Wie herkent dit gedrag?

Ja, voldoende slaap

Is merk ik bij onze dochter ook heel belangrijk. In de vakanties is ze vaak dwarser doordat ze later naar bed gaat. Ze kan daar gewoon niet tegen. Maar het op tijd naar bed gaan levert natuurlijk ook weer strijd op. Vooral op campings waar de kinderen allemaal laat naar bed gaan en zij dan al als eerste moet (en dan nog vaak een stuk later dan normaal). Moeilijk hoor.

Ik begrijp je weerstand niet

Ik begrijp je weerstand tegen de kinderpsych eigenlijk niet goed, Madelief. Normaal gesproken is dat een vriendelijke, kindgerichte hulpverlener met kennis van "moeilijke" kinderen. Je zegt dat de situatie thuis nu uit de hand loopt en vervelend is, waarom dan niet naar een expert gaan? Het is geen schande om hulp te vragen en te laten uitzoeken wat de achtergrond is van het probleemgedrag. Als je de oorzaak boven tafel hebt, kun je er veel beter op inspelen.
Overigens, je zegt "Een heleboel dingen die bij autisme horen, herken ik bij haar duidelijk niet". Dit soort lijsten is erg breed en je hoeft niet op alle punten 100% te scoren om iets al dan niet te hebben. Mijn zoontje van 6 heeft ADHD en ik herkende hem eerst ook niet in die opsommingen. Of ik wilde het eigenlijk niet zien, terwijl ik al lang wist dat er "iets" anders aan hem was. Dus probeer zelf niet vooraf aandoeningen uit te sluiten of toe te wijzen, alleen een psych of kinderarts heeft die expertise!
Mijn zoontje vindt het trouwens erg leuk om naar de kinderpsych/kinderarts te gaan. Hij voelt zich erg serieus genomen! Eén keer hadden we hem niet meegenomen (bij het gesprek over de uitslag van de onderzoeken) en toen werd ons verteld dat ze hem eigenlijk wél verwacht hadden. Hij is zelf erg blij dat hij ADHD heeft, want daarvoor (prediagnose) zat hij veel minder lekker in zijn vel, zegt hij zelf. Hij denkt dat ie pas sinds de diagnose ADHD heeft. De sfeer hier in huis is 100% verbeterd trouwens. Met een iets andere aanpak en een lichte medicatie is zoonlief veelal ontroerend leuk en schattig.
Hij heeft nog geen last van een ADHD-stempel, vermoedelijk omdat ie nergens overlast veroorzaakt. Geen vooroordelen dus, eerder ongelovigheid!

Ik begrijp de weerstand wel

Zo'n traject ingaan _is_ een hele stap en heeft grote consequenties. De 'diagnose' _is_ niet meer dan een educated guess en de kans op vals positief is relatief hoog. Een diagnose _heeft_ negatieve consequenties die je zeker moet afwegen.
En in dat afwegen zit het dilemma. Want zolang er nog 'gewoon' wat te doen is, is het verstandiger om dat te proberen. Het is wel lastig om te bepalen wanneer het moment is aaangebroken dat dat punt voorbij is.
Kinderen met een diagnose doen gewone kinderdingen. Alle kwalen die madelief noemt zijn relatief normale kwalen, sommigen hebben er wat meer last van dan anderen. Er is aan de hand van de kwalen zelf geen reden om een diagnosetraject in te gaan.
Het gaat dan ook niet om de kwalen zelf, maar om de frequentie, het verloop (wordt het beter of juist erger) en de mate waarin het gedrag het functioneren van het kind en/of het gezin en/of de klas beinvloedt.
En zelfs die scheidslijn is vaag, want zoals er sommige kinderen zijn die nu eenmaal wat meer driftig zijn dan anderen, zijn er ook ouders die wat minder kunnen hebben dan anderen. Een combinatie van die twee leidt ook tot de conclusie dat 'het zo niet langer kan' terwijl er niet meer aan de hand is dan twee 'normalen' die niet met elkaar boteren.
Kortom: ik kan me goed voorstellen dat madelief twijfelt.
Waarom zij volgens mij toch naar de ha moet, komt voort uit wat ze erbij vertelt. Het gaat niet om een peuter of kleuter die nog moet groeien (ontwikkeling geweten bijvoorbeeld), maar om een kind van 8. Het gaat niet beter, maar slechter. Mandelief heeft al andere hulpvormen geprobeerd.
Dat alles duidt op een mogelijk structureel probleem.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Miriam, je kunt toch óók naar een kinderpsycholoog toe zónder dat er een diagnose uitrolt. Je hoeft niet gelijk naar BJZ toe met de vraag of je een onderzoek kunt krijgen naar ASS oid. Lijkt mij persoonlijk een kwestie van hoe je zelf deze zaak insteekt bij de psych. Mocht die psych dan aanleiding zien om verder te onderzoeken, en wil je dat ook als ouder zijnde, dan kun je altijd nog de echte "molen" in.

Als je het vraagt.....

Guinevere:"Miriam, je kunt toch óók naar een kinderpsycholoog toe zónder dat er een diagnose uitrolt."
Dat is maar betrekkelijk.
Nogmaals: hinderlijk gedrag op zich is geen diagnose waard. Dat wordt het wel naarmate het gedrag als belemmering voor het functioneren wordt ervaren. Door het kind en/of de ouders en/of de school.
Op het moment dat je naar een psycholoog gaat, doe je dat omdat je het gedrag als een probleem ervaart. Wie dat niet zo ervaart, gaat niet naar een psycholoog of psychiater. Daarmee is de vraag zelf een signaal geworden in de diagnose.
Groet,
Miriam Lavell

Blijft moeilijk

Bij oudste had ik geen enkele twijfel, er was iets....alleen de omgeving werkte niet mee, dus voor ik een diagnose had, was hij al ruim 7 en waren de problemen bijna niet meer te verhelpen, veel tijd en geduld en medicatie en therapie hebben nu 3 jaar later eindelijk effect......En nu gaan we met zoon 2 de molen in.....veel minder duidelijk als bij oudste, dus de stap was voor ons ook veel groter om te maken....De vragenlijsten liggen beneden en volgende maand is het intake gesprek, ja, bij BJZ....Ik ben benieuwd. Feit is dat ik al een kind met diagnose heb, dus ze zullen ons dit keer veel serieuzer nemen weet ik nu al....Gek he?

Madelief, antwoord op je vraag

of de ouders met ervaring hierin het weer zouden doen en of het een gunstig effect heeft gehad: bijna alle ouders die in dit draadje reageren zijn ouders die een dergelijke situatie bij de hand hebben gehad en die ermee geholpen zijn. Dat kun je merken uit de relatieve 'gemakkelijkheid' waarmee mensen je deze stap aanraden.
Je hoeft hiervoor totaal niet met BJZ in aanraking te komen. Destijds hebben wij ons laten verwijzen door de huisarts, zijn deels bij Altrecht en deels bij een zelfstandig therapeute terecht gekomen. Het dossier en de diagnose van onze zoon hebben we de school alleen ter inzage gegeven, zij hebben er niets uit gekopieerd. Ik heb tot nu toe niet de angst dat onze zoon door onze stap naar de psychische hulpverlening gehinderd wordt. In tegendeel, de aandacht en hulp die hij nu krijgt is alleen maar in zijn voordeel.
Ik zou het direct weer doen. Mocht je tot deze stap besluiten zou ik wel zelf de regie houden. Ik zou dus ook nooit via Jeugdzorg het 'circuit' ingaan.
groet, Mirjam

Oh jee madelief

Ik had je reactie hierboven nog niet gezien toen ik mijn bijdrage aan het dichten was.
Succes in het alternatieve circuit.

Ja!

Madelief, wij hebben ook een dochter die zulk gedrag vertoont. Ze is nu bijna 9. Bij haar is/was het heel duidelijk een kwestie van HB zijn en volkomen niet op haar plek zitten. Toen we daar eenmaal achter waren en er naar gingen handelen werd het al veel beter voor haar. Toen ze 7 was, was het het allerergste. De afgelopen jaren is ze veel gelukkiger en daarmee veel gezelliger geworden. Maar het is een stevig kind en dat zal ze ook wel blijven. Met zo'n kind moet je in de opvoeding altijd een tandje bijzetten. Soms word je daar doodmoe van maar veranderen kun je het niet. Accepteren dus maar weer.

Als je het niet meer alleen aankan dan is dit het moment om hulp te zoeken. Dat is juist goed. En het is ook niet zo dat er alleen maar negatieve etiketten te krijgen zijn! We hebben dochter uitgebreid laten testen en het etiket HB en de bijbehorende gebruiksaanwijzing heeft ons enorm geholpen om anders tegen haar aan te kijken en dus anders met haar om te gaan.

In afwachting van hulp kun je zelf misschien ook al wat dingen doen. Lees je graag? Het explosieve kind dat hierboven al genoemd wordt is een aanrader. Het is van een antroposoof en nogal zweverig maar toch heeft het mij geholpen weer mijn kind te zien ipv een monster dat ons het leven zuur maakte. Het kwam aan als een mokerslag.Ik heb er echt van moeten huilen. Langzaam maar zeker was ik mijn kind gaan zien als een monster maar tijdens het lezen van dat boek drong het tot me door dat mijn kind diep, diep ongelukkig was en in haar ellende en wanhoop niet anders meer kon doen dan precies het gedrag vertonen dat jij beschrijft. En dat is een heel ander uitgangspunt. Begrijp je wat ik bedoel? Uit dit boek heb ik ook geleerd om te kijken hoe mijn dochter in haar lijf zit. Op slechte dagen merkt ze nauwelijks dat ze een lijf heeft: koud, stijf, onhandig. Ik ga haar dan masseren. In de eerste maanden heb ik dat dagelijks gedaan en dat was heel goed voor haar. Nu is het voor mij een belangrijke indicatie van hoe het met haar gaat of ze lekker in haar lijf zit of niet. En als ze het contact met zichzelf verliest help ik haar het terug te vinden en hopla weer 10 driftbuien voorkomen...

Een ander boek dat mij erg geholpen heeft is "als je kind (g)een einstein is". Lees het en je zult het een feest van herkenning vinden. De opvoedtips vanaf blz 180 zullen je ook vast van pas komen.

Nog één vraag: hoe reageert je omgeving op haar en op hoe je met haar omgaat? Heb je daar steun aan of maakthet je vooral onzeker?

Heel veel sterkte

Het explosieve kind

heb ik inmiddels gereserveerd bij de bieb en ga ik zeker lezen! Dat andere boek, het boek dat Hes@ noemt, is vlgs mij vooral bedoeld voor kinderen die hoog begaafd zijn en dat is mijn dochter niet, althans daar herken ik helemaal niets van. Vraag me dus ook af of dit boek voor mij geschikt is.

Hes@, de omgeving reageert goed op haar, naar de buitenwereld toe is het een engeltje en vinden haar een heel sociaal, beleefd en sociaal meisje. En van nature heeft ze ook wel een lief karakter, alleen het kan bij de geringste aanleiding omslaan. Als dit gebeurt in het bijzijn van anderen, wat gelukkig nog niet heel erg vaak het geval is, dan staat men ook heel raar te kijken, omdat men dit gedrag van haar totaal niet kent. Dit is vooral iets wat wij thuis zien.
Er zijn wel een paar mensen die ik in vertrouwen neem en die weten hoe ze in elkaar zit en daar heb ik wel steun aan; ik vind i.i.g. een luisterend oor. Ze geven me ook wel tips, maar uiteindelijk zien ook zij bijna nooit het daadwerkelijke probleemgedrag. Ik voel me wel gesteund door hen, maar heb toch vaak het idee dat ze ons probleem niet helemaal goed in kunnen schatten.

Oeps

wat een fouten toch weer....- de omgeving reageert goed op haar, naar de buitenwereld toe is het een engeltje en vinden haar een heel sociaal, beleefd en sociaal meisje-

moet zijn:

de omgeving reageert goed op haar, naar de buitenwereld toe is het een engeltje en ze vinden haar een heel sociaal, beleefd en vrolijk meisje...

Soort therapie

Hoi Madelief,

Heel veel mensen hebben hierboven al hele goede bijdragen geleverd. Voor de therapie (eventueel) heb ik goede ervaringen gehoord over speltherapie. Een neefje en de dochter van mijn vriendin zijn hier geweest en hebben hier goede ervaringen mee. De kinderen vonden het leuk om erheen te gaan.
Google maar eens op speltherapie er is veel info over te vinden. o.a. op www.speltherapie.nl maar er zijn ook nog andere sites en ik neem aan ook therapeuten bij jou in de buurt.

Maxime

Allergie?

in mijn familie twee kinderen die compleet onhandelbaar zijn geweest, dat veroorzaakt werd door een allergie. (beide kinderen iets anders). Ook veel driftbuien, niet aanhankelijk, agressief. Na gestopt te zijn met de bepaalde stof in beide gevallen een hele verandering in het gedrag.

Ik zou dus ook even op allergieen laten testen.

Veel kinderen zijn ook gevoelig voor suiker

en kunnen daar behoorlijk onhandelbaar van worden. Dat is iets wat je gewoon thuis kunt toepassen. Vermijd eens het gebruik ervan.
Soms heb ik zelf van die snoepbuien (ben gek op die gele Napoleonzuurtjes). Volgens mijn partner ben ik dan veel kribbiber. Ik merk het zelf niet zo, maar hij blijkbaar wel. Bij kinderen kan het heel duidelijk merkbaar zijn.

En over alternatief

Met ons destijds superdriftig peutertje (inmiddels 10 en allang niet zo explosief meer) ben ik meerdere malen bij de homeopaat geweest. Ik had zelf sterk de indruk dat hij er veel baat bij had
Maar kijk uit, op dit forum zijn mensen die enorm tegen alles wat alternatief is kunnen fulmineren

Mirreke

en is het ooit in he opgekomen dat je misschien juist in een kribbige bui meer behoefte had aan die snoepjes, dus dat je die in zo'n bui at ipv dat ze zo'n bui veroorzaakten? Dat die snoepjes en de kribbigheid geassocieerd waren wil nog niet zeggen dat het een het ander veroorzaakt

En tuurlijk helpt homeopathie in veel gevallen, alleen is het uitermate onwaarschijnlijk dat het op de manier werkt die homeopaten denken.

anne

Anneja

Nee, ik zie het niet andersom. Ik ben niet vaak in de gelegenheid om die gele zuurtjes te kopen, dus kan ze lang niet zovaak eten als ik zou willen. Bovendien wil ik ook nog eens niet teveel snoepen, om allerlei redenen, en zit ik mijn zuurtjesdrang ook vaak te verdringen. Kortom, de behoefte is er (veel) vaker dan ik daadwerkelijk zuurtjes vreet. Ik denk dus dat het andersom is: teveel suikergoed werkt bij mij in ieder geval niet prettig. (verder neem ik nauwelijks trouwens, dus zo'n zak zuurtjes zal wel een impact hebben op mijn gestel...)
En ik lees ook net het berichtje van suikertje.
Dan schijnt er ook nog een verschil te zijn tussen die witte geraffineerde suiker en andere zoetstoffen. Ik neem bv. honing in de yoghurt en salade.

Allergisch

En kijk, hier ben ik wel een beetje allergisch voor, het onderuit halen van homeopatie en zo. De meningen verschillen, dat is nou eenmaal zo en is ook goed en vanzelfsprekend. Maar ook bij de reguliere geneeskunde komt het vaak voor dat artsen voor bepaalde dingen geen oplossing weten, dat medicijnen niet uitrichten wat ze zouden moeten doen, dat er bijwerkingen zijn, dat je als patiënt blijft rondshoppen, dat je van het kastje naar de muur verwezen wordt...
Zou het niet allemaal vooral gestuurd worden door de kracht van de geest... Het is maar waar je je goed bij voelt, zoiets...?

Mirreke, allergisch

Om eerlijk te zijn ben ik wat allergisch voor reacties als "meningen verschillen nou eenmaal" en "bij de reguliere geneeskunde gaat het ook niet allemaal goed". In wezen heeft dat niets te maken met de argumenten tegen klassieke homeopathie. Als aangetoond is dat klassieke homeopathie niet beter werkt dan een placebo, heeft dat niets met een mening te maken.
Ken je overigens dit al vaker aangehaalde artikel over het placebo-effect? http://www.academischeboekengids.nl/abg/do.php?a=show_visitor_artikel&id=450 Echt een aanrader.

Er was een serie

The truth about food, vertaald in het NL en daarin werd onomstotelijk aangetoond dat het consumeren van suiker géén invloed had op druk gedrag. Het was een erg leuk onderzoek, met kinderen die (volgens hun ouders) reageerden met druk en agressief gedrag na het eten van suiker.

Tirza

Tirza: dat kan je in die vorm helemaal niet bewijzen

Ik voel me wat aangesproken omdat mijn vader, ikzelf en mijn zoon ook andere wezens zijn afhankelijk van ons dieet.

Het is een extrapolatie om aan de hand van een onderzoek voor iedereen en in alle gevallen aangetoond te willen hebben dat er geen relatie is tussen suikergebruik en gedrag.

Ik durf die bewerking in ieder geval niet voor mijn rekening te nemen. Ik vind de tip van Mirreke heel nuttig voor de draadjesstelster.

Hier hielp ...

.. het niet. Wij hebben toen op verzoek van de psychiater onze dcochter 3/4 jaar geen kunstmatige, toegevoegde glucose gegeven. Haar gedrag zou daardoor rustiger worden. Aanvankelijk dachten we dat het hielp, maar uiteindelijk was er niets veranderd en na een jaar zijn we gestopt. Dus bij onze dochter hielp het niet, bij anderen misschien wel, dat weet ik niet. Hetzelfde geldt voor visolie, dat hielp dochter ook niet.

Nogmaals explosief

En ik wil, waarschijnlijk ten overvloede maar toch, nog even het boek Het Explosieve Kind extra aanbevelen. Dank aan degene die het noemde, ik las er al eerder over op dit forum, maar ben er pas gisterenavond in begonnen. Ik heb er heel veel aan, en ben ervan overtuigd dat Draadjesstartster (je ziet, ik ben erg goed in namen onthouden ) er ook veel aan zal hebben. Lezen die handel!

Deels herkenning

Hier een dochter met (in het verleden) deels dezelfde eigenschappen. We hadden ook steeds meer problemen om de driftbuien 'op te vangen' maar op school bleek helemaal niks van deze problemen, integendeel ze toonde (te) aangepast gedrag.

Op een gegeven moment kwam ik hier op het forum iemand tegen die het had over add en hierin herkende ik veel.. vervolgens een aantal stappen genomen, eerst op school een gesprek met de schoolmaatschappelijk werker, die heeft verhelderende info gegeven en verwees naar de huisarts die ons naar het Riagg zou kunnen verwijzen, vervolgens bij het Riagg geweest die vonden dat dit absoluut geen add kind was maar namen de problemen wel heel serieus, zowel kind als wij hebben een aantal gesprekken gehad, en bovengenoemd boek (explosieve kind van Ross W Greene) is ook als soort van naslagwerk aanbevolen.

Inmiddels een poos verder, stapje voor stapje gaat het echt steeds beter, ze kan er nu ze steeds ouder wordt ook zelf beter mee omgaan en over praten.

Wat madelief noemt inderdaad heel herkenbaar, we moeten duidelijke structuur bieden bij onze dochter, duidelijke afspraken maken, als ze ergens mee zit er goed over (na)praten, haar de rust gunnen als ze dat wil. Vooral dat laatste is voor haar erg belangrijk, ze heeft vaak de behoefte om even 'alleen' te zijn, om even tot rust te komen. Zoals ze het zelf noemt heeft ze soms last van drukte in haar hoofd. Ook met verjaardagen hoe gezellig ook gaat ze soms even uit de drukte even bijkomen om vervolgens weer gezellig erbij te komen. Wat haar ook erg goed doet is sporten, ze danst tegenwoordig twee keer per week en dat is lekker dan kan ze helemaal los gaan, alles achter zich laten en lekker alle energie losgooien.

Rodebeuk

Ik weet dat je een enkel onderzoek niet kunt extrapoleren naar de hele bevolking. Maar andersom is het net zo: dat jij en je familieleden ergens last van hebben, wil niet zeggen dat de hele bevolking er last van heeft.

Tirza

Nee tirza, maar dat zeg ik nergens!

..dat het voor iedereen geldt. Jij hebt het over "onomstotelijk bewezen."

Er ging trouwens iets mis in mijn eerste zin van de vorige posting. Wij hebben een erfelijke afwijking waardoor de insulineproductie laat begint en te lang doorloopt. Als wij laagmoleculaire suikers eten komen we eerst hyper en daarna in een hypo.

Ik vind suiker gewoon vergif voor mensen zoals wij. Rotspul.

Suiker

Tja, maar van suiker (alle soorten) krijg je nu eenmaal een flinke boost. Kan me voorstellen dat er mensen zijn die daar hyper van worden en daarna zakt die boost misschien weer snel af. Als je die overdosis suiker mindert wordt je dan natuurlijk gelijkmatiger in je gedrag.

Suiker

we hebben binnenkort een afspraak bij een alternatieve genezer. Ik ga ook meteen even navragen of ze overgevoelig reageert op bijv. suiker. Toen ze een jaar of 2 was, zijn we eens bij een homeopatisch arts geweest (we gingen toen meer voor lich. klachten als buikpijn/obstipatie en luchtwegproblemen)en die vertelde wel dat ze geen suikers en melkprodukten mocht hebben. We hebben toen een poosje een melk- en suikervrij dieet gevolgd, maar dit was zo bewerkelijk dat dit voor ons niet te doen was. We merkten toen ook niet veel verschil overigens. Ben benieuwd of er nu ook zoiets uitkomt.

Wil nog wel even aangeven dat ik het hier nu niet wil hebben over het wel of geen effect hebben van het vermijden van suikers en of het alternatieve circuit wel of niet geschikt zou zijn. Ik heb het idee dat dit draadje nu een andere kant op gaat en dat vind ik jammer.

Verder wil ik iedereen bedanken voor jullie adviezen en begrip; dit geeft me veel steun.
Ik hou jullie op de hoogte.

Gr. madelief