken.
Verder zou ik je willen meegeven dat mijn indruk is dat jij een zeer welbespraakte man bent, en dat je daarmee je vrouw in gesprekken makkelijk overvleugelt. Pas daar dus mee op. Verdiep je eens in gesprekstechnieken. Geen NIVEA (niet invullen voor een ander), gebruik LSD (luisteren, samenvatten, doorvragen) en meer van dat soort hulpmiddelen. Vooral NIVEA is heel belangrijk. Ook vanuit haar. Dingen die gezegd of gedaan worden kunnen bij de ander heel anders binnenkomen dan ze zijn bedoeld. Juist in de vakantie kunnen jullie iedere avond de tijd nemen om rustig te praten. Benut die tijd dus goed!
Inderdaad. je hebt een vlotte babbel; zij is wat introverter en dat maakt waarschijnlijk ook dat zij wat meer opziet tegen therapie. niet in de laatste plaats omdat ze uit ervaring weet dat jij veel overtuigender overkomt.
Vraagt het haar maar eens, hoe dat zit.
Als je echt alles op alles wil zetten moet je wel echt met de billen bloot.
Je ontkent me iets te gemakkelijk hoe het zit (ik baggataliseer niet zeg je meteen) en ik wantrouw je tot nu toe getoonde reflectie.
Op vakantie gaan met dit soort problemen, niet doen. Ik zit in een zelfde situatie en man vond dat de vakantie ons vast goed ging doen maar nee dus, want je zit daar samen en het is niet meer zoals 't was, je hebt zoveel dingen gezegd tegen mekaar die pijn doen, voor de kids op vakantie gaan, ik snap je helemaal maar als je daar zit en alleen maar ruzie maakt dan heb je dus alles erger gemaakt aan 't eind. Los daarvan snap ik niet goed waarom 't niet meer werkt? Heeft iemand iets gedaan, of zijn de gevoelens gewoon niet meer wederzijds of wat 't ooit was? Bij mij weet ik 't probleem, mijn man is vreemd gegaan en heeft heel veel gelogen na 17 jaar huwelijk. Ik koos ervoor hem een kans te geven maar ja los van wat hij gedaan heeft zitten wij in hetzelfde schuitje, er zijn veel dingen gezegd, veel ruzies geweest, gevoelens die op en neer gaan... Een muur om jezelf heen bouwen heeft igg geen zin nu, heb ik ook gedaan, mijn man heeft 't gedaan, 't werkt niet, hou je van haar? Ga er dan voor, dan heb je t igg geprobeerd. Je denkt wss op vakantie kunnen we rustig alles uit praten maar van praten komen ruzies en zeker als je alle tijd hebt maar dat is mijn ervaring.
Om eerlijk te zijn komt haar gedrag mij bekend voor hoe je 't beschrijft, ik wil echt niets suggereren maar zo deed mijn man ook en uiteindelijk ging hij vreemd... Wij waren ook gelukkig dacht ik en opeens was 't mis, maar hij zocht wel konstant bevestiging of ik wel van hem hield. En dan kon hij opeens zo afwezig zijn en gemeen doen. Ik zeg niet dat ze een ander heeft hé maar haar gedrag is echt precies hoe mijn man was, volgens hem achteraf was hij toendertijd boos op me, niet omdat ik iets gedaan had maar gewoon boos op mijn karakter, hij voelde zich niet gewaardeerd en voelde zich ongelukkig terwijl ik dacht dat alles koek en ei was. Volgens hem had hij al in z'n hoofd dat hij bij me weg wou maar zijn affaire deed hem inzien dat hij dat niet kon en niet wilde. Ik wil echt niet zeggen dat ze vreemd gaat natuurlijk maar vind 't gwn zo vergelijkbaar. Mss mist ze iets in jullie relatie wat jij totaal niet door hebt.
ik had eigenlijk besloten om voordat we op vakantie zouden gaan nog even een update te geven en te reageren op jullie reacties. Het ging namelijk de laatste 2 dagen erg goed. Totdat ik der zojuist betrapte op het sturen van een foto naar een ander. Dus safe to say dat mijn gevoel dus niet mis zat.
Triest ook voor je. Hier ook in pre scheiding sinds 15 juli. Zie ander topic Scheiding definitief of niet. Die van mij woont na de mededeling al gelijk ergens anders maar komt niet los van mij. Of ze houdt de deur op een kier om als het niet lukt terug te keren. Komt ook een mannelijke collega op bezoek bij haar en chat veel met hem. Ze zegt kan zo goed praten met hem. Ze had altijd hekel aan hem. Kan alleen zeggen laat het los en kies voor jezelf. Heb hier ook vreselijke moeite mee (zielepijn) maar aanmodderen en als een hondje aan een touwtje hangen is geen optie.
Elpisto schreef op 06-08-2022 om 02:09:
ik had eigenlijk besloten om voordat we op vakantie zouden gaan nog even een update te geven en te reageren op jullie reacties. Het ging namelijk de laatste 2 dagen erg goed. Totdat ik der zojuist betrapte op het sturen van een foto naar een ander. Dus safe to say dat mijn gevoel dus niet mis zat.
Oh wow dus toch....
En hoe nu verder?
Gaan jullie nog op vakantie?
Sterkte!
we zullen moeten. Hoewel ze op dit moment de laatste persoon is waarmee ik dat wil, zal ik moeten. Die kleintjes gaan hier een vreselijke knauw van krijgen na de vakantie. En die wil ik niet nog meer trauma bezorgen. Ik kan die kinderen hun vakantie niet ontnemen. Dat krijg ik niet over mijn hart. We hebben de afspraak dat alles wat mis is even 3 week on hold gaat. Het vreselijke is: we zaten de laatste 2 dagen gigantisch in de lift. Eergisteren riep ze nog hoe blij ze was dat we weer konden lachen en dat ze echt van me hield.