Zelfmoord

Geen idee

Ik weet niet of het alleen externe factoren zijn. Ik kan me zo voorstellen dat depressie ook mee kan spelen.

Uitzicht

Ik ken ook verschillende mensen in mijn omgeving die zelfmoord hebben gepleegd. Ook persoonlijk. Het is enorm moeilijk om je in hun gedachten te verplaatsen. Als je de situaties probeert te begrijpen heb je meestal het gevoel:"dit was toch niet nodig geweest? Waarom veranderde je niets aan je leven, morgen kan het leven weer mooi zijn?"
Een zware depressie, het gevoel geen toekomst te hebben, uitzichtloos leven zonder het gevoel er nog zelf iets aan te kunnen verbeteren.

De ene persoon had voor de buitenwereld een prima vrolijk leven. De ander een ernstige handicap. Een puber met depressieve gedachtes die als peuter/kleuter al somber was, een einzellganger zogezegd. Weer een ander die ellende in de familie niet kon verwerken.
Weer een ander kreeg zijn eigen leven ondanks leuk gezin niet op orde.
Er zaten mensen bij die geen hulp vroegen, er zaten mensen bij met al lange tijd hulp waar het soms tijdelijk wat beter mee ging. Althans, dat leek zo, bleek achteraf.
Falende hulpverlening? Ik denk serieus dat als de plannen om zelfmoord te plegen zò sterk aanwezig zijn niets of niemand dit kan voorkomen.
Bij een lichte depressie of af en toe sombere gedachten kan een lief familielid/vriend/hulpverlening je uit het slop trekken. Maar bij een ernstige depressie waar alleen sombere gedachten overheersen kan je, denk ik, alleen jezelf redden.

Uitzichtloos

Volgens mij is de grote 'boosdoener' bij zelfdoding het ontbreken van uitzicht op een betere situatie. Als iemand weet dat de situatie en bijbehorende gevoelens tijdelijk zijn, is het nog te overzien. Maar het gevoel van "Dit gaat nooit meer over' maakt het zo zwaar.
Hoe die gevoelens ontstaan lijkt me per persoon verschillend. Maar ik denk niet dat het tegenwoordig meer is dan vroeger. Het komt nu op je pad daardoor lijkt het zo.

Daarnaast vind ik het bij pubers erg lastig. De hersenen zijn nog niet volgroeid heb ik me laten vertellen. En juist het verder vooruitzien, het zien en weten dat alles altijd anders wordt en altijd overgaat wordt als laatste volledig ontwikkeld.

Heb je zelf wel hulp in je gezin?

Waan

Heel veel factoren kunnen een rol spelen, maar uiteindelijk overheerst de gedachte dat iedereen beter af is als je dood bent. Zo simpel is het.
Dus er is niets om voor te leven, en niet leven is niet alleen voor jezelf maar ook voor iedereen om je heen de beste oplossing.
Heb zelf in die situatie gezeten. Uiteindelijk ben ik er sterker door geworden, het is niet teruggekomen en ik ben ook niet bang dat het terugkomt. Ik voel me nu beter dan ervoor. Ik heb geen poging gedaan, althans ik ben niet tot een uitgevoerde poging doorgegaan. Ik heb wel een paar maanden met de plannen rondgelopen.
Ik vind preventie enorm belangrijk, het onderwerp gaat me heel erg aan het hart. Als ik anderen erover hoor praten dan mis ik vaak het besef dat iemand die suicidaal is niet per se uit wanhoop kiest. Het kan ook uit overtuiging. Wat ik daarmee zeggen wil is dat het denkproces zo verwrongen is dat het voor buitenstaanders moeilijk te volgen is.

Vaak gaan buitenstaanders bijvoorbeeld in gesprekken in op dat het toch later weer leuker kan worden in het leven, of dat ze niet snappen dat je het je familieleden aan zou willen doen. Maar dat zijn helemaal geen argumenten die aankomen, want ze gaan voorbij aan het beeld van "probleem" en "oplossing" die de suicidale persoon heeft. Die is zo overtuigd van zijn eigen minderwaardigheid, machteloosheid en waardeloosheid. Dat kan de buitenwereld zich niet voorstellen.

Precies ed

De dochter van mijn vriendin is regelmatig suicidaal. En juíst de gedachte dat ze haar moeder ongelooflijk veel verdriet zal doen als ze het uitvoert, doet haar denken: zie je wel. Wat ben ik toch een waardeloze niksnut. Het énige wat ik kan is mijn moeder verdriet doen. Nou, fijne meid ben ik. Ze heeft nóu al zoveel verdriet en zorgen en zelfs als ik er niet meer ben is ze verdrietig. Wat ben ik toch een misbaksel. Het mensje zo verdrietig maken, ik deug ook echt helemaal nergens voor. Enzovoort.

In- en intriest.

Tirza

Tirza

Bij mij ging het dan ongeveer zo, dat ik dacht dat mijn moeder nú verdrietig was en straks niet verdrietiger kon zijn dan nu, althans, dat ze een beter leven zou hebben zonder mij. Zelfs met het verdriet. Ik was ervan overtuigd!
Ik schrik trouwens wel van de gedachte dat ik indertijd nooit aan mijn moeder heb gedacht, alleen aan mijn man en kind. Mijn moeder was gewoon totaal van de radar. Mijn beide ouders eigenlijk. Ik dacht vooral dat de baby en mijn man beter af waren zonder mij.

Ik heb in die tijd ook nog een website over PPD en PPP bezocht, en daar stond dat deze vrouwen vaak een heel laag zelfbeeld hebben. Het staat me nog helder voor de geest dat ik toen dacht "Wat naar voor die vrouwen, dat lijkt me echt heel vervelend, dat je gewoon een prima vrouw bent die denkt dat ze waardeloos is. Ik heb dat niet, ik herken het echt totaal niet van mezelf. Ik bén namelijk waardeloos en ik besef dat ook. Dat is iets heel anders". Ik baalde er wel een beetje van, want verder herkende ik wel het een en ander op die website. Maar dit dus echt niet. Jammer, moest ik weer verder zoeken voor hulp.

Dat was echt een sleutelmoment voor mij, later dan, toen ik besefte dat dat dus gedachten zijn van iemand in een waan.
De mate waarin je jezelf voor de gek kan houden is "waanzinnig"- echt!

Oh trouwens, wat jij over die dochter van je vriendin schrijft is ook een klassieker. Als mensen depressieve gevoelens proberen weg te praten dan blijft de depressieve persoon achter met de logica dat hij/zij inderdaad niet deugt omdat hij/zij er niet zo over kan denken. Alles wordt zo gedraaid dat dat gevoel van falen wordt versterkt.

Wat dan wel

Ik vind het zelf zoo moeilijk. Onze zoon heeft ook een periode gehad, waarin hij vond dat hij beter niet kon bestaan, beter niet geboren had kunnen worden en dat hij er beter maar een einde aan kon maken. Hij heeft weleens op het punt gestaan om dat ook te doen, maar gelukkig weerhield de gedachte aan zijn broertje hem ervan.
Wij stonden als ouders er zo machteloos bij. Als ik er nu aan terug denk, draait zijn hart zich weer om in de borst. Van de psycholoog leerden wij wel om niet met veel emotie te reageren, om zakelijk proberen te blijven. Wel konden we zeggen: 'dat zou dan wel het ergste zijn, wat ons als jouw vader en moeder zou kunnen gebeuren.'
En verder zijn we heel hard aan de slag gegaan om de omstandigheden waarin hij verkeerde te verbeteren.
Maar denken jullie dat er nog andere dingen zijn die je als ouder/familielid/vriend kan doen, als iemand kampt met zulke wanen/gevoelens? Ik weet nog, dat ik toen ben gaan zoeken op internet, maar kon niets vinden, wat mij hielp om een goede manier van reageren te vinden.
Ik weet nog dat ik in de vele gesprekken die wij met zoon gevoerd hebben, vaak het gevoel had, dat ik het verkeerde zei, dat wat ik zei het alleen maar erger maakte, zijn negatieve zelfbeeld versterkte. Zo moeilijk.

Wat mij hielp

was een psycholoog die ik al van vroeger kende, en die me kon uitleggen hoe zo'n waan werkt. Ze bestreed niet mijn gedachten maar het lukt haar om mijn oog ervoor te openen dat een mens vast kan zitten in zijn gedachten.
Ze besteedde er verder heel weinig aandacht aan, maar zei wel precies het goede.

Ooit gehoord

Mijn moeder had een vriendin die ook suïcidaal was en die was depresief in op en neer gaande lijn...Uiteindelijk heeft ze ook zelfmoord gepleegd (na járen..). Die had 3 dochters en in 1 van die goede 'tijden' vertelde ze aan mijn moeder dat 1 dochter altijd sprak in termen als "Ik kan je niet missen, dus dat doe je niet." Of : " Ik houd van je zoals je bent." Nooit in termen zoals ED al aangaf van " Je kan me dat verdriet niet aandoen..." Maar meer alsof de dicsussie gesloten is, ik (!!) vindt het zo en als jij daar anders over denkt is dat mooi dom of je ziet het gewoon niet helder, maar zó ís het.
Die dochter was ook een type dat wel een besliste houding en uitstraling had....
En door die besliste houding en de manier waarop ze praatte wist ze meerdere keren tot haar moeder 'door te dringen' in ieder geval in zoverre dat haar moeder hulp zocht en vond en weer wat zeer prettige jaren had. Dat het uiteindelijk toch spaak is gelopen was dan ook omdat die vriendin toen haar depressie zo wist te verstoppen dat niemand door had dat het weer zo ver was.......
Ik hoorde dat verhaal toen, toen die vriendin het aan mijn moeder vertelde en dat maakte diepe indruk op mij. Op de een of andere manier heb ik het in mijn oren geknoopt zo van........stél dat ik het ook tegenkom van zo dichtbij dan moet je dus zó je opstellen, praten....
groeten albana

Nee albana

Dat moet niet. Dat dat een aantal keren bij die ene vriendin gewerkt heeft, wil niet zeggen dat het zo moet. Het is een afschuwelijke zoektocht waarvan ik hoop dat ik die nooit mee hoef te maken.

Tirza

Epidemie

Ik zie suicidaal zijn als een ernstige ziekte. Net zo eng en gevaarlijk als kanker of hartfalen of een beroerte. Het frustrerende ervan is het ongrijpbare erin.

Onlangs las ik het boek 'The Tipping Point' waarin ook uit de doeken gedaan werd hoe je soms in omgevingen een soort suicide-epidemiën lijkt te hebben (overigens staat daar ook een heel interessante uitleg over hoe en waarom mensen gaan en blijven roken).

Ook goed

Het is in ieder geval een manier die misschien bij sommigen zou kunnen doordringen..................het zou mij in ieder geval een handvat geven om iets te kunnen zeggn zonder te vervallen in dingen die iedereen al zegt.
groeten albana

Phaedra

In mijn directe omgeving heb ik helaas ervaren hoe een vriendin het geprobeerd heeft. Een hoofdreden hiervan was dat ze het gevoel had onzichtbaar te zijn. Ze stond overal buiten. Ze deed er niet meer toe. De stap naar dat waarmaken is dus op een dag toch genomen en gelukkig mislukt. Ze heeft er een flinke tijd over gedaan om weer terug naar huis te kunnen, maar daar is ze nu wel en ze lijkt weer gelukkig te worden. Met behulp van therapie en na beslissingen genomen te hebben waardoor er een last van haar schouders viel. In haar situatie vind ik niet dat 'instanties' gefaald hebben.

Vreselijk complex

Dit draadje raakt mij recht in mijn hart. Zelfmoord is een complexe theorie aan gevoelens en emotie's. Ik blijf het triest vinden dat mensen die zelfmoord plegen na jaren worstelen geen uitzicht zien en gedwongen zijn om op een gruwelijke manier een einde te maken aan hun leven. Er rust vaak een enorm taboe op en in mijn ogen maakt dat het nog moeilijker voor iemand met een doodswens.

Je praat er niet makkelijk over (toen ik het na 20 jaar vriendinnen zijn tegen een goede vriendin vertelde, ik zat echt op de bodem, reageerde ze boos, ik hoefde niet aan te komen met die shit en moest maar normaal doen, einde vriendschap en sindsdien praat ik er nooit meer over, met niemand)

Mijn hart gaat iig uit naar een ieder die zo lijdt onder het leven of de situatie dat alleen zelfmoord nog het lijden kan stoppen. Ze zijn vaak zo eenzaam in hun gevoelens en gedachten dat de dood alleen nog maar meer als verlossing lonkt. Ook denken mensen met een doodswens vaak dat iedereen beter af is onder hun. Ik heb er eigenlijk heel veel over te vertellen maar wat mij het meeste raakt is het onbegrip, de gedwongen vreselijke midellen en de eenzaamheid die deze mensen moeten ondergaan, vreselijk!

Zelfmoord is niet laf (duik maar eens van een flat of slik maar eens lukraak gif of medicatie) het is een afschuwelijke manier van gedwongen levenseinde omdat alternatieven ontbreken die er wel voor fysieke terminalen zijn. Ook vind ik het geenszins egoistisch, ik vind het eerder egoistisch dat hun omgeving ze manipuleren met kreten zoals; dat kun je niet maken tov, denk aan, die en die zou er zooooveel verdriet van hebben.

Juist die mensen die ze zouden moeten sparen steunen, of erger nog ontwijken, de mensen met een doodswens in het dagelijkse leven. Wie is er dan egoistisch? Wie is er dan laf? Ik wil hier geenszins oordelen mee vellen, slechts begrip kweken voor mensen met een doodswens. Hoe anders zou het zijn als zij konden kiezen voor euthanasie en begrepen en gesteund humaan afscheid konden nemen van hun geliefden.

Om ze gedwongen voor de trein te laten springen of van een flat af te laten duiken doen we ze tekort en trappen we ze ook nog eens flink na. En dan zijn de nabestaanden het slachtoffer van die laffe egoist. Natuurlijk zie ik ook de andere kant, dit was even gechargeerd. Maar ik denk/pleit/voel nu even vanuit een levensmoede ziel.

Er zitten meer haken en ogen aan die ik me ook terdege besef, dus val me aub niet aan maar sta open voor deze problematiek. Ik denk wel degelijk dat het ook een maatschappelijk probleem is. Zelfmoord is yuk, not done, laf, zwak etc. Nee, de kern van zelfmoord is eenzaamheid en onbegrepenheid, gebrek aan perspectief en vaak een laag zelfbeeld die met dat soort reactie's gevoed worden.

Mijn hart breekt bij de gedachte dat iemand op zo'n gruwelijke eenzame wijze aan zijn eind moet komen. Mijn neefje was 21 toen zijn vader hem vond, hangend aan het ijzeren geval (sorry, naam even kwijt, zo'n ding waarmee je je keukenraampje kan stellen) van het keukenraampje. Ook hij had meerdere keren aangegeven het leven niet meer te zien zitten, het werdt niet serieus genomen (kreet om aandacht) en de ouders deden wat ze konden. Onnodig te vermelden hoe verwoestend dit is geweest voor de nabestaanden.

Iemand die aangeeft over zelfmoord na te denken moet ALTIJD serieus genomen worden. Die het zeggen doen het niet is allang achterhaald. Neem het serieus en als je er zelf niks mee kunt schakel hulp in, doe iets. In het beste geval toon je begrip, liefde, onmacht. Maar wijs ze nooit af!

Je hoeft niet depressief te zijn

Ik loop al sinds Phaedra dit onderwerp begon te malen of ik dit ga schrijven. Undercover zorgt ervoor dat ik het ga doen.
Allereerst wil ik duidelijk maken dat ik niet depressief, psychotisch, schizofreen ben of een stoornis heb waarbij (dreiging met) zelfmoord vaker voortkomt. Ik ben een oudere vrouw met een chronische lichamelijke ziekte. Daarmee kan ik oud worden, maar wel met steeds meer aanpassingen. Ik heb kunnen werken, maar werd werkloos. Om toch inkomen te hebben, heb ik werk aangenomen dat eigenlijk veel te zwaar voor me was. Het gevolg was dat ik fysiek flink achteruit ben gegaan en ook psychische problemen heb gekregen. Hierdoor heb ik extra hulp en begeleiding nodig. Daar ben ik heel dankbaar voor!
Helaas lijkt het er steeds meer op dat ik deze extra hulp en begeleiding ook op langere termijn nodig zal hebben. Maar hier gaat enorm op bezuinigd worden. Mijn PGB raak ik sowieso kwijt en in theorie zou ik daar wat anders voor moeten terugkrijgen, maar de praktijk is vaak anders.
Ik zal over een tijdje waarschijnlijk ook bijstand moeten vragen. Daar gaat ook op bezuinigd worden. Op de toeslagen wordt ook bezuinigd. Ook op de zorg wordt bezuinigd. Omdat ik tegenwoordig ook te maken heb met de GGZ, zal ik daar ik de toekomst ook extra voor moeten betalen, want een psychologiche of psychiatrische aandoening is een luxe probleem. Medicatie blijft waarschijnlijk wel vergoed, maar mijn eigen bijdrage heb ik in het voorjaar al uitgegeven en gaat ook omhoog. Fysiotherapie wordt minder vergoed en beperkter aangeboden. De huren blijven stijgen, net als de overige vaste lasten, waar we niet zonder kunnen.

De eerstvolgende jaren red ik het nog wel. Maar op langere termijn? Kan ik met de AOW, waar vast ook flink in gesneden zal worden, nog wel leven? Is er dan nog wel plaats in een bejaardaghuis of verzorgingshuis? En wat is dan de eigen bijdrage en de bijkomende kosten, zoals een extra douchebeurt of iets vaker verschoond worden?

Ik wil absoluut niet nu al "gekke dingen" gaan doen. Ondanks mijn beperkingen geniet ik van het leven, ook al lever ik op allerlei zaken steeds meer in. En wie weet wordt de soep minder heet gegeten dan die wordt opgediend.
Maar als ik héél eerlijk ben, zou het mij nu al veel rust geven als er een pil van Drion bestond die ik kon nemen als het water zo hoog is gekomen dat normaal waardig leven niet meer mogelijk is.
Als het ooit echt zover komt dat ik schulden moet maken of mijn basisbehoeften (wonen, zorg, gezond eten) niet meer kan betalen, wil ik er op een waardige manier een eind aan kunnen maken. Ik wil ook niet eindigen als een gemeenschapsgeld verslindende burger waar niemand wat aan heeft. De gedachte dat het mogelijk is de regie in eigen hand te kunnen nemen, zou me nu al heel veel rust kunnen geven.

Hee granny

Ik zou dolgraag iets voor je betekenen als je wilt, Op alle gebieden, dus ook helemaal blauw gaan op Teeuwen of meedenken ovr een topshot (als er maar handgebrouwen alcohol inzit ivm de waardigheid ofzo gnagna. Lief en leed, je kent het. Ik begrijp je en zou graag contact met je willen als je wilt,

Gtoet (bedoel lieve groet ,maar dat is tegenwoordig ook zo sneu

Granny

Je kunt het ook omdraaien: ipv Ik wil ook niet eindigen als een gemeenschapsgeld verslindende burger waar niemand wat aan heeft. - wordt het dan: Ik mag de gemeenschap geld kosten omdat ik dat waard ben ondanks mijn beperkingen.

Kaaskopje

Raak!

Undercover

Dank je voor je posting. Ik heb iets om over na te denken.

Tirza

Kaaskopje, puck, undercover

Kaaskopje, mooie woorden, en ik sta er zelf ook achter. Helaas zijn er steeds minder mensen die daar zo over denken. En ook al ben ik positief ingesteld, het is niet fijn om steeds afhankelijker te worden van een samenleving die daar steeds minder op zit te wachten, omdat je dan niets bijdraagt aan de economie en de bezuinigingen dwars zit. Ik heb mijn waardigheid en mijn eigenwaarde, en ik zit er niet op te wachten gedoogd te worden als profiteur die uit de (steeds legere) gemeenschapsruif mag mee-eten en eigenlijk gewoon wat meer zijn best moet doen.
Ik wil benadrukken dat ik nu niet denk aan het einde. Daarvoor zijn mijn kinderen nog te afhankelijk van mij en geniet ik zelf nog van alle dingen die het leven me biedt, maar de toekomst is helaas heel erg somber, niet alleen financieel, maar ook wat mijn gezondheid en de zorg betreft, en helaas ook de respectloze houding van deze samenleving en de regering ten opzichte van mensen die het niet meer goed redden zonder "overheidssteun".
Misschien keert het tij over een paar jaar, ik hoop het echt! Maar zoals het er nu naar uit ziet hoop ik stiekem wel eens dat het voor mij afgelopen is voor ik 65 ben, want ik weet dat ik niet op deze manier oud wil zijn, ook al heb ik het leven nog zo lief. Of misschien wel: juist omdát ik het leven lief heb.
Undercover, bedankt voor het aanbod, maar het is voor het eerst dat ik dit hardop uitspreek en ik wil er voorlopig nog niks mee doen, daar is het nu nog veel te vroeg voor. En de bekentenis kunnen doen is voor mij eigenlijk al even genoeg.

Typisch granny

Op de een of andere manier zit dit in je hersens verankerd: "het is niet fijn om steeds afhankelijker te worden van een samenleving die daar steeds minder op zit te wachten, omdat je dan niets bijdraagt aan de economie en de bezuinigingen dwars zit. Ik heb mijn waardigheid en mijn eigenwaarde, en ik zit er niet op te wachten gedoogd te worden als profiteur die uit de (steeds legere) gemeenschapsruif mag mee-eten en eigenlijk gewoon wat meer zijn best moet doen."
Zoals jij het omschrijft voor jezelf, klinkt het zo logisch, geen speld tussen te krijgen. Niets hersenspinsels, gewoon de waarheid.
Maar, en dit is écht een grote maar, met hoofdletter: Maar! Er zijn genoeg mensen in vergelijkbare situatie als jij, die het totaal anders ervaren:
Wat een pech dat ik in deze situatie ben beland. Jammer. Maar wat een geluk dat we in dit land een solidariteitsprincipe kennen. Oh wat heerlijk, ik beland niet in de goot, ik krijg keurig netjes maandelijks een bedragje overgemaakt waar ik het best mee redden kan als ik zuinig doe. Ik ben trots op mezelf dat ik het daarmee goed weet te redden. Ik ben dankbaar dat ik het krijg. En och, al die kabinetsplannen over bezuinigingen enzo, tja, ik kan me daar nu nog niet druk over maken. Niemand weet wat de toekomst brengt, wie dan leeft, wie dan zorgt. Als ik het deze maand weer red, ben ik zeer tevreden."
En zie lieve Granny, jouw gedachten die zo eenduidig waar lijken te zijn, zijn jouw hersenspinsels die best om te draaien zijn naar een heel andere waarheid. Een waarheid die je situatie niet anders maakt, maar wel de manier om er tegen aan te kijken.

Wat knap kaatje

Zoals je het schrijft. Ik dacht ook zo iets toen ik Granny las, maar had het nooit onder woorden kunnen brengen!

Granny

Je schrijft het heel duidelijk op.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik mezelf heb voorgehouden dat iedereen, echt IEDEREEN, zijn bijdrage levert aan deze samenleving. Dat iedereen net zo belangrijk is.

En dat is nog maar één van de lessen die ik geleerd heb van die moeilijke tijd. Ik heb het indertijd heus ook 2x zo erg gemaakt door mezelf te veroordelen omdat ik dacht dat anderen dat deden (dat proef ik in jouw verhaal).

Waarom zou jij het niet waard zijn om een bijdrage van de maatschappij te ontvangen? Je levert toch ook veel goeds, los van geld of werk? De mensen mogen de Mammon dienen, maar dan hoef jij dat toch niet te doen? Jij bent toch ok zoals je bent? Het lot heeft de 1 nou eenmaal boven de Balkenendenorm geworpen en ons net rond bijstandsniveau. Maar dat zegt niets, NIETS, over onze bijdrages aan de maatschappij.

Iedereen is evenveel waard.

Granny

Ik denk dat jij nodig weer eens It's a wonderful life moet kijken. Je bent het waard, waarbij 'het' heel ruim uitgelegd kan worden.

Granny

En als het niet jou maar je kind betreft? Het ziet er naar uit dat mijn jongste nooit van enig nut kan zijn voor de samenleving, nooit zelfstandig kan zijn en altijd een kostenpost. Is zijn leven dan niets waard?
Het is een prachtkind!!! Dan kost ie maar geld.
Het zit in jouw hoofd dat jij jezelf niet veel waard vind, je kinderen en de mensen die je liefhebben denken er vast heel anders over. Het zijn natuurlijk angsten, voor de toekomst, heel reeel. maar ondanks dat je het later moet hebben van de zorg van anderen, kan je misschien nog genieten en is het leven de moeite waard.

En dan nog iets granny

Wat is belangrijk voor een economie? Dat er met geld geschoven wordt, van links naar rechts weer terug en middendoor. Zodra jij geld ontvangt en uitgeeft, doe je daar aan mee. Jij betaalt je slager (oid) en het zal hem een worst wezen of je dat geld verdiende als dokter, caissiere of uit de bijstand kreeg. Hij zal het wel merken als je er niet meer zou zijn, want dan schuif je geen geld meer in zijn richting.

Ik zie het toch anders

Het gaat er vooral om dat ik met de huidige plannen het risico loop in grote armoede terecht te komen. De verzorgingsstaat is niet meer zo vanzelfsprekend. Wat anderen ervan vinden is vervelend, maar voor mij niet doorslaggevend. Maar het vooruitzicht dat straks misschien een woning, eten, zorg en zo onbereikbaar (dat is een stap verder dan onbetaalbaar) geworden is, daar zie ik tegenop.
Verder reageren jullie alsof ik bij wijze van spreken al op de reling van de brug sta. Nee. Ik heb nog genoeg plezier in het leven en kan voorlopig nog wel vooruit. En wie weet valt die toekomst wel enorm mee, ook dat besef ik. Maar met het risico dat ik straks een heel nare oude dag heb, lijkt het me wel een geruststellend idee om ergens een Drionpilletje binnen bereik te hebben.
De kans dat ik die ga gebruiken is niet groot. Volgens mij rekt een mens zijn grenzen steeds verder op, en ik ben ook niet iemand die meteen bij de eerste tegenslag aan de dood denkt, integendeel. Maar de welvaartsstaat zoals we die tot nu toe kennen heeft volgens mij de langste tijd gehad. En wat bezuinigingen betreft zit ik in een heel ongunstige hoek en is mijn toekomst onzeker. Want dat het moet veranderen en dat er veel gaat verdwijnen, dat is inmiddels wel zeker.
Vergelijk het met een brandblusser. Je bent niet van plan die ooit te gebruiken en hoopt die nooit nodig te hebben, maar het is een veilig idee om die in huis te hebben.
Als een terminale kankerpatient om euthanasie mag vragen, is dat pijnlijk, maar men begrijpt het beter dan wanneer iemand die in een onomkeerbare (armoede)-situatie terecht is gekomen en op een bepaalde leeftijd is waarop het eerder slechter dan beter zal worden, zegt dat ze zo niet verder wil of kan.
Ik heb mijn oma zien smeken om euthanasie omdat ze niet kon wennen in het verzorgingstehuis, al waren ze nog zo lief voor haar. Ze miste haar kat en haar tuin en de vrijheid om even naar buiten te schuifelen. Haar praatje met de buren had plaats gemaakt voor een agressief-demente buurman die haar met zijn geroep uit haar slaap hield. Telkens waren er andere verpleegsters die haar naakte lijf moesten aanraken tijdens het wassen, iets waar ze het heel moeilijk mee had (een vreemde aan mijn lijf!). Ze wilde zo niet verder, ze had een mooi leven gehad en het was goed zo. Helaas, ze moest nog zo'n 15 jaar doorsukkelen op een manier waar zij enorm onder leed, ook al was de zorg uitstekend en kwam ze weinig te kort (goed eten en drinken, aandacht genoeg, ze had nog een goed pensioen).
Haar grootste angst (bedlegerig zijn en afhankelijk van anderen) was uitgekomen. Mijn grote angst is ver beneden het bestaansminimum te komen, met als gevolgen dreigende schulden en het onvermogen mezelf goed te verzorgen en te voeden.
Ik zeg niet dát ik er uit ga stappen als mijn nachtmerrie uitkomt. Maar het zou me een boel rust geven om te weten dat ik niet verder hoef als, ALS het worst case scenario uitkomt, al is die kans nog zo klein. En er is een goede kans dat het echt niet zover zal komen. Maar ik heb de laatste jaren wat de economie en de sociale zekerheid betreft al iets te vaak gelijk gekregen.

Vraag aan undercover

Je zegt: "Iemand die aangeeft over zelfmoord na te denken moet ALTIJD serieus genomen worden. Die het zeggen doen het niet is allang achterhaald. Neem het serieus en als je er zelf niks mee kunt schakel hulp in, doe iets. In het beste geval toon je begrip, liefde, onmacht. Maar wijs ze nooit af!"
Maar ik merk zo vaak dat het andersom is. Ik wil begrip tonen, ik wil liefde geven, ik wil het verhaal aanhoren. En dan wijst diegene die schoorvoetend toegeeft de gedachte aan suicide aantrekkelijk te vinden, mij keihard af. Het verhaal was niet zo bedoeld, het is heus niet ernstig, er is niks aan de hand en rot op met je begrip en liefde.
Wat dan???

Granny ik snap je wel

Ik begrijp denk ik prima wat je bedoelt. En wat jij bedoelt is m.i. puur praktisch, gezien de politieke (nationale en internationale) ontwikkelingen: kan je over een paar jaar nog wel bestaan in dit land, met jouw beperkingen en de richting waarin die zich ontwikkelen? In het Nederland zoals eruit dreigt te gaan zien.
Dan kunnen er mensen zijn die welgemeende sussende of troostende woorden spreken, maar ik kan eerlijk gezegd je onheilspellende boodschap prima invoelen.
Kijk naar de VS waar ouden van dagen moeten bedelen, zwerven, geen ziektekostenverzekering hebben, omdat alles zo duur is geworden, de werkloosheid stijgt, huizen onverkoopbaar zijn. Kijk in Nederland naar de eigen mensen eerst cultuur, de kreet 'eigen broek ophouden', de haat die er bijna lijkt te spreken uit de andere welkbekende kreet 'linkse hobbies'. Mij slaat soms ook de angst om het hart.
Ik denk ook te begrijpen dat jouw idee is ontstaan vanuit een soort trots: hier ben ik te goed voor, juist omdat je het waard bent, en dus niet uit een wanhoop en minderwaardigheid.
Ik denk echter ook dat met de regelingen van de staat ook andere dingen zullen veranderen. Ik denk en hoop dat mensen meer eigen initiatieven zullen gaan ontplooien. Dat er altijd mensen zullen blijven die vinden wat ik (en zoals je hierboven leest nog veel meer mensen) ook vind, namelijk dat iedereen het waard is, dat iedereen zijn unieke steentje bijdraagt, dat wij als mens en als gemeenschap onze menselijkheid verliezen als we niet willen of kunnen zorgen voor de kwetsbaren in onze samenleving. Dat is ook iets om voor te blijven strijden, dat is een reden om bv. politiek actief te worden of te blijven. Dat is een reden om zelf initiatieven op te zetten, en om je opvattingen te verspreiden onder steeds meer mensen. En dat je dan ondertussen in je keukenkastje een uitweg hebt liggen voor als het jou te gortig wordt, dat is dan alleen maar mooi als dat kan.