Zuigeling kwijt na zware bevalling (jeugdzorg in de bocht!!)

Ouders = verdachten

Ik denk dat iedereen zich echt goed moet realiseren dat in dit klimaat ouders per definitie verdachten zijn. Je bent een mogelijke kindermishandelaar, alleen maar omdat je kinderen hebt.
Mijn eigen dochter, nu 13, heeft blijkbaar ook een gebroken sleutelbeentje gehad veroorzaakt door de bevalling. Het arme schaap zat klem met haar schoudertje en is met fors geweld (vacuümpomp) uit mij uitgesleurd. (Veel) later op het CB constateerde men een geheelde breuk. Ze was toen zeker al zes weken of ouder. Ik heb het nooit geweten, en ook nooit gemerkt. Blijkbaar deden we zo voorzichtig met haar (mijn eerste kind) dat ze er geen last van heeft gehad.
De CB-arts, aardig mens, vertelde mij dat zoiets vrij vaak voorkwam. Het was geen enkel probleem, ik was geen verdachte, ik voelde me ook geen verdachte.
Tien jaar later had jongste, toen drie denk ik, zijn armpje gebroken toen hij van een klimrek op een springkussen sprong en verkeerd landde.
In het eerste ziekenhuis (het gebeurde op vakantie) was er niets aan de hand, iedereen was meelevend, ik voelde me totaal niet gek bekeken. Eenmaal thuis moesten we voor een controlefoto naar ons 'eigen' ziekenhuis. Ik er helemaal naïef heen, me van geen kwaad bewust. Ik werd daar zo naar behandeld, wel drie maal ondervraagd, kind ondervraagd, indringend in de ogen gekeken, dat ik me echt schuldig ging voelen. Had ik het echt niet zelf gedaan...? Ik vond dat een heel nare ervaring, in plaats van dat je getroost wordt, want het is ook voor jou als ouder schokkend dat je kind een gebroken armpje heeft, word je verdacht. Heel naar. Als ik eraan denk krijg ik nog een naar gevoel.
Met tweede kind (oudste zoon) naar de dokter omdat hij bij het gymmen zo zweette en snel hoofdpijn kreeg als hij zich inspande. Je bent bang, want misschien heeft hij wel een hartprobleem of zo. Terwijl de anamnese werd afgenomen en zoon de eerste maal oppervlakkig werd onderzocht blijkt hij ook wat blauwe plekken te hebben. Gewone blauwe plekken, op zijn benen, van het voetballen of zo... Ineens werden we zo naar ondervraagd, kind apart, ik apart. Ik heb ook daar nog nare herinneringen aan. Zoon ook.
Ik denk dus niet dat dat het waard is. Ik denk niet dat het doel de middelen heiligt. De schade is zo groot, het verlies van onschuld, de achterdocht, dat is zo groot...
Ik kan me zo goed voorstellen hoe ontredderd, onthutst en vertwijfeld deze kersverse ouders zich moeten voelen. En dan zo'n schijnheilige opstelling van jeugdzorg, het kind moet direct weg omdat er risico op mishandeling is... Alsof dat het enige is, alsof dat zo vaak voorkomt... Ik vind dat het mogelijk moet zijn jeugdzorg aan te klagen in gevallen waarbij ze het mishadden. Wellicht dat voorgaande onderzoeken dan tenminste worden uitgevoerd.
Ik heb ook helemaal niet het gevoel dat dit maar goed is zo, omdat er dan tenminste echte gevallen worden uitgeplukt. Ik vind dit gewoon schadelijk en slecht, voor je vertrouwen in je medemens, voor het vertrouwen van je kind in jou, voor het vertrouwen van je kind in zijn of haar medemens. Ik wil dit niet, ik wil dit anders!
Ik las laatst trouwens ergens cijfers. Nu ging het niet om 100.000 of 80.000 kinderen, maar om 25.000 (vermoedde, geschatte gevallen, ook nog niet bewezen dus...).

Nog een artikel uit de stentor, beleidsomslag?

Het probleem van jeugdzorg
http://www.destentor.nl/special/jeugdzorg/6372081/Het-probleem-van-jeugdzorg.ece

tekst Anne Boer. dinsdag 09 maart 2010 | 10:09 | Laatst bijgewerkt op: dinsdag 09 maart 2010 | 13:50
Tekstgrootte tekst verkleinentekst vergroten
Het schema van de Zorgketen in de Jeugdzorg. Illustratie: Arte Westerbaan

Wie het nieuws volgt, moet de indruk krijgen dat er van alles mis is met onze jeugd en de jeugdzorg. Zijn we het opvoeden verleerd en vragen we het onmogelijke van jeugdzorg? Of is de samenleving veel te kritisch over jongeren, ligt de lat voor opvoeders te hoog en wordt de verkeerde hulp geboden? Verslag van een zoektocht naar antwoorden, die weleens verrassend voor de hand kunnen liggen.
Zie ook:

* Socrates
* Kritiek van alle tijden
* De zorgketen van de Jeugdzorg Groot

Aangezet door steeds meer verhalen over (vermeende) misstanden in de jeugdzorg doet de Stentor onderzoek.

Om te beginnen vroegen we ervaringen met jeugdzorg met ons te delen. Deze oproep van begin januari leverde al bijna 600 reacties op en de verhalen stromen nog steeds binnen, vaak hartverscheurend, zorgvuldig achtergelaten op meerdere A4tjes, soms zelfs met de dramatische oproep, help ons alsjeblieft...

De algemene teneur van die reacties is uiterst negatief en somber. Jeugdzorg doet maar wat en heeft geen boodschap aan de waarheid. De meest gehoorde frustratie is dat jeugdzorg ouders niet serieus neemt. "Je staat buitenspel, telt niet meer mee, wordt niet voor vol aan gezien. Je bent dader of incompetent, niet waard om naar te luisteren. Daar ga je aan kapot", zegt een vrouw over haar ervaring als moeder.

Ze is tegelijk werkzaam als maatschappelijk werker en wil daarom anoniem blijven. "Dat is dus heel dubbel. In mijn werk wordt er wel naar me geluisterd. Ik krijg voor mijn cliënten voor elkaar wat ik persoonlijk niet voor elkaar krijg. Het systeem is ziek, doordat er onvoldoende controle en onvoldoende tijd is. Als je ermee te maken krijgt, word je er zelf ziek van."

Het zijn bittere teksten die niet op zich zelf staan en in reacties op alle mogelijke manieren worden herhaald. "Hoe slecht moeten wij zijn om te accepteren dat onze kinderen onder politiebegeleiding uit scholen worden afgevoerd." Het advies van onze lezers: schrijf ouders niet te snel af, haal kinderen niet te snel uit huis, bekijk veel zorgvuldiger wat het probleem is en los dat zoveel mogelijk op in eigen huis. Ze worden waarschijnlijk op hun wenken bediend.

Jeugdzorg? "Het is een gok", vindt Truus Barendse van Stichting Kinderen - Ouders - Grootouders (KOG). Ze bedoelt, dat je nooit kunt weten hoe het uitpakt. En je kunt het ook heel slecht treffen. Voor de zekerheid schreef ze er een boek over vol. 'De jungle van de jeugdzorg', een overlevingspakket voor ouders die met Bureau Jeugdzorg te maken krijgen. Bedoeld voor 'doorsnee' ouders, dus niet voor ouders die hun kinderen mishandelen of verwaarlozen. Dat KOG dit boek nodig vindt, is veelzeggend. "Want het hoort niet mis te gaan, maar er gaat zo veel mis", zegt Barendse.

Ze vindt dat kinderen veel te makkelijk uit huis worden geplaatst. Advocaten delen die mening. "De maatregel van uithuisplaatsing is van ultimum remedium geworden tot voorbehoedsmiddel voor potentiële schade en dat nog wel op basis van onzorgvuldige werkwijze", schrijft een groep Rotterdamse advocaten in 2008 in een brandbrief. De advocaten zetten ernstige vraagtekens bij veel beslissingen tot uithuisplaatsing. "Wanneer er sprake is van opvoedingsproblematiek of onmacht van de ouders hun kinderen adequaat te begeleiden, is het de vraag of een traumatiserende uithuisplaatsing de beste manier is om kinderen te helpen."

Dat beeld is niet veranderd, vindt Joke den Haan van Kloosterman & Stronks Advocaten. "Je zit als advocaat tegenover een blok van kinderbescherming, jeugdzorg en voogdij en die zeggen allemaal hetzelfde en krijgen door de bank genomen altijd gelijk van de rechter. Je zou als advocaat tijd en geld moeten hebben voor een contra-expertise. Mensen met veel geld kunnen dat laten doen en die overkomt dit soort ellende ook niet."

Ze is zelf bezig met een 'schrijnend' geval over vijf kinderen die in april 2008 uit huis zijn geplaatst. "Inmiddels blijkt uit rapporten dat het gezin een probleem had doordat het oudste kind in huis niet was te handhaven. " De les die zij hieruit trekt. "Jeugdzorg zou veel meer verantwoording moeten afleggen waarom het voor de ontwikkeling van een kind beter is dat het niet bij zijn ouders blijft."

Jeugdzorg wil kinderen helpen en beschermen, zodat ze op een veilige manier kunnen opgroeien. Dat werk is hard nodig, want te veel kinderen leven in een hel. De discussie en kritiek gaat vooral over de grootte van de mazen in het net. De ene keer te ruim, de andere keer te klein.

Jeugdzorg is ook een klein woord voor een omvangrijk en complex geheel. Misschien wel zo complex dat het adequate jeugdzorg in de weg staat. Dat is in ieder geval zo in de ogen van de Nationale Ombudsman. "In de jeugdzorg is van alles mis. De organisatie is onverantwoord complex, de wetgeving ingewikkeld."

Gezinsvoogdij, jeugdhulpverlening, jeugdreclassering, Advies- en Meldpunt Kindermishandeling en Kindertelefoon vormen sinds 2005 in elke provincie en de drie grote steden Bureau Jeugdzorg. In discussies is dit Bureau vaak de kop van jut. Onder toezicht en uit huis plaatsen zijn belangrijke wapens van deze organisatie, maar die worden pas gegrepen als het echt niet anders kan, zeggen de directeuren. De MO Groep, de brancheorganisatie van de jeugdzorg, vindt de kritiek logisch gezien de aard van het werk. "Het is voor opvoeders zeer zwaar als een buitenstaander in het gezin komt en daarmee bevestigt dat ouders zelf niet geslaagd zijn in hun rol als opvoeder."

Er gebeuren heel veel goede dingen in de jeugdzorg en er worden, soms onder uiterst moeilijke omstandigheden, ook fantastische resultaten geboekt, zegt Fokko Witteveen, voorzitter van de Raad van Bestuur van Trias Jeugdhulp. " Het bijzondere van jeugdzorg is natuurlijk dat het om mensen gaat. Iedere interventie staat op zich. Het is niet reproduceerbaar en vermenigvuldigbaar. Iedere cliënt is een unieke cliënt, en iedere hulpvraag vereist een uniek antwoord." Hans Lomans, voorzitter van de Raad van Bestuur van Bureau Jeugdzorg Gelderland, vindt het beeld over jeugdzorg vertekend. "We redden elke dag kinderen. Er gaat veel meer goed dan fout." Er is heel veel verbeterd, vindt ook Paul Nauta, hoofd Onderwijs en Jeugdzorg van het Nederlands Jeugd Instituut. "Vijftien jaar geleden was het een absolute chaos. Hadden we 500 instellingen. Nu zijn het er 45 en hebben we veel meer inzicht. En de meeste ophef gaat maar over een heel klein deel van de jeugdzorg."

Jeugdzorg heeft enorm veel last van de sfeer die is ontstaan. Hulpverleners ontmoeten grote weerstand en steeds vaker zelfs regelrechte agressie. Geen geruststellende basis voor succes dus, vooral ook omdat beide partijen tot elkaar zijn veroordeeld. Nauta vindt dat een gevaarlijke ontwikkeling. "Het wordt ook uitgelokt door de overheid, die te veel wantrouwen uitstraalt. Dat kan zelfs het succes van de nieuwe Centra voor Jeugd en Gezin gaan ondermijnen."

De onvrede blijkt zelfs voedingsbodem voor een nieuwe politieke beweging. De Partij Rechten Kind wil meedoen aan de eerstvolgende Kamerverkiezingen.

Nieuwe media voeden en bundelen de woede over jeugdzorg. Internet barst van de fora waar soms de meest vreselijke beschuldigingen - van kinderhandel, tot nazipraktijken - voorbij komen. Op jeugdzorgbeleid.nl stond lange tijd een peiling over minister Rouvoet. De vraag was: 'vindt u Rouvoet een crimineel en moet hij aftreden?' Ruim 62 procent van de stemmers zei volmondig ja.

Wat meteen opvalt als je de jeugdzorg onder de loep neemt, zijn de opvallende cijfers. Nog nooit zijn er zoveel kinderen onder toezicht en uit huis geplaatst. Het aantal cliënten van jeugdzorg groeit al jaren explosief. De problematiek neemt volgens hulpverleners, in ernst en complexiteit toe.

Ondertoezichtstelling is de meest voorkomende jeugdbeschermingsmaatregel. Het aantal kinderen dat onder toezicht staat is in tien jaar tijd met ruim 40 procent gestegen van 19.445 in 1998 naar ruim 32.000 in 2008. Iets meer dan de helft van deze kinderen wordt uit huis geplaatst en komt terecht in een pleeggezin of instelling. Of op een wachtlijst omdat de vraag het aanbod overstijgt.

Ramingen van Justitie gaan ervan uit dat het aantal onder toezichtstellingen van kinderen tot 11 jaar de komende jaren met 51 procent zal stijgen, vijftig procent meer kinderen uit huis zullen worden geplaatst en twintig procent meer jongeren naar verwachting strafrechtelijk in een jeugdinrichting belanden.

Volgens Bureaus Jeugdzorg wordt de groei verklaard door de roep uit de maatschappij eerder in te grijpen. Dat heeft geleid tot grotere alertheid (van professionals en mensen uit de directe omgeving van kinderen) voor situaties die bedreigend zijn.

Feit is dat een serie dramatische gebeurtenissen met kinderen - zoals de dood van Rowena (Het meisje van Nulde) in 2002 en Savanna in 2004 - leidden tot een ommezwaai. Er werd in 2006 landelijk een Deltaplan gelanceerd om het risico op mishandeling en verwaarlozing van kinderen terug te dringen. " Gezinsvoogden kregen - in ieder geval in theorie - meer tijd per zaak en werden getraind om problemen eerder te signaleren. Ze grijpen sneller in door verplichte hulpverlening aan ouders of door kinderen uit huis te plaatsen", zegt de Inspectie voor de Jeugdzorg hierover in een rapport.

Directeur Martin Dirksen van Bureau Jeugdzorg Overijssel zei het in 2005 zo: " Je kunt beter te vroeg dan te laat zijn. We grijpen liever in terwijl we maar 80 procent van de zaak weten dan dat we gaan wachten tot het fout gelopen is. " Het ministerie van Justitie heeft nog een andere verklaring voor de groei. De ramingen voor de stijging van het aantal jeugdzorgcliënten de komende jaren zijn gebaseerd op de forse toename (44 procent) van de tweede generatie niet westerse allochtone mannen en een afname (12 procent) van de kerkelijkheid. Volgens minister Rouvoet van Jeugd en Gezin, een van de drie ministeries die over jeugdzorg gaat, garanderen deze factoren op basis van historische cijfers de toename van het aantal onder toezichtstellingen.

De cijfers staan in schril contrast met andere getallen. Uit diverse onderzoeken, ook internationaal, blijkt namelijk dat het goed gaat met de Nederlandse jeugd en zijn opvoeding. De problemen nemen eerder af dan toe en in vergelijking met andere landen vallen we in positieve zin op. Hoogstens vijf procent heeft te maken met een opeenstapeling van problemen. Volgens prof. dr. Jo Hermanns (61) is Nederland het opvoeden niet verleerd, maar kan de samenleving nog maar weinig hebben van zijn jeugd. Wat vroeger normaal werd gevonden wordt steeds vaker gezien als fout en hulpverleners staan klaar om in te grijpen. Hermanns is hoogleraar Opvoedkunde aan Universiteit van Amsterdam en daarnaast onafhankelijk adviseur op het terrein van jeugdbeleid en jeugdzorg. Hij waarschuwde vorig jaar in een lezing 'voor de 'zuigkracht' van de hulpverlening, die hij omschrijft als de markt voor 'welzijn en geluk'. "Er lijkt een jacht ontstaan op 'risicogezinnen' die nog geen probleem zijn, maar dat wel zouden kunnen worden. Het gevolg is in ieder geval dat steeds meer kinderen de boodschap krijgen dat er iets met ze is."

Hermanns, hij werkte in verschillende functies in de jeugdhulpverlening, vindt dat een gevaarlijke constatering. Het gevolg is dat de direct verantwoordelijke opvoeders en andere burgers in gezinnen, in scholen en in het publieke domein hun handen er van af trekken en het opvoeden in handen van zogenaamde professionals wordt gegeven. " Kinderen moeten weer opgevoed worden en niet te snel behandeld." Als er hulp nodig is, moeten volgens Hermanns de deskundigen geïmporteerd worden in de opvoeding in plaats van de kinderen geëxporteerd naar voorzieningen.

Jolande Calkoen, jeugdrechter en voorzitter van de werkgroep Kinder- en Jeugdrechters van de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak herkent het beeld dat Hermanns schetst. "Wij zien een tendens van indekken en lagere acceptatie. Niemand mag nog fouten maken en dat leidt tot risicomijdend gedrag. En de tolerantie ten opzichte van gedrag van jeugdigen is gedaald", zei ze onlangs voor een parlementaire werkgroep die jeugdzorg onderzoekt. Calkoen vindt daarnaast dat er in de jeugdzorg meer wetenschappelijk gewerkt moet worden. "Eerst kijken of iets werkt voordat je het invoert en dus niet uit idealisme van alles proberen."

Meer mensen delen dat, zoals Paul Nauta van het Nederlands Jeugd Instituut. Hij stond aan de wieg van de Bureaus Jeugdzorg en vindt dat de prestaties van de jeugdhulpverlening beter zichtbaar moeten worden gemaakt. " Professionals moeten laten zien of hun werk verschil maakt."

Dit voorjaar evalueert de Tweede Kamer de Wet op de Jeugdzorg van 2005. Nu al staat vast dat dit leidt tot ingrepen. Het systeem is niet houdbaar, onbeheersbaar en te duur. Minister Rouvoet wil dat de vraag naar jeugdzorg wordt teruggedrongen. De oplossing die op de meeste steun kan rekenen, is ook de meest voor de hand liggende: het probleem oplossen waar het ontstaat. Minder kinderen uit huis halen, meer hulp in huis brengen. Meer lichte, vrije toegankelijke en goedkoper hulp, minder gespecialiseerde hulp en niet langer dan nodig. Rouvoet zegt hierover: "We moeten jeugdzorg verbeteren door ons te richten op wat we gezinnen kunnen bieden voordat zwaardere en dure professionele hulp nodig is."

"Er is een omslag nodig", zeggen de provincies in een gezamenlijk standpunt. " Uitgangspunt moet zijn dat de meeste ouders/opvoeders zelf problemen kunnen oplossen of leren oplossen."

Truus Barendse van KOG is er blij mee. Ze roept het al jaren, maar kreeg in Den Haag geen steun. " Uithuisplaatsing van een kind moet alleen als het echt niet anders kan en dan het liefst naar een familielid. Het beste is hulp in huis te brengen. Dat kost minder en dan help je bovendien het hele gezin."

Eigen kracht lijkt het nieuwe toverwoord. Dat wil zeggen dat eerst wordt geprobeerd problemen in het gezin op te lossen, met familie en vrienden. Ooit was er voldoende eigen kracht, maar dat is in de samenleving van de 24-uurs economie verloren gegaan. Mensen staan er alleen voor. Daarom moet die eigen kracht georganiseerd worden, zegt Rob van Pagée van de Eigen Kracht Centrale in Zwolle (www.eigen-kracht.nl). Deze organisatie is sinds 2001 bezig aan een opmars en hield al 3.000 zogenaamde Eigen Krachtconferenties om problemen in gezinnen op te lossen. Het werkt altijd en overal, zegt Van Pagée. "Door de kring rondom een ouder en kind groter te maken, haal je de dreiging dat een kind wordt weggehaald weg en gebruik je wat mensen zelf kunnen en dat is echt heel veel." De groeiende praktijk bewijst volgens Van Pagée zijn gelijk. Hij pleit er daarom voor altijd met Eigen Kracht te beginnen. Dat is tot zijn verdriet nu nog niet verankerd in de regels. "Burgers zouden wettelijk het recht moeten krijgen eerst met Eigen Kracht aan de slag te gaan, voordat jeugdzorg het heft in handen kan nemen", vindt Van Pagée. "En als het onverhoopt niet werkt, is er niets verloren. Je kunt altijd nog teruggrijpen op het oude systeem."

Totdat jeugdzorg is bijgestuurd, blijft een toenemend aantal kinderen uit huis geplaatst. Dat leidt tot andere zorgen. Een groot tekort aan gezinsvoogden en een groot tekort aan pleeggezinnen. Waardoor kinderen noodgedwongen op een wachtlijst komen. Het aantal kinderen in pleeggezinnen is de afgelopen tien jaar verdubbeld tot 24.000. De vraag is veel groter dan het aanbod.

Wat dan?

Ik krijg de indruk dat er zo langzamerhand een omgekeerde wereld aan het ontstaan is. Dat hulpverleners bij voorbaat achterdochtig zijn als je kind wat breekt of blauwe plekken heeft. Er moet toch een omslag in het denken plaats vinden, men moet zich bewust worden dat nog altijd veel meer kinderen niet mishandeld worden dan wel. Tegenwoordig lijkt men bijna van het omgekeerde uit te gaan. Als ouder durf je straks al bijna je kind niet meer te laten sporten of buiten spelen uit angst dat er wat gebeurt en je ze kwijt raakt. Ik hoef gelukkig nog maar 8 jaar tot beiden meerderjarig zijn, hoop dat ik zolang uit hun tentakels kan blijven, maar ik zit er serieus over te denken om mijn kinderen aan te raden maar niet aan kinderen te beginnen of eerst naar een ander land te verkassen, het risico dat je ze op enig moment kwijt raakt (en dan bedoel ik niet door de dood) lijkt tegenwoordig wel onevenredig groot te worden.

Wat dan? nou, dat:

Lees het artikel in mijn tweede posting. Dan zul je zien naast van alles wat er nog meer in staat, dat veel professionals uit de jeugdzorgsector hun zorg uitspreken over de huidige tendens. Dat zij pleiten voor minder ingrijpen, minder uithuisplaatsingen als voorzorgsmaatregel (wat nu gebeurt), maar dat zij weer hulp in het gezin willen, dat een hulpvraag weer wordt beschouwd als een normale vraag van ouders en niet als een bewijs van onvermogen waardoor je je kind kunt kwijtraken. De hulpverlening het gezin ín, in plaats van het kind het gezin úít. En als een kind dan onverhoopt toch beter even niet in het gezin kan wonen, dat het dan liefst naar familie gaat.
Dát is wat mogelijk moet zijn, dát is waar we naartoe moeten.

Oude koek mirreke

dat gebeurd al jaren je gelooft alleen teveel in dubieuze bronnen:

Het SCP verwacht een toename van gebruikers van pleegzorg en ambulante zorg. Bij deze laatste vorm gaat het om kortstondige zorg, vaak in de thuissituatie. Het beroep op dagbehandeling en residentiële zorg - waarbij een jongere wordt opgenomen - neemt volgens het SCP straks af. In totaal zullen in 2011 naar verwachting 94 duizend jongeren provinciale jeugdzorg ontvangen. In 2007 telde deze zorg 78 duizend gebruikers.

In de periode 2007-2011 zal volgens het SCP vooral meer gebruikgemaakt worden van ambulante zorg. Het aantal jongeren dat niet opgenomen wordt voor een behandeling, neemt volgens het SCP jaarlijks met negen procent toe. In de pleegzorg valt een stijging van twee procent per jaar te verwachten. "Wat dat betreft is te spreken van geslaagd regeringsbeleid", stelt Stevens. "De zorg moest van de overheid verschuiven van residentieel naar ambulant en pleegzorg."

Mirreke

Ik ben het opnieuw met je eens. Ik vind vooral dit sterk:
'dat een hulpvraag weer wordt beschouwd als een normale vraag van ouders en niet als een bewijs van onvermogen waardoor je je kind kunt kwijtraken.'

Dat citaat van de Mo-groep bevestigt dat het tegenovergestelde, de (nogal normatieve) mening is van de hulpverleners: 'De MO Groep, de brancheorganisatie van de jeugdzorg, vindt de kritiek logisch gezien de aard van het werk. "Het is voor opvoeders zeer zwaar als een buitenstaander in het gezin komt en daarmee bevestigt dat ouders zelf niet geslaagd zijn in hun rol als opvoeder."

Als je hulp vraagt, ben je gezakt als ouder, volgens de branche organisatie. Ik dacht altijd dat hulp durven vragen als dat nodig is, een positieve eigenschap is.

?? paniekberichten

"Wat meteen opvalt als je de jeugdzorg onder de loep neemt, zijn de opvallende cijfers. Nog nooit zijn er zoveel kinderen onder toezicht en uit huis geplaatst. Het aantal cliënten van jeugdzorg groeit al jaren explosief. De problematiek neemt volgens hulpverleners, in ernst en complexiteit toe.

Ondertoezichtstelling is de meest voorkomende jeugdbeschermingsmaatregel. Het aantal kinderen dat onder toezicht staat is in tien jaar tijd met ruim 40 procent gestegen van 19.445 in 1998 naar ruim 32.000 in 2008. Iets meer dan de helft van deze kinderen wordt uit huis geplaatst en komt terecht in een pleeggezin of instelling. Of op een wachtlijst omdat de vraag het aanbod overstijgt.

Ramingen van Justitie gaan ervan uit dat het aantal onder toezichtstellingen van kinderen tot 11 jaar de komende jaren met 51 procent zal stijgen, vijftig procent meer kinderen uit huis zullen worden geplaatst en twintig procent meer jongeren naar verwachting strafrechtelijk in een jeugdinrichting belanden."

Ik weet niet hoe het zit met de cijfers van 2009, daarvoor is het wellicht iets te vroeg, maar zouden die dan dramatisch gedaald zijn ten opzichte van 2008?
Ik doe niet aan paniekberichten lezen, ik lees de cijfers, en ik hoor wel eens wat in mijn omgeving. Ik moet zeggen dat ik uit mijn eigen herinnering geen positieve verhalen ken. Alleen maar verhalen over overmatig ingrijpen, óf verhalen over geen ingrijpen, ondanks aan de bel trekken van omstanders...

Oh, en het citaat komt dus uit dat artikel

dat ik noem in mijn tweede bericht.
Anders, als het allemaal niet zo erg is, wil jij dan een onderzoek noemen met cijfers? Ik zou dat namelijk graag lezen. En ook dat het niet is zoals het nu lijkt, dat iedere ouder verdachte is, en dat IEDER kind dat op een eerste hulp verschijnt in principe wordt gezien als slachtoffer van mishandeling, TOTDAT uit onderzoek of de aard van de verwonding of kwaal blijkt dat dat niet zo is. Dit laatste wordt gepropageerd op de site van Paul Pollman, vertrouwensarts en adviseur van diverse Jeugdzorgafdelingen. Wellicht is het zelfs al protocol in diverse ziekenhuizen.

Tja mirreke

ook het aantal jongeren dat een beroep doet op jeugdzorg stijgt dus die percentages zeggen niets

Komisch ook

"Iets meer dan de helft van deze kinderen wordt uit huis geplaatst en komt terecht in een pleeggezin of instelling. Of op een wachtlijst omdat de vraag het aanbod overstijgt."
Lekkere bron goed onderzoek: de kinderen worden uithuisgeplaats of op een wachtlijst. Dan zijn ze dus niet uithuisgeplaatst he? Wat je zien wil kan je lezen...

De oplossing

De bureaucratie opheffen zodat er meer tijd overblijft voor gedegen onderzoek. Dan wotrden er een stuk minder voorbarige conclusies getrokken omdat er meer tijd voor observatie overblijft.

Hee anders

heb jij dan gedegen onderzoeken met feiten? Ik vroeg het al eerder.
Alleen maar roepen dat het niet zo is bewijst voor mij niets namelijk.

Jongeren die een beroep doen of?

Is het in die gevallen ook jeugdzorg dat zich opdringt? En je hebt ook ons soort gevallen, wij deden een beroep, en het liep volslagen uit de hand, heeft ons en ons kind jaren gekost, en de hulp die we zochten heeft ze nooit gehad. Bedoel je dat soort gevallen ook?

Oplossing

vlinder:"Fouten door bureau Jeugdzorg zijn natuurlijk afschuwelijk maar ik lees wel steeds commentaar maar nooit een oplossing."
Dat komt omdat die oplossing er zo duimendik bovenop ligt. Het is een typisch geval van dûh.
Deze kwestie laat heel aardig zien dat er geen sprake is van consistent en onderbouwd beleid, maar van paniek die met de onderbuik geleid wordt en wordt gevoed door slordige meningen.
Het NFI is in dit geval de 'redding' van dit kind geweest (het mag weer naar huis). En dat komt niet zomaar. Dat komt omdat er net media aandacht is geweest over de enorme fouten die er gemaakt worden bij het diagnostiseren van lichamelijk en seksueel geweld.
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1356219.ece/Diagnose_kindermishandeling_vaak_fout
De brenger van dit slechte nieuws is ook de redder van dit kind.
UIt het artikel:"Ze krijgen hulp van officier van justitie Tromp in Zutphen. Zij doet op aandrang van de GGD, die twijfelt, navraag bij het Nederlands Forensisch Instituut. Het NFI sluit niet uit dat een sleutelbeenbreuk die - zonder herstelweefsel - zichtbaar is na negen dagen niet (ook) veroorzaakt kan zijn door de bevalling'. Die reactie staat zo haaks op eerdere beweringen van artsen in Zutphen, dat Tromp terstond gelast dat de verdachten in vrijheid moeten worden gesteld."
Uit het verloop van deze zaak blijkt vooral de willekeur in het beleid. De mening van iemand bij de GGD maakt verschil. Die persoon kan met die afwijkende mening niet terecht binnen het netwerk waar die persoon zelf werkt (jeugdzorg). Die persoon vlucht richting officier van justitie. Niet de Raad of een of ander deskundig orgaan met betrekking tot kindermishandeling heeft de beslissende stem, maar de officier van justitie.
In het artikel worden eindelijk ook de cijfers voor mishandeling gespecificeerd. 25000 gevallen lichamelijk en seksueel misbruik (aantasting van het lichaam). De rest, met schat 75000 gevallen, staat op het conto van nog veel lastiger aan te tonen geestelijke mishandeling.
Juist die groep is interessant in het ligt van de fouten die er veelvuldig gemaakt worden door jeugdzorg. Die fouten, het in paniek onterecht uit huis halen van kinderen, is ook geestelijke mishandeling.
Het lijkt evident dat het middel jeugdzorg in de meeste gevallen erger is dan de kwaal.
De oplossing?
Doe nou eens gewoon wat er in de wet staat. Doe goed onderzoek, onderbouw de plannen, stel doelen en refereer daar aan. Stop dit gedrag van de olifant in de porceleinkast.
Oh ja, misschien laat dit concrete geval een nog wel eenvoudiger oplossing zien: Geef ouders, kinderen én hulpverleners toegang tot een second opinion.
Groet,
Miriam Lavell

Oplossing van miriam

is kennelijk het kind mishandelt laten worden wat het is zo zielig voor ouders als het kind uithuis wordt geplaatst. Dat voorbeeld voor die sleutelbeen illustreert niet zo goed het tegendeel: mishandeling kan niet aangetoond worden maar ook niet weerlegd. De "fouten" in het onderzoek naar sexueel geweld komen op hetzelfde neer. Tja van incest zijn meestal geen getuigen maar moet je daarom het kind maar niet geloven?
Miriam is duidelijk van de ouderbescherming en kan niet geloven dat er weldegelijk ouders zijn die hun kind mishandelen. Te stellen dat uithuisplaatsing pas kindermishandeling is vloeit logisch uit die gedachte voort: beter elke avond verkracht worden door je vader dan in een leefgroep wonen.

Beter voor wie?

anders, je illustreert de heersende opvatting binnen jeugdzorg weer geweldig. Dank daar voor.
Maar ben je ook in staat om de consequentie van die opvatting te overdenken?
Laat ik eens een voorzet doen.
Anders:"is kennelijk het kind mishandelt laten worden wat het is zo zielig voor ouders als het kind uithuis wordt geplaatst."
Dat heb ik nergens beweerd, maar neem dit eens als uitgangspunt. Is uithuisplaatsen beter voor het kind? Kun je dat onderbouwen?
Anders:"Dat voorbeeld voor die sleutelbeen illustreert niet zo goed het tegendeel: mishandeling kan niet aangetoond worden maar ook niet weerlegd. De "fouten" in het onderzoek naar sexueel geweld komen op hetzelfde neer. Tja van incest zijn meestal geen getuigen maar moet je daarom het kind maar niet geloven? "
Deze redenatie komt neer op 'schuldig tot het tegendeel bewezen is'. Volg 'm eens. Met deze redenatie zouden _alle_ kinderen onder toezicht geplaatst moeten worden. Je kunt nooit bewijzen dat papa (of mama) er niet aan zit.
anders:"Miriam is duidelijk van de ouderbescherming en kan niet geloven dat er weldegelijk ouders zijn die hun kind mishandelen. "
Kennelijk komen jouw gedachten niet verder dan dat of alle ouders verdacht zijn, of niemand verdacht is. Heb je werkelijk geen enkele tussenweg in je plannenboek?
anders "beter elke avond verkracht worden door je vader dan in een leefgroep wonen."
Je stelt het nog sterker, zie boven. Beter verkracht worden in de leefgroep (http://provincie-utrecht.citysite.nl/nieuws/2660870/168_Personeel+jeugdinstelling+Zeist+beticht+van+misbruik.html) dan thuis zijn bij een vader van wie niet bewezen kan worden dat hij van zijn dochter afblijft.
Mijn vraag: voor wie is dat beter?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

"Is uithuisplaatsen beter voor het kind? Kun je dat onderbouwen?" Is opgroeien bij ouders beter voor een kind kan jij dat onderbouwen?

"Deze redenatie komt neer op \'schuldig tot het tegendeel bewezen is\'. Volg \'m eens. Met deze redenatie zouden _alle_ kinderen onder toezicht geplaatst moeten worden. Je kunt nooit bewijzen dat papa (of mama) er niet aan zit." Ik heb het over de situatie waarin aanwijzingen zijn dat een kind sexueel misbruikt is doordat het kind daarover iets loslaat.

"Kennelijk komen jouw gedachten niet verder dan dat of alle ouders verdacht zijn, of niemand verdacht is. Heb je werkelijk geen enkele tussenweg in je plannenboek"
Een typisch geval van de pot verwijt de ketel: Miriam gaat er vanuit dat jeugdzorg altijd zomaar kinderen uithuisplaatst.

"Beter verkracht worden in de leefgroep (http://provincie-utrecht.citysite.nl/nieuws/2660870/168_Personeel+jeugdinstelling+Zeist+beticht+van+misbruik.html) dan thuis zijn bij een vader van wie niet bewezen kan worden dat hij van zijn dochter afblijft." Tuurlijk Miriam kan ik weer stellen dat misschien een verkrachtig door groepsgenoten/leeftijdsgenoot beter verwerkt worden dan een verkrachtig door je eigen vader.

Ervaringsdeskundige?

Ik"Is uithuisplaatsen beter voor het kind? Kun je dat onderbouwen?"
anders"Is opgroeien bij ouders beter voor een kind kan jij dat onderbouwen? "
Beter dan wat? Welk doel moet er gehaald worden? Waarmee moet vergeleken worden?
anders:"Ik heb het over de situatie waarin aanwijzingen zijn dat een kind sexueel misbruikt is doordat het kind daarover iets loslaat. "
Nee, daar heb je het niet over. ZIe nogmaals het commentaar van het NFI. Er is de mening dat er sprake is van seksueel misbruik, maar er zijn geen aanwijzingen voor.
anders:"Miriam gaat er vanuit dat jeugdzorg altijd zomaar kinderen uithuisplaatst. "
Het voorval uit dit draadje én het commentaar van het NFI laten beide zien dat er _geen_ consistente aanpak is. Dat zou je 'zomaar' kunnen noemen. Het is op zijn minst slordig.
anders:"Tuurlijk Miriam kan ik weer stellen dat misschien een verkrachtig door groepsgenoten/leeftijdsgenoot beter verwerkt worden dan een verkrachtig door je eigen vader. "
Oke... tja, dat wist ik niet. Heb je daar onderzoek van, of ben je ervaringsdeskundige?
Groet,
Miriam Lavell

Anders

Wat ben je stellig.

Ik krijg bijna de indruk dat je een nare jeugd hebt gehad. Je weet zo goed wat iemand met een traumamtische jeugd ervaart, dat het bijna niet anders kan dan, dat je het zelf hebt meegemaakt.

Hoe weet jij zo zeker dat een verkrachting door een groepsgenoot minder traumamtisch is dan door je eigen vader? Leg eens uit. Wat is het verschil en waar staaf jij je stelling op?

Sorry had de posting van mirjam niet gelezen

Die vraagt hetzelfde las ik.

Ervaringsdeskundige

Ik hoop dat er geen ervaringsdeskundigen bij jeugdzorg werken die zo verblind zijn dat ze alleen nog maar een zwart-witte irreële vergelijking kunnen maken.

Enfin, maar weer eens een rapport

Nu over de negatieve gevolgen van wonen in een pleeggezin, een Amerikaans artikel weliswaar, maar ach, de schattingen over kindermishandeling in Nederland zijn tenslotte ook gebaseerd op Amerikaanse onderzoeken.
The negative effects of foster care (http://en.wikipedia.org/wiki/Foster_care#cite_ref-19, met bronnen en al)
Individuals who were in foster care experience rates of depression twice as high (20%)as the general population (10%). In a study of adults who were in foster care in Oregon and Washington state, they were found to have a higher incidence of Post Traumatic Stress Disorder (PTSD) than combat veterans with 25% of those studied having PTSD. Children in foster care have a higher probability of having Attention Deficit Hyperactivity Disorder, and deficits in executive functioning, anxiety as well other developmental problems.[14][15][16][17]These children experience higher degrees of incarceration, poverty, homelessness, and suicide. Recent studies in the U.S., suggests that, foster care placements are more detrimental to children than remaining in a troubled home."
Vooral die laatste zin, lees die goed. En ook: (http://www.mobiel-pleegzorg.nl/archief/2008/mo08222.htm)
Heel jammer is dat in dit grootschalige Nederlandse onderzoek in Leiden niet preciezer is gekeken naar kindermishandeling in pleeggezinnen. Residentieel geplaatste kinderen, zwervende kinderen en pleegkinderen zijn op één hoop gegooid. Onderzoek naar kindermishandeling in pleeggezinnen is wel in de V.S. gedaan. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat meldingen van fysieke mishandeling zeven keer zo vaak betrekking hebben op pleeggezinnen dan op andere gezinnen. Seksueel misbruik komt vier keer zo vaak voor en verwaarlozing twee keer zo vaak. Enige vertekening van de feiten kan ontstaan doordat mishandeling eerder gesignaleerd en gemeld wordt ten aanzien van pleegzorgplaatsingen: er zijn in de pleegzorg immers meer contacten met instanties dan bij de opvoeding van kinderen die bij hun ouders wonen. Bovendien is het de vraag in hoeverre de Nederlandse situatie vergelijkbaar is met de Amerikaanse." Die laatste zin vind ik wel grappig, omdat juist Amerikaans onderzoek is gebruikt om een extrapolatie naar de Nederlandse situatie te doen.

Ja en wat ook jammer is

is dat niet gekeken is of het niet zg netwerkpleeggezinnen betreft zeg maar "kenissen" van ouders gevonden door die mooie nieuwe "networkconference" methode

Dat antwoord is makkelijk te geven

"Volgens de kinderarts lijkt het te gaan om een verse breuk, onder meer omdat er geen herstelweefsel is te zien. Bovendien is de breuk volgens de artsen zodanig dat deze niet spontaan kan zijn ontstaan." dat de advocaat vervolgens iemand weet te vinden die het tegengestelde beweert is logisch: in dit soort gevallen kan nooit het een of het ander uitgesloten worden. Uit privacy overwegingen krijgen we niet te horen wat er nog meer gespeeld heeft. Dat zo ik niet zo leuk zijn voor de krant: het verhaal is dat niet smeuig meer maar genuanceerd.

Je liegt

anders:"dat de advocaat vervolgens iemand weet te vinden die het tegengestelde beweert is logisch:"
Niet de advocaat, maar de officier van justitie vond een andere mening op aanwijzen van iemand van de GGD. "Ze krijgen hulp van officier van justitie Tromp in Zutphen. Zij doet op aandrang van de GGD, die twijfelt, navraag bij het Nederlands Forensisch Instituut."
Daaruit blijkt dat er niet alleen niet naar de ouders is geluisterd, maar ook niet naar de eigen jeugdzorgkring. Er blijkt bovendien uit dat een officier van justitie een beslissing van de Raad kan overrulen.
En daaruit blijkt dat het vooral een repressieve strafprocedure is en juist geen kinderbescherming.
Groet,
Miriam Lavell

Anders

Jammer dat je geen antwoord geeft op mijn vraag.

Oliedom

zoals ik van je gewend balk je er weer flink op los. Het OM heeft niets te zoeken bij de gezinskamer. Ouders zijn echter ook verdacht van een strafbaar feit. Probeer je hersentjes nou eens in te spannen en bedenk hoe een strafzaak in zijn werk gaat.

Werkelijk?

Anders: "Het OM heeft niets te zoeken bij de gezinskamer."
Dat heet de familiekamer.
"Ouders zijn echter ook verdacht van een strafbaar feit. Probeer je hersentjes nou eens in te spannen en bedenk hoe een strafzaak in zijn werk gaat."
Van welk strafbaar feit dan?