welke aspecten in de opvoeding die jij gehad hebt, wil jij absoluut anders doen bij je eigen kinderen?

Mijn kinderen zijn  inmiddels  groot en ik heb veel hetzelfde  gedaan als mijn ouders. Twee dingen heb ik anders gedaan: ze kregen meer vrijheid dan ik gehad heb ( maar alsnog minder dan de gemiddelde jeugd ) en ik heb ze het gevoel kunnen  geven met alles bij mij terecht  te kunnen. En ik stond altijd voor ze klaar ( en nog ) Mijn ouders waren streng, ik mocht weinig en kon zeker niet bij ze terecht met mijn zorgen en problemen.  
Mijn kinderen zijn, zeker in verhouding  tot andere jeugd ook best streng opgevoed. ( vonden de vriendjes en vriendinnetjes ) ze zijn echter bijzonder  goed opgedroogd gelukkig. En komen  nog graag  bij me dus ik zal het niet superslecht gedaan hebben. Hoop ik.

In mijn jeugd was de kerk nog een belangrijke factor in de opvoeding, we hoefden niet elke week mee maar wel regelmatig.  Ik ben nog in de kerk getrouwd en beide kinderen zijn gedoopt en hebben communie gedaan. 
Sinds het grootschalig misbruik in de kerk aan het licht kwam ben ik echt wel van mijn geloof gevallen en ga ik niet meer naar de kerk voor mezelf en mijn kinderen hebben daar al heel jong ook zelf een keuze in gehad en ze gaan er dus ook niet heen en dat vind ik goed. 
Mijn ouders zijn nog steeds actief in de kerk en zingen in het kerkkoor. Als ze een concert geven in de kerk of een kort optreden geven tijdens monumentendag dan ben ik er, dan staat het gezang los van een viering en dan vind ik het oké om nare ze te luisteren. Ouders accepteren het gelukkig ook.

Ik leer mijn kinderen dat huilen oke is en word niet boos wanneer er een keer gehuild wordt.

Ik wil niet dat mijn kinderen bang voor mij zijn en probeer ze zoveel mogelijk zichzelf te laten ontwikkelen.

Tot nu toe heb ik nog geen giga ruzie gehad met mijn man in bijzijn van de kinderen. Ze mogen best zien dat wij het soms oneens zijn maar schreeuwende ruzie waarbij geknepen word, gescholden etc doen we niet en al helemaal niet met de kinderen erbij.

Ruzies praten we uit.

Ik lees niet stiekem in de dagboeken en de post van mijn kinderen maar geef ze privacy.

Als ik mij rot voel ga ik niet uithuilen bij de kinderen, al zeker niet op het moment dat ze eigenlijk zouden moeten slapen.

Ik laat mijn kinderen merken dat ik van ze houdt.

Als één van mijn kinderen tijdelijk geen woonadres heeft zijn ze welkom om bij mij te slapen. Toen het uitging met mijn vriendje waar ik mee samenwoonde mocht ik 1 week in het huis van mijn ouders toen ze op vakantie waren, buiten die week was ik niet welkom. Gelukkig had ik lieve collega's waar ik terecht kon en had ik relatief snel een studentenkamer gevonden (na heel intensief zoeke, zou er niet aan moeten denken met het woningtekort van dit moment).

Oftewel, best wat dingen die ik heel bewust anders doe. Mijn ouders zijn zelf in de loop van de jaren ook milder geworden, zeker mijn moeder heeft veel spijt van de opvoeding. Mijn ouders hebben zelf een lastig leven gehad en dat heeft ze logischerwijs getekend. Ik ben niet meer boos op ze maar mijn jeugd was niet altijd even leuk.

Dat àlles bespreekbaar is, is fijn, maar de praktijk is vaak dat kinderen helemaal niet alles wíllen bespreken met hun ouders. Zeker als ze de puberleeftijd krijgen zijn sommige zaken te privé en de ouders wel de laatsten waar ze het mee willen delen. Dat ouders een sterke mening hebben over drugs e.d. vind ik niet verwerpelijk. Je bent uiteindelijk wel ouders/opvoeders/veilighouders van je kinderen, niet hun vrienden.

Ik heb zelf weinig anders hoeven doen dan mijn ouders. Ze waren liefdevol en beschermend. Mijn man wel. Die heeft afstand genomen van het zwaar kerkelijke en onze kinderen op dit gebied alle vrijheid gegeven.

Ik heb  ook niet heel veel anders gedaan dan mijn ouders.  Zij hebben mij de zekerheid gegeven dat er altijd mensen zijn die achter me staan en voor me klaarstaan als dat nodig is, en ik hoop dat ik dat gevoel van basisveiligheid ook aan mijn (inmiddels volwassen) kinderen door heb kunnen geven.  Natuurlijk zijn er ook dingen niet helemaal goed gegaan,  ook dat zal bij de opvoeding van míjn kinderen niet anders geweest zijn. Maar ik hoop dat ook mijn kinderen, net als ik naar mijn ouders,  met een zekere mildheid terug kunnen kijken op die fouten die ik ook heb gemaakt en dat het gevoel van geborgenheid overheerst. 

Ik heb mijn kinderen dezelfde opvoeding gegeven, dus mijn zoon moest net zoveel dingen doen als mijn dochter. Dat is eigenlijk het enige stomme wat ik vond van mijn (vooral) moeder. Ik moest helpen met de afwas, planten water geven, helpen met hapjes bij verjaardagen. Mijn broers hoefden dat allemaal niet. Ik was de jongste dus toen het kwartje viel dat ik dat allemaal moest doen en zij niet, gaf mijn moeder het argument 'ja maar zij moeten op zaterdag naar de markt' (dan moesten ze om de week even naar de markt een krat spullen op halen die ze achterop de fiets moesten meenemen) dat vond ik belachelijk (ja mij lukte dat nog niet met die krat) maar de verhouding van mijn broers (voor iets wat dus per persoon om de week was) en ik die iedere dag allemaal klusjes moest doen, niet eerlijk.
Heel veel later, ik was al lang het huis uit, is dit nog wel eens ter sprake gekomen en toen beaamde mijn moeder wel dat dit eigenlijk raar was, maar zo was ze zelf ook opgegroeid, dat er verschil was tussen jongens en meisjes (idem met opleidingen, wat ik zou gaan doen als vervolgstudie was niet zo belangrijk, ze hebben me nooit tegengehouden, maar ook niet gesteund of aangemoedigd)
Maar goed, dat is het enige eigenlijk. Los van dit eigenlijk altijd een hele leuke en fijne band met ze gehad.
Het waren hele lieve grootouders en stonden altijd voor ons klaar, zonder te claimen, we hebben zoveel leuke gesprekken gehad in hun leven, ook over de opvoeding en wat zij al bewust anders hadden geprobeerd te doen, ten opzichte van hun ouders. Dus iedere generatie verbetert er iets.

Hun emoties mogen er zijn. Ons werd vroeger verteld dat het nergens op sloeg als we verdrietig waren en boos mochten we niet zijn. Daar is in ons gezin wel ruimte voor.

Lieveheersbeest schreef op 23-07-2024 om 09:08:

Dat hun emoties er mogen zijn. Ons werd vroeger verteld dat het nergens op sloeg dat we verdrietig waren en boos mochten we niet zijn. Daar is in ons gezin wel ruimte voor.

Ach.....dat is inderdaad heel naar.

Ik vind dat ik als kind wel heel los werd gelaten. Het positieve is dat ze veel vertrouwen in ons hadden en dus veel autonomie gaven, maar het had best mis kunnen gaan. Ik mocht op heel jonge leeftijd al alleen door de stad fietsen, en als tiener wisten mijn ouders vaak niet echt waar ik uithing en met wie. ik was (en ben) veel meer op de hoogte van waar mijn kinderen zijn, met wie ze omgaan en hoe laat ze thuis zijn. 

Na de scheiding van mijn ouders heeft mijn moeder haar eigen leven op nummer 1 gezet, terwijl ik toen pas 15 jaar was. Ik was daardoor veel alleen en moest voor mijzelf zorgen. Ik zie nu bij mijn kinderen hoe jong ik eigenlijk was en zou nooit tijdens die vormende en kwetsbare jaren zo afwezig kunnen zijn. 

Mijn moeder was toen ik puber was erg overbezorgd. Zag in heel veel dingen gevaar. Was daarom soms onredelijk streng. 
En ik moest bijna elke zondag mee naar de kerk. Ook toen ik al wat ouder was. Het resultaat is dat ik nu weerstand tegen de kerk voel.

Positief benaderen in plaats van negatief. Vertrouwen hebben in je kind. Open staan voor de mening van je kind en ze vrij laten in hun keuzes. Afspraken maken in plaats van regels opleggen. Niet de verantwoordelijkheid voor de jongeren bij de oudste neerleggen. Niet doorlopend afgeven op je partner. Niet je kinderen doodzwijgen als ze in jouw ogen iets verkeerd hebben gedaan. Of dreigen met suïcide omdat je zo teleurgesteld bent in ze. 

Mooi Jonagold. Niet dat jij dat mee hebt moeten maken, maar wel dat jij het anders doet/zou doen.
Ik vul nog aan met: Je leven niet laten leiden door angst en 'wat als'. Ik vind het ook belangrijk om dat zo voor te leven. En de (fysieke) autonomie van het kind respecteren. Zij hoeven niet op commando te (glim)lachen, te knuffelen of te kussen.