Wie herkent dit gedrag?

Madelief

Madelief: "Wil nog wel even aangeven dat ik het hier nu niet wil hebben over het wel of geen effect hebben van het vermijden van suikers en of het alternatieve circuit wel of niet geschikt zou zijn. Ik heb het idee dat dit draadje nu een andere kant op gaat en dat vind ik jammer."
Niet om vervelend te doen, maar waaróm zou je het niet willen hebben over het wel of geen effect hebben van het vermijden van suikers? Waaróm zou je je niet verdiepen in of het alternatieve circuit wel of niet geschikt zou zijn? Denk je inderdaad baat te hebben bij het alternatieve circuit (en welk alternatief dan, want het een of het ander maakt nog wel verschil), of grijp je dat aan als uitstel om nog even niet naar de psych te "hoeven"?

Precies

wat ik ook al dacht

Niet afwijken van oorspronkelijke vraagstelling

DAT is wat ik wil met dit draadje. Ik voel er nu niets voor om in dit draadje 2 nieuwe discussies aan te gaan, want dan gaat het een totaal andere kant op. Ik heb hier vaak genoeg die discussies voorbij zien komen en dat vind ik prima, maar liever niet in dit draadje, want daar was het niet voor bedoeld.

En ja, misschien grijp ik het alternatieve circuit wel aan als uitstel om nogn iet naar een psych te hoeven, maar wat is daar mis mee? Ik heb van dichtbij genoeg positieve ervaringen van mensen gehoord en gezien die hun heil zochten in het alternatieve circuit, nadat ze in het reguliere circuit niet verder kwamen....

Dat weet ik niet, normaal naar mijn idee. Ze hoort bij de gemiddelde leerlingen.

Drempel

Ik vind het toch nog steeds een behoorlijke drempel om naar een psych te gaan. En aangezien ik van heel dichtbij hele goede ervaringen heb in het alt. circuit wil ik het daar eerst gaan proberen. en zoals ik al aangegeven heb, mocht dit geen baat hebben, DAN ga ik naar een psych. Ik ben heel erg blij met de adviezen die ik hier heb gehad en dit heeft me ook erg veel steun gegeven, maar dit wil toch niet zeggen dat ik dan niet mijn eigen plan mag trekken? Ik kijk naar wat het beste bij mijn dochter en bij mij past en wie kan dit nu beter beoordelen dan ikzelf??

Madelief

Wat mij betreft hoef je je keus niet te verdedigen. Ik was ook nogal verrast na de loop van dit draadje, maar trek inderdaad je eigen plan. Alleen wil ik altijd graag weten wat de grote cijfers zeggen over alternatieve behandelmethoden en het interesseert me ook altijd wel wat het principe cq de gedachte erachter is, voor ik eraan zou beginnen.
Je zegt zelf "En ja, misschien grijp ik het alternatieve circuit wel aan als uitstel om nogn iet naar een psych te hoeven, maar wat is daar mis mee?". Als ik nog een laatste advies mag geven, probeer dan voor jezelf vast te leggen wat je verwacht, hoeveel uitstel je jezelf geeft. Ik denk dat dat jou ook rust geeft en de gelegenheid geeft toe te groeien naar het idee van die psych.
Sterkte.

Herkenbaar

Madelief ik heb je topic gelezen en herken enorm veel bij het opsommen van wat je tegenkomt.
Ik heb een mindere hoge drempel genomen, namelijk schoolmaatschappelijk werk. Die kan jou de verschillende wegen laten zien die je kan bewandelen. Op school is mijn dochter ook een aardige meid, die leuk meedraait. Maar thuis heel anders.
Succes met wat je ook kiest om te gaan doen.

Huisarts!

Waarom ga je niet gewoon eerst naar je huisarts? Het is niet zeker dat die je dochter meteen naar een psych doorverwijst, er zijn ook nog andere onderzoeken mogelijk.
Mijn jongste is, door hoofdpijnklachten, via de kinderarts uiteindelijk bij een kinderpsycholoog terecht gekomen. Niets engs aan hoor. In eerste instantie zit je er bij de gesprekken gewoon bij. Bovendien had ik zelf een bepaalde test geopperd, die ze inderdaad hem ook hebben laten doen.
Dus het is allemaal echt niet zo eng als dat het lijkt.

Gr. Poezie.

Jessica

Jessica:
-Ben eigenlijk wel nieuwsgierig waarom dit beter bij je dochter pas.Of past het beter bij jou?. Krijg meer de indruk dat het bij jou gewoon uitstel is. En hoopt op deze manier maar niet met je dochter naar de psych te hoeven.Ik kan er helemaal naast zitten hoor!-

Madelief:

Juist, je zit er helemaal naast. Wie ben jij om zo te reageren? Dit is nu al de 2e keer dat je dit zo doet. Ik voel er niets voor om me, op deze manier, naar jou toe te verantwoorden.

En de rest

Voor jullie hieronder nog eenmaal een korte toelichting:

Mijn keuze om naar een altern. genezer te gaan is een weloverwogen keuze. Nogmaals, ik vind de drempel lager en ik vind dit minder belastend voor haar (geen gesprekken over haar gedrag, geen onderzoekjes/testjes o.i.d.). Ik heb vanuit mijn eigen kennisenkring van dichtbij gezien dat een alternatieve genezer, ook bij het soort gedrag dat mijn dochter vertoont, goede resultaten kan boeken. Ik weet dus niet of dit bij mijn dochter het geval zal zijn, maar ik vind het de moeite waard om dit eerst te proberen. En, zoals ik al eerder aangaf, als dit geen effect heeft, ga ik naar de HA voor het maken van een afspraak.

Nogmaals dank voor jullie reacties.

Jessica, nou ben ik wel benieuwd

Wat voor werk doe jij dan?

*madelief*

Het is denk ik goed, als je het alternatieve circuit ingaat, om voor jezelf criteria vast te stellen. Wat wil je precies wat er anders gaat worden en op welke termijn? "Liever worden" is een érg vaag begrip. Het is bij gedragsdingen heel moeilijk om meetbare doelen vast te stellen.
Hou ook rekening met de omgevingsinvloeden - een kind kan in de vakantie anders zijn dan in de schoolperiode.

Ik wens je veel sterkte. En je dochter ook.

Tirza

Snap het wel

Ik snap het wel dat je ook elders wilt kijken. Bij onze dochter hebben we ook wel alternatieve dingen geprobeerd, nadat we wel het onderzoek hebben laten doen (maar dat is niet zo belastend als jij denkt: testjes zijn een soort spelletjes die op een leuke manier worden gedaan, het gedrag van het kind wordt (meestal) niet in het bijzijn van kind besproken, er worden wel vragen aan kind gesteld zoals als je dit of dat doet, wat denk je dan? vind je het leuk om dit of dat te doen etc). Maar ik heb wel grenzen gesteld bij het alternatieve: we doen dit en dat, werkt dat niet binnen zolang, dan gaan we weer terug. En we gaan niet verder dan ... en het kind mag er niet onder leiden. Ik denk dat het wel belangrijk is jezelf doelen en grenzen vast te leggen vantevoren.
Wat onze dochter uiteindelijk vooral geholpen is regelmaat en aandacht en dingen voor haar in perspectief te plaatsen/te relativeren.

Jessica

Jessica:

-Niet helemaal eerlijk om mij alleen aan te vallen. Zo wat terug lezend ben ik niet de enigste die dat geschreven had.-

Madelief:

Bij jou had ik wel telkens heel sterk het idee dat ik me moest verantwoorden....Je reageerde i.d.d. nogal fel.
En wie zegt er dat mijn dochter "ontspoord" als ze "te laat" geholpen wordt???

Criteria

stel ik i.d.d. vast. Ik wil binnen redelijk korte termijn een verandering in haar gedrag zien en gaat dit niet lukken of heb ik het gevoel dat ik vast loop bij de alterneut, dan houdt het op. Ik ga geen ellenlange behandelweg inslaan.

Jullie horen nog van me.

Gr. Madelief

Trouwens

nog een laatste vraag:

"Wat heeft het met jullie als ouders gedaan, of wat voor impact had het probleemgedrag van je kind op jullie gezin? "

Ik merk dat iedereen hier nu op zijn tenen loopt; al gedurende lange tijd trouwens. Daarbij is jongste ook nog eens een ontzettend handenbindertje, met dezelfde trekken als de oudste.....

Jessica

Op zich is je bijdrage ook heel waardevol, het is alleen de manier waarop je de dingen stelt. Deze laatste reactie was een heel stuk milder.

Geen titel

Hier ook zo'n meisje waar we de handen vol aan hebben. Veel van wat jij opsomt speelt hier ook. Wat mij wel opvalt is dat ze buitenshuis inmiddels ook wat vaker laat zien wie ze is, niet alleen maar een 'leuk, sociaal' kind maar een kattekop en iemand met een duidelijke mening. Volgens mij is dat heel goed voor haar en is ze daar thuis beter handelbaar door. Ze hoeft zich hier niet meer zo enorm af te reageren na al dat ingehouden, brave gedoe buitenshuis. Dus misschien is het niet zo negatief dat ze ook buiten het gezin eens wat uit de band springt?? 't Is maar even een andere invalshoek hoor.

Uit de band springen?

Zou zo ik het niet willen noemen hoor! Het zijn heftige driftbuien waar mensen echt van schrikken. Er is zeker niets mis met het hebben van een eigen mening, maar dat is iets heel anders door het lint gaan.

Foutje

"maar dat is iets heel anders door het lint gaan."

moet zijn: "maar dat is heel iets anders dan door het lint gaan."

Wat ik nog graag zou willen weten

is wat dit probleemgedrag met jullie als ouders (en de rest van je gezin) doet. Hoe sta je hier zelf in? Kun je het zelf bolwerken? Hier is de accu i.i.g. behoorlijk leeg..En ook op de rest v.h. gezin heeft het effect. Jongste heeft een beetje hetzelfde karakter als oudste en neemt veel dingen van haar over, dit maakt het nog eens extra zwaar. Middelste is erg makkelijk, maar kan zich door alle toestanden in huis ook af en toe behoorlijk laten gaan (heel begrijpelijk overigens).
Wat ik soms echt moeilijk vind is, dat je ervoor moet waken dat je niet in een negatieve spiraal terechtkomt en dat is nu eigenlijk net wat er wel gebeurt. De sfeer is erg ongezellig (en dat is een understatement).
Hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan? En welke aanpak werkt in zo'n situaties juist goed? Negeren? Straffen/belonen? Tot nog toe had het allemaal weinig effect.

Madelief

'Hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan? En welke aanpak werkt in zo\'n situaties juist goed? Negeren? Straffen/belonen? Tot nog toe had het allemaal weinig effect.'
Dat zijn nu precies de vragen waar ik bij de kinderpsycholoog antwoord op heb gekregen. Juist op dit gebied, heeft de therapie zo geholpen. Het is namelijk (bijna) niet te doen om dit zonder professionele hulp te bolwerken. Je hebt iemand nodig die afstand kan nemen en vaker met dit bijtje gehakt heeft. Je hebt iemand nodig waar je niet emotioneel betrokken bij bent.
Is het geen idee om op twee sporen te gaan zitten? De meeste psychologen hebben een behoorlijk lange wachtlijst. Je gaat in het alternatieve circuit kijken, maar meld je je gelijk aan voor professionele hulp, via de huisarts. Als het dan niet nodig blijkt te zijn tegen de tijd dat je aan de beurt bent, kun je het gewoon afzeggen.
Zoals je in een latere posting schrijft, dat je dochter in het openbaar door het lint gaat, dat vind ik echt wel zorgelijk klinken. Je beschrijft zelf al hoe funest de situatie is voor de rest van het gezin, voor haar is het nog veel schadelijker. Het kost zoveel tijd en moeite om gedrag te veranderen, het zelfbeeld van kinderen veranderen kost nog veel meer moeite en tijd. Ik schreef het eerder al, wij hebben alleen maar grote spijt dat we niet eerder hulp hebben gezocht.
Sterkte Pippin

Herstel

Nu ik zo mijn vorige posting teruglees, met de daarop volgende reactie van Pippin, realiseer ik me dat ik me wat te negatief heb uitgedrukt.

Het is niet zo dat mijn dochter in het openbaar vaak "door het lint" gaat. Gelukkig is dit nog maar een paar keer gebeurd en dan was het eigenlijk meer hevig verzet tegen ons (haar) ouders. Bij anderen is ze nog steeds het lieve, rustige, sociale, beleefde meisje. Op school is het zo dat ze wel assertiever wordt, maar daar is op zich niets mis mee, als het maar niet doorslaat naar de andere kant.

Het was van mij uit meer een reactie naar .... toe (ben de naam even kwijt) om duidelijk te maken dat de term "uit de band springen" en dat dat in haar ogen niet negatief hoeft te zijn, voor mijn dochter dus duidelijk wel geldt. Maar goed, ik heb het dus niet helemaal goed uitgelegd. Ik vind het naar ons toe(haar ouders) wel zeer negatief gedrag, maar nogmaals, dit is niet iets wat ze naar de buitenwereld toe laat zien.

Nog even terugkomende op de reactie van Pippin m.b.t. het 2-sporen beleid, om het zo maar eens even te noemen. Dit vind ik eigenlijk nog neit eens zo'n slecht idee. Natuurlijk heb je ook met wachttijden te maken en afzeggen kan i.d.d. altijd nog. Goh, hier had ik eigenlijk nog niet eens over nagedacht...

W.b. de aanpak van dit soort gedrag; natuurlijk weet ik dat een psyc je hier het beste wegwijs in kan maken, maar het leek mij zo dat ouders van kinderen met dit soort problemen me misschien alvast wat handvaten/tips zouden kunnen geven.....

Wat antwoorden en wat opmerkingen

Allereerst wil ik me aansluiten bij wat Pippin zegt. Juist bij een psych krijg je opvoedtips die ook nog eens goed passen bij jouw kind, jouw gezin en ook bij jou als persoon.
Als tweede een vraag: heb je het explosieve kind al in huis? Via bol.com is het er al de volgende dag en het is niet zo duur dacht ik. Ik weet het niet precies want ik heb de Engelse versie en die is goedkoper. Dus als je ook Engels leest: The explosive child. Het boek schetst situaties en laat verklaart deze. Daardoor kijk je vaak al anders naar je kind, en dat scheelt enorm.
Wat ik zelf doe: ik reageer niet meer zo negatief (waarom doe je nou altijd.... tja dat weet dat kind ook niet, die zou het anders doen als het kon) maar ik reageer op de positieve dingen, of ik negeer negatieve dingen. Lukt me niet altijd, en als hij zich naar mij toe negatief uitlaat (hij zegt bijvoorbeeld gemakkelijk "raar mens" dan zeg ik daar wel wat van. Ik benoem zijn frustratie: volgens mij vind jij dat en dat niet leuk en heb jij liever dat ik... Vaak klopt dat dan, en weer een gefrustreerde bui voorkomen.
Ik probeer te voorkomen dat oudste broer hem dwarszit. Dit levert nl. ook veel buien op. Dat is wel moeilijk, en dat is één van de redenen dat we toch weer naar een psych gaan, voor behandeling.
Ik pak hem veel vaker vast, bv door een arm om hem heen te slaan en hem een kant op te geleiden die hij dan gek genoeg gewillig opgaat. Hij heeft last van autisme en raakt mij uit zichzelf niet of nauwelijks aan, maar hij vindt het wel erg fijn als ik dat bij hem doe, blijkt nu.
Ik neem hem serieus. Vroeger was ik veel meer geneigd om weliswaar te luisteren maar dan te zeggen, ik begrijp het wel maar.... Nu neem ik zijn angst of zijn onvermogen of zijn onwil serieus. Hij kan er nl. niets aan doen. Door erover te praten, er (deels) in mee te gaan, en hem uit te leggen waarom ik soms toch wat wil blijkt hij veel meegaander dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik ben veel consequenter of probeer dat te zijn. Dit is nu net niet mijn sterkste punt. Wel in de zin van: nee is nee, maar niet in de zin van hoe het huishouden ed. verloopt. We hebben vier kinderen en soms gaan zaken anders dan ik zou willen, of dan gepland. Ik merk dat met name de twee middelsten (oudste broer en betreffende zoon) er erg veel last van hebben als ik niet probeer de planning na te streven. Dus dat probeer ik nu wel. Ik denk dat ik zelfs ga werken met picto's en met een planbord. Dat ben ik al heel lang van plan en het moet er nu toch eens van komen.
Ik probeer zelf niet opgehitst te raken door de kinderen. Want ik heb gemerkt dat als ik geïrriteerd raak of gestrest (schrijf je dat zo?) de twee eerder genoemde jongens veel eerder gaan flippen.
Maar ik ben zelf meer geholpen door te weten dat mijn zoon pdd-nos heeft dan ik je kan uitleggen. Het gaf zoveel rust in mij. Het ventje kan er niets aan doen. Dat was een opluchting...
Tweesporenbeleid is ook een goede tip. Ik ben zelf redelijk geneigd alternatieve hulp in te roepen en te overwegen. Idd zijn er vaak (lange) wachtlijsten. Ik zou zeker alvast me inschrijven op zo'n wachtlijst. Daarvoor moet je toch eerst naar een huisarts... Ondertussen kun je overleggen met een alterneut. Je kunt het ook rustig naast elkaar laten bestaan.
Verder zou ik veel lezen, kijken of je iets herkent en of dingen je aanspreken. Hier op het forum (bij zorgenkinderen) zijn vaak draadjes over probleem zoals ze bij jou spelen. Je kunt ook zoeken in het archief.

En dat kun je zelf doen

Cameraatje op statief in de woonkamer en filmen maar. Hier gelukkig geen ernstige opvoedproblemen maar wel eens wat langere tijd achter elkaar gefilmd in de huiskamer. Dan vallen je achteraf dingen op waar je je helemaal niet van bewust bent. Vooral als je op ooghoogte van de kids filmt.

Ff korte reactie

Nu weinig tijd om te reageren, maar die video-opname vind ik wel een heel goed idee!

Later meer.

Gr. madelief

Herkenning (lang)

Hier een zoon van ondertussen bijna 14. Een tweede kind in het gezin, oudste beduidend drukker. Veel onderzoeken gehad. Was altijd heel stil en rustig. Met 4 jaar naar "gewone" basisschool. Maar na 3 maanden bleek al dat hij het daar niet zou redden. Moeilijk te bereiken, heel stil. Zijn werkjes werden gedaan door zijn klasgenootjes, ze vonden hem allemaal zo lief. Maar naar jaar toch naar andere school. Werd PI om er nu eens achter te komen wat er was. De testen werden bemoeilijkt doordat hij niet bereikbaar was, zich afsloot. En dan van het ene op andere moment een woede aanval kon krijgen. Met alle symptomen die jij beschrijft Madelief. Toen was hij dus 5 a 6 jaar oud. Na de PI kleuterklassen, 2 jaar is de diagnose PDD NOSS gesteld. En langzaam kwam hij uit zijn schulp. Vanaf het moment op de nieuwe school (groep 3) ging het meteen ook beter. Maar had van die "gekke onverklaarbare" dingen.
Nu dus na zoveel tijd, precies die dingen die jij beschrijft zie ik regelmatig, pubertijd of PDD NOSS. Nu na nieuwe testen is het toch echt de PDD. Vorig jaar zou hij naar de middelbare, alleen testen gaven weer hele rare dingen aan. Dus advies nog jaar "groeien" en dan opnieuw. Maar weer rare testen. Maar gelukkig kan hij nu toch naar VMBO niveau alleen naar een speciale klas met extra aandacht voor zijn probleem. Gewone regeliere school maar extra begeleiding en kleine klassen. Structuur en nog eens structuur. Daar hebben deze kinderen behoefte aan.
Dus idd, Madelief laat jullie dochter, hoe hard het ook klinkt, onderzoeken. Nu onderzoeken voorkomt misschien "echte" problemen. En schroom niet speciaal onderwijs. Kan soms net iets zijn waar ze behoefte aan heeft.
Ik zie in die dingen onze zoon. PDD NOSS dus.
Idd videohome training zou ook kunnen helpen.
Gr. Rymcke

Rymcke

Dank je voor je reactie. Fijn dat jullie duidelijkheid hebben gekregen.Misschien begrijp ik je verkeerd, maar ik krijg de indruk dat je bij mijn dochter in dezelfde richting denkt. Je praat ook over speciaal onderwijs; misschien zou dat iets zijn waar ze behoefte aan heeft. Als dit i.d.d. nodig zou zijn zou ik hier absoluut achter staan (heb n.l. zelf ook voor de klas gestaan en weet hoe kinderen kunnen opbloeien in het s.o.), maar die noodzaak is er bij mijn dochter absoluut niet. Ze gaat juist erg lekker op school; ligt goed in de groep en haalt goede resultaten. De problemen die we met haar hebben uiten zich vooral in huiselijke kring.
Bij onze dochter zie ik daarnaast overigens geen of nauwelijks raakvlakken met PDD-NOS. Haar nichtje heeft PDD-NOS en dit is een totaal ander kind (niets ten nadele t.o.v. haar hoor!); maar het gedrag en karakter van mijn dochter is dan toch echt weer compleet anders.

Het is erg moeilijk te vatten, op het moment is het weer een super makkelijk kind. Lief, behulpzaam, begripvol, kortom een engeltje. Maar dit gedrag kan zomaar weer omslaan...

Gr. Madelief