Zelfmoord

Kaatje, ooit reed ik

om een uur of drie midden in de nacht door Utrecht van mijn studentenkamertje naar een vriend van me die me in nood had opgebeld en had gedreigd met zelfmoord.
Nadat ik uren met hem had gepraat en de dagen daarna veel had gebeld en ik eindelijk, eindelijk iemand van een psychiatrische inrichting te pakken kreeg werd mij verteld dat ik als een marionet naar zijn pijpen had gedanst, dat dit een vorm van aandacht trekken was waar ik absoluut geen gehoor aan zou moeten geven omdat iemand die dit zo meldde nooit daadwerkelijk zelfmoord zou plegen, dat het een vorm van emotionele chantage was, dat ik alleen mezelf er maar gek mee maakte (was ook zo, in die tijd wist ik absoluut niet wat ik ermee moest en voelde me heel schuldig dat ik niet beter kon helpen), en dat de enige die die vriend van mij helpen kon hijzelf was. Enfin, daarna heb ik meerdere identieke hulpvragen van hem daadkrachtig verwezen naar die psychiatrische instelling, ik heb hem zelfs nog eens achterop mijn fietsje ladderzat (hij, niet ik) naar de politie gebracht, in alle haast vlak voor mijn bijbaantje. Enfin, dat was duidelijk: iemand die zo duidelijk aankondigt wat hij gaat doen, doet het niet.
Jaren later werkte ik in een bedrijf met interne strubbelingen tussen de directeuren. Mijn directe baas was een heel bijzondere man, heel bevlogen, met visie die boven zijn directe vak en bedrijf uitging. Heel enthousiasmerend. Op een dag was ik bij zijn secretaresse en kwam hij uit zijn kantoor en om een of andere reden kreeg ik een dikke omhelzing van hem. Ik weet nog dat ik erg onder de indruk was en schrok omdat hij onder dat sjieke pak zo mager en tenger aanvoelde. Diezelfde avond heeft hij zelfmoord gepleegd, in het hotel naast het bedrijf, ook nog eens op een vreselijke manier. Dit kwam aan als een mokerslag, vooral omdat ik ook direct die omhelzing als een afscheid zag en mezelf verwijtte dat ik niet iets had gevraagd of gezegd. NIemand had dit zien aankomen, hij heeft er met niemand over gepraat, hooguit achteraf ga je puzzelstukjes aan elkaar leggen en klopt het allemaal. Maar dat is achteraf.
Moraal: tja ik weet het niet, ik denk dat je elke keer weer gewoon moet doen wat je intuïtie of je hart je ingeeft. Het is ook niet aan jou, het is aan die ander of hij of zij er iets mee doet of niet. Soms is de bewustzijnsvernauwing (het geen uitweg meer zien, of juist nog maar een uitweg zien) al zo ver gevorderd, dan komt niets meer binnen, of misschien nog net wel...

En het moet natuurlijk

'verweet' zijn...

Dat was weer weg ongenuanceerd, sorry

"buiten de boot gaat vallen" kan beter zijn: "buiten de boot zou kunnen vallen". Het komt nu wel heel erg doemdenkerig over, alsof het al een vaststaand feit is. En zo erg ben ik er ook weer niet aan toe

Mirreke: "Enfin, dat was duidelijk: iemand die zo duidelijk aankondigt wat hij gaat doen, doet het niet."

Helaas is dat niet altijd waar.......jaren geleden heeft een vriend van mijn man geroepen dat hij zich van kant ging maken, niemand geloofde hem want "als je het zo duidelijk aangeeft doe je het toch niet". Ze hebben hem gevonden......

Aan de ene kant kan het een vorm van emotionele chantage zijn, maar ik durf dat nooit meer met 100% te zeggen.

Ook wij...

2 keer op korte tijd achter elkaar.De eerste keer wisten we het,het was gewoon wachten op het moment.Je bent machteloos,constant bang.Ik hield zoveel van die persoon,het is meer dan 20 jaar geleden,maar ik mis haar nog steeds.Ook zij zei het gewoon,de eerste keer mislukte.Ik wist dat ze langzaam afscheid van me nam,ze gaf me persoonlijke cadeautjes.Ik wist dat iedere keer ik weg ging dat het de laatste keer zou kunnen zijn.Maar we wisten dat ze het niet volhield.Een paar maanden na haar dood een ander,geheel onverwachts.Ik had hem een paar uur ervoor nog gezien,hadden we nog staan praten,hij had wat tegenslagen gehad,ik dacht nog gelukkig,hij is vrolijk,hij is eroverheen en 's nachts kregen we een telefoontje dat hij er niet meer was.De 2 kenden elkaar ook,gingen met elkaar om.Allebei zagen ze geen uitweg meer,accepteerde geen hulp,het leven was te zwaar.

Phaedra

Je zegt,ook in mijn gezin loert dit gevaar?
Hoe ga je daar mee om?Ook ik ben bang om dit mee te maken.Als het gebeurt zie ik dit echt als een falen van hulpverlenende instanties en de harde maatschappij.

Evenzo

Ja, ook in mijn gezin loert dit gevaar. Alle hulp die mijn kind tot nu toe heeft gehad, heeft niet geholpen. Als 'het' gebeurd, gebeurd het. Ik wil niet leven met de constante angst dat mijn kind een einde aan zijn leven kan maken. Dan heb ik geen leven.

Eigenlijk

Zou ik "iemand die het zo duidelijk zegt" tussen aanhalingstekens hebben moeten zetten. Ik denk zelf niet dat het zo is, zeker nu niet meer. Ik kreeg dat bijna 30 jaar geleden te horen. Misschien ook wel meer om mij te ontlasten. Ik zat er nl nogal mee, om het zachtjes uit te drukken, en voelde me machteloos.
Overigens, degenen die deze dreiging binnen hun eigen gezin ervaren bij een kind: vanaf wanneer werd dat duidelijk? Wist je al vroeg dat dit kind anders was, neiging had tot somberheid oid? Of niet?

mirjam

Mirreke

Onze zoon is een persoon die zwaar op de hand kan zijn. Hij heeft al in zijn peutertijd een negatief zelfbeeld ontwikkeld.
Dat hij suicidaal werd, kwam door een verschrikkelijke juf. Er was sprake van een glijdende schaal, waarbij je eigenlijk niet eens merkt, 'wanneer het mis is gegaan'. In een periode van twee, drie maanden, doofde zijn levenslust uit. Je ziet het op foto's van die periode. Het kringetje om hem heen, van zijn belevingswereld, werd steeds kleiner en kleiner.
Ik geloof dat iedereen suicidaal, depressief of psychotisch kan worden. Sommige mensen hebben een groter kwetsbaarheid op dat gebied, door genetische omstandigheden, maar niemand is er van gevrijwaard.
Ik geloof ook, dat als je eenmaal geestelijk 'onderuit' bent gegaan, zoals onze zoon, je wel een grotere kwetsbaarheid hebt. Omdat hij de gedachte aan zelfmoord al zo duidelijk een rol heeft laten spelen in zijn leven, zal hij dat in een vergelijkbare situatie weer gaan doen, denk ik.
Maar het is altijd goed om de mensen (en vooral je kinderen) om je heen goed in de gaten te houden. Omdat die glijdende schaal er soms zo in kan sluipen. Dus als je afname van levenslust bij iemand ziet, een vermindering van de interesse in zaken waar vroeger wel interesse in was, spanning, verdriet, slapeloosheid, verminderde eetlust. Dan zijn dat signalen waar je 'iets' mee kan gaan doen. Al was het alleen maar voor je eigen gemoedsrust.

Mirreke,

ik denk dat het gezegd is om jou te ontlasten, omdat je jezelf een enorme taak op je schouders had gelegd. Je wilt van alles doen om iemand te helpen, maar je voelt je dan zo machteloos en dat hebben ze gezien.

Een goede vriendin heeft gedacht een vriend te kunnen helpen, terwijl zij er bijna aan onderdoor ging (incl. haar gezin "meesleurend"). Hoe vaak ik haar heb aangegeven aan haarzelf (en aan haar gezin) te denken, ik weet het niet. Ik was machteloos t.o.v. haar, zag haar machteloze gevoel. Hij is toen verhuisd en heeft niet lang daarna zelfmoord gepleegd.

Phaedra,mirreke ,banaantje

Phaedra,zover ben ik nog niet.Ik weet ondertussen alwel dat ik niets kan doen,dat dit in mijn kind zit,maar ik blijf me schuldig voelen.Ik zou willen gillen,roepen .krijsen om de wereld te veranderen.Ik voel me zo machteloos.

Wat banaantje schrijft is precies hoe het met mijn kind ook gelopen is.Zo herkenbaar.Ook een juf op school,ik heb foto's van voor mijn kind naar school ging een vrolijk open gezicht met ogen die schitteren,en van nu foto's met een hele lege,vragende blik.Vanaf het moment dat ik mijn kind los moest laten in de maatschappij(school)ging het mis.Hij ging vragen stellen over de dood,zei bv voor het slapen dat hij het liefst nooit meer wakker wilde worden,dat dood gaan fijn was,dat hij dan geen pijn meer voelde,dat hij ook geen pijn meer wilde voelen.Volgens de deskundige was dit gewoon een manier om zijn gevoelens te omschrijven,maar dat ik het te zwaar opnam.Toch ben ik op een moment op het juiste moment bij hem geweest en nog werd me verteld dat mijn zoon,niet echt gedaan zou hebben wat hij op dat wilde doen.Mensen willen en kunnen het blijkbaar niet geloven.

Wat verschrikkelijk erg!

Een juf! School! Wat vind ik dat vreselijk zeg!
Ik vraag het natuurlijk niet voor niets. Van een van onze kinderen weet ik ook zeker dat hij door een verhuizing een enorme knauw heeft gekregen, en dat zijn vrolijke zelfvertrouwen enorm is aangetast. Nu is hij 12, bijna 13, en bij vlagen maak ik me zulke enorme zorgen om hem...
Bij ons had het idd ook met een juf te maken die geen enkel begrip had voor het feit dat hij in een totaal nieuwe situatie kwam door die verhuizing. (we zijn van Nld. naar Dld verhuisd, en daar kan ik hele verhandelingen over schrijven met als conclusie: doe nooit, nooit je gevoelige kind in Duitsland op school als het ook anders kan.)
Ik denk ook wel dat omstandigheden iets bij je los kunnen maken wat je nooit had gedacht, zoals depressie oid. Maar ik was echt heel benieuwd of je zoiets al jong kunt zien ontstaan, of je het als ouder aan ziet komen, of aanvoelt...
Sterkte meiden!

Wat erg!

Dat is een heel andere vorm van zelfmoord dan waar ik op doelde (de pil van Drion in een uitzichtloze onomkeerbare situatie). Wat lijkt me dit verschrikkelijk om mee te moeten maken met je kind! En als Banaantje schrijft over een leerkracht die zoiets ergs veroorzaakt, word ik helemaal akelig. Je moet je kind elke dag overleveren aan school, je zal dan maar zo'n incompetent mens treffen! Verschrikkelijk!

Heel veel sterkte, en ik hoop dat jullie er allemaal goed uitkomen en dat jullie kinderen er goed bovenop zal komen!

Alweer goed nu hoor

Het is inmiddels alweer vier jaar geleden en onze zoon is er weer bovenop hoor. Hij blijft een gast met een gebruiksaanwijzing, maar het gaat erg goed met hem nu.
Wel is het zo dat de geest een keer uit de fles is geweest bij hem en hierdoor blijft hij denk ik wel een vatbaarheid voor extreem sombere gedachten en wanen houden. Net alsof die weggetjes er nu eenmaal zitten in zijn brein en hij ze dus te makkelijk weer kan vinden.
Het is dus zaak om hem bij de grote veranderingen in het leven, zo goed mogelijk te begeleiden. Gelukkig weten en kunnen wij nu veel meer dan vier jaar terug op het gebied van coachen en gespreksvoeren.
Het stomme is, die juf wil gewoon echt niet zien wat ze aanricht hoor. Hij is niet het enige kind dat grote problemen met zijn stemming in haar klas heeft opgelopen. Op de een of andere manier heeft zij een bitse, valse en venijnige manier van omgaan met kinderen, waar vooral de kwetsbaren grote last van hebben.
Zij vindt dat het aan 'de ouders' ligt. Erg he?

Mirreke

'Overigens, degenen die deze dreiging binnen hun eigen gezin ervaren bij een kind: vanaf wanneer werd dat duidelijk? Wist je al vroeg dat dit kind anders was, neiging had tot somberheid oid? Of niet?'

Ik wist al vroeg dat mijn kind anders was, maar toen nog geen neiging tot somberheid. Dat is iets van de laatste jaren. Ook ik kijk met tranen in mijn ogen naar foto's van mijn kind toen hij klein was: Een vrolijk mannetje, energiek, overal voor in.

Mijn kind schreeuwt om hulp, maar heeft met alle hulp die hij krijgt niet het vermogen om zijn leven te veranderen.

Phaedra

Wat moeilijk!Wat voor antwoord heb jij zelf op de vragen die je hier stelt?Heb jj zelf nooit het gevoel dat het aan de maatschappij ligt waarin we leven.Mijn kind kan zichzelf niet zijn,daarom vindt hij het hier niet fijn.Hij heeft 2 werelden,de echte en zijn fantasiewereld,waarin mensen lief en aardig zijn voor elkaar,daar wil hij naartoe,daar is hij heel stellig in.
Ik ben enorm bang voor de pubertijd.

Evenzo

De vragen die worden gesteld heb ik gekopieerd uit het bericht van Mirreke. Daaronder staan mijn antwoorden.

In het geval van mijn volwassen zoon ligt het mijns inziens niet zozeer aan de maatschappij, maar aan de beperkingen/handicaps die hij heeft. Toch houdt hij zich bewonderenswaardig sterk in zijn - zoals hij het noemt- k*t-leven.

Phaedra.

"Wat drijft een persoon om tot deze wanhoopsdaad te komen? Het leven anno 2011? Het falen van hulpverlenende instanties? Zware schulden die je als loodzware last op je schouders moet meedragen? "

Ik bedoelde deze vragen,hoe denk jij erover??
Het leven anno 2011 is te hard voor mijn zoon,maar ik heb geen idee of dit vroeger anders was.Ik denk dat men vroeger meer begrip had voor elkaar,maar misschien is dat enkel mijn ervaring.Aan hulpverlende instanties hebben we tot nu toe ook niet veel gehad.Soms is gewoon het leven zelf een grote last op de schouders van mijn kind,terwijl hij nog kind hoort te zijn,vrolijk ,zonder zorgen.Mijn zoon vindt ook veel k*t.School,mensen,kinderen,alles.Hij is veel thuis,heeft nu al 3 weken niet gespeeld.Hij wil niet.Laatst was een vriendin van me hier,ze wilde hem opvrolijken,vertelde een grappig verhaal,hij reageert niet,we gingen wandelen,hij liep somber achter ons aan,terwijl hij soms ook enorm kan genieten en alles wil bekijken in het bos.M'n vriendin vond het ook moeilijk,maar als hij een sombere bui heeft helpt niets,hij moet dat zelf oplossen,hij kan ook niet vertellen wat er dan is,of er iets gebeurt is waardoor hij zich zo voelt,dan is het gewoon even teveel voor hem.Het is niet meer zo dat we boven alles opslot hebben en dat ik hem niet alleen naar boven durf te laten gaan,maar als hij somber is heb ik hem altijd nog het liefst in mijn buurt.

Vreselijk

Hij leek juist weer iets beter te zijn, die ochtend. Ik had hem gestimuleerd om toch maar weer naar therapie te gaan, in de kliniek waar hij vorig jaar al opgenomen was geweest, want hij bleef alleen nog maar hele dagen in bed liggen. Hij zei dat hij dat zou gaan doen. We maakten grapjes over het feit dat hij nat zou worden op de fiets. Ik ben naar kantoor vertrokken, de jongens naar school. Hij heeft hun bedden nog afgehaald en het beddengoed in de wasmachine gestopt. En toen besloten dat hij niet meer wou.
Ik werd gebeld op mijn werk, door de politie, die de voordeur had open gebroken en hem bewusteloos op bed had gevonden. Op het nippertje op tijd. Ze waren gewaarschuwd door zijn psych, die op de een op andere manier argwaan had gekregen. Een heel erg wonderbaarlijk toeval, dat hem het leven heeft gered. Anders had onze jongste zoon, die als eerste thuis kwam uit school, hem dood in bed gevonden.
Ja, hij was (weer) zwaar depressief maar nee, we hebben het niet zien aan komen.
Het ergste vond ik nog dat hij, eenmaal weer 'bij' in het ziekenhuis, helemaal geen spijt betoonde. Zat rechtop in bed, bevelen te geven aan zijn broer, die mee was op bezoek en helemaal emotioneel aan zijn bed zat. Ik vond dat hij ernstig hulp nodig had en opnieuw opgenomen moest worden in de kliniek. Helaas dacht hij daar zelf anders over en was binnen een paar dagen al weer 'buiten' (breek me de bek niet open over de geestelijke gezondheidszorg.
Voor mij en de jongens was het echter te zwaar geworden. En dus heb ik, na meer dan 20 jaar moeizaam huwelijk, toch moeten opgeven. Hij is nu al weer zo'n 2,5 jaar mijn ex. Gelukkig is hij, nu hij alleen woont en geen verplichtingen (naar het gezin, hij werkte al vele jaren niet meer) of verantwoordelijkheden (de kinderen wonen volledig bij mij) meer heeft al een tijdje stabiel. Ik denk ook dat hij nu meer genegen is om de behandeling te accepteren en de juiste medicatie te slikken.
Ik heb hem los moeten laten, een lang en moeilijk proces, waarbij de angst blijft. Want wat hij heeft valt niet te genezen, hooguit met veel moeite enigszins stabiel en leefbaar te houden. Zijn geest 'flappert' en is elk moment weer anders. Heel moeilijk ook voor de jongens (inmiddels bijna 12 en 17). Maar gelukkig heeft hij, zover wij weten, geen poging meer gedaan. We kunnen alleen maar hopen dat het zo blijft.