De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Pennestreek schreef op 14-11-2024 om 20:34:
Ach Elpisto, ik vind het zo onbegrijpelijk dat je vrouw weer in die rollercoaster is gestapt. Met achterlating van haar lieve man EN haar kinderen. Want die staan duidelijk niet bovenaan haar prioriteitenlijstje. Niet te bevatten dat iemand zo'n verstandverbijstering kan hebben...
Maar ze is daarin niet uniek. Helaas. Ik ken meer van dit soort gevallen, waarin iemand een volkomen andere persoon lijkt te zijn geworden, bijna van de ene op de andere dag. Inderdaad, met wie ben je dan zo lang samen geweest?? Een mindfuck van jewelste.
En jij komt er wel weer overheen, maar je kinderen, ach, wat moeten die nou toch met zo'n moeder? 'Gezellig' een nieuw gezinnetje vormen met die nieuwe man en zijn kinderen. Bleh. Maar ja, het is wat het is. Nu maar hopen dat het allemaal toch soort van meevalt en ze toch wel rekening houden met de kinderen. Maar daar heb ik een hard hoofd in. En dan ben jij de verantwoordelijke en stabiele ouder. Tegen wil en dank...
Ik vind je enorm sterk overkomen. Veel verwerking heb je denk ik in de eerste ronde al gedaan. En je bent in de afgelopen tijd gegroeid. Gelukkig hebben je kinderen jou.
Ik wens je het allerbeste. En je kinderen natuurlijk ook. Dikke knuffel.
Ik denk dat inderdaad ook. Het verdriet zit hem niet eens zo zeer in de scheiding, een 2e affaire. Ik heb er wel rekening mee gehouden na die 1e keer dat die kans een stuk groter was geworden.
Het zit hem meer in andere dingen. Het is vooral een mindfuck dat ik zo blind ben geweest. Dat ze blijkbaar vanaf dag 1 eigenlijk aan het liegen en manipuleren is geweest, gelet op de verschillende verhalen die her en der nu naar me toe komen. Het voelt een beetje alsof er niet zo heel erg veel echt was aan de afgelopen 13 jaar.
En natuurlijk het gekut met de kinderen. Dat ze mij door de modder trekt richting iedereen die het maar wil horen, daar moet ik echt om lachen. Dat is typisch narcistisch.
Voor de kinderen vind ik het wel een dingetje ja. Ik hoop dat de rust die er nu is, of die er lijkt te zijn, hun ietwat ruimte en tijd geeft om te wennen aan de nieuwe situatie, voordat ze zich echt in dat "nieuwe gezinnetje" stort met die gozer.
