Alimentatie

50/50

Wat ik bij zonder vind aan de situatie dat moeder ook 3 dagen werkt als de kinderen er niet zijn. Ze kan in die week voor meer inkomen zorgen maar wil dat niet?? Vader sponsort dan indirect de vrije dagen van moeder. Daar zou ik niet tegen kunnen.

Ik ook

'Vader sponsort dan indirect de vrije dagen van moeder. Daar zou ik niet tegen kunnen.' Dat wordt zichtbaar en zo geïnterpreteerd als je gaat scheiden, maar het is niet veel anders dan wanneer je nog getrouwd was.

Daarom is de gedachte dat een ouder (moeder) vrijgesteld zou moeten zijn voor zorgtaken ook maar zeer beperkt houdbaar: er komt geen nieuwe visie als het jongste kind naar school gaat (gelukkig komen ze dan tussen de middag nog thuis), noch als ze naar het middelbaar onderwijs gaan (nog harder steun nodig).

Tsjor

Moment van scheiding

De rechter gaat er niet mee akkoord dat iemand op het moment van de scheiding plotseling veel minder blijkt te werken en dus veel minder inkomen beschikbaar heeft voor eventuele alimentatie. Daling van inkomen is alleen geaccepteerd als het onvrijwillige werkloosheid is. Geldt trouwens ook voor later: herberekening maken bij langdurige werkloosheid kan, maar alles als die werkloosheid onvrijwillig is.

'Bovendien hoeft er helemaal geen rechter aan te pas te komen. Het gaat erom wat de echtelieden samen afspreken voor na het huwelijk.' Dan zul je dat toch vastgelegd moeten hebben bij de notaris.

Tsjor

Ook voor de kinderen

tsjor "Bovendien betwist ik het getal niet, maar wel of dat voor kinderalimentatie nodig is."
Ik zou maar niks betwisten als ik jou was, want wij weten het naadje van de kous niet.

Maar in grote lijnen is partneralimentatie ook verplicht voor het behoud van (of niet totaal laten verdwijnen van) de levensstandaard.

Dat gaat over de hoogte van de huur, de kwaliteit van de auto en de frequentie van de vakanties. De kinderen hebben daarvan indirect profijt.
Ja, dat is ook voor de kinderen.

Maar bovendien: het is er ook voor haar want zij heeft voor hém haar baan opgezegd en zijn kinderen verzorgd. Het financiele nadeel dat ze daarvan heeft (verslies anciënniteit o.a.) moet hij compenseren.

"Maakt dat verschil? Enorm.
Allereerst hoeft de ruzie over geld dan niet te gaan via de kinderen: "
Daar vergis je je dus. Levensstandaard is de omgeving waarin de kinderen verkeren buiten KA om. PA gaat dus ook over de kinderen.
Bovendien gaat het met terugwerkende kracht over de kinderen: PA plicht is er alleen als zij zichzelf niet kan onderhouden en/of als scheiden een grote teruggang in levensstandaard tot gevolg heeft.

Die twee zaken kunnen alleen maar waar zijn als tijdens het huwelijk zijn carrière centraal stond en zij niet werkte.

Daarvoor moet hij na een scheiding betalen.

Eigen schuld

ik ook "Vader sponsort dan indirect de vrije dagen van moeder. Daar zou ik niet tegen kunnen."
Als ie nu tijdens het huwelijk ingezet had op haar carrière, dan was dat niet nodig geweest.

M Lavell

'Bovendien hoeft er helemaal geen rechter aan te pas te komen. '

In theorie niet, inderdaad. Maar bij TS duidelijk wel, aangezien hij het niet eens is met de eisen van zijn ex-vrouw. Misschien handig om je bijdragen te richten op de situatie van TS, in plaats van op allerlei theoretische mogelijkheden?

Verantwoordelijkheid

Man is niet verantwoordelijk voor carrière vrouw. Ik neem aan dat beide gelukkige waren met de taakverdeling. Die verandert nu voor beide. Man meer zorgtaken, vrouw meer financiële verantwoordelijkheid. Lijkt mij wel zo eerlijk.
TS heeft nergens gezegd dat niets wil betalen. Hij kan ook een groter deel van de kosten dragen voor de kinderen. Zo blijft hij zelf zijn geld uitgeven.

Bovendien

weet ik niet of ze zo makkelijk de ene week vijf en de andere week drie dagen kan werken in het onderwijs.

Notaris????

"De rechter gaat er niet mee akkoord dat iemand op het moment van de scheiding plotseling veel minder blijkt te werken en dus veel minder inkomen beschikbaar heeft voor eventuele alimentatie. "
Dus zal de PA worden uitgekeerd en als schuld worden toegekend aan de vader die zo plots geheel gekunsteld aan lager wal is geraakt. Ja.
Maar dat is alleen het geval als zij zichzelf helemaal niet kan bedruipen.
Zij gaat als leerkracht aan de slag 3 dagen in de week.

Dus: Als zijn samen in overleg tot een regeling komen waarin ze de zorg voor de kinderen gelijk verdelen door een gelijk aantal dagen voor de kinderen beschikbaar te zijn, dan is dat een volstrekt legitieme afspraak

Daar is geen notaris bij nodig

Mirjam

Er wordt eerst een berekening gemaakt van d ekinderbehoeften en daarvoor wordt eerst het geld verzameld.
Pas als de kinderbehoeften zijn vervuld wordt er gekeken of er nog geld over is na uitvoering van de draagkrachtberekening. als dat een verschil oplevert wordt dat verschil rechtgetrokken en dat is dan de partneralimentatie.
Op dit moment is het populair om te zeggen: ik wil geen PA, en dan vervolgens met enorm hoge bedrage KA te werken. Het lijkt dat alsof je alles voor de kinderen doet, ook de vakanties de woning etc. Helemaal jezelf wegcijferend, alleen maar voor de kinderen. Maar dat klopt niet. Ondertussen woon je zelf ook in een woning, heb je zelf ook te eten en ga je zelf ook op vakantie.

'Die twee zaken kunnen alleen maar waar zijn als tijdens het huwelijk zijn carrière centraal stond en zij niet werkte. Daarvoor moet hij na een scheiding betalen.' Ehhh, dat deed hij tijdens het huwelijk al, elke maand, zo ongeveer alles wat er binnenkomt. Daarvan werden ook haar onderdak betaald en haar levensonderhoud en haar kleren, kapper, vakantie, mobieltje, ziektekostenverzekering etc.

Bij de klassieke verdeling zou je dan ook de redenering kunnen ophangen: zij heeft een baan (zorgen voor de kinderen -en poetsen-), maar ze loopt weg of wordt weggestuurd bij haar werkgever, die haar ook van onderdak en levensonderhoud voorzag. Vervolgens zou je dan toch moeten gaan kijken naar de schuldvraag: is de werkgever nalatig geweest of is de werknemer nalatig? Dat zou dan bepalen wie er iets moet betalen.

Gelukkig hebben we de schuldvraag achter ons gelaten in de juridische afwikkeling.

Tsjor

Je kunt ook

Je kunt ook gewoon de consequenties dragen van je beslissingen. Kennelijk was drie dagen werken door moeder voor beide partners een goed idee. Daar zitten risico’s cq gevolgen aan, en dan is het nogal opportunistisch om die na de scheiding ineens oneerlijk te vinden. Dus niet zeuren, maar gewoon betalen. Het is niet zo dat het allemaal als een grote verrassing komt.

Consequenties dragen

Knurf "Maar bij TS duidelijk wel, aangezien hij het niet eens is met de eisen van zijn ex-vrouw."
Dat klopt, maar de vraag is of dat redelijk is.

Zijn advocaat vind van niet (het bedrag klopt). De argumenten die hij aansnijdt gaan voorbij aan de verantwoordelijkheid die hij heeft ten opzicht van haar. Dat ligt gewoon in de wet vast. Tijdens en na het huwelijk.

Ik ook "Man is niet verantwoordelijk voor carrière vrouw. Ik neem aan dat beide gelukkige waren met de taakverdeling."
Dat is ie wel. Financieel. Staat in de wet. Daar was ie ook gelukkig mee toen hij trouwde.Er gebeurt niets wat hij niet had kunnen weten. Hij heeft er zelfs voor getekend toen hij trouwde.

"Man meer zorgtaken, vrouw meer financiële verantwoordelijkheid. Lijkt mij wel zo eerlijk."
Nou nee. In relatie tot het huwelijkscontract en de wetten zoals die zijn is het zelfs een nogal kinderachtige stellingname.

Phryne, amen

Schemergevecht

tsjor "Op dit moment is het populair om te zeggen: ik wil geen PA, en dan vervolgens met enorm hoge bedrage KA te werken. "
Ik weet niet waar je die wijsheid vandaan hebt en het is ook lastig te controleren. Het is overigens net alsof je je in deze discussie teweer stelt tegen een groot fenomeen.
Iets tegen vrouwen lijkt het.

Tsjor "Helemaal jezelf wegcijferend, alleen maar voor de kinderen. Maar dat klopt niet. Ondertussen woon je zelf ook in een woning, "
Hier doe je bijvoorbeeld alsof het een vrouwenkwaal (complot?) is om PA te berekenen, of levensstandaard onder te brengen bij de KA, maar dat is natuurlijk niet zo.

Het is gewoon de wet en het rechtsprincipe.

tsjor "Daarvoor moet hij na een scheiding betalen.' Ehhh, dat deed hij tijdens het huwelijk al, elke maand,"
Nee. Nog een keer. Hij moet NA het huwelijk betalen. Kennelijk vind je dat niet eerlijk (ieder zijn meug), maar de echtelieden zijn toch echt onder dat rechtsprincipe met elkaar getrouwd. Als hij dat niet eerlijk vindt dan had hij niet moeten trouwen, niet aan een relatie moeten beginnen, geen kinderen moeten verwekken.

Het een hoort bij het ander.

tsjor "Vervolgens zou je dan toch moeten gaan kijken naar de schuldvraag: is de werkgever nalatig geweest of is de werknemer nalatig? Dat zou dan bepalen wie er iets moet betalen. Gelukkig hebben we de schuldvraag achter ons gelaten in de juridische afwikkeling."
Dit is wartaal. Eerst zet je een boom op over een noodzakelijke schuldvraag, vervolgens erken je dat die er niet meer is.
Begin er dan niet over.

Het lijkt erop dat je niet begrijpt dat de wetten zoals deze zijn er niet primair zijn om de zaken tussen haar en hem eerlijk te verdelen, maar om te zorgen dat de maatschappij van al die mood swings geen last krijgt.

Hij (of eigenlijk de veelverdiener) is financieel verantwoordelijk voor haar (of eigenlijk de behoeftige) omdat wij (de maatschappij) in ieder geval niet willen betalen.
Als het aan ons (maatschappij) zou liggen, dan zou zij altijd al haar eigen broek ophouden en zou een scheiding financieel voor haar en de kinderen helemaal niks betekenen.

Maar zolang dat niet zo is, moet de rijkste van de twee voor de armste van de twee + de kinderen opdraaien. Dat kun voordat je gaat trouwen weten. Het is geen verrassing.

Dus

'Dat klopt, maar de vraag is of dat redelijk is.'

Precies. En het is aan de rechter om dat te bepalen.

Dat verandert de regels niet

"'Dat klopt, maar de vraag is of dat redelijk is.'
Precies. En het is aan de rechter om dat te bepalen."
Nee. Je hebt pas een rechter nodig als je blijft stampvoeten. M
Maar een rechter verandert de regels niet dus je kunt ook zonder rechter nagaan of je wensen redelijk zijn.

TS heeft het over "eerlijk" en zorg en financiën willen delen.
Als hij dat werkelijk wil dan kan hij met zijn ex overeenkomen om ook 3 dagen te gaan werken zodat ze inderdaad de zorg delen.
Daar heeft hij geen rechter voor nodig.

Als hij niks wil regelen en blijft stampvoeten dat hij ook niet wil betalen, dan zal het wel van de rechter moeten komen.
Met als resultaat dat hij moet betalen.

3 dagen

Met beide 3 dagen weken kun je waarschijnlijk niet rond komen. Ooit zijn er afspraken gemaakt dat zullen ze nu over moeten doen. Begrijp dat TS het anders een erg eenzijdig verhaal vind. Zijn (ex) vrouw blijft toch ook niet voor hem het huishouden doen?

Te laat

Ik ook "Ooit zijn er afspraken gemaakt dat zullen ze nu over moeten doen. Begrijp dat TS het anders een erg eenzijdig verhaal vind"
Als je trouwt maak je afspraken tussen drie partijen.
De twee echtelieden en de Staat. Je gaat akkoord met de wetten die er voor echtelieden zijn (en zullen komen zelfs).

Het is misschien wel zielig dat TS die afspraken nu niet zo fijn meer vindt, maar de Staat en zijn ex vinden het wel fijn.

"Zijn (ex) vrouw blijft toch ook niet voor hem het huishouden doen?"
Dat moest er nog eens bijkomen zeg.
Maar omdat ze dat gedaan heeft (en dus niet werkte) heeft hij carriere gemaakt en verdient hij dus meer, dus is hij (en niet de Staat) verantwoordelijk voor het boven water houden van haar hoofd.

Dat is dan wel weer lullig

Ik ken verschillende mensen die echt veel alimentatie betalen (2000+ euro), en meestal geen bedankje behalve gezeur. En er staan inderdaad geen huishoudelijke diensten tegenover. Maar goed, na 12 jaar ben je er vanaf en moet de behoeftige voor zichzelf gaan zorgen.

Huh?

'Maar omdat ze dat gedaan heeft (en dus niet werkte) heeft hij carriere gemaakt'

Dat weet je toch helemaal niet? Misschien is ze wel langdurig ziek geweest na jarenlang fulltime te hebben gewerkt, en heeft hij de laatste jaren voor het inkomen, de kinderen én zijn vrouw gezorgd ...

Stampvoeten

'Je hebt pas een rechter nodig als je blijft stampvoeten. '

En jij hebt de indruk dat zijn aanstaande ex daarmee zal stoppen? Want volgens mij doet zij ook geen stapje terug.

Je kan

iemand niet dwingen om vijf dagen te werken, alleen maar omdat je dat zelf graag doet. Zelf kan ik met drie tot vier dagen werk prima rondkomen, ook als mijn man en ik zouden scheiden (ik verdien daarmee heel wat meer dan 1000 euro . Als mijn partner meer wil werken moet hij dat lekker doen, maar dan moet je daar anderen niet mee lastig vallen. Ieder z'n hobby.

Uitrekken

Vanaf 2020 gaat de partneralimentatie naar 5 jaar ipv de huidige 12 jaar.
Nog even rekken en dan pas in januari scheiden kan je heel veel geld schelen.

Waarom zou ze?

"Dat weet je toch helemaal niet?"
Het gaat ook niet om weten. Het is de basisgedachte achter de wet en meestal werkt het zo.
"Misschien is ze wel langdurig ziek geweest na jarenlang fulltime te hebben gewerkt, en heeft hij de laatste jaren voor het inkomen, de kinderen én zijn vrouw gezorgd ..."
Voor die situatie maakt de wet geen uitzondering, want hoebveel theorie en bespiegeling ook, uiteindelijk gaat het gewoon om geld. De veelverdiener van het stel zorgt -ook na het huwelijk- ook voor de kleinverdiener
"En jij hebt de indruk dat zijn aanstaande ex daarmee zal stoppen? Want volgens mij doet zij ook geen stapje terug."
Waarom zou zij een stapje terug moeten doen? Ze staat staat in haar recht.
Hij wil andere regels dan er zijn. Die krijgt ie niet. Ook niet als ie naar de rechter gaat.

M Lavell

'Ze staat staat in haar recht.'

Dat weet je toch helemaal niet? Het kan best dat hij een belabberde advocaat heeft. Die schijnen er vrij veel te zijn in het echtscheidingen-domein.

Het wordt geen 0

Dat weet ik wel.
Hij wil haar dwingen net zoveel te gaan verdienen als hij zodat hij geen alimentatie hoeft te betalen. De wet voorziet niet in die dwang dus dat gaat hem niet lukken.
Door het verschil in inkomen ontstaan er wel alimentatieplichten bij hem.
Daarin staat ze in haar recht.

Of dat 300 euro moet zijn weet ik niet. Maar zo ingewikkeld zijn die berekeningen niet. Als zijn advocaat zegt dat de berekening klopt, dan zal dat wel zo zijn.
Anders kan TS dat nog eens ergens na laten rekenen.

Maar 0 wordt het niet.

Eens met TS

Bij 50/50 co-ouderschap vindt ik het vanzelfsprekend dat beide ouders evenveel werken of dat op zijn minst de alimentatie berekening daarvan uitgaat. In het omgedraaide geval dat wanneer 1 van de ouders geen enkele zorg op zich neemt wordt het tenslotte ook niet geaccepteerd wanneer deze afgekocht wordt met alimentatie.

Geen lieverkoekjes

"Bij 50/50 co-ouderschap vindt ik het vanzelfsprekend dat beide ouders evenveel werken"
Daar is wat voor te zeggen. In dit geval zou TS ook 3 dagen kunnen gaan werken.
"of dat op zijn minst de alimentatie berekening daarvan uitgaat."
Oh, je bedoelt evenveel verdienen?
Tja, daarvoor zijn er teveel verschillen tussen salarissen.

Maar goed, TS heeft niet zoveel aan lieverkoekjes.
Hij moet het doen met wat er nu is.

" In het omgedraaide geval dat wanneer 1 van de ouders geen enkele zorg op zich neemt wordt het tenslotte ook niet geaccepteerd wanneer deze afgekocht wordt met alimentatie."
Ik snap deze vergelijking niet.

Er zijn heel veel gevallen waarin de een (meestal vrouw) alleen de zorg heeft terwijl de ander (meestal de man) alleen maar alimentatie betaalt en voor de zorg of zelfs maar de omgang niet komt opdagen.
Los daarvan zie ik alimentatie niet zo goed als "afkoopbedrag".
De normen die er zijn gaan uit van kosten.

En

kunnen jullie niet een schema maken waarbij de kinderen op de vrije dagen van je ex bij haar zijn, zodat de vrije dagen ook ten goede komen aan de kinderen? Hangt natuurlijk van van alles af, zoals leeftijd van de kinderen, wanneer de vrije dagen zijn en hoe makkelijk er gewisseld kan worden, maar dan heb je misschien minder het gevoel dat je haar vrije dagen aan het subsidiëren bent. Je ex vindt het wellicht ook jammer dat ze vrij is als de kinderen niet bij haar zijn.

Dat ligt al vast

Knurf ik vond deze nog even terug in het draadje

"'Blijkbaar zijn ze overeen gekomen dat dit de rolverdeling was.'

Waarop jij antwoordt "Ze waren ook overeengekomen om te trouwen. Een scheiding doorbreekt die huwelijksovereenkomst,"

Dat heb je echt mis hoor.
Dat je kunt scheiden en hoe de zaken daarna geregeld zijn, staat ook in de wet.
Je tekent ervoor bij het huwelijk.